คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 4 : BROKEN PIECES [80%]
CHAPTER 4 : BROKEN PIECES
[Freeze’s Part]
“บลู!”
ผมเรียกร่างเล็กที่วิ่งออกไปโดยไม่สนใจร่มและของที่ทำตกเอาไว้
สองขาของผมก้ามโดยอัตโนมัติให้ตามคนคนนั้นไป แต่ว่า..
หมับ!
“พี่ฟีสจะไปไหนเหรอฮะ” ซันดึงแขนผมไว้ ผมมองคนที่วิ่งจากไปสลับกับซันที่ดึงแขนผมอยู่ ผมค่อยๆดึงแขนซันออก
“ซัน วันนี้กลับไปก่อนได้มั้ย” ผมพูดแต่ยังมองร่างบางที่วิ่งออกไปไม่คลาดสายตา
“คนเมื่อกี้คนรู้จัก เหรอฮะ?” ซันไม่ได้ตอบคำถามผมแต่กลับถามขึ้นมาแทน
“อืม” ผมตอบ
ไม่ใช่ว่าผมอยากจะผิดบังเรื่องที่ผมกับบลูคบกัน
แต่ผมไม่รู้ว่าเราสองคน….อยู่ในฐานะอะไรกันมากกว่า
“งั้นไว้วันหลัง ซันมาหาพี่ฟีสใหม่นะ” ซัน หรือ ‘ซันนี่’ ยิ้มให้ผมอย่างน่ารัก ผมเอามือไปยีหัวเล็กๆของซันจนผมยุ่งไปหมดจึงหยุด
“I’m gotta go ผมไปละนะฮะ วันนี้ขอบคุณมากนะครับ” ซันโบกมือบ๊ายบายผมก่อนจะโบกแท็กซี่กลับบ้านไป
ผมมองแท็กซี่ที่ขับออกไปจนสุดสายตา รอยยิ้มที่อยู่บนตาจางหายไปก่อนจะก้มมองถุงในมือและร่มที่ใครบางคนทิ้งไว้อย่างเครียดๆ และพึมพำออกมาเบาๆ
“บลู…”
ให้ตายเถอะ ทำไมผมจะไม่เห็นว่าแววตาที่มันมองมันมองมาที่ผมก่อนจะวิ่งหายไปมันเป็นยังไง
…..ทำไมผมจะดูไม่ออก ว่าแววตานั้นดูเจ็บปวดแค่ไหน
ผมรีบกดโทรศัพท์โทรหาบลูด้วยความรีบร้อน
“ขออภัย….เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
ผมลองกดโทรไปอีกครั้ง
“ขออภัย….เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ โปรด…”
ฟีสกำโทรศัพท์ในมือแน่นจนรู้สึกเจ็บที่มือ คิ้วขมวดเข้าหากันในอัตโนมัติ
พลางสบถออกมา
“โธ่เว้ย!”
[Freeze’s Part End]
ผมวิ่งออกมาจากตรงนั้นด้วยน้ำตา ฝนที่มีท่าทีว่าจะหยุดตกแล้วกลับตกลงมาอย่างหนักอีกครั้งอย่างดื้อๆ ผมร้องไปเยอะจนไม่รู้ว่าสิ่งเย็นๆที่ไหนออกมาจากหน้ามันคือน้ำตาหรือน้ำฝนกันแน่ ผมเดินไปอย่างไร้จุดหมาย พยายามควบคุมตัวเองที่สั่นและสะอื้นจนตัวโยนไว้ไม่ได้ เมื่อคิดไปถึงเขาคนนั้น
อึก…
ผมพยายามกลั้นน้ำตาที่ยังคงไหลลงมาไม่หยุด พลางยกมือขันกอดตัวเอง
เป็นไงล่ะบลู….โดนเขาหลอกโดนเขาหักหลังอีกแล้วไงล่ะ
สายตาที่พี่ฟีสมองเด็กคนนั้น…แววตาที่อ่อนโยนแบบนั้น
เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่ฟีสมองเขาด้วยสายตาแบบนั้นครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
ร่างเล็กยกมือขึ้นมากุมที่หน้าอก ..
ข้างในนี้…มันกำลังเจ็บ
เจ็บจนไม่รู้จะพูดยังไง..
