ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Little Kids >> Chapter 12
[Chapter 12]
**อาจจะมีคำหยาบคาย เพื่ออรรถรสของนิยาย**
"จองกุก!" ระหว่างที่ฉันกำลังยืนเขินคนตรงหน้าอยู่ฉันก็หันไปมองจองกุกที่ยืนมองฉันกับยุนกิที่ปากประตูร้าน ฉันตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
"ครับ..ผมเอง" เขาเองก็ตอบฉันด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเหมือนกัน
"ดอกไม้อะไรว่ะไอ่กุก?" นัมจุนที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ทักถามผู้เป็นน้องชาย เดินถือดอกไม้เข้ามาด้วย
"อ่อ..เปล่าหรอก" จองกุกตอบคนเป็นพี่ชายที่เอาแต่นั่งติดกับพี่จิน แต่แล้วก็ทำให้เขานั่งห่างกัน
"เฮ้! ได้ยินมาว่าร้านนี้เป็นร้านไอ่กิกูเลยพาพวกแม่งมา" จีมินกระโดดใส่พี่จินกับนัมจุนโซฟาที่ดูเหมือนจะเป็นเก้าอี้ กระโดดใส่อีกไม่พอ ยังไปแทรกคั่นตรงกลางอีกด้วย
"อะไรมึงเนี่ย!..เออมาได้ไงพวกมึง" นัมจุนบ่นใส่จีมินแล้วหันไปถามพวกโฮซอกและแทฮยอง
"ไอ่หมูจีมลากพวกกูมา......แล้วนี่มีอะไรกันว่ะ" โฮซอกตอบนัมจุนก่อนจะทักถามเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น
"เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังน่า อยู่เฉยๆไปก่อน" นัมจุนพูดแล้วเดินไปลากโฮซอกและแทฮยองมานั่งที่โต๊ะ
"อะ เอ่อคือ..." ฉันมองพวกนั้นสักพักก่อนจะหันหน้ามาคุยกับจองกุก
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วครับพี่ มันพังหมดแล้ว" จองกุกพูดขึ้นขัดฉันก่อน แล้วก้มหน้าหลบสายตายุนกิที่กำลังก่อเป็นความหวง
"พังอะไรมึง พังอะไร..มึงชอบแฟนกูใช่มั้ยล่ะ?!" ยุนกิเดินเข้าไปใกล้แล้วถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆที่แฝงไปด้วยความโกรธและโมโห
"เอ่ออ่า.." จองกุกพูดอึกอักทำให้ยุนกิกระชับคำถามอีกครั้ง
"มึง ชอบ แฟน กู ใช่ ไหม?!" ยุนกิเน้นพูดทีละคำก่อนจะกระชากคอเสื้อจองกุก ทำให้ฉันที่ยืนมองอยู่อย่างเงียบๆขัดยุนกิไว้เพื่อไม่ให้เกิดการทะเลาะกันในร้าน แต่ก็ไม่เป็นผล
"อย่ายุ่งมึงอะท้องอยู่..ไปนั่งกับพี่จินไป" ยุนกิไล่ให้ฉันออกห่างจากเขาก่อนที่จะโมโหไปมากกว่า
"ไม่เอาอะ มึงอย่าทะเลาะกันดิ" ฉันพูดขัดยุนกิก่อนที่จะโดนตะวาดกลับมา
"กูบอกให้ไปนั่งไง! นัมจุนเอามันไปนั่งดิ้!กูแค่จะเครียให้มันรู้เรื่อง ว่ากูไม่ได้คิดไปเองว่าไอ่กุกชอบเมียกู!" ยุนกิให้นัมจุนมาพาฉันไปนั่ง ฉันก็ยอมแต่โดยดี
"ว่าไง ชอบแฟนกูใช่มั้ย? ตอบมาดิ้อย่าลีลา!" ยุนกิคลายมืออกจากคอเสื้อจองกุกแล้วใช้มือผลักจองกุกแทน
"ครับ" จองกุกตอบเพียงคำเดียว ทำให้ฉันรู้สึกผิดแทบไปไม่ทัน นี่ฉันทำอะไรให้จองกุกรู้สึกรึเปล่าเนี่ย
"กูว่าแล้ว ว่ามึงต้องชอบเมียกู!" ยุนกิตะวาดใส่จองกุกแล้วจ้องหน้าจองกุกเขม่ง
"มึงรู้ได้ไงว่ะ" โฮซอกถามยุนกิด้วยความไม่เข้าใจ
"กูสังเกตุมันหลายรอบแล้วเว้ย กูเป็นผู้ชายนะเว้ยก็ต้องดูผู้ชายออกดิว่ะ!"
"ผมขอโทษครับพี่ยุนกิ..." จองกุกพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาลงไป
"มึงก็รู้นะ ว่าเมียกูท้องอยู่.. ยังจะพาไปไหนต่อไหนอีก!" ยุนกิตะโกนเสียงดังใส่หน้าจองกุกแล้วชี้หน้าจองกุกก่อนจะพูดเป็นประโยคสุดท้าย
"มึงไม่ต้องหวังเหี้ยห่าอะไรอีกนะจองกุก ทั้งๆที่เธอท้องอยู่มึงยังจะไม่เว้นเหรอ! แล้วยิ่งเป็นคนของกูด้วย ไม่เห็นหัวกูเลยรึไง! ทั้งๆที่รู้ว่าเธอท้อง แล้วลูกในท้องก็ลูกกู! ยังจะคิดมาจีบเมียกูอีกเหรอ! มึงจะไปไหนก็ไปเลยนะ กูไม่อยากเห็นหน้ามึงตอนนี้ว่ะ!" ยุนกิจับคอเสื้อจองกุกแน่นแล้วพูดออกมายาวเหยียด ก่อนจะปล่อยคอเสื้อต่อด้วยการผลักจนจองกุกเซไปตามแรงผลัก
"จองกุกแกไม่ต้องไปไหนหรอก อยู่กับพี่นี่แหละ" นัมจุนพูดดักน้องชายที่กำลังจะเดินออกไปจากร้านด้วยความผิดหวัง
"จะกินไรก็สั่ง เดี๋ยวกูจ่ายเอง" นัมจุนบอกกับน้องชายก่อนจะโยกมือเรียกพนักงานของร้านยุนกิ
"ยุนกิ มึงก็ทำน้องแรงไปนะ..สงสารน้องมัน" ฉันที่นั่งอยู่กับยุนกิก็พูดขึ้นถึงเรื่องที่ผ่านมาเมื่อกี้ ทำให้ยุนกิตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"เถอะน่านะ กูแค่อยากเครียกับมันนิดหน่อยเอง อย่างอนกูเลยนะครับ^^" ยุนกิตอบฉันด้วยอารมณ์ร่าเริง
"แล้วมึงหายสงสัยน้องรึยัง?" ฉันถามยุนกิแล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆ
"หายสงสัยแล้วคร้าบบ"
จุ้บ!
"ทำไรเนี่ย?!" ฉันตะวาดใส่ยุนกิที่ฉวยโอกาสหอมแก้มฉัน หึ่ย..หน้าแดงแน่ๆเลยอ่า ตายๆๆ
"ก็มึงเอาหน้ามาใกล้กูไง เลยหอมซะเลย..แก้มนุ่มเหมือนเดิมเลยนะ^^" ยุนกิพูดออกมาด้วยหน้าตาที่ร่าเริง กับน้ำเสียงน่ารักๆนั่น ใจสั่นมากเลนะเนี่ย ฉันควรทำไงกับหัวใจฉันดี
"นี่! ให้น้อยๆหน่อยนะมินยุนกิ ว่าแต่มึงเหอะ..ลืมมินาแล้วงั้นสิ" ฉันพูดเป็นเชิงประชดนิดๆ แล้วบิดหน้าไปทางอื่น
"กูลืมมันไปนานแล้วเหอะ..อย่าพูดถึงเลยกูมีมึงอยู่ตรงนี้แล้วไง กูไม่สนใครทั้งนั้นอะ" ยุนกิกุมมือฉันแล้วบิดหน้าฉันให้หันกลับไปมองหน้าเขา ฉันจ้องเข้าไปให้ตาของยุนกิอย่างจัง
"มองตากู.." ยุนกิเพียงพูดออกมาสั้นๆ ทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์สักพัก
"เห็นภาพคนที่กูรักในสายตากูมั้ย ในนั้นอะมีแต่มึง.." คำพูดนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกตัว แล้วเด้งตัวเองออกจากยุนกิทันที แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นตัวเสือก
"อายคนอื่นบ้างดิว่ะ ไม่เกรงใจพวกกูเลยนะ" โฮซอกพูดแซวฉันกับยุนกิที่ต่างคนต่างทำหน้าเขินแดงไปหมด
"เออน่า พวกมึงมาเสือกทำไมกันล่ะ" ยุนกิพูดแก้เขินแล้วเอ่ยพูดขึ้นกับพี่จินโดยที่ไม่สบตาใครสักคน
"พะ..พี่จินครับ ให้เธอกลับมาอยู่กับผมได้มั้ยครับพี่"
"ไม่!" พี่จินพูดขึ้นเสียงดังทำให้ฉันกับยุนกิสะดุ้งเล็กน้อย
"ทำไมครับ" ยุนกิพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้
"กูไม่ไว้ใจมึงไง กูไม่อยากทิ้งน้องให้ไปอยู่กับมึง...มึงทำให้กูไม่ไว้ใจในตัวมึง" พี่จินพูดแล้วเดินมานั่งตรงโซฟาตรงข้ามฉันกับยุนกิ
"มึงทำให้กูไม่ไว้ใจ..แล้วอีกอย่างพ่อก็ยังไม่รู้ ทั้งพ่อมึงกับพ่อฉัน" พี่จินพูดกับฉันน้ำเสียงนิ่งๆก่อนที่นัมจุนจะพูดขึ้นมาขัดเสียก่อน
"พี่จิน ใจเย็นสิครับ ดูสิเพื่อนผมสะดุ้งแล้วเห็นมั้ย" นัมจุนพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเพื่อหวังที่จะกล่อมพี่จินให้ฉันไปอยู่กับยุนกิ
"เดือนหน้าพ่อผมมาครับพี่ผมจะบอกพ่อเอง ส่วนพ่อพี่..." ยุนกิเว้นช่วงไปนานมากจนทำให้พี่จินอารมณ์ขึ้นอย่าแรง จนนัมจุนห้ามแทบไม่ทัน
"พ่อกูทำไมๆ จะทำไม?!!" พี่จินตะโกนใส่หน้ายุนกิและในขณะที่พี่จินจะลุกไปต่อยยุนกินัมจุนก็คว้าไว้ทัน
"ผมจะรับผิดชอบเองครับ" ยุนกิพูดออกมาแล้วกระชับมือฉันให้แน่นขึ้นเพื่อความมั่นใจ
"อาทิตย์ที่จะถึงนี้มีนัดหมอนะ พาน้องฉันไปตามนัดด้วย" พี่จินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงน้อยใจนิดๆแล้วเดินไปนั่งที่อื่น
"รอผมด้วยสิพี่" นัมจุนรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามพี่จินไป
Rrrrrrrrr
ทันทีที่ทุกคนสลายตัว(?)ไปนั่งที่อื่นเสียงริงโทนมือถือของยุนกิก็ดังขึ้น
"ใครว่ะ?!" ยุนกิสบถออกมากับตัวเองแล้วหยิบมือถือขึ้นมา และผู้ที่โทรมานั้นก็คือคนที่ฉันไม่อยากจะสนทนาด้วยหรืออยากเห็นหน้าสักเท่าไร่ เขาก็คือ 'มินา'
"รับสิ" เพราะยุนกิไม่รีบกดรับหรือยุนกิกลัวฉันด่าก็ไม่รู้นะฉันเลยรำคาญก็เลยคว้ามือถือมาแล้วกดรับเอง ฉันรำคาญไง หวงด้วยไม่อยากให้ยุนกิสนคนอื่นทั้งๆที่อยู่กับฉัน
ติ้ด!
