ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : DAY 1 พบกันครั้งแรก
พบกันครั้งแรก
“ขอต้อนรับเข้าสู่รายการเดอะสตาร์ค้นฟ้าคว้าด๊าวววอู {เพิ่มแอกโค่เพื่อความเป็นเอกลักษณ์} ผม แฟรงกี้ พคชน คนน่ารัก แล้วเราก็กลับมาพบกันอีกครั้ง ในรายการที่มีคนดูทั้งประเทศ และวันนี้เราจะมาตามหาดาวดวงใหม่ที่ภาคอีสานกันครับ”
เสียงของหนุ่มหน้ามนออกคล้ำซะนิดๆยังดังอยู่ในหูผม เค้าเป็นพิธีกรรายการเดอะสตาร์ ที่ผมเคยดูในทีวีบ่อยๆแต่วันนี้ผมได้มาเห็นตัวจริง มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นมากครับ เพราะพี่แฟรงกี้เท่สุดๆไปเลย ถึงว่าทำไมพี่เอกกี้ถึงได้หลงนักหลงหนา อ้อ และตอนนี้ผมก็อยู่ที่โรงแรมอีสานอินเตอร์ที่ซึ่งกำลังทำการประกวดอยู่นี่แหละครับ
“น้องที่ต้องการจะสมัครมารับบัตรที่พี่ได้เลยค่า!!!!”
ผมหันขวับไปทันที รับบัตรงั้นหรอ เอ้อ เราก็ต้องรับด้วยนี่หว่า สมองสั่ง ร่างกายตาม ผมรีบเดินไปที่พี่เค้าประกาศอยู่ทันที ผมเหล่ไปทางขวานิดหน่อย ก็มีผู้ชายคนนึงกำลังเดินมา ท่าทางจะมีจุดหมายเดียวกับผมด้วยสิ ห้าห้าห้า แต่ผมต้องไปถึงก่อนเซ่!!
ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แล้วหมอนั่นก็คงจะรู้ มันเลยวิ่งเลยสิครับ ผมก็วิ่งตามไป จะถึงแล้วๆ แต่ด้วยแรงที่เบรกไม่อยู่ มันก็เลย ........
“หลีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกปายยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!! [ขอวิบัติเพื่อแสดงอารมณ์] “
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดด! โครมมมมม! คุณผู้อ่านครับปกติแล้วพระนางจะเจอกันมันต้องชนกันใช่มั้ยครับ? แต่แล้วทำไมผมถึงไปหัวคะมำอยู่ใต้โต๊ะที่รับสมัครแล้วแอ้งแม้งแบบนี้ละครับ เฮ้ย ผมไม่ใช่นางเอกนี่หว่า
มาเรียบเรียงใหม่นะครับ ผมวิ่ง มันวิ่ง ผมเบรก มันเบรก แต่ ... ผมเบรกไม่อยู่ มันอยู่ ก็กลายเป็นว่าผมวิ่งเข้ามาหาโต๊ะ เองใช่มั้ยครับ ขออีกรอบ “โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!”
“โอยย เจ็บอ่า”
“น้องเป็นอะไรเปล่าคะ??”
“ฮึก ฮืก ไม่ ฮึก เป็นไร ฮึก คร้าบ ฮือออ”
ผมพยายามกลั้นน้ำตาสุดความสามารถ แต่ความเจ็บบริเวณข้อเท้าก็เล่นงานผมจนน้ำตาเล็ด ผมว่าผมลืมอะไรไปอย่างนึง อ้อ ไอ้ผู้ชายคนนั้น ผมหันมามองมัน มันก็มองผมด้วยสายตาที่เหมือนสมเพชผม ผมเลยมองกลับด้วยสายตาแบบว่า เอ่อ ไม่รู้เหมือนกันหวะ
พี่คนที่ประกาศเมื่อกี๊ก็มาช่วยพยุงตัวผมให้ลุกขึ้น ตอนนี้ผมไม่องไม่อายมันแล่ว แล้วพี่เค้าก็ติดสติกเกอร์ที่มีตัวเลข4ตัว “68680” เออดีจัง หกกับแปดมันเป็นเลขมงคลประจำวันหรือไงวะเนี่ย ผมไม่สนใจแล้วเดินกะเผลกๆออกไปแล้วไม่วายหันไปมองไอ้คนนั้น ดีนะเนี่ยที่ผมขาเจ็บ ไม่งั้นหมอนั่นโดนตั๋นหน้าไปแล้ว ความคิดนั้นทำให้ผมสังเกตหน้ามันตอนที่มันก้มอยู่ อืม ดูๆแล้ว หน้าเค้าก็ดูดีนะเนี่ย มันคมมันเข้มแถมออกทะเล้นนิดนึง แล้วตาก็....
