คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF]Chansoo รักความลับของคยองซู
ผมมีวามลับ่อนอยู่ ภายใ้หน้าาอนัแส
ไม่เื่อลออ่านูสิ...แล้วุะรู้
เลว...ำำนี้ไม่้อให้ใรมีีรา่าว่า่อหน้าหรอ เพราะผมรู้ัวเอีมาโยลอสอปีทีผ่านมา...
“ีโอ วันนี้านยอลมารับอ่ะ นายลับนเียวไ้ใ่ไหม?” แบฮยอนเพื่อนสนิทเพียนเียวอผม เอ่ยถาม้วยวามห่วใยในระหว่าที่เราสอนำลัเินออาห้อเรียน หลัาเลิลาสเรียนแล้ว
พวเราสอนเป็นนัศึษาปีสี่ เรียนะนิเทศฯ สาาารแส หึ และผม็เป็นนัแสีเ่นเลย้วยล่ะ
เื่อไหม?
ผมับแบฮยอนพัอยู่อนโฯเียวัน เพียแ่ว่าห้ออเราสอนอยู่ันนละั้น ึ่ปิแล้วแบฮยอนับผมเราสอนมัะเินลับอนโฯ้วยัน แ่บัเอิวันนี้แบฮยอนมีนัับแฟน...
“อืม วันนี้ว่าะลับบ้านน่ะ”
“อ้อ...ั้นฝาสวัสีแม่นาย้วยนะ ันล่ะิถึ๊ ิถึ นมเ้ฝีมือแม่นายมาๆ” แบฮยอนเอ่ย้วยน้ำเสียร่าเริ พร้อมับยแนอ้าว้าๆ แสถึำว่า ‘มาๆ’ ่อนะีรอยยิ้มว้าสใสมาให้ผม
เ็บที่อแปลๆแฮะ...นายอย่ายิ้มให้ันแบบนี้ไ้ไหม ‘บยอนแบฮยอน’ รอยยิ้มทีู่ใสื่อน่ะ...อย่ายิ้มให้ับัน
“อ๊ะ! านยอลมาพอีเลย” ร่าเล็ที่พึ่บ่นิถึนมเ้ฝีมือแม่ผม หันไปเห็นร่าสูที่อยู่ในุาวน์ำลัเินมาทาพวเราพอี แบฮยอนรีบวิ่ไปหาร่าสูแล้ววแนอีฝ่ายอย่าสนิทสนม ็นะ...เาเป็นแฟนันนี่วแนันมัน็ไม่แปลอะไรไม่ใ่เหรอ?
“หมาน้อยเลิเอาหัวไถแนันไ้แล้วนะ” เสียทุ้มนุ่มอานยอลเอ่ยบอับแบฮยอน้วยรอยยิ้ม พร้อมับยฝ่ามือให่ลูบผมนัวเล็ที่ยืนอยู่้าายอย่าแผ่วเบา
‘หมาน้อย’ เป็นายาที่านยอลใ้เรียแบฮยอนน่ะ นเป็นแฟนัน็้อมีายาเรียันและันสิ ะไู้พิเศษว่านอื่นๆ
“หมาน้อยอีแล้ว ันเป็นนเหอะานยอล” ร่าเล็้อนใส่นัวโว่าเหมือนะไม่พอใที่โนเรียว่าหมาน้อย แ่ริมฝีปาสีมพูอแบฮยอนับลี่ยิ้มสใสูมีวามสุ ผม็อยาเป็นแบบนั้นบ้านะ...
“น็น แล้วเราะไปันหรือยั?”
“ไปสิ...ีโอันไป่อนนะ บ๊าย บาย”
“บาย...”
ึั ึั ึั
แม้ะเป็นเพียแ่เศษเสี้ยววินาทีที่ผมับานยอลบัเอิไ้สบาัน่อนที่านยอละถูแบฮยอนลาไปที่รถ แ่เพียแ่นั้นหัวใอผม็เ้นระรัวผิัหวะไปแล้ว นัยน์าสีน้ำาลเ้มที่มอมายัผมนั้นมันมีวามหมาย่อนอยู่ วามหมายที่พวเรารู้ันแ่สอน...
อนโฯ
20.00 น.
