คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2 : DRINK [...100%]
DRINK
เหล้าย้อมใจ
ผับ xxx
เสียงดนตรีจังหวะร็อกและสบายเปิดสลับกันไปในผับ ไม่ได้ทำให้ผมอยากลุกขึ้นเต้นหรือคลายความเสียใจในใจลงได้เลย ผมนั่งคนเดียวอยู่ที่บาร์เหล้า พลางกระดกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม นี่ผมดื่มไปกี่ขวดกันแน่? หึ….ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
โทรศัพท์ของผมไม่มีการโทรเข้าหรือแจ้งเตือนอะไรทั้งนั้น ไม่มีแม้แต่ข้อความที่จะถามว่าผมอยู่ไหน ผมเป็นยังไงบ้าง…. เขาคงมีความสุขกับคนอื่นอยู่สินะ
ฮึก...
ผมยิ้มให้กับตัวเองอย่างขมขื่น คราบน้ำตาบนหน้าของผมยังเป็นสิ่งย้ำเตือนว่าเกิดอะไรขึ้น ยักตอกย้ำว่าสิ่งที่ผมเห็นตอนนั้นเป็นเรื่องจริง….
มันไม่แฟร์เลยนะพี่ฟีส… ที่กูรักมึง..รักมึงมาตลอด แต่มึงกลับทำแบบนี้
ผมมันก็แค่ไอ้หน้าโง่ที่โดนพี่หลอกสินะ!!!
ผมกินเหล้าต่ออย่างเงียบๆพร้อมน้ำตาที่ยังไม่แห้งเหือด
“คุณครับ…” เสียงหนึ่งเอ่ยทักผม “อกหักมาเหรอ….”
“…”
“คุณ…”
“….”
ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้ยิน ผมแต่ไม่อยากเงยหน้ามองเขาเท่านั้นแหละ
พรึบ!
คนมาใหม่ถือโอกาสนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้กับเก้าอี้ที่ผมนั่ง
“ว่าอะไรนะครับ?” ผมพูดเมื่อเห็นเขานั้นใกล้ๆ ผมพูดเสียงออกคนเมาๆนิดหน่อย กินไปตั้งเยอะ ไม่เมาก็เวอร์แล้วล่ะครับ
“อกหักมาใช่เหรอครับ คุณดูเศร้าๆนะ” เขายิ้มเหมือนให้กำลังใจผม
…..
ไม่รู้ผมเมารึเปล่านะ แต่เขาคนนั้นหน้าตาดีจนเรียกว่าหล่อได้เลย ผมสีออกน้ำตาลๆ
“ครับ ผมโดนแฟนนอกใจ” พูดแล้วผมก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ใจอย่างห้ามไม่ได้ ใช่..เพราะผมรักเขา
มาก ผมถึงเจ็บมากขนาดนี้
ผมเพียงแค่หวังว่าเขาจะกลับมารักผมเหมือนเดิม
ผมมันเป็นคนโง่…
ผม….ยอมทุกอย่างให้เขา
แต่เขากลับทำแบบนี้…
หึ….
ตอนนี้รอบๆผับเต็มไปด้วยผู้คนมามายที่มาแสวงหาความสุขในค่ำคืนราตรี จังหวะเพลงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆราวกับจะเชิญชวนผู้คนให้ลุกขึ้นมาส่ายลีลา
และยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่…ความเร็วในการยกแก้วดื่มของผมก็มากขึ้นเท่านั้น
บางที..เหล้าอาจจะช่วยให้ผมลืมความเจ็บปวดนี้ไปก็ได้
“นี่ดื่มไปเท่าไหร่แล้วครับเนี่ย กลิ่นเหล้าหึ่งเลย” คนข้างกายผมถาม
“ไม่เยอะหรอกครับ….” ไม่เยอะพ่อมึงสิ ผมล่อไปเยอะมาก
....
“อย่าดื่มมากนะครับ มันไม่ดี” เขายิ้มก่อนจะเรียกบาร์เทนเดอร์เพื่อสั่งเครื่องดื่มให้ตัวเอง
เรานั่งกันเงียบๆ ดื่มเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา
“อือ”ผมส่งสียงในคอ ผมว่าผมคงเมาได้ที่แล้วจริงๆ ผมรู้สึกเหมือนจะทรงตัวไม่ได้แม้ว่าผมจะนั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ตาม เปลือกตาเริ่มหนักอึ้ง
ผมไม่แน่ใจว่าผมคิดไปเองรึเปล่า แต่รู้สึกเหมือนผู้ชายข้างๆกายผมขยับเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
.
