BTS X YOU [YOONGI X YOU]Little Kids ผมทำเพื่อนท้อง!

ลำดับตอนที่ #10 : Little Kids >> Chapter 9

T
B

Select AllCopy To Clipboard

**อาจจะมีคำหยาบคาย เพื่ออรรถรสของนิยาย**

เช้าวันต่อมา 

เป็นวันนี้แล้วสินะที่ฉันจะต้องไปมอ ไปเจอเรื่องวุ่นวายก่ายกองที่จะถ่าโถมเข้ามาในชีวิตเด็กมหา'ลัย

แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ฉันออกจากโรงพยาบาลสักที และต้องไปเจอเรื่องวุ่นวายอีกมากมายเยอะแยะ ไหนจะเปิดกิจกรรม Open Houseไรนั่นอีก ไหนจะงานกีฬาสีสัมพันธ์ แล้วอีกอย่างฉันก็เป็นหัวหน้างานกิจกรรมทุกอย่างอีก 

คงจะวุ่นวายน่าดู แค่คิดดูก็เหนื่อยแล้ว

"ว่าไงไอ่กุกน้องกู สนุกเลยสิมึง? หืม?" นัมจุนเอ่ยถามจองกุกผู้เป็นน้องชายเบาๆ เพราะเห็นว่าจองกุกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาอยู่พักหนึ่ง ที่นัมจุนถามแบบนี้เพราะว่านัมจุนรู้แล้วน่ะสิว่าจองกุกไปทำอะไรมา เพราะจีมินกับโฮซอกโทรรายงานตลอดเวลาเลย เหมือนปาปารัสซีอะ

"ก็ดีครับ สนุกดี" จองกุกตอบคำถามพี่ชายแล้วก้มหน้างุดๆเพื่อที่จะหลับต่อเพราะเมื่อคืนจองกุกเองก็ไม่ได้นอนเลยแม้แต่น้อย เพราะมัวแต่ตื่นเต้นอยู่กับการเปิดเทอมในวันนี้น่ะสิ

"อะไรว่ะน้องชาย? ตาคล้ำซะขนาดนั้น หมดหล่อพอดียิ่งวันนี้ไปมหา'ลัยไม่ใช่หรอว่ะ?" นัมจุนถามน้องชายที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงแล้วตีไหล่เบาๆ เพราะจองกุกไม่เคยปล่อยตัวให้โทรมมากขนาดนี้

"ผมคงตื่นเต้นไปหน่อยครับ...แล้ววันนี้พี่__(ชื่อคุณ)ก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วใช่ไหมครับ?"

"อืม" เพียงคำพูดสั้นๆของชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของเธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทำให้จองกุกเงียบไปโดยทันใด

"วันนี้มึงก็ไปมอเองละกัน กูยังต้องรักษาตัวต่อที่นี่" นัมจุนพูดกับน้องชายแล้วเริ่มมองหาคนสำคัญของตัวเอง

"พวกมึง พี่จินไปไหนว่ะ?" นัมจุนถามทุกคนในบริเวณห้องพร้อมกับกวาดสายตามองทั่วทุกมุมเท่าที่จะมองได้

"กลับบ้านไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน เห็นว่าต้องรีบไปจัดงานมอด้วยว่ะ" จีมินพูดขึ้นแล้วเดินไปหยิบขนมกับนมที่พี่จินซื้อมาให้นัมจุนแล้ววางไว้เผื่อนัมจุนตื่นมาแล้วจะหิว

"พี่จินซื้อนี่ไว้ให้มึง แล้วออกไป" 

"กูไปรับยาก่อนนะ กูจะไปรับยาแทน__(ชื่อคุณ)" ยุนกิมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองแล้วพูดขึ้น ทำให้ภายในห้องเริ่มเงียบสนิท

"แล้วมันไปไหนอะ ออกไปแล้วหรอ?" 

นัมจุนถามหาฉันที่ออกไปก่อนหน้าที่นัมจุนจะตื่นขึ้นมา2ชั่วโมง...

"แล้วกูก็จะไปมอพร้อมกับแฟนกูเลย" ยุนกิพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนที่จะเปิดกลอนประตูแล้วเดินออกไปจากตัวห้อง

"ผมกับมาร์คก็จะไปมอแล้วนะครับ เดี๋ยวไว้จะมาเยี่ยมใหม่นะครับนัมจุน" 

แบมแบมพูดออกมาแล้วพูดกับนัมจุนพร้อมกวาดสายตาหวานๆให้ทุกคนในห้องจนทำให้มาร์คหงุดหงิดแล้วรีบๆตัดบทสนทนาที่จะเกิดขึ้นก่อนที่จะทำให้เขาหวงแบมแบมไปมากกว่านี้