แร๊
“ะินนมืหรือว่าโอวัลิน?” ผมเอ่ยถามนที่ไุแเ้ามาในห้อ โยไม่ิที่ะเยหน้าึ้นมอ เพราะรู้ีว่าใรที่มาหาผมเวลานี้ มีเพียนเียวเท่านั้น....ปาร์านยอล
“นมืแล้วัน อ่า ันิถึนายัีโอย่าห์” ผมไม่ทันไ้รู้ัวเลยว่าานยอลเินอ้อมเาธ์เอร์รัวมาเมื่อไหร่ แ่พอรู้ัวอีที ทั้ัวผม็ถูเาโอบอาทา้านหลัไปแล้ว อ้อมแนที่แสนะอบอุ่น ที่ไม่ไ้มีเพียผมนเียวที่ไ้รอบรอ
ผมับานยอลเราบัน แ่ว่าเป็นวามสัมพันธ์แบบหลบๆ่อนๆ เพราะว่าร่าสูมีแฟนแล้ว แถมแฟนอานยอลยัเป็นแบฮยอนเพื่อนสนิทเพียนเียวอผม หึ ผมเลวริๆเลยว่าไหม? แอบบับแฟนอเพื่อนสนิทมาสอปี
สอปีที่แล้แสละรเป็นเพื่อนที่ี เป็นเพื่อนรัอแบฮยอน แ่วามริแล้วลับำลัใ้มีแท้าหลัเพื่อนสนิทัวเออย่า้าๆ หึ ผมบอแล้วไว่าผมเป็นนัแสีเ่น
ุไม่มีทารู้หรอว่าผมหลอุอยู่หรือเปล่า ไม่แน่นะว่าผมอาะใส่หน้าานัแสอยู่็ไ้ ใระไปรู้
“ปล่อย่อนสิ ันเทนมไม่ถนันะ านยอล” ผมเอ่ยว่านัวสูที่โอบอผม แล้วเทินาบนไหล่อผมอย่าไม่ริันั พวเรามีเวลา้วยัน็แ่อนลาืนหรือแ่อนที่แบฮยอนไม่ว่า เพราะะนั้นแล้วทุเวลาอผมที่มีานยอลมันเป็นสิ่ที่มี่ามาที่สุ ผมไม่อยาอน ไม่อยาโรธหรือหาเรื่อทะเลาะับเาหรอ ถ้าทำแบบนั้นเวลาที่วระมีวามสุอเรามัน็ะน้อยลทุที
“ันรันายนะีโอย่าห์”
แปลบ...
อ่า มีใรเป็นเหมือนผมบ้าหรือเปล่านะที่ไ้ยินำว่ารัานรัแล้วรู้สึเ็บที่หัวใ ราวับว่ามีใรำลัเอาเ็มเป็นร้อยเป็นพันเล่ม่อยๆแทมาที่หัวใอย่า้าๆ ไม่ใ่ว่าไม่อยาไ้ยิน ไม่ใ่ว่าไม่อยาฟั แ่...ำว่ารัำนี้านยอลไม่ไ้พูให้ผมฟัแ่นเียว ยัมีัวริอเาอีนที่ไ้ยินำนี้
ผมเห็นแ่ัวมาใ่มั้ย? ที่อยาเ็บำว่ารัอานยอลไว้ฟัแ่นเียว...ทั้ๆที่ไม่ใ่ัวริอเาสัหน่อย
“รันายเหมือนันแหละ”
ฟอ~
ผมเอียหน้าไปทานัวสู่อนะหอมแ้มอานยอล แล้วหันหน้าลับมารินนมโอวัลินให้ัวเอ่อ แล้ว่อนที่ะไ้ทันั้ัวผม็รับรู้ไ้ถึสัมผัสอบอุ่นที่แ้ม้าน้าย เพราะร่าสูหอมแ้มผมืน ผมอบสัมผัสอเาั แม้ว่าะไม่ใ่เพียผมนเียวที่ไ้รับสัมผัสแบบนี้็าม
รื รื
โทรศัพท์อานยอลที่สั่นึ้นมาเปลี่ยนเหมือนั่้อนปอน์ที่ถูทำลายำแพ บรรยาาศอบอุ่นอพวเรามัน่อยๆหายไปเมื่อเห็นื่อที่โว์อยู่บนหน้าอ
านยอลปล่อยมือที่โอบอผมอยู่ออเพื่อรับโทรศัพท์ เ็บนิๆแฮะ พอโนเาทำแบบนี้ใส่น่ะ
“ฮัลโหล”
(านยอลวันนี้นายมานอนับันไ้หรือเปล่า?) น้ำเสียอออ้อนที่ัเล็ลอมาทาปลายสาย เป็นเหมือนั่นาฬิาหยุเวลาเลยเียวล่ะ เพราะอนนี้ผมยืนัวแ็ทื่อไม่ล้าแม้แ่ะหายใเลย้วย้ำแม้ะรู้อยู่แล้วว่า้อเป็นแบฮยอน ้วยลัวว่านปลายสายะรับรู้ว่าานยอลไม่ไ้อยู่นเียว แ่อยู่ับเพื่อนสนิทอัวเอในเวลาลาืน
“โทษทีนะแบฮยอน พอีวันนี้ันมีนัิวหนัสือับเพื่อนน่ะ” านยอลเหลือบามามอผมเล็น้อย่อนะใ้มือที่ว่าอยู่เอื้อมมาว้าเอวผมให้เ้าใล้เามาึ้น
(ิวหนัสือ? นี่มันยัไม่ถึ่วสอบเลยนะ ทำไม้อิวหนัสืออ่ะ?)
“นาย็รู้ว่าหมอมันเรียนหนันะ เอาไว้ันว่า่อน็แล้วัน”
(็ไ้...ันรันายนะานยอล)
“อืม...แ่นี้นะหมาน้อย”
านยอลวาสายาแบฮยอน่อนปิโทรศัพท์ทันที แล้วหันมายิ้มว้าให้ผม ่อนะรริมฝีปาอเาลบนริมฝีปาอผม สัมผัสอบอุ่นาานยอลมันทำให้ผมมีวามสุมาที่สุ แ่ในะเียวันผม็ทุ์มาที่สุ นี่ผมำลัูบับแฟนเพื่อนอยู่นะ
โยอู...ทำไมนายถึทำแบบนี้ันนะ?
