BTS X YOU [YOONGI X YOU]Little Kids ผมทำเพื่อนท้อง!

ลำดับตอนที่ #12 : Little Kids >> Chapter 11 [Yoongi Part]

T
B

Select AllCopy To Clipboard

'MIN YOONGI PART'

**อาจจะมีคำหยาบคาย เพื่ออรรถรสของนิยาย**

จากวันนั้นมาจนถึงวันนี้ผมก็ยังไม่ได้เจอเธออีกเลย วันนั้นวันที่เธอออกโรงพยาบาลผมก็คอยดูแลเธอตลอด ไม่อยากห่างจากเธอแม้แต่วินาทีเดียวด้วยซ้ำ ผมอยากดูแลทั้งเธอและลูกของเธอกับผม ผมแอบชอบเธอมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วครับ สมัยเรียนตอนมัธยมต้น คิดดูเถอะครับว่าทำไมผมยังตัดใจจากเธอไม่ได้ คนอื่นๆอาจจะคิดว่าเธอห้าวหรือนิสัยแย่ แต่ในสายตาผม ผมกลับมองว่า เพราะเธอน่ารัก นิสัยดี คอยดูแลเอาใจใส่ ถึงจะมีห้าวไปบ้างหยาบไปบ้าง ก็แบบนี้แหละครับมีสีสันในชีวิต ผมไม่เคยมองเธอเป็นแค่เพื่อน ผมมองเธอเป็นผู้ชายคนหนึ่งรักผู้หญิงคนหนึ่ง 

ตอนเรียนปี1-2ก็มีคนมาติดพันเธอ จะเรียกว่ามาจีบเธอก็ได้ครับ โครตหวงเลยตอนนั้นแต่ทำไรไม่ได้

แต่ก็ดีไปอย่างที่เธอเอาแต่เดินหนี ใครมาทักก็เมินใส่ แต่ก็มียิ้มให้พวกนั้นหน่อยๆ รอยยิ้มนั่นผมอยากเห็นแค่คนเดียว แค่ผมคนเดียว!

พอหลังจากนั้นหลังจากที่เธอกลับจากโรงพยาบาล ผมกับเธอก็ไปมอด้วยกันพอถึงมอเธอก็ขอตัวไปหาอารย์ฮโย ผมจึงรั้งเธอไว้ก่อนแล้วก็บอกให้ไปด้วยกัน แต่เธอกลับไม่ยอมแถมไล่ให้ผมไปที่อื่นอีก ผมไม่อยากจะพูดอะไรต่อ จะพูดแค่คำว่า 'เป็นห่วง' เท่านั้น แต่เธอจะใช่ว่าจะฟังผมเธอกลับวิ่งไปที่ตึกคณะก่อนผมซะอีก แต่ผมก็ไม่ยอมง่ายๆผมจึงวิ่งตามเธอไปแต่แล้ว..คนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดก็มาทักดักหน้าก่อน

"นี่! ฉันคิดว่าจะไม่เจอนายอีกแล้วนะ หึ!"

และนั่นก็เป็นมินาที่ทักผม ผมไม่อยากเจอเลยจริงๆ ผมเกลียดไปแล้วเกลียดมากด้วย แต่ผมก็หวังว่าคนที่ผมวิ่งตามมาจะกลับมาหาผม...แต่ไม่เลย เธอหันกลับมามองผมแล้วไล่ให้ผมไปคุยกับยัยมินานั่น ให้ตายเถอะ!

ในขณะที่ผมกำลังจะเดินตามเธอไปมินาก็พูดดักผมไว้

"นายไม่คิดจะมาคุยอะไรกับฉันหน่อยเหรอ"

น้ำเสียงไพเราะนั่นไม่ทำให้ผมอารมณ์ดีเลยสักนิด มันกลับเป็นน้ำเสียงที่กวนส้นตีนสำหรับผมและน่าขยะแขยงมากที่สุด!