"เอ่อพวกมึง กูไปก่อนนะเดี๋ยวมาเยี่ยมใหม่.......ไปสิแบมแบม" มาร์คพูดขึ้นด้วยความเร่งรีบ(?)แล้วดึงแขนแบมแบมให้รีบๆเดินตามไป

"ผะ..ผมไปก่อนนะครับทุกคน" แบมแบมก็ไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายคำพูดน่ารักๆแล้วรีบเดินตามมาร์คไปตามแรงดึง

"เชิญคุณ__(ชื่อคุณ)ที่ช่อง4ค่ะ" 

พยาบาลสาวที่ทำหน้าที่ในแผนกจัดยาให้ผู้ป่วยประกาศชื่อฉันให้ไปรับยา แต่แล้วมินยุนกิก็ลุกออกไปรับแทนคุณ

เพราะเห็นว่าคุณเพิ่งจะหายดีจึงทำหน้าที่สามีที่ดี(?)ต่อหน้าที่สาธารณะ(?)และต่อหน้าฉัน เพื่อให้ฉันเห็นว่าเขาสามารถดูแลฉันได้ โดยที่จะไม่ทำให้คุณลำบาก

"จะวุ่นวายขนาดไหนนะ?" 

ฉันนั่งตั้งคำถามกับตัวเองแล้วมองที่หน้าท้องของตัวเองพร้อมกับลูบไปมาอยู่อย่างนั้น...

@มหาวิทยาลัยBHE+

"มึงเดี๋ยวกูมานะจะไปหาอาจารย์มินฮโยก่อน" ฉันบอกกับยุนกิก่อนที่จะลงจากรถ

เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องแบบนี้กับตัวฉัน ฉันก็ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมเยือนอาจารย์ในมหาลัยเลย เพราะปกติฉันจะต้องมาดูงาน

หรือมาที่นี่บ่อยๆตอนปิดเทอม และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อเลยตั้งแต่ฉันท้อง

"ไปทำไม เดี๋ยวไปพร้อมกูดิ"

"เออน่า มึงจะไปไหนก็ไปก่อนเลยน่า" ฉันพูดเชิงดุๆ

"กูเป็นห่วง...."

แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้ฟังแต่อย่างใด เปิดประตูและเดินลงจากรถทันที จึงทำให้ชายในรถรีบวิ่งตามลงมา

ตึกตึกตึกตึก

ยุนกิเดินตามฉันมาจากด้านหลังด้วยความรวดเร็ว แต่แล้ว...

"นี่! ฉันคิดว่าจะไม่เจอนายอีกแล้วนะ หึ!"

เสียงนั้นทำให้ฉันหยุดเดินและหันหลังกลับไปมองหญิงสาวที่มีนามว่า 'ซังมินา'

"คุยกับเธอไปเถอะ มินยุนกิ..!" ฉันรีบตวาดใส่ยุนกิแล้วรีบวิ่งไปที่ตึกวิศวะทันที

เขาไม่ได้รั้งฉันไว้แต่อย่างใด แต่กลับหันหน้าไปคุยกับเธอคนนั้นแทน ฉันคิดว่าเธอคนนั้นต้องกลับมาเอายุนกิคืนแน่ๆ แต่ก็นะ...ยุนกิเป็นคนรักของมินามาก่อนฉันซะอีก

ก็ไม่แปลกที่ยุนกิยังจะรักเธอคนนั้นมากกว่าฉัน หรือยุนกิจะไม่ได้รักฉันเลย เขาแค่รับผิดชอบฉันเท่านั้น ?

ระหว่างที่ฉันเดินไปตึกคณะของตัวเองก็มีเสียงฉุดให้ฉันหยุดนิ่งชะงัก...

"พี่ครับ!" ฉันได้ยินเสียงดังนั้นจึงหยุดนิ่งไปสักพัก

"ตึกสถาปัตย์ไปทางไหนนะครับ?" เสียงชายคนหนึ่งตะโกนถามฉัน ฉันไม่รู้เลยว่ะเขาเรียกฉันหรือใครกันแน่? เพราะที่ตรงนี้ไม่ได้มีแค่ฉันที่ยืนอยู่บริเวณนี้

"พี่ครับ ได้ยินผมไหม?"  

ฉันรู้สึกว่าชายคนนั้นคงจะเรียกฉัน ฉันจึงชี้ทางไปตึกถาปัตย์ชี้โดยที่ยังคงหันหลังให้อยู่

"พี่ใช่เพื่อนพี่ผมรึป่าวครับ?"  จู่ๆเสียงชายคนนั้นก็ถามขึ้นด้วยความที่ฉันอยากรู้ฉันจึงหันหน้ากลับไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

"จองกุก?....." ฉันสบถออกมาเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะทำให้คนตรงหน้าฉันได้ยินมัน

"พี่สบายดีไหมครับ?" 