ฉันกดรับสายด้วยความรำคาญแล้วเสียงในสายก็ดังขึ้นจนน่ารำคาญ ฉวยโอกาสนี้เปิดรลำโพงให้ทุกคนได้ยินเลยดีกว่า ฮ่าฮ่าฮ่า
'ยุนกินายอยู่ไหนอะ ฉันหิวข้าวมากเลยพาฉันไปทานอาหารหน่อยสิ' เสียงยัยนั่นทำให้พี่จิน โฮซอก แทฮยอง นัมจุน จองกุก จีมินและยุนกิได้ยินถึงกับเหวอในน้ำเสียงยัยมินา แล้วพวกเขาก็เดินมานั่งฟังฉันด่ามินา
"หากินเองเป็นมั้ย?! เที่ยวมาให้คนอื่นหาให้กินเนี่ย! ว่างมากรึไงมินา?!" พอฉันพูดแบบนั้นใส่มินายุนกิจึงบอกให้ฉันใจเย็นแต่ไม่อะ ของขึ้นแล้วโว้ยยยยย!!!!!!!!!!!!
'อ้าว นี่เธอเองเหรอ มีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับแฟนฉันย่ะ!'
"ห๊ะ?! นี่ยุนกิเป็นแฟนมึงตอนไหนคะ ฉันมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรมากกว่าเธออีกนะมินา!"
'อะไรกัน เธอเป็นแค่เพื่อนยุนกิมายุ่งย่ามกับแฟนฉันทำไม?'
"อ้อเหรอ! ถ้าเธอเป็นแฟน ฉันคงมากกว่าแฟนเลยล่ะสิ หึๆ!"
'เธอหมายความว่าไง?'
"ก็ไม่รู้สิ แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรกันที่จะโทรมาหายุนกิ? ห๊ะ!"
'ก็..ก็มีสิทธิ์สิ ฉันเป็นแฟนยุนกินะ!' มินาพูดตะกุกตะกักรวมถึงอ้างว่าเป็นแฟนยุนกิ ทำให้จีมินที่ฟังอยู่นั้นอารมณ์เสียทันที แล้วแย่งพูดขึ้นก่อน
"นี่เธอ เธอเป็นแฟนไอ่ยุนกิเมื่อไร่ว่ะ ฉันนั่งฟังมานานแล้วนะ" แต่ด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวของจีมินทำให้ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง เพราะจีมินไม่เคยพูดแบบนี้กับทุกคนในแก๊งเลยสักครั้ง
"พูดอะไรให้เป็นกุลสตรีด้วย นี่มาซะแหลมเลยนะ" พี่จินผู้ที่นั่งฟังมานานจึงแทรกขึ้นอีกคน
'หึ่ย! นี่มันอะไรกัน ทำไมมีแต่เสียงคนอื่นเพิ่มมาเรื่อยๆเนี่ย! ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ!'
"ฉันก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามายุ่งย่ามกับคนของฉันอีก แล้วฉันไปเป็นแฟนเธอตอนไหนมินา?" ยุนกิพูดขึ้นทำให้ทุกคนเงียบกริบ เพราะเสียงพูดของยุนกิในตอนนี้มันทั้งทุ่ม แข็งกร้าว เย็นชา และน่ากลัว
'ก็ฉันพูดความจริงนี่!'
"ฉันเป็นแฟนกับเธอตอนไหนกันห๊ะมินา!"
'...'
"ถึงจะเคยเป็นแต่ก็นานมาแล้ว ตอนนี้คนที่ฉันรักมากที่สุดเขาก็นั่งอยู่ข้างๆฉัน เธอน่ะเป็นใคร! มายุ่งอะไรกับพวกฉัน จะรีบตัดสายก็ยังทันนะ หรือจะรอฟังพวกฉันด่าดีล่ะ"
ตุ๊ด!
แล้วมินาก็รีบตัดสายไปอย่างรวดเร็ว ฮ่าฮ่าสะใจว่ะ^^
"มึงอารมณ์ขึ้นลงบ่อยมากเลยนะ กูปรับไม่ทันแล้วนะ" ยุนกิที่ทำหน้าตาไม่ถูกหันหน้ามาถามฉันด้วยความกลัวเล็กน้อย
"อืม หิวอะ" อารมณ์จากที่เดือดๆเมื่อกี้กลับมาเงียบเช่นเดิม แล้วเสียงฉันก็ดูอ่อนลงด้วย
"โอเค เดี๋ยวเรียกพี่ฮันซองให้.." ยุนกิหันมาพูดกับฉันแล้วเดินไปหาพนักงานพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างกับพี่พนักงานคนนั้น
"พี่จินฉันอยากกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอะ พากลับหน่อยสิ" ด้วยความที่หมั่นใส้ไอ่นัมจุนฉันเลยเดินเข้าไปขัดจังหวะของพวกเขา แต่ดูหน้าพี่จินไม่มีความสุขเท่าไร่ที่อยู่กับนัมจุน
"อยากกลับแล้วเหรอ? โอเคงั้นเอาของที่พนักงานให้เมื่อกี้กลับด้วยนะพี่จะออกไปรอที่รถแล้วกัน" พี่จินพูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไปจากร้าน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อนัมจุนชิงเรียกไว้
"แล้วของที่พนักงานให้เราสองคนล่ะครับ เอาไว้ไหนดีน้าาา" นัมจุนพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้นแล้วยกเซตกล่องของขวัญหมุนไปมากลางอากาศ
"ไว้ที่ไหนก็แล้วแต่นายเถอะน่านัมจุน" พี่จินพูดแล้วรีบเดินหนีออกไปจึงทำให้นัมจุนผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที
@คอนโดมิเนียมAA+
"โหยยย เหนียวตัวไปหมดเลยอะเหนื่อยด้วย" ฉันบ่นพึมพำออกมาทำให้พี่จินขมวดคิ้วอย่างแรงแล้วเดินมาหาฉัน
"เป็นไรเนี่ย พี่เห็นเธอบ่นแบบนี้นานแล้วนะ" พี่จินถามฉันด้วยความสงสัยก่อนจะพายมือไล่ให้ฉันไปอาบน้ำ
20นาทีผ่านไป....
30นาทีผ่านไป....
1ชั่วโมงผ่านไป....
"เห้ยแปลกๆว่ะ ปกติไม่อาบน้ำนานขนาดนี้เลยนี่?!" พี่จินบ่นกับตัวเองก่อนจะรีบสาวเท้าเดินเข้าไปในห้องฉันอย่างรวดเร็ว แล้วพุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ
ปังๆๆ!
"นี่อาบน้ำเสร็จหรือยัง ทำไมนานจัง?!" พี่จินเคาะประตูด้วยความแรงมหาศาล ฉันจึงได้แต่บ่นพึมพำโดยไม่มีเสียง นี่เหนื่อยมากเลยนะ มาเป็นเอาอะไรตอนนี้ ปวดหัวก็ปวด
โอ้กก! โอ้ก! แค่กๆๆ!
ฉันอาเจียนมาได้สัก20นาทีแล้ว ไม่มีแรงเลยด้วย จึงทำให้พี่จินพังประตูเข้ามาหาฉันด้วยความรวดเร็ว
ปังง! โครม!
"เห้ย! เป็นอะไรน้องพี่!ไหวมั้ย" พี่จินพุ่งเข้ามาประคองฉันอย่างรวดเร็วก่อนที่จะพาฉันไปล้างหน้าล้างตาแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
"ปวดหัวอะพี่ ไม่มีแรงเลยคงหมดแรงไปกับเมื่อกี้แหละมั้งคะ" ฉันพูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง ไม่มีแรงแม้แต่จะพูดเป็นคำคนได้เลย มันอ่อนแรงจริงๆตอนนี้
"ตอนนี้ไม่มีอะไรกินเลย เดี่ยวพี่เรียกยุนกิมาหานะ" พี่จินทำท่าทางลุกลี้ลุกลนแล้วกดโทรไปหายุนกิ ที่เพิ่งแยกกันไม่กี่ชั่งโมงมานี้
"ฮัลโหล!ไอ่ยุนกิมึงอยู่ไหน!" เปิดประเดิมด้วยน้ำเสียงเล่นใหญ่ของพี่จิน
"..."
"ออกมาเฝ้าน้องกูเดี๋ยวนี้เลย เร็วๆด้วยกูปล่อยให้น้องอยู่คนเดียวในห้องไม่ได้!"
"..."
"เออรีบมาแล้วกัน ถ้ามาช้ากูฆ่ามึงแน่ไอ่ยุนกิ!"
