ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part Wind - ออกเดินทางและพานพบ
Part Wind
Start-Point of Destiny with Friend on Journey in The Land of Wind
จุดเริ่มต้นแห่งโชคชะตากับเพื่อนผู้ร่วมทางในดินแดนแห่งสายลม
ออกเดินทางและพานพบ
ข้ามพ้นจากเขตเป็นกลางออกมาหลังจากผ่านขั้นตอนตรวจคนเข้าประเทศ ชายหนุ่มผมดำตรงยาวถึงต้นคอยืนสูบอากาศที่มีกลิ่นหอมของหญ้าอย่างสบายอารมณ์ พร้อมกับหมาป่าขนสีเงินปนดำ ตาสีน้ำเงินเข้มเพื่อนคู่ใจ
เรย์เดน : ว่าไงเฟนริว อากาศดีเนอะ ว่าไหม ?
เฟนริว : ฮื่อออ
หมาป่าเฟนริวส่งเสียงครางตอบ
เรย์เดน : ว่าแต่พอข้ามเขตเป็นกลางมาปุบก็เจอทุ่งหญ้าปับเลย คีรียานี้เหมือนกับที่แม่เล่าให้ฟังเลยแฮะ
ชายหนุ่มพูดพลางจ้องมองทุ่งหญ้าสุดลูกหูลูกตาสีเขียวขจีด้วยดวงตาสีดำเช่นเดียวกับสีผม สายลมเย็นพัดเอื่อยๆมาสัมผัสใบหน้า เส้นผมพลิ้วไหวไปตามแรงลม
เรย์เดน : เอาล่ะ ออกเดินทางกันซะทีดีกว่า หวังว่าเผ่าที่ใกล้ที่สุดจะเดินไปถึงได้ในวันเดียวนะ
ชายหนุ่มก้าวเดินพร้อมกับหมาป่าคู่ใจ
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
เรย์เดน : อืมมมมม เดินไปทางไหนก็เจอแต่ทุ่งหญ้าแฮะ เฟนริว ได้กลิ่นอะไรบ้างไหม อย่างกลิ่นต้นไม้ แม่น้ำ ป่า หรืออะไรอย่างอื่นที่ไม่ใช้หญ้าอ่ะ ??
เฟนริว : โฮ้ง!!!
เรย์เดน : เห !? ได้กลิ่นมอสเตอร์เหรอ เข้ามาไม่ทันไรเจ้าถิ่นก็มาต้อนรับซะแล้วสิ
พูดพลางชักดาบคู่เดนส์เซนที่สะพายไว้ที่เอวด้านซ้ายและขวาออกมาเตรียมพร้อมรับมือ
ตึก ตึก ตึก ตึกๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงวิ่งใกล้เข้ามา แล้วหยุดลงเบื้องหน้าของทั้งสอง
เฟนริว : แฮ่ !!!
เรย์เดน : รู้แล้วน่า ข้าไม่เล่นก็ได้
เบื้องหน้าของทั้งสองคือ เสือลายเหลืองดำ ตัวใหญ่เท่าหมีควายที่โตเต็มที่ มีเขาสีดำสามอัน อยู่บนหัวหนึ่งอัน บนหลังสองโง้งมาด้านหน้า ยืนแยกเขี้ยวขว้างหน้าอยู่ 4 ตัว ชาวคีรียาเรียกมันว่า “ซีรัน”
เรย์เดน : โอ้โฮเฮะ! ตัวซีรันเหรอ พึ่งเคยเห็นนะเนี่ย
เฟนริว : โฮ้งๆ !!
