ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Little Kids >> Chapter 13 :: Dad Invade
[Chapter 13 :: Dad Invade]
คุณพ่อบุกรุก..
ตกเย็น
"เออยุนกิ ไปแวะตลาดก่อนม้ะจะได้เอาอะไรไปกินที่ห้อง" ฉันเอ่ยทักยุนกิที่กำลังขับรถอยู่ให้ไปตลาดก่อนเพื่อที่จะไปหาอะไรกินกัน เพราะว่าตั้งแต่ออกจากตัวโรงพยาบาลมายังไม่ได้กินอะไรกันเลย จนตอนนี้ดวงอาทิตย์ก็เริ่มลับขอบฟ้าแล้ว
"ดีเหมือนกัน กูก็หิวอยู่พอดี" ยุนกิตอบตกลงฉันแล้วไปตระเวนหาตลาดที่ที่มีของกินเยอะที่สุด
"พี่คะแต่หนู--" ในขณะที่พวกเรากำลังจะไปตลาดเพื่อที่จะไปหาของกินกัน มินอาก็เอ่ยทักแต่ฉันก็ดักคำพูดของเธอไว้ก่อน
"อะไรกัน ฉันจะจ่ายให้เธอเองไม่ต้องห่วง อยากกินอะไรอยากได้อะไรก็บอกฉัน ไม่ต้องเกรงใจ" ฉันพูดอธิบายให้เธอฟัง เพราะเธอดูเกรงใจฉันเอามากๆฉันเลยต้องพูดเพื่อเป็นการสบายใจของเธอ
"ขะ ขอบคุณพี่มากนะคะ ที่ทั้งให้ที่อยู่ฉัน แล้วยังเลี้ยงฉันอีก " มินอาตอบด้วยน้ำเสียงสั่น ราวกับว่ากำลังจะร้องไห้
"ไม่เป็นไรหรอก.... โอ๊ะนั่นไงตลาด!" ฉันปลอบใจมินอา ก่อนจะมองไปข้างหน้าแล้วเห็นตลาดใหญ่ อาหารมากมาย
"จอดตรงนี้แหละยุนกิ มึงจะไม่ต้องลงไปก็ได้ เดี๋ยวกูไปกับมินอาสองคน" ฉันบอกให้ยุนกิจอดรถ แล้วสั่งไม่ให้ลงไปด้วย เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน
"ไม่ กูจะไปด้วย" ยุนกิตอบฉันด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแล้วเดินลงจากรถอย่างหน้าตาเฉย นี่จะไม่ฟังกันเลยรึไงเนี่ย!
"ไปทำไม กูไปกับมินอาได้น่าา" ฉันเอ่ยเถียงกับยุนกิอีกครั้ง แล้วดึงแขนยุนกิไว้เพราะยุนกิกำลังจะเดินเข้าตลาด
"ถ้ามึงเป็นอะไรขึ้นมาจะทำไง แมสก็ไม่ใส่เดี๋ยวเกิดแพ้ควันย่างอะไรขึ้นมาอีกใครจะดูแล" ฉันชะงักไปครู่นึงก่อนจะพูดขึ้นต่อ
"ก็มึงจะไปทำไมล่ะ ไปเดี๋ยวก็ตามบ่นกูอีกอะ" ฉันบ่นออกมาโดยไม่มีเหตุผล ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไม่อยากให้ยุนกิไปด้วยกัน
"กูหวง จบนะ" ตายคะคำนี้ แพ้มากแต่ก็ยอมๆไปเถอะเนอะ ขึ้นชื่อว่าแฟนชั่งเถอะอยากไปก็ไป แต่มันใช่แฟนเหรอว่ะ(?)
"หวงทำไมอะ" ฉันก็ยังไม่หยุดถาม ก่อนจะเดินตามยุนกิไปที่ไม่ฟังฉันถาม แต่เหมือนมันจะได้ยินที่ฉันถามนะ
"เมียใคร ใครก็หวงมั้ย?เดี๋ยวมีคนมองอีกอะ" ยุนกิหันหน้ามาตอบฉันนิ่งๆแล้วทำหน้าที่เดินต่อไป
"มินอา~เอาเสื้อผ้ามั้ย?ตัวนี้เหมาะกับเธอดีนะ^^" ในขณะที่ยืนมองร้านเสื้อผ้าในตลาดอยู่พักใหญ่ฉันก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในร้าน แล้วลากแขนมินอามาด้วยเพื่อที่จะซื้อเสื้อผ้าให้เธอยังไงล่ะ แต่ความขี้เกรงใจของเธอไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
"ไม่เอาอะพี่ หนูไม่มีตังจะซื้ออะไรพวกนี้หรอก" เธอเป็นคำแทนตัวเองเป็นหนู เพราะด้วยความที่เด็กกว่าฉันเธอจึงคงคิดว่าไม่สมควรใช้คำว่า 'ฉัน' กับฉันเพราะมันดูเสียมารยาท (งงมั้ยคะ)
"ใครว่าให้เธอซื้อเองล่ะ ฉันลากเธอมาเองนะฉันก็ต้องซื้อให้เธอสิ... นี่มินอาอย่าขัดศรัทธาฉันเลยนะ ฉันอยากซื้อให้เธอ" ฉันพูดเชิงอ้อนๆเพื่อที่จะให้เธอใจอ่อน แต่เหมือนจะได้ผลนะ
"ก็ได้คะ" มินอาตอบตกลงฉันแล้วมองไปที่ถุงลูกชิ้นนึ่งที่ฉันถืออยู่ ฉันสังเกตุเห็นว่าเธอมองมานานมากแล้ว จึงตัดสินใจถาม
"หิวหรอ? อ่ะกินเถอะ" ฉันถามเธอก่อนจะยื่นถุงลูกชิ้นในมือให้ เธอรับไว้แล้วจิ้มเข้าปากทันที คงหิวมากสินะ
"ขอบคุณคะ^^" เธอกล่าวขอบคุณฉัน ทั้งๆที่ลูกชิ้นยังคาอยู่ในปาก
"เอ้อ นี่เสื้อนี่เหมาะกับเธอนะ..ว่าแต่เธอปกติเธอใส่เสื้อไซต์ไรอะ" ฉันถามมินอาแล้วเลื่อนเสื้อผ้าไปมา จนแม่ค้าต้องเดินออกมาถาม
"มีอะไรให้ดิฉันช่วยรึป่าวคะ หรือสนใจตัวไหน?" แม่ค้าเดินออกมาถามฉัน แต่มันทำให้ฉันตะลึงไปชั่วครู่เพราะแม่ค้าคนนี้หน้าตาคุ้นมาก คุ้นมากๆ คุ้นมากจนฉันอดที่จะทักไม่ได้
"เอ่อขอโทษนะคะ เธอรู้จักฉันรึป่าวอะ? ฉันคุ้นหน้าเธอมากเลยอะ" ฉันเอ่ยทักก่อนที่ยุนกิจะเดินตามเข้ามาในร้าน แล้วทำหน้างงๆก่อนจะก้มหน้าก้มตากินไป ฉันจึงหันมาสนใจกับผู้หญิงคนตรงหน้าก่อน
"เธอใช่ปาร์คโซจินรึป่าวคะ?" ฉันถามออกไปเพราะคนตรงหน้ามันหน้าคุ้นมาก และเหมือนมากๆ
"ใช่ค่ะใช่ แล้วเธอใช่คิม__(ชื่อคุณ)รึป่าว?" คนตรงหน้าตอบฉันทำเอาฉันตกใจเป็นอย่างมาก แต่ก็รวบรวมสติไว้ได้ เพราะเธอถามฉันกลับ
"ชะ ใช่คะ" ฉันตอบด้วยท่าทางงกๆเงิ่นๆเพราะกำลังตกใจที่ได้กลับมาเจอ 'เพื่อนในวัยมัธยม' อีกครั้ง
เพราะตอนนั้นเราทะเลาะกันแรงมากจนเธอโดนไล่ออกจากโรงเรียน เราทะเลาะกันจนมันบานปลายไปจนถึงชื่อเสียงโรงเรียน ก็ไม่รู้หรอกว่าทะเลาะเรื่องไรกันในตอนนั้น เพราะตอนนี้ลืมแล้ว แล้วตอนนี้ก็ได้เจอกับเธออีกครั้ง มันเป็นอะไรที่ดีใจมากเลยนะ แต่ไม่รู้ว่าเธอจะดีใจเหมือนฉันมั้ย
"อ๋า หวัดดีนะ นี่มาชื่อของเหรอ..แล้วนั่นใครอะ?ยุนกิป่ะ?" เธอทักทายฉันเป็นมารยาทก่อนจะหันไปเห็นคนตัวขาวยืนจิ้มลูกชิ้นเข้าปากอยู่ ก็แน่ละที่เธอรู้จักยุนกิเพราะพวกเราเคยเรียนที่เดียวกันด้วยไง โลกกลมเนอะ
"ใช่ๆ นี่รุ่นน้องฉันชื่อมินอานะ... แล้วนี่โซจินเพื่อนฉันเอง" ฉันพูดแนะนำมินอาให้โซจินรู้จัก แล้วแนะนำโซจินให้มินอารู้จัก ก่อนจะเปลี่ยนบทสนทนาพูดกัน
"เอ่อ... เสื้อตัวนี้เท่าไร่หรอ?" ฉันถามเพื่อนที่เป็นเจ้าของร้านเสื้อผ้าที่ฉันเข้ามาก่อนหน้านี้
"เสื้อลายนี้มี3ไซต์น่ะ ถ้าไซต์Mก็อยู่ที่ราคา390฿ แล้วก็ถ้าไซต์Lจะอยู่ประมาน399฿ แต่ถ้าเป็นไซต์XLก็ประมาณ430฿ แต่ฉันว่านะน้องเธอน่าจะใส่Mนะ ดูตัวเล็กมากเลย" โซจินพูดแนะนำเป็นรายไซต์ไปก่อนที่จะหยิบเสื้อไซต์Mออกมาวัดตัวมินอา
"พี่ขอวัดตัวหน่อยนะ หมุนตัวหน่อยๆ" โซจินพูดก่อนจะเอื้อมมือมาทาบเสื้อลงบนตัวมินอาที่ตอนนี้กำลังยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ แต่ก็ยอมหมุนตัวตามที่โซจินบอก
"โอเค ฉันว่าไซต์Mได้อยู่นะ" โซจินพูดขึ้นก่อนจะเอาเสื้อออกมาถือไว้
"งั้นเอาตัวนี้เลย แล้วมีอะไรอย่างอื่นอีกมั้ย ฉันซื้อเยอะเลยล่ะ" ฉันตอบตกลงไซต์เสื้อโซจินโดยไม่ต้องคิด ก่อนจะเดินไปรอบๆร้าน เพื่อที่จะหาชุดใหม่ให้มินอาใส่ แต่ดูๆแล้วร้านโซจินค่อนข้างหรูและดูแพงนะ ชื่อร้านก็ดูแพงไปอีก
"มีสิ นี่ร้านเสื้อผ้านะเธอลืมไปหรือป่าว" เธอพูดขำๆก่อนจะแขวนเสื้อที่ฉันจะซื้อไว้ตรงโต๊ะคิดเงิน
"ทำไมร้านดูหรูๆจังเลยอะ" ฉันตัดสินใจถามออกไปเพราะสงสัย และในตลาดนี้ก็ดูหรูๆตามไปด้วยเช่นกัน
"ก็งานนี้เป็นงานที่คุณหนูเจ้าของตลาดห้างน่ะสิจัดขึ้น แล้วฉันก็ได้รับเชิญมาจากคุณหนูเค้า ก็เลยต้องมานี่ไง" โซจินพูดแบบเซ็งๆก่อนที่ฉันจะเก็ต(เข้าใจ)กับคำถามที่ถามไป แล้วเดินหาชุดให้มินอาต่อ มินอาทำหน้าเหมือนเกรงใจฉันแต่ฉันกลับทำหน้าเบๆใส่แล้วทำเป็นไม่สนใจ ก็แหงล่ะถ้าขืนไปคุยกับเธอเธอก็จะบอกว่าไม่ต้องซื้อแล้วอีกอะ คนบ้าไรขี้เกรงใจชะมัดเลย
"โซจิน ฉันอยากดูชุดนอนตัวบนอ่ะ เอาลงมาให้ดูหน่อยได้มั้ย" ฉันพูดกับโซจินแล้วกวักมือเรียกยุนกิกับมินอามาอีกฝั่งของร้านที่มีแต่ชุดนอน
"ฉันจะซื้อให้มินอาน่ะ ตัวนี้เท่าไร่?" พอโซจินเอาชุดนอนลงมาฉันก็ถามถึงราคาทันที โดยไม่สนใจสายตาเกรงใจของมินอาเลย ก็ฉันจะซื้อไงอย่าขัดศรัทธาสิ!