"ดีจ้ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวก่อนนะ^^" ฉันตอบจองกุกแล้วรีบเดินหันหลังเดินไปที่ตึกคณะทันที 

จะไม่ให้ฉันเดินหนีได้ไงล่ะ เด็กบ้าไรน่ารักขนาดนี้ ก็อย่างที่นัมจุนมันพูดแหละมั้ง ทั้งมีเสน่ห์และแคร์ความรู้สึกคนที่สำคัญกับจองกุก

"พี่เรียนคณะไหนครับ?" แต่จองกุกก็ยังยืนนิ่งและเรียกฉันอีกครั้ง เสียงนั่นทำให้ฉันต้องหันหน้าไปคุยด้วยทุกที

"อ๋อ พี่เรียนวิศวะอะ มีอะไรงั้นเหรอ?"

"ผมไปส่งไหม?" เสียงทุ้มพูดขึ้นแล้วเดินตรงมาหาฉัน ทำไมฉันร้อนจังนะ?

"เอ่อ..ไม่เป็นไรๆ พี่ไปเองได้น่า นายไปเถอะ" ฉันตอบปัดๆแล้วรีบเดินออกไปจากบริเวณนี้ทันที แต่จู่ๆแขนข้างขวาก็ถูกใครคนหนึ่งดึงไว้

"แล้วพี่ทานข้าวมารึยังครับ?"

เป็นจองกุกนั่นแหละที่ดึงแขนฉันไว้ แล้วทำสายตาอ้อนนี่คืออะไรค่ะ?

"ยังเลย นายมีอะไรเนี่ย!" ฉันพูดเชิงดุๆใส่จองกุก

"ทำไมหน้าพี่แดงจังเลยอะครับ? ร้อนเหรอครับ?" 

จะไม่ให้แดงได้ไงล่ะ จ้องหน้าฉันแล้วทำสายตาอ้อนฉันซะขนาดนั้น ไม่เขินก็ไม่ใช่คนแล้วมั้ย?

"แล้วนายมีอะไรเนี่ย มองหน้าฉันทำไม?" 

ฉันถามจองกุกแล้วสะบัดแขนออกจากการจับกุมของจองกุกทันที เพราะรอบบริเวณของฉันตอนนี้มีแต่สายตาอาฆาตแค้นจ้องมองมาที่ฉันเป็นตาเดียวอยู่ ก็แน่ล่ะสิจอนจองกุกออกจะหล่อเพอร์เฟคขนาดนี้ ยังดีกว่านายมินยุนกินั่นซะอีก!

"ผมแค่อยากเห็นหน้าพี่ครับ^^"

ฉ่าาาาา~~~ >///<

"เย็นนี้ว่างไหมครับ?"

"เอ่อ..ถ้าจะว่าว่างก็ว่างนะ แต่นายดูรอบๆตรงนี้สิ ฉันจะโดนจิกตายคาตรงนี้อยู่แล้วนะ!!!"

จิกเอาเป็นเอาตายเลยก็ว่าได้ ทุกสายตาจ้องมองที่ฉัน ทำให้ฉันอึดอัดมากในเวลานี้

"ไปร้านกาแฟใต้ตึกกันเถอะ"  ฉันพูดเป็นการตัดบทแล้วลากจองกุกไปที่ร้านกาแฟนั่นทันที 

เพราะถ้าขืนอยู่ตรงนี้นานๆคงโดนฝ่ามือคนพวกนี้รุมตายแน่ๆ แล้วอีกอย่างยุนกิคงไม่สนใจอะไรฉันอยู่แล้วล่ะ เฮ้อ...ชั่งเถอะ

@Coffee Milk Shop

"อ้าว...มาแล้วเหรอ? นึกว่าจะลืมกันไปซะอีกนะเนี่ย^^"  ทันทีที่ฉันเข้าไปนั่งในร้านกาแฟใต้ตึกคณะ เจ้าของร้านที่ฉันรู้จักและเคารพมากที่สุดก็ทักขึ้น

"ค่ะรุ่นพี่จีฮุน" 

"ใครล่ะเนี่ย ที่มากับเราน่ะ?" พี่จีฮุนถามฉันแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชิงว่าแซวฉันกับจองกุก

"อ่อ รุ่นน้องน่ะคะพี่"

"เอาเครื่องดื่มอะไรล่ะเรา?" พอแซวจนพอใจแล้วพี่จีฮุนจึงถามถึงเครื่องดื่ม

"เอาโกโก้ปั่นค่ะ....นายล่ะจองกุก?"

