BTS X YOU [YOONGI X YOU]Little Kids ผมทำเพื่อนท้อง!

ลำดับตอนที่ #11 : Little Kids > Chapter 10

T
B

Select AllCopy To Clipboard

**อาจจะมีคำหยาบคาย เพื่ออรรถรสของนิยาย**

"พี่ชอบร้านที่ผมพาไปมั้ยครับ"

"ชอบสิ"

"ดีแล้วครับ...เดี๋ยวผมไปส่งที่คอนโดนะครับ"

"จ้ะ ขอบคุณนะจองกุก"

บทสนทนาเริ่มขึ้นอีกครั้งหลังจากที่หยุดพูดกันไปเมื่ออาหารมาเตะจมูกของฉันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้

ฉันรู้สึกมีความสุขมากกว่าทุกครั้ง ใจเต้นทุกครั้งที่อยู่กับชายคนนี้ จอนจองกุกมีอำนาจกับหัวใจเล็กๆของฉันแล้วเหรอ?

แล้วมินยุนกิล่ะ? ฉันสับสนมากกับความรู้สึกทุกอย่างในตอนนี้ไม่อยากคิดเรื่องอะไรทั้งนั้น

ไว้เจอมินยุนกิก็คงจะรู้ใจตัวเองว่ากำลังใจเต้นกับใครสินะ

@คอนโดAA+

"ถึงแล้วครับพี่ ตื่นได้แล้ว" ฉันเผลอคิดอะไรไปเรื่องเปื่อยจนเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ยังไม่รู้เลย แต่ตอนนี้ถึงหน้าคอนโดแล้วสินะ

"พรุ่งนี้ผมมารับไปมอนะครับ" พอฉันลงจากรถ จองกุกก็เปิดกระจกแล้วตะโกนว่าจะมารับฉันไปมอวันพรุ่งนี้!

แต่ช่างเถอะ ไปไหนก็ไปเถอะ นี่ไว้ใจจองกุกมากเลยนะเนี่ยที่เผลอใจให้เนี่ย(?)

"จ้ะ" ฉันตอบสั้นๆให้จองกุกแล้วรีบเดินขึ้นไปบนห้องพี่จิน เพราะเริ่มปวดหนึบๆที่หัว เหมือนโลกกำลังหมุนไปหมุนมา 

คงเป็นเพราะลืมรักษาตัวเอง แล้วนี่ฉันก็ลืมไปเลยว่าเพิ่งหายป่วยลืมกินยาอีก ยาอยู่ในกระเป่าตัวเองแท้ๆ ซวยซ้ำซวยซ้อน

"โอยย ปวดหัว" ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปกดปุ่มลิฟท์ก็เริ่มมีอาการปวดหัวและรู้สึกว่าทรงตัวไม่อยู่ และกำลังจะล้มลง ฉันไม่รู้หรอกว่าจะมีคนเห็นฉันมั้ย แต่ร่างกายเริ่มอ่อนแรงลงไปทุกทีๆแล้ว 

ตุบบ!!

[10%]

"เฮ้ยย!เธอ!" 

"เธอนี่นา!" ฉันได้ยินเสียงชายคนหนึ่ง เสียงนี้คุ้นมากๆ ที่ฉันได้ยินเพราะฉันไม่ได้หลับลงแต่อย่างใด แต่เพียงแค่อ่อนแรง ปวดหัว หน้ามืด ก็เท่านั้น

ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกว่าฉันเริ่มลอยขึ้นเหมือนกับโดนอุ้มอยู่แต่ฉันไม่สามารถจะลืมตาได้ เพราะฉันไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตาหรือดิ้นแต่อย่างใด

"แฟนเธอไปไหนเหรอแบม?" แต่พอมาถึงที่ห้องฉันก็โดนวางลงโซฟาอย่างเบามือ และมีเสียงโผล่ขึ้นมาเหมือนถามอะไรสักอย่างกับแบมแบม

"คงทะเลาะกันแหละ มาร์คจะกลับก่อนก็ได้นะ คืนนี้แบมจะอยู่กับเธอ" คงเป็นมาร์คผู้หวงแฟนสินะ(?) ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้ลืมตาหรือลุกขึ้นแต่อย่างใด ฉันได้แต่นอนนิ่งเฉยเหมือนหลับอยู่ แต่จริงๆฉันรู้สึกตัวทุกอย่างอะแหละ

"อืม..งั้นมาร์คกลับนะแบม มีอะไรก็รีบโทรหามาร์คนะ ห้ามคุยกับผู้ชายหรือผู้หญิงอื่นเด็ดขาด มาร์คหวง!"

"คร้าบบบบคุณแฟนน เดี๋ยวเค้าจะรายงานไปทุกๆชั่วโมงเลยนะครับ^^" 

"เค้าไปก่อน กินข้าวด้วยล่ะ มาร์คเป็นห่วง"

ปังง! ฟึ่บ!

พอฉันรู้สึกว่าแบมกับมาร์คคุยกันเสร็จและออกจากห้องไปแล้วฉันก็เด้งตัวเองขึ้นจากโซฟาจนทำให้แบมที่นั่งอยู่ข้างๆสะดุ้งขึ้นมาทันที

แล้วรีบลุกขึ้นมาหาฉัน

"เธอตื่นแล้วเหรอ?" แบมแบมถามฉันด้วยสีหน้ากังวลแล้วเอาหลังมอมาทาบหน้าผากฉันเพื่อเป็นการวัดอุณหภูมิไข้

"ตัวร้อนจี๋เลยนะเธอ! เดี๋ยวเราเช็ดตัวให้แล้วกัน" แบมแบมพูดจบจึงรีบวิ่งแจ้นเข้าไปในห้องครัวพร้อมกับหยิบกะละมังใบโตและผ้าเช็ดหน้าผืนกลาง ไปใส่น้ำแล้วรีบยกมาที่โซฟาที่ฉันอยู่

"นี่แบมแบม ฉันอยู่ห้องใครอะ?" พอฉันเริ่มรู้สึกตัวฉันก็ถามแบมแบมออกไป เพราะห้องที่ฉันอยู่มันไม่ใช่ห้องพี่จิน หรือห้องของฉันแต่อย่างใด

"ห้องเรานี่แหละ มีอะไรหรือเปล่า?" 

"เอ่ออ่อ...ฉันแค่ไม่คุ้นเฉยๆน่ะ" ก็ฉันไม่คุ้นจริงๆนี่นะ ว่าแต่ห้องแบมเหรอ!แล้วฉันออกมาจากคอนโดตอนไหนเนี่ยทำไมเร็วจังเลยว่ะ?

"ห้องแบม? แล้วที่นี่ที่ไหนกันเล่า!" ฉันถามแบมแบมด้วยสีหน้าตึงเครียดอย่างมาก พอฉันถามแบมแบมเท่านั้นแหละ

แบมก็เริ่มยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเอื้อมมือมาเช็ดแขนให้ฉัน

"ก็ฉันอยู่คอนโดที่เดียวกับเธอนี่นา ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก^^" แบมแบมพูดออกมาทำให้ฉันก้มหน้างุดๆ ก็จริงอย่างที่แบมแบมพูดแหละ เขาจะไปทำอะไรฉันได้ เขามีคู่หมั้นแล้วนี่นา อีกอย่างแบมแบมก็เหมือนเพื่อนที่ดีสำหรับฉัน

"เดี๋ยวไปส่งฉันที่ห้องพี่จินหน่อยนะ วันนี้ฉันไม่อยากกลับห้องอะ"

"อ่าว ทำไมอะทะเลาะไรกันเหรอ?"

"หลายอย่างอะแบมไว้พร้อมจะเล่านะ แต่ไปส่งเราได้มั้ย?"

"ได้สิ ว่าแต่อยู่ชั้นไหนห้องไหนอะ?"

