BTS X YOU [YOONGI X YOU]Little Kids ผมทำเพื่อนท้อง!

ลำดับตอนที่ #8 : Little Kids >> Chapter 7

T
B

Select AllCopy To Clipboard

**อาจจะมีคำหยาบคาย เพื่ออรรถรสของนิยาย**

[เพิ่มสปอยล์ตอนหน้า]

ค่ำคืนของวันนี้ ฉันก็ยังหยุดคิดเรื่องราวเมื่อเช้าไม่ได้ มันทำให้ฉันเครียดมาก จนต้องล้มตัวลงนอน แล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา แต่มันไม่สามารถทำให้ฉันหลับสนิทได้

ทันใดนั้นเสียงริงโทนของใครบางคนก็ดังขึ้น

Rrrrrrrrr

"ฮัลโหลครับ จอนจองกุกพูดสายอยู่ครับ" จองกุกที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น ทำให้ฉันลืมตาขึ้นมาแต่ไม่ได้ลุกขึ้นจากเตียงแต่อย่างใด

'อ๋อคุณจอนจองกุกใช่มั้ยค่ะ ดิฉันมีเรื่องด่วนจะแจ้งให้ทราบค่ะ'

"มีอะไรหรือป่าวครับ?"

'อ๋าาา คุณคิมนัมจุนประสานงานกับรถตู้คอนเทนเนอร์ค่ะ ตอนนี้ทางโรงพยาบาลกำลัง...'

"ห๊ะ! ว่าไงนะ! โรงบาลไหนครับ!"

'BHE+ ค่ะ'

ตุ๊ดด ตุ๊ด ตุ๊ด

"พวกพี่ครับๆ! เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับตื่นกันก่อน!" 

พอได้ยินดังนั้นจึงรีบลุกพร่วดทันที เฮ้อใจไม่ดีเลยแฮะ

"พี่ผมถูกรถชน อาการหนัก ตื่นเร็วครับ! อยู่ห้องฉุนเฉิน!"

"ห๊ะ! มึงว่าไงนะจองกุก!"

"ไม่มีเวลามาสนทนาแล้วครับ! มันอยู่โรงบาลเดียวกัน เร็วสิครับ!"

ในขณะที่ฉันจะลุกขึ้นเพื่อที่จะไปด้วย ก็มีคุณพ่อ(ยุนกิ)กำชับฉันเสียก่อน

"มึงไม่ต้องไป อยู่นี่แหละ อยู่กับไอ่มาร์คกับแบมแบมไปก่อน!!"

"ทำไมอะกิ กูอยากไปด้วยหนิ จุนก็เพื่อนกูเหมือนกัน!"

"แบมแบม กูฝากแฟนกูด้วยไม่ต้องให้มันออกไปไหนเด็ดขาด กูไปก่อน"

แต่ยุนกิไม่ฟังฉันเลยสักคำเดียวเอาแต่สั่งแบมแบม แล้วรีบวิ่งพรวดพราดออกไป

"แบม เราอยากไปหาเพื่อนเราด้วยหนิT_T"

ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วพูดกับแบมแบมที่นั่งกินนมอยู่

"เดี๋ยวเราพาไปนะ เราเข้าใจ เพื่อนเธอไม่เป็นไรหรอกน่า^^"

ยังมีอารมณ์ยิ้มอีกนะแบมแบม 

"แต่ยุนกิสั่งนายไว้นะ มันสั่งไม่ให้นายพาฉันไปไหน"

"เราไม่ได้รับปากมันสักหน่อยนึงหนิ^^ อย่าเครียดเลยนะเธอเดี๋ยวน้องออกมาหน้าบูดน้ะ^^"

"ขอบคุณนะแบมแบม^^" 

JEON JUNGKOOK PART

ตอนนี้ผมลงมาชั้นล่างแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องฉุนเฉิน ผมน่าจะฟังพี่นัมจุนตั้งแต่แรก แต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าแฟนพี่ผมอยู่ไหนแล้วอีกอย่างทำไมพี่ผมถึงโดนรถชน พี่ผมไม่เคยขับเกินลิมิตเลยนะ งงจริงๆ

"โทรหาแม่กับพ่อยังจองกุก?"