"เอาเหมือนกันเลยครับ^^" 

ยังจะมาสั่งเหมือนกันอีก โอ้ยตายๆๆ ถ้าไม่ติดว่าคนในร้านเยอะจะด่าแม่งละ

แต่ก็ได้แค่คิดละนะ

"งั้นก็โกโก้ปั่น2ค่ะ" ฉันสั่งพี่จีฮุนแล้วหันหน้ามาคุยกับจองกุกต่อจากเมื่อกี้

"มีอะไรรึป่าวจองกุก?" ฉันเริ่มถามคำถามคนตรงหน้า

"เย็นนี้ว่างไหมครับ?"

"ไอ่ว่างก็ว่างนะ แต่ไม่รู้จะไปได้มั้ยนี่สิ" ฉันตอบจองกุกแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

"แล้วสรุป?" คนตรงหน้ายังคงมองหน้าฉัน

"ไปก็ได้ แต่จะไปไหนอะจองกุก?" 

"ไปเที่ยวกัน^^" 

นี่ฉันตอบตกลงไปแล้ว แล้วจะขอยุนกิไปยังไงเนี่ย แต่เขาคงไม่สนใจฉันหรอกมั้ง ฉันจะไปไหนไม่จำเป็นต้องขอหรอกนี่เนอะ 

"ได้ยินว่าพี่ยุนกิขอแต่งงานเหรอครับ?" อยู่ๆจองกุกก็ถามคำถามนี้ขึ้นมา ทำให้ฉันเงียบไปได้สักพักแล้วพูดขึ้น

"ป่าวหรอก ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย" น้ำเสียงที่แผ่วเบาพูดขึ้นมาเบาๆ

มันก็จริงนี่นะฉันกับยุนกิไม่เคยเป็นอะไรกันเลยนอกจากเพื่อนสนิท แต่จู่ๆก็ขอแต่งงาน เขาไม่เคยบอกชอบฉันเลยสักครั้งเดียว หรือไม่รู้สิ ?

"แล้วตอบตกลงทำไมล่ะครับ?" เสียงทุ้มๆดังขึ้นเมื่อเห็นฉันเริ่มซึมไปได้พักหนึ่ง

"โกโก้ปั่นมาแล้วจ้าา" เสียงใสแจ๋วของพี่จีฮุนดังขึ้นทำให้ฉันละความคิดทุกอย่างแล้วหันหน้าไปมองแก้งน้ำปั่นของโปรดหนึ่งเดียวของฉันก่อนจะหยิบมันออกมาจากถาดแล้วดูดมันอย่างเพลิดเพลิน

"พี่ไม่กวนเราสองคนคุยกันแล้วนะ มีอะไรเรียกพี่ล่ะ^^" พี่จีฮุนส่งรอยยิ้มหวานมาให้ฉันและจองกุกก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในเคาท์เตอร์

"อย่าถามเรื่องนี้อีกเลยนะจองกุก ฉันขอล่ะ"

ฉันรู้สึกแย่มาในตอนนี้ และไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรทั้งนั้นที่เกี่ยวกับผู้ชายที่ชื่อมินยุนกิ เป็นเพราะเขาคงรักมินาอยู่สินะ

"งั้นเย็นนี้ผมจะมาหาที่หน้าคณะพี่นะครับ" 

จองกุกพูดแล้วรีบหยิบแก้วโกโก้ปั่นนั่นแล้วขวักตังวางไว้หน้าเคาท์เตอร์อย่างรวดเร็วและวิ่งหายไป 

อย่างน้อยมันก็ทำให้ดีขึ้นมาบ้างละนะ

@ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์

พอฉันกำลังจะเดินออกจากร้านกาแฟใต้คณะก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ฉันหยุดชะงักโดยทันที

"ทำไมไม่รอกันเลย จะหนีกันไปไหน"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมากระทบโสตประสาทของฉัน เสียงนี้เป็นเสียงเย็นชาจากผู้ชายที่ชื่อ 'มินยุนกิ'

เขาจะรู้บ้างไหมนะ ว่าฉันเจ็บแค่ไหนที่ไม่เคยชัดเจนกับฉันเลย ฉันควรจะทำยังไง ?

"..." ฉันเงียบเป็นการให้คำตอบพร้อมที่จะเดินหนีไปทางอื่น ความรู้สึกทุกอย่างปนเปกันไปหมด ไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้อีกต่อไปแล้ว

"จะไปไหน โกรธเหรอ?" ยุนกิรีบเดินมาคว้ามือฉันพร้อมกับพูดน้ำเสียงที่แสนจะเย็นชาออกมา

"ไปคุยกับมินาสิ มาหาฉันทำไม" ฉันตอบเชิงประชดประชัน ก็ไม่อยากจะพูดแบบนี้หรอกนะ แต่ใจมันสั่ง ฉันไม่รู้ว่าทำไมยุนกิถึงไม่รั้งหรืออะไรฉันไว้เลย หรือยุนกิเลือกเธอคนนั้น ?