"ชั้น5VIPอะ ห้อง9294"

"อ๋ออ..ลืมไปเลยว่าพี่เธอกับเธอเป็นลูกเจ้าของคอนโด"

"ฉันก็คนปกติป่ะ"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าา^^" ฉันกับแบมแบมหัวเราะกันเสียงดัง

"เดี๋ยวเธอกินยา แล้วเดี๋ยวฉันไปส่งนะ"

"อ่าได้สิๆ"

"เฮ้อจะอยู่มั้ยเนี่ย?" ฉันเดินมาถึงหน้าห้องพี่จินแต่ไม่กล้าเคาะประตูเพราะกลัวพี่จินจะหลับแล้ว หรือทำอย่างอื่นอยู่และไม่ว่างมาเปิดประตูให้ฉัน

"อยู่แหละน่า ว่าแต่ทำไมเธอไม่กลับห้องเธออะ?" แบมแบมถามฉันด้วยความสงสัยแล้วเอียงหน้ามามองหน้าฉัน

"เอ่อน่าแบม อย่าถามเหอะ!" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ

"โง้ยยยทำไมต้องดุเราด้วยล่ะ:(" พอแบมแบมพูดจบก็มีอีกเสียงแทรกขึ้นมา 

"เสียงดังอะไรว่ะ....อ่าวนี่น้องพี่เองเหรอทำไมไม่เรียกล่ะ?" และนั่นแหละค่ะ เป็นเสียงพี่จิน ที่จู่ๆก็เปิดประตูออกมา ทำให้ฉันกับแบมแบมเหวอไปชั่วขณะ

"เอ่อขอโทษฮะ...งั้นเราไปก่อนนะเธอ พรุ่งนี้ไปมอด้วยกันนะบั้ยบัยยย^^" แบมแบมพูดขอโทษพี่จินก่อนจะหันมาพูดกับฉันแล้วจะโบกมือลาแบมรีบวิ่งเข้าลิฟท์ไป

"เอ๋? มีอะไรอะพี่จินมองฉันทำไม?" ฉันยืนนิ่งมองแบมที่วิ่งไปสักพักฉันก็หันมาเห็นพี่จินจ้องหน้าฉันด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ

"มาทำไมดึกดื่น ทำไมไม่พักผ่อนกลับไปที่ห้องตัวเองได้แล้วนะ" พี่จินถามฉันแล้วดึงแขนฉันเข้าห้องอย่างรวดเร็ว

"ไม่อะ พี่ก็รู้หนิ"

"แยกกับมันมั้ยล่ะ มาอยู่กับพี่เลยพี่มีอีกห้องนะมันว่างอยู่"

"เอางั้นก็ได้ค่ะ ฉันง่วงอะขอนอนก่อนนะปวดหัวด้วย Good Night นะคะพี่ชาย^^"

"เด็กคนนี้นี่" พี่จินสบถใส่ฉันแล้วลูบหัวก่อนจะแยกไปอยู่อีกที่เพราะฉันยึดที่นอนไว้

"นี่! ออกโรงบาลวันไหนว่ะ" ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลที่นัมจุนอยู่ เพราะได้ยินมาว่าวันนี้น่าจะออกได้แล้ว

"น่าจะวันนี้นะ ถ้าออกวันนี้กูก็จะไปมอเลย ไปง้อพี่มึงอะเตี้ย" นัมจุนหันหน้ามาคุยกับฉันแล้วแสยะยิ้มเหมือนอยากรู้อะไรบางอย่างจากฉัน

"มากับใคร?" นัมจุนถามฉันด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แล้วมองไปข้างหลังของฉัน

"จองกุกไง" จองกุกเดินออกจากหลังฉันแล้วยิ้มออกมาก่อนจะวิ่งไปหาพี่ชายตัวเอง

"ผมแค่จะมารับกลับบ้านครับ จะไปส่งพี่__(ชื่อคุณ)ที่มอด้วย" จองกุกบอกกับพี่ชายตัวเองแล้วหันไปจัดการเก็บเสื้อผ้าของนัมจุน

"แล้ว...ไอ่ยุนกิ?ล่ะ?" จองโฮซอกผู้มากับความสือกถามขึ้น

"...." ฉันส่ายหัวเบาๆแล้วขวักอมยิ้มออกมาแกะแล้วกินอย่างหน้าตาเฉย 

พูดถึงไอ่บ้านี่อีกแล้ว...ไม่อยากได้ยินสักนิด

"เอ้า!เมินคำถามกูอี้ก!" จ้องหน้าฉันก่อนจะย่องเข้ามาหาฉัน

"หยุดเลยไอ่ซอก ถ้ามึงก้าวมาหากูอีกนิดเดียวกูเตะ!" 

"อะไรว้าาาาา" โฮซอกพูดด้วยเสียงขัดใจก่อนจะหันหน้าไปมองไอ่จีมินกับแทฮยองที่นั่งเอ๋อแดกกันอยู่

"อะไรมึงไอ่ซอกมองหน้ากูทำเชี้ยไร!" จีมินพูดขึ้นดักหน้าแล้วเดินหนีออกจากห้องไปกับแทฮยอง

ที่พวกมันไม่บอกใครเพราะฉันของพวกมันไว้

'พวกมึงอย่าบอกไอ่พวกนั้นเลยนะ ถือว่ากูขอละกันนะ'

'ทำไมอะ'

'ถ้ากูพร้อมจะบอกเอง'

'เออพวกกูจะไม่บอกมันแล้วกัน'

'ขอบคุณมึงมากนะจีมิน..แทฮยอง'

"แล้วนี่ไอ่ยุนกิก็ไม่คิดจะมาหากูเลยรึไงว่ะ ทะเลาะไรกับมันป่ะเนี่ยเตี้ย?" นัมจุนบ่นกับตัวเองก่อนจะหันหน้ามาถามฉันแบบงงๆ

"ไว้กูพร้อมจะบอก ไปล่ะบาย" ฉันพูดเฉื่อยๆก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไป

ความจริงฉันแค่อยากมาดูว่ายุนกิจะมาโรงพยาบาลมั้ย แต่ส่วนหนึ่งก็มาหาเพื่อน

@มหาวิทยาลัยBHE+

"ภายในเดือนหน้าเราจะจัดOpen Houseนะเตรียมตัวด้วยแล้วกัน" ฉันไปถึงมอปุ้บก็โดนเรียกปั้บ เหี้ยเอ้ยยยยยยยยงานมาอีกแล้วววว ไอ่รุ่นพี่บ้านี่ก็เร่งจริงเล้ยยย กูรู้แล้วโว้ยยยยยย!!!

"ค่ะ..รุ่นพี่ซังจุน..." ก็นั่นแหละฉันไม่ได้ด่าพี่เขาหรอก แค่คิดละนะ

"งั้นฉันขอตัวนะคะ...สวัสดีคะ" ฉันโค้งให้รุ่นพี่ซังจุนก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากห้องสภา

"ว่าไงมึง วิ่งหน้าตั้งมาเชียว" จีมินถามฉันแล้วยื่นขวดน้ำให้

"โอยยย กูต้องเริ่มเตรียมงานOpen Houseห่าไรนั่นไง รุ่นพี่ซังจุนเลยเรียกไปเนี่ย!" ฉันดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่ก่อนจะระบายความน่ารำคาญให้พวกแม่งฟัง

"เออมึงก็ช่วยเมียมึงทำดิว่ะ" นัมจุนที่ไม่รู้เรื่องบ้าบอไรเลยหันไปคุยกับคนๆนึงที่ฉันไม่อยากเห็นหน้า ให้มาช่วยฉันในงานนี้ 

"กูไม่ช่วยไม่ได้หรอก..." 

"ยังท้องยังใส้..."

"เมียกูทั้งคน..."

คำพวกนี้..มินยุนกิพูดออกมาทั้งนั้น จะมาช่วยทำไม ไปช่วยอินังมินาสิว่ะ! บูทมันเป็นสถาปัตย์ไม่ใช่รึไง!

