ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Little Kids >> Chapter 2
"พอแล้วมึง พอแล้ว กูไม่เป็นอะไรเลย จะบ้าหรอกู...." ฉันหยุดชะงักเมื่อฉันลุกขึ้น ฉันเห็นคราบ...
"เชี่ยย! เลือด" ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจ ทำให้คนตรงหน้าสะดุ้งทันที
"มะ..มึง กู..." ทันทีที่ลุกออกจากที่นอนโดยมีผ้าห่มคลุมตัวฉันอยู่ ยุนกิก็พูดขึ้น
"\กูไม่ได้ตั้งใจ กูขอโท้ดดดดดด~" พอฉันได้ยินดังนั้น ก็เงียบและเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดไปข้างนอก แล้วเดินเข้าห้องน้ำ เพื่อที่จะหนีหน้ายุนกิ
"........." ไร้เสียงตอบรับจากฉัน
"เชี่ย! มึงทำอะไรวะไอ่มินยุนกิ!" พอยุนกิเห็นฉันไปเข้าห้องน้ำ ยุนกิก็ตะวาดใส่ตัวเองเสียงดัง ทำให้ฉันที่อยู่ในห้องน้ำยังได้ยิน
"มึงกูโทษอะ ขอโทษ มึงอย่าโกรธกูเลยนะ" ยุนกิเดินมาหน้าห้องน้ำ และพูดขอโทษฉันเบาๆ พูดเพียงให้ฉันได้ยินเพียงคนเดียว
"กู..มีไรจะบอกอะ" ยุนกิพูดออกมา ทำให้ฉันที่กำลังจะล้างหน้า จดจ่อฟังสิ่งที่ยุนกิกำลังจะพูด
"คือ..กูชอบมึงอะเตี้ย" พอยุนกิพูดมาแบบนั้นฉันก็หยุดชะงักทันที แล้วรีบอาบน้ำ แต่งตัวให้เสร็จในห้องน้ำ แล้วรีบเดินไปคว้ากระเป๋าเป้ กับเสื้อยีนส์ พอคิดว่าหยิบของมาครบแล้ว ฉันจึงรีบวิ่งไปที่ประตู แต่ในขณะนั้น ก็มีมือใครอีกคน มาดึงมือฉันไว้
"มึงจะไปไหน" ยุนกิถามฉันที่ทำหน้ามุ่ย และจะหนีหน้าเขาไป
"กะ..กูจะไปหาจีมิน" ฉันตอบปัดๆ ทั้งๆที่ฉันจะกลับบ้านที่ปูซาน
"กูไปด้วย" ทันทีที่ยุนกิได้ยินจึงรีบคว้าเสื้อยีน แล้วหยิบกุญแจรถ พาฉันไปหาจีมินทันที
'เชี่ยเอ้ย แม่ง!' ฉันพูดในใจ เพราะไม่คิดว่ายุนกิจะทำแบบนี้
"กูจะพามึงไปหาแม่กู" ยุนกิพูดขึ้นหลังจะที่ฉันเงียบไปนาน
"ไปทำไม" น้ำเสียงเฉยชาของฉันดังขึ้น แต่ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับยุนกิเลยสักครั้ง
"เมื่อกี้ตอนอยู่ในห้อง มึงไม่ได้ยินที่กูพูดหรอ? หื้ม?" ฉันนั่งฟังยุนกิเงียบๆโดยไม่พูดอะไร เพราะฉันก็เคยหวั่นไหวกับมันเหมือนกัน
"กูชอบมึงมานานแล้ว ตั้งแต่ม.ต้น จนม.ปลายที่เรียนด้วยกัน" นี่มึงชอบกูนานขนาดนั้นเลยหรอวะ
"อืม บอกกูทำไม จอด!" ฉันตอบยุนกิ แล้วตะวาดใส่ยุนกิทันที เป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนและเมื่อเช้านี้ ทำให้ฉันโกรธยุนกิ
"ทำไม มึงจะไปไหน" ยุนกิถามฉันด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
"กูบอกให้จอดก็จอดดิ ถ้าไม่จอดกูโดด!" ฉันตะวาดใส่ยุนกิ ทุกอย่างที่ฉันทำตอนนี้ฉันไม่เคยทำกับยุนกิแบบนี้เลยสักครั้งเดียว
"กูจะไปหาจีมิน ปลดล็อคประตูรถให้กู!" ฉันพยายามเปิดประตูรถ แต่ไม่เป็นผล เพราะมันจะเปิดได้ก็ต่อเมื่อฝั่งคนขับเปิดให้
"กูไปส่ง แล้วเดี๋ยวไปกินข้าวกับกู แค่สองคน" พอฉันพูดจบ ยุนกิก็บอกว่าจะไปส่งฉัน ทำให้ฉันชะงักไปครู่หนึ่ง และนิ่งเงียบ
"อย่าทำแบบนี้ กูเป็นห่วง อย่าไปไหนคนเดียว กูบอกแล้วไง กูชอบมึง หูหนวกหรอ?" มาซะยาวเหยียด คำพูดนั้นทำให้ฉันนิ่งเงียบ
"มึง" ฉันเรียกยุนกิเบาๆ
พอที่จะให้ยุนกิได้ยิน
"หื้ม? มีไรครับ" ยุนกิไม่เคยพูดครับ แบบนี้กับฉันเลยสักครั้ง จะมีก็...เมื่อคืน
"คือ..ถ้ากูท้องอะมึง ทำไง มึงจะ.." ฉันหยุดชะงักเมื่อกำลังจะพูดต่อ ก็มียุนกิพูดแทรกขึ้นมา
"กูรักมึงครับ ถ้ามึงท้อง กูไม่ทิ้ง ผู้ชายพอครับ กูชอบมึงตั้งแต่ม.ต้น ถึงม.ปลายจนถึงตอนนี้ มึงคิดว่ากูจะทิ้งมึงหรอครับ? และตอนนี้เนี่ย เราก็อยู่ปี3แล้ว กูชอบมึงมานานขนาดนี้ ยังกลัวกูทิ้งอยู่หรอครับ?" ฉันชะงักกับคำพูดของยุนกิ
"กูจะพามึงไปกินข้าว กูไม่ไปหาจีมินละ" พอมาจอดหน้าคอนโดจีมินแล้ว ทันใดนั้นยุนกิก็วนรถออกทันที
"ไปที่ไหน" ฉันถามยุนกิ ที่กำลังตั้งใจจะพาฉันไปทานข้าว
"ภัตตาคารของพ่อไอ่นัมจุนมันอะ มันชวนกูไปหลายรอบละ ไม่ได้ไปสักที กูเลยจะไปกับมึง" ยุนกิพูดน้ำเสียงจริงจัง ทำให้ฉันที่นั่งเงียบอยู่ มองหน้ายุนกิทันทีแล้วเผลอยิ้มออกมา ทำไมนะ?