"มึงไม่เคยพูดคำว่า 'ฉัน' กับกูเลยนะ มึงเป็นอะไร?" ยุนกิกระชับมือฉันให้แน่ขึ้นมากกว่าเดิมพร้อมกับถามคำถามที่ฉันไม่อยากจะตอบ

"วันนี้มึงกลับบ้านก่อนเลยนะ กูจะไปข้างนอก" ฉันตอบแล้วสะบัดมือออกจากยุนกิแต่ยุนกิกลับกระชับให้แน่นขึ้นมากกว่าเดิม

"ไปไหนเดี๋ยวไปส่ง" 

"ไปกับจองกุก..ปล่อยมือกูเถอะ ไหนๆก็ไม่ชัดเจนแล้วหนิ" ฉันพูดให้ดูมีซัมติงกับคำพูดจึงทำให้ยุนกิปล่อยมือฉันและทำหน้างงๆ ฉันจึงรีบวิ่งขึ้นตึกทันที และเพราะฉันไม่มองทางจึงทำให้ฉันวิ่งชนกับชายคนหนึ่งจนเกือบล้ม

"โอ้ย! ขอโทษนะคะ" 

ตุบ! ฟึบ!

"ไม่เป็นไรนะครับ....เห้ยมึง!!" 

"จีมิน!" คะฉันวิ่งชนกับจีมินจนเกือบล้มแต่ดีจีมินคว้าไว้ทัน เพราะไม่งั้นมีหวังตกบันไดแท้งลูกแน่ๆ

"วิ่งหนีใครมา ดูทางด้วยดิเกิดตกบันไดมาทำไง!" จีมินตวาดใส่ฉันเพราะกลัวว่าถ้าฉันตกบันไดจะได้รับบาดเจ็บ

"อ่อเปล่า" ฉันตอบสั้นๆให้กับจีมิน

"อย่าโกหกกู! นี่ทะเลาะกับมันอีกใช่ไหม?" ไม่ใช่จีมินที่ถามฉันแต่เป็นแทฮยองที่เดินมากับจีมินถามฉันเมื่อเห็นฉันเริ่มซึมๆไป

"ห้ามปิดบังพวกกู พวกกูดูออก" จีมินพูดเชิงขู่บังคับแล้วลากฉันไปนั่งในห้องเรียน

"มีอะไรเล่า!" จีมินรีบพูดถามเชิงบังคับเพราะตอนนี้ฉันมัวแต่ก้มหน้ามองพื้น

"ไม่มีอะไรเลยจริงๆนี่" ฉันพูดขึ้นทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่

"เงยหน้าแล้วเล่ามา!" จีมินและแทฮยองพูดขึ้นพร้อมกันเสียงดังทำให้ฉันสะดุ้งและรีบเงยหน้าเล่าทันที เพราะถ้าสองคนนี้โมโหฉันคงตายคาตึกแน่นอน

"คือตอนกูลงจากรถจะไปหาจารย์ฮโยยุนกิก็บอกจะไปกับกู แล้วพอลงรถมินาก็เรียกกูจึงพูดเป็นเชิงไม่ชอบ แต่ยุนกิมันก็ยังหันหน้าไปคุยกับมินา แล้วพอฉันวิ่งมาก็ไม่มีท่าทีรั้ง แบบนี้คือไรว่ะ แล้วที่ขอแต่งงานล่ะ....ฮึก!" 

ใช่อย่างที่ฉันบอกสองคนนี้นั้นแหละ เพราะฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วไม่รู้ว่ามันรักหรือรับผิดชอบ มันดูสับสนไปหมด

พอฉันอธิบายทุกอย่างให้พวกมันฟัง นัยตาของฉันก็เริ่มมีน้ำตาออกมาคลออยู่ที่ขอบตา นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย?!

"มึงอย่าร้องดิ" จีมินพูดขึ้นเตือนฉัน เพราะจีมินแพ้ผู้หญิงที่ร้องไห้ ทำให้มันเผลอทำอะไรไปเรื่อยเปื่อย

"มึง...กูฝากแหวนคืนยุนกิด้วยนะ แล้ววันนี้กูจะไปนอนห้องพี่จิน ห้ามบอกยุนกินะ แล้ววันนี้กูก็จะไปข้างนอกกับจองกุกเย็นนี้นะ" ฉันถอดแหวนออกจากนิ้วนางซ้ายแล้วยื่นใส่มือจีมิน แต่จีมินก็รับแต่โดยดี