"ไม่ต้องหรอก ไปช่วยคนอื่นเถอะ" ฉันเงียบไปสักพักแล้วพูดขึ้นพอพูดเสร็จจึงรีบเดินขึ้นไปบนตึกวิศวะ

"อ่าวไอ่แท.." ฉันเดินขึ้นมาบนตึกแล้วก้าวเข้ามาในห้องทำให้ฉันเห็นคิมแทฮยองนั่งอยู่กับความเงียบ ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดจนฉันรู้สึกได้

"เป็นไรมึงว่ะ" ฉันเดินเข้าไปหาแทฮยองที่นั่งกุมมือทั้งสองข้างของตัวเองอยู่

"แม่กูให้ออกจากคณะวิศวะ แล้วให้ไปเรียนใหม่" แทฮยองบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงที่สับสน และเสียใจ

"ทำไมอะ ใกล้จบแล้วนะเว้ย!" ฉันตบไหล่แทฮยองเบาๆแล้วนั่งลงตรงโต๊ะตรงข้ามกับแทฮยอง

"แม่กูให้ไปเรียนอาหาร ที่แม่กูให้เรียนวิศวะก็เพราะจำใจ..." 

"ที่แม่กูให้ออกจากคณะวิศวะ เพราะพ่อทิ้งแม่ไปเมื่อต้นปีนี้..."

"ที่แม่ไม่ให้กูเรียนวิศวะ เพราะไม่อยากให้กูเรียนคณะที่พ่อกูสนับสนุนให้เรียน..."

"แม่บอกกูว่ามันฝังใจแม่กู..."

"แต่กูไม่ออก"

แทฮยองเล่าให้ฉันฟังทุกอย่าง ฉันก็ว่าอยู่ว่าทำไมช่วงนี้ไปบ้านไอ่แทไม่เห็นพ่อมัน สงสารมันจังว่ะ

"เดี๋ยวกูช่วย" ฉันพูดออกไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะช่วยมันยังไง อย่างน้องก็เพื่อความสบายใจของแทฮยองมันละ

"ขอบคุณนะ" แทฮยองกล่าวขอบคุณฉันแล้วจับมือฉันไปเขย่าเบาๆก่อนจะคลายออก

ตกเย็น

"เฮ้ พี่อยู่ทางนี้!" ฉันเดินลงมาจากตึกช้าๆก่อนจะได้ยินเสียงชายคนหนึ่งตะโกนเรียกฉัน

"เหยยยย พี่จินนนน!มารับฉันหรอคะ?" และนั่นก็เป็นเสียงพี่จินพี่ชายสุดน่ารักของฉัน(?)นั่นเองที่ตะโกนเรียกฉัน

"ใช่ เร็วๆสิไปเก็บของที่ห้องแล้วย้ายไปอยู่ห้องพี่ แม่อนุญาตแล้ว" ก็ตั้งแต่วันนั้น วันที่ฉันร้องไห้ฟูมฟายเพราะยุนกิ ฉันก็ไม่ได้ไปที่ห้องของฉันกับยุนกิอีกเลย หมกอยู่กับแบมบ้างพี่จินบ้าง ไรเงี้ยอะ

"โอเคค่ะ ไปเลยสิคะ" ฉันได้ยินคำว่า'แม่อนุญาต'ปุ้บก็ตาตื่นเลยคะ รีบไปสิคะรอใครล่ะ

@คอนโดมิเนียมAA+

ตื้ดๆ

ฉันสแกนคีย์การ์ดก่อนจะเข้าไปในห้องเดิมของฉันที่ตอนนี้เต็มไปด้วยขยะ ขี้ฝุ่น และความไม่สะอาด

"ทำไมรกงี้ว่ะ" ฉันเดินเข้าไปเห็นสภาพแบบนั้นฉันก็ฉันเท้าเขี่ยขยะที่ขวางทางเดินให้ไปอยู่ทางอื่น

"เพราะมึงไม่อยู่ไง" เสียงๆหนึ่งฉุดฉันให้หันไปมองตามเสียง และก็เจอกับเจ้าของห้องอีกคน 'มินยุนกิ'

"ไปเถอะน้องรัก ไปเก็บของเถอะ" แต่พอพี่จินเห็นหน้ายุนกิก็ทำให้พี่จินโมโหนิดๆก่อนจะไล่ให้ฉันไปเก็บเสื้อผ้าข้าวของ

"จะไปไหน" ยุนกิเดินมาหาฉันแล้วดึงมือฉันไว้แต่พี่จินก็มาดึงมือยุนกิให้ออกจากมือฉัน

"มึงอย่าเสือกได้ป่ะ!" พี่จินหันไปมองหน้ายุนกิอย่างคนหาเรื่องแล้วฉันจึงรีบเดินเข้าไปในห้องตัวเองเพื่อที่จะเก็บของ

"เสร็จแล้วคะพี่จิน" พอฉันเก็บของเสร็จฉันจึงรีบเดินออกมาหาพี่จินที่นั่งจ้องหน้ายุนกิเขม่งเหมือนจะฆ่ามันตรงนี้

"ไปเถอะคะ" พอพี่จินเห็นว่าฉันเก็บของเสร็จแล้วจึงรีบลุกมาหาฉันแล้วเดินออกไปพร้อมกับทุกอย่างที่อยู่ในกระเป๋าของฉัน

"จะไปจริงๆเหรอ..." เสียงนั้นทำให้ฉันหยุดชะงักและไม่ต่างอะไรกับพี่จินที่หยุดชะงักเช่นกัน

"แล้วใครจะทำกับข้าวให้กินว่ะ..."

"ใครจะกวาดห้องให้ว่ะ" พอยุนกิจบฉันก็รีบพูดขึ้น

"มินาไง" 

"กูต้องซื้อรามยอนมากินทุกวันเลยสินะ..." 

ฉันไม่รอฟังให้ยุนกิพูดต่อเพราะกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนจึงรีบลากกระเป๋าใบโตออกจากห้องนั้นไป

จบแล้วความรัก 'มินยุนกิ'

ตกดึก

"พี่จินฉันหิวอ่าาา" ฉันลุกขึ้นมาอย่างงัวเงียแล้วเดินไปในห้องครัวพอเห็นว่าทั้งตู้เย็นมันว่างเปล่า ฉันเลยเดินไปปลุกพี่จินให้ตื่น

"อะไรล่ะเตี้ย...ออกไปซื้อรามยอนขึ้นมากินก่อนไป" พี่จินพูดกับฉันทั้งๆที่ตายังหลับอยู่แล้วเอื้อมมือไปหยิบตังบนหัวเตียงมาให้ฉัน

"หึ้ย! คนยิ่งหิวๆอยู่ให้เดินไปหาซื้อรึไง!" ฉันบ่นอุบอิบใส่พี่จินแต่ก็รับตังมาแต่โดยดีแล้วฉันก็รีบเดินไปก่อนจะออกไปข้างนอก

ปึก!

ฉันเปิดประตูออกมาแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องฉันก็ไปเตะใส่ถุงอะไรบางอย่างที่วางขวางอยู่หน้าห้อง

"อะไรว่ะ" ฉันมองมันด้วยสายตางงๆแล้วก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาดู

"เหยดดด! รามยอนนนนนนนนน!!" ฉันตกตะลึงกับสิ่งที่อยู่ในถุง ฉันรีบเก็บมันเข้ามาในห้องแล้วแกะมันออกมา ก่อนจะเห็นกระดาษโน้ตเขียนอยู่ด้านใน ฉันจึงหยิบมันขึ้นมาอ่าน

'กูซื้อมาให้ เผื่อมึงหิวตอนดึกๆเพราะกูรู้ว่ามึงชอบหิวตอนดึกๆดื่นๆ...มินยุนกิ'

อะไรของมันอีก นี่มันทำอะไรของมันว่ะแต่เอาเหอะ ไม่เป็นไรมีรามยอนสักซองกูก็อิ่มละ

"หอมจริงเว้ยยยย" ฉันปรุงรามยอนเสร็จก็รีบยกออกมาตั้งไว้ที่โต๊ะอาหารก่อนจะรีบแดก ใช่ใช้คำว่า 'แดก' แบบแดกแบบแดกอะ เข้าใจฉันป่ะ

"โหยยยยอิ่มอะ" ฉันเปิดไฟสว่างทั้งห้องทุกห้องเลยก็ว่าได้ยกเว้นห้องพี่จิน เพราะมันหลับไงจะอะไรละ ฉันกลัวความมืดอะ เห็นแกร่งๆแบบนี้ก็กลัวความมืดนะจ๊ะ

ก๊อกๆๆ

ใครอีกละคะ อิฉันจะเล่นเก๊มมมมมมมม! เดินไปส่องแปป เพื่อความปลอดภัยย

สัสกลัวยิ่งกว่าผีก็อิมินอานี่ละ มาทำห่าไรว่ะตี1แล้วนะเว้ย

กูไม่เปิดซะอย่าง เหอะเล่นเกมสวยๆดีกว่า

ก๊อกๆๆก๊อกๆๆ

ห่าเคาะไรหนักหนาว่ะ โทรตามพี่ยามแม่ง!