ฮะๆ..นี่สินะเหจุผลที่ทิ้งเขาไว้ที่คอนโดคนเดียว แล้วสั่งนักสั่งหนาว่าห้ามออกไปไหนก็คงเพราะกลัวเขาบังเอิญไปเจอพี่ฟีสอยู่กับเด็กคนนั้นอย่างนั้นเหรอ
ฮึก…
ผมรู้ว่าบางทีมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่ที่ผมคิดเสมอไป
…..แต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะเชื่อในสิ่งที่ทำให้ผมเจ็บปวดเจียนตายอยู่ดี
สิ่งที่ผมคิดได้ตอนนี้คือ ไปที่ไหนก็ได้…ที่ๆไม่มีพี่ฟีส..
ผมกลั้นน้ำตาไว้สุดความสามารถ แม้บริเวณนี้จะไม่มีใคร แต่ผมก็ไม่อยากอ่อนแอแบบนี้ ไม่อยากร้องไห้ให้คนๆเดิมคนนั้นอีกแล้ว
ผมกัดริมฝีปากตัวเองไว้จนรู้สึกถึงกลิ่นคาวของเลือด
พยายามบังคับตัวเองไม่ให้สะอื้น
..ไม่อยาก..ที่จะเป็นแบบนี้อีกแล้ว
ฮึก…
….
ณ ตอนนี้ ….อดีตของผมและเขา ประดังเข้ามาในหัวเหมือนหนังที่ฉายใหม่
ผมยืนมองประตูอย่างเงอะๆงะๆ ไม่กล้าที่จะสอดบัตรเข้าไป จนได้ยินเสียงเปิดประตูมาจากข้างใน พี่ฟีสมองผมด้วยสายตาดุดัน แล้วเค้นถาม
“บลู ทำไมกลับดึก!! ฮะ!?!”
เสียงตะคอกนั้นทำให้ผมรู้สึกผิด ไม่อยากจะโกหกว่าทำไมถึงกลับดึก
“อ่า….คือ..”
หมับ!
แต่สุดท้ายเขาก็ดึงผมไปกอดแน่น โดยไม่ได้ถามอะไรอีก
“รู้มั้ยว่าเป็นห่วง”
..
.
..
“บลู ไปเปลี่ยนเสื้อ”
“หือ?” ผมขมวดคิ้ว
“บอกให้ไปเปลี่ยนเสื้อ”
“ท..ทำไมล่ะ?”
“จะไปเล่นน้ำทะเลไม่ใช่เหรอ แล้วจะใส่เสื้อสีขาวไปเนี่ยนะ!?” พี่ฟีสมองมาที่เสื้อผมด้วยสายตาหงุดหงิด จนผมอดขำไม่ได้
“หวงก็บอก..”
“อืม หวง หวงมาก เพราะฉะนั้นไปเปลี่ยนเสื้อซะ”
.
.
.
“บลู …”
.
.
.
“ฮะๆ จริงเหรอบลู”
.
.
“น่ารักเกินไปแล้วนะเรา ฮ่าๆๆๆ”
.
.
.
“พี่รักบลูนะ”
ความทรงจำดีๆต่างๆประดังเข้ามาในหัวผมไม่หยุด
แต่พอถึงจุดๆนึง มันกลับกลายเป็นเรื่องร้ายๆ…ที่ค่อยๆเพิ่มมาขึ้นในหลายๆเหตุการณ์ ที่ทำให้ผมเจ็บปวดใจจนแทบตาย
“ฮัลโหล หมิว เดี๋ยวเราออกไปนะ”
“อืมๆ….ร้านเดิมนะ…กำลังจะออกแล้วรอหน่อยนะ”
ร่างสูงเดินโทรศัพท์ไปโดยไม่ได้สนใจผมที่ยืนมองพี่เขาด้วยความเจ็บปวด…
ถ้าพี่เขาจะทำให้ผมเห็นให้ผมรับรู้ต่อหน้าเนี่ยนะ..
ปึก!
ไหล่สูงกระแทกกับลำตัวของผมจนผมเซไปอีกข้าง
สุดท้าย…ก็เป็นผมเหมือนเดิมที่ไปแอบร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียว
“พี่ฟีสไหนบอกว่ามีเรียนไง แล้วทำไมพี่ถึง…”
ผมมองร่างสูงกับผู้หญิงที่ใส่ชุดนักศึกษาท่าทางแอ็กๆคนนึงที่ควงแขนพี่ฟีสอยู่
ผมมองพี่ฟีสด้วยสายตาที่เจ็บปวด แทบไม่เชื่อสายตาว่าคนที่ผมรักและเชื่อใจกลับมาหักหลังผมอย่างเลือดเย็น
“แล้วมันเรื่องอะไรของนาย บลู?”