“คุณริท ศุภริท ครับ!!”
“ห๊า หา ครับ! อยู่นี่ครับ”
“เชิญตรงนี้เลยครับ”
“อ่อ ครับๆ”
ผมก็เดินไปตามที่เค้าบอกให้ไป แล้วก็นั่งรอ เอ เมื่อกี๊ถึงไหนแล้วนะ อ๋อ ตาเค้าก็สวย เฮ้ยๆ ไอ้ริท แกไปชมไอ้คนที่ทำให้แกต้องขายหน้าไป1000บาทได้ไงวะ อ้ายบ้านี่ ผมตบหัวตัวเองไปซะ2ครั้ง แต่ก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย
“นี่ นายเฉิ่มเบ๊อะ”
นายเฉิ่มเบ๊อะหรอ ใครนะ ชื่อตลกดีแฮะ ผมยิ้มกระหยิ่มให้กับตัวเองเพราะอย่างน้อยชื่อผมมันก็ดูดีใช่มั้ยครับ
“นายเฉิ่ม ชั้นเรียกไม่ได้ยินหรือไง ไอ้ตุ๊ด”
โอ้โห คราวนี้เสียงมันอยู่ใกล้หูผมจังครับ ไม่รู้เว้ยว่าเรียกใครแต่ขอหันไปสนใจนิดนึง ควับ!
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” (O-O)
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”(OO)*
ย้อนเทปนิดนึงนะครับคือ ผมหันไป ควับ เสร็จปุ๊ป มันมีผู้ชายอยู่ใกล้หูผม ผมหันไปมันทำให้ปากผมเนี่ยมันเฉี่ยวกับไอ้ปากคนข้างๆ กลับเข้าสู่สถานการณ์เดิม
“ไอ้โรคจิต ไอ้บ้า ไอ้เลว”
“นี่แกเป็นคนหันมาเองจะมาโทษกรู๊ได้ไง” (ขอเปลี่ยนเพื่อไม่ให้หยาบ ถือว่าอยู่ในถานที่เข้าใจ)
“อ้าว ก็แกนั่นแหละมาเรียกชื่อใครก็ไม่รู้แล้วจะเอาหน้ามาใกล้อีก แล้วแกเรียกใครวะ”
“ก็แกไง ไอเฉิ่ม”
“อะไรนะ ลองพูดใหม่ซิ”
“ไอ้เฉิ่ม สระไอไม้มาลาย อออ่าง ไม้โท สระเอ ฉอฉิ่งสริ ไม้เอก มอ ผัวะ”
ผมชกหน้ามันหนึ่งที ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่า เฉิ่ม จะแปลว่าอะไรก็ตามแต่ด้วยสีหน้าและสายตาดูถูกที่มันมองผมทำให้ผมทนไม่ไหวจริง กับการดูถูก
“ปากบางแก้วแบบนี้ ไปตายซะ!”
ผมลุกเดินออกมาพอดีกับที่ถึงคิวผมพอดี ร้องเพลง ผมว่าช่างมันแล่ว ปี่หน้าก็มีใหม่ ตอนนี้ผมอยากกลับบ้าน
จาก WRITER
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 2 ถ้าไม่นับเรื่องที่โดนแบน คือประมาณว่าช่วงนี้
เอินค่อนข้างติดเดอะสตาร์มาก แล้วก็ใช้สายตามองไปเจอะคู่นี้
“ โน่ริท “ โอ้ พระเจ้าคู่นี้ท่านสร้างขึ้นมาเพื่อให้เราจิ้นโดยแท้
ตอนแรกอาจไม่ค่อยยาว แต่ก็ขอให้ผู้อ่านชอบนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น