"ชุดนี้มีไซต์เดียวราคาก็กลางๆอยู่ที่690฿ แต่มีอยู่สองสีมีสีชมพูอ่อนกับสีฟ้าอ่อน" โซจินพูดแล้วเอาชุดทั้งสองสีลงมา
"เอาสองสีสองชุดเลย" พอฉันเห็นสีก็ไม่คิดไรมาก เห็นสวยก็ซื้อเพราะมันเหมาะดีแล้วอีกอย่างมินอาก็ตัวเล็กด้วยคงไม่ต้องถามไซต์ เพราะไซต์ที่พอดีที่สุดในร้านคือไซต์ M
"มีชุดว่ายน้ำป่ะ? จะซื้อให้มินอา" ฉันทักถามไปเพราะว่าถ้าเครียงานมอเสร็จกะว่าจะไปว่ายน้ำเลยถามหาชุดว่ายน้ำกับโซจินที่ดูเหมือนว่าจะมี
"มีสิ" นั่นไงมีจริงๆด้วย แต่ก็ไม่วายที่มินอาจะถามฉันว่าเอาไปทำไม
"เอาไปทำไมคะ?" มินอาถามด้วยความสงสัย
"เออน่า" ฉันตอบผวนๆแล้วหันไปสนใจชุดว่ายน้ำที่โซจินกำลังเอาออกมาจากโซนชุดใหม่
"ชุดว่ายน้ำร้านนี้มีสองแบบนะ ชุดนี้เป็นซีทรูสีดำล้วน ส่วนชุดนี้เป็นบิกินีสีครีม...พอได้มั้ย?" ฉันมองชุดสักพักก็หันไปถามมินอาว่าแบบไหนดี
"เอาแบบไหนตามใจเธอเลย" ฉันหันไปถามมินอาที่ทำหน้าเกรงใจเช่นเดิม แต่เธอก็ยอมบอกว่าจะเอาแบบไหน
"ถ้าจะให้เลือกก็คงซีทรูมั้งคะ แหะๆ" เธอตอบอย่างเกรงๆแล้วก็หัวเราะแห้งๆออกมา
"งั้นเอาทั้งซีทรูทั้งบิกินีเลย" ฉันบอกโซจินแล้วก็คิดสักพักว่าเอาอะไรอีกดี จนคิดออก
"เออใช่ เธอมีชุดเรียบร้อยๆมั้ย?" ฉันถามโซจินที่ยังงงกับคำถามของฉันแล้วเหมือนจะคิดได้ก็เดินดุ่มๆไปหลังร้านก็จะหยิบชุดสุภาพออกมาหน้าร้าน
"นี่ไง แบบนี้เป็นชุดทางการไปงานใหญ่ๆ ส่วนแบบนี้เป็นชุดทั่วไปแบบเรียบร้อยๆทำงาน แต่จริงๆก็ใส่ไปได้ทุกงานอะ" ฉันฟังโซจินพูดสักพักก็จับเนื้อผ้าชั้นดีนิดๆก่อนจะตอบไปว่าเอา
"เอาสองแบบสองชุด" ฉันบอกโซจินว่าจะเอาทั้งสองชุดก่อนที่โซจินจะเดินไปจัดชุดเข้ากล่องเสื้อผ้าของร้าน แล้วเก็บใส่ถุงพร้อมเช็คเงิน แต่ก็ต้องชะงักเหมือนฉันทักดักเธอไว้ก่อน
"เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ เธอมีเสื้อแบบนี้อีกมั้ยเอาแบบนี้อีก2ตัว แล้วก็เสื้อเปิดไหล่อีก2ตัว กางเกงอีก4ตัวมีมั้ย?" คงมีให้แหละเพราะหลังจากฉันพูดจบโซจินก็เดินไปหยิบๆมาให้แล้วถามว่าชอบมั้ย แต่เสื้อที่ฉันบอกอะก็เสื้อแบบเดียวกันกับตัวแรกที่ฉันจะซื้อให้มินอานั่นแหละ (งงมั้ยคะ)
"นี่เสื้อนี่สองตัวครบ เปิดไหล่สองสีสองแบบครบ กางเกง..." ฉันยืนนับเสื้อผ้าอยู่แต่ก็ต้องหยุดที่กางเกงเพราะมันไม่ใช่แนวทาง มันเป็นกางเกงผู้ชายที่เหมือนของผู้หญิงไงงง!
"เดี๋ยวๆกางเกงๆ ฉันจะเอายีนส์ขาด ยีนส์ขาสั้น กางเกงขายาวสีดำแล้วก็เอี้ยมยีนส์ไปเลย" ฉันบ่นๆๆใส่คนตรงหน้าทันทีแล้วโซจินจึงเดินไปหามาให้จนฉันพอใจ และราคาก็ออกมาให้ฉันพอใจได้เช่นกัน(?!)
"รวมทั้งหมด 13,537฿" โซจินพูดขึ้นทำฉันชะงักไปครู่นึง แล้วถามหาเครดิต
"รับเครดิตใช่มั้ย? พอดีเงินเหลือในกระเป๋าสามพันกว่า" ฉันถามโซจินที่นั่งงกๆเงิ่นๆกับหน้าฉัน แล้วตอบด้วยน้ำเสียงใส
"มีสิ จะจ่ายบัตรหรอ?" โซจินถามฉันงงๆ
"อ่ะ..นี่ ดีนะตังในนี้ยังมีอยู่" ฉันยื่นเครดิตให้โซจินแล้วเธอก็รับไปคิดเงินตามปกติ ก่อนจะคืนกลับมา
"เสร็จละรับของได้" โซจินพูดจบก็เก็บกล่องเสื้อผ้าทั้งหมดใส่ถุงร้านแล้วยื่นบัตรคืนให้กับฉัน
"ขอบคุณที่อุดหนุนร้านฉันนะ" เธอตอบฉันด้วยน้ำเสียงใสแจ๋ว ฉันจึงรีบท้วงเกี่ยวกับการติดต่อของเธอ
"นี่ กว่าจะเจอกัน มีเบอร์ให้ฉันติดต่อหรือไลน์ป่ะ?" ฉันทักท้วงอย่างรวดเร็ว โซจินจึงยื่นมือมาขอมือถือฉันจึงยื่นให้ ก่อนจะเมมเบอร์และแอดไลน์ให้
"โอเค แล้วร้านอยู่ไหน" โซจินยื่นมือถือคืนฉันแล้วฉันจึงถามกลับไปว่าร้านอยู่ส่วนไหนของโซล
"อยู่ที่ห้าง The Campingermall นี่แหละชั้นG4ฝั่งขวามือ ชื่อร้าน ParkjinStyle แล้วเจอกัน" โซจินบอกรายละเอียดก่อน แล้วฉันจึงเดินออกไปจากร้านพร้อมกับเสื้อผ้าเต็มมือจนยุนกิกับมินอาต้องเข้ามาช่วย
"นี่ซื้อทำไมเยอะแยะ ทีของตัวเองไม่เห็นเคยซื้อ" และคำพูดแบบนี้ก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากยุนกิ ฉันเลยมองค้อนมันก่อนจะตอบกลับ
"ก็นี่ไง ซื้อเผื่อแล้วเนี่ย" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงอ๋อยๆก่อนจะพากันหิวออกมาจากร้านแล้วไปที่รถเพื่อที่จะกลับบ้าน แล้วเสียงริงโทนมือถือของฉันก็ดังขึ้นก่อนที่ฉันจะหยิบมันออกมาจากกระเป่ากางเกง
'JINHY'
พี่จินโทรมาทำไมกันนะ? ชื่อที่โชว์ขึ้นบนหน้าจอทำฉันขมวดคิ้วไปพักหนึ่งจนต้องหยุดเดินก่อนที่จะกดรับสาย
"สะ สวัสดีคะพี่จิน" ฉันทำเสียงตะกุกตะกักเพราะกลัวพี่จินจะด่าเรื่องออกมาข้างนอก
'วันนี้พี่นอนที่บ้านนะ พี่มีเรื่องจะคุยกับแม่หน่อยน่ะ'
"แล้วให้ฉันนอนคนเดียวที่คอนโดอะนะพี่?!" ฉันขึ้นโวยทันทีเมื่อได้ยินพี่ชายพูดแบบนั้น
'มานอนที่บ้านสิ! ฉันไม่ปล่อยให้เธอนอนคนเดียวหรอกเดี๋ยวไอ่ยุนกิมันจะมาขโมยเธอ' ฉันหัวเราะให้กับคำพูดขำๆขอพี่จินก่อนจะมองไปที่ยุนกิที่ยืนนิ่งทำหน้างงอยู่กับมินอา
"ฉันไม่ไปที่บ้านหรอกคะ ฉันไม่อยากเจอแม่" ไม่รู้สิว่าทำไมไม่อยากเจอ ก็ดีอยู่หรอกว่าที่ผ่านมาแม่ดีกับฉันมาก แต่ฉันก็รับไม่ได้กับเรื่องอดีตที่แม่เคยทำกับฉันและพ่อไว้
'โถ่น้องพี่~ งั้นเธอก็อยู่ที่คอนโดนั่นแหละ ล็อคห้องให้ดีด้วยแล้วกัน'
"ค่ะ นี่ฉันอุตส่าห์ซื้อของกินมาเต็มเลยนะพี่จิน จะไม่มากินหน่อยเหรอ" ฉันทำเสียงอ้อนๆเพราะไม่อยากอยู่ที่คอนโดคนเดียว มันหวิวๆยังไงไม่รู้ที่ไม่มีคนค่อยมาเป็นห่วงแบบพี่จิน
'งั้นเดี๋ยวพี่กลับไปนะ พี่จะคุยกับแม่แปปๆก็กลับเลย อย่าลืมเหลือกับข้าวด้วยนะ'
"คะ ฉันจะรอนะคะ"
'งั้นพี่ไปก่อนนะ'
"อั๋นยองงงงงง~!"