"ฮัลโหลพี่ยามคะมาห้องพี่จินด่วนเลยคะพี่"

'มีอะไรรึเปล่าครับคุณหนู'

"มินอามาหน้าห้องอะคะ พี่ปล่อยเข้ามาได้ไงคะ?"

'ผมขอโทษครับคุณหนู เดี๋ยวผมให้คนไปจัดการเองครับ'

"เร็วๆนะคะ มันเคาะประตูมา5นาทีแล้ว"

ก๊อกๆ

"โอ้ยปล่อยฉันนะ!!" คงจะโดนพี่ยามอุ้มสังขารออกไปแล้วสินะดี กูจะเล่นเกมมมมมมมมมมม!

"เฮ้ออออ ไม่เล่นละเกมบ้านี่! หึ้ยยยย!" ฉันขว้างจอยเกมไปที่โซฟาอย่างหัวเสียเพราะฉันแพ้เกมทุกรอบเลย น่าหงุดหงิดมั้ยละ

"พี่จินนนนนน ฉันอยากหลับบบบ" ฉันลุกเดินไปที่ห้องพี่จินแล้วตะโกนเสียงหลายหลอดของฉัน ทำให้พี่จินที่นอนอยู่ถึงกับสะดุ้งโหยงเพราะเสียงของฉัน

"ก็ไปหลับสิ! ไปๆๆไปนอนๆ" พี่จินพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียแล้วไล่ให้ฉันไปนอน

"นอนไม่หลับอ่าาา" ฉันบอกพี่จินแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ

"พรุ่งนี้ฉันไม่ไปมอนะพี่จิน หมอนัด" 

"เดี๋ยวพี่ไปส่ง พรุ่งนี้พี่ไม่มีเรียน"

"ค่ะ"

วันรุ่งขึ้น

"พี่จิน..ตื่น.."

"พี่จินคะ..ตื่นคะ.."

"พี่จิ๊นนนนนนน!!!ตื่นคะะะะ!!!" ฉันตะโกนเรียกพี่จินเสียงดังเพราะตอนนี้มันจะ7โมงแล้ว

"ไปไหน.." ไปโรงพยาบาลไงคะ พี่ลืมหรอถีบเข้าให้

"หมอนัด" ฉันตอบสั้นๆก่อนจะเดินไปหาอะไรกิน

"เฮ้ยลืม! ขอโทษ!" พี่จินตะโกนออกมาจากห้องก่อนจะรีบไปอาบน้ำแล้วพาฉันไปหาหมอตามนัด

Rrrrrrr

เสียงริงโทนมือถือของฉันดังขึ้นทำให้ฉันฉุดจากการกินขนมไปมองโทรศัพท์ที่ขึ้นด้วยชื่อของคนที่โทรมา

'มินยุนกิ'

"ทำไมไม่รับล่ะ" พอฉันเห็นดังนั้นทำให้ฉันหันมากินขนมต่อโดยไม่สนใจเสียงเรียกของโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ และนั่นทำให้พี่จินเดินออกมาทักฉันแล้วกดรับสายแทน

"มีอะไร"   น้ำเสียงเย็นชาของพี่จินที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนดังขึ้นก่อนที่ฉันจะจัดการกับขนมและนมจืดจนหมด

'วันนี้หมอนัด'    เป็นเพราะพี่จินเปิดลำโพงเลยทำให้ฉันได้ยินทุกอย่างที่เขากำลังจะพูดแต่พอฉันจะเอ่ยปากพูดพี่จินก็บอกให้ฉันเงียบไป

"แล้วเกี่ยวอะไรกับมึง"   พี่จินพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดความเย็นชาและไม่พอใจ

'วันนี้หมอนัดเมียผม'

"แล้วน้องกูมั้ยล่ะ!"     พี่จินเริ่มขึ้นเสียงใส่คนในสาย(ครั้งนี้พี่จินคงไม่ยอมให้ใครทำฉันร้องไห้แน่ๆ)

'เมียผม..'

"เหรอ..ผัวที่ไหนเค้าที่เมียไปคุยกับคนที่เมียไม่ชอบหน้าว่ะ..ฮ๊ะ!"    เพราะพี่จินรู้ว่าฉันไม่ชอบมินาบวกกับพี่จินรู้แล้วว่าเป็นเพราะอะไรฉันถึงเป็นแบบนี้

'ผมแค่โทรมาบอกว่าวันนี้หมอนัด'   คนในสายเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถาม

"กูรู้แล้ว..น้องกู กูดูแลเองได้--ตื้ดตื้ดตื้ด.."   พอพี่จินตะวาดใส่ในสายจบก็ตัดสายทิ้งอย่างรวดเร็วและคว้าทุกอย่างออกจากห้องไปอย่างรีบร้อนรวมถึงแขนฉันพี่จินก็รีบคว้าอย่างเร็ว เพราะฉันรู้ว่าพี่จินกลัวยุนกิมาหาถึงห้อง และพี่จินก็ไม่อยากหาเรื่องใครให้ฉันปวดหัว 

@โรงพยาบาลBHE+

"สวัสดีครับ วันนี้คุณหมอซึงจุนนัดไว้ครับ"

"เชิญด้านในเลยคะ"

"ขอบคุณครับ"

ฉันเดินเข้ามาที่ห้องของหมอซึงจุนพร้อมกับพี่จิน ซึ่งเมื่อกี้ฉันควรเป็นคนพูดแต่พี่จินกลับเป็นคนพูดแทนฉันซะทุกอย่าง

"สวัสดีครับคุณคิมซอกจิน วันนี้พอน้องสาวมาตามนัดใช่มั้ยครับ"  พอเดินเข้าไปคุณหมอซึงจุนก็ทักพี่จินกับฉัน

"ครับผม"  พี่จินตอบด้วยน้ำเสียงยิ้มแย้ม

"อ๋า...กี่อาทิตย์แล้วครับตอนนี้"  คุณหมอซึงจุนถามถึงอาการครรภ์ของฉัน

"เอ่อ..ประมาณ2-3อาทิตย์ได้ค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวอาทิตย์หน้าหมอขอนัดเลยนะ..คุณซอกจินก็ต้องมาด้วยนะครับ ผมจะได้บอกถึงการดูแลครรภ์แล้วก็การรับมือกับอารมณ์ของน้องสาวคุณด้วยนะครับ" 

"ครับ ผมต้องมาอยู่แล้วครับ เพราะผมไม่ให้ใครมายุ่งกับน้องผมอีกแล้วหรอกครับ" พี่จินพูดขึ้นทำให้ฉันซึมไปในทันทีจนหมอซึงจุนและพี่จินหันมามองฉัน

"โอเคครับ...คุณแม่ได้ทานยาตามที่หมอสั่งไปหรือเปล่าครับ?" คุณแม่? อ๋อใช่สิฉันจะเป็นแม่คนแล้วนี่น่า

"อ่าคือ..บางทีฉันก็ลืมน่ะคะ"

"งั้นเดี๋ยวผมขอสอบถามอาการหน่อยนะครับ"

"มีอาการเครียดอยู่ตลอดเวลาเลยใช่มั้ยครับ?"