"อื้ม มึงพากูไปซื้อผ้าของผู้หญิงก่อนดิ" ฉันรีบพูดก่อนที่จะไปได้ครึ่งทาง เพราะเห็นห้างตั้งตระง่าอยู่ด้านหน้า
"คืออะไร?" ยุนกิถามฉันด้วยน้ำเสียงติดงงๆ
"มึงไม่ต้องรู้หรอก อยู่ในรถรอนะ เดี๋ยวกูไปคนเดียว" ฉันพูดกับยุนกิแล้วกำลังจะลงจากรถ แต่..
"กูไปด้วย กูหวงของกู" ยุนกิดังมือฉันไว้ แล้วพูดกับฉันก่อนจะลงจากรถพร้อมกัน
"เออๆ แล้วแต่มึงเลย" แต่ครั้งนี้ฉันยอมยุนกิง่ายๆ ความรู้สึกชอบยุนกิของฉันตอนมัธยมต้น จะกลับมาอีกมั้ยนะ
"มึง อาทิตย์หน้าก็เปิดเทอมละเนอะ" ยุนกิพูดขึ้นหลังจากที่ฉันเงียบไป
"เออขี้เกียจตื่นว่ะ" ฉันตอบห้วนๆ
"เดี๋ยวกูปลุก ให้มึงลุกทีเดียวเลย เอามั้ย?^^" ยุนกิถามฉัน หลังจากที่ฉันตอบคำถามมัน แต่คำถามนั่นทำให้ฉันหน้าร้อน และเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
"ยุนกิ มึงจะไปซื้อกับกูจริงๆหรอ ไม่ดีมั้ง" ฉันตอบยุนกิก่อนจะหยิบตระกร้าและเดินไปที่ล็อกของใช้ผู้หญิง
"ทำไม ผ้าอนามัยหรอครับ?^^" ยุนกิตอบแบบกวนๆ
"เออไง มึงจะไปกับกูหรอ?" ฉันถามยุนกิที่ตอบฉัน มันรู้ได้ยังไงวะ
"ต่อไปกูคงได้มาซื้อกับมึงบ่อยๆ" หน้าร้อนอีกแล้วฉันนนนน เป็นอะไรเนี่ย
"เออๆไปดิๆ" ฉันเผลอยิ้มให้ยุนกิ แล้วเผลอดึงมือมันอีก โอ้ยตาย
"นี่มึงจับมึงกูด้วยอะ ดีใจจัง^^" ยุนกิพูดแล้วทำหน้าทะเล้น
"โอ้ะ โทษๆกูรีบไงเออ" ฉันตอบปัดๆ เพราะฉันหน้าร้อนอีกแล้ววว
ระหว่างที่ฉันเลือกของใช้อยู่ ก็เห็นยุนกิมองใครคนนึง
"มึง มองใครวะ?" ฉันถามยุนกิ ที่มองไม่เลิก
"มองหมาที่จะแย่งของกู!" ยุนกิตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แต่พอมองไปที่เป้าของยุนกิเท่านั้นแหละ
"มันมองกูหรอ?" ฉันถามยุนกิที่มองพวกนั้นไม่เลิก
"เออ มันมองมึงตั้งแต่เข้ามาละ แม่งเดี๋ยวกูจะทำให้มันรู้ว่ามึงเป็นของใคร!" ฉันสะดุ้งกับคำพูดของยุนกิ แล้วรีบๆเลือกของใช้ จะได้ไปสักที เริ่มไม่ปลอดภัยละ
"เสร็จยังมึงของมึงอะ เร็วกูหวง" ยุนกิถามฉันเป็นการเร่ง นี่ดีนะฉันให้มันมาด้วย ไม่งั้นไม่ได้เจอหน้ายุนกิแน่ๆเลยอะ
"เออๆได้ละ ไปส่งกูคิดตังหน่อย กูกลัวอะมึง" ฉันรีบตอบยุนกิ ที่เขม่งตามองมานานแล้ว
"จุ้บ! กูจับมือมึงนะ รักมึงนะครับ^^" ยุนกิพูดดังพอให้พวกนั้นได้ยิน ฉันก็คงต้องยอมมันไปก่อนนี่นะ แต่จริงๆ ฉันก็ชอบมันเหมือนกันนะ ที่ยอมเพราะรักมึงเหมือนกัน ยุนกิ
"จ่ายเสร็จยัง กูอยากไปต่อแล้ว" ทำหน้าหื่นทำไมคะเต่ากิ อย่าแม้แต่จะคิด
"น้อยๆหน่อยมึง จุ้บ!" ฉันหอมแก้มยุนกิ ตอนนี้ไม่มีเวลาเล่นตัวแล้วคะ รุกกลับลูกเดียว
"ปะ ไปกันเถอะ กูหิวมึงจะแย่ละ มึงเป็นของกูคนเดียวนะครับ^^" ยุนกิจับมือฉันแน่น และพูดให้ดังกว่าเดิมจนพวกนั้นทนไม่ไหว แต่เดี๋ยวนะมันส่งใครมาว่ะ พวกนั้นเดินมาหาฉันกับยุนกิทำไม
"เธอๆ เราขอเบอร์เธอหน่อยดิ" มีตัวแทนของคนพวกนั้นเดินมาแล้วขอเบอร์ฉัน
"เบอร์หรอครับ 39 ครับ^^" ยุนกิตอบแทนฉันที่มือเย็นเฉียบแล้วยืนแข็งเพราะตกใจ นี่ในห้างนะคะคุณ
"เธอมีแฟนยัง" มันถามฉัน แต่ยุนกิก็ตอบแทรกแทน เพราะไม่อยากให้ฉันกลัว