..อา..ไม่ไหวแล้ว
...
สุดท้ายก็จบลงที่ผมเอียงหน้าไปซบลงบนไหล่ของคนข้างกาย ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ตัว..แต่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว
และเหมือนเขาก็ไม่ได้ว่าหรือผลักไสผมออกซะด้วย..
….ดีจังนะ
“ร่าน” เสียงเกรี้ยวกราดพูดที่ข้างๆหูผม ผมปรือตาขึ้นเล็กน้อย
“!?” ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไรออกไป ก็มีมือหนึ่งมาฉุดคอผมทั้งลากทั้งดึงผมออกมาจากผับ
“นี่คุณ!” ผู้ชายผมน้ำตาลที่นั่งข้างๆผมขมวดคิ้วมองคนที่ดึงผมออกมาอย่างไม่เข้าใจ
ผมทั้งร้องทั้งดิ้นแต่ดูเหมือนว่าเขาคนนั้นจะไม่ปล่อยง่ายๆ
พอผมหันไปมองดีๆ..คนที่ลากผมออกมาเป็นใคร ใจผมก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที
เขา…มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง…
แต่ผมก็อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า เขาอาจจะตามผมมา
แต่พอคิดดูอีกที…ผมว่าไม่น่าใช่
…พี่ฟีส
“หึ มึงนี่ร่านเนอะ”
[50% หลัง]
มันพูดน้ำเสียงที่กราดเกรี้ยวโดยไม่หันมามองผม แต่ยังคงจับมือแล้วลากไปที่ที่จอดรถไม่ยอมปล่อย
มึงมีสิทธิ์อะไรมาว่ากูวะ ไอ้พี่ฟีส….มึงเป็นคนทำกูก่อนเองนะ
แล้วที่กูแค่มากินเหล้านี่มันเรียกว่าร่านเหรอ
แล้วสาเหตุที่ทำให้กูต้องมานั่งกินเหล้าเมาเรี่ยราดแบบนี้...มันก็เพราะพี่ไม่ใช่เหรอ?
“ปล่อย!!”
ผมพูดเสียงดัง
“ทำไม!?!”
“อย่ามายุ่งกับกู!!!”
“อ๋อ กูห่างจากมึงแค่ไม่กี่ชั่วโมง มึงก็ลืมกูแล้วสินะ ออกมาร่านอ้าขาให้คนอื่นแบบเนี้ย แล้วอีกอย่าง ทำไมกูจะยุ่งกับมึงไม่ได้” นัยย์ตามันดูเหยียดหยามผมเหลือเกิน “ก็กูเป็นผัวมึง”
ผมมองหน้าพี่ฟีสอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ...กับเขาผมก็คงเป็นแค่ไอ้ร่านที่อ้าขาให้คนอื่นไปทั่วสินะ
“หึ กูก็แค่กินเหล้า กูไม่ได้ทำอะไร! กูก็แค่มากินเหล้า แล้วมันเรื่องอะไรของมึง! ไม่กลับไปอยู่กับคนของมึงล่ะ!?! มายุ่งกับผมทำไม!” ผมตะโกนออกไปด้วยความโมโหและเมา จะมายุ่งกับผมทำไมอีก อย่าทำเหมือนโกรธเหมือนหึงผมแบบนี้ เขาไม่มีสิทธิ์มาว่าผม ทีเขาทำมากกว่าผมผมยังไม่ด่าไม่ว่าเขาแบบที่เขาว่าผมเลย
“….”
มันเงียบไปนานจนน่ากลัว
ตอบไม่ได้? ...หรือไม่อยากตอบ?
“….”
“คนนั้นก็แค่เล่นๆ” มันพูดเสียงนิ่งๆ
อะไรนะ…
!!!!
“หึ….เล่นๆของมึง แล้วมึงเคยคิดถึงกูบ้างมั้ย ว่ากูจะรู้สึกยังไง!?” ผมพูดออกมาหลังจากที่หาเสียงของตัวเองอยู่นาน พร้อมกับปล่อยน้ำตาที่กลั้นไว้ออกมา..