พอฉันวางสายจากพี่จิน ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบก่อนที่จะพากันขนของขึ้นรถไป
@คอนโดมิเนียมAA+
"มินอาเดี๋ยวเธอไปอาบน้ำก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันจัดจานอาหารเอง" พอถึงที่ห้องฉัน มินอาและยุนกิก็พากันวางของและเตรียมอาหารก่อนที่พี่จินจะมาที่ห้อง
"พี่ไปอาบน้ำก่อนเลยคะ เดี๋ยวฉันอาบทีหลังก็ได้" แต่เธอก็ยังคงนิสัยเหมือนเดิม เช่นเคย ก็นะมินอาก็คือมินอาอยู่วันยังค่ำ
"ก็ได้ๆ แต่ถ้าฉันอาบน้ำเสร็จเธอต้องไปอาบเลยนะ จะได้มาลองใส่ชุด" ฉันทำข้อตกลงกับเธอ(?)ก่อนที่จะเดินเข้าห้องแล้วไปอาบน้ำ
ผ่านไปสักพักฉันก็ออกมาจากห้องหลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย และอาหารก็อยู่เต็มโต๊ะแต่มีอีกคนยืนมองมินอาและยุนกิอยู่ ซึ่งฉันคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี เขาไม่ใช่พี่จิน ไม่ใช่พวกเพื่อนๆ ไม่ใช่พ่อยุนกิ แต่เป็น 'พ่อของฉัน'
"พ่อ.." ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนที่จะ....
"พ่อ! มาทำอะไรที่นี่อะ! ทำไมพ่อไม่โทรบอกหนู!" อาละวาด!
"พ่อจะมาหาลูก ทำไมพ่อต้องบอกด้วย" พ่อตอบฉันด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเรียบๆแต่แฝงไปด้วยความโกรธ
"หนูจะได้ไปรับไง!" แต่ฉันก็ยังไม่หยุดโวยวายจนมินอาเดินมาหาฉันเพื่อที่จะพูดปลอบให้ฉันสงบสติอารมณ์
"แล้วนี่ใคร? เพื่อนลูกเหรอ?ตาจินไปไหน ไปหาคุณนายคิมซอนล่ะสิ" พ่อมองไปที่มินอาแล้วยิ้มนิดๆให้มินอา แต่พ่อรู้ได้ยังไงนะว่าฉันอยู่ห้องพี่จิน แล้วรู้ได้ยังไงว่านี่ห้องพี่จิน เขามาถูกทางได้ยังไงกัน?!
"พ่อคะ พ่อมาทำไมคะ?" ฉันไม่ตอบพ่อแต่เปลี่ยนหัวข้อการพูดคุยแทน
"นี่ยาอะไร? บำรุงอะไร?" แต่พ่อไม่ตอบฉัน แถมถามเรื่องยาบำรุง..เอ๋?ยาบำรุงเหรอ?!!!
"คะ? พ่อไปเอามาจากไหน!!!!!!!!!!!!" ฉันเห็นพ่อยกกระปุกยาขึ้นมาฉันจึงมั่นใจว่านั่นคือยาบำรุงครรภ์ พอเห็นแบบนั่นก็อดที่จะอาละวาดไม่ได้
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"ของใคร!" พ่อเปลี่ยนจากน้ำเสียงนิ่งๆเป็นน้ำเสียงโมโหทันที
"แล้วถ้าหนูบอกพ่อไป มันคงไม่ทำให้พ่ออารมณ์ดีขึ้นหรอกคะ!!!!! เพราะงั้นพ่อไปสงบสติก่อนเถอะคะ!!!!" ฉันตะวาดใส่พ่อทันที แล้วชี้ไปที่หน้าประตู แต่ฉันก็รู้อยู่แก่ใจนะว่าทำแบบนี้มันไม่ถูกเพราะพ่อก็คือคนที่เราควรจะเคารพ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ไง ขออาละวาดหน่อยละกัน!
เพี๊ยะ!! O_O!
"พ่อเป็นห่วงแกขนาดนี้ยังไม่สำนึกอีกรึไงกัน! ทำไมก้าวร้าวแบบนี้ห๊ะ!" แต่พ่อก็คือพ่อ พ่อไม่ทำตามที่ฉันบอกแถมยังมาตบหน้าฉันอีก
"..." ฉันเลือกที่จะเงียบเพราะไม่อยากมีเรื่องตอนนี้ และไม่อยากโดนด่าว่าไม่มีใครสั่งสอน ต่อไปนี้คำถามที่ฉันต้องเจอคือ...
"แกท้องใช่มั้ย?!" นี่คือคำถามแรก พ่อก็ยังถามฉันด้วยอารมณ์ร้อนเหมือนเดิม
"ใครทำ?!" นี่ก็คือคำถามที่สอง พ่อก็ยังเหมือนเดิมอารมณ์ไม่เย็นลงเลย
"ลูกท้องทำไมไม่บอกพ่อล่ะ พ่อเป็นห่วงลูกนะ" และคำถามสุดท้าย พ่อก็กลับมามีสติเช่นเดิม พ่อพูดกับฉันด้วยเสียงนุ่มอ่อน ราวกับว่าเป็นคนละคนกับเมื่อกี้
"ถ้าหนูบอกพ่อ หนูว่าพ่อต้องรับไม่ได้แน่ๆ!" ฉันก็ยังอยู่ในอารมณ์เดิมนี่อารมณ์เสียมากเลยนะ อยู่ๆก็มาด่าๆๆๆๆ ด่าเสร็จก็กลับเข้าสู่โหมดปกติ เวลาพ่อโมโหก็แบบนี้ตลอดอะ จนฉันชินแต่ตอนนี้ฉันไม่เหมือนเมื่อก่อนไง อารมณ์เสียแล้วคือเสียเลย
"พ่อขอโทษนะลูก พ่อก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะไม่ชินอีกเหรอ?" ยังจะพูดเสียงอ้อนๆอีก พ่อเหมือนเดิมหมดเลยนะ แต่ฉันไม่ใช่ไง!
"พ่อ! ก็พ่อเป็นแบบเดิมก็ชินแล้วไง! แต่หนู!หนูไม่เหมือนเดิมไง!เข้าใจมั้ยไม่เหมือนเดิมอะไม่เหมือนเดิม!" ฉันพูดแล้วชี้เข้ามาที่ตัวเองเพื่อจะบอกว่าไม่เหมือนเดิม (นึกภาพออกมั้ย)
"ลูกเป็นอะไร ทำไมไม่เหมือนเดิมล่ะลูก" เสียงอ้อนๆนี่ฉันจะให้พ่อชนะได้โล่ทองไปเลย
"หนูมีอีกชีวิตในท้องไง! แบบเนี้ยพ่อยังจะบอกว่าหนูเหมือนเดิมอยู่มั้ยล่ะ!" ฉันตวาดใส่พ่อแล้วล้มตัวลงนั่งโซฟาข้างๆยุนกิที่ทำหน้ารู้สึกผิด ส่วนมินอาก็เดินไปทางอื่นเพราะเรื่องนี้มันเป็นเรื่องในครอบครัว
"ใครทำ?ลูกจะบอกพ่อได้หรือป่าว?" พ่อเดินมาถามฉันแล้วก็ลูบหัวเบาๆ ก่อนที่พ่อจะหันหน้าไปทางยุนกิ
"ยุนกิเธอรู้หรือป่าว?" พ่อถามยุนกิที่นั่งนิ่งอยู่ ที่พ่อรู้จักยุนกิเพราะครอบครัวฉันกับครอบครัวยุนกิรู้จักกันมานาน และนั่นก็ทำให้ฉันได้รู้จักยุนกิและครอบครัวยุนกิ ซึ่งยุนกิก็รู้จักครอบครัวฉันเช่นกัน
"ครับ..ผมเองครับ" อยู่ๆยุนกิก็พูดสารภาพขึ้นมาโดยที่ไม่ปรึกษาหรือถามฉันเลยสักนิด
"ทำแบบนี้กับลูกสาวฉันได้ยังไงกัน?" พ่อฉันถามด้วยน้ำเสียงครึมๆกว่าเดิม เสียงนิ่งๆครึมๆแบบนี้พ่อจะแสดงออกมาก็ต่อเมื่อจะหาเรื่องเท่านั่น.........แต่เดี๋ยวนะ?!
ตุ้บบ! พลั่กก!