ผมไม่ตอบมินาแต่หันกลับไปจิกสายตาแล้วเดินเข้าไปคุยกับมินาอย่างใจเย็น(?)

"เธอมาทำไม! ใครใช้ให้มาหาฉัน!"    

ผมตะวาดใส่เธอด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรและน้ำเสียงที่แสนจะเย็นชานั่น ผมเกลียดจริงๆผู้หญิงพันนี้ เกลียดมากเกลียดมากๆ

"ไปไกลๆไป"  

ผมเอ่ยไล่มินาด้วยน้ำเสียงเย็นที่สุดเท่าที่จะเย็นได้ทั้งๆที่ในใจผมแทบอยากจะฆ่าให้ตายตรงนี้เลย คนบ้าไรน่ารังเกียจสิ้นดี ไม่มียางอาย คนเขาไม่เอาก็ยังมารังควาน น่าเกลียด!

"มินยุนกิ ไล่คนแบบฉันได้ลงเลยเหรอ นายไม่เห็นเหรอว่าคนของนายหน่ะยืนคุยกับใครอยู่"

น้ำเสียงที่แสนจะแอ๊บแบ๊วนั่นมันน่ารำคาญที่สุด..แต่เดี๋ยวนะใครเมียกูเหรอ!คุยกับใครว่ะ!

"ร้ายใช่เล่นเลยนะเพื่อนนายอะ คุยกับคนที่ฉันเคยคุยด้วย หึ!"

มึงไม่ร้ายกว่าเหรอมาว่าให้เมียกูเนี่ย ดูตัวเองหรือยังครับ? นังหน้าไม่อาย!

"ไม่ใช่เพื่อน.."

ผมตอบมินาไปด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเย็นชา และด้วยความที่เห็นภาพตรงหน้าของ 'คนสำคัญ' ของผมกับรุ่นน้อง 'จองกุก' ก็ยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าจองกุกชอบคนของผมจริงๆ และไม่รู้ว่าเธอคนนั้นชอบจองกุกไปแล้วหรือยัง

"อ้าวเหรอ งั้นคนรู้จักสินะ"

น้ำเสียงอันทุเรศๆของมินาดังกระทบโสตประสาทของผม ทำให้ผมทนไม่ไหวที่จะหันไปต่อต้านเธออย่างเต็มเสียง

"ไม่ใช่ใครทั้งนั้น! เธอคนนั้นไม่ใช่เพื่อนแต่เธอเป็นภรรยาของฉัน! เพราะฉะนั้นเธอจำใส่หัวไว้ด้วย! แล้วอย่ามายุ่งกับคนของฉันอีก! ถ้าฉันเห็นเธอเข้ามายุ่งย่ามกับคนของฉันหรือเพื่อนของฉันล่ะก็..เธอได้เห็นดีกับฉันแน่! เธอคงรู้นะว่าฉันทำอะไรได้มากกว่าที่เธอคิด!....อ้อ แล้วอีกอย่างนะบอกน้องสาวเธอด้วยว่าอย่ามายุ่งกับพี่จินเพราะพี่จินเขามีเจ้าของแล้ว อย่าหาว่าฉันไม่เตือนพวกเธอล่ะ!"

"อะ---"     มินายังไม่ทันได้กริ๊ดผมก็พูดดักคอไว้ซะก่อน

"นี่! เธอไม่อายคนอื่นเค้ารึไงกัน! จะกริ๊ดก็ไปกริ๊ดที่อื่นสิ!" 

ผมเห็นสายตาของทุกคนบริเวณนั้นจ้องมาทางผมและผู้หญิงที่ชื่อมินาด้วยสายตาที่ไม่สู้ดีนัก

"หึ่ยย! นี่นายจะมากไปแล้วนะ!"  