หัวสมองของผมขาวโพลนไปหมด ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ..ว่านี่คือคำตอบที่เขาให้ผมมา
แล้วพี่เขาล่ะ..เคยจริงจังกับผมบ้างมั้ย?
เคยแคร์ผมบ้างมั้ย
ผมควรดีใจรึเปล่าที่เขาแค่เล่นๆกับผู้หญิงคนนั้น?
แค่เล่นๆงั้นเหรอ..? แล้วกับผมล่ะ พี่แค่เล่นๆด้วยรึเปล่า หรือเล่นจนเบื่อแล้วกัน
“กลับ” มันไม่ตอบคำถามของผมแต่กลับคว้ากุญแจมากดเปิดรถแล้วลากผมไปที่รถ ตอนนี้ผมแทบไม่มีแรงขัดขืนแล้วด้วยซ้ำ
“ฮึก…มึง..ไม่รักกูบ้างเลยเหรอ..อึก”
หลังจากที่มันผลักผมเข้ามาในนั่งรถเรียบร้อยแล้ว ผมถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ ในหัวใจเจ็บปวดไปหมด
“…”
มันเงียบไปนานมาก…จนผมใจหาย แต่ผมก็ยังรอ..ยังรอคำตอบจากมัน
“ฮึก..เหี้ย..กูขอโทษ กูไม่น่าถามเรื่องที่กูน่าจะรู้แล้วเลย ฮะๆ …กูแม่ง” ผมหัวเราะให้กับความโง่และความงี่เง่าของตัวเอง ก่อนจะเอามือปาดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด
เจ็บ..เจ็บมากจริงๆ
เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ขับกระชากตัวรถออกจากลานจอดของผับรถมุ่งหน้าไปที่คอนโดฯ
ผมโดนดึงตามเขาเข้าไปในห้องคอนโดหรูของเขา
ที่ๆเคยเป็นของผม….ตอนนี้มันกลายเป็นของใครแล้วบ้างล่ะ
เตียงที่ผมเคยนอน ตอนนี้มันกลับดูสกปรกจนผมไม่อยากแม้แต่จะแตะต้องมัน…
รอยยับย่นบนที่นอนยังเตือนสติผมได้ว่า ผู้ชายตรงหน้าผมนี้…อาจจะไม่ใช่ของผมคนเดียวก็ได้
“หึ ว่าคนอื่นร่านน่ะ เคยดูตัวเองบ้างมั้ยวะ!” ผมพูดหลังจากที่เงียบไปนาน ด้วยน้ำเสียงที่ติดโมโห…และรังเกียจ
“มึง!” เขาพุ่งมาหาผมด้วยความโมโห ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากของผมด้วยรสจูบที่ร้อนแรง..แต่ผมกลับรังเกียจ…
รังเกียจทุกๆอย่างที่เป็นเขา
… ริมฝีปากนี้..รอยจูบนี้
เขาให้ใครไปบ้างแล้วล่ะ!!!!
“บอกว่าอย่ามายุ่งกับผมไง!!!” ผมพยายามใช้มือทั้งสองข้างของผมพลักไสพี่เขาออกไป ความพยายามของผมไม่เป็นผล แต่มันกลับทำให้พี่เขาโกรธมากขึ้น
“ทำไม! แค่นี้ไม่ได้ใช่ไหม ทำไมกับกูมึงต้องเล่นตัว แล้วกับคนอื่นล่ะทำไมมึงถึงยอมเขาง่ายๆ!?!” พี่ฟีสจับไหล่ผมเขย่าอย่างรุนแรงจนหัวผมคลอนไปคลอนมา ด้วยความบังเอิญหรือไม่แน่ก็เขาตั้งใจ...ด้วยแรงที่พี่เขาเขย่าผมแรงเกินไป หัวผมจึงฟาดไปโดนกับตู้กระจกด้านหลัง โดนไม่ทันได้เห็น
แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บ....มากเท่ากับที่ใจของผมกำลังเจ็บ...
พี่เขาพูดอะไร…?
“..!!!!!?” ผมมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ
ทำไม..ทำไมพี่ต้องใจร้ายทำไมต้องทำแบบนี้กับผม
ผมไปทำอะไรให้พี่วะ….ทำไมต้องว่าดูถูกผมอย่างงั้นด้วย
ผมขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาภายในใจ
“ตอบดิวะ!!!”