เรย์เดน : รู้แล้วๆ ไม่ต้องย้ำนักหรอกน่า
เฟนริวเหลียวมองอย่างไม่ไว้ใจ
เรย์เดน : อะไรกันเล่า!! ก็บอกแล้วไงว่าจะไม่เล่น ไว้ใจกันหน่อยซี่
ขณะที่ทั้งสองกำลังโต้เถียงกันตัวซีรันสองตัวก็พุ่งเข้ามาทางเรย์เดน
ฟุบ เฟี่ยว ฉัวะๆ
โฮกกกกก ตุบ ตุบ
ตัวซีรันสองตัวที่พุ่งเข้ามายังไม่ทันจะถึงตัวของเรย์เดน ก็ถูกดาบในมือทั้งสองเล่มเชือดคอเป็นแนวยาว หล่นบนพื้นหญ้าดิ้นด้วยแรงเฮือกสุดท้ายก่อนนิ่งไป
เรย์เดน : ตัวใหญ่ซะเปล่าน้า
พลางยกดาบในมือซ้ายขวาสะบัดเลือดตัวซีรันออก แล้วเดินหน้าเข้าหาตัวซีรันที่เหลืออีกสองตัวอย่างช้าๆ
ขณะที่เรย์เดนเดินเข้าไปใกล้ ตัวซีรันตัวหนึ่งทำท่าหันหลังคล้ายจะวิ่งหนีนั้นเอง
ฟุบ หงั่บ ฉึก ตุบ ปึด ปึด
โฮกกกกกก โฮกกก ฮืดดดด ฮืดดดดด
เฟนริวพุ่งผ่านเรย์เดนไปขย่ำเข้าที่ลำคอของตัวซีรัน กัดหลอดลมแล้วเหวี่ยงลงบนพื้น ตัว ซีรันพยายามดิ้นร้นเอาชีวิตรอดแต่ไม่เป็นผล ขาดใจตายใต้คมเขี้ยวของเฟนริว
เรย์เดน : ฮะฮะฮะ ยังเก่งเหมือนเดิมนะเฟนริว
หัวเราะพลางเดินเข้าไปหาตัวซีรันอีกตัวหนึ่งที่เหลียวไปมองเฟนริวด้วยอาการคล้ายตกใจกลัว
เรย์เดน : เฮ้
ตัวซีรันหันมาตามเสียงเรียกของเรย์เดน
เรย์เดน : คราวหน้าถ้าจะหาเหยื่อ หัดหาเหยื่อที่อ่อนแอกว่าตัวเองล่ะ
เฟี่ยว ฉัวะ
โฮกกกกก ตุบ
พูดไปพลางฟันดาบเชือดคอตัวซีรันที่เหลือ
ตัวซีรันร้องก่อนสิ้นใจแล้วล้มลงบนพื้นหญ้า
เรย์เดน : ไม่ใช้คราวหน้านี่นา เกิดใหม่คราวหน้าต่างหาก เนอะ เฟนริว
เฟนริว : แฮ่ะ แฮ่ะ
เรย์เดน : อะไรนะ!!! จะให้ข้าแบกเจ้าสี่ตัวนี้ไปด้วย จะบ้าเรอะ!!!
เฟนริว : โฮ้ง!
เรย์เดน : ข้าคนเดียวจะแบกไงไหวหา!? คิดหน่อยสิ
เฟนริว : ฮื่ออออ!!!
เรย์เดน : อย่าเอาแต่ใจน่า ถ้าจะกินเอาไปตัวเดียวก็พอ ไว้หาคราวหน้าเหอะ ที่เหลือทิ้งไว้เนี่ยแหล่ะ
เฟนริว : โฮ้ง โฮ้ง
เรย์เดน : ฮึ่ยยย!! ข้าให้แค่สองตัว สามตัวถึงเจ้าจะช่วยลากไปข้าก็แบกคนเดียวสองตัวไม่ไหวหรอก
เฟนริว : หงิง .................... โฮ้ง!
เรย์เดน : เออ! ตกลงตามนี้ แต่ต้องไปหาเชือกมาใช้ลากก่อน แล้วข้าไปหามาจากไหนล่ะเนี่ย
เฟนริว : แฮ่!!!
เรย์เดน : เอ้อ!! ข้าไม่หาเรื่องเบี้ยวเจ้าหรอกน่า
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังโต้เถียงกันนั้น ก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งแววมาตามสายลม
แปะ แปะ แปะ!!!