“อื้อ~” ทุบอนัวสูเบาๆ ไม่เริ่มรู้สึหายใไม่ออ และูเหมือนว่าเา็ะรู้ัวเหมือนันว่าอนนี้มันวระหยุสัที านยอล่อยๆถอนริมฝีปาอเาออาริมฝีปาอผมอย่าแผ่วเบา แ่ว่าระยะห่าอเราสอน็แทบะไม่มีเลย ปลายมูโ่เป็นสันอเายัอเลียอยู่ที่ปลายมูอผมอย่าหอยล้อ เหมือนับว่าไม่อยาะห่าหายไปไหน
“ันทนไม่ไ้ีโอ...” านยอลละใบหน้าออห่าาผม พร้อมับปล่อยวแนที่โอบเอวผมอยู่ออ ่อนะหันหน้าหนีผมราวับว่าำลั่อนบาสิ่บาอย่าไว้ไม่ให้ผมรู้ แ่ผมรู้ว่าเา่อนอะไรเอาไว้ นัยน์าสีน้ำาลเ้มอานยอลมันบอทุสิ่ทุอย่า านยอลำลัรู้สึอึอั ใ่ อึอั....ผม็อึอัเหมือนัน
“อีแ่ปีเียวเอ”
“ปีเียว? นายรู้มั้ยสอปีที่ผ่านมาันทรมานแ่ไหน อยาอนาย อยาบอให้นทั้โลรู้ว่าเราสอนเป็นแฟนัน แ่ทำไม่ไ้ ให้ายสิ...พรุ่นี้ันะบอเลิแบฮยอน”
“ไม่ไ้นะ!” ผมเผลอึ้นเสียโยอัโนมัิเมื่อไ้ยินสิ่ที่านยอลพู เาะบอเลิแบฮยอนไม่ไ้เ็าไม่ั้นล่ะ็แบฮยอน้อเสียใมาแน่ๆ
“ถ้าวันนั้น...นายไม่อยู่รนั้น เราสอนไม่เป็นแบบนี้ ไม่สิ ถ้าันล้ามาว่านี้่าหาล่ะ...” านยอลพึมพำถึเหุาร์เมื่ออนปีสอออมา ่อนะเินหนีผมเ้าไปในห้อนอนแล้วปิประูล
นายิว่านายอึอัอยู่นเียวหรือไานยอล?
ัน็อึอัไม่่าันับนายหรอนะ...ไอ้นบ้า
สอสัปาห์่อมา...
“ีโอ ันว่า่วนี้านยอลเปลี่ยนไป”
!!!
“อย่าไเหรอ?” แม้ะใในสิ่ที่แบฮยอนพูแ่ผม็พยายาม่อนอาารนั้นเอาไว้ ผมเรียนนิเทศฯารแสนะ เรื่อแ่นี้ผมทำไ้อยู่แล้ว อย่าลืมสิว่าผมเป็นนเลวแสละรหลอเพื่อนัวเอมาเป็นปีๆแล้ว ทำรั้นี้อีรั้ะเป็นไรไป แ่...เ็บัเลยนะที่ทำแบบนี้น่ะ
“ปิานยอลมัะมานอนับัน แ่่วนี้เาอบอ้าว่าิวบ้าล่ะ เ้าวอร์บ้าล่ะ เหนื่อยบ้าล่ะ โอ๊ย! สารพัทุอย่าอ่ะ...านยอลไม่รัันแล้วหรือไัน?”
อโทษนะแบฮยอน...
ผมรู้ว่าานยอลไม่ไ้ิวหนัสือทุวันหรอ และเา็ไม่ไ้เ้าวอร์อนลาืนทุวัน แ่ว่า..เาอยู่ับผม่าหาล่ะ หึ เลวีนะนายน่ะ..ยอู
“เาอาะวุ่นวายริๆ็ไ้”
“ือ...มีแฟนเป็นหมอนี่้อทำใสินะเนี่ย เฮ้อ” แบฮยอนบ่นึมำนเียว ่อนะถอนหายใออมาอย่าเ็ๆ แ่็ูน่ารัอยู่ี อโทษนะแบฮยอน...ันอโทษริๆ
“ไม่แน่นะ...วันนี้านยอลอาะมาเอร์ไพรส์นาย้วยอไม้่อโ็ไ้”
“็ั้น...เฮ้อ ไปเ้าเรียนันเถอะ ใล้ไ้เวลาแล้ว”
“อืม...นายไป่อนเลยเี๋ยวันเ้าห้อน้ำแป๊บนะ”
“รีบามมานะ”
เมื่อเห็นว่าแบฮยอนเ้าลิฟ์ไปแล้ว ผม็รีบเินไปเ้าห้อน้ำและโทร.หาน่อเหุทันที บาทีผมะ้อเอ่ยเือนานยอลหน่อยแล้วล่ะนะ
(ฮัลโหลที่รั) น้ำเสียอออ้อนาปลายส่ผล่ออัราารเ้นอหัวใผมรุนแรเลยเียวล่ะ เพราะปิานยอลไม่ใ่นปาหวานแบบนี้ แ่พับเรื่อนั้นเ็บไว้่อนเถอะ
“้อแบฮยอนหน่อยสิ แล้ว็ืนนี้ไม่้อมาหาันนะ”
(ันบอแล้วไว่าะเลิับแบฮยอน นายไม่เ้าใหรือไ?)