"พ่อ!!!!!!!!!" ทันทีที่ยุนกิโดยหมัดหนักของพ่อฉันเข้าไปยุนกิก็เซลงกับพื้นทั้งๆที่นั่งอยู่ พอฉันเห็นดังนั้นฉันก็ห้ามพ่อไว้เพราะพ่อกำลังง้างมือจะต่อยยุนกิอีกรอบ
"พ่อต่อยยุนกิทำไม?!" ฉันตวาดใส่พ่อเต็มเสียง ทั้งๆที่ฉันยังบิดหน้ายุนกิไปมาเพื่อที่จะหารอยช้ำบนใบหน้าจากการโดนต่อยไปเมื่อกี้
"ก็มันทำลูก จะให้พ่ออยู่เฉยๆรึไง! พ่ออุตส่าไว้เนื้อเชื่อใจมันแต่มันกลับทำลูกสาวพ่อแบบนี้เนี้ยนะ! มันสมควรแล้วเหรอ?!" พ่อพูดออกมาด้วยอารมณ์และมันก็ถูกทุกอย่างที่พ่อพูดมาทั้งหมด
"ผมขอโทษครับคุณอาชอนอู ผมไม่ได้ตั้งใจ" ยุนกิเอ่ยขอโทษเบาๆแต่มันก็ดังพอที่จะทำให้พ่อและฉันได้ยิน
"ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ!" พ่อพูดด้วยอารมณ์ร้อนและกำลังจะกระชากยุนกิไปต่อยอีกรอบแต่ฉันก็พูดห้ามไว้ก่อน
"พ่อคะ! เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วก็แก้อะไรไม่ได้อยู่แล้วอะ แล้วอีกอย่างยุนกิก็จะรับผิดชอบ! แล้วตอนนี้อะเขาไม่ได้อยู่ในสถานะเพื่อนของหนูแล้วคะ! เขาเป็นแฟนหนูนะพ่อ พ่อจะทำแบบนี้ได้ยังไงคะ!" ฉันบ่นปาวๆใส่คนเป็นพ่อที่ยืนฟังนิ่ง ก่อนที่พ่อจะเดินมานั่งที่โซฟาตรงข้าม
"พ่อขอโทษนะลูก" แล้วพ่อก็เอ่ยคำเดิมออกมาพูดกับฉัน
"มินอา! เธอเอากล่องปฐมพยาบาลให้หน่อยสิ!" ฉันตะโกนลั่นห้องเพื่อที่จะเรียกมินอาให้ไปหยิบกล่องยาปฐมพยาบาลมาให้ฉัน เพราะฉันจะทำแผลบนใบหน้าคนตัวขาวที่ตอนนี้มีรอยช้ำบนริมฝีปาก
"มาแล้วค่าา~" มินอาวิ่งมาพร้อมกับกล่องยาฯแล้วยื่นให้ฉันอย่างงกๆเงิ่นๆ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าห้องไปพร้อมกับไม้กวาดและที่ตักขยะ
"เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะนั่งดีๆ.............เจ็บมากรึป่าว?" ฉันละสายตาจากมินอาแล้วหันมาทำแผลให้คนตรงหน้าก่อนที่จะถามด้วยความเป็นห่วง แล้วลงมือทำแผลให้คนตัวขาว
"ก็เจ็บ......โอ้ยซี้ดดด~" ยุนกิร้องออกมาทำให้ฉันตกใจ คงเป็นเพราะฉันมือหนักเองแหละยุนกิเลยเจ็บ
"ขอโทษนะยุนกิ ฉันลงหนักไปใช่มั้ยอะ?" ฉันเอ่ยขอโทษยุนกิก่อนจะถามถึงแผลที่กำลังทำอยู่
"ไม่หรอก เธอมือเบาจะตายไป มันแค่แสบๆที่แผลน่ะ^^" ยังจะมาพูดอ้อนๆใส่อีกนะ แล้วยิ้มหวานๆนี้ก็เหมือนกัน ฉันแพ้ตลอดอะ แต่ตอนนี้พ่อฉันกำลังไม่มีตัวตน ทั้งๆที่นั่งอยู่ข้างๆฉันแต่เขาก็ไม่พูดหรือไม่ถามอะไรออกมา
"ยังจะมีน่ามาอ้อนอีกนะ เดี๋ยวจะกดแผลเลยนี่..นี่แน่ะ" ฉันพูดออกไปด้วยความเขิน แล้วก็กดลงไปที่แผลยุนกิจนเจ้าตัวน้ำตาคลอเบ้า
"โอ้ยๆๆเจ็บนะคะ อย่ากดสิคะ" โอ้ยแพ้คำว่าคะขาของมันจริงๆเล้ยยยยยย
"ขอโทษแล้วกัน.....เออพรุ่งนี้กูมีเรียนเช้านะ" ฉันเอ่ยขอโทษยุนกิแล้วบอกกับยุนกิว่าพรุ่งนี้มีเรียนเช้า
"แล้วไปมอยังไง นั่ง'เมล์ไปคนเดียวเหรอ?" ยุนกิถามถึงการไปมอของฉัน แล้วทำหน้างงๆ
"อื้มใช่ ไปคนเดียว..พอดีพี่จินมีงานด่วนที่คณะอะพี่จินเลยต้องไปเช้ากว่าฉัน เลยไม่ได้ไปพร้อมกัน" ฉันตอบยุนกิเสียงใสก่อนจะยิ้มให้หน่อยๆ
"เดี๋ยวฉันไปส่ง" อยู่ๆยุนกิก็พูดออกมาว่าจะไปส่งฉัน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันไม่ปฏิเสธหรือทักทวงแต่อย่างใด จนการสนทนาของพวกเราสองคนเงียบไป แล้วก็ทำแผลเสร็จพอดี
"เสร็จละ" พอทำแผลเสร็จฉันก็ผละตัวออกจากยุนกิแล้วหันกลับมานั่งตัวตรงอีกครั้ง
"พ่อจะอยู่ที่นี่จนกว่าลูกจะเรียนจบนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน..พ่ออยู่ชั้นนี้แหละ เลขห้อง595 แล้วก็นี่คีย์การ์ด พ่อปั้มมาเผื่อลูกน่ะ เอาไปเถอะ" พ่อพูดจบก็ยัดคีย์การ์ดให้ฉันแล้วเดินออกจากไปอย่างรวดเร็ว
พอพ่อออกไปสักพักก็เหมือนว่าจะมีคนมาอีกคนนึง
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ
ฉันจึงเดินไปเปิดประตูและพบว่าพี่จินมาแล้ว!! จะไม่อาละวาดตอนเห็นยุนกิรึไง!!
"พะ พี่จิน!" ฉันพูดงึกงักก่อนจะพาพี่จินเข้าห้อง
"พ่อมาทำไมอะ?" แต่พี่จินไม่สนใจยุนกิแม้แต่น้อยแถมยังถามเรื่องพ่อ คงจะเห็นพ่อเดินออกไปสินะ แล้วนี่ไม่สนอะไรแถมเดินไปหาของกินบนโต๊ะอย่างเดียวเลย เฮ้อพี่ชายฉันหรือนี่?
"เรื่องยาวอะพี่ ไว้ค่อยเล่านะ" ฉันล้มตัวลงนั่งโซฟาอีกครั้งก่อนจะตอบพี่จินไปด้วยน้ำเสียงอ่อนๆเนือยๆ
"นี่! ยุนกิมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง! ออกไปเดี๋ยวนี้! Back Go Room Now!!!" เห็นยุนกิตอนไหนว่ะเนี่ย! แล้วนี่ยังมาไล่ออกจากห้องด้วยภาษาอินเตอร์อี้กกก เอาเข้าไปอปป้าของฉันนับวันยิ่งบ้า(?)
"เอ่ออ.." ยุนกิได้ยินดังนั้นก็เด้งขึ้นจากโซฟาแล้วยืนตัวตรงทันทีก่อนจะหันไปมองหน้าพี่จิน
"ไปสิ้!!!! Back Room Now!!! เดี๋ยวนี้เลยๆๆๆๆ!!"
นั่นแหละคะ นี่คือพี่ชายของฉัน หึหึ^^
Tuesday
"เออจองกุกไปไหนอะ" ตอนนี้ฉันอยู่หน้าคณะกับเพื่อนๆทั้งหลาย แต่วันนี้ไม่เห็นจองกุกมานั่งรวมกลุ่มด้วยกันฉันเลยตัดสินใจถามพวกแม่งในกลุ่ม เผื่อมีคนรู้
"เห็นว่าเตรียมพร้อมกับงานรับน้องพรุ่งนี้มั้ง เอาแต่นั่งจดห่าไรไม่รู้ทุกวันเลย" โฮซอกพูดขึ้น เพราะโฮซอกกับจองกุกอยู่คณะเดียวกัน
"เออ เห็นน้องดาฮยอนปี1บ้างป่ะพวกมึง?" ฉันเปลี่ยนจากถามถึงจองกุก เป็นถามถึงรุ่นน้องปี1 ที่ฉันถามหาเพราะอยากรู้จักอยากคุยด้วยก็นะ น้องเค้าน่ารักดีนี่น่า
"ก็เห็นชอบอยู่กับพวกน้องนายอนนั่นแหละ มีไรกับน้องเขารึป่าว" จีมินตอบคำถามฉัน และถามฉันเป็นอีกประโยค
"ป่าวๆ แค่อยากรู้จักน้องเค้าเอง ที่กูบอกน่ารักๆนั่นน่ะ" ฉันจำได้ว่าเมื่อวาน(วันจันทร์)ฉันบอกพวกมันไปว่าชอบน้องดาฮยอน แล้วเมื่อวานก็ช่วยกันจัดแผนรับน้องด้วย ไว้มาดูกันว่าจะสนุกขนาดไหน หึหึหึ!
"แล้วแผนงานรับน้องนั่นมึงเอาจริงดิ? ไม่โหดไปหรอว่ะ?" จีมินพูดขึ้นแล้วทำหน้ารับไม่ได้
"ช่างมันดิ ให้พวกมันทำกันเองแล้วแผนกูก็ไปยื่นให้พวกปี2แล้ว ที่เหลือพวกเราก็แค่ยืนคุมกับใช้เสียง" ฉันอธิบายเป็นอย่างๆแล้วทำหน้าชิวๆกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ คิดแล้วสะใจว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า
"เออๆๆ แล้วพวกน้ำดื่มไรงี้อะ ใครจัดการ?" นัมจุนพูดขึ้นแล้วขมวดคิ้วเป็นปม จะเครียดห่าไรกันนักหนาว่ะพวกนี้นี่!