"เธอมี ผัว แล้วครับ แล้วผัวเธอเนี่ย ยืนหัวโด่อยู่นี่แหละครับ มีอะไรกับเมียผมมั้ยครับ!?^^" ยุนกิตอบกวนๆ โดยพูดเน้นคำว่า ผัว-เมีย
"ผมขอตัวเมียผมไป กินบนเตียงก่อนนะครับ จุ้บ!" พอพูดจบ ยุนกิก็ทำหน้าหื่นหันมาทางฉันแล้วกดหอมแก้มฉันทันที
"เอ่อ..ไปเถอะยุนกิ" ฉันพูดเบาๆแล้วกระตุกแขนยุนกิ
"อย่าให้เห็นมายุ่งมามองเมียกูอีกนะ!" ยุนกิตะโกนบอกพวกนั้น
"พอแล้วมึง" ฉันรีบดึงยุนกิไว้แล้วรีบเดินออกจากห้างทันที
"มึงกูหิวข้าว หิวมาก กูปวดท้องด้วยเนี่ย ทำไงดีว่ะ" ฉันบอกยุนกิขณะที่อยูในรถ ที่กำลังมุ่งหน้าไปภัตตาคารของพ่อนัมจุน แต่อยู่ๆดีๆฉันก็ปวดท้อง และหิวมากๆ แบบที่ฉันไม่เคยเป็นมาก่อน
"มึงหิวมากเลยหรอ ปวดท้องมึงเป็นไร เป็นไรบอกกู" ยุนกิถามฉันด้วยความเป็นห่วง
"กูไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆปวดท้อง กูไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน หิวก็ไม่เคยหิวจนใส้บิดมากขนาดนี้ กูไม่ไหวแล้วยุนกิ" ฉันพูดออกมา แต่เสียงนั้นเป็นเสียงที่ทำให้ฉันทรมานมาก และนั่นทำให้ยุนกิทรมานด้วยเช่นกัน
"แวะเซเว่นมั้ยมึง กูเป็นห่วง" ยุนกิรีบเลี้ยวรถจอดหน้าเซเว่น แล้วรีบวิ่งไปที่เซเว่นทันที
"โอ้ยยย ปวดด ไม่ไหวแล้วมึง ฟุ่บ!!" หลังจากที่ยุนกิลงรถไป ฉันรู้สึกว่าตัวชา ไม่มีแรง แล้วฟุบหลับไป จากนั้นก็ไม่รู้อะไรอีกเลย
โรงพยาบาล BHE+
หลังจากที่ยุนกิไปซื้อของในเซเว่น ฉันรู้ตัวอีกทีก็นอนอยู่ในห้องของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งโดยมีบรรดาเพื่อนทั้งหลาย นั่งรอฉันฟื้น
"อืมม" เสียงฉันละเมอ ที่กำลังจะตื่น จึงทำให้ยุนกิเด้งตัวมาหาฉันอย่างรวดเร็ว
"มึงเป็นไงมั่ง กูเป็นห่วงแทบจะคลั่งตายละ" ยุนกิพูดติดตกลง กับใบหน้าฉันที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
"อะไรมึง กูอยู่ไหนเนี่ย" ฉันถามยุนกิเบาๆ เพราะรู้สึกไม่มีแรง ที่จะทำอะไรเลย
"มึงอยู่โรงบาล ไม่ต้องถามเยอะ เดี๋ยวเป็นไรไปอีกคนแถวนี้มันจะเป็นบ้าตาย" นัมจุนตอบกวนๆ เพราะเห็นฉันหน้าซีดเป็นไก่ต้มเกลือ บวกกับใบหน้าของคนข้างเตียงที่ไม่ดีใจสักน้อยที่ฉันเป็นแบบนี้
"พี่! พี่เป็นไงบ้างฮะ" เด็กกุกน้องชายของไอ่จุน วิ่งโผมาจากประตู
"อะไรมึงเนี่ยจองกุก เตี้ยมันไม่สบาย เงียบๆสิเว้ย!" ต้องเป็นนัมจุนที่ด่าน้องชายตัวเองแทนยุนกิ เพราะนัมจุนเห็นสายตายุนกิว่าไม่พอใจแค่ไหน
"นัมจุนงั้นพี่ไปทำงานส่งอาจารย์พรุ่งนี้ก่อนนะ หายไวๆนะเด็กดื้อ ฟังยุนกิมันมั่ง" พี่จินบอกนัมจุนแล้วเดินมาให้กำลังใจฉัน เชิงพูดแกล้ง นี่ทำไมทุกคนต้องให้ฉันฟังยุนกิตลอดเลยนะ แต่ทำไมพี่จินต้องบอกนัมจุนแค่คนเดียวว่ะ คนอื่นละ มีตั้งเย้อะะะะะ
"งั้นกู จีมิน นัมจุน โฮซอก แล้วก็จองกุก ไปซื้อของมาให้นะ มึงดูเตี้ยมันด้วยอะ" แทฮยองพูด แต่ทำไมต้องฝากฉันกับยุนกิด้วยละ ทุกคนทิ้งฉ้านนนน
"อืม รีบไปรีบกลับ" ยุนกิตอบกลับพวกเพื่อนทั้งหลาย
"ยุนกิ กูเป็นอะไร" ฉันถามยุนกิ ที่มองหน้าฉันอย่าเงียบๆ