ผมเดินออกมาจากเธอได้นิดนึงก่อนจะได้ยินมินาบ่นพึมพำกับผม แต่ผมก็ได้ยินได้ชัดเจนก็เธอเล่นพูดซะดังขนาดนั้นอะนะ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่สนหรอกนะ ผมเห็นคนของผมเดินไปกับจองกุกที่ร้านกาแฟใต้ตึกคณะผมเลยเดินตามไป พอผมไปถึงหน้าร้านผมก็ตัดสินใจที่จะไม่เดินเข้าไป ทำให้ผมได้ยินเสียงพูดที่เล็ดลอดออกมาจากในร้าน ผมได้ยินทั้งหมดที่คนของผมพูดและจองกุกพูด แต่จู่ๆผมก็เห็นจองกุกวิ่งออกมาทำให้ผมที่ยืนอยู่ต้องหลบไปยืนข้างๆร้าน พอสักพักเธอก็เดินออกมา ผมเลยทักเธอทันที

"ทำไมไม่รอกันเลย จะหนีกันไปไหน"

เธอเงียบเพื่อเป็นการตอบกลับมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกถึงความไม่โอเคของเธอ แต่พอผมเห็นเธอกำลังจะเดินหนีผมก็พูดดักเธอไว้อีกรอบพร้อมกับคว้ามือเธอไว้

"จะไปไหน โกรธเหรอ?"

ผมจึงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชานิดๆ ผมจะแกล้งงอนเธอให้ดู หึๆ(ยิ้มเจ้าเล่ห์)

"ไปคุยกับมินาสิ มาหาฉันทำไม"

เธอตอบผมด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจนิดๆ เธอคงเข้าใจผมผิดไปสินะ คิดว่าผมรักยัยมินานั่นน่ะหรอ ผมเกลียดจะตายไปใครก็รู้ดี

"มึงไม่เคยพูดคำว่า 'ฉัน' กับกูเลยนะ มึงเป็นอะไร?"

ผมกระชับมือเธอให้แน่นกว่าเดิม ผมรักเธอมากจริงๆนะครับไม่งั้นไม่แอบชอบมานานขนาดนี้หรอก

"วันนี้มึงกลับบ้านก่อนเลยนะ กูจะไปข้างนอก"

เธอบอกกับผมแล้วสะบัดมือออกจากมือผมแต่ผมดึงมือเธอไว้แล้วกระชับให้แน่นขึ้นไปอีก

"ไปไหนเดี๋ยวไปส่ง" 

ผมถามเธอไปด้วยเสียงติดน้อยใจ ผมหวังว่าคงไม่ใช่ที่ผมได้ยินหรอกใช่มั้ย ผมได้ยินมาว่าจองกุกชวนคนของผมไปข้างนอก คงไม่ใช่เพราะจองกุกใช่มั้ย

"ไปกับจองกุก..ปล่อยมือกูเถอะ ไหนๆก็ไม่ชัดเจนแล้วหนิ"

นั่นไงจองกุกจริงๆด้วยสินะ..คิดไว้ไม่มีผิด เธอคงไม่เห็นความชัดเจนที่เป็นความรักเลยหรือไงกัน! ผมปล่อยมือเธอแล้วเธอก็รีบวิ่งหนีผมไปอย่างรวดเร็ว ใจนึงก็อยากตามไปนะแต่อีกใจผมอยากจะไปสืบเรื่องราวของไอ่เด็กกุกนี่ก่อน ผมเริ่มจะไม่ชอบหน้าไอ่จองกุกนี่แล้วนะ!

ผมสังเกตุจองกุกมาตั้งนานแล้วนะ ผมเห็นจองกุกเงียบไปเวลาผมอยู่กับเธอ มีสีหน้าเขินๆเวลาเธอถามหรือคุยด้วย

ใช่แน่ๆจองกุกต้องชอบคนของผมแน่ๆ

แต่พอผมวิ่งขึ้นตึกไปหาตัวเธอแต่ก็ต้องตกใจเมื่อผมเห็นเธอนั่งอยู่ในห้องกับแทฮยองและจีมิน แล้วทำไมเธอต้องฟุบหลับด้วยล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า ผมเป็นห่วงเธอใจแทบขาด อยู่ดีๆจีมินก็เดินมาหาผมแล้วยัดแหวานใส่ในมือผม

"อะ..เอาคืนไป ไปเครียกันเองนะ"

"อะไร แหวน?"