"ก็ถ้าเป็นน้ำดื่มพวกเราก็เอาไปให้แต่น้องปี1ดิ ปี2โตแล้วหาเองดิว่ะ" ฉันพูดขึ้นแล้วทำหน้ายิ้มๆ ก่อนจะหันไปคุยกับคนตัวขาวที่นั่งจิ้มมือถืออยู่
"ยุนกิ....ยุนกิ...." ฉันเรียกยุนกิ แต่ไรเสียงตอบรับจากมัน นี่มันกล้าเมินเสียงเรียกฉันรึไงกัน!
"ยุนกิ... กูหิว..." และทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ ทุกคนเงียบลงไปและจ้องมาที่ฉันเป็นตาเดียว แต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากยุนกิ....นี่มันจะเกินไปล่ะนะ ในโทรศัพท์มีดีอะไรกัน!
"มินยุนกิ.." ฉันเรียกชื่อนามเต็มของมันก็ยังไม่หือไม่อือ โอเคยอมแพ้ รอบนี้ฉันงอนมันไม่คุยด้วยแล่วววว!
"ไม่สนก็เรื่องของมึง!" พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแล้วลุกขึ้นพรวด ก่อนที่จะผลักหัวมันจนมันได้สติฉันก็เดินหนีไปทางตึกสถาปัตย์
"อะไรว่ะ ผลักหัวกูทำไม?...เอ้าแล้วจะเดินไปไหน!" ยุนกิลุกขึ้นมาโวยวาย และพอเห็นฉันเดินไปทางอื่นก็ตะโกนเรียกฉันแต่ฉันเมินทำเป็นไม่ได้ยิน
"เพราะมึงเลยไอ่เต่า เมียมึงเรียกตั้งหลายครั้งแม่งไม่ตอบรับสักอย่าง ก้มอยู่กับโทรศัพท์อยู่นั่น..ไปๆง้อไป" นัมจุนพูดขึ้น พอยุนกิลุกพวกนั่นก็พากันเตะยุนกิให้ไปง้อแฟน
@ตึกสถาปัตย์
"น้องคะ ไม่ทราบว่า..อ้าวจองกุก" พอฉันเดินไปถึงตึก'ถาปัตย์ ก็เตรียมจะถามน้องผู้ชายเพื่อที่จะถามหาจองกุก แต่ก็กลับเป็นจองกุกซะเอง
"พะ พี่?!" แต่ดูเหมือนจองกุกจะตกใจที่เจอฉันมากกว่าถึงกระทั่งเด้งตัวขึ้นจนฉันสะดุ้งเลยล่ะ แล้วจองกุกก็ไม่คุยไม่ทักฉันเลย กลับไปทักคนอื่นแทน
"เห้ย! ไอ่ยูคป่ะ?" จองกุกหันหน้าไปทักกับคนๆนึงที่อยู่คณะเดียวกัน ก่อนจะเดินออกไปจากตรงที่เรานั่งกันอยู่ แต่ช่างเหอะ ไปที่อื่นก็ได้
"เฮ้อ ไปที่อื่นดีกว่า~" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วลุกขึ้น ฉันเดิมก้มหน้าไปเรื่อยๆจนไปชนกับคนๆนึง ซึ่งน่าจะเป็นผู้หญิงซะด้วย
"อ๊ะ!...ใครว่ะ?" ฉันสบถกับตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นก็พบกับกลุ่มผู้หญิงจำนวน 4 คนยืนจ้องหน้าฉันอยู่
"หวัดดีไม่ได้เจอกันนานเลยนะ อีปากเก่ง!" ผู้หญิงคนที่ทักฉันก็คือ 'มินา' วอนตีนมั้ยล่ะ!
"หลีกไป!" ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเพราะไม่อยากมีเรื่องตอนนี้
"ทำไมกูต้องหลบให้มึงไปมีความสุขด้วยว่ะ?! แบบนี้ก็ไม่สนุกดิ" มินาพูดขึ้นก่อนจะผลักไหล่ฉันจนเซถอยหลังไป แต่ก็ยังทรงตัวได้อยู่
"เล่นมันเลยมั้ยพี่มินา" เสียงใครคนนึงในกลุ่มมินาพูดขึ้นแล้วมองมาที่ฉันด้วยสายตาอาฆาต
"ใจเย็นสิน้องๆ พี่อยากทำให้มันไม่มีความสุขแค่นั้นเอง!" มินาพูดขึ้นทำให้ฉันขนลุกซู่ขึ้นมาทันที และเหมือนว่าฟ้าจะเป็นใจมีคนเข้ามาขัดพอดี และคนๆนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก....
"มึงทำไรพี่สาวกู!" มินอาเข้ามาคว้าแขนฉันแล้วขึ้นเสียง 'กู' 'มึง' ใส่มินาพี่สาวของตัวเอง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว...
"เห๊อะ! มึงนี่เองอีเด็กไม่รักดี!" มินาตะวาดใส่มินอาก่อนจะผลักหัวของมินอาจนเกือบเซ
"กูก็ยังนิสัยดีกว่า ผู้ดีมีชาติตระกูล แต่ทำห่าไรเองไม่เป็น!" มินอาพูดขึ้นและจงใจเน้นคำว่า 'ผู้ดีมีชาติตระกูล'
"นั่นปากเหรอ? เก่งจัง!" มินาพูดขึ้นพร้อมกับยกมือพร้อมตบมินอาให้รู้แล้วรู้รอด แต่มินอาดักด้วยคำพูดก่อน
"เออนี่ปากกู! ตระกูลซังคงจะเสียชื่อเสียงเนอะที่มีคนไม่เจียมตัวมาทำนิสัยแบบนี้อะ!" มินอาพูดแล้วกำแขนฉันแน่น ก่อนจะคลายออกนิดๆแล้วบีบเพื่อไม่ให้ฉันเครียดเพราะมันส่งผลกระทบต่อคนในท้อง เรื่องนี้มินอารู้ดี
"มึงว่ากูเหรออีมินอา!" มินาร้อนตัวขึ้นทันทีแล้วอ้าปากเตรียมกริ๊ดแต่มินอาก็ตบเข้าไปที่ปากมินาหนึ่งที่ ก่อนจะด่าเป็นรอบสุดท้าย
เพี๊ยะะ! <<เสียงโดนตบปาก
"กูพูดให้หมามันฟังน่ะ! แล้วอย่ามากริ๊ดตรงนี้อายคนเขาบ้าง สะกดคำว่า 'ยางอาย' เป็นมั้ย? อ้อ!แล้วอีกอย่าง อย่ามายุ่งกับพี่__(ชื่อคุณ)ของฉัน ไม่งั้นมึงได้ไปนอนในโรง'บาลแน่" มินอาพูดทำให้มินาเกือบปรี๊ดแตกก่อนที่มินอาจะพาฉันไปทางอื่น "ไปเถอะคะพี่ ตรงนี้เห็บหมัดเยอะ!" และก็ไม่วายที่จะพูดส่งท้ายด้วยคำจิกกัดกลุ่มมินา
"ขอบคุณนะมินอา ถ้าไม่ได้เธอฉันคง--" ฉันพูดขอบคุณมินอาและกำลังจะพูดต่อ มินอาก็ขัดฉันไว้
"ไม่ต้องขอบคุณหรอกคะ นี่ยังไม่เท่าที่พี่ช่วยฉันเลยนะคะ^^" เธอพูดจบก็ลากฉันกลับไปที่คณะวิศวะเช่นเดิม
"เมื่อก่อนดูไม่สู้คนนะเราน่ะ" ระหว่างทางเดินมาฉันก็ถามมินอาด้วยความสงสัยเพราะตอนมินอามาที่ห้องวันนั้นเธอดูอ่อนแอมากๆเลยล่ะ
"ฉันต้องรู้จักปกป้องตัวเองค่ะ แล้วก็ต้องปกป้องพี่กับตัวเล็กในท้องนี่ด้วย" มินอาพูดแล้วยิ้มหวานให้กับฉัน
"ดีแล้วล่ะ แล้วนี่ตัดขาดกับตระกูลนั้นเลยเหรอ?" ฉันอดที่จะพูดถึงไม่ได้เลยต้องถามออกมาแบบนั้น
"คะ ฉันจะเปลี่ยนไปใช้.." เธอเงียบไปสักพักเหมือนคิดอะไรอยู่ และเงียบไปนานมาก
"ใช้ของฉันมั้ย?" ฉันพูดขึ้นด้วยเสียงใสแจ๋ว วันนี้เธอแสดงความเชื่อใจให้ฉันเห็นแล้วฉันเลยอยากให้เธอมาอยู่ในตระกูลเดียวกับฉัน
"จะดีเหรอคะพี่ คือฉัน..." ฉันรู้ว่าเธอจะพูดคำว่าอะไรฉันเลยแทรกขึ้นก่อน
"คือฉันเกรงใจ..ใช่มั้ยล่าา ฉันรู้หรอกน่า ใช้ๆไปเถอะฉันอนุญาต คนอื่นก็ใช้เยอะแยะถมไป" ฉันพูดขึ้นและทำหน้าชิวๆ
"ก็ได้คะ" จนเธอยอมใจอ่อนนั้นแหละ
เพราะเธอคือ 'คิม มินอา' ยังไงล่ะ^^
**อาจจะมีคำหยาบคาย เพื่ออรรถรสของนิยาย**
Wednesday :: Welcome first year student
"สวัสดีค่ะนักศึกษาทุกคน วันนี้เป็นวันรวมกลุ่มรับน้องนะคะ..เดี๋ยวพี่จะให้น้องๆนักศึกษาหน้าใหม่ทุกคนไปหาคณะของตัวเองให้เจอนะคะ แล้วเริ่มร่วมกิจกรรมได้เลย......นักศึกษาพร้อมนะคะ พี่จะจับเวลา5นาทีถ้านักศึกษาคนไหนยังหาไม่คณะตัวเองไม่เจอ พวกพี่ๆจะลงโทษนะคะ" นักศึกษาคนหนึ่งกำลังยืนพูดใส่โทรโข่งเพื่อที่จะประกาศกิจกรรมรับน้องวันนี้ และทุกอย่างที่พี่เขาพูดมานั่นเป็นแผนของฉันทั้งสิ้น อีกอย่างการรับน้องมันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เพราะตอนนี้น้องปี1ยังมาไม่ครบ
"แต่เดี๋ยวก่อนนะคะ..พี่รู้สึกว่าน้องๆมาสายกันมากนะคะ พี่นัด7โมง ตอนนี้8โมงครึ่งแล้วทำไมยังมากันไม่ครบ" ฉันที่เห็นว่ายังมากันไม่ค่อยจะครบก็เลยเดินไปบอกคนประกาศโทรโข่งเพื่อที่จะทำตามแผนงานที่ฉันวางไว้ ...จะแกล้งปี1กับปี2ยังไงล่ะ หึหึหึ...