"มึงไปเครียดอะไรมา" ยุนกิไม่ตอบฉันแต่กลับถามฉันด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"เครียดเรื่องเมื่อเช้า กับเรื่องเมื่อกี้ กูทั้งกลัวทั้งเครียด" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
"หมอบอกว่า มึงเครียดเกินไป หมอเลยให้มึงพักดูอาการก่อน อีก2วันกลับบ้านได้" ยุนกิตอบด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ติดความเป็นห่วง
"แล้วอ่อนแรงนี่อะ ทำไมกูไม่ค่อยมีแรง" ฉันถามยุนกิต่อ
"หมอบอกว่า กระดูกมึงกระทบกับอะไรสักอย่าง แล้วโดนเส้น เลยทำให้ไม่มีแรง" ฉันตั้งใจฟังที่ยุนกิพูด
"ถึงว่าเมื่อเช้าปวดแขน แล้วถืออะไรไม่ค่อยแข็ง" ฉันบอกยุนกิที่เอาแต่มองหน้าฉัน
"ใช่หรอ? แต่เมื่อคืนมึงบ่นว่าปวดๆ ไม่รู้ว่ามึงปวดอะไร" ยุนกิออกมาทำให้ฉันเริ่มจำได้ ถึงเรื่องเมื่อคืน
"เมื่อคืน?" ฉันถามแบบงงๆ
"เออ ก็เมื่อคืนไง มึงบอกกูอยู่ กูได้ยิน" ยุนกิพูดแล้วยิ้มหื่น
"อะไรมึง ก้มมาทำไม!" พอยุนกิพูดจบ ก็ก้มหน้ามาใกล้ๆฉัน แต่ฉันไม่ค่อยมีแรงผลักยุนกิ ทำให้มันขโมยหอมแก้มฉัน
"O_O นี่ เห็นว่ากูป่วยแล้วแกล้งหรอ!" ฉันตะวาดใส่ยุนกิ
"กูจะบอกก็ได้ว่าเมื่อคืนมึงทำไรมา" ยุนกิพูดแล้วยิ้มหื่น อีกแล้ว!
"เออบอกกูเลย กูจะได้หายโง่" ฉันถามยุนกิ และก็โมโหในขณะที่มันหอมแก้มฉันอีกแล้ว
"ก็กูเอามึงแรงเกิน เตียงเลยขยับ แล้วทีนี้แขนมึงเลยกระแทกใส่ห่าไรไม่รู้ดังกึก" ยุนกิพูดแล้วยิ้มหื่นขึ้นมาทันที ขณะที่ที่มันจะหอมแก้มฉันอีกเป็นรอบที่2 ก็มีเสียงเคาะประตู
ก๊อกกๆๆ
"ใครวะ?" ยุนกิพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วประตูนั้นจึงเปิดออก
"คนไข้มีอาการยังไงบ้างคะ?" คุณพยาบาลคนสวยถามยุนกิ ทำให้ยุนกิเคลิ้มกับคำพูดหวานไปสักพัก
"มินยุนกิ!" ฉันตะวาดใส่ยุนกิ ทำให้ยุนกิสะดุ้ง หรือฉันหึงมันวะ
"อ่อ มะ..ไม่ครับ ด่าผมเหมือนกับสบายดี^^" ยุนกิตอบคุณพยาบาลคนสวย แล้วยิ้มหวานให้ฉัน นี่มันต้องการอะไรเนี่ย
"อ่อคะ งั้นขอวัดอุณหภูมิของคนไข้ด้วยนะคะ^^" พูดจบพยาบาลคนสวยก็เดินมาหาฉันแล้ววัดไข้ในตัวฉัน
"แฟนผมเป็นไงบ้างครับ?" พอพยาบาลคนสวยตรวจไข้ฉันเสร็จยุนกิรีบถามทันที ก่อนที่พยาบาลคนสวยจะพูดออกมา
"อ๋อ ไข้ลดแล้วนะคะ สามารถกลับบ้านได้แล้วคะ แล้วเดี๋ยวก่อนกลับบ้าน คุณมินยุนกิไปรับใบสั่งยา แล้วไปรับยาให้คนไข้ด้วยนะคะ^^" คุณพยาบาลคนสวยบอกให้กลับบ้านได้แล้ว และสั่งให้ยุนกิไปรับยาแทนฉัน แต่เร็วจังแฮะ ไหนยุนกิบอกอีก 2 วันกลับไง? แต่ชั่งเถอะกลับแหละดีแล้ว
"อ้าว ไหนคุณพี่หมออีกคนบอกรออีก 2 วันล่ะครับ?" ยุนกิถามด้วยความสงสัย ซึ่งฉันก็สงสัยเหมือนกัน
"อ้อ คุณหมอบอกให้คนไข้กลับบ้านได้เลยคะ ที่บอกว่าสองวันคิดว่าน้องคงอาการหนัก จากที่คุณยุนกิอุ้มน้องมา
แหละคะ น้องดูอาการหนักค่ะ เลยต้องบอกล่วงหน้าว่าอีกสองวันคงได้กลับ" คุณพยาบาลคนสวยตอบยุนกิ ที่ตั้งใจฟังเอามาก ตั้งใจฟังกว่าฉันอีก
"กูกลับมาละมึงงง" เสียงแทฮยองดังขึ้น
"พยาบาลคนสวยมาทำไมอะมึง?" จีมินถามขึ้นด้วยความสงสัย
"คนไข้สามารถกลับบ้านได้แล้วค่ะ^^" พยาบาลคนสวยตอบจีมินด้วยเสียงหวาน