พี่จินกดตัดสายอย่างรวดเร็วแล้วพุ่งตรงเดินมาหาฉันแล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานที่แตกต่างจากเมื่อกี้สิ้นเชิง
"เอาน้ำอุ่นๆมั้ย? เดี๋ยวพี่เอามาให้" ฉันส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เอา
"มะม่วงเปรี้ยวมั้ย? เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อให้" ฉันพยักหน้าแล้วพี่จินก็หยิบกระดาษมาจดสิ่งที่ฉันต้องการลงไป
"ส้มตำมั้ย? เอาอะไรอีกดี" ฉันส่ายหน้าแล้วหยิบยาดมข้างๆตัวมาแล้วสูดเข้าไปเต็มปอด
"อะไรก็ได้คะ ที่รสจัดๆเปรี้ยวๆอะพี่อย่าถามฉันตอนนี้เลยคะ" ฉันตอบแล้วล้มตัวลงนอนทันที
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ
"ไอ่ยุนกิมาแล้วมั้ง พี่ไปเปิดประตูก่อนนะ" พี่จินบอกกับฉันแล้วเดินไปที่ประตูก่อนจะเปิดออก
"พวกผมรู้เลยซื้อของกินมาเต็มเลยพี่จิน ไม่ต้องแหกแข้งแหกขาลงไปหรอกครับมันร้อน" นัมจุนเปิดสนทนาจนพี่จินชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะให้พวกมันทั้งหลายเข้ามา
"ยกพวกมาตีฉันรึไงพวกนี้นี่!" พี่จินตกใจกับพวกแม่งที่อยู่หน้าห้อง ใครไม่ตกใจบ้างล่ะโทรไปเรียกคนเดียวแม่งมาทั้งฝูง(?)
"ผมก็มาหาเพื่อนนั้นแหละครับพี่...ไม่คิดจะชวนเข้าไปนั่งเลยรึไงครับ" น้ำเสียงกวนๆของไอ่จีมินดังขึ้นทำให้พี่จินรีบคว้าขนมนมเนยกับของกินมาก่อนแล้วบอกพกนั้นให้เข้ามานั่งได้
"เข้ามาสิ... มาทำไรกันล่ะ?" พี่จินบอกให้พวกนั้นเข้ามาก่อนที่จะถามเหตุผลว่าพวกมันมาทำไมเยอะแยะ
"ก็อาจารย์ฮวากับอาจารย์ฮโยสิครับเพิ่งมาบอกว่าอาทิตย์หน้าให้รีบจัดรับน้อง มหาลัยฯนี้บ้าบอคอแตกทำไรไม่เหมือนมออื่นเขาเล้ยยยยยย" โฮซอกบ่นออกมาแบบนั้น ฉันที่นั่งอยู่ในห้องได้ยินเลยเดินเซออกมาจนทำให้ยุนกิที่นั่งหันหน้ามามองประตูห้องฉันตลอดรีบวิ่งมาประคองฉัน
"เป็นอะไรๆ! ทำไมโทรมแบบนี้เมื่อตอนแยกกันยังดีๆอยู่เลย!" ยุนกิวิ่งมาโอบฉันก่อนจะถามฉันที่ตาจะปิดอยู่รอมร่อแล้วพาฉันไปฉันตรงโซฟาตรงข้ามที่พวกนั้นนั่ง
"พวกมึงว่าอะไรนะ รับน้องเหรอ?" ฉันถามพวกมันด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเอือมๆ จริงๆก็ตกใจนะแต่พูดแบบตกใจนี่ไม่ไหวแล้วอะ
"เธอเป็นอะไรครับพี่จิน ทำไมเป็นแบบนี้?" ไม่มีใครตอบคำถามของฉัน แต่ดันหันหน้าไปถามพี่จินว่าฉันเป็นอะไร
"คงแพ้ท้อง เป็นหนักมากเลยนะแล้วแบบนี้จะไปงานรับน้องยังไงล่ะ?" พี่จินบอกทุกคนว่าฉันคงแพ้ท้อง แล้วทำสีหน้ากังวลทันทีเมื่อต้องพูดเรื่องรับน้องเพราะสีหน้าฉันตอนนี้ไม่ไหวจะทำอะไรทั้งนั้น แล้วอีกอย่างงานทุกอย่างที่มอจัดฉันก็ต้องคุมอีกด้วย
"รับน้องเหรอ? ตอบกูด้วยสิ" ฉันพูดด้วยอารมณ์ที่ไม่เครียเสียงแทบจะไม่ได้ยิน แต่ก็ดังพอที่พวกนั้นจะหันมาตอบได้
"ใช่ กูรู้ว่ามึงต้องคุมงาน แล้วกูก็รู้ว่ามึงไม่อยากเจอน้องรหัสมึง" จีมินพูดขึ้นทำให้ฉันเงียบไปสักพักก่อนที่จะพยักหน้าเห็นด้วย เพราะว่าอะไรน่ะเหรอที่ฉันไม่อยากเจอน้องรหัสเพราะฉันไม่ชอบมันไง ไม่ชอบโดยเฉพาะน้ำเสียงดัจริต คำพูดแบ๊วๆโครตพ่อของมันอะ เกลียดจนจะตัดสายกันอยู่แล้วเนี่ย
"อ่ออืม ทำไงได้ล่ะฉันก็ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานหรือเปล่า" ฉันพูดกับจีมินแล้วฉันก็มองหาใครอีกคนที่ตอนนี้ยังไม่เห็นหัวเลย
"มองหาใครอะ?" นัมจุนสะกิดไหล่ฉันแล้วเอ่ยทักขึ้นทำให้ฉันต้องหันมามองนัมจุน
"จองกุกอะ ไม่มาด้วยเหรอ?พอดีจะถามอะไรนิดหน่อย" ฉันบอกนัมจุนจนทำให้ทุกคนเหวอไปชั่วขณะแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางยุนกิที่นั่งเงียบอยู่
"ดูหน้าผัวมึงด้วยครับพูดถึงใครไม่พูด" นัมจุนพูดขึ้นฉันจึงหันหน้าไปมองยุนกิที่ทำหน้ามุ่ยอยู่
"งานน่ามึงอย่าคิดมาก" ฉันพูดกับยุนกิเสียงกระออมกระแอมไม่ค่อยมีแรงพูดเลยตอนนี้
"เออแทฮยองมึง วันจันทร์ไปบอก'จารย์ฮวาหรือรุ่นพี่ซังจุนก็ได้ว่าแผนจัดงานOpen Houseขอเป็นต้นเดือนหน้า" ฉันหันไปมองแทฮยองที่นั่งจิ้มโทรศัพท์คุยกับใครคนหนึ่งอยู่
"อ้าว แล้วมันมีเดือนหน้าไม่ใช่เหรอ?" จีมินถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกเพราะงานก็จัดเดือนหน้า จริงๆมันก็จัดเดือนหน้าแหละแต่มันจัดกลางเดือนไงไม่ใช่ต้นเดือน
"มันจัดกลางเดือนจ่ะ" ฉันตอบจีมินก่อนที่จะหันมาโฟกัสกับงานรับน้องต่อ
"อ่างั้นอาทิตย์หน้ามีรับน้องแล้วให้น้องไปหาพี่รหัสช้ะ?...พี่จินคะฉันขอกระดาษเปล่าสัก5แผ่นหน่อยคะ" ฉันพูดถามพวกตรงหน้าแล้วบอกให้พี่จินหากระดาษว่างๆมาให้เพราะฉันจะเขียนแผนงาน
"อ่าขอบคุณคะพี่จิน เอ่อพี่จินคะฉันอยากกินของเปรี้ยวๆอะพี่เอามาให้หน่อยคะ" ฉันเอ่ยขอบคุณพี่จินที่เอากระดาษมาให้ก่อนที่จะบอกพี่จินว่าอยากกินของเปรี้ยว แต่พี่จินยังไม่ทันไปในครัวก็มีผู้ดี(?)คนหนึ่งขึ้นมาแทรก
"พี่ไปนั่งเถอะครับ เดี๋ยวผมไปหาเอง" ก็เป็นยุนกินั่นแหละคะที่แทรกขึ้นมา แล้วชิงเดินไปในห้องครัวก่อนด้วย พี่จินจึงเดินกลับมานั่งแต่โดยดี
"โอเคเริ่มแผนงาน ช่วยๆกูคิดด้วยนะถ้ากูคิดเยอะเดี๋ยวอารมณ์กำเริบ" ทุกคนพยักหน้ารับ ที่กำเริบไม่ใช่อะไรหรอกมันจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ไง อารมณ์มันจะระเบิดแล้วก็จะเครียดด้วยปวดหัวตามมาอีก
"อ่าฉันจะจัดรับน้องวันพุธนะ นัดน้องเช้าๆประมาณ7โมงเป็นต้นไป แต่ถ้าน้องมาเกิน7โมงลงโทษแม่งเลย..." ฉันพูดไปจดลงในกระดาษไปด้วย
"ไปเก็บกดมาจากไหนว่ะมึง ลงโทษเลยเหรอ?" นัมจุนยื่นหน้ามาถามฉันแล้วจิ้มมาที่หัวของฉัน แล้วมันจะทำไมว่ะก็กูต้องคุมงานมั้ยคะ แล้วแผนเนี่ยก็ต้องไปให้อิพวกปี2 มันไม่ได้คิดเหี้ยไรหรอกปี2อะ แม่งห่วยแตก!
"กูจะเอาแผนไปให้พวกปี2ดูมันจะทำหน้ายังไง ให้พวกมันจัดการกันเองเก่งไม่ใช่เหรอ กูจะยืนคุมงานพวกมึงก็ต้องไปคุมกับกู ช่วยแหกปากให้ได้เหมือนตอนปี2นะพวกมึงอะ เคยเป็นวาร์กไม่ใช่เหรอพวกมึงอะ?" ฉันหันหน้าไปมองจีมินแล้วพวกมันก็พยักหน้างึกๆ เอาจริงๆตอนพวกฉันอยู่ปี2ก็โครตเลวนั้นแหละ แกล้งพวกปี1แล้วเป็นไงล่ะ พอได้น้องรหัสมากูนี่แม่งไม่ชอบเว้ย!