"ยังเลยครับพี่จีม แปปนะครับ"

เออใช่ ต้องโทรหาม๊ากับป๊า 

ตู้ด..ตู้ด..ตู้ด.....

"ม๊าครับ พี่โดนรถชน! มาโรงบาลด่วนเลยครับ!"

'ว่าไงนะลูก! เดี๋ยวม๊าจะไปหานะลูก ใจเย็นๆนะ'

ตุ๊ดด ตุ๊ด ตุ๊ด

"มีเบอร์คุณน้าคิมซอนอีมั้ยมึง?"

"ไม่มี ทำไมว่ะไอ่กิ"

"จะโทรให้มาหาไอ่เตี้ยที่นี่ไง ให้แม่ลูกเขาอยู่ด้วยกันบ้างสิว่ะ!"

"ผมมีครับพี่ยุนกิ"

พูดจบผมก็ยื่นมือถือให้พี่ยุนกิเมมเบอร์ไว้แล้วโทรออก

"โทรติดมั้ยว่ะมึง?"

"เอออืม"

"คุณน้าคิมซอนอีใช่มั้ยครับ มาหาเตี้ยหน่อยสิครับ"

'มีอะไรหรอลูก'

"ป่าวครับ เดี๋ยวผมค่อยเล่าให้ฟังนะครับ"

'จ้ะๆ เดี๋ยวแม่ไปหานะลูก'

"ครับๆ"

JEON JUNGKOOK PART END

"ปะไปกันเถอะ"

"ไปไหนอะแบม?"

"จะพาเธอไปหาเพื่อนไง เธออยากไปไม่ใช่หรอ หืม?"

"ไปสิๆ มาร์คนายจะไปคุมแฟนก็ได้นะ"

"อืม เดี๋ยวเราจะตามไป จะไปคุมแบมแบม"

นายมาร์คนี่ดูเย็นชาเหมือนยุนกิเลยแฮะ

หน้าห้องฉุนเฉิน

"ยุนกิ! หมอออกมายัง!"

ฉันถูกเข็นออกมาจากลิฟท์ ที่ฉันได้นั่งรถเข็นเพราะแบมเลย แบมไม่ยอมให้ฉันเดินลงมาเอง เพราะกลัวเป็นอันตราย

"ลงมาทำไม!"

"ผมพาเธอลงมาเองแหละ ดูเธอเป็นห่วงเพื่อนมากเลยนะยุนกิ จะห้ามเธอทำไม เดี๋ยวก็เครียดป่าวๆ ผมเลยพาเธอลงมาน่ะ"

พูดดูมีเหตุผลนะ ก็จริงอย่างที่แบมพูดแหละ โครตจะเครียดเลยที่ยุนกิไม่ให้ฉันลงมาเนี่ย

"เหี้ยมึง!! มันจะเป็นไรมั้ยว่ะ กูกลัว!!!"

ฉันไม่รู้อะไรดลใจให้ตะโกนออกมา ทำให้ทุกคนหันมามองฉัน แต่เดี๋ยวนะใครออกมาจากลิฟท์ว่ะ?

"นัมจุนเป็นไงบ้างลูกๆ"

แม่นัมจุนนี่เอง นึกว่าแม่ฉันซะอีก ตะใจหมด

"ไม่รู้อะม๊าหมอยังไม่ออกมาเลยอะม๊า พี่จะเป็นไรมั้ยครับ ฮืออ ฮืออ"

จองกุกคงรักพี่ชายมากเลยสินะ แต่ดูเหมือนไม่เคยแสดงออกมาให้ใครรู้เลย ฉันคนนึงแหละที่ดูออก

"ใจเย็นนะลูก ไม่เป็นไรหรอก"

แม่ก็อ่อนหวานต่างกับนัมจุนเสียเหลือเกิน นิสัยเหมือนพ่อรึป่าวเนี่ย

"เดี๋ยวหมอออกมาแกก็ฟังเอาแล้วกัน มันไม่เป็นไรหรอกน่าไอ่กุก ฟูมฟายเป็นเด็กไปได้น่ะ!"