"สวยสัสอะมึง^^" จีมินพูดกับนัมจุน
"เออสวยดี แต่ไม่ว่ะ พี่จินดีกว่า" นัมจุนตอบจีมิน แต่คำสุดท้ายเบาเสียงลง
"เออๆๆ ไปเตี้ยกลับบ้าน" ยุนกิไล่ให้ฉันไปเก็บของ แต่แขนฉันไม่มีแรงแล้ว
"งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ กลับบ้านดีๆนะคะ^^" พยาบาลคนสวยยิ้มให้ฉันแล้วเดินออกจากห้องไป
"ยุนกิ กูลุกไม่ไหว มึงจะให้กูเก็บของยังไงวะ!" ฉันตะวาดใส่ยุนกิ แล้วกวักมือให้จีมินมาพยุงฉันขึ้นแทนยุนกิ
"ทำไมต้องกูครับเตี้ย?" จีมินถามฉัน
"กูรำคาญยุนกิ นัมจุนมึงไปส่งกูที่คอนโดด้วย" ฉันพูดกับจีมินเสร็จ แล้วหันไปบอกให้นัมจุนไปส่งที่คอนโด
"ให้ยุนกิไปส่งดิมึง กูเกี่ยวไร?" นัมจุนถามฉันแบบงงๆ
"กูบอกว่า กูรำคาญมัน กูไม่มีแรงจะให้กูเก็บหรอ เหอะ!" ฉันตอบนัมจุนแบบเรียบๆ
"แทมึงมาเก็บของให้กูหน่อย" ฉันมองหน้าแทฮยองที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา แล้วเรียกมันมาเก็บของ มันก็มาแต่โดยดี
"ให้นัมจุนไปส่ง มึงไม่ต้องตามกูมานะ..จีมินไปส่งกูที่รถนัมจุนด้วยนะ" ฉันตะวาดใส่ยุนกิที่ยืนนิ่งไม่ช่วยฉันเลย แล้วบอกให้จีมินไปส่งฉันที่รถนัมจุน
คอนโด A+
"ขอบคุณนะมึง ส่งกูข้างล่างนี่แหละ เดี๋ยวกูขึ้นไปเอง" ฉันพูดกับนัมจุน
"ไปเองได้แน่นะมึง ไปล้มกลางทางอีกอะ" จีมินถามฉัน
"ได้ดิ ถ้าไม่ได้รอรับกูที่โรงบาลเมื่อเดิมนะ กูไปละ" ฉันตอบกวนๆใส่จีมิน
ฉันเดินมาได้ครึ่งทาง รถนัมจุนก็ขับออกไปส่งจีมินแล้ว ฉันก็รู้สึกอ่อนแรง ปวดหัว อยากอ้วก หิวมาก ขึ้นมาอีกแล้ว แต่ครั้งนี้มาหนักมากกว่าครั้งก่อน ฉันเดินไปได้ 5 ก้าว ก็ล้มพับลงกลางคอนโดชั้นล่าง
"น้อง น้องครับ" เสียงชายคนหนึ่งเรียกใครสักคนแล้วมุ่งหน้าวิ่งมาที่ฉัน
"น้องตื่นก่อนครับ...เฮ้ย! แฟนไอ่ยุนกิหนิ ทำไมแม่งไม่ดูแฟนมันเลยวะ?!" และชายคนนั้นก็คือพี่จิน พี่จินบ่นพึมพำแล้วอุ้มฉันไปที่พักรอแขก แล้ววางฉันไว้
"เอ่อ นี่เดี๋ยวเธอดูน้องให้ฉันหน่อย น้องไม่สบายสงสัยเป็นหนัก หายาดมให้น้องก่อน เดี๋ยวฉันจะโทรตามแฟนน้องเขาเอง" พี่จินสั่งให้พนักงานหญิงดูแลฉันก่อน และเขาจะโทรตามแฟนฉันหรอ เอ๊ะ?? ฉันไม่มีนะ
"น้องคนนี้เป็นใครคะ? คุณจินรู้จักเธอเหรอคะ?" พนักงานหญิงถามพี่จินด้วยความสงสัย
"น้องสาวฉัน อย่าถามมาก! ดูแลเธอดีๆล่ะ" พี่จินสั่งพนักงานหญิงให้ดูแลฉันไปก่อน
"ค่ะ คุณจิน" พนักงานหญิงตอบรับคำสั่งพี่จิน
Rrrrrrr
พี่จินโทรไปหานัมจุน เพราะไม่มีเบอร์ยุนกิ
'นัมจุน อยู่กับไอ่ยุนกิรึป่าว' พี่จินถามนัมจุนที่รับสายแล้ว
'ห๊ะ? อะไรนะครับ' นัมจุนตอบอย่างเสียงดัง เพราะเขาอยู่ในคลับแห่งหนึ่ง
'จุนมึงอยู่ไหนบอกกูมา ทำไมเสียงดังจังวะ?' พี่จินถามนัมจุนด้วยความอยากรู้
'ผมเหรอ? อยู่คลับอะพี่ พี่มีไรครับ?' นัมจุนตอบพี่จิน
'อยู่กับยุนกิมั้ย? มีเรื่องด่วนที่พี่จะต้องบอกมัน' พี่จินตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
'อยู่ดิพี่ ยุนกิมันชวนผมมาคลับอะ มันบอกมันเครียดเพราะเตี้ยไม่คุยกับมัน' พี่จินได้ยินดังนั้น จึงตะวาดใส่นัมจุนทันที