"เออว่ะ พวกชอบเสนอหน้าแล้วกูก็จะดูว่าใครเป็นวาร์กปี2ปีนี้" จีมินพูดออกมาทำให้ทุกคนเห็นด้วย
"แล้วได้รายชื่อน้องปี1มายัง" ยุนกิเดินออกมาจากครัวพร้อมกับมะม่วงเปรี้ยวเต็มจาน
"ก็ได้แล้วนะ แต่กูเอาไปไว้ไหนไม่รู้แต่ที่หลักๆกูเห็นแต่ชื่อน้องผู้หญิงว่ะ" ฉันบอกกับยุนกิแล้วหันไปสนใจกับมะม่วงที่ยุนกิเอามาวางตรงหน้า
"ชื่อไรบ้างว่ะ?" โฮซอกถามขึ้นด้วยความสนใจ ก็แหงล่ะมันม่อจะตาย
"ก็มีน้องนายอน น้องจองยอน น้องมินอาเหอะๆ แล้วก็น้องดาฮยอน น้องดาฮยอนโครตน่ารักเลยเว้ยอยากได้เป็นน้องรหัสชิบหาย" ฉันพูดรายชื่อทีละคนๆแล้วหยุดที่คนสุดท้ายคนที่ฉันชอบมากที่สุด ขัดตรงยัยมินอาน้องยัยมินานี่แหละ
"แล้วผู้ชายล่ะว่ะ?" จีมินหันมาถามฉันถึงรายชื่อน้องผู้ชาย ฉันเลยเดินเข้าไปเอาแฟ้มในห้องที่มีแต่เอกสาร แล้วถือเดินออกมา
"มีอ่าเยอะพอควร ฉันจดไว้นิดเดียวมีชื่อคริสตัล,เลย์,ยอนหลี,โอฮุน,โทเล,เซย์ เยอะว่ะมึง" ฉันบอกเป็นชื่อรายบุคคล
"ส่วนปีสองก็จะมีผู้หญิง4คน มียัยมินา มียัยซานะ จื่อวีแล้วก็ยัยโมโมะ ชื่อแอ๊บแบ๊วเหี้ยๆเกลียดดดดดด!" ฉันกลั้นใจพูดชื่อทีละคนๆ หนึ่งใน4คนใครเป็นน้องรหัสฉัน เดี๋ยวมาลุ้นกัน สงสัยมั้ยละว่าทำไมมินาถึงอยู่ปี2เพราะว่าโดนแบนลงขั้นไงละ แรดไม่เลือกคนไปแรดใส่ครูใหญ่ในมอน่ะสิ โดนแบนลงขั้นเลยจ้าาา
"พอก่อนมั้ยกินอะไรก่อนแล้วค่อยทำต่อก็ได้หนิ" พี่จินทักฉันแล้วเอามะม่วงมาจ่อที่ปากฉัน
"หืมมมม! แค่กกกๆๆ! โอ้ก!แหวะ!" ทันทีที่ได้กลิ่นมะม่วงฉันก็วิ่งเข้าห้องน้ำแทบไปทัน คนบ้าไรแพ้มะม่วงว่ะ คนแบบฉันนี่แหละนะบ้าชิบหาย
"เห้ย! เอาอีกแล้วเหรอว่ะ! ไปหาหมอมั้ยกูเป็นห่วง" ยุนกิวิ่งตามหลังฉันเข้ามาในห้องน้ำแล้วบอกให้ฉันไปหาหมอ
"โอ่กก โอ้ก! แหวะ!" โหหหยยยยเหนื่อยนะเนี่ย จะไปก่อนหมอนัดน่ะเหรอ ไม่ว่าไรหรอกมั้ง
"กูโทรนัดพี่หมอจิมให้มั้ย หมอคนนี้กูรู้จัก" ยุนกิมองหน้าฉันที่เอือมๆไปเล็กน้อย
"เฮ้อออ~อือไม่รู้เว้ย แค่กๆๆ" ก็ฉันยังไม่อยากพูดตอนนี้ไง๊ถามทำไมว่ะห๊ะ?
"โห่ยยย เหนื่อยสัส" ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพทรุดโทรม ฉันคนเดิมอยู่ไหนหมดว่ะห๊ะ?!
"ไหวมั้ยเนี่ย? ไปหาหมอมั้ยเรา?หื้ม" พี่จินเดินมาช่วยประคองฉันแล้วถามคำถามเดียวกับยุนกิ
"ไม่เป็นไรคะพี่จิน ฉันยังไหวอยู่ หลังจากนี้คงหนักกว่านี้อะพี่จินไม่เป็นไรหรอก" ฉันพูดปลอบใจตัวเองและรวมถึงพูดให้ทุกคนสบายใจ
"แล้วงี้จะไหวเหรอว่ะรับน้องอะ" นัมจุนถามฉันที่ยังนั่งดมยาอยู่ คงไหวแหละวิศวะสตรองไง(?)
"อยู่วิศวะต้องสตรองเว้ย! ไหวๆๆยังไหว" ฉันตอบแล้วยิ้มแหยะๆ โหถ้าไหวก็ดีเลยสิ ดูสภาพกูด้วยคะเพื่อน
"แล้วจะเอาเราจะจัดพวกปี2กับปี1ยังไงว่ะ รหัสอะ" จีมินถามขึ้นแล้วยื่นหน้ายืนมือออกมาหยิบกินมะม่วง มันท้องป่ะว่ะ? กินแบบไม่รู้สึกเหี้ยไรเลย
"กูจัดการเอง" ฉันพูดออกไปเพราะฉันจะแกล้งใครบางคน หึหึหึ!
Monday
"เห่อออ วันจันทร์เหรอ!" ฉันสถบกับตัวเองแล้วมองกระจกในห้องน้ำ ใช่ฉันอยู่ในห้องน้ำเพราะอ้วกทั้งคืนเลยแล้ววันนี้หมอนัดด้วยเบื่อโว้ยยย!
"บ่นอะไรเด็กน้อย? ไปเตรียมตัวไปโรง'บาลเร็ว ยุนกิมารอตั้งแต่6โมงแล้วนะ" อยู่ๆพี่จินก็โผล่มาอยู่ประตูห้องน้ำในห้องของฉันทำเอาฉันใจตกไปอยู่ตาตุ่ม ไม่ได้ตกใจที่ยุนกิมาหรอก ตกใจพี่ชายที่น่ารัก(?)นี่แหละ
"อ๊ะ..ฉันตกใจหมดทำอะไรของพี่เนี่ย!" ฉันตะวาดใส่พี่จินอย่าตกใจจนพี่จินยิ้มออกมาแล้วเดินออกไป ยิ้มบ้าไรกันถ้าฉันตกใจแล้วหัวน็อคพื้นขึ้นมาจะทำยังไงล่ะว่ะ!
"ต้องไปโรง'บาลอีกแล้วสินะ" ฉันบ่นกับกระจกที่เป็นหน้าตัวเองแล้วรีบจัดการตัวเองแล้วรีบออกไปข้างนอก
"ห๊อมหอมอะทำอะไรกินเหรอพี่จิน?" ฉันเดินออกมาก็ได้กลิ่นหอมของอะไรแปลกๆ
"ห๊ะ? พี่แค่ทำนมสดเองนะหอมตรงไหนกัน?" มันหอมจริงๆนะ ใครไม่เป็นฉันไม่รู้หรอกว่ามันหอมแค่ไหน
"หอมจริงๆนี่น่า ไหนฉันอยากลองดื่มจังเลยย~" ฉันพูดแล้วเดินไปตามกลิ่นจนถึงเคาท์เตอร์ห้องครัว
"อะ..เอาไปนั่งดื่มกับยุนกิแล้วก็มินอานะ" ห๊ะะ?มินอาเหรอ! น้องยัยมินานี่นา ว้อททททอะไรกันว้าาาา
"วะ...หวัดดีคะพี่" เสียงสั่นทำไมคะน้องงงง อยากโดนตีนเหรอไงคะะะ!
"เอ่อ..หวัดดี" ฉันตอบแบบเอือมๆ แล้วนั่งลงตรงหน้ายุนกิที่นั่งติดกับอินังมินอาเนี่ย
"เกาะกันทำห่าไรคะไม่ร้อนหรือไง?" ฉันถามคนตรงหน้าเป็นเชิงประชดประชัญ แต่ยุนกิก็เงียบไม่ตอบคำถามฉัน
"..."
"เงียบพ่องมึงเหรอไอ่ยุนกิ!" อารมณ์ขึ้นนะเนี่ยไม่ตอบกูอีก เมินกูอีกเงียบไปอีก วอนตีนเหรอคะ
"แฟนพี่เหรอคะ?" ยังมีหน้ามาถามนะคะน้อง มึงดูหน้ากูด้วยคะ!
"เออ นี่มาด้วยกัน?ว่างั้น?" ฉันถามยัยเด็กมินอาที่เริ่มขยับตัวออกจากยุนกิที่นั่งแข็งทื่ออยู่ มาทื่อเหี้ยไรตอนนี้ว่ะคะ?
"ฉันแค่อยากมาขอโทษพี่อะคะ เลยขอติดรถพี่ยุนกิมาน่ะคะ ฉันขอโทษพี่นะคะที่นั่งใกล้พี่ยุนกิ ขอโทษจริงๆคะ" กูไม่หายโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! เข้าใจคำว่าหวงมั้ยคะน้อง!!!!!!
"ขอโทษไรคะ?ถ้ามาขอโทษแทนยัยมินาไม่ต้องนะคะน้อง ให้มันมาเองคะ!" ฉันพูดเป็นเชิงประชดแล้วเดินไปถามพี่จินว่ามินอามาทำไม
"อะไรอะพี่จิน? มันมาทำไมอธิบายให้น้องฟังด่วนคะพี่!" ฉันถามพี่จินที่ยืนยิ้มแหยะๆอยู่ตรงเคาท์เตอร์ห้องครัว
"เธอแค่มาขอโทษทุกอย่างที่เคยทำกับเราไง"
"เพื่อไรว่ะพี่? ฉันไล่มันไปทันป่ะว่ะ?!" ฉันหันไปมองพี่จินที่ทำหน้าเอือมๆ
"ไม่ต้องไล่เธอหรอก พี่จะบอกความจริงก็ได้" นี่พี่โกหกฉันได้ยังไงงงงงง!
"เมื่อกี้พี่โกหก?"