“านยอลแ่แบฮยอนรันายมานะ” ผมไม่อยาทำร้ายเพื่อนสนิทไปมาว่านี้หรอนะ ผมมันอ่อนแอที่ไม่สามารถัใให้เลิรัานยอลไ้ ันั้นเพื่อไถ่โทษับสิ่ที่ทำอยู่ผมวระ่วยให้แบฮยอนมีวามสุ
(แ่นี้นะ ันรีบเ้าวอร์ รันายนะีโอ)
ไม่ทันที่ผมะไ้โ้อบปลายสายลับไป านยอล็ิัสายะ่อน ให้ายเหอะ...านยอลแบบนี้เป็นอะไรที่ผมไม่อบเลยริๆ เพราะผมไม่สามารถมั่นใไ้เลยว่าเาะทำอะไร ผมไม่มีทาที่ะรู้เลย
เที่ยืน...
ผมนอนไม่หลับ...
ผมนอนพลิ้ายพลิวาแบบนี้มาะเป็นร้อยรอบอยู่แล้ว เพราะารนอนนเียวโยที่ไม่มีอีนอยู่้วยมันเป็นอะไรที่ไม่ินเอาะเลย วันนี้านยอลนอนอยู่ับแบฮยอนนั่นแหละ แม้ะเ็บปวที่นรั้อไปอยู่ับนอื่น แ่ว่านอื่นที่ว่าลับเป็นเพื่อนรัอผม ที่สำัผมยัเป็นนเลือเส้นทานี้เอ ทำไไ้ล่ะ
ผมพยายาม่มาหลับอีรั้ แล้ว็เริ่มนับแะที่ไม่รู้ว่านอนนับมาี่รั้แล้วอืนนี้ ทว่า...เียนอนที่ผมนอนอยู่ับยุบลราวับว่ามีใรอีนนอนอยู่บนเียเียวับผม สิ่ที่แรที่แวบเ้ามาือานยอล แ่...เาอยู่ับแบฮยอนเพราะะนั้นผมอาะิไปเอ็ไ้
พรึบ
สัมผัสอบอุ่นที่เหมือนับว่ามีนมานอนอาทา้านหลั ทำเอาแะัวที่สามสิบอผมหายวับไปในพริบา
านยอลั้นเหรอ?
ผมพลิัวเพื่อหันไปมอเ้าออ้อมแนนั่นแล้ว็ไ้เห็นว่าเป็นานยอลริๆ เพราะปิแล้วเวลาอยู่นเียวผมมัะเปิไฟบนหัวนอนเสมอ ทำให้ผมเห็นหน้าอานยอลอย่าัเน ใบหน้าหล่อแ่แอบน่ารัอเาูอิโรยเล็น้อย นัยน์าสีน้ำาลสใสอนนี้ปิสนิทราวับว่าวันนี้เาเหนื่อยมาทั้วัน ทำเอาผมไม่ล้าที่ะปลุเาเลย
รื รื รื
โทรศัพท์อานยอลในระเป๋าาเสั่นึ้นมา ทำให้ร่าสูละมือออาออาเอวอผมเพื่อหยิบโทรศัพท์ านยอลสไล์รับสายที่โทร.เ้ามาโยไมู่เบอร์้วย้ำ แ่ผม...เห็นเ็มาเลยล่ะ
“ฮัลโหล” น้ำเสียอานยอลฟัูเหมือนว่าเาะเหนื่อยมาๆ ผมว่านะานยอลไม่ไ้อยู่ับแบฮยอน่อนหน้านี้แน่ๆเลยเพราะไม่ั้นล่ะ็แบฮยอนไม่โทร.มาสสัยว่าานยอลพึ่ะเ้าวอร์เสร็สินะแบบนี้น่ะ
(านยอลันนอนไม่หลับ นายมาอยู่เป็นเพื่อนันหน่อยนะ) เสียหวานใสอแบฮยอนอออ้อนร่าสู ฟัูเผินๆแล้วอาะูน่ารั น่าสสาร แ่น้ำเสียนั้นมันลับเือไป้วยวามเศร้าสร้อย วามเหา
“ันพึ่เ้าวอร์เสร็เอ ไม่มีแระับรถไปหานายหรอนะ...หมาน้อย”
(เ้าวอร์? นายเ้าวอร์มันทุวันเลยหรือไันานยอล?! สออาทิย์นี้นายเป็นอะไร? นายเปลี่ยนไปมารู้หรือเปล่า?)
“ันยุ่ริๆนะ...”
(ันเหานายเ้าใไหม? ันเป็นแฟนนายนะมาหาันบ้า็ี ไม่ใ่ไปอยู่ับ ‘นอื่น’!)
!!!!
ูเหมือนว่า...แบฮยอนะเริ่มสสัยานยอลแล้วสินะ ไม่ั้นล่ะ็แบฮยอนไม่พูแบบนี้ออมาแน่ๆ
“อย่ามาวนทะเลาะนะแบฮยอน! ัน่ว พึ่เ้าวอร์เสร็และอนนี้็อยู่ที่อนโฯ เ้าใไหม!?”