"อะไร ถอดออกทำไม?" จีมินถามฉันด้วยความงง แล้วจ้องมองแหวนอยู่แบบนั้น

"กูไม่แต่ง แล้วลูกกู...จะเลี้ยงเอง" ฉันพูดแล้วเปิดกระเป๋าหนังสือออกแล้วหยิบสมุดจดเลกเชอร์ออกมาวางไว้

"ทำไมว่ะมึง มึงตอบตกลงมันไปแล้วนะ แต่งเถอะอีกไม่กี่ปีแล้วนะมึง" แทฮยองพูดแล้วมองหน้าฉันเอาเป็นเอาตาย

"มันไม่ชัดเจน กูกับมันไม่เคยเป็นแฟนกันเลยด้วยซ้ำ เป็นแค่เพื่อนกันจะแต่งงานไปทำไมกัน" 

ฉันพูดทั้งหมดมันคือความจริง และฉันไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเป็นยังไง

แต่ฉันก็ต้องยอมรับมันและเตรียมใจรับมัน ก่อนที่จะเสียใจไปมากกว่านี้

"เอ่อ...โอเค ไม่แต่งก็ไม่แต่ง" แทฮยองพูดด้วยน้ำเสียงที่เสียใจปนเปกันไป

"พวกมึง เห็นแฟนกูมั้ย?" ยุนกิวิ่งหน้าตาตื่นมาที่ห้องที่พวกฉันอยู่ แต่ใครเป็นแฟนมันกัน!

"นั่งอยู่นี่ไง" แทฮยองตอบแล้วชี้มาที่ฉันที่ฟุบหลับอยู่

"อะ..เอาคืนไป ไปเครียกันเองนะ" จีมินเดินไปหายุนกิที่ยืนอยู่หน้าประตูก่อนจะยื่นแหวนที่ฉันเอาคืนให้ยุนกิ

"อะไร แหวน?" ยุนกิยังคงทำหน้างงไปสักพักก็นึกขึ้นได้แล้วหันมามองที่ฉัน

"มึงไม่เคยชัดเจนอะไรกับมันเลยนะ" จู่ๆแทฮยองก็พูดแทรกขึ้นทำลายคำเงียบ แล้วเดินหนีออกไปจากห้อง

"เออวันนี้กูไม่เรียนนะจีมิน จะไปข้างนอก" ฉันเดินออกไปพร้อมกับแทฮยองที่เดินออกไปสักพักแล้ว แต่ก็ไม่มีท่าที่รั้งแต่อย่างใด

คงจะแค่รับผิดชอบ...สินะ ไม่ได้รัก..สินะ ยังรักผู้หญิงคนนั้นอยู่..สินะ นั้นคือใครกัน? ไม่ใช่ 'มินยุนกิ' ที่เคยรู้จัก

ไม่ใช่คนเดิม ทำไมเปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะ จากที่สนิทกันมากในตอนนั้น แต่ตอนนี้ดูห่างเหินกันไปเหมือนไม่รู้จักกัน

นี่สินะ ที่เขาว่ากันว่า 'ความรักจอมปลอม'

@หน้าตึกคณะแพทยศาสตร์

หลังจากที่ฉันออกมาจากตึกวิศวะแล้ว ฉันก็มานั่งที่ม้าหินอ่อนเพื่อรอพี่จิน แต่ฉันคงไม่ได้เจอพี่จินแน่ๆถ้าฉันไม่โทรบอกว่าฉันมารอที่หน้าคณะ 

"ฮัลโหลค่ะพี่จิน"

'มีอะไรหื้มเด็กน้อย?'

"ฉันมารอพี่ที่หน้าตึกคณะน่ะคะ"

'ห๊ะ! แล้วเธอมาทำไม ไม่เรียนรึไง?'

"ไม่ค่ะ ไม่อยากเจอคนบางคน"

'ได้ๆเดี๋ยวพี่ลงไปหา ดีนะที่พี่ไม่มีเรียนตอนเช้า'

"เดี๋ยวฉันจะรอนะคะ"

ตื้ดด....

ก็ดีที่ฉันมีพี่ชายที่แสนดีและน่ารักมากขนาดที่ต้องรีบลงมาหาเด็กป่วยแบบฉัน(?) 