นั่นไง คำพูดกับน้ำเสียงเหมือนไอ่จุนเปี๊ยบ นี่พ่อกับลูกหรือแฝดว่ะ

"ยุนกิ แม่เห็นด้านล่างวุ่นวายมากเลย ถามพยาบาลเขาบอกว่าเพื่อนพวกเธอรถชนงั้นหรอ!"

แม่ฉันมาจนได้ วิ่งหน้าตั้งมาเลยนะคะ

"ครับ นัมจุนเป็นเหมือนคนใหญ่คนโตที่นี่ครับ เลยวุ่นวายนิดหน่อย"

"แม่มาได้ไงค่ะ"

"ยุนกิโทรบอกน่ะ บอกให้มาดูหนูนั่นแหละ"

"คุณน้าอยู่กับเธอไปก่อนนะครับ ตอนนี้ผมนั่งไม่ติดเลย"

"จ้ะ เรื่องนี้ใช่มั้ยยุนกิ ที่จะบอกแม่"

"ครับคุณน้า"

"ทำไรอะเธอ? เห็นจิ้มอยู่นานแล้วนะ"

ฉันคงทำหน้าเครียดเกินไปจนเห็นได้ชัดเจน เพราะฉันโทรหาพี่จินหลายสายแล้วน่ะสิ ไม่รับเลย

"โทรหาพี่จิน พี่จินไม่รับสายฉันเลยอะ ไม่รู้ทะเลาะกับนัมจุนรึป่าว นัมจุนเลยเป็นแบบเนี่ย!"

"ไม่ติดเลยอะ! ฮืออ ฮืออ"

"ไม่หรอกมึง อย่าเครียดเดี๋ยวปวดหัวอีกนะ"

"เพื่อนทั้งคนนะเว้ย! ไม่ห่วงเหี้ยละจะห่วงห่าไหนอีก!"

"ใจเย็นมึง แม่กับพ่อเค้าก็ห่วงลูกไม่ต่างกันหรอก"

จีมินเดินมายืนข้างๆฉัน แล้วคอยปลอบอยู่ตลอด

แคร่กก!

"หมอออกมาแล้วมึง!"

"เพื่อนผมปลอดภัยใช่มั้ยครับคุณหมอ!"

ยุนกิตะโกนออกมาอย่างลุกลี้ลุกลน

"เอ่อคือ คุณนัมจุนได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรงนะครับ แถมยังต้องรับน้ำหนักของตู้คอนเทนเนอร์ที่ทับอยู่ จึงเสียเลือดมาก เพราะงั้นเราต้องการเลือดAครับผม"

"ผมครับคุณหมอ ผมเลือดAครับ!"

จองกุกพูดขึ้นมาอย่างดังแล้วเขย่ามือหมออย่างแรง

"เชิญด้านในครับ"

8ชั่วโมงต่อมา

"ทางเราช่วยสุดความสามารถแล้วครับ! ...." คุณหมอพูดขึ้น

"อะไรนะครับ/คะหมอ!!!!!"

ย้อนไปก่อนหน้านี้

'พี่ชายผมจะฟื้นมั้ยครับคุณหมอ?'

'ฟื้นสิครับคุณจองกุก คุณเป็นน้องชายที่น่ารักมากเลยนะครับ'

'ขอบคุณครับ คุณหมอครับ ผมว่าพี่ผมโดนแฟนบอกเลิกแน่ๆเลย เรามาร่วมมือกันดีมั้ยครับ'

'อะไรหรอครับคุณจองกุก'

'รอพี่ผมฟื้นดีกว่านะครับผมว่า แล้วเดี๋ยวเราค่อยว่ากัน'

'ได้เลยครับ'

ผ่านไป1ชั่วโมง

'คนไข้ฟื้นแล้วพยาบาลๆ มานี่เร็วๆ!'

'ค่ะๆ'

'เดี๋ยวหมอมา ไปรายงานญาติคนไข้ก่อน'

ด้านนอกห้องฉุนเฉิน

'คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ พักห้องไหนครับ?'