"มึงไม่เคยชัดเจนอะไรกับมันเลยนะ"

ผมยืนคุยกับจีมินอยู่ แล้วจู่ๆแทฮยองก็โผล่ขึ้นพูดแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

"เออวันนี้กูไม่เรียนนะจีมิน จะไปข้างนอก"

เธอคงจะไปหาไอ่จองกุกนั่นสินะ เหอะ!อะไรกัน

ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ที่ทั้งทำเมินผม ไม่คุยกับผมสารพัดต่างๆนานา

แล้วเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปได้ประมาณ20นาที แต่ก็มีเหตุที่ทำให้ผมออกจากความซึมเศร้า

พี่จินพี่ชายของเธอดันประตูเข้ามาอย่างรุนแรงจนทำให้ผมและจีมินสะดุ้งไปตามๆกัน

"ไอ้ยุนกิ! มึงอยู่ไหน!!"

ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไมมาถามด้วยน้ำเสียงหาเรื่องแบบนี้

"ผมอยู่นี่ มีอะไรครับ"

ผมเด้งตัวจากที่นั่งขึ้นมาตอบพี่จินที่มองหน้าหาเรื่องอยู่ปากประตู

"อ๋อเหรอ ยังมีหน้ามาถามนะ!น้องกูร้องไห้! เพราะมึงไงยังมีหน้ามาถามกูอีก! ไหนมึงบอกรักน้องกู!" 

"รักมากครับ ผมขอโทษด้วย!"

ปึก! ผลั๊วะ!

โดนต่อยอย่างแรงเลยเว้ย ก็แหงสิทำน้องเค้าร้องไห้หนิเนอะสมควร ผมรักจนจะเป็นควายอยู่แล้วนะครับ ผมต้องง้อเธอด้วยอะไรสักอย่าง ผมอยู่เฉยไม่ได้ละ

"คนที่มึงควรขอโทษไม่ใช่กู!"

ใช่ผมรู้ดีว่าต้องไปขอโทษใคร ผมรู้ใจตัวเองดี..

ผมเห็นเธอขึ้นรถไปกับจองกุกผมจึงส่งคนที่อยู่ในย่านคังนัมติดตามรถจองกุกไป

และเวลาก็ผ่านไปแล้วครึ่งชั่วโมง คนของผมก็ส่งรูปผ่านแชทไลน์มาให้ มันเป็นรูปของเธอและจองกุกที่ไปกินข้าวด้วยกัน ดูสีหน้าเธอและจองกุกมีความสุข คงมีความสุขมากเลยสินะ 

แล้วจองกุกก็มาส่งเธอหน้าคอนโด ผมเห็นเธอเดินลงจากรถของจองกุกด้วยหน้าตาเพลียๆผมอยากจะเข้าไปหาเธอแต่ผมกลับไม่ทำ ผมรอดูว่าเธอจะเดินไปทางไหน แต่แล้วเธอก็เดินไปกดลิฟท์อีกทางที่ไม่ใช่ทางขึ้นห้อง

และอยู่ๆเธอก็ล้มลงไปนอนราบกับพื้น ในขณะที่ผมจะวิ่งเข้าไปช่วยก็มีแบมแบมและมาร์ควิ่งมาตัดหน้าผมไปก่อน

ผมจึงตามเธอขึ้นไปอยู่แถวๆห้องของแบมแบม เธออยู่ในห้องของแบมแบมกับมาร์คแล้วสักพักมาร์คก็เดินออกมาผมจึงหลบอยู่ตรงข้างกำแพง แล้วจู่ๆเธอก็เดินออกมาพร้อมกับแบมแบมแล้วเดินลงไปชั้น5 และชั้นที่แบมแบมอยู่เป็นชั้น7 แบมแบมคงไปส่งเธอที่ห้องพี่จินสินะ