พี่ฟีสตะคอกเสียงดัง จนผมสะดุ้ง
“ผม..ผม..ไม่ อึก ไม่ได้อ้าขาให้ใครทั้งนั้น” ผมสูดน้ำมูก พยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุด ใช้สองมือเช็ดหน้าที่แฉะหน้าไปหมด
“….”
หึ…
“ผมไม่ได้มักมากแบบพี่สักหน่อย!” ผมแค่นยิ้มก่อนจะมองหน้าพี่เขาอย่างเย้ยหยัน ตลอดมาผมไม่ได้ง่ายกับใครผมไม่ได้ยอมใครนอกจากพี่ฟีส มีแต่พี่เขาทั้งนั้นแหละที่มั่วไปทั่ว มาด่าผมแต่ไม่ดูตัวเองเนี่ยนะ!? คนมักมาก!!
เพียะ !!
หน้าผมหันไปตามแรงตบ ผมใช้ลิ้นดุนแก้มตัวเอง รู้สึกถึงรสชาติความคาวของเลือดคลุ้งอยู่ในปากของผม
“ฮึก….หรือที่ผมพูด มันไม่จริง”
เพียะ!!
หน้าของผมสะบัดไปอีกด้าน
ใช่ครับ..ผมโดนตบหน้าอีกครั้ง ครั้งนี้แรงกว่าครั้งเก่า
น้ำตาที่คิดว่ามันจะหมดไปแล้วกลับร่วงหล่นออกมาอีกครั้ง
คนใจร้าย…
ผมฝืนยิ้มให้พี่ฟีสอีกครั้ง ก่อนจะก้าวถอยหลังไปทางประตู
ผมอยากจะออกไปจากที่นี่..ออกไปจากคนคนนี้ทั้งๆที่ผมรู้ว่าผมคงทำไม่ได้ ผมไม่คิดจะเก็บของอะไรทั้งนั้น… ตอนนี้สิ่งที่ผมคิดได้ตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น….ผมอยากจะไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีคนใจร้ายคนนี้…
จบกันที…พี่ฟีสคนที่เคยรักผมได้ตายไปแล้วจริงๆ
ผมก้มหน้ามองพื้นเพื่อข่มความเจ็บปวดไว้ในจิตใจ
ผมเจ็บ..เจ็บมากจริงๆ
ผมควรพอได้แล้วสินะ…ผมคงทนอยู่กับพี่ฟีสต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ
ถ้า…ถ้าไม่มีผมอยู่เขาอาจจะมีความสุขกว่าตอนที่มีผมก็ได้
ผมเชื่อว่าไม่มีผมเขาก็มีความสุขได้
ผมพยายามยกมือที่ไร้เรี่ยวแรงของผมขึ้นมาบิดลูกบิดประตูช้าๆ
ร่างสูงมองคนตัวเล็กอย่างโกรธเกรี้ยว
“จะทำอะไร!!!!”
“…”
“กูถามว่าจะทำอะไร!! จะไปไหน!!”
พี่ฟีสสาวเท้ายาวๆมาหาผม แล้วก็คว้าแขนผมไป ใช้แรงบีบจนเจ็บ
“…”
“…”
“...พี่ถามอะไรแปลกๆเนอะ”
“….”
“…อึก..ผมก็จะออกไปจากชีวิตพี่ไง!”
“….”
“….”
“กูไม่ให้!!” เขาเหวี่ยงร่างผมไปกระแทกผนัง
ทำไม…ในเมื่อไม่ได้ต้องการผมไม่ได้รักผมแล้วก็ปล่อยผมไปสิ
ผมเอง…ก็ไม่อยากจะทนกับพี่แล้วจริงๆ…
“ทำไมครับ?” ผมกัดฟันถามด้วยความเจ็บปวด
“เพราะกูเป็นเจ้าของมึงแล้วเป็นเจ้าชีวิตของมึง มึงไม่มีสิทธ์อออกไปจากชีวิตกูทั้งนั้น!!!”
TO BE CONTINUE
--------------------------------------------------------------------
ไรเตอร์เป็นนักเขียนที่พยายามที่จะแต่ง 5555
ไอ้พี่ฟีสใจร้ายจัง ทำไมทำร้ายจิตใจบลูแบบนี้ล่ะ
:'((((( ใช่มั้ยตะเอง
ความคิดเห็น