'ห้อง903 VIPอยู่ห้องเดียวกันเลยครับ ห้องกว้างพอสำหรับ2เตียงพอดีครับ'

ยุนกิพูดขึ้น

'คุณแม่ว่ายังไงครับ'

'ได้ค่ะ เอาที่พวกเขาต้องการเลยค่ะ'

'ครับ'

กลับมาที่ปัจจุบัน@ห้อง903 VIP

"ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ว่ะมึง"

โฮซอกถามด้วยความสงสัย

"พี่จินบอกเลิกกู"

"ผมว่าละ ผมพูดกับหมอครับว่าจะทำแผนหลอกให้พี่จินมาโรงบาล"

จองกุกพูดด้วยอารมณ์ที่จริงจัง

"ยังไงว่ะ ทำเพื่อ?!"

นัมจุนยังงุนงงกับคำพูดจองกุก

"ทำเพื่อพี่จุนไง ไม่อยากให้พี่จินกลับมาหาหรอครับ?"

"เออๆ ตามสบายกูไม่ขัดละเรื่องนี้"

"ป๊าม๊าก็อยู่ช่วยแปปนึงนะ คุณน้าซอนอีด้วยครับ"

"จ้ะ น้าก็มาดูลูกอยู่แล้วจ้ะ"

แม่ซอนอีพูดขึ้น

"เรียกพยาบาลๆ ผมขอพบคุณหมอส่วนตัวของคุณนัมจุนที่ห้อง903VIPด้วยครับ"

จองกุกกดป่มขอความช่วยเหลือ และก่อนหน้านี้ก็ขอให้คุณหมอที่ช่วยชีวิตนัมจุนมาเป็นหมอส่วนตัว เขาก็ยอมแต่โดยดี

"สวัสดีครับ มีอะไรหรือป่าวครับ?"

คุณหมอมีPINสามารถเข้ามาในห้องนี้ได้เพียงคนเดียวในโรงบาล

"ไม่มีครับ หมอจำเรื่องที่เราพูดกันได้มั้ยว่าจะทำอะไรกัน ที่ผมบอกหมอตอนส่งเลือดอะครับ"

จองกุกพูดขึ้น ส่วนฉันก็นั่งกินขนมกับแบมแบมไปเพลินๆ เพื่อดูว่าหมอกับจองกุกจะทำอะไร

"ได้ครับ จะให้หมอช่วยอะไรหรอครับ"

"ผมขอยืมมือถือหน่อยครับคุณหมอ"

จองกุกพูดแล้วแบมือขอโทรศัพท์จากหมอ

"นี่ครับ แล้วยังไงต่อครับ?"

"ผมจะกดโทรหาพี่จิน ถ้าพี่จินรับผมจะพูดเอง สักพักผมก็จะตะโกนออกมาว่าหมอมาแล้ว แล้วให้คุณหมอพูดว่า    'ทางเราช่วยสุดความสามารถแล้วครับ!' แต่พูดออกมาดังๆนะหมอ แล้วเราทุกคนก็พูดว่า 'อะไรนะครับหมอ!!!!' ทำได้ใช่มั้ยครับ ขอเล่นใหญ่นิดนึงนะพี่ๆ แล้วพี่นัมจุนก็เงียบๆไปนะครับ รอฟังปฏิกิริยาของพี่จินเอานะครับ"

จองกุกอธิบายแผนออกมาแล้วก้มพิมพ์เบอร์พร้อมโทรออก

"ทำไมไม่ใช้เบอร์แม่ฉันล่ะ"

ฉันบอกจองกุกที่เอาแต่ยิ้มให้กับแผนที่กำลังจะเกิดขึ้น

"เออใช่ มันมีสิทธิ์ที่จะรับสายมากกว่า เพราะถ้าพี่จินไม่รับเบอร์แปลก แผนก็ล่มสิเนอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

จองกุกพูดเองเออเอง ทำให้ทุกคนมองค้อนจองกุก

"นี่จ้ะจองกุก"

แม่ฉันยื่นโทรศัพท์ให้จองกุก

"คืนโทรศัพท์หมอไปสิ!"

เสียงของพ่อจองกุกดังขึ้น ทำให้จองกุกสะดุ้งนิดๆ แต่ก็คืนให้แต่โดยดี

"แผนเริ่มครับ! คุณน้าโทรเลยครับ!"

จองกุกพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้แม่ฉัน

"โอ๊ะ! จินโทรมาพอดีเลยลูก"

"ฮัลโหลลูก ลูกหายไปไหนมาน่ะ ตอนนี้น่ะนัมจุนอยู่ในห้องฉุนเฉินโดนรถชนน่ะลูก ลูกทะเลาะไรกันรึป่าว"

'มาบอกผมทำไมครับ?'

"แปปนึงนะลูกหมอออกมาแล้ว"

'.......'

"ทางเราช่วยสุดความสามารถแล้วครับ!"

"อะไรนะครับ/คะหมอ!!!!!"

'อะไรนะแม่! นี่!แม่อยู่ไหนอะ

พี่จินถามขึ้นด้วยน้ำเสียงรีบร้อน

"แม่อยู่โรงบาลลูกรีบมาเร็วๆเลยนะ"

'ครับแม่ๆ ผมจะรีบไปครับ!'

"YESSSSS!!! สำเร็จ!!" 

จองกุกตะโกนเสียงดังจนทำให้ฉันสะดุ้ง

"คุณน้าซอนอีครับ ผมขอพี่จินได้มั้ยครับ?"

นัมจุนพูดขึ้น

"???"

ดูทุกคนคงจะงงกับคำพูดถูกคน รวมถึงฉันด้วย

"ขอหมั้นครับๆ สู่ขอไว้ก่อน เรียนจบค่อยแต่ง นะครับคุณน้าซอนอี"

นัมจุนพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ

"ง้อตาจินให้ได้ก่อน แล้วค่อยมาคุยกับน้า"

"ครับคุณน้า"

"ขอบคุณ คุณหมอมากนะครับ ที่ช่วย"

จองกุกพูดและขอบคุณนับสิบครั้ง

"ขอบคุณเหมือนกันครับ"

นัมจุนพูดขึ้นแล้วเอนตัวลงนอน

"โชคดีนะครับคุณนัมจุน หมอขอตัวก่อนนะครับ"

"ไว้แต่งงานผมจะชวนนะครับ"

นัมจุนตะโกนตามหลังหมอที่กำลังเดินออกจากห้อง

"ครับ^^"

ก๊อกๆๆ 

"เดี๋ยวผมไปเปิดประตูให้ครับ"

จองกุกพูดอาสาที่จะไปเปิดประตู

"พี่จิน สวัสดีครับ!"

จองกุกชะงักไปครู่นึง เพราะจองกุกไปเคยเห็นหน้าตาพี่จินนิ่งและดูจริงจังขนาดนี้

"....." พี่จินไม่ตอบอะไร แต่เดินเข้ามาหาแม่แล้วพูดว่า

"โกหก แม่ลืมหรอ ว่าจินไม่ชอบ!"

"พี่จิน ผม ผมขอโทษ แต่พี่จินหายไปเลย อย่าไปไหนอีกได้มั้ย"

นัมจุนลุกพรวดขึ้นมาอย่างแรง และกำลังจะไปคว้ามือพี่จินแต่

"โอ๊ย! เหี่ย!"

นัมจุนรักพี่จินมากจนลืมว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บ

"เห้ย! นัมจุน"

พี่จินได้ยินเสียงดังนั้น จึงรีบหันมาหานัมจุนแล้วถามว่า

"เจ็บขนาดนั้นเลยหรอ?"

"ไม่ใช่พี่หรอที่ต้องเจ็บ เพราะโดนหลอกแบบนี้!"

"นัมจุน จองกุกลูก ป๊ากับม๊าจะไปซื้อของมาให้นะลูก แล้วเดี๋ยวเตรียมย้ายห้องนะ แม่จะขอห้องเชื่อม2ห้องใหม่VIP มีระบบป้องกันทุกอย่างเหมือนเดิมนะลูก"

"ครับม๊า"

"ผมขอโทษ"

นัมจุนพูดกับแม่เสร็จก็หันมาคุยกับพี่จินต่อ

"ถ้าจะง้อกันแบบนี้ พี่ไม่เสียเวลามาหรอก!"

พี่จินหันหลังพูดกับนัมจุน

"หมายความว่าไงครับพี่ ผมไม่เข้าใจ?"

"หัดฉลาดบ้าง จะได้ไม่เป็นแบบพี่นะ!"