"มีบ้างนะคะ หลายอย่างเลยคะ"

"คุณซอกจินต้องดูแลอย่างใกล้ชิดนะครับ เพราะมันมีผลกระทบกับเด็กในครรภ์"

"ครับคุณหมอ"

"ส่วนเรื่องอารมณ์ที่คุณซอกจินต้องรับมือน่าจะ.."  หมอซึงจุนเว้นช่วงการพูดไปจนฉันต้องนั่งนิ่งเหมือนหิน มีลางเว้ยเห้ย

"มีอารมณ์รุนแรงบ่อยมากเลยนะครับ แล้วก็อารมณ์แปรปวนขึ้นๆลงๆ ประมาณผีเข้าผีออกเลยล่ะครับ"

ว่าแล้วอารมณ์แบบนี้ฉันไม่อยากจะมานั่งรำคาญตัวเองเลยจริงๆ ไม่อยากจะรับอารมณ์ของตัวเองที่เป็นแบบนี้เลยจริงๆ

"ควรบอกให้คุณพ่อทราบนะครับ.."   หมอรู้ได้ยังไงนะว่าฉันกับยุนกิมีปัญหากัน 

"งั้นผมกับน้องขอตัวก่อนนะครับ" พี่จินพูดขึ้นเพื่อเป็นการตัดบท

"มาอีกทีเป็นอาทิตย์หน้าเลยนะครับ..เชิญคุณพ่อกับคุณแม่มาพร้อมกันด้วยนะครับ"

อาทิตย์หน้าเหรอ อาทิตย์หน้า! เฮ้อเบื่อฉันขี้เกียจมากับไอ่บ้ายุนกินั่น อยากมากับพี่ชายของฉันแค่สองคน 

ถ้ามันช้ากว่านี้ฉันจะใจแข็งจริงๆแล้วนะ

"เห้ยมึง!"

"เห้ยจีมิน!"

"มาทำไรว่ะ?"

"หมอนัดว่ะมึง แล้วมึงอะไม่มีเรียนเหรอว่ะ?"

"มี แต่มีบ่ายเตี่ยให้กูมาดูความเรียบร้อยที่โรงบาลเฉยๆ"

เออใช่ฉันลืมบอกไปว่าจีมินเป็นลูกชายคนเดียวสุดรักสุดเหวี่ยงของคุณชายปาร์ค ชื่อเต็มๆของโรงพยาบาลนี้ชื่อว่า 'BigHighEntertion'ชื่อนี้เป็นชื่อที่คุณหญิงแม่ของจีมินตั้งให้ก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน

ซึ่งความหมายของมันหมายความว่า 'ผู้ยิ่งใหญ่ที่จะก้าวเข้าสู่ความก้าวหน้า' 

และตอนนี้ฉันก็เจอจีมินกำลังถือแฟ้มงาน2-3เล่มอยู่

"กูกำลังจะเข้ามอไปเตรียมงานเดือนหน้าพอดี มึงใกล้เสร็จยังว่ะ" 

"เออๆอีกนิดเดียว มึงกินไรมายังถ้ายังเดี๋ยวพาไป" 

"พี่จินไปรอฉันที่รถเลยค่ะ เดี๋ยวตามไปนะคะ" ฉันหันหน้าไปมองพี่จินที่ยืนจิ้มมือถืออยู่ไปรอที่รถก่อน

"เร็วๆนะ" พี่จินตอบฉันแล้วเดินไปที่จอดรถ

"ยังไม่ได้กินอะไรเลยมึง แต่พี่กูก็ยังไม่ได้กิน"

"ก็ไปด้วยกันเลยดิว่ะ" ฉันพูดไปเดินไปพร้อมกับจีมินที่กำลังตรวจงานใกล้เสร็จแล้ว

"เออเตี้ย..เดือนหน้าพ่อไอ่ยุนกิมานะ" จีมินพูดขึ้นมาทั้งๆที่ยังก้มหน้าก้มตาเช็คงานอยู่ด้วยสายตาอันรวดเร็ว

"บอกทำไม" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันนิดๆ

"ทีแรกพ่อมันจะมาเพราะว่าจะมาประชุมใหญ่ที่นี่..."

"แล้วไงว่ะ" ฉันยืนฟังแบบทำหน้าเอาเรื่อง

"แล้ว..ไอ่ยุนกิมันบอกว่าจะให้พ่อมาขอมึง แต่กูบอกมันไปแล้วนะว่ามึงกับมันแต่งกันไม่ได้มันก็ไม่ยอม แล้วอีกอย่างไอ่ยุนกิมันจะให้พ่อช่วยง้อมึงอ่า" จีมินที่ยืนพูดนิ่งๆตรวจงานนิ่งๆก็เอาเป็นว่ารีบปิดหน้าแฟ้มแล้วหันมาอ้อนฉัน บ้าชิบหายเพื่อนใครว่ะเก็บด่วน

"ถ้าจะให้พ่อช่วยอะนะอย่าเลย..มึงอะเสร็จงานยัง กูหิวข้าว" ฉันพูดแล้วขวักอมยิ้มออกมาแกะกินแก้หิวก่อน

คงสงสัยละสิ ว่าทำไมชอบแกะอมยิ้มมาแก้ขัดก่อน  กูชอบกินไงเข้าใจมั๊ยยยยยย 

@Onhgjae Restaurant

"ร้านนี้เป็นร้านที่โด่งดังในย่านคังนัมแล้วนะเว้ย" จีมินเดินนำฉันกับพี่จินเข้าร้านร้านหนึ่งที่โด่งดังในคังนัม

"ร้านใคร? แนะนำซะเหมือนมึงเป็นเจ้าของ" ฉันถามจีมินที่กำลังชื่นชมกับร้านที่ตัวเองพาเข้ามา

"น้ากูเอง" นั่นไงว่าแล้ว ถึงว่าจีมินตุ้ยเป็นหมูเลยช่วงนี้ น้ามันฉันก็เจอบ่อยไปนะเจอทุกที่เลยคะ 

มาๆเล่าเรื่องน้ามันกันเถอะ น้าจีมินหรือ 'คุณหญิงฮงองแจ' หรือเรียกว่า 'รุ่นพี่องแจ' เพราะพี่แกพึ่งเรียนจบเมื่อไม่นานมานี้แต่น้าแกก็อายุขึ้นเลข3แล้วนะคะ เรียนเยอะมากเลยที่เกี่ยวกับอาหารหรือธุรกิจ น้าองแจเลยมีร้านอาหารเป็นธุรกิจไปเลยคะ

"เออๆไปข้างในได้แล้วกูหิว" ฉันดันหลังจีมินให้เข้าไปข้างใน

"พี่ให้เวลาเราชั่วโมงครึ่งนะ" ฉันที่กำลังนั่งดูเมนูอาหารอยู่พี่จินก็พูดขึ้นมาทำให้ฉันหันไปมองหน้าพี่จิน

"ค่ะ" 

@มหาวิทยาลัยBHE+

"มึง!" 

"มีอะไรวิ่งหน้าตั้งมาเลย!"

"แม่กูจะให้ออกคณะพรุ่งนี้!กูไม่รู้จะให้ใครช่วยแล้ว อีกอย่างกูไม่ชอบทำอาหาร"

"ใจเย็นนะแท เดี๋ยวกูบอกพวกแม่งช่วยมึงเอง!"

"ขอบคุณมึงนะเว้ย"

@ใต้ตึกคณะวิศวะ

"เออพวกมึงกูมีเรื่องให้ช่วยว่ะ"

"เรื่องอะไรว่ะ เรื่องของใครมึงเหรอ?" โฮซอกจอมเสือกพูดขึ้นแล้วทำหน้าตากวนๆ

"แม่ไอ่แทให้ออกจากคณะแล้วไปเรียนอาหาร พวกมึงก็รู้ใช่มั้ยว่าไอ่แทไม่ถูกกับการทำอาหาร" ฉันพูดกับพวกแก๊งฉันให้ช่วยแทฮยอง

"เออจำได้ มันเคยทำกระทะกูไหม้" จีมินพูดแทรกขึ้น แต่มันคือเรื่องจริง

"คืองี้ กูจะเล่าให้ละเอียดยิบเลยพวกมึงฟังกูนะ..." ฉันเปิดประเด็นขึ้นแล้วจึงเริ่มเล่าเหมือนที่แทฮยองเล่าให้ฉันฟังเมื่อวาน จนเวลาผ่านไปฉันก็เล่าจนจบ