"เช็คน้องๆหน่อยนะคะพี่ๆ" ฉันพูดใส่โทรโข่งอีกตัวที่เหลืออยู่
"ไปนั่งไป เดี๋ยวเมื่อยนะ" อยู่ๆยุนกิก็เดินมาแย่งโทรโข่งออกไปจากมือฉันแล้วไล่ให้ฉันไปนั่ง แต่มีหรือฉันจะยอมฉันยังไม่หายโกรธมันหรอกนะ
"ไม่ มึงจะไปไหนก็ไปไป" ฉันเอ่ยไล่ยุนกิแล้วแย่งโทรโข่งมาแต่ไม่เป็นผล มันกลับยกโทรโข่งหนีไปทางอื่น
"เออจะไม่ให้ใช่มั้ย งั้นก็แล้วแต่มึงเลยเถอะ" ฉันหยุดแย่งโทรโข่ง แล้วบ่นใส่หน้ามันก่อนจะเดินไปทางอื่น และก็เจอสิ่งที่ไม่คาดฝันมาก่อน...
"พ่อ..พ่อมาทำไม" ฉันเห็นพ่อนั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อนที่ถัดไปจากการจัดกิจกรรม นี่พ่อไม่เคยมางานมอเลยนะ แล้วนี่ลมที่ไหนหอบมาเนี่ย
"มาดูลูกคุมงานมอ พ่อเป็นห่วง" พ่อฉันพูดขึ้นแล้วลุกขึ้นมาหาฉันก่อนจะหยิบถุงอะไรบางอย่างยื่นมาให้ฉัน "อ่ะ..เอาไปกินนะลูก เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปอีก" พ่อพูดแล้วหยิบขนมปังในถุงให้ฉันก่อนที่พ่อจะกลับไปนั่งเหมือนเดิม
"ขอบคุณคะ..พ่อ" ฉันพูดขอบคุณพ่อเบาๆแต่ก็ดังพอที่พ่อจะได้ยิน ก่อนจะเดินไปที่กลุ่มนักศึกษา
"โอเค พวกพี่ๆจะไม่รอแล้วนะคะ พี่จะปล่อยไปหาคณะของตัวเองแล้วเริ่มกิจกรรมกันนะคะ พวกพี่จะจับเวลา5นาที ถ้าใครยังเดินป้วนเปี้ยนหายังไม่เจอก็จะโดนลงโทษนะคะ เป็นไปตามนั้น" ไม่นานผู้ประกาศโทรโข่งก็พูดขึ้นอีกครั้ง แล้วก็มีเสียงแทรกขึ้นอีกรอบ
"งั้นลุกไปหากันเลยครับ 5นาทีนะครับ5นาที" ยุนกิพูดจบก็รีบวางโทรโข่งแล้วเดินมาหาฉันก่อนจะลากฉันไปที่รวมคณะ
"สวัสดีคะน้องๆ ด้านนี้คณะวิศวะนะคะ!" ในขณะที่ฉันกับพวกของฉันยืนรวมกันอยู่ข้างๆที่รวมคณะ มินาก็แหกปากเรียกพวกน้องๆปี1 เหอะๆก็ใช้ได้หนิเด็กปี2อะ
"เอาล่ะคะ ถ้ามาครบกันแล้วพี่จะให้น้องๆไปตามหาพี่รหัสนะคะ รหัสปีนี้จะเป็นปี2เหมือนทุกๆปีนะคะ เดี๋ยวพวกพี่ๆจะให้น้องๆมาลงทะเบียนก่อนแล้วมานั่งที่เดิมนะคะ" มินาพูดจบ ก็ส่งสายตาอาฆาตมาให้พวกฉันที่ยืนมองพวกปี2ทำงานกันอยู่
"เดี๋ยวน้องๆปี1มาทางนี้นะคะ พี่จะแจกน้ำดื่มกับเบรคคนละชุดนะคะ เฉพาะปี1นะคะน้องๆ" ฉันพูดใส่โทรโข่งตัดหน้ามินาที่กำลังจะพูดเหมือนกัน จนฉันกับมินาส่งสายตาไม่เป็นมิตรสู้กัน(?) ที่ฉันพูดแบบนี้เพราะจะได้เป็นการหักหน้าปี2ยังไงล่ะ .....หลังจากที่พวกน้องๆปี1ลงทะเบียนเสร็จ ก็ตรงมารับเบรคกับน้ำดื่มที่พวกปี3ช่วยกันแจก ..นี่เป็นแผนหักหน้าปี2ของฉันเองแหละ คิกคิก(ยิ้มเจ้าเล่ห์)
"เดี๋ยวถ้าน้องรับเบรคกับน้ำดื่มแล้ว มาลงชื่อตรงพี่ตัวขาวๆเลยนะคะ" ฉันพูดปากเปล่ากับน้องๆแล้วชี้นิ้วไปตรงที่ยุนกิอยู่กับพวกๆของมัน
"น้องๆคะ ฟังพี่ดีๆนะคะ เดี๋ยวน้องๆเดินไปที่ตึกคณะของเรานะคะ แล้วห้ามแตกแถวนะคะ...ตอนนี้น้องๆลุกแล้วตามพี่คนนั้นไปเลยคะ" ฉันรับหน้าที่จัดการตรงนี้แทนยัยมินาเพราะมันมัวแต่อ้ำๆอึ้งๆอยู่ตลอดเวลา จนฉันเริ่มรำคาญเลยพูดโทรโข่งแทน พอพูดจบฉันก็ชี้นิ้วไปทางพวกจีมินและแทฮยอง เพราะอิคนตัวขาวๆมันยืนคุมฉันตลอดเวลาไม่ยอมไปไหนเลย
พวกฉันพาน้องๆจากสวนกลางรวมกิจกรรมของมหาลัยมาที่หอประชุมใหญ่ของคณะ ซึ่งมันก็ไม่ไกลมากสักเท่าไร่เพราะสวนกลางกับตึกคณะอยู่ใกล้กันพอสมควร จึงไม่ค่อยมีเหงื่อออกสักเท่าไร่ แต่ถ้าเป็นคณะอื่นๆนี่ถือว่าไกลจากสวนกลางมากๆเลยล่ะ แต่ก็จะมีแค่ไม่กี่คณะที่อยู่แถวๆสวนกลางล่ะนะ หนึ่งในนั้นก็วิศวะแหละ
"น้องๆทุกคนนั่งลงครับ พี่ยินดีต้อนรับน้องๆทุกคนเข้าสู่คณะวิศวะของเรานะครับ พี่ชื่อ ปาร์คจีมิน หรือจะเรียกสั้นๆว่า พี่จีมิน ก็ได้นะครับ พี่อยู่ปี3 มีปัญหาอะไรปรึกษาหรือถามพี่ได้นะครับ^^" จีมินพูดจบฉันก็ได้ยินเสียงไอ่ตัวขาวๆข้างๆฉันพูดขึ้นว่า 'ไอ่เตี้ยเอ้ย ยังจะทำตาปิ้งๆให้น้องเขาอีก' เอ้าก็เรื่องของมันมั้ยล่ะ น้องๆเขาไม่สนใจมันหรอกไอ่จีมเนี้ย...แต่ว่านะ คงจะสนใจอยู่ไม่น้อย
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! แล้วพี่มีแฟนรึยังอะคะ" น้องผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกริ๊ดขึ้นทันทีหลังจากที่จีมินพูดจบ แต่พอได้ยินคำถามแบบนี้ปุ้บ จีมนางก็ยิ้มแฉ่งทันที และความสงบสุขก็ขาดผึ่ง! เพราะหวานใจของแบ่มแบมโผล่หน้ามา
"น้องๆครับ! เงียบด้วยครับ เดี๋ยวพี่จะให้ปี2มาแนะนำตัวนะครับ ที่สำคัญน้องๆต้องจำชื่อจำหน้าพวกพี่เขาให้ได้นะครับ อย่ามัวแต่เล่น เพราะถ้าน้องๆไม่ฟังเนี่ย น้องๆก็จะโดนลงโทษนะครับ จำหน้าพี่ทุกคนให้ได้ เพราะมันจะมีประโยชน์ต่อตัวของพวกน้องเองนะครับ จากนั้นพี่จะแจ้งว่าต้องทำยังไงต่อนะครับ....เชิญปี2เลยครับ" มาร์คผู้เย็นชาป่าเถื่อน(?)ออกมาจากป่าแล้วววว(?)(ข้ามไปๆ) จู่ๆมาร์คก็เดินมาตัดหน้าจีมินที่กำลังโดนน้องปีหนึ่งรุกอยู่ มาร์คผู้เคยเป็นวาร์กก็เลยทนไม่ไหวออกมาจากป่าเพื่อที่จะล่าสัตว์(?ข้ามไปๆ) พอมาร์คพูดจบแบมแบมหวานใจมาร์คก็เดินมาลากแขนออกไป สงสัยแบมจะบ่นยาวๆใส่มาร์คแน่ๆเลย น่ารักจริงๆคู่นี้ อิอิ ...และหลังจากที่มาร์คพูดจบพวกปีสองก็ออกไปแนะนำตัว ปีสองถือว่ามีเยอะมาพอๆกับปีหนึ่งเลยล่ะ ประมาน100กว่าคนได้(เดาล้วนๆ) ส่วนปีสามปีสี่ก็มีสัก90-99คน(?)เยอะเหมือนกันเนอะ(?) พอแนะนำตัวเสร็จแทฮยองก็ดำเนินงานวาร์กต่อ
"นับจากตอนนี้เป็นต้นไป จะเป็นกิจกรรมรับน้องของคณะเรานะครับ ขอให้น้องๆทุกคนเตรียมตัวเตรียมใจให้ดี พี่เตือนแล้วนะครับ พวกพี่รับน้องไม่แรงมาก แต่ถ้าน้องๆแหกกฎปฏิบัติของพวกพี่ น้องๆก็จะโดนไม่ใช่น้อยนะครับ!!! น้องๆผู้หญิงไม่ต้องกลัวนะครับ พี่ๆไม่แกล้งน้องผู้หญิงแรงๆแน่นอนครับ^^" พวกนี้แม่งม่อชิบหายย ไอ่สองมาตรฐาน!พูดกับผู้ชายอีกอย่างผู้หญิงอีกอย่าง ไอ่แทสี่มิติเอ้ย!