"แม่จินไปก่อนนะครับ อย่าเล่นแบบนี้อีกนะครับ"

"จะไปแล้วหรอลูก ไม่อยู่กับนัม-"

"ไม่เอาหรอกครับ ผมไม่อยากดูแลคนเห็นแก่ตัว!"

พี่จินพูดแทรกแม่ขึ้นมา 

นัมจุนได้ยินดังนั้นจึงพูดขึ้นมา โดยที่พร้อมจะอาละวาดได้ทุกเมื่อ

"ต้องให้ผมตายก่อนใช่มั้ยพี่ ถึงจะกลับมาหาผมอะ ฮึก...."

ฉันไม่เคยเห็นนัมจุนร้องไห้เลยนะเนี่ย หรือมันจะรักพี่จินจริงๆ ฉันต้องช่วยหน่อยและ ไม่ได้ๆ เพื่อนฉันต้องร่าเริงเหมือนเดิม

"จุน อย่าไปใส่ใจกับพี่จินเลย ขนาดกูมันยังไม่สนเลย!"

ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ช่วงนี้ฉันโครตบ้ากับอารมณ์ตัวเองเลย แปรปวนโครตบ่อย

"พี่ขอโทษนะ ที่ไม่ได้ดูแลเธอกับแม่"

พี่จินพูดขอโทษฉัน แต่ไม่อะ ไม่รับได้มั้ยว่ะ 

"ไม่รับค่ะ พี่ไปไกลๆเลย! เจอกันในมอนะคะ!"

ฉันพูดแล้วโบกมือไล่พี่จินให้ออกไปจากห้อง 555ฉันมีแผนที่จะช่วยนัมจุนแล้ว ฉันต้องทำเป็นโกรธพี่จิน

"แต่..."

พี่จินกำลังจะเอ่ยปากพูดกับฉันแต่ฉันก็ต้องเล่นละครต่อไป

"ไปเลยค่ะ ฉันไม่ใช่น้องพี่อีกต่อไปแล้วคะ ไม่ดูแลกันก็ไปไกลๆเลยค่ะ!"

"ทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธพี่ละตัวเล็ก"

พี่จินเดินมาหาฉันแล้วลูบหัว แต่ฉันสะบัดหน้าหนี

"ห้ามไปไหนเด็ดขาด ไม่งั้นไม่ต้องมาอุ้มหลาน!"

ในที่สุดแม่ฉันก็ออกโรง แม่พูดเสียงดังมาก ทำให้นัมจุนสะดุ้งเล็กน้อย

"ครับคุณแม่ ผมไม่ไปไหนแล้วคร้าบ~"

พี่จินเดินมานั่งข้างๆแม่ 

"นัมจุนแล้ววันปฐมนิเทศใครจะไปส่งจองกุกล่ะ?"

ฉันถามนัมจุนที่มีน้องชายคอยปรนบัติอยู่ข้างๆ

"ป๊ากับม๊าไปส่ง"

นัมจุนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆนิ่งๆ

"พี่ไปส่งน้องให้มั้ย?"

Spoil Chapter 8

"ฝากน้องด้วยให้ห่างจากสองคนนั้นด้วยนะครับ"

"นักศึกษาครับ ทำอะไรครับ?"

"มีปัญหาอะไรหรือป่าวครับพี่"

"นักเลงเก่าเหรอมึงอะ!"

"ห้ามทำอะไรน้องกูนะเหี้ย!"

"เคยเข้าโรงบาลมั้ยไอ่หล่อ!"

"เข้าทุกวันอยากลองตีนก็มา"

[สปอยล์ตอนหน้านะคะรีดเดอร์]

::Writer Talk::

พี่จินใจแข็งได้ไม่นานหรอกค่ะทุกคน

จริงๆอยากแต่งให้ดราม่านะ

แต่แต่งไม่เก่งเลย

ตอนที่แล้วเป็นยังไงกันบ้างค่ะ

ดราม่ากันรึป่าว ไรท์แต่งไม่เก่งอะ

อีกอย่างนี่ก็เรื่องแรกเลยด้วย

เข้าสู่ตอนที่7 เป็นอะไรที่แต่งแล้วปวดคอมากค่ะ

ขอกำลังใจด้วยน้าา คอมเม้นท์มา

กำลังใจมานะคะ

SEE YOU

1122017