สักพักพี่ชายสุดหล่อของฉันก็เดินออกมาจากลิฟท์แล้วเดินตรงมาหาฉันที่ม้านั่ง

"เป็นอะไรเรา?" พี่จินเอ่ยทักทายฉันที่นั่งซึมแล้วเอื้อมมือมายีหัวฉันเบาๆ

"ฮือออ..พี่จิน...ฮืออออออ~" ฉันปล่อยโฮออกมาแล้วฟุบไปตรงหน้าพี่จินที่ตอนนี้คงจะเหวอไปแล้ว ฉันปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาไม่กลั้นไว้อีกแล้วเพราะความรู้สึกที่ปนกันมากมายมาตีกันในหัวของฉัน

"เป็นอะไรเนี่ย ร้องไห้ทำไม?...ใครทำ!!บอกพี่!!" พี่จินดันฉันออกจากด้านหน้าแล้วเชิงพูดขึ้นทันที

"เปล่าค่ะ..ฮึก" 

"พี่ไม่เชื่อ! ไอ่ยุนกิใช่มั้ย! พี่จะฆ่ามัน!" พี่จินพูดจบดังนั้นจึงประคองฉันให้ลุกขึ้นแล้วพาฉันไปฝากกับอารย์ฮโยแล้วจึงตรงไปที่ตึกคณะวิศวะ

เพราะฉันรู้ว่าไม่สามารถห้ามพี่จินได้ ฉันไม่สามารถห้ามคนที่โมโหบ้าคลั่งได้ เพราะยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ

ปัง!!!

"ไอ้ยุนกิ! มึงอยู่ไหน!!" พี่จินพังประตูเข้าไปทันทีเพราะรู้ว่ายังไม่มีเรียน

"ผมอยู่นี่ มีอะไรครับ" เสียงทุ้มของยุนกิที่นั่งมองแหวนอยู่ดังขึ้น ทำให้พี่จินโมโหมากขึ้นกว่าเดิม

"อ๋อเหรอ ยังมีหน้ามาถามนะ!" พี่จินกระโจนไปกระชากคอเสื้อของยุนกิ และอารมณ์รุนแรงของพี่จินก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

และไม่มีใครกล้าเข้าไปขัด หรือแยกออกจากกันได้เลย 

"น้องกูร้องไห้! เพราะมึงไงยังมีหน้ามาถามกูอีก! ไหนมึงบอกรักน้องกู!" 

"รักมากครับ ผมขอโทษด้วย!" ยุนกิยืนก้มหน้ายอมรับผิดและพูดออกมาจากใจ(?) 

ผลั๊วะ!

"คนที่มึงควรขอโทษไม่ใช่กู!"

พอพี่จินต่อยเข้าใบหน้าอันขาวใสแล้ว พี่จินจีงพูดขึ้นพร้อมกับถีบเก้าอี้ที่อยู่ใกล้เท้าแล้วเดินออกจากห้องไป และมุ่งหน้าไปหาอาจารย์ฮโยทันที

"พี่จิน...วันนี้หนูไปอยู่ด้วยนะ  แต่วันนี้จองกุกจะมารับไปข้างนอก" พอฉันเห็นพี่จินเดินเข้ามาในห้องอาจารย์ฮโยก็รีบทักผู้เป็นพี่ชายทันที

"เป็นอะไรหื้มเรา? เราไม่เคยพูดคำว่า 'หนู' กับพี่เลยนะ" พี่จินถามฉันด้วยความงงเพราะปกติฉันห้าวจะตายชักอีกอย่างฉันก็ไม่เคยแสดงออกทางด้านอ่อนแอแบบนี้ด้วย แล้วพี่จินก็เอื้อมมือมาลูบผมฉันเบาๆเพื่อเป็นการปลอบใจอะไรบางอย่างที่อยู่ในใจฉัน 

"เปล่าค่ะ งั้นฉันโทรหาจองกุกก่อนนะคะพี่จิน" 

"เอาสิ" พี่จินมองหน้าฉันแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม ยิ้มทำไมกัน?

"พี่ยิ้มทำไมคะ?"

"พี่ไม่อยากให้เราเครียดนะ มันจะไม่ดีต่อตัวเล็กด้วย^^" ลืมไปเลยว่าฉันไม่ได้ตัวคนเดียว อย่าเครียดๆๆๆ(บอกตัวเอง) เดี๋ยวคงดีขึ้นแหละมั้ง

ตู้ด..ตู้ด..ตู้ด..ตู้ด..ตู้ดดด

"ฮัลโหล จองกุกใช่มั้ยอ่า?"

'เอ่ออ่าครับ'

"อ่อจ้ะ"

'พี่__(ชื่อคุณ)ใช่มั้ยครับ?'

"ใช่"

'เดี๋ยวผมไปรับนะครับ'

ตื้ดดด..