"อ๋ออแบบนี้ กูรู้ว่าทำยังไง" นัมจุนพูดขึ้นแล้วยิ้มชั่วร้ายทันที

"ไอ่แทแม่มึงร้อนเงินหรือเปล่า.." นัมจุนพูดขึ้นเพราะเริ่มจับทันเรื่องที่แม่แทฮยองให้ออกคณะ นัมจุนเลยสันนิษฐานว่าที่แม่ให้ออกคณะเพราะเงินช็อต อีกอย่างพ่อแทฮยองก็เป็นคนร่ำรวยมีหน้ามีตาทางการเงิน พอเลิกกับพ่อแทฮยองเลยไม่มีเงินส่งแทฮยองเรียนวิศวะต่อ นัมจุนเลยคิดว่าแม่แทฮยองโกหกว่า 'แม่ไม่ให้เรียนวิศวะ เพราะไม่อยากให้เรียนคณะที่พ่อสนับสนุนให้เรียน' แต่ความจริงแล้วไม่มีเงินส่งเรียนต่อ เลยให้ไปเรียนอาหารเพราะค่าเทอมแต่ละคณะต่างกัน ซึ่งวิศวะก็แพงมากกว่าอาหารอยู่แล้ว นัมจุนเลยมีหัวคิดทั้งๆที่ตัวเองต้องเป็นคนเสียเปรียบ แต่ทำเพราะเพื่อนก็ไม่เป็นไรเลย

"ไม่รู้เว้ย กูไม่ได้กลับบ้านมา4-5วันแล้ว"

"เอางี้กูจะไปเครียเอง กูจัดการเองไม่ต้องห่วง..คืนนี้มึงไปอยู่คอนโดไอ่จีมินกับไอ่ซอกก่อนนะแล้วพรุ่งนี้ก็มาที่มอตามปกติ" นัมจุนพูดขึ้นแล้วกดโทรศัพท์โทรหาใครสักคนที่บ้าน

"ที่บ้านป๊ากับม๊าฉันอยู่มั้ย" นัมจุนต่อสายไปหาใครสักคนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อ

"อืม บอกป๊าม๊าด้วยว่าฉันจะไปหาที่บ้าน"

ตื้ดตื้ดๆ...

NamJoon Part

"พวกมึง กูไปบ้านก่อนนะพรุ่งนี้เช้าเจอกัน" ผมบอกกับพวกเพื่อนๆก่อนจะแยกตัวออกมา ที่ผมจะกลับบ้านเพราะเรื่องของแทฮยองเพื่อนผมนั่นแหละครับ

"ขับรถดีๆนะมึง" เตี้ยเดินมาส่งผมที่รถแล้วพูดลาก่อนที่ผมจะขึ้นรถแล้วขับออกไป เครียเรื่องไอ่แทเสร็จค่อยช่วยไอ่ยุนกิแล้วกัน ผมบอกตัวเองแบบนั้นนะ ทั้งๆที่เรื่องของตัวเองก็ยังจัดการไม่เสร็จ ก็ง้อพี่จินนั่นแหละครับ

"ป๊าหวัดดีครับม๊าหวัดดีครับ" ผมเดินเข้ามาในบ้านแล้วกล่าวทักทายผู้เป็นพ่อแม่ทันที

"เห็นคนของแกมาบอกม๊าว่าแกจะเข้ามามีอะไรหรือเปล่า?" ผู้เป็นแม่เอ่ยถามผม ผมจึงเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้พ่อและแม่ฟัง

"ถ้าป๊ากับม๊าไม่ช่วยเรื่องเงินก็ไม่เป็นไรครับ..ผมจะเอาเงินเก็บทั้งชีวิตให้เพื่อนเองก็ได้" ผมพูดแบบน้อยอกน้อยใจ ผมแค่ขอเงินครึ่งล้านมันเป็นเศษเงินสำหรับผมด้วยซ้ำไป

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะลูก ม๊าให้ได้ให้เพื่อนไปเถอะพวกเศษตังเหลือเนี่ยช่วยเพื่อนได้ก็ช่วย" ได้ยินแบบนั้นก็ดีใจ ผมเลยขอเบิก5ล้านจากคุณป๊าคุณม๊า

"5ล้านนะป๊าม๊า เศษเงิน..." ผมพูดแล้วยิ้มยกใหญ่

"เอ่อเออเอาไปเถอะ อะนี่บัตรกดเงิน" ป๊าพูดกับผมพร้อมกับยื่นบัตรของธนาคารชินฮันให้ ผมรับไว้แล้วรีบตรงดิ่งไปที่ธนาคารก่อนจะกดโอน ที่ผมเลือกกดโอนเพราะผมรู้เลขบัญชีของคุณน้าคิมออนซูแล้วแม่ไอ่แทนั่นแหละครับ ที่รู้ไม่ใช่อะไรผมให้ลูกน้องไปสืบมา ใครๆก็รู้ว่าผมใหญ่โตขนาดไหน

"เลขอะไรว่ะ?" ผมขวักเศษกระดาษที่เขียนเลขบัญชีไว้ขึ้นมาอ่าน แต่เพราะมันยับยู่ยี่จึงทำให้อ่านไม่ค่อยจะออก แต่ก็เล็งอยู่นานกว่าจะอ่านออก

"1-9293-94-9597 กว่าจะดูออกปวดตาหมดสัส!" ผมสบถกับตัวเองที่กำลังปวดหัวกับตัวหนังสือของลูกน้องที่จดมาให้ผม

"เสร็จสักที เฮ้อ.." ผมพูดออกมาเพราะความโล่ง ไอ่แทรอดไปแล้วนะ คิดดังนั้นผมจึงต่อสายไปหาคุณน้าออนซูทันที

"สวัสดีครับคุณน้า"

'หวัดดีจ้ะ มีอะไรหรือเปล่าโทรมาหาน้าเนี่ย'

"เอ่อคือ..มือถือคุณน้ามีข้อความเข้าไปหรือยังครับ"

'แปปนึงนะจ้ะนัมจุน น้าขอเช็คก่อน'

'อ่ามันมีข้อความส่งมาว่ามีคนโอนเงินมาน่ะจ้ะ นัมจุนมีอะไรเหรอลูก'

"เปล่าครับ ใครโอนให้เหรอครับ"

'ไม่รู้เหมือนกันนะจ้ะ แต่ก็ดีแล้วชั่งมันเถอะลูก'

"อ่อ งั้นแค่นี้นะครับ สวัสดีครับคุณน้าออนซู"

ผมเดาไว้ไม่มีผิดในทีแรกที่ผมโทรไปเสียงดูเศร้าเอามากๆ แต่พอได้เห็นข้อความคนโอนเงินเข้าไปเสียงเปลี่ยนโหมดเป็นดีใจซะงั้น ดีแล้วล่ะจะได้ไม่เสียเปล่า

เช้าวันต่อมา

"ว่าไงพวก หน้าเครียดกันเชียว" ผมเดินไปใต้ตึกคณะที่ผมอยู่ประจำก่อนจะเห็นพวกเพื่อนๆของผมทำหน้าเคร่งเครียดซีเรียสกันอยู่

"ไม่ให้เครียดได้ไงว่ะ วันนี้ไอ่แทได้ออกนะเว้ย!" เตี้ยตะวาดลั่นจนผมสะดุ้งโหยง

"เดี๋ยวมึงก็รู้" ผมบอกไปแบบเท่(?) ก่อนจะมานั่งข้างๆไอ่จองกุกที่ตั้งใจฟังเป็นพิเศษ

NamJoon Part End

เวลาสาย

"แม่กูกำลังจะมานะพวกมึง" แทฮยองบอกฉันแล้วก้มหน้าก้มตามองพื้นอย่างไม่มีจุดหมาย เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ซีเรียสมากๆสำหรับพวกฉัน

"หวัดดีจ่ะทุกคน"

"แม่..มาแล้วเหรอ.." แทฮยองทักผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"แทฮยองร้องไห้ทำไมลูก แม่แค่เอาค่ากินค่าอยู่มาให้ แม่จะไปต่างประเทศสักพัก" แทฮยองหยุดร้องไห้ทันทีแล้วเงยหน้ามองหน้าผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัย

"ห๊ะ! แล้วที่ออกคณะ?" แทฮยองทำหน้าตาตื่นตกใจแล้วถามผู้เป็นแม่

"ไม่ต้องถามหรอกลูก นี่เอาไปนะเครดิตกับบัตรธนาคารแม่ให้ลูกนะ เอาไปใช้นะลูกในระหว่างที่แม่ไม่อยู่ก็ดูแลตัวเองด้วย แม่ไปก่อนนะ...ฝากพวกเราๆดูแลกันด้วยนะลูก น้าไปก่อน แม่ไปจริงๆแล้วนะแทฮยอง" 

"แม่! ขอบคุณนะครับ" แทฮยองโผลกอดผู้เป็นแม่ที่กำลังเดินจากไป 

"คุณหญิงคะ เครื่องออก11:30นะคะ เดี๋ยวจะเรทเอา" คนของแม่แทฮยองพูดขึ้นทำให้ทั้งสองแม่ลูกผละออกจากกัน

"แม่ไปก่อนนะ แล้วแม่จะกลับมา"

"เป็นไงๆฝีมือกูทั้งนั้น" พอแม่ของแทฮยองเดินออกไปนัมจุนก็พูดขึ้นมาทำให้พวกฉันอดที่จะมองหน้าไม่ได้

"อะไรมึงหะนัมจุน มึงทำอะไร?" ฉันหันไปมองหน้ามันก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงเคืองนิดๆ

"กูโอนตัง5ล้านเข้าบัญชีแม่ไอ่แท" มันตอบฉันด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะล้มตัวนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ

"เห่ยยยยยย จริงดิ้?" <<ทุกคนพร้อมใจกันพูด

ตกเย็น

ฉันเดินไปที่ตึกคณะแพทย์เพื่อที่จะไปหาพี่จินเพื่อที่จะกลับบ้านพร้อมกัน ช่วงนี้ฉันอยู่ในการคุ้มครองของพี่ชายอย่างเป็นทางการ และฉันก็ไม่รู้ว่ายุนกิหาไปไหนตั้ง2วันไม่ยอมมาเรียน ฉันก็คิดแค่ว่าคงไปหามินากับเพื่อนๆของมินามั้ง ไปเปิดตัวไง เขาเป็นแฟนกันนี่นา (เฮ้ออออ~)

"พี่จิน^^" ฉันเรียกพี่จินเพื่อเป็นการทักทายตามประสาพี่น้อง

"ว่าไง นี่มาดักพี่ก่อนเลยหรือไง?" พี่จินเดินมาหาฉันก่อนจะใช้มือทาบบนหัวฉันแล้วยีเบาๆ

"หิวมั้ยคะ มีร้านกาแฟเปิดใหม่ไปกินกันเถอะ^^" ฉันถามพี่จินด้วยอารมณ์ร่าเริงพร้อมกับยิ้มแป้นให้คนเป็นพี่ชายจนพี่จินทำหน้าสงสัย

"เป็นอะไรเนี่ยเรา วันนี้มาแปลก" พี่จินถามฉันแล้วเอื้อมมือมาถือกระเป๋าแทนฉัน

"ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แค่อารมณ์ดี^^" ฉันตอบพี่จินไปงั้นๆเพราะไม่รู้ทำไมวันนี้อารมณ์ดีแปลก แต่ถ้ามีเรื่องชวนน่ารำคาญฉันก็จะเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลยล่ะ

"งั้นไปร้านกาแฟกันเถอะ พี่หิวๆพอดีแล้วค่อยไปหาอะไรกินกัน" พี่จินหันมามองฉันแล้วเดินนำฉันไปก่อนแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง

"เฮ้! จะไปไหนกันไปด้วยคนสิ" ฉันหันไปมองตามเสียงก็ต้องตกใจเพราะเป็น 'คิมนัมจุน' เพื่อนร่วมแก๊งของฉัน นี่ฉันเริ่มรำคาญแล้วนะ หิวก็หิวบ้าเถอะ!

"อะไร มาทำไมห๊าาาาาา!!!" พอฉันหันไปเห็นหน้านัมจุนฉันก็ตะวาดใส่มันทันที จนทำให้พี่จินวิ่งมาหาฉันด้วยความเร็วแสง

"นี่มาทำไมห๊ะ! ไปเลยนะไปๆชิ้ว!" พี่จินวิ่งมาคว้าแขนฉันไปแนบลำตัวแล้วดึงให้ฉันไปอยู่ข้างหลัง ก่อนจะตะวาดใส่นัมจุนแรงๆ

"ผมไม่ใช่หมาน้าพี่จิน แล้วอีกอย่างไอ่เตี้ยก็เพื่อนผมพี่กลัวผมจะทำไรน้องพี่หรอ?" นัมจุนเดินเข้ามาใกล้ๆพี่จินก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงกวนส้น หืมมมฉันเริ่มรำคาญแล้วนะ! ไม่ไหวแล้วเว้ยยย

"นี่!มึงมาทำไมห๊ะ!กูหิวใส้จะบิดแล้วเนี่ย มีคนหิวข้าวโว้ยยยยย!" ฉันเดินออกมาจากหลังพี่จินแล้วด่านัมจุนเสียงดังทำให้คนทั้งตึกแพทย์หันมามองพวกฉันเป็นตาเดียว

"ไปด้วยสิ นะมึงนะ^^" นัมจุนทำตาปริบๆใส่ฉันแล้วเอื้อมมือมาขอร้องอ้อนวอน

"เออ..ที่ยอมนี่เพราะกูหิวเหอะ!" ฉันตอบอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปที่จอดรถ ก่อนจะขึ้นรถด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

@YoonU Café

**อย่าอ่านตอนกลางคืนหรือตอนท้องว่าง เพราะจะทำให้หิวคะ**

**คำเตือนจาก"ไรท์เตอร์กันต์^^"

"พี่จินสั่งเลยคะ วันนี้ฉันอยากเลี้ยง^^" ฉันที่อารมณ์รุนแรงเมื่อกี้ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสาวน้อยยิ้มร่าอารมณ์ดีเฉยเลย อย่างกับคนละคนจริงๆ

"เอ่อ..วันเราเป็นอะไรหรือเปล่าน้องพี่? ดูเราแปลกๆนะ" พี่จินถามฉันด้วยความสงสัยแล้วจ้องมองฉันด้วยความไม่เข้าใจ

"ที่หมอซึงจุนบอกมั้งคะ...เอาเถอะสั่งอะไรก็สั่งคะมึงด้วยไอ่จุน"  ฉันตอบพี่จินแล้วหันไปบอกไอ่นัมจุนที่รบเร้าจะมาด้วย แต่ก็นะฉันอารมณืเปลี่ยนไปเร็วมากแค่5นาทีเองกับการสงบสติอารมณ์ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ ครึ่งค่อนวันโน้นจะสงบสติได้ แต่ก็นะฉันท้องนี่นาหมอซึงจุนก็บอกแล้วว่าอารมณ์ฉันจะเริ่มแปรปวนเหมือนผีเข้าผีออก โครตจะรำคาญตัวเองเลย จริงๆตัวฉันเองก็ปรับตัวเองไม่ทันเหมือนกันนะ เพราะอยู่ดีๆก็ก้าวร้าว เครียด ยิ้ม อารมณ์รุนแรง มีหมดเลยอะ เฮ้อเครียด แถมไอ่กิบ้านั่นก็หายไปเลยไม่มาให้เห็นหน้า มีแฟนแล้วหนิจะทิ้งเพื่อนยังไงก็ได้!