วันที่นัมจุนออกโรงพยาบาลผมก็ไม่ได้ไป ผมไม่อยากเจอหน้าเธอเวลาอยู่กับจองกุก จะบอกว่าผมหลบก็ได้นะครับ ผมหงุดหงิดเวลาเธออยู่กับจองกุก

เดือนหน้าก็มีงานOpen Houseอีกแล้วเธอก็ต้องเป็นคนจัดการอีก

ผมเห็นเธอวิ่งหน้าตั้งมาแล้วบอกกับพวกผมว่า รุ่นพี่ให้เตรียมงาน นัมจุนเลยโบ้ยงานมาให้ผมช่วยเธอทำผมก็รับไว้เพราะเธอยังท้องยังใส้อยู่ แต่เธอกลับปฎิเสธแถมยังไล่ให้ผมไปช่วยคนอื่นอีก คนอื่นของเธอที่ว่างคงเป็นยัยมินาสินะ

ตกเย็น

พอตกเย็นผมก็กลับมาที่คอนโดห้องเดิมแล้วก็เดินไปต้มรามยอนมากิน พอกินเสร็จไปสักพักก็มีผู้หญิงและผู้ชายเดินเข้ามา เพราะห้องรกจึงทำให้คนที่เข้ามาเยือนบ่นเล็กน้อยแล้วใช้เท้าเขี่ยมันออกไป เป็นเพราะเธอไม่อยู่มันเลยรกเป็นรังหนูแบบนี้ และแล้วก็มีคนพูดขึ้นซึ่งก็เป็นเสียงพี่จิน พี่จินไล่ให้เธอไปเก็บของ คงจะไปจากที่นี่สินะ

ผมถามออกไปด้วยความอยากรู้ ว่าเธอจะไปไหนทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเธอจะออกจากห้องนี้ไป แต่แล้วพี่จินก็ด่าผมว่า 'เสือก' 

พอเธอเดินเข้าไปเก็บของพี่จินก็ลากผมมานั่งคุยด้วยกัน พี่จินเป็นคนเปิดสนทนา

"รักน้องฉันจริงหรือเปล่า"

"ครับ"

"ถ้ารักก็แสดงให้มันเห้นซะก่อนที่จะสายไป"

"ครับ"

"จะทำอะไรก็รีบๆทำซะ"

"ครับ"

"ฉันจะบอกอะไรให้นะ น้องฉันน่ะมันชอบร้านกาแฟที่มีไอศกรีม ถ้าร้านไหนเป็นแนวแบบนี้นะร้านนั้นๆอาจจะเป็นร้านที่พิเศษมากๆสำหรับเธอเลยล่ะ ฉันพูดแค่นี้แหละ..."

พี่จินบอกผมแล้วจ้องหน้าผมเขม่งเหมือนเดิม และแล้วเธอก็ออกมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ เธอเรียกพี่จินเป็นเชิงให้รีบไป

"เสร็จแล้วคะพี่จิน" 

"จะไปจริงๆเหรอ..."

พอเธอกำลังจะเดินไปผมจึงถามด้วยความน้อยใจ

"แล้วใครจะทำกับข้าวให้กินว่ะ..."

"ใครจะกวาดห้องให้ว่ะ"   

"มินาไง" 

เธอพูดออกมาทำให้ผมเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า

"กูต้องซื้อรามยอนมากินทุกวันเลยสินะ..." 

แต่คำพูดไม่เป็นผลเธอรีบลากกระเป่าเดินตามพี่จินไปด้วยความรวดเร็ว 

และตอนนี้เป็นเวลาดึกมากแล้ว ผมจึงหยิบรามยอนนับ10ห่อที่ซื้อมาดองไว้ใส่ถุงไว้แล้วกดลิฟท์ลงไปที่ชั้น5

ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าห้องพี่จินผมกะจะเคาะแต่ผมไม่กล้า ผมจึงเอาถุงที่ใส่รามยอนไว้วางขวางหน้าห้องแล้วย่อนกระดาษโน้ตที่เขียนมาจากห้องใส่ลงไปในกระดาษโดยเขียนไว้ว่า 'กูซื้อมาให้ เผื่อมึงหิวตอนดึกๆเพราะกูรู้ว่ามึงชอบหิวตอนดึกๆดื่นๆ...มินยุนกิ'

และตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย

และตอนที่ผมไม่ได้ไปเจอเธอกับเพื่อนๆ ผมก็หาที่ทำร้านกาแฟ ซึ่งผมจ้องทำเลไว้หน้ามอ จากนั้นผมก็ขอให้พวกแจ็คสัน มาร์ค ยองแจ จินยอง ยูคยอม แจบอม เว้นแค่แบมแบมไว้ ผมขอให้พวกเขาช่วยออกแบบร้านที่ผมกำลังจะทำ ให้ได้แบบภายในหนึ่งวันซึ่งพวกเขาก็ทำได้ และผมก็เบิกเงินจากธนาคารออกมาสามแสนเพื่อที่จะมาจัดร้าน

ผมจึงจ้างวานพนักงานชายหญิง ไปช่วยกันซื้อของเข้าร้านและมาเป็นพนักงานที่ร้านผม ผมจึงไปกับพวกเขาด้วยและสิ่งที่ผมไปหาซื้อคือเซตของใช้เด็กอ่อนและคู่มือคุณแม่มือใหม่ กับเซตคู่รักสร้อยและแหวนเงินกับชุดเสื้อคู่ 

ผมตั้งใจจะสร้างสถานการณ์ให้บังเอิญมากที่สุด และนี่เป็นโอกาสที่ผมจะต้องง้อเธอให้ได้ก่อนโดนแย่งไป

และร้านนี้ก็เสร็จได้ภายในสองวันเป็นเวลาอันรวดเร็ว นี่ผมต้องขอบคุณ แจ็คสัน มาร์ค ยองแจ จินยอง ยูคยอม แจบอมมากๆเลยนะครับเนี่ยที่ช่วยผม ผมจึงเลี้ยงบุฟเฟต์เป็นการตอบแทน แต่ทุกคนคงสงสัยสินะครับว่าทำไมผมถึงไม่บอกแบมแบม..ก็เพราะแบมแบมเป็นเพื่อนของเธอ แล้วอีกอย่างถ้าแบมแบมรู้คงไปบอกเธอแน่นอน แบมแบมฟังที่ผมบอกที่ไหนล่ะ ไม่เคยฟังหรอก แต่ตอนนั้นมาร์คมันก็เถียงผมนะว่าทำไมไม่บอกแบมแบม ผมเลยอธิบายจนมันยอมช่วยเลยละครับ

พอมาถึงวันนี้เป็นวันเปิดร้านวันแรก ผมได้ตั้งชื่อร้านให้ว่า 'YoonU Café'

และเหตุผลที่ตั้งก็คือ ชื่อนี้มันมีทั้งชื่อผมและเธออยู่ตัวUผมใช้เรียกแทนตัวเธอ

ที่ผมเปิดร้านนี้ก็เพราะนึกถึงคำพูดของพี่จินในคืนวันที่เธอออกไปจากห้องของผม

"ฉันจะบอกอะไรให้นะ น้องฉันน่ะมันชอบร้านกาแฟที่มีไอศกรีม ถ้าร้านไหนเป็นแนวแบบนี้นะร้านนั้นๆอาจจะเป็นร้านที่พิเศษมากๆสำหรับเธอเลยล่ะ ..."