"อืมพี่ขอโทษนะ...แต่มินอาเธอแค่มาขอความช่วยเหลือน่ะ" ช่วยเหลือเหี้ยไร เห็นว่าเป็นน้องนังมินาไงฉันเลยเกลียดตามไปเนี่ย
"อะไร..ช่วยเหลืออะไรอะ?" ฉันพูดเชิงประชดประชัญ
"ก็เธอทะเลาะกับพี่สาวแล้วเธอก็มีปัญหากับครอบครัว แล้วเธอก็โดนตัดออกจากตระกูล'ซัง'ด้วย ตอนนี้เธอไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว รถก็โดนยึด เงินมีติดตัวแค่5พัน สงสารเธอเหมือนกันนะ ตอนยุนกิออกมาหาเรายุนกิเห็นเธอเดินอยู่ริมถนนเลยรับเธอมาด้วย เราอะอย่าไปโกรธยุนกิมันเลย" พี่จินอธิบายให้ฉันฟังแล้วเอามือมาลูบผมฉันเบาๆ
"เอ่อ..ใช่หรอคะพี่ มันมาหลอกพวกเรารึเปล่า" ฉันพูดด้วยความไม่เชื่อใจ เพราะร้อยวันพันปีไม่เห็นมันล้มละลายขนาดนี้ สะใจเหี้ยๆ
"ถ้าเธอไม่เชื่อก็ไปถามเองเลยสิ พี่หิวแล้วจะลงไปซื้อของมาทำกับข้าว..พี่ไปนะเครียกันเองล่ะ^^" ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะพี่จินนี่ เป็นพี่ชายที่ทำให้ฉันหัวร้อนที่สุดแล้วเนี่ยยย วุ้ยหงุดหงิด
"เอ่อพี่คะ ฉันอธิบายได้นะคะ.." มินอาเรียกทักฉันเพราะเห็นฉันทำหน้าหงุดหงิด ฉันจะยังไม่โกรธมินอาหรอกนะฉันจะโกรธยุนกิที่ทื่อซื่อบื่อหึ่ยยยยยยยยยยยย!!!!!!!
"ไม่ต้อง..ฉันรู้แล้ว เธอต้องการอะไร?" ฉันถามมินอาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"เอ่อ..คะ คือ ฉันต้องการแค่ที่อยู่คะ..." ฉันได้ยินดังนั้นก็ตั้งหน้านิ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่แฝงไปด้วยความไม่ไว้ใจ
"ยุนกิมึงไปที่อื่นไป กูรำคาญหน้ามึง!" ฉันตะวาดใส่ยุนกิก่อนที่จะจิกสายตาใส่แล้วยุนกิค่อยๆลุกแล้วเดินไปทางอื่น
"มินอา เธอจะทำให้ฉันไว้ใจได้ขนาดไหนกันเชียว" ฉันถามมินอาก่อนจะจิบนมสดอุ่นๆที่พี่จินทำให้เมื่อเช้า
"ฉันขอโทษสำหรับที่ผ่านมานะคะพี่ ฉันไม่รู้หรอกคะว่าฉันจะทำให้พี่เชื่อใจฉันได้ขนาดไหนเพราะฉันเคยทำไม่ดีมาก่อน ฉันจะทำให้พี่ไว้ใจและเชื่อใจในตัวฉัน..." มินอายังไม่ทันพูดจบฉันก็ชิงพูดแทรกขึ้นก่อน
"ได้งั้นเธอมาอยู่กับฉันที่นี่ แต่เธอจะไม่ได้อยู่สบายเหมือนเมื่อก่อนหรอกนะ" ฉันพูดก่อนที่จะมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของมินอา เธอไม่ได้แต่งตัวเหมือนเมื่อก่อน มันออกจะดูโทรมๆซะด้วยซ้ำไป ใบหน้าของมินอามีร่องรอยการถูกตบและมีรอยช้ำเล็กน้อย ไม่มีการแต่งหน้าหรือลงแป้งเลยสักนิด แขนเธอช้ำเขียวเป็นจุดๆ มีรอยแผลส่วนขาของเธอมีรอยช้ำวงใหญ่ส่วนเท้าของเธอมีแผลจากการโดนรองเท้ากัด มันไม่ใช่รองเท้าส้นสูงแต่อย่างใด แต่มันเป็นแตะเก่าๆ เห็นแล้วก็สงสารนะ ฉันต้องซักถามจนรู้ความให้ได้ ก่อนที่จะเชื่อใจเธอ
"ขอบคุณนะคะ ขอบคุณคะ...ฮึกก" เธอรีบเอ่ยขอบคุณฉันแล้วทรุดลงกับพื้นก่อนจะร้องไห้ออกมา โอ๊ะเธอร้องไห้แสดงว่าเธอต้องเจ็บมากแน่ๆที่ครอบครัวทำแบบนี้กับเธอ ชักจะอยากแกล้งยัยมินาแล้วสิ ยิ่งน้องยัยมินาอยู่กับฉันด้วยยิ่งสนุก นี่ฉันร้ายชะมัดแต่ก็ไม่ได้ดีแต่แรกนี่เนอะ^^
"เธอร้องไห้? เธอเล่าให้ฉันฟังได้มั้ยมินอา?" ฉันก้มลงไปพยุงเธอขึ้นมาก่อนที่จะพาไปที่ห้องนอนแล้วเธอก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง เธอเล่าว่า...
เธอทำให้มินาโมโหเพราะไปช่วยจองกุกจัดของที่บูทแล้วด้วยความที่ตอนนั้นมินาก็โมโหหลังจากที่คุยกับฉันพอดี
เธอโดนผลักออกจากจองกุกจนขาไปพลาดโดนใส่อะไรสักอย่างจนเป็นรอยช้ำใหญ่ พอจองกุกจะเข้ามาช่วยมินาก็ลากไปทางอื่นแต่ก็มีแทฮยองวิ่งเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดีเลยช่วยไว้ทัน พอมินอากลับบ้านก็รู้สึกแปลกๆ แต่มินอาก็เห็นพ่อแม่กับมินานั่งจ้องมาที่เธอจากนนั้นก็โดนไล่ออกจากบ้านพร้อมกับไล่ไปเก็บกระเป๋าพอมินอาลงมาจากห้องก็โดนแม่ตบหน้าอย่างแรง เสื้อผ้าดีๆก็มีอยู่สองสามชุดที่เหลือโดนยึดไปหมด รวมทั้งโดนยึดรองเท้าหรูราคาแพง กุญแจรถแล้วเธอก็โดนขู่ว่าถ้าไปบอกใครจะตามราวี และมินอาก็ตัดพี่ตัดน้องกับมินาพ่อกับแม่ก็ตัดออกจากกองมรดกรวมทั้งโดนตัดออกจากตระกูล'ซัง'ด้วย มินอาก็เลยใส่รองเท้าแตะเก่าเสื้อผ้าเก่าออกมาจากบ้านเดินมาตามถนนจนมาเจอยุนกิกำลังจะมาหาฉัน ยุนกิเลยรับมาเผื่อว่าฉันจะช่วยได้ แต่เรื่องพึ่งเกิดขึ้นไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง
"โอ้ววว! จริงเหรอมินอา?!ทำไมว่ะมินามันเป่าหูอะไรพ่อแม่เธอหรือเปล่า?" ฉันอุทานด้วยความตกใจแล้วกอดมินอาแน่เพื่อให้กำลังใจเพราะเธอร้องไห้อยู่
"ฮึก..ฉันคิดว่าแบบนั้นคะ พวกเขามองด้วยสายตารังเกียจ ฉันไม่อยากกลับไปที่นั่นอีกแล้ว..ฮือออ" มินอาปล่อยโฮออกมาฉันจึงกระชับกอดให้แน่นขึ้น
"งั้นเธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งหน้าแต่งตาซะนะ แล้วเดี๋ยวไปข้างนอกกัน" ฉันผละออกจากมินอาแล้วให้เธอไปอาบน้ำแต่งตัวฉันจะไม่บอกเธอหรอกว่าฉันจะพาไปไหน ฉันแค่จะพิสูจน์ความจริงใจของเธอเท่านั้นเอง
"เดี๋ยวเธอก็รู้น่า เธออยู่ห้องเดียวกับฉันนี่แหละมินอาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยด้วยจัดใส่ตู้ได้เลยนะ ฉันจะไปรอด้านนอกแล้วกัน" ฉันพูดจบก็เดินออกมาจากห้องแล้วเดินไปหาตัวปัญหา(?)ทันที
"ทำไมเมื่อกี้มึงทื่อทึงจังห๊ะ!" ฉันเดินเข้าไปหายุนกิแล้วเอามือไปปัดผมมันแรงๆ ใช่แรงๆๆจะตบก็ยังได้
"เอ่อ..ไม่ได้ทื่อห่าไรเล้ยยยยย!" หราาาาไม่ทื่อจ่ะ ไม่ทื่อเลยยยกูควรเชื่อมึงมั้ยคะมินยุนกิ
"เออไม่คุยเรื่องนี้แล้ว...เดี๋ยวไปโรง'บาลแล้วพาไปห้างหน่อยนะ" ฉันพูดขึ้นแล้วรีบสะบัดตูดหนีแต่ยุนกิถามขึ้นก่อน
"ไปทำไม ชุดคลุมไม่พอรึไง?" ถามได้กวนส้นกูมากคะ แทบจะไม่ได้ใส่ด้วยซ้ำชุดคลุมอะ นี่แค่สองสามอาทิตย์เองนะ เวลาผ่านไปช้าเนอะ
"ไม่ต้องถามเดี๋ยวก็รู้เอง" ฉันหันไปตอบแล้วรีบสะบัดหน้าหนีเดินเข้าห้องไป
"ว่าไงมินอา" ฉันเดินเข้าห้องแล้วทักทายมินอาที่นั่งจัดเสื้อผ้าอยู่
"คะ?พี่มีอะไรให้ฉันรับใช้เหรอ?" มินอาเอ่ยถามฉันแต่ก็ยังนั่งจัดเสื้อผ้าอยู่
"เปล่าน่า ฉันแค่มาดูเธอว่าเสร็จหรือยังจะได้ไปข้างนอกกัน^^"
"เอ่อเสร็จแล้วน่ะคะ จะไปที่ไหนเหรอคะ?" เธอยังคงนั่งจัดเสื้อผ้าอยู่เช่นเดิม ขยันอะไรนักหนานะ
"ไปทานข้าวกัน" ฉันพูดจบแล้วก็คว้ามือมินอาออกจากกองเสื้อผ้าแล้วลากออกจากห้อง