(อนโฯ หึ อนโฯใรล่ะ? ันพึ่โทร.ไปหาน้อายนาย เฮุนบอว่านายมาอนโฯัน นายอยู่ห้อไหนล่ะันะไ้ไปหาถู!)
หัวใอผมที่เยเ้นอยู่ที่อ้าน้าย อนนี้เหมือนับว่าไปเ้นอยู่ที่ใุ้่มแล้วล่ะ ผมหวัว่าแบฮยอนไม่บ้าบิ่นพอที่ะเินไล่เาะประูห้อทุห้อหรอนะ แ่ว่า...ะเป็นอะไรหรือเปล่าถ้าผมอยาให้แบฮยอนรู้วามริเรื่ออผมับานยอลสัทีน่ะ
หึ เลวริๆเลยนะ...ผมน่ะ
“อย่ามาี่เ่า!” ผมยฝ่ามือแะแนานยอลเบาๆ เมื่อเริ่มรู้สึว่าานยอลเริ่มหุหิมาึ้น ถึะแอบหวัให้แบฮยอนรู้วามริ แ่ว่าผม็ไม่อยาให้แบฮยอน้อมาเสียใหรอนะ ในโลนี้ไม่มีใรอยาโนนรัะอใส่หรอ เื่อผมสิ...
“หมาน้อย...พรุ่นี้เ้าันะไปรับนะ โอเมั้ย?” านยอลเหลือบามามอผมนิหน่อย ่อนะปรับโทนเสียอเาให้อ่อนล เพราะรู้ีว่านั่นือสิ่ที่ผม้อาร และเา็ไม่อยาให้แบฮยอนิมา้วยล่ะ
(แ่ืนนี้นาย้อมานอนับัน!)
ื๊
แบฮยอนัสายทิ้ทันที้วยอารม์ที่เหมือนะโรธ เหมือนะโมโห แ่ามริแล้วำลัเสียใมา่าหาล่ะ แบฮยอนเป็นผู้ายที่ไม่่อยแสให้ใรเห็นว่าอ่อนแอ ันั้นเาึเลือที่ะแสอารม์อื่นออมา เพราะไม่้อารให้ใรมาบอว่าเาเป็นนอ่อนแอ
“นอนเถอะีโอ” านยอลหันหน้ามาหาผม พร้อมับสอแน้าหนึ่มาให้ผมหนุนแทนหมอน ส่วนอี้า็วัโอบอผมไว้แน่น ใบหน้าอผมุอยู่ที่แผ่นออานยอล และผม็ไ้ยินเสียหัวใอเาที่เ้นอยู่อย่าัเน
“นายวระไปหาแบฮยอนนะ”
“ีโอ ันทนไม่ไหวแล้วนะ ันไม่ไ้รัแบฮยอนนาย็รู้...” ใ่...ผมรู้
านยอลไม่เยรัแบฮยอน...ผมรู้เพราะานยอลพูบอย้ำับผมเสมอ แ่ผม็ยัพยายามที่ะให้านยอลอยู่ใล้แบฮยอนในานะที่เาเป็นแฟนแบฮยอน เพราะผมไม่อยาให้เพื่อนรัอผมเสียใ
“แบฮยอนอยู่นเียวเหานะ นายอย่าลืมสิว่าสออาทิย์ที่ผ่านมานายอยู่แ่ับัน มันไม่แปลอะไรไม่ใ่เหรอถ้า...!”
“ันะไปหาแบฮยอน...โอเนะ?” โยไม่รอให้ผมไ้พูบานยอล็ลุึ้นยืน แล้วหยิบระเป๋าเินเพื่อที่ะไปหาแบฮยอน ส่วนผมน่ะเหรอ็เ็บที่หัวใไ ทั้ๆที่เป็นนไล่ให้านยอลไปหาแบฮยอนเอแท้ๆ แ่พอานยอละไปริๆลับไม่อยาให้ไปะั้น แ่เพื่อไถ่โทษวามเลวอัวเอแล้ว ผมยอม...
ผมไม่ไ้ลุไปรั้านยอล หรือลุไปส่เาที่ประูห้อ ผมเลือที่ะนอนมอร่าสูที่เินออาห้อนอนอผมไปนลับสายา พร้อมๆับที่น้ำาไหลรินออมาพอี
วันนั้น...สอปีที่แล้วอนที่พวเราอยู่ปีสอ ถ้าผมไม่เลือทานี้บาทีผมอาะไม่เ็บแบบนี้็ไ้
านยอลเรียนหมอ แ่ว่าเามัะมารับเฮุนน้อายอเาลับบ้านบ่อยๆ แบฮยอนึ่เป็นพี่รหัสอเฮุน็พลอยรู้ัานยอลไป้วย และผมที่เป็นเพื่อนสนิทับแบฮยอน็ไ้รู้ัับว่าทีุ่หมอานยอลาารแนะนำอานยอล เมื่อพบันบ่อยพวเราสามน็เลยแลเบอร์โทร แลเฟสบุ๊ ไลน์ สารพัแอพพลิเั่นที่พวเราเล่น
หลัาไ้เบอร์ไปแล้วานยอลเริ่มโทร.มาหาผมบ่อยึ้น ทัเฟสมา ไลน์บ้าแล้วแ่สะว เรื่อนี้ผมไม่ไ้บอให้ใรรู้เพราะวามไม่แน่ใว่าเพื่อนสนิทอผมะรับไ้หรือเปล่า นวันหนึ่เฮุนเิท้อเสียานยอล แบฮยอนและผม็เลยนั่รอเฮุนอยู่ใ้้นไม้ที่มีม้าหินอ่อนหลัะนิเทศน์ และอนนั้นแบฮยอน็สารภาพรัานยอล่อหน้าผม ำพูนั้นผมำไ้ึ้นใเลยเียวล่ะ...