ผมคิดถึงคำพูดวันนั้นของพี่จินผมจึงทำร้านนี้ขึ้นมา หวังว่าจะเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในวันเกิดผมที่จะถึงเร็วๆนี้

และวันนี้วันเปิดร้านใช่มั้ยครับ ผมก็อยู่รอที่คอนโดรอพนักงานโทรมารายงานว่าเธอมาหรือยัง แต่แล้วเธอก็มาจริงๆ พนักงานก็โทรมารายงานผม ผมจึงรีบแต่งตัวเตรียมของขวัญของเธอเป็นแฟน เพราะก่อนหน้านี้ผมไม่ได้ขอเธอเป็นแฟนแต่ผมขอเธอแต่งงาน มันคงเร็วไปสำหรับเธอ เธอเลยถอนงานแต่งผม 

สักพักผมจึงไปบอกพนักงานว่าให้เอาของที่ระลึกให้เธอและพี่ชายเธอเลย เพราะเขามากับไอ่นัมจุนพอดี

แต่พอเวลาผ่านไปได้สักพัก ผมก็ออกจากคอนโดแล้วตรงดิ่งไปที่ร้านของผม พร้อมกับแหวนแทนใจวงเดียววงเดิมที่เธอคืนให้ผม

แหวนคู่ตัวอย่าง

ผมเดินเข้าไปในตัวร้านก็เห็นเธอนั่งอยู่บนชุดโต๊ะที่ผมคิดว่าเธอจะนั่ง แต่เธอก็นั่งจริงๆ

"สวัสดีค่าคุณมินยุนกิ~ยินดีต้อนรับสู่ร้านใหม่ค่า"

พนักงานทำหน้าที่ได้อย่างดีในการต้อนรับผม ผมเห็นสีหน้าเธอชะงักไปสักพักก่อนจะเอ่ยถามผม

"มาทำไม.."

เพียงแค่คำถามสั้นๆนั้นก็ทำให้ผมยิ้มขึ้นมาทันที

"ก็นี่ร้านของฉัน ฉันก็ต้องมาดูร้านฉันสิ"

ผมตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริง แต่กับเธอนั้นดูไม่ชอบใจ 

ผมเห็นเธอเงียบไปสักพักแล้วก็กดโทรหาใครคนนึง ผมจึงยืนฟัง ใช่ยืนฟังเธอคุยโทรศัพท์

"จองกุกนายอยู่ไหน"

"มารับฉันที่ร้านกาแฟหน้ามอหน่อยสิ"

"รีบๆมานะจองกุก"

เธอบอกให้จองกุกมารับสินะ คงจะชอบจองกุกไปแล้วสินะ อยากร้องไห้เลยอะ เตรียมของมาง้อเต็มเลย

ผมต้องไม่ยอมแพ้ใช่มั้ย นี่เตรียมตัวมาอย่างดีเลยนะ ในขณะที่ผมคิดเกี่ยวกับเรื่องที่ผมเตรียมมาอยู่นั้น เธอก็ลุกขึ้นแล้วกำลังจะเดินออกจากร้านผมก็ดึงมือเธอไว้ก่อน

"นี่ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้รักมินาแล้วจริงๆนะ"

"อย่าพูดเลยเหอะมินยุนกิ มึงแค่จะรับผิดชอบกู..มึงไม่ได้รักกูจริงๆจังๆหรอก"

อ่านใจผมได้รึไงกัน เธอนี่ไม่คิดจะฟังผมบ้างหรือไงกัน

"เธอชอบจองกุกหรอ..."

คำถามที่ผมถามเธอในใจแต่มันกลับหลุดออกจากปากมา ทำให้เธอหน้าเหวอไปนิดนึงก่อนจะตอบผมด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวก่อนที่จะอ่อนแอลงไป

"กูไม่รู้ กูรู้แค่ว่าใจเต้น...แต่กูรู้สึกรักมึงมากกว่า มึงไม่เคยรักกูหรอกยุนกิ มึงไม่เคยรู้อะไรเลย ฮือออ~" 

เธอพูดกับผมแล้วพูดความในใจออกมา ภาพตรงหน้าที่เธอกำลังจะร้องไห้ทำให้ผมเจ็บปวดที่ผมทำให้เธอร้องไห้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ผมดึงเธอเข้ามากอดให้แน่นที่สุดเท่าที่จะแน่นได้ ผมรักเธอมาก มากจริงๆ