"เอ่อพี่คะ ปะ..ไปไหนอะคะ?!" เธอตะโกนขึ้นด้วยความแตกตื่นเพราะฉันดึงเธอออกมาจากห้องอย่างแรง
"เอ้อ ยุนกิมึงไปห้างก่อนดีกว่ากูหิว" ฉันหันไปพูดกับยุนกิก่อนที่จะเอามือลูบท้องตัวเอง
"มึงหิว?หรือใครหิวครับ?" ยุนกิพูดแล้วทำหน้ากวนๆ
"คะ?ใครคะ?" มินอาที่ยืนฟังอยู่ได้ยินดังนั้นก็ทำหน้างงงวยทันทีแล้วทำท่าเลิ่กลั่ก
"เปล่าหรอกไม่มีอะไร..ไปกันเถอะ" ฉันพูดกับมินอาก่อนที่จะลากออกไปแต่ยุนกิกลับพูดก่อนให้ฉันฉุดคิด
"ไม่เขียนโน้ตทิ้งไว้ให้พี่จินอะ เดี๋ยวเค้าก็หากันจ้าละหวั่นหรอก" พอได้ยินดังนั้นฉันจึงหยุดเดินแล้ววกกลับมาที่ห้องก่อนจะเขียนโน้ตไว้ว่า 'ฉันจะพามินอาไปข้างนอกนะคะพี่จิน ยุนกิไปส่งคะไม่ต้องห่วงนะคะ...BAESIS' พอฉันเขียนเสร็จก็เอาไปติดไว้หน้าห้องพี่จินก่อนจะเดินออกจากไปพร้อมกับมินอาและยุนกิลงไปข้างล่าง
"อ่าวคุณหนูคะ! จะไปไหนคะ?!" พนักงานสาวที่คอนโดเอ่ยทักฉันก่อนแล้ววิ่งเข้ามาหาฉันด้วยความรีบร้อน
"ฉันจะไปข้างนอกกับยุนกิแล้วก็น้องมินอา มีอะไรสงสัยอีกป่ะคะ?" ฉันตอบพนักงานด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนที่พนักงานสาวจะพยักหน้าน้อยๆแล้ววิ่งกลับไปที่เคาท์เตอร์ติดต่อเช่นเดิม
พี่จินคงสั่งไว้สินะ สั่งให้พนักงานพวกนี้เฝ้าดูฉันเข้าออกคอนโด อึดอัดชะมัด
"เอ่อ..พี่คะฉันขอถามอะไรได้มั้ยคะ" มินอาเอ่ยถามฉันขึ้นขณะอยู่ในรถก่อนที่จะก้มหน้าลงเพราะรู้ว่าไม่ควรที่จะยุ่งเรื่องของฉัน แต่ไม่เป็นไรฉันบอกได้แหละ
"พี่เป็นพี่น้องกับพี่จินเหรอคะ?" มินอาถามแล้วเงยหน้าขึ้นก่อนจะก้มลงมองพื้นรถต่อ
"ใช่..มีอะไรเหรอ?" ฉันตอบมินอาแล้วจับหน้ามินอาให้เงยขึ้น
"เปล่าคะ แค่อยากรู้เฉยๆคะ"
"มันกับพี่จินเป็นลูกเจ้าของคอนโดที่เราอยู่นั่นแหละมินอา" อยู่ๆยุนกิก็พูดขึ้นก่อนจะตั้งหน้าขับรถต่อแล้วพูดถึงงานมหาลัยที่เราจะจัดขึ้น
"เอองานรับน้องเอาไงต่อปีนี้จัดแบบโหดๆม้ะ?" ฉันเปิดประเด็นพูดขึ้นทำให้มินอาหันมามองหน้าฉันแล้วทำหน้างงๆ
"พี่เป็นหัวหน้างานมอหรอคะ?" มินอาถามฉันแบบงงๆ
"อ่าใช่ ทำไมเหรอ?"
"เปล่าคะฉันแค่ถามเฉยๆ เผื่อมีอะไรให้ฉันช่วยไงคะ" มินอาตอบฉันแล้วยิ้มอ่อนๆ
"นี่เธอมีมือถือติดตัวมารึเปล่าล่ะ? ฉันจะขอเบอร์ติดต่อหน่อยน่ะ"
"เอ่อ..ไม่มีหรอกคะ ฉันโดนยึดคืนหมดเลย"
"เดี๋ยวฉันพาไปทำไรหนุกๆเคป่ะ?" ฉันถามมินอาที่เอาแต่นั่งก้มมองมือตัวเอง
"เอ่อทำอะไรคะ?" มินอาคงกลัวว่าฉันจะพาเธอไปทำร้ายจึงถอยห่างจากฉันเล็กน้อย
"ไปซื้อเสื้อผ้าน่ะ กลัวฉันจะทำอะไรเธองั้นเหรอ? แต่ถึงฉันจะเคยเกลียดเธอฉันก็คงไม่ทำร้ายเธอหรอกน่า"
"ซื้อให้ใครคะพี่?" มินอาถามฉันแล้วทำหน้างงๆ แล้วหันหน้าไปมองร้านอาหารตรงริมถนน ก่อนที่รถจะออกตัวมุ่งหน้าไปยังถนนต่อ
"ไปหาซื้อเสื้อผ้าใหม่มาให้เธอไงมินอา วันไปงานมอจะได้มีเสื้อผ้าสวยๆใส่" ฉันเห็นมินอามองร้านอาหารตาละห้อย แต่เอาเถอะ ยังไงฉันก็ต้องดูนิสัยยัยนี่ไปเรื่อยๆก่อน จะได้มั่นใจว่าไม่ได้เลี้ยงงูเห่าในบ้าน
"คะ? ไม่ต้องก็ได้มั้งคะพี่ ไม่เป็นไรเลย..." มินอาตอบปฏิเสธฉันแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างแรง
"....." ฉันเลือกที่จะไม่ตอบอะไรมินอาทั้งสิ้น แล้วปล่อยให้ทุกอย่างเงียบไป
@The Campingermall
"ป่ะไปกันเถอะ แต่ไปกินข้าวก่อนดีกว่า" พอถึงห้างฉัน ยุนกิ และมินอาจึงเดินลงจากรถแล้วก็ตั้งเป้าไปที่ร้านอาหารก่อนเป็นอันดับแรก
"ร้านไหนอะ จะกินเอ็มเคหรืออะไร?" ยุนกิเอ่ยถามฉันก่อนที่จะเอื้อมมือมาขยี้ผมฉันเบาๆ
"ไม่รู้ละฉันหิว ถ้าร้านไหนหน้าเข้าก็เข้าอะ..ไปเถอะหิวแล้วววว" ฉันพูดด้วยความเอาแต่ใจก่อนจะลากยุนกิเดินขึ้นไปชั้นบน ก่อนที่มินอาจะเดินตามหลังมาด้วยความมึนงง
5นาทีผ่านไป..สำหรับการหาร้านอาหาร
10นาที..
15นาที..
"โอ๊ะ! ร้านนี้แหละมึง!" พอเดินมาสักพัก(ใหญ่)ฉันก็สะดุดตากับร้านนึง แล้วลากแขนยุนกิเข้าไป แต่ยุนกิกลับฉุดดึงไว้ก่อน
"มึงจะไม่เหม็นเหรอ เนื้อย่างเต็มเลยอะมึงแถมมีควันอีก" เพราะร้านนี้เป็นร้านปิ้งย่าง แต่ไอ่ตัวขาวๆที่ดึงแขนฉันอยู่เนี่ยมันก็ชอบเนื้อจะตายไปไม่ใช่รึไงว่ะ แปลกเหี้ยๆ
"มึงก็ชอบเนื้อไม่ใช่เหรอ ร้านนี้อะถูกแล้ว" ฉันตอบปัดๆแล้วยุนกิก็ปล่อยให้ฉันลากมันเข้ามาอย่างง่ายดาย
"แน่ใจเหรอ เดียวมาแพ้อะไรแถวนี้อีกอะ" ยุนกิกระซิบบอกฉันข้างๆ แต่ฉันก็ไม่สนใจแล้วเดินไปหาพนักงานที่เคาท์เตอร์เพื่อที่จะถามถึงโต๊ะVIP
"พี่คะ โต๊ะVIPคิดเท่าไร่ มีคนจองไปยังคะ?" ฉันเดินไปถามพี่พนักงานอย่างรวดเร็ว ทำให้พี่พนักงานถึงกับทำหน้าเหวอไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับฉัน
"เอ่อ..มะ มี มีอยู่คะ เอ่อ..เชิญทางนี้คะ" พนักงานสาวพูดติดขัดก่อนที่จะเดินนำไปที่โต๊ะVIP จะพูดติดๆขัดๆทำไมว่ะ โว้ะเห็นกูเป็นผีรึไงกันว่ะ
"เอ่อ..ค่าหัวคนละ500คะ แต่ถ้าค่าหัวโต๊ะนี้1,500คะ" พนักงานสาวพูดแล้วบอกรายละเอียดแล้วเดินไปหยิบสมุดใบเช็คมาถือไว้
"งั้นโต๊ะนี้แหละคะ ส่วนเช็คจองโต๊ะ ก็จ่าย--" ในขณะที่ฉันจะยื่นเครดิตให้ยุนกิก็ยื่นบัตรตัดหน้าก่อน
"นี่ครับ" ยุนกิพูดจบก็ยื่นให้พนักงานสาวอย่างรวดเร็ว พนักงานจะทำหน้างงๆแล้วรับบัตร จึงเดินไปที่เคาท์เตอร์
"พี่คะ คือหนูไปหาของกินข้างนอกจะดีกว่านะคะ" มินอาพูดแล้วเตรียมลุกขึ้นแต่ฉันฉุดแขนเธอไว้ก่อน
"มีตังเหรอ?" ฉันถามออกไปสั้นๆ มินอาจึงพยักหน้าน้อยๆแล้วหยิบแบงก์ร้อยขึ้นมาใบเดียว
"ไม่ต้องไป กินด้วยกันนี่แหละ เกรงใจรึไง?" ฉันถามมินอาด้วยน้ำเสียงกวนๆ ก่อนจะปล่อยแขนมินอาให้เป็นอิสระ
"ฉันแค่ไม่อยากรบกวน" มินอาตอบแล้วก็หันหน้าไปมองสมาร์ทโฟนโต๊ะข้างๆที่เขากำลังนั่งเล่นอยู่
"เอาเถอะ นี่ฉันอุตส่าห์ให้มานั่งVIPเลยนะ" ฉันพูดเป็นเสียงกวนๆเล็กน้อย แล้วตบเบาะว่างข้างๆเพื่อให้มินอามานั่งด้วยกัน
"คะ.." มินอาตอบฉันแล้วเดินมานั่งข้างๆด้วยความเรียบร้อย
"เอ่อใช่วันนี้วันจันทร์ไม่ใช่เหรอ ลืมเรื่องนั้นไปเลยอะ?!" ฉันที่นั่งอยู่นิ่งๆเฉยๆก็โผลงผลางพูดออกมาด้วยความตกใจ เพราะอันที่จริงจะไปโรงพยาบาลตามที่คุณหมอนัดแต่ผิดคาด พอฉันเจอมินอาก็ลืมเรื่องนั้นไปเลย
"อะ อะไรมึง!จะพูดเสียงดังทำไม กูตกใจหมด" ยุนกิที่นั่งเหม่อเหมือนคนหลับก็สะดุ้งขึ้นแล้วตวัดด่าฉัน แต่ก็นะมันด่าฉันได้ไม่นานหรอก หึหึ