"ต่อไปเป็นกิจกรรมจับพี่รหัสของน้องนะทุกคนนะครับ โดยจะมีรหัสลับของพวกพี่ๆปีสองที่อยู่ที่นี่ รวมถึงที่อยู่ในภาคด้วยนะครับ โดยพวกพี่จะมีหมายเลขระบุตัวตนของน้องๆไว้ก่อนแล้ว ว่าน้องๆจะได้คนไหนเป็นพี่รหัส และ!พี่จะให้น้องๆงัดความสามารถของตัวเองออกมาใช้ในกิจกรรมนี้เพื่อที่จะหาตัวพี่รหัสของน้องๆนะครับ" จีมินพูดขึ้นและยิ้มแฉ่งให้แต่พวกน้องๆผู้หญิง ไอ่นี่ก็สองมาตรฐาน ไอ่จีมหมูเอ้ย!
"โดยมีข้อกติกาว่า น้องๆต้องหาตัวพี่รหัสของน้องให้เจอภายใน2วันเท่านั้น! ถ้าน้องยังหาไม่เจอภายในเวลาที่กำหนด พี่รหัสของน้องคนนั้นๆก็จะมีบทลงโทษเตรียมให้ไว้อยู่แล้ว อันนี้พี่ก็ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าพี่รหัสของน้องๆจะลงโทษยังไง อันนี้ก็แล้วแต่พี่รหัสของน้องนะครับ แล้วถ้าหาพี่รหัสเจอแล้ว พี่รหัสก็จะมอบป้ายชื่อที่เป็นชื่อน้องให้เอง และชื่อน้องๆพี่รหัสของน้องก็จะต้องเป็นคนเขียนให้เท่านั้นนะครับ ที่พูดมาทั้งหมดนี้จะใช้เวลาแค่ 2วันนะครับ นักศึกษาทราบ!" มาร์คผู้มากับความโหด(?)พูดขึ้น
"ทราบ" แต่เสียงของน้องๆก็ยังหยอดๆยอยๆ จนมาร์คต้องเริ่มดุกันอีกรอบ
"เอาใหม่ครับ! นักศึกษาทราบ!!"
"ทราบ!!"
"น้องๆผู้หญิงลุกขึ้นแล้วเดินไปหาพี่คนสวยตรงนั้นเลยครับ ที่ยืนอยู่กับพี่ตัวขาวๆนั่นแหละครับ" แบมแบมพูดขึ้นแล้วพายมือมาทางฉันกับยุนกิที่นั่งรอน้องปีหนึ่งอยู่ ..จนน้องผู้หญิงปีหนึ่งทะยอยกันเดินมาแล้วนั่งลง นี่ปี2แทบไม่ได้ทำอะไรเลย รออย่างเดียวคือรุ่นพี่จีฮวา เป็นรุ่นพี่ผู้หญิงที่โหดที่สุด และเป็นรุ่นพี่ผู้หญิงที่ไม่ชอบความรับผิดชอบมากที่สุด แบบนี้แหละฉันจึงเลือกที่จะแจกเบรคให้น้องๆ ส่วนปีสองก็เฉยไปเถอะรอพี่จฮวามาด่าเถ้อะ หึหึ!
"สวัสดีค่ะน้องเฟรชชี่ทุกคน พี่ชื่อคิม__(ชื่อคุณ)นะคะ ก่อนอื่นเลยพี่จะบอกไว้ก่อนว่าไม่ได้มีแค่ตามหาตัวรหัสง่ายๆแบบนี้แน่ๆคะ เพราะมันมีอีกเยอะ น้องๆฟังพี่นะคะ...น้องๆมีเวลาแค่2วันในการตามหาใช่มั้ยคะ?" ฉันพูดแนะนำตัวและกำลังจะบอกวิธีลับในการหาตัวพี่รหัสซึ่งพวกฉันเป็นคนคิดคนทำเองทั้งนั้น และน้องผู้หญิงปีหนึ่งก็จะได้เปรียบมากกว่าผู้ชาย เพราะฉันช่วยนี่แหละ
"ค่ะพี่ แต่แค่สองวันจะหาได้เหรอคะ?" น้องผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วทำหน้าเศร้า และน้องๆผู้หญิงคนอื่นๆก็พลอยพยักหน้าเห็นด้วย
"อ๋า..ฟังพี่ก่อนนะคะ พี่จะบอกน้องๆแต่ละคนนะคะว่าหาเจอได้ง่ายๆยังไง คือ ถ้าน้องๆได้รหัสลับจากพี่แล้วน้องๆก็ไปหาได้4ที่ในมหาลัยเลยคะ ที่แรกเป็นใต้ตึกคณะของเราถ้าไม่เจอก็ไปที่ร้านเหล้าหน้ามอถ้าไม่เจออีกก็อาศัยจากรหัสลับที่พี่ให้ไปนะคะ แล้วที่ที่พวกพี่รหัสอยู่และตามยากคือที่หอของพี่เขาคะ และในใบรหัสลับจะเป็นลักษณะของพี่รหัสของน้องๆนะคะ เข้าใจกันหรือเปล่าคะ?" ฉันอธิบายโดยคร่าวให้น้องๆเขาไม่โดนลงโทษ และที่ฉันช่วยน้องผู้หญิงก็เพราะจะช่วยน้องดาฮยอนด้วย ถึงว่ารวมๆกันไปเนอะ ไม่ใช่สองมาตรฐานเหมือนไอ่สองตัวนั่น!
"เข้าใจแล้วค่ะ" น้องๆตอบรับฉันก่อนจะยิ้มหน้าบานให้ฉันเพื่อเป็นการขอบคุณ
"โอเคถ้าเข้าใจแล้ว พี่จะเริ่มแจกรหัสแล้วนะคะ...มารับทางพี่ยุนกิเลยคะน้องๆ" ฉันพูดแล้วชี้นิ้วไปทางยุนกิที่นั่งมองกระดาษที่มีรหัสในนั้นอยู่ พอน้องๆเดินไปหายุนกิมันก็เริ่มพูดรหัสประจำตัวน้องๆ
"2231 , 2232 , 2233 , 2234 , 2235---2250" ยุนกิทำหน้าที่เรียกรหัสน้องๆจนหมด แล้วจากนั้นน้องๆก็เริ่มแยกตัวกันไปตามหาตามที่ฉันบอก ซึ่งของน้องดาฮยอนคือ..ไม่บอกไปลุ้นกันเอง ที่เอาคนนี้เพราะอะไรน่ะหรอเพราะมันเป็นน้องรหัสฉันไงให้น้องรหัสฉันเป็นพี่รหัสน้องดาฮยอน แล้วรหัสลับที่ฉันแจกไปก็ง่ายมากๆ มันเป็นรหัส 'ผู้หญิงผมสีสว่าง หน้าหวาน แต่เสียงแหลมปากจัด ชอบทำตัวแอ๊บแบ๊ว ชื่อว่า13.9/14.1/20.15/19.1/11.9/19.1.14.1' ฉันบอกน้องดาฮยอนทุกอย่างยกเว้นชื่อ ให้น้องเขาไปแกะเอาเอง
>>DAHYUN PART
ฉันเดินออกมาจากตึกคณะแล้วเดินไปที่รถของตัวเอง จากที่ฉันได้รหัสมามันมีอยู่ว่า 'ผู้หญิงผมสีสว่าง หน้าหวาน แต่เสียงแหลมปากจัด ชอบทำตัวแอ๊บแบ๊ว ชื่อว่า13.9/14.1/20.15/26.1/11.9/19.1.14.1' คือก็พอจะเห็นนะว่าพี่คนไหน เพราะพี่เขาก็ออกมาแนะนำตัวอยู่แต่ฉันก็จำได้แค่สีผมที่เป็นสีชมพูสว่าง ชื่อก็จำไม่ค่อยจะได้ แล้วยังจะให้มาแกะชื่ออีกฉันไม่เข้าใจเลย แล้วพวกพี่ๆก็ให้เวลาน้อยนิด ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย จะแกะยังไงล่ะ วันเกิดหรอ?ก็ไม่น่าจะใช่ สงสัยต้องไปถามพี่แบม เพราะฉันรู้จักพี่แบมปี3 พี่เขาคงรู้แหละ เพราะปีที่แล้วพี่แบมยังมาบ่นใส่ฉันอยู่เลยว่าแกะรหัสยาก พี่แบมก็เคยได้รหัสแบบฉันนี่แหละ ถ้าฉันหาไม่เจอต้องตายแน่ๆเลยย ต้องโทรไปหาพี่แบมก่อนสินะ
"พี่แบมคะ พี่ว่างรึป่าว?"
[ว่างๆมีไรรึป่าวดาฮยอน?]
"คือฉันมีเรื่องจะให้ช่วยหน่อยอะคะ"
[เรื่องอะไร?]
"เรื่องพี่รหัสคะ ช่วยฉันหน่อยนะคะพี่ นะนะๆๆๆๆๆ"
[เอ่อๆงั้นก็ได้ แล้วตอนนี้เราอยู่ไหนละ พี่อยู่ที่คอนโดกับมาร์ค]
"ฉันอยู่บนรถคะ เดี่ยวฉันไปหานะคะพี่แบม"
[รีบมาล่ะ]
"คะ บายคะ"
ฉันวางสายจากพี่แบมแล้วรีบออกรถไปที่คอนโดAA+ทันที ....
ไม่นานนักฉันก็มาถึงหน้าคอนโด และตรงไปที่เคาท์เตอร์พนักงานเพื่อที่จะถามถึงห้องพี่แบม
"มาหาพี่แบมค่ะ กันต์พิมุก ภูวกุลค่ะ ไม่ทราบว่าอยู่ห้องไหนคะ?" ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเร่งรีบก่อนที่พี่พนักงานสาวจะจิ้มเครื่องโทรต่อไปที่ไหนสักแห่ง แล้วพูดถามกับใครสักคน
"สักครู่นะคะ"
"มีน้องผู้หญิงมาหาคะ คุณแบมแบมได้นัดไว้หรือป่าวคะ?" อ๋อพี่แบมนี่เอง
"ได้คะ" พนักงานสาวตอบกลับเสียงในสายก่อนจะหันหน้ามาคุยกับฉัน
"คุณน้องไปที่ห้อง G7 Room793 ลิฟท์ด้านขวามือพอขึ้นไปถึงก็เดินไปทางขวาคะตรงไปก็จะอยู่ห้องที่93เลยนะคะ" พนักงานสาวพูดขึ้นแล้วพายมือไปทางลิฟท์ด้านขวามือ ..ที่นี่บริการดีจริงๆ ย้ายมาที่นี่ดีมั้ยเนี่ย?