‘...มันอาะเร็วไป แ่ันรันายานยอล บันมั้ย?’
...แน่นอนว่าานยอลับผมเราสอน่าสบาันทันทีโยอัโนมัิ ผมรัานยอลแ่ผม็ไม่อยาให้เพื่อนสนิทัวเอเสียใ ยอมรับเลยว่าอนนั้นผมลำบาใมา แล้วมันทำให้ิไ้ว่าบาทีผมน่าะบอแบฮยอน่อนที่ะเิเหุาร์นี้ึ้น
‘ีโอนาย่วยันอบับานยอลหน่อยสิ’
ประโยอออ้อนเหมือนหาที่พึ่อแบฮยอน ือประโยที่ทำให้ผมไ้เลือทาที่ผิพลาลไป เพราะผมเลือที่ะ่วยแบฮยอน...
‘นายบับแบฮยอนเถอะนะ านยอล’
…ำพูอผมานยอลไม่้อทำาม็ไ้ แ่เพราะานยอลรู้ว่าแบฮยอนเป็นเพื่อนนสำัอผม และเา็รู้ว่าที่ผมพูนั้นไม่ใ่ำพูส่เหรือเสแสร้ แ่เป็นำพูที่ผมบอับเาริๆ เาึอบล...เพราะผม
นั่นน่ะือุเริ่ม้นที่ผิพลาอผม ถึแม้ว่าานยอละบับแบฮยอน แ่ผมับร่าสู็แอบบันอยู่โยที่นัวเล็ไม่รู้เลย ผมเห็นแ่ัวเินไปที่ะัใาานยอล เลวีมั้ยล่ะผมน่ะ...
หึ ผมไม่อยาำมันเลย...
ึ! โรม!
เสียระแทที่ัมาาห้อรับแ ทำให้ผมหลุออาภวั์ในอีที่ัวเอเป็นน่อ ่อนะรีบลุไปู้วยวามสสัยว่าเิอะไรึ้น และนั่น็ทำให้ผมเห็นเหุาร์นั้นอย่าัเน
้าวอในห้ออผมมันระัระายอย่าไม่มีิ้นี และที่สำัือ...
..แบฮยอน ที่ยืนร้อไห้อยู่รหน้า
“ฮึ...นายทำแบบนี้ับันไ้ไานยอล ีโอ!” แบฮยอนร้อไห้และเริ่มอาละวา เป็นใร็้ออาละวาสิ เมื่อไ้มาเห็นว่านรัอยู่ในห้ออเพื่อนสนิทอนเที่ยืนแบบนี้น่ะ วามลับอเราสอนมันเปิเผยแล้วล่ะานยอล
“ฮึ ันไว้ในายเพราะนายือ ‘เพื่อน’ อัน!” ผมรีบเบือนหน้าหนีแบฮยอนทันที เมื่อไ้ยินำว่าเพื่อนเอ่ยออมาาร่าเล็ ผมว่าผมไม่เหมาะที่ะไ้รับำว่าเพื่อนอเาแล้วล่ะ
“แู่สิ่ที่นายทำ! นายแท้าหลััน! นายหลอัน ไอ้เพื่อนสารเลว!” ไวว่าวามิ ฝ่ามือเล็อแบฮยอนฟาลมาที่แ้มผมทันที
เพียะ!
ลิ่นาวเลือที่ลุ้อยู่ในปาือสิ่ยืนยันว่าผมไม่ไ้ฝันไป
“นายทำอะไรลไปน่ะแบฮยอน นั่นเพื่อนนายนะ!” านยอลระาแนอแบฮยอนให้ออห่าาัวผม แล้วใ้ัวเอเป็นโล่ำบัให้ ผมวระเสียใที่เิเหุาร์นี้ึ้น แ่ผมับรู้สึีใมาว่าที่านยอลเลือที่ะปป้อผม
เห็นแ่ัวสิ้นีเลยนะ...ผมน่ะ
“เพื่อน? เหอะ! ันไม่นับนอย่ามันเป็นเพื่อนหรอ!!”
“...!!!” ็พอะรู้ว่าแบฮยอนะพูอะไร แ่็ทำใรับไม่ไ้อยู่ี
“หึ! ัน็สสัยนะว่าทำไมทุรั้ที่นายพูว่าานยอละมา านยอละเอาอไม้มาให้ แล้วพอหลัานั้นมัน็เป็นริเสมอๆ และัน็แปลใว่าทำไมในห้ออนายถึมีเสื้อผ้าัวให่ๆ แล้ว็ไม่ใ่สไล์อนายเลยแ่็ไม่เยถาม ที่สำัือทำไมันไม่เยแปลใเลยนะว่าำลัโนเพื่อนสนิทแย่แฟนไป! เลว!!”