??? : เก่งจังนะพี่ชายนักเดินทาง คนเดียวจัดการซีรันตั้งสี่ตัวได้
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งตบมืออยู่บนเนินหญ้าด้านซ้ายของทั้งสองห่างออกไปไม่มากนัก ผมสีน้ำตาลแดงยาวถึงประมาณกลางหลัง แต่งกายด้วยเสื้อแขนกุดและกระโปรงยาวถึงเข่าทำจากผ้าขนสัตว์ มีลวดลายสัญลักษณ์ของชนเผ่าคีรียา มีผ้าขนสัตว์พันบริเวณแขนจนถึงข้อมือ สวมรองเท้าหนังสัตว์ มีบูมเมอแรงห้อยอยู่ด้านหลัง
เรย์เดน : หา......(เฟนริว ไม่ได้กลิ่นเด็กคนนี้รึไงห่ะ)
เฟนริว : โฮ้ง ......(ก็นางอยู่ใต้ลม ข้าเลยดมกลิ่นของนางไม่ได้หน่ะสิ)
ทั้งสองคุยกันทางโทรจิต
เรย์เดน : สาวน้อย เผ่าของเจ้าอยู่แถวนี้เหรอ
พูดหลางเก็บดาบเข้าฝักที่เอว
เด็กหญิงเผ่าคีรียา : อื้อ เผ่าของข้าอยู่ห่างจากที่นี้ไม่มาก
เรย์เดน : เหรอ งั้นก็พอดีเลย ข้ากำลังคิดจะหาทางขนเจ้าตัวซีรันพวกนี้ไปยังไงอยู่พอดี เจ้ามีเชือกมาด้วยรึเปล่า ช่วยข้าขนหน่อยสิแล้วอีกสามตัวที่เหลือข้าจะยกให้เจ้า
เฟนริว : โฮ้ง โฮ้ง โฮ้ง!!!
เด็กหญิงเผ่าคีรียา : ฮิ ฮิ ฮิ ท่าทางเจ้าหมาจะไม่ค่อยชอบใจนะ ฮิ ฮิ ฮิ
เรย์เดน : หา!? เจ้าได้ยินที่พวกข้าคุยกันเหรอเนี่ย แหมน่าอายจัง แฮะๆ
เด็กหญิงเผ่าคีรียา : ฮิฮิ ใช้ เอาเป็นว่าข้าจะช่วยขนมันกลับเผ่าก็แล้วกัน พวกท่านก็มาพักที่เผ่าของข้าสัก 4-5 วันแล้วค่อยออกเดินทางต่อนะ ข้าอยากรู้เรื่องของประเทศอื่นบ้าง
เรย์เดน : จริงเหรอ แหม โชคดีจังเนอะ ว่าไหมเฟนริว ?
เฟนริว : โฮ้ง โฮ้ง
เด็กหญิงเผ่าคีรียา : เจ้าหมาชื่อ เฟนริว เหรอ ?
เรย์เดน : ใช้ ส่วนข้าชื่อ เรย์เดน ยินดีที่ได้รู้จักนะ
กีกิ : ข้าชื่อ กีกิ ยินดีที่ได้รู้จักพี่ชายนักเดินทาง
??? : กีกิ กีกิ รับปากพาไปเผ่าง่ายๆแบบนี้จะดีเหรอ ?
เสียงเด็กผู้ชายเสียงอ่อยๆ ร้องถามเหมือนไม่แน่ใจว่าการชวนเรย์เดนไปที่เผ่าจะเป็นเรื่องดี
กีกิ : เอ๊ะ ยัง ข้าบอกไปแล้วว่าจะพาพวกเขาไปพักที่เผ่า เจ้าจะให้ข้าคืนคำตัวเองเหรอ แล้วก็พี่ชายนักเดินทางดูไม่เหมือนพวกโจรซะหน่อย
พูดพลางดึงหูเด็กชายมาข้างหน้า เป็นเด็กผู้ชายท่าทางขี้อาย ผมสั้นสีน้ำตาลเข้ม สวมเสื้อแขนยาว ใส่กางเกงขาสามส่วน มีสัญลักษณ์แบบเดียวกับกีกิ สวมรองเท้าหนังสัตว์ สะพายธนู
กีกิ : พี่ชายอย่าถือสาเจ้านี้เลยนะ
เรย์เดน : ฮะฮะ ไม่เป็นไรหรอก แล้วน้องชายคนนี้ชื่ออะไรล่ะ
กีกิ : เจ้านี้ชื่อ ยัง เป็นเพื่อนข้าเอง เอ้า! ยัง แนะนำตัวหน่อยสิ
ยัง : อะ เออ ..... ข้าชื่อ ยัง ยินดีที่ได้รู้จักครับ
เรย์เดน : ยินดีที่ได้รู้จัก ยัง ข้าชื่อ เรย์เดน ส่วนเจ้านี้ชื่อเฟนริว
เฟนริว : โฮ้ง
กีกิ : เอาล่ะยัง พวกเราไปช่วยเขาขนตัวซีรันไปที่เผ่าดีกว่า ไปกันเถอะ
ยัง : อ่ะ เหวอ!!