“ฮะ…?”
ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง มันเรื่องอะไรของผม…งั้นเหรอ
“ฉันจะมากับใคร ฉันจะไปไหน ฉันไม่เห็นจำเป็นต้องนั่งรายงานนายตลอดสักหน่อย”
สายตานั้นมองมาที่ผมด้วยความเย็นชา ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ผมทรุดลงไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
ทำไม…พี่ฟีสถึง..
“คืนนี้จะไม่กลับคอนโดนะ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ผมก็ได้แต่เสหน้าไปทางอื่นเพราะความรู้สึกเจ็บแปลบที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจ
ทำไมผมจะไม่รู้…ว่าเขาจะออกไปไหน..จะไปทำอะไร
ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ใจผมก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น
ผมเหมือนตุ๊กตาของเล่นโดนทำร้ายทางจิตใจสารพัด
คำขอโทษที่เขาเอื้อนเอ่ยออกมา…สุดท้ายก็ไม่มีค่า….
เพราะสุดท้ายเขาก็กลับไปทำใหม่
เขาทำผมร้องไห้…เขาดึงผมไปกอด…แล้วสุดท้ายเขาก็ทำร้ายผมอีก
“พี่หวงบลูมากนะรู้มั้ย”
.
.
.
“อย่าทำแบบนั้นสิบลู บลูก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าพี่รักนายคนเดียว”
แม้แต่ประโยคนี้…พี่ก็โกหกกัน
.
.
.
“พี่รักบลูนะ”
พี่รักบลูนะ
พี่รักบลูนะ….
“ฮึกกกก….” ผมสะอื้นออกมาจนตัวโยนอย่างแรงเมื่อภาพในอดีตไหลกลอกลับไปกลับมา
ไม่รักแล้วหลอกกันทำไม….
ฮึก…นั่นสิ…
พี่ยังรักผมอยู่บ้างรึเปล่า…
‘’อ๊ะ...ฟีสเบาๆสิ” เสียงครางของผู้หญิงที่ไม่รู้จักกำลังมีอะไรกับคนรักของผมยังคงดังอยู่ในหัวผม ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น…ผมยังจำมันได้ดี
ผมแหงนหน้าขึ้นปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างเจ็บปวด…
ทำไมถึงทำแบบนี้กับผมกัน…
นั่นสิ…..
….แล้วแบบนี้เราจะยังคบกันต่อไปทำไม
ผมหยุดเดินอย่างเหนื่อยล้า…เจ็บปวดระบมที่ใจไปหมด ดวงตาสองข้างพร่ามัวเพราะน้ำตาที่ยังเอ่อนองอยู่นัยน์ตา แขนสองข้างที่กอดตัวเองไว้แน่น คล่อยๆคลายออก ดวงตาเหม่อออกไปราวกับทนกับความเจ็บปวดนี้ไม่ไหวแล้ว
ปรี้นนนนน
แสงไฟหน้ารถสาดส่องมาไม่ได้ทำให้ผมแสบตาเลยสักนิด เสียงบีบแตรยาวนั้นไม่ได้เข้าไปในหัวสมองของผมแม้แต่น้อย…เหมือนกับผมได้เสียสติสัมปชัญญะและการรับรู้จากสิ่งภายนอกไปแล้ว ผมรู้สึกแค่ถึงความเจ็บปวดเหมือนคนเอาค้อนมาทุบจนแตกสลายไปแล้วของสิ่งภายใต้หน้าอกของตัวเอง
“คุณ!”
[LOADING 80%]
TO BE CONTINUE
--------------------------------------------------------
หึ่ยยย ตะเอง เค้ามาอัพแล้วน้า ถ้าใครชอบนิยายเค้าหรืออยากจะติดตาม อยากรับข่าวสารว่านิยายอัพเดทรึยัง หรือยังไงก็กด add favorite ไว้ได้นะงับ :)
ทุกคนคงอารมณ์ค้างแน่ๆ ที่ไรเตอร์มาตัดฉับตอนนี้
ยังไงก็ขอให้สนุกไปกับนิยายของไรเตอร์นะฮับ
ปล.ใครเจอคำผิดหรืออยากวิจารณ์นิยายเชิญได้เลยฮับ ไรเตอร์จะขอรับไว้งามๆเลยย
1เม้น = 1 กำลังใจน้า
ความคิดเห็น