"กูรักมึงนะ รักมาก กูแอบชอบมึงมาตั้งแต่มอต้นแล้วนะเว้ย แต่กูไม่เคยบอกให้ใครรู้เลย แล้วตั้งแต่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเราสองคนอะ กูก็ยิ่งรักมึงมากขึ้นไปอีกนะ"

ผมบอกความในใจทุกอย่างกับเธอจนเธอผละตัวออกจากผมแล้วทำหน้าด้วยความสงสัยแล้วถามผมทันที

"นี่พูดจริงหรอ"

"จริงสิ กูจะโกหกมึงทำไมล่ะ แล้วร้านนี้อะกูทำเพื่อมึงเลยนะ"

ผมบอกความจริงกับเธอทุกอย่าง ทำให้เธอเปลี่ยนจากหน้าสงสัยเป็นรู้สึกผิดทันที

"กูขอโทษนะยุนกิ..แล้วมินาล่ะ"

เธอขอโทษผมแล้วถามถึงมินา ผมจะบอกไว้เลยนะว่าที่ผมเคยคบกับมินาเนี่ย ผมคบเพราะอยากลืม อยากลืมผู้หญิงที่ผมแอบรักมานาน แต่ผมก็ทำไมเคยได้ จึงเป็นเหตุที่ผมกับเธอเลิกกัน

"กูไม่ได้รักมันตั้งแต่แรกแล้ว...กูมีไรอยากจะบอกด้วยอะ แปปนะ"

ผมบอกเธอแล้วขวักกล่องเล็กๆสีแดงผ้ากำมะหยี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

"เป็นแฟนกันนะ แต่แหวนนี้อะเป็นแหวนแทนใจกูกับมึงนะ"

เธอผงะไปสักพักแล้วยิ้มออกมา หวังว่าคงเป็นคำตอบที่ดีนะ 

เป็นเลย เป็นเลย เป็นเลย เป็นเลย เป็นเลย!

เสียงของพนักงานในร้านที่เห็นเหตุการณ์ต่างเชียร์เป็นเสียงเดียวกันอย่างพร้อมเพรียง

"เอ่อ...เป็นก็ได้^^"

เธอตอบรับผม ผมจึงจับมอเธอสวมแหวนที่ผมเตรียมมาให้เธอ ผมสวมแหวนที่เป็นแหวนคู่ให้เธอ แล้วเธอก็สวมแหวนให้ผม

"กูรักมึงมากนะ อย่าทิ้งกูไปไหนอีกล่ะ ขอโทษสำหรับทุกอย่างนะครับรักนะครับ"

ผมดีใจมากเลยละที่เธอไม่ปฎิเสธผม ดีใจอย่างบอกไม่ถูก รวมถึงพนักงานในร้านก็พากันเฮยกใหญ่

แต่หลังจากนั้นผมก็รู้สึกว่ามีคนยืนดูผมกับเธออยู่ตรงปากประตูร้าน ยืนมองด้วยความเสียใจ ผิดหวัง เจ็บปวด 

"จองกุก!"

---100%---

::Writer Talk::

มาๆมาแล้ววว เขาดีกันแล้วอะเธอออ ดีใจโว้ยยย

แต่ก็สงสารน้องกุกเขานะ ฮืออมาหาน้องมา555 ต่อจากนี้จะเป็นคู่ของนัมจินนะคะ

และเรามาดูกันว่าจองกุกจะบอกความในใจให้นางเอกรู้หรือเปล่า เดี๋ยวรู้กันคะ

และก่อนจะปิดเทอม ไรท์ขอเช็คความสนุกกันหน่อย 

คอมเม้นมาเม้าท์มอยเลยยย ไรท์อยากรู้ว่าใครชอบไม่ชอบบ้าง

และใครที่ไม่ได้อ่านChapter10ย้อนไปอ่านได้นะคะ จะได้ไม่งงเวลาอ่านตอนนี้

รักรีดเดอร์ทุกคนนะคะ ขอบคุณที่ติดตามมาตลอด 

รักส์

SEE YOU

732017/13:05pm