'ไอ่นัมจุน มึงพาไอ่ยุนกิกลับเดี๋ยวนี้ ก่อนที่แฟนมันจะเป็นไรไป พี่บอกนายแล้วนะ' พี่จินตะวาดใส่นัมจุนด้วยน้ำเสียงโมโห จึงทำให้นัมจุนกดตัดสายแล้วรีบพายุนกิออกจากคลับแล้วตรงไปที่คอนโดพี่จิน
"พี่ เตี้ยเป็นไรพี่!" ยุนกิเขย่าพี่จิน
"ถามตัวมึงเองอะ ไปไหนมา ไม่ยอมมาดูแลแฟน ก็รู้ๆอยู่ว่ามันไม่สบาย" พี่จินตอบน้ำเสียงนิ่งๆแล้วลากตัวนัมจุนไป
"มึง มึงเป็นไร กูขอโทษที่ดูแลมึงไม่ดี ขอโทษ....พี่ครับ พี่ไปเถอะครับผมจะพาแฟนผมไปหาหมอ" ยุนกิพูดเรียบๆ กับพนักงานหญิง แล้วอุ้มฉันไปที่รถ เพื่อจะพาไปโรงพยาบาลอีกครั้ง
"จุน พี่บอกแล้วใช่มั้ย ว่าไม่ให้ไปผับ?!" พี่จินถามนัมจุน
"พี่ ผมขอโทษ ผมไปเป็นเพื่อนไอ่ยุนกิมันเอง ขอโทษนะพี่" นัมจุนอธิบายให้พี่จินฟัง
"อืม แล้วไง แฟนมันดีขึ้นหรือแย่ลงละ ห๊ะ!" พี่จินตะวาดใส่นัมจุนที่ยืนรับผิด
"งอนผมเหรอพี่จิน^^ อย่างอนเลยเดี๋ยวไม่น่ารักนะครับ^^" นัมจุนตอบพี่จินแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที เพราะนัมจุนทำแบบนี้ทุกครั้งที่พี่จินงอน พี่จินก็จะหายงอนในทันตาเห็น ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ
"เออๆๆ ไปเถอะยุนกิมันอยู่ไหนแล้วไม่รู้" พี่จินพูดแล้วเดินนำนัมจุนไป
"นี่ พี่จินเขินผมเหรอ^^" นัมจุนที่ยืนนิ่งอยู่วิ่งตามหลังพี่จินมา
"เขินบ้านบอไร เปล่าเล๊ย^^" พี่จินแอบอมยิ้มให้นัมจุนนิดๆ แต่นัมจุนไม่ได้สังเกตุ
"พี่ผมพาเตี้ยไปโรงบาลก่อน...ไอ่จุนมึงโทรตามพวกแม่งด้วย กูไปก่อน" ยุนกิบอกนัมจุนอย่างเร่งรีบแล้ววิ่งขึ้นรถออกไปทันที
"มันคงรักมากเลยสินะ ตั้งแต่ยุนกิเลิกกับมินาไป ยุนกิก็มีแต่เตี้ย เตี้ย เตี้ย คนเดียว พี่ว่ามันรักเตี้ยจริงป่ะ?"
"มันน่าจะจริงจังนะคนนี้อะ มินาไม่เห็นมันจริงจังขนาดนี้เลยนะจุน" พี่จินตอบนัมจุนด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เออพี่ แล้วพี่คิดว่ามินาจะกลับมาอีกมั้ยอะพี่ เห็นจากที่ยุนกิมันบอกเลิก สีท่าเธอไม่ยอมเลยนะ" นัมจุนถามพี่จินด้วยความหวาดกลัว กลัวว่ามินาจะกลับมาอีก
"ถ้ามันกลับมาเราก็พูดกันอีกที ตอนนี้น้องกูเป็นไงบ้างยังไม่รู้เลย จุนแหละไอ่เต่าบอกให้โทรหาเพื่อนไม่ใช่เหรอ รีบโทรแล้วรีบไปโรงบาลกัน" พี่จินพูดเร่งนัมจุนให้โทรหาเพื่อนแล้ว รีบไปโรงพยาบาล
โรงพยาบาล BHE+
"มึงเตี้ยเป็นไงมั่งวะ แล้วตอนนี้อยู่ไหน ทำไมมานั่งหน้าห้อง ICU" โฮซอกที่มาถึงพร้อมนัมจุนและพี่จินเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก
"พอกูมาถึงหน้าโรงบาล... เตี้ยมันก็หยุดหายใจ" ยุนกิตอบโฮซอก
"ใจเย็นมึงๆ" นัมจุนมาปลอบใจยุนกิ
"ถ้าเตี้ยมันเป็นไรขึ้นมา กูจะทำยังไง กูไม่ให้เตี้ยตายง่ายๆแน่ ถ้ากูไม่ชวนมึงไปผับ เตี้ยไม่เป็นแบบนี้หรอก ยังไงซะกูก็ผิด" ยุนกิพูดโทษตัวเองกับนัมจุน
"หมอออกมาแล้วมึง" โฮซอกรีบเรียกยุนกิที่นั่นหงอยๆอยู่
"หมอครับแฟนผมล่ะครับ เป็นไงบ้างครับ" ยุนกิรีบลุกขึ้นแล้วถามหมอด้วยน้ำเสียงร้อนรน
"ยังไม่ปลอดภัยนะครับ แต่แฟนของน้องต้องดูแลอย่างใกล้ชิดนะครับ^^" หมอบอกกับยุนกิ ทำให้ยุนกิขมวดคิ้วทันที