"ผมเอาลาเต้ปั่น2แก้วครับ..." นัมจุนพูดขึ้นเพื่อเป็นการสั่งพี่พนักงาน

"นี่เดี๋ยวนี้หัดกินคนเดียว2แก้วเหรอห๊ะ!" พี่จินได้ยินนัมจุนสั่งไปสองแก้วจึงนึกสงสัยไม่ได้ว่าทำไมต้องสั่งสองแก้วพี่จินจึงตะวาดใส่นัมจุน

"สั่งมาให้พี่ไงครับ^^" นัมจุนตอบแล้วก็จ้องหน้าพี่จินอยู่อย่างนั้นทำให้พี่จินหน้าแดงและเป็นฝ่ายหลบก่อน

"ส่วนฉันเอาโกโก้ปั่นกับไอศกรีมรสมะนาวเชอร์เบทกับช็อกโกแลตชิปอย่างละสองลูกคะ" ฉันก้มหน้าก้มตามองเมนูที่มีทั้งเมนูกาแฟกับเมนูไอศกรีม ก่อนจะสั่งพี่พนักงาน

"พี่จินเอาไอศกรีมมั้ยคะ?" ฉันหันไปถามพี่จินก่อนจะยื่นเมนูให้

"งั้นผมเอาเวรี่สตอรเบอร์รี่กับไวลด์แอทฮาร์ทอย่างละลูกครับ" พี่จินหันไปสั่งพี่พนักงานแล้วหันมามองหน้านัมจุน

"ผมเอากรีนทีกับช็อกโกแลตอย่างละลูกครับ" นัมจุนไม่ดูเมนูไอศกรีมแม้แต่นิดเดียวแต่กลับสั่งออกมาอย่างรวดเร็ว

"ท็อปปิ้งล่ะคะ?" พี่พนักงานถามพวกฉันที่นั่งรอของมาเสริฟ

"อะไรก็ได้คะ" ฉันมองหน้าพี่จินและนัมจุนเหมือนว่าพวกเขาจะเอาอะไรก็ได้ฉันเลยบอกพี่พนักงานไปแบบนั้น

"คะ รอสักครู่นะคะ" พี่พนักงานพูดพร้อมกับเดินออกไปที่เคาท์เตอร์

จนเวลาผ่านไปสักพักใหญ่

"โกโก้ปั่นและลาเต้ปั่นมาแล้วคะ" พี่พนักงานคนเดิมเดินมาเสริฟที่โต๊ะของพวกฉันก่อนจะหันหลังไปแล้วยกไอศกรีมที่สั่งไป

"ไอศกรีมมะนาวเชอร์เบทกับช็อกโกแลตชิปค่าา" แต่พี่พนักงานก็ยกมาแต่ของฉันก่อนจะหันไปอีกรอบ

"อ่าส่วนอันนี้เวรี่สตอรเบอร์รี่กับไวลด์แอทฮาร์ทค่าา" พี่พนักงานยกของพี่จินตามมาอีกถ้วยหนึ่งแล้วเดินกลับเข้าไปที่เคาท์เตอร์อีกรอบ

"แล้วสุดท้ายเป็นกรีนทีกับช็อกโกแลตค่า..แล้ววันนี้เป็นวันเปิดร้านวันแรกและท่านเป็นท่านแรกที่เข้ามาในร้านของเรา ทางเราจึงมีของมอบเป็นที่ระลึกพร้อมกับสิทธิพิเศษจากทางร้านคะ" พอถ้วยไอศกรีมของนัมจุนมาถึงโต๊ะพี่พนักงานก็พูดขึ้นยาวเหยียดก่อนจะหันหลังไปหยิบของที่พี่พนักงานอีกคนยื่นให้แล้วมาที่โต๊ะพวกฉัน

"นี่เป็นเซตคุณแม่มือใหม่ของคุณผู้หญิงคะ" เฮือก!อะไรกันเนี่ยรู้ได้ไงว่ะว่าฉันมีเด็กในท้อง แล้วทำไมถึงเลือกให้เป็นเซตที่เป็นของใช้เด็กอ่อนกับคู่มือคุณแม่มือใหม่ด้วย กูไม่เข้าใจ๊!

"ส่วนเซตนี้เป็นเซตสร้อยและแหวนเงินพร้อมกับชุดเสื้อคู่ของคุณผู้ชายทั้งสองคะ...หวังว่าทุกท่านจะชื่นชอบมันนะคะ ขอบคุณคะ^^" พอเซตของพี่จินและนัมจุนมาถึงทั้งสองถึงกับเหวอและหน้าแดงทันที แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้ของแบบนี้ ฉันจึงตัดสินใจเรียกถามพี่พนักงานที่เดินกลับไปที่เคาท์เตอร์

"พี่คะ ทำไมให้เซตนี้กับฉันล่ะคะ?" ฉันตะโกนถามออกไปจึงทำให้พี่พนักงานยิ้มกันไปทั้งร้าน

"หวังว่าวันนึงคงได้ใช้คะ ขอตัวก่อนนะคะ^^" พี่พนักงานตอบฉันแล้วรีบเดินหายเข้าไปในเคาท์เตอร์ จึงทำให้พี่พนักงานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มันมีอะไรที่น่ายินดีงั้นเหรอ? หรือฉันเป็นตัวประหลาดห๊ะ? ทำไมคะทำไมอิฉันงงไปหมดแล้วววววว!

"มากินของกินเรากันเถอะ พี่หิวแล้ว~" พี่จินหันมาสะกิดฉันก่อนจะถือช้อนตักไอศกรีมไว้ในมือ

"คะ กินกันเถอะ" ฉันพูดเพื่อเป็นการเริ่มกินก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลงไป

"นี่พี่จินครับ ผมขอกินหน่อยสิ^^" นัมจุนพูดขึ้นทำลายความเงียบก่อนจะเอาช้อนตัวเองไปตักไอศกรีมของพี่จินไปกิน

"นี่!ฉันยังไม่ได้อนุญาตเลยนะ!เสียมารยาทจริงๆเลย!" พี่จินพูดขึ้นแล้วหยิบแก้วลาเต้กับถ้วยไอศกรีมยกขึ้นไปทางอื่น

"ก็ผมขอแล้วนี่ครับ พี่ไม่ตอบก็ถือว่าให้กินแล้ว" นัมจุนตอบแบบกวนๆก่อนที่จะจับแขนพี่จินไว้ไม่ให้ดิ้น จนทั้งสองหน้าแทบชิดกัน

จังหวะนี้ก็ถ่ายรูปสิคะรอไร เอาไว้แซวไงจะอะไรล่ะ คิคิ เสร็จกูแน่ ฮ่าฮ่าฮ่าาาา^^

(แชะแชะ!) ดีนะไม่มีใครเห็นเลยนอกจากพี่พนักงานจะหันมามองว่าฉันถ่ายรูปแต่ก็เงียบกริบไว้ ดีคะรู้หน้าที่!^^

แต่สักพักเสียงพนักงานก็เสียงดังกันยกใหญ่ทำให้พี่จินและนัมจุนเลิกเล่นกันแล้วหันไปมองตามพี่พนักงานในร้าน

"สวัสดีค่าคุณมินยุนกิ~ยินดีต้องรับสู่ร้านใหม่ค่า"

ห๊ะ!/ห๊ะ!

[100%]

::Writer Talk::

100%จริงๆแล้วค่าแหม๋ตอนนี้ฟินกันมั้ยคะ ไรท์ว่าฟินนะ(อวยฟิคตัวเองแปป)

สนุกกันมั้ยคะ น่าเบื่อหรือเปล่า ซ้ำเดิมเปล่าคะบอกไรท์ได้นะไม่โกรธๆ

แล้วถ้าไรท์ตกหล่นคำไหนขอโทษด้วยนะคะ ไรท์ไม่มีเวลาเช็คเลย

เพราะช่วงนี้ใกล้ไฟนอลแล้ว งื้ออออออใกล้เรียนจบแล้ววว ไว้ปิดเทอมจะมาอัพยาวๆให้นะคะ

มาเข้าเรื่องเถอะ เอ๊ะ?มินยุนกินายมาทำไม แล้วทำไมพนักงานถึงต้องรับดีขนาดนั้น

แล้วนี่เซตบ้าบอคอแตกไรเนี้ยย แต่ก็ดีขี้เกียจไปซื้อ555+ ได้รูปเป็นหลักฐานแซวให้นัมจุนเขินแล้ว

เย้ๆๆๆๆดีใจเว้ย(?)

ไปล่ะไรท์ไปก่อนนะ ขอบคุณรีดเดอร์ที่ติดตามทุกคนเลยนะคะ และก็ขอบคุณรีดเดอร์ที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้นะคะ^^

บ๊ายบายยยยยยยยย

1คอมเม้น1กำลังใจนะคะ ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามไรท์

**ถ้าแฟนคลับติดตามขึ้น+250ขึ้นไป**

SEE YOU

532017/17:36

ปล.ตอนหน้าแก๊งGOT7จะออกโรงแล้วนะคะ