"อะไร? เดี๋ยวนี้กล้าด่ากูเหรอ?!" ฉันถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่สายตามันไม่ใช่ สายตานี้ฉันชอบจิกยุนกิบ่อยๆเวลามันด่าฉัน
"ไม่ๆๆ แค่..แค่ตกใจเองอะ ขอโทษนะ" ยุนกิตอบแล้วเอื้อมมือข้ามมาจับมือฉัน เพราะฉันกับยุนกินั่งตรงข้ามกัน จนกระทั่งอาหารมาเสริฟ
"เชิญรับประทานให้อร่อยนะคะ" พนักงานสาวยกเซตอาหารมาเสริฟแล้วพูดกับพวกฉันก่อนจะเดินออกไป แล้วหลังจากนั้นฉันก็ได้กลิ่นควันเตาย่างของโต๊ะข้างๆ กลิ่นมันแรงขึ้นเรื่อยๆ จนฉันหน้ามืดฉันเลยสะบัดหัวเล็กน้อยแต่ยุนกิเห็นจึงเอ่ยทักฉันด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"เป็นอะไร? ไหวมั้ย?" ยุนกิถามฉันแล้วลุกอ้อมมาอีกฝั่งของโต๊ะ
"ไหวๆ นี่ขนาดมาVIPแล้วทำไมกลิ่นแรงจังว่ะ" เพราะกลิ่นแรงมากทำให้ฉันพูดได้เพียงพักเดียว แล้วฉันก็รีบลุกวิ่งไปที่ห้องน้ำ
"เฮ่ยๆๆ เป็นไร!!!" ยุนกิเห็นดังนั้นก็วิ่งตามฉันมาอย่างรวดเร็ว
ผ่านไป15นาที
หลังจากที่ฉันไประบายในห้องน้ำแล้วฉันก็กลับมานั่งที่เดิม พร้อมกับแมสปิดปากสีดำ
ฉันเอ็นหลังไปพิงพนักเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยอ่อน แต่ฉันก็ยังเห็นอาหารอยู่เต็มโต๊ะไม่มีร่องรอยการรับประทานแต่อย่างใด มินอาก็ยังนั่งนิ่งไม่ดิ้นไปไหนเลย แต่มินอายังทำหน้างงๆอยู่แล้วก็ทักฉันเมื่อเห็นฉันเพลียๆ
"เป็นยังไงบ้างคะพี่ เพลียๆอยู่รึป่าวคะ?" มินอาถามฉันด้วยความเป็นห่วง เด็กนี่คงจะจริงใจกับพวกฉันจริงๆสินะ จากลักษณะท่าทางแล้วก็ไม่มีพิษมีภัยเหมือนยัยมินาเลย แต่ถ้าถึงเวลาฉันค่อยบอกมินอาแล้วกันว่าฉันเป็นแบบนี้เพราะอะไร
"นิดหน่อยน่ะ พี่ไม่เป็นไรหรอก" ฉันยิ้มแหยะๆให้กับมินอาแต่แมสปิดปากบังอยู่ทำให้มินอาทำหน้าไม่สบายใจ
"ไม่เป็นไรห่าไรล่ะ ดูหน้าดิโทรมซะ" ยุนกิพูดกับฉันเป็นเชิงประชดนิดๆ ก่อนจะเก็บมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะลงกระเป๋า
"ไปกินเค้กกันเถอะ อยู่นี่คงไม่ได้กินอะไรหรอก" ฉันชักชวนมินอากับยุนกิไปกินเค้ก
"แล้วที่จ่ายไปอะ?" ยุนกิเอ่ยทักเพราะจ่ายค่าโต๊ะไปแล้ว1,500 แต่ก็นะเป็นตังมันนี่น่า ไม่ใช่ตังฉันสักหน่อย แหะๆ
"ตังมึง ไม่ใช่ตังกูสักหน่อย..ไปเถอะมินอา" ฉันตอบยุนกิด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยก่อนจะลากมินอาออกจากโต๊ะแล้วพาออกจากร้านด้วยความรวดเร็ว
"ครับๆ"
@โรงพยาบาลBHE+
ตึกกุมารเวช
"สวัสดีคะพี่หมอจิม" ไม่ต้องสงสัยนะคะว่าทำไมถึงมาหาพี่หมอจิมแทนที่จะไปหาคุณหมอซึงจุน ก็เพราะว่าคุณหมอซึงจุนบอกให้มาฝากครรภ์กับพี่หมอจิม ฉันก็เลยมาโผล่อยู่ที่ห้องพี่หมอจิมนี่แหละคะ
"สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่ เชิญนั่งเลยครับ ส่วนน้องผู้หญิงนั่งเก้าอี้ด้านหลังเลยครับ" ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องกันสี่คน มีพี่หมอ ยุนกิ ฉันแล้วก็มินอา ถามว่ามินอางงมั้ยกับคำพูดขอพี่หมอ ฉันเดาว่างงแน่ๆคะ คงงงตั้งแต่มาตึกนี้แล้วมั้งคะแต่มินอาไม่ถามเลยสักคำว่ามาทำไม อะไรยังไงเอาง่ายๆคือน้องเขาไม่เผือกอะคะ
"เดี๋ยวผมขออนุญาตคุณพ่อหน่อยนะครับ..ให้คุณแม่ไปทำธุระให้ห้องน้ำแล้วปัสสาวะลงในนี้นะครับ แล้วเดี๋ยวเอามาให้หมอนะครับ ผมจะตรวจคุณแม่ว่าครรภ์จริงหรือไม่นะครับ" พี่หมอจิมพูดขึ้นเพื่อเป็นการขออนุญาตแล้วยื่นกระปุกใสๆให้ฉันไปทำตามที่บอก
20นาทีผ่านไป......
"หมอยินดีด้วยนะครับ คุณแม่ตั้งครรภ์มาได้สองอาทิตย์กว่าแล้วนะครับ" ตอนฉันออกมาจากห้องน้ำพี่หมอก็ขอเอากระปุกนั้นไปตรวจอะไรบางอย่าง ก่อนจะเดินออกมาด้วยหน้าตายิ้มแย้มแล้วพูดกับฉันและยุนกิที่นั่งกุมมือกันอยู่
"เอ่อ..คุณแม่ประจำเดือนมาครั้งสุดท้ายเมื่อไร่ครับ?" พี่หมอนั่งลงกับเก้าอี้ก่อนจะถามต่อด้วยหน้าตายิ้มๆ ก่อนจะหยิบใบเขียนประวัติขึ้นมาเพื่อที่จะเขียนประวัติฉันลงไปในใบนั้น ใบที่มีทั้งชื่อฉันอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว
"เดือนที่แล้วคะ พอมาสักพักก็หายไปเลยคะ" ฉันนั่งนับวันสักพักก่อนจะพูดให้พี่หมอฟัง ที่นั่งเงียบฟังอย่างตั้งใจ แล้วพี่หมอก็เขียนข้อมูลลงในใบกระดาษใบนั้น
"แล้วมีอาการปวดหัวหรืออะไรมั้ยครับ?" พี่หมอถามเป็นคำถามที่สองก่อนทุกอย่างจะเงียบลงไปอีกรอบหนึ่ง
"ก็มีคะ เวลาเครียดๆหรืออะไรก็ตามที่ทำให้ฉันหงุดหงิดอะคะ" ฉันพูดขึ้นโดยไม่ลังเลเพราะอาการแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมาก เพราะมีทั้งเรื่องให้คิดหลายอย่าง
"มีโรคประจำตัวมั้ยครับ?" พี่หมอถามขึ้นทำให้ฉันเงียบไปเพราะไม่แน่ใจ จนต้องมีอีกคนพูดขึ้นแทน
"ไม่มีครับ" ยุนกิพูดขึ้นแทนฉัน แล้วกุมมือฉันแน่นเนื่องจากมือเริ่มเย็นเฉียบ
"เอ่อ...แล้วคุณแม่ใส่รองเท้าเบอร์อะไรครับ" พี่หมอถามขึ้นจนฉันกับยุนกิตกใจไปพักใหญ่ เพราะไม่รู้ไงว่าถามทำไม
"คะ?" ฉันถามพี่หมอด้วยความมึนงง
"หมอจะได้แนะนำถูกอะครับ" พี่หมอพูดยิ้มๆ แล้วฉันก็เงียบคิดไปพักนึงก่อนจะพูดออกมา
"ถ้าผ้าใบก็เบอร์38คะ แต่ถ้าคัชชูนี่ไม่แน่ใจคะเพราะใส่ไม่บ่อย" พอฉันพูดจบพี่หมอก็ทำหน้างงทันที คงงงกับคำที่ฉันพูดว่า 'คัชชู' เนี่ยแหละมั้ง
"หมอแนะนำให้คุณแม่เปลี่ยนเป็นเบอร์39หรือ40ก็ได้นะครับ เพื่อความสบายของเท้าและการรับน้ำหนักที่จะเกิดขึ้นด้วยครับ" พี่หมอพูดไปจดไป จดข้อมูลที่ฉันจะให้ดังต่อไปนี้
"เดี๋ยวคุณแม่ไปชั่งน้ำหนักหน่อยครับ แล้วก็วัดส่วนสูงนะครับ คุณพ่อก็เชิญมาวัดให้คุณแม่ด้วยนะครับ" พี่หมอพูดแล้วพายมือไปทางที่ชั่งน้ำหนักและที่วัดส่วนสูงที่อยู่ข้างๆกัน ก่อนที่ฉันกับยุนกิจะเดินไปตามที่พี่หมอบอก
"เดินยังเหนื่อย เฮ้อ~" ฉันเดินมาช้าๆแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เพราะความเหนื่อยเริ่มครอบงำ
"ไหนไปชั่งดูดิ" ยุนกิจับมือฉันไว้ก่อนที่ฉันจะก้าวขึ้นที่ชั่ง จริงๆมันก็ไม่สูงไรหรอก ไอ่กิเต่าแค่เวอร์มันกลัวฉันตก
"47อะ" ฉันพูดเบาๆแล้วก้มหน้าชี้ตัวเลขที่ขึ้นบนจอกระจก
"หนักขึ้นนะมึง ก่อนหน้านี้ยัง30กว่าๆอยู่เลย" ยุนกิพูดเย้ยๆฉันก่อนที่จะจับมือฉันลงมาจากที่ชั่งน้ำหนัก เวอร์จริงๆเล้ยไอ่เต่า
"มีอีกชีวิตอยู่ในท้องกูมั้ยล่ะ" ฉันบ่นใส่ยุนกิเบาๆแล้วตีหลังมัน มันก็หัวเราะเบาๆคิกคัก เพราะใครละฉันถึงน้ำหนักขึ้นอะ มันนั่นแหละไอ่เต่าตัวดี!