"ไปไหนดีครับ?" จองกุกถามฉันขณะที่อยู่ในรถ

"ฉันหิวอะ หิวอะหิวมาก" ฉันตอบจองกุกแล้วทำหน้าตาเหม่อลอยมองร้านอาหารที่ตั้งอยู่ข้างทาง

"คร้าบ ผมรู้ครับ เดี๋ยวพาไปถึงที่เลยครับ" 

@ร้านอาหารเกาหลีใจกลางคังนัม

"สั่งเลยครับพี่ ผมเลี้ยงเอง" จองกุกพาฉันเข้ามาในร้านย่านคังนัมคือถามมั้ยว่าอยากกินไรอะ แต่ก็ดีจะได้มาเที่ยวไปด้วยเลย จะได้ไม่เครียด(บอกตัวเอง)

"อ๋า...ฉันเอาจาจังมยอน คิมชี ชีเกแล้วก็ต็อกบกกีค่ะ" ฉันบอกกับพนักงานที่มายืนรอจดรายการอาหาร แต่จองกุกก็เอาแต่จ้องมองหน้าฉันไม่ยอมสั่งอะไรเลย

"นี่! จองกุกเอาอะไรมั้ย?" ฉันตวาใส่จองกุกและตีไหล่ไปเล็กน้อยเพื่อเป็นการเรียกสติ

"เอ่อครับ..ผมเอาเหมือนพี่ผู้หญิงเลยครับ"

'2ที่นะคะ?' เสียงพนักงานหญิงที่ยืนรอจดรายการอาหารพูดขึ้น

"ครับ"  จองกุกตอบกลับ แต่หลายๆอย่างที่จองกุกทำ มันทำให้ฉันรู้ว่าขณะนี้ ตอนนี้ฉันควรทำให้มีค่ามากที่สุด และเพราะฉันต้องการลืมเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด ซึ่งมันทำให้สามารถลืมไปได้แค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น

"พี่ครับ ทะเลาะกับพี่ยุนกิมาเหรอครับ? บอกผมได้มั้ย?" จองกุกเท้าคางแล้วจ้องตาฉันที่เอาแต่เหม่อลอยคิดถึงใครบางคน

"..." 

"ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ผมพอรู้อยู่บ้าง" สงสัยพี่จินคงจะบอกสินะ แต่ก็ชั่งเถอะรู้ก็ดีจะได้ไม่ต้องมาถามฉันซ้ำไปซ้ำมา มันน่าหงุดหงิด

'มาแล้วค่าา~' เสียงพนักงานสาวสวยดังขึ้นพร้อมกับยกอาหารที่ฉันสั่งไปมาวางไว้ตรงหน้า กลิ่นมันชั่งหอมฉุยเหลือเกินนน หิวจังเลยยย

"ขอบคุณนะคะ^^" ฉันตอบรับหญิงสาวพนักงานที่ค่อยๆวางอาหารที่ละอย่างตรงหน้า

"ว้าว~ น่ากินจังเลยย^^" ฉันอุทานออกมาเบาๆเมื่อเห็นอาหารที่เรียงวางอยู่ตรงหน้า มันน่ากินมาก หมึกดำๆนั่นโอ้ยหิววววว

แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามีคนจ้องแบบสายตาจ้องมากอะ ฉันก็ไม่ได้เงยหน้าออกจากอาหารแต่อย่างใด

เพราะอาหารพวกนี้มันน่ากินมาก แต่ฉันก็ยังรู้สึกเหมือนว่ามีคนมอง มองแบบมองอะ!

"จองกุกกินกันเถอะ^^" ฉันพอจะรู้ละว่าจองกุกจ้องหน้าฉันนานเกินไปจนหน้าฉันเริ่มเปลี่ยนสี ฉันจึงทักเพื่อเป็นการเรียกสติของจองกุก

"มองฉันทำไม?!" ฉันถามจองกุกทั้งๆที่ยังเคี้ยวอาหารอยู่เต็มปาก   ก็มันหิวนี่น่าาา

"น่ารักดี^^" 

-----100%-----

::Writer Talk::

มาอัพแล้วน้าาาาาาา เนื่องจากเพิ่งกลับจากค่ายยย
ปวดตัวมากผื่นขึ้นด้วยคันตัวมากคะ อาบน้ำเป็น2-3รอบแล้วอ่าาา
ใครมีวิธีทำให้หายคันบ้างม้ายยยย

มาเข้าเรื่องกันพี่กิคนบ้าไรเย็นชาจริ้ง เราเลี้ยงลูกเองได้นะ ฮือออออเศร้าาา

พี่กิจะหายไปนานเลยนะคะ เนื่องจากพี่กิจะสับสนกับความรู้สึกตัวเอง

คงจะมาตอนแชป11นะคะ ไรท์ไปละเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเรียนอีก 

เฮ้ออออ เหนื่อยยยยยย รักรีดเดอร์ทุกคนนะคะ จุ้บบบ!

SEE YOU

2122017

#NotToday

ช่วยกันปั่นวนไปค่ะ วนไปคะวนไป 

#ลิตเติ้ลคิส

คอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ บ๊ายบายยยยย