@G7 , 793
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ
"พี่แบม!" ทันทีที่พี่แบมเปิดประตูฉันก็ตะโกนสุดเสียงจนพี่แบมตกใจก่อนจะบอกให้ฉันเข้าห้อง
"เข้านั่งมาก่อน"
"สวัสดีคะพี่มาร์ค พี่แบม~"
"ว่าไงเรามีอะไรให้พี่ช่วย?" พี่แบมพูดขึ้นแล้วเดินเข้าไปในเคาท์เตอร์ห้องครัวก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับน้ำดื่มเย็นๆมาวางไว้ตรงโต๊ะหน้าฉัน
"ดื่มก่อนสิ เหงื่อตกหมดแล้ว" พี่แบมพูดขึ้นแล้วดันน้ำตรงหน้ามาให้ฉัน
"ขอบคุณคะ ...เอ่อพี่แบมคะฉันขอถามเรื่องรหัสของพี่รหัสพี่ปีที่ผ่านมาอะ ที่พี่แกะรหัสตามหาตัวพี่รหัสของพี่อะ" ฉันพูดแบบงงๆในคำพูดตัวเอง แต่พี่แบมก็เข้าใจ
"ทำไม? เราได้มารึไง?" พี่แบมถามแล้วมานั่งข้างๆฉัน ฉันก็ยังนั่งมองกระดาษชิ้นเล็กที่มีรหัสลับอยู่
"มันเหมือนของพี่เลยอะ" ฉันพูดแล้วยื่นให้พี่แบมดู จนพี่แบมต้องพูดอ๋อออกมา
"อ๋อ อันนี้มันอาจจะเป็นรหัสของตัวอักษรภาษาอังกฤษ" พี่แบมพูดแบบชิวๆก่อนจะพึมพำอะไรบางอย่างกับตัวเองก่อนจะบอกฉัน
"ฟังพี่นะดาฮยอน เลขพวกนี้อาจจะตีความหมายเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษก็ได้นะ อย่างเลข13ก็คือM เพราะถ้านับA-Zตัวเอ็มก็จะอยู่ในตัวที่13เข้าใจหรือยัง?" พี่แบมอธิบายให้ฉันฟัง ฉันก็พยักหน้าลงเป็นการเข้าใจก่อนจะลองนับดู
"ไหนลองนับดูดิ" พี่แบมพูดจบก็เดินไปหาพี่มาร์ค เพื่อที่จะคุยอะไรกันสักอย่าง แต่ชั่งเถอะนับต่อดีกว่า
13 = M. 9 = I/14 = N. 1 = A/20 = T. 15 = O/26 = Z. 1 = A/11 = K. 9 = I/19 = S. 1 = A. 14 = N. 1 = A
MI/NA/TO/ZA/KI/SANA
รุ่นพี่ ซานะปี2
"เย้!! พี่แบมได้จริงๆด้วย! ขอบคุณนะคะพี่แบม!" พอฉันแก้รหัสได้ฉันก็ตะโกนเสียงดังใส่พี่แบมจนพี่มาร์คกับพี่แบมที่นั่งตักกันอยู่สะดุ้งกันจนเกือบตกโซฟา นี่แต่ก่อนหน้านี้เขาหน้าใกล้กันมากเลยนะ นี่ฉันไปขัดเขารึป่าวเนี่ย...คงจะใช่จริงๆ พี่มาร์คมองจิกฉันมากเลยอะ ฉันคงตายแน่ๆถ้าไม่รีบออกไป
"อ๊ะเอ่อ..ฉะ งะ งั้นฉันขะ ขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะคะ พี่แบมฉันขอบคุณอีกครั้งนะคะ อะ อันอันยองๆ!" ฉันพูดติดๆขัดๆ แถมทำท่าเงอะงะ จนทำให้พี่แบมทำหน้างงๆและกำลังจะถามอะไรฉันสักอย่าง แต่ฉันดันวิ่งหนีออกมาก่อน
นี่ถ้าฉันยังแก้รหัสบ้านั่นยังไม่เสร็จนะ ฉันว่าถ้าอยู่นานกว่านี่คงตายคามือพี่มาร์คไปแล้วมั้ง เฮ้อออ~~
แต่ถ้ารุ่นพี่ซานะเราจะไปหาที่ไหนนะ................................ที่หอ เพราะผู้หญิงจะอยู่หอ เพราะเวลานี้ก็เริ่มร้อนแล้วคงจะอยู่หอ ไม่ก็น่าจะ....ร้านอาหารหน้ามอ
"ไปหน้ามอก่อนดีกว่า" ฉันพูดกับตัวเองหลังจากออกมาจากห้องพี่แบมฉันก็ไม่ค่อยจะมีสติสตางค์เลย แต่ตอนนี้เริ่มมีสติขึ้นละ อย่างน้อยก็รู้ละนะว่าใครเป็นพี่รหัสฉัน แต่ก็นะนิสัยจะเหมือนที่ในกระดาษบอกจริงๆเหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆฉันจะเข้ากับพี่เขาได้มั้ยนะ? ฉันยิ่งไม่ค่อยชอบคนประเภทนี้อยู่ด้วย
>>DAHYUN PART END
"วันนี้เป็นไงมั่งว่ะ ที่คณะพวกมึงอะ" นัมจุนพูดขึ้นระหว่างที่กำลังนั่งรวมกันที่หน้าตึกคณะประจำ
"ก็ไม่ไงอะ น่ารำคาญ" แต่เป็นยุนกิที่พูดขึ้นแทนแต่ดูเหมือนจะไม่พอใจกับการรับน้องวันแรกเลยแม้แต่น้อย
"อะไรว่ะ มึงรำคาญอะไร" โฮซอกพูดขึ้นแล้วตบไปที่ไหล่ยุนกิหนึ่งที
"วิศวะปีหนึ่งผู้ชายเอาแต่มองหน้าเมียกูไง น่ารำคาญชิบหาย" ยุนกิพูดแล้วทำหน้าไม่พอใจแต่ก็มีรอยยิ้ม (ลองนึกถึงเพลงAgust Dกับเพลงgive it to meดูนะคะ)
"วอนตีนไอ่กิมั้ยล่ะไอ่เด็กพวกนี้" จีมินพูดขึ้นบ้างหลังจากที่มันนั่งฟังมานาน
"เออ ถ้ามันยังมาจอแจกับเมียกูอีกโดนตีนกูแน่" ยุนกิพูดขึ้นแล้วเขยิบมานั่งใกล้ๆฉันเพราะเริ่มมีผู้ชายมองหน้าฉันแล้วยิ้มให้ มันก็ไม่ใช่ใครหรอกปีหนึ่งนั้นแหละ และนี่ก็ตึกวิศวะด้วยก็คงน้องๆเมื่อเช้า
"เฮ้ยย! ไม่เอาน่า...เออแล้วนี่เห็นพ่อกูมั้ยอ่า" ฉันพูดกับยุนกิแล้วตีขามันไปทีนึง ก่อนจะถามหาพ่อ ก็ตั้งแต่พ่อเอาขนมมาให้ฉันก็ไม่เจออีกเลยอะ
"พ่อมึงบอกว่าบ้านใหญ่เรียกเข้าบ้าน" แทฮยองพูดจบก็หยิบถุงขนมยื่นมาให้ฉัน ซึ่งเป็นถุงเมื่อเช้า
"บ้านแม่?" ฉันพูดกับตัวเองแล้วก็งงกับตัวเอง
"แล้วที่คณะถาปัตย์อะเป็นไง?" ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องรับน้องตอนเช้าที่ผ่านมา
"ก็ดี สาวน่ารักๆเยอะเลย เนอะไอ่กุกเนอะ" โฮซอกตอบฉันแล้วหันไปตบบ่าจองกุกที่นั่งเงียบไปคุยกับใครนอกจากแทฮยองและโฮซอก ....รู้สึกผิดถึงเรื่องวันนั้นจัง ช่างเถอะไม่ใช่หรอกมั้ง(?)
"คะครับๆ" จองกุกคงตกใจกับการกระทำโฮซอกจึงรีบตอบออกมาด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆ
"พี่ครับ เพื่อนผมขอเบอร์พี่คนสวยน่ะครับ" จู่ๆก็มีน้องผู้ชายน่าจะอยู่ปีหนึ่งวิ่งเข้ามาที่กลุ่มพวกฉันที่นั่งคุยกันเสียงดัง แต่พอน้องผู้ชายเข้ามาปุ้บทุกคนก็เงียบ และยุนกิก็ยังเงียบยิ่งกว่า
"เบอร์พี่หรอ?มีอะไรหรือป่าว?" ฉันถามน้องผู้ชายก่อนจะหันไปมองหน้ายุนกิที่ทำหน้าไม่พอใจอย่างมาก
"อะไรครับน้อง คนมีผัวแล้วน้องก็ไม่เว้นรึไงครับ?!!"
--100%--
::TALK::
หวายๆๆพี่กิเราทำไมหวงขนาดนี้เนี่ยยย ถ้าเมียโดนลักจะทำไงเนี่ยไม่ฆ่าคนตายเลยรึไง5555/พูดเล่นคะ
สงสัยคงหวงมากๆเลยใช่มั้ยอะ/แต่งไปงงไปเขินไปรำคาญไปมีทุกอารมณ์เลย
อีกคู่นึงนี่แบมมาร์คใช่มั้ยคะ?ทำไมคนอื่นอยู่ในห้องต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ/ช่างเถอะเขารักกัน5555
ช่วงนี้จะอัพวันเว้นวันนะคะ แต่ตอนวันสิ้นเดือนนี้เราไม่ว่างนะคะวันที่1เมษาก็ไม่ว่างเหมือนกัน
เพราะเราไปสอบและมอบตัว แต่ยังไงก็จะมาอัพให้ทันนะคะ
แล้วตอนหน้ามาดูกันนะคะว่าจะมีเรื่องกันรึป่าว เราสงสารน้องกุกอะอกหักซ้ำๆ(?)
น้องคนไหนพี่คนไหนจะมาดามใจน้องกุกบ้างมั้ยอะ
พอเถอะเราจะไปละ บ้ายบายยยยยย
Date :: 2432017
[Chapter 13]
Support Update :: jeonmookbhuwakul❤️
사랑해.❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น