"ขะ ขอบคุณครับหมอ" ยุนกิบอกหมอที่กำลังเดินกลับไป
"อีกกี่วันเปิดเทอมวะ กูเป็นห่วงเตี้ย" ยุนกิถามนัมจุนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"อีก 2 วันว่ะ" นัมจุนตอบยุนกิที่นั่งหงอยอยู่
"คุณมินยุนกิค่ะ เชิญที่ห้องของคุณหมอซึงจุนด้วยคะ คุณหมอมีเรื่องจะบอกคะ" พยายบาลคนสวยคนเมื่อวานเดินมาบอกยุนกิ แล้วจึงเดินตามไป
"สวยอ่ะมึง กูจีบได้มั้ยวะ" จีมินที่พึ่งเดินออกมาจากลิฟท์พูดขึ้น ทำให้ทุกคนส่ายหน้าเหมือนรู้ใจกัน
ก๊อกๆๆ
"เชิญครับ" เสียงของคุณหมอซึงจุนตอบรับเสียงเคาะประตูจากยุนกิ
"ขอบคุณครับ คุณหมอมีเรื่องอะไรจะบอกผมเหรอครับ?" ยุนกิรีบถามด้วยความสงสัย
"คุณมินยุนกิเป็นแฟนของ__(ชื่อคุณ)ใช่มั้ยครับ?" หมอถามยุนกิ
"ใช่ครับ มีอะไรเหรอครับ?" ยุนกิถามหมอด้วยความมึนงง
"งั้นผมก็ยินดีด้วยครับ แฟนของ...โอ้ะ! ไม่ใช่สิครับ ภรรยาของคุณมินยุนกิ เธอท้องได้ 3สัปดาห์แล้วครับ แต่เธอไม่มีอาการคลื่นไส้เลยครับ^^" ยุนกิได้ยินดังนั้นจึงอึ้งไปสักพัก แล้วถามต่อ
"เหรอครับ แต่ทำไมเธอถึงอ่อนแรงละครับ หิวมากกว่าเดิม ปวดหัวบ่อยขึ้น หงุดหงิดบ่อยขึ้น อารมณ์เสียบ่อยขึ้นล่ะครับ?" ยุนกิถามคุณหมอที่นั่งฟังยุนกิ
"นั่นแหละครับ อาการของผู้หญิงมีครรภ์ งั้นวันพรุ่งนี้ หรือวันมะรืน ให้ภรรยาของคุณยุนกิ มาฝากครรภ์ได้เลยนะครับ^^" คุณหมอตอบอย่างดีใจ เหมือนดีใจแทนยุนกิอย่างนั้นแหละ
"คะ ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" ยุนกิพูดตะกุกตะกัก แล้วขอตัวออกไปด้านนอก
"เชี่ย! ซวยแล้วไอ่มินยุนกิ จะบอกพี่จินยัง..." ยุนกิบ่นกับตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้น ก็พบกับผองเพื่อนเต็มหน้าห้องหมอซึงจุน
"มาทำไมกัน ทำไมไม่อยู่กับเตี้ย" ยุนกิพูดเสียงอ่อยๆ เนื่องจากอาการช็อค
"พี่..จิน..ครับ ผมมีเรื่องอยากจะบอก กับพี่และทุกคนด้วยครับ" ยุนกิพูดอย่างจริงจัง
"มีไรเต่า?" พี่จินเอ่ยถามยุนกิที่ยืนตรงหน้า
"คือ...น้องพี่..." พี่จินตั้งใจฟังในสิ่งที่ยุนกิกำลังจะพูด
"น้องกู?..น้องกูทำไมเต่า?" พี่จินเริ่มขึ้นเสียงใส่ยุนกิ ทำให้ยุนกิรีบพูดขึ้นมา
"เตี้ยท้อง!" พอยุนกิพูดจบ จากที่ทุกคนคุยกันเสียงดัง ก็เงียบลงไปทันที
"ใครทำมันวะ กูจะไปกระทืบตอนนี้แหละ" จีมินพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว
"กูนี่แหละ!" ยุนกิพูดขึ้นเสียงดัง ทำให้ทุกคนเขม่งตามองยุนกิเป็นตาเดียว
"กี่ครั้ง?" พี่จินเริ่มถามยุนกิ ด้วยน้ำเสียงต่ำ
"ครั้งเดียวครับ" ยุนกิตอบด้วยน้ำเสียงจริงจ้ง
"กูจะไม่ด่ามึงนะกิ แต่กูจะถาม...มึงทำน้องกูจริงๆเหรอ?" พี่จินเริ่มถามยุนกิอีกครั้ง
"ครับ...พี่โกรธผมใช่มั้ย ที่ทำน้องพี่" ยุนกิตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังและถามพี่จินต่อ
"โกรธ เป็นใครแม่งก็โกรธอะ มึงจะไม่รับผิดชอบใช่มั้ย?" พี่จินขึ้นเสียงใส่ยุนกิ