"ขอโทษครับ ฮ่ะๆๆ" ขอโทษแล้วยังมาหัวเราะเยาะกูอี้กกก อิเต่าาาา!
"ส่วนสูงเท่าไร่อะกิ" ฉันถามยุนกิในขณะที่มันกำลังวัดให้ฉันอยู่ ฉันก็ทำหน้าที่แค่ยืนตรงอยู่แบบนั้น
"166อะ ส่วนสูงน่ารักดีนะ..ออกมาได้แล้ววัดเสร็จแล้ว ฮ่ะๆๆ" พอมันบอกส่วนสูงให้ฉันฟังเสร็จมันก็หัวเราะเยาะเย้ยฉัน นี่มันจะบอกว่าฉันเตี้ยงี้อ่อ มาบอกว่าส่วนสูงน่ารักนี่กวนตีนป่ะว่ะ?
"จะว่ากูเตี้ยว่างั้น?!" ฉันถามมันแบบประชดประชัน แล้วเชิดหน้าเดินไปหาพี่หมอแบบเท่ๆ(?)
"ไม่ใช่สักหน่อย จะบอกว่าตัวเล็กน่ารักดี^^" ยุนกิเดินตามหลังฉันมาแล้วมานั่งข้างๆ คำพูดมึงนี่นะ เห็นมั้ยล่ะหน้าร้อนแล้วเนี่ย
"หน้าแดงแล้ว ฮ่าๆ" เชี่ยยยยย!!!กูหน้าแดงหรอ ฉันปิดหน้าตัวเองเพื่อปกปิดความเขิน จนกระทั่งพี่หมอเดินมาแล้วก็แซวอีกครั้ง
"หยอกกันน่ารักเลยนะคู่นี้ มาๆว่าไงน้ำหนัก/ส่วนสูงเป็นไงมั่ง" พี่หมอมาถึงก็นั่งเก้าอี้แล้วถามฉันเรื่องน้ำหนักส่วนสูง
"น้ำหนัก47คะ ส่วนส่วนสูงก็166คะ" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆแล้วตีขายุนกิไป1ทีเพราะมันเอามือมาวางตรงต้นขาฉัน
"หมอจะแนะนำให้คุณแม่บำรุงเยอะๆนะครับ เพราะน้ำหนักคุณแม่ยังน้อยเกินไปทานอาหารเยอะๆนะครับ และรับประทานอาหารที่มีโปรตีนสูง แต่มีไขมันและคาร์โบไฮเดรตต่ำด้วยนะครับ แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ควรทานนมจืด หรือผักผลไม้นะครับ..อ่าเดี๋ยวหมอขอวัดความดันโลหิตหน่อยนะครับ" พี่หมอพูดเกี่ยวกับเรื่องการกินให้ฉันฟัง แต่ไอ่ยุนกิมันก็นั่งเล่นโทรศัพท์ จะเรียกว่านั่งถือโทรศัพท์ก็ได้นะ
ผ่านไปสักพักใหญ่จากการตรวจเลือด
"ทุกอย่างปกติดีครับ คุณแม่กรุ๊ปเลือดOนะครับ เดี๋ยวตรวจการเต้นของหัวใจด้วยนะครับ" พอพี่หมอพูดจบก็พายมือไปทางห้องตรวจ ฉันจึงลุกเดินตามพี่หมอไปส่วนยุนกิก็เดินตามมา
"การเต้นของหัวใจเป็นปกตินะครับ เอ่อไม่ทราบว่าคุณแม่อายุเท่าไร่ครับ" จู่ๆพี่หมอก็ถามถึงอายุขอฉัน
"..."
"..."
ทั้งฉันและยุนกิต่างเงียบใส่พี่หมอ จนฉันรู้สึกว่าพี่หมอกำลังกดดันที่พวกฉันไม่ตอบ ฉันจึงตัดสินใจพูดออกมาโดยทันที
"อายุ21ปีคะ" ฉันตอบออกมาด้วยความมั่นใจ ทำให้พี่หมอเริ่มจับปากกาจดข้อมูลฉันอีกครั้ง แล้วจากนั้นก็ตรวจอย่างละเอียดยิบจนเวลาผ่านไปทั้งหมดเกือบ4ชั่วโมง
"คุณแม่เป็นเคสพิเศษเลยนะครับ ผมจะดูแลอย่างดีเลยครับกับการตั้งครรภ์เพราะคุณจีมินฝากเอาไว้ว่าคุณแม่ท่านนี้ให้ดูแลอย่างดี" ฉันตะลึงไปสักพักก่อนจะเอ่ยถามพี่หมอ
"จีมิน?เหรอคะ?" ฉันถามพี่หมอด้วยความงง
"อ๋อคุณจีมินลูกชายของคุณปาร์คมินน่ะครับ เจ้าของโรงพยาบาลนี้แหละครับ" พี่หมอตอบยิ้มๆแล้วเก็บใบประวัติฉันใส่แฟ้มเล่มหนึ่งไว้ก่อนจะเก็บใส่ช่องเก็บแฟ้ม
"อ๋อเออใช่ จีมินเคยบอกฉันอยู่คะ งั้นฉันไปก่อนนะคะพี่หมอจิม..สวัสดีคะ" ฉันนึกขึ้นได้ว่าจีมินเคยบอกว่าพ่อเป็นเข้าของที่นี่ พอฉันนึกได้เลยขอกลับบ้าน
"งั้นเจอกันอีกทีเดือนหน้านะครับ..สวัสดีครับคุณแม่ สวัสดีครับคุณพ่อ เดินทางปลอดภัยนะครับ" พี่หมอเอ่ยลาพวกฉันก่อนที่ฉัน ยุนกิ และมินอาก็เดินออกจากห้องไป
"พี่คะฉันขออนุญาตถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะพี่?" ระหว่างทางกลับบ้าน มินอาก็ถามฉันด้วยน้ำเสียงตกใจขณะที่อยู่ในรถ
"เรื่องอะไรล่ะ ที่ไปโรง'บาลวันนี้เหรอ?หื้ม?" ฉันถามมินอาที่กำลังทำหน้าสำนึกผิด
"ฉันเสียมารยาทเองคะที่ยุ่งกับเรื่องของพี่ๆ" โอ้ววนี่เด็กมินอารู้สึกผิดที่ถามงั้นเหรอเนี่ย มีจิตสำนึกดีนี่น่า
"ไม่เป็นไรหรอกมินอา เธอนี่นิสัยต่างกับพี่สาวเธอเลยนะ" ฉันเอ่ยแซวเรื่องเธอก่อนที่เธอจะเอ่ยขอโทษเพราะคิดว่ามันเสียมารยาทที่ถามเรื่องนี้กับฉัน แต่เอาจริงๆก็ไม่เป็นไรนะที่ถามตรงๆ ไม่ไปฟังจากปากคนอื่น
"เธออยากรู้เหรอเรื่องที่โรง'บาลน่ะ" ฉันเอ่ยถามมินอากลับก่อนที่จะเริ่มเล่าให้มินอาฟัง ซึ่งมินอาก็ดูสนใจมันเอามากๆ
"ใช่แล้วล่ะ ฉันท้องน่ะแต่ก็อย่างที่เห็นนั้นแหละ ฉันมีอาการแพ้อะไรหลายๆอย่างบ่อยมาก" ฉันบอกมินอาในขณะที่มินอาก็ดูตั้งใจฟังเป็นพิเศษ
"แล้วพ่อน้องในท้องล่ะคะ?" มินอาถามด้วยความสงสัย ฉันจึงบอกมินอาทันทีเพื่อให้หายสงสัย
"คนที่ขับรถให้เราตอนนี้น่ะ" ฉันตอบแบบไม่ลังเลแต่อย่างใด ทำให้มินอาเงิบไปสักพักก่อนจะเล่นใหญ่จนเวอร์
"พี่ยุนกิเหรอคะ! ไม่น่าล่ะไปไหนมาไหนไปด้วยกันตลอดเลย น่ารักดีนะคะพวกพี่เนี่ย" มินอาพูดแบบเวอร์วังไปสักพัก ก่อนจะทำเสียงแซวฉัน
"รักกันนานๆนะคะ ถ้าน้องคลอดเดี๋ยวพี่มินจะเล่นกับหนูนะคะ พี่จะอยู่เป็นเพื่อนนะคะพี่จะไม่กลับไปที่บ้านนั้นอีกแล้ว" มินอาพูดกับฉันเสร็จก็ลงไปพูดกับหน้าท้องแบนเรียบของฉันที่มีเด็กน้อยๆอยู่ข้างในนั้นแล้วลูบไปลูบมาอย่างแผ่วเบา
มินอา เธอเป็นเด็กที่ไม่เหมือนพ่อแม่หรือพี่สาวของเธอจริงๆ
100%
::Writer Talk::
สวัสดีค่าชาวรีดทุกโคนนนน เลามาแล้วคะคิดถึงเลามั้ยเอ่ย เลาเพิ่งเครียฟิคเสร็จคะ
เพราะบทต้นฉบับหายไปไหนไม่รู้ หายไปพร้อมกับรายชื่อตัวละครเลย เสียใจㅜㅜ
ยกเลิกการโหวตโพล ถ้าต้องการโหวตไปที่Talk to the Writer
ซารังเฮ<3รีดเดอร์ คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น