็รู้ว่าเป็นนเลว...แ่พอำๆนั้นหลุออมาาปาแบฮยอนเพื่อนสนิทที่ีับผมมาโยลอมันลับทำให้ผมเ็บปวสุๆไปเลยล่ะ
“นายมันไอ้เพื่อนทรยศ! ไอ้สารเลว!!!” แบฮยอนทำท่าะมาบีผมอีรอบ แ่ิที่ว่าานยอลรั้เาไว้่อนที่ะมาถึัวผม “พอเถอะแบฮยอน”
“ทำไม? รัมันมาหรือไไอ้นเลวนนั้นน่ะ? ันรันายมันไม่พอหรือไันานยอลทำไมนาย้อทำแบบนี้!!?”
“ใ่! ันรัีโอ!”
“แล้วนายมาบอรัันทำไม!? มาบันทำไม? ฮึ ทำไม้อหลอัน้วย? ฮือๆๆ ทำไม...” แบฮยอนยเียนเรียวทุบอานยอลเหมือนอยาะระบายวามเ็บปวให้อีฝ่ายไ้รับรู้ แน่นอนว่าานยอลเลือที่ยืนเป็นหุ่นให้อีฝ่ายทุบเพื่อนระบายวามเ็บ ้วยว่า้อาระไถ่โทษับสิ่ที่ทำลไป แ่...านยอลไม่ผินที่ผิน่ะมันผม่าหาล่ะ
“แบฮยอน...ันอโทษนะ แ่ันรัานยอลนายเ้าใมั้ยว่าถ้ารัเราใรสันมาๆน่ะ เรา็ไม่อยาเสียเาไป นายเ้าใันหรือเปล่า?”
“หุบปาอแไปะ!” สิ้นเสียแบฮยอน็ทำท่าะระโนมาหาผมอีรอบ แ่ิที่ว่าานยอลรั้ไว้ไ้่อน “ันเอานยอล่อน ันรัเา่อน แล้วูสิ่ที่แทำสิ หัหลัเพื่อนัวเอ!!! นีๆเาไม่ทำันหรอนะ!”
“พอสัทีเถอะ พี่แบฮยอน” เสียปริศนาที่ัมาาทา้านหลั ึสายาอพวเราทั้สามนให้หันไปมออย่าพร้อมเพรีย่อนะเห็นผู้ายร่าสูผิวสีาวยืนอยู่รประูห้อ
‘เฮุน’ น้อายอานยอล...
“พี่อย่ามาเสแสร้ทำแบบนี้เลย พี่็รู้ไม่ใ่หรือไว่าสอนนี้บัน่อนที่พี่ะสารภาพรัับพี่านยอล”
!!!!
แบฮยอนรู้ั้นเหรอ? หมายวามว่าไัน?
“นายพูอะไรอนายเฮุน!” แบฮยอวาใส่เฮุน้วยน้ำเสียร้อนรนนผมับสัเไ้ แบฮยอนรู้มาโยลอั้นเหรอ?
“วันนั้นพี่เป็นนอให้ผมแล้ทำอะไรสัอย่าที่ะทำให้พี่านยอลอยู่นานๆ หึ อนแรผม็ิว่าพี่ะ่วยให้พี่านยอลับพี่ีโอบอวามริ แ่พี่ลับเลือที่ะสารภาพรัับพี่านยอลทั้ๆที่รู้ว่าเพื่อนสนิทพี่ำลับอยู่ับพี่ายอผม!”
“เออใ่ันรู้!! ็อาารมันส่อให้เห็นะนานั้นนี่ ทำไมะเาไม่ออล่ะ แ่ันผิหรือไที่อยาไ้โอาสบ้าน่ะันผิเหรอ?”
“นายไม่ผิหรอ แ่...เพื่อนันเาไม่ทำันแบบนี้หรอนะแบฮยอน” น้ำเสียทุ้มที่สั่นเรือเล็น้อยอานยอล เหมือนับเป็นมือที่มอไม่เห็นมาโมยหัวใอผม นัยน์าอเามันแนิๆและเอ่อลอไป้วยน้ำา
ปาร์านยอลำลัร้อไห้ั้นเหรอ?
“นายรู้มั้ยว่าสอปีที่ผ่านมาเพื่อนที่นาย่าว่าเลวนะ เป็นนที่ทำให้นายมีวามสุลอ ที่ันบับนาย็เพราะำออีโอ ที่ัน้อแล้ทำเป็นรันาย็เพราะีโอ เพื่อนนายนนั้นน่ะยอมที่ะเ็บปวเพื่อให้นายไ้สมหวัับวามรั นั่นล่ะือสิ่ที่นเลวเาทำัน”
“ันรู้...แ่ัน็อยาไ้โอาสให้นายมอมาที่ันบ้า รู้มั้ยว่าอนนั้นที่นายอบลันีใแ่ไหน หึ แ่ันไม่ิเลยว่านายะบันับีโอไปพร้อมัน ันไม่ิเลยริๆถ้าวันนี้ไม่ไ้มาเห็นับาัวเอ ัน็โ่เป็นวายอีนาน!”