"รับผิดชอบสิครับ ผมรักน้องพี่มากนะครับ ผมไม่ทิ้งน้องพี่ไปไหนหรอกครับ" ยุนกิตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"กูไว้ใจมึงนะยุนกิ จากที่กูรู้จักมึงมา มึงไม่ใช่คนเหลวไหลอะไร กูฝากน้องกูด้วย แต่ถ้าน้องกูร้องไห้หรือมึงทำน้องกูเสียใจขึ้นมา มึงไม่ตายดีแน่ยุนกิ!!" พี่จินตบไหล่ยุนกิแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"พี่จิน ผมขอโทษครับ" ยุนกิบอกพี่จินขึ้นมาเบาๆ
"ไปเถอะ เครียดทำไม" พี่จินพูดขึ้นมาทำให้ยุนกิยิ้มตาม
"งั้นพี่จะไปบอกแม่พี่นะ แล้วพี่ก็จะไปบอกพ่อด้วย" พี่จินพูดขึ้นแล้วเดินไป
"ครับพี่ ผมยินดียอมรับทุกอย่างครับ" ยุนกิตอบพี่จิน
ห้องพักพิเศษของ(ชื่อคุณ) ห้องxxxx
'ฮัลโหลแม่ครับ มาหาผมที่โรงพยาบาลBHE+ หน่อยสิครับ ผมมีเรื่องจะบอก' พี่จินโทรบอกคนเป็นแม่เป็นคนแรก เพราะแม่ทำงานอยู่คอนโด ส่วนพ่อค่อยว่ากันที่หลัง
'แกเป็นอะไร หืมจิน?' แม่พี่จินถามด้วยความเป็นห่วงลูกชาย
'มาเหอะแม่ แปปๆน่า..นะแม่นะ^^' พี่จินอ้อนคนเป็นแม่ให้มาโรงพยาบาลให้ได้
'เออๆ เดี๋ยวแม่ไป แกนี่จริงๆเลย' พอแม่พี่จินตอบรับ ก็กดวางสายทันที
"เดี๋ยวแม่พี่มา แกยุนกิบอกแม่พี่นะ" ยุนกิหน้าชาทันทีแล้วพยักหน้าเป็นการตอบรับ
"อื้อออ" เสียงฉันละเมอ ทำให้ยุนกิลุกจากโซฟานุ่มไปหาฉันทันที
"เป็นไงมั่งมึง?" ยุนกิถามฉันด้วยน้ำเสียงร้อนรน
"มึง กูปวดหัว" ฉันบอกว่าปวดหัว ยุนกิจึงเตรียมน้ำกับยาแก้ปวดมาให้
"เตี้ย เดี๋ยวแม่มาหานะ" พี่จินบอกฉันที่กำลังกินน้ำอยู่
"มาทำไม! หนูไม่ได้เชิญนะพี่" ฉันไม่อยากให้แม่มาเลย
"เดี๋ยวหนูก็รู้ หนูนอนไปเลยไป ยุนกิดูแฟนมึงด้วย" พี่จินพูดขึ้น ทำให้ฉันเงียบไป ว่าแต่รู้อะไรกันนะ?
"ใครแฟนยุนกิอะ?" ฉันถามทุกคนในห้อง
"แกนั่นแหละ ถามมากนอนไปเลยไปเตี้ย" พี่จินตอบฉันที่ทำหน้างง
"โอ้ย! รำคาญเว้ย นอนดีกว่า" ฉันพูดจบก็หมุดลงไปในผ้าห่มทันที
"เอาเสื้อกูไปปิดหน้าก็ได้ ไม่ต้องหมุด มันเป็นฝุ่น"ยุนกิพูดแล้วเอาเสื้อมาให้ฉัน
"อืม เอามา..กอดกูหน่อย กูหนาว" ฉันรับเสื้อจากยุนกิ แล้วบอกให้มันกอด ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน
"พี่ ปรับแอร์หน่อยครับ" ยุนกิบอกพี่จินให้ปรับแอร์ เพราะฉันตัวเย็นจนเกินไป
ก๊อกๆๆ
"เข้ามาเลยครับ" จีมินตะโกนไปจนถึงหน้าประตู
"มีอะไร ตาจินรีบเรียกแม่มาเชียว...แล้วนั่นน้องเป็นอะไรหน่ะ" แม่พี่จินถามแล้วมองมาที่ฉัน
"คือแม่ครับ ที่ผมเรียกมาเนี่ย ผมมีเรื่องจะบอกครับ" พี่จินบอกกับแม่
"อะไรล่ะ บอกมาสิ แม่จะได้ไปหาอะไรมาให้กินกัน" แม่ถามพีจินที่ยืนนิ่ง ที่ตอบและพูดอย่างเดียว
"น้องท้องครับแม่!" พี่จินตะโกนพูดออกมา ทำให้แม่ตกใจไปสักพักแล้วพูดขึ้น
"ใครทำน้อง บอกแม่มา!" แม่พี่จินเริ่มขึ้นเสียง
"ผมครับ!"
::Writer Talk::
เอาแล้วไง แม่จินมาแล้ว
ยุนกิจะโดนอะไรหรือเปล่า ตามได้ตอนต่อไปนะคะ
ติชมตัวละครได้นะ อยากมีให้Pastของใครเป็นพิเศษ
บอกไรท์เลยคะ อยากให้ใครออกมาบ่อยๆ
บอกไรท์ได้นะคะ
ไรท์ไปก่อนนะ เจอกันใหม่คะ
SEE YOU
23-01-2017
ห้องพักพิเศษในโรงพยาบาลที่นางเอกอยู่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น