ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
Chapter 1…บทนำ
...เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มผสมปนเปอยู่กับเสียงของสายลมหวีดหวิวอย่างไม่สนใจไยดีใคร แม้แต่ผู้ที่นั่งเหม่อลอยปล่อยอารมณ์ไปกับกระแสธารแห่งกาลเวลา...
...สุรเสียงสำเนียงพฤกษาไหว
สายลมไกวแกว่งไปอย่างอ่อนหวาน
ประหนึ่งปลอบประโลมจิตอันร้าวราน
เสียงขับขานก้องหทัยในบัดดล...
...นิลนาศนั่งอยู่เพียงลำพังหน้าบ้านของเธอมือข้างหนึ่งยังคงถือปากกาอยู่ หลังจากที่อ่านหนังสือมาร่วมชั่วโมงเธอรู้สึกอ่อนล้าในดวงตาจึงละจากหนังสือตรงหน้าพร้อมกับทอดสายตาเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมายปลายทาง ถึงแม้ว่าในขณะนี้เธอจะดูสงบสักเพียงใดแต่ในใจของเธอกลับช่างปวดร้าวเมื่อยามนึกถึงผู้ที่เธอเคยชิดใกล้แม้ว่าเขาผู้นั้นจะจากเธอไปนานแสนนานแล้วก็ตาม...
...ตั่งแต่เธอกลับมาทุกอย่างเหมือนจะดูเป็นปกติ ไม่มีใครพูดถึงช่วงเวลาที่เธอหายตัวไป ทุกๆอย่างยังคงดำเนินไปตามวัฏจักรของเวลาแต่เธอรู้ว่าสิ่งนั้นไม่ใช่ความฝันอย่างที่ทุกๆคนพยายามจะบอกเธอเพราะหากมันเป็นเพียงความฝันก็คงจะดีไม่น้อยเพียงแค่ลืมตาตื่นมาในตอนเช้าทุกอย่างคงจะมลายหายไปกับแสงแห่งอรุณรุ่ง หากเป็นเพียงความฝันเธอคงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานถึงเพียงนี้ หากเป็นเพียงแค่ความฝัน...
...ยามที่เธอนั่งอยู่คนเดียวเช่นนี้ยิ่งทำให้เธอคิดถึงเขาผู้นั้นมากขึ้น แม้ว่าเธอจะมิได้เห็นหน้า หรือแม้แต่ได้ยินเสียงของเขาก็ตาม รอยยิ้มที่มอบให้เธอทุกครั้งที่สบสายตากัน เสียงหัวเราะขบขันเวลาที่เธอแสดงกริยาทะเล่อทะล่า หรือแม้แต่สีหน้าเป็นห่วงเวลาเธอประสบกับภัยอันตราย ฝ่ามือที่ยื่นให้เธอเกาะกุมทุกครั้งในเวลาที่ต้องการ ท่อนแขนล่ำสันที่ปกป้องให้พ้นจากภัยร้าย อกอันอบอุ่นที่ให้เธอซุกใบหน้าทุกครั้งยามเสียน้ำตา ช่วงเวลาที่อยู่กับเขาช่างกระจ่างชัดในดวงจิตแล้วเหตุนี้มันจะเป็นเพียงแค่ความฝันได้อย่างไร...
TO BE CONTINUE.
...เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มผสมปนเปอยู่กับเสียงของสายลมหวีดหวิวอย่างไม่สนใจไยดีใคร แม้แต่ผู้ที่นั่งเหม่อลอยปล่อยอารมณ์ไปกับกระแสธารแห่งกาลเวลา...
...สุรเสียงสำเนียงพฤกษาไหว
สายลมไกวแกว่งไปอย่างอ่อนหวาน
ประหนึ่งปลอบประโลมจิตอันร้าวราน
เสียงขับขานก้องหทัยในบัดดล...
...นิลนาศนั่งอยู่เพียงลำพังหน้าบ้านของเธอมือข้างหนึ่งยังคงถือปากกาอยู่ หลังจากที่อ่านหนังสือมาร่วมชั่วโมงเธอรู้สึกอ่อนล้าในดวงตาจึงละจากหนังสือตรงหน้าพร้อมกับทอดสายตาเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมายปลายทาง ถึงแม้ว่าในขณะนี้เธอจะดูสงบสักเพียงใดแต่ในใจของเธอกลับช่างปวดร้าวเมื่อยามนึกถึงผู้ที่เธอเคยชิดใกล้แม้ว่าเขาผู้นั้นจะจากเธอไปนานแสนนานแล้วก็ตาม...
...ตั่งแต่เธอกลับมาทุกอย่างเหมือนจะดูเป็นปกติ ไม่มีใครพูดถึงช่วงเวลาที่เธอหายตัวไป ทุกๆอย่างยังคงดำเนินไปตามวัฏจักรของเวลาแต่เธอรู้ว่าสิ่งนั้นไม่ใช่ความฝันอย่างที่ทุกๆคนพยายามจะบอกเธอเพราะหากมันเป็นเพียงความฝันก็คงจะดีไม่น้อยเพียงแค่ลืมตาตื่นมาในตอนเช้าทุกอย่างคงจะมลายหายไปกับแสงแห่งอรุณรุ่ง หากเป็นเพียงความฝันเธอคงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานถึงเพียงนี้ หากเป็นเพียงแค่ความฝัน...
...ยามที่เธอนั่งอยู่คนเดียวเช่นนี้ยิ่งทำให้เธอคิดถึงเขาผู้นั้นมากขึ้น แม้ว่าเธอจะมิได้เห็นหน้า หรือแม้แต่ได้ยินเสียงของเขาก็ตาม รอยยิ้มที่มอบให้เธอทุกครั้งที่สบสายตากัน เสียงหัวเราะขบขันเวลาที่เธอแสดงกริยาทะเล่อทะล่า หรือแม้แต่สีหน้าเป็นห่วงเวลาเธอประสบกับภัยอันตราย ฝ่ามือที่ยื่นให้เธอเกาะกุมทุกครั้งในเวลาที่ต้องการ ท่อนแขนล่ำสันที่ปกป้องให้พ้นจากภัยร้าย อกอันอบอุ่นที่ให้เธอซุกใบหน้าทุกครั้งยามเสียน้ำตา ช่วงเวลาที่อยู่กับเขาช่างกระจ่างชัดในดวงจิตแล้วเหตุนี้มันจะเป็นเพียงแค่ความฝันได้อย่างไร...
TO BE CONTINUE.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น