“ันอโทษนะแบฮยอน ันอโทษริๆ” ผมล่าวอย่าสำนึผิ แล้ว็หวัว่าแบฮยอนะเ้าใผม แม้วามหวัแทบะเป็นศูนย์็าม
“ไม่้อมาอโทษ เพราะันไม่ให้อภัย อ้อ! ันหวันะว่าเราะไม่ไ้เอันอี ‘โยอู’ ลา่อน”
แบฮยอนไม่มีแม้ระทั่น้ำาให้ผมทั้ๆที่เาเยำลา ผมยืนมอเพื่อนสนิทที่เินออาห้อผมไปโยไม่ิที่ะหันลับมามอผมเลย...
...ลับหลัยอูไปแล้ว น้ำาอแบฮยอน็รินไหลออมา เารัานยอลมา็ริ ถึอย่านั้นเารัยอูมาว่าที่ะเห็นเพื่อนัวเล็เสียใ แ่แบฮยอน็ไม่ใ่นใีที่ะให้อภัยในสิ่ที่เพื่อนรัทำไ้...
...หลัาเหุาร์วันนั้นแบฮยอน็หายไป เท่าที่ผมรู้ือแบฮยอนย้ายมหา’ลัย นอื่นอาทำไม่ไ้แ่สำหรับแบฮยอนที่รอบรัว่อน้ามีานะ และเ้าัว็เป็นนหัวีอยู่แล้วมัน็ไม่ใ่ปัหาอะไร
ส่วนผมับานยอล็บันอย่าเปิเผย แ่ะถามว่านรอบ้าะว่าอย่าไน่ะเหรอ? ทุน็เ้าใี เพราะเหุาร์ในวันนั้นเสียทะเลาะอพวเรามันัทะลุออไปมาพอที่ะทำให้นห้อ้าๆไ้ยิน และปา่อปา็เล่าัน่อไปว่า ‘แบฮยอนแย่านยอลไปาผม’
แ่ผมรู้ีว่ามันเป็นวามริหรือไม่ใ่วามริ...
“ทำไมมานั่าลม” เสียทุ้มๆเอ่ยึ้นาทา้านหลั่อนที่เ้าอเสียะทรุนั่บนโหิน้อนเียวับผม โยานยอลนั่อยู่ทา้านหลัอผมแล้วโอบอผมไว้ ให้ศรีษะผมแอบอิับแผ่นอว้าอเา วันนี้เป็นวันหยุเราสอนเลยมาเที่ยวทะเลัน อนเย็นๆแบบนี้มอูน้ำทะเลสีฟ้าและพระอาทิย์ำลัะิน มัน็ให้วามรู้สึที่ผ่อนลายีนะ ยิ่มาูในอนที่เรื่อร้ายๆผ่านไปแล้วมัน็ียิ่ีเ้าไปให่
“ลมมันเย็นไ อื้อ~” ผมร้อประท้วมือานยอลมือมาบีบมูผม ให้ายสิ ทำไมเาอบบีบมูผมันะ บีบนมูะบานอยู่แล้วเนี่ย
“นี่ีโอย่าห์ันอถามอะไรหน่อยิ” หลัาานยอลปล่อยมือออามูอผมแล้วเา็อ้อมอผมเอาไว้ แล้ว็โยัวไปมา
“อืม”
“นายทนให้ันบับแบฮยอนไ้ไลอสอปี” อ่า ำถามนี้เอเหรอเนี่ย
“เพราะันเื่อใว่านายะรัันพียนเียวลอไปไล่ะ” อย่าลืมที่ผมเยบอล่ะว่าผมือนัแสยอเยี่ยมน่ะ ุไม่มีทารู้หรอว่าที่ผมพูนั้นเป็นเรื่อริหรือว่าเรื่อโหเื่อสิ
“มั่นใันะยอู” สิ้นำพูแมหมั่นไส้อานยอล ริมฝีปาอผม็ถูเาทาบทับลมา แล้วานยอล็เริ่มัววามหวานาริมฝีปาอผมทันที
นี่...ผมมีอะไระบอล่ะว่า ‘ผมือนัแสยอเยี่ยม’ ามริผมน่ะทนไม่ไ้ั้แ่สออาทิย์แรแล้ว และผม็พยายามที่ะให้แบฮยอนรู้วามริั้หลายรั้ แ่มัน็ไม่สำเร็ นมันมาสำเร็เมื่อไม่นานมานี้เอ ถ้าุสัเุ็ะรู้ว่าผมไม่ไ้พยายามที่ะผลัันานยอลไปหาแบฮยอนสัเท่าไหร่เลย พอเป็นแบบนี้ยิ่นานวัน อืม ็แ่สออาทิย์เอมั้ วาม็แแล้ว เห็นมั้ยล่ะว่าผมแสเ่แ่ไหนน่ะ
ผมวาแผนมันไว้แล้ว...็ผมเป็นนเลวนี่นะ J
“รันายนะยอู”
“รันายเหมือนันานยอล”
:3
บแล้ว่ะ :D
#ีไม่ีอย่าไ ถ้าบอไ้็บอ้วยนะะ
# อบุที่เ้ามาอ่านนะะ ถ้าุอบ นแ่็มีวามสุนะะ
Thank you for comment. (อ่อนภาษาแ่็ยัอยาะพิมพ์)
อบุที่มาเม้น์ให้ันนะะ
ความคิดเห็น