กีกิวิ่งลงเนินมาพร้อมกับจูงมือลากยังลงมาด้วย
ฟุบ ตุบ
ในขณะที่ยังกำลังจะล้มนั้น เฟนริววิ่งเข้าไปรับไว้ได้ ร่างของยังหล่นลงบนแผ่นหลังที่มีขนหนานุ่มของเฟนริว
ยัง : อ๊ะ เอ๊ะ ทำไมไม่เจ็บหล่ะ
ยังลืมตาขึ้นมาพบตัวเองอยู่บนหลังของเฟนริว
ยัง : หว่า หว่า!!!
เรย์เดน : ฮะฮะฮะ ยัง ไม่ต้องกลัวหรอก เฟนริวหน่ะไม่ทำอันตรายใครหรอก ถ้าหากไม่มีใครจะทำอันตรายเค้า เพราะฉะนั้นขี่ได้เลย
กีกิ : ยัง น่าอิจฉาอ่ะ ข้าขี่ด้วยสิ
พูดพลางทำท่าจะขึ้นไปขี่หลังเฟนริวด้วย
ยัง : งั้น งั้น ข้าลงก่อนล่ะกัน
พูดพร้อมกับลงจากหลังของเฟนริว
กีกิ : โอ้โห่ ขนนุ่มจังเลยล่ะ เฟนริว
พูดพลางกอดเฟนริว
เรย์เดน : เออ กีกิ อย่ากอดแรงจะดีกว่านะ เจ้านั้นจะรำคาญเวลาใครกอด แล้วจะสะบัดตัว เดี๋ยวเจ้าจะตกลงมาบาดเจ็บได้นะ
กีกิ : เหรอ เฟนริวเป็นหมาขี้อายซะด้วยนะเนี่ย ฮิฮิ
พูดพลางลูบหัวเฟนริว
เรย์เดน : เอาล่ะ เดี๋ยวค่อยไปทำความคุ้นเคยกันต่อที่เผ่าของเจ้าล่ะกัน ตอนนี้เรามาจัดการตัวซีรันพวกนี้กันก่อนดีกว่า
กีกิ : อืม ได้เลยพี่ชาย ยัง เราไปช่วยลากตัวซีรันกัน
ยัง : อะ อื้อ
กีกิ ลงจากหลังเฟนริว ก็เรียกยัง ไปช่วยเรย์เดน ขนตัวซีรันไปที่เผ่าของทั้งสอง
กีกิกับยังนำเชือกที่นำติดตัวมามัดตัวซีรันแต่ล่ะตัว แล้วนำปลายเชือกที่เหลือทั้งสองด้านมาผูกเป็นบ่วง เพื่อใช้ลาก โดยกีกิกับยังจะช่วยกันลากหนึ่งตัว เฟนริวลากอีกหนึ่งตัว เรย์เดนลากสองตัว
เรย์เดน : นี้ เฟนริว ไอ้คนอยากจะกินไหงลากตัวเดียวหา แล้วให้ข้าลากตั้งสองตัว
เฟนริว : แฮ่ะๆ โฮ้ง!
เรย์เดน : ไม่ต้องอ้างว่าเจ้าตัวเล็กกว่าตัวซีรันเลย แล้วถึงข้าจะตัวโตกว่าเจ้า แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าจะแรงเยอะเหมือนเจ้านะ
เฟนริว : โฮ้งๆ!!
เรย์เดน : อะไรนะ!!? เจ้าจะบอกว่าเจ้าฆ่าตัวเดียวเลยลากแค่ตัวเดียว แต่ข้าฆ่าสามตัวน่าจะลากทั้งสามตัวเรอะ!! แต่คนที่อยากจะกินมันแกนะ
เฟนริว : ฮื่อออ!
คำรามในลำคอพลางเดินนำหน้าไป
เรย์เดน : เฮ้ เถียงแพ้แล้วเดินหนีเหรอ หา เฮ้ เฟนริว
เฟนริวไม่หันมา เดินนำหน้าต่อไป
เรย์เดน : หน่อยแหน่ะ ไอ้หมาตะกละ
กีกิ : คิกๆๆๆ ฮะๆๆๆๆ พี่ชายนี้ทะเลาะกับหมาได้ด้วยเนอะ ตลกจังเลยว่าไหม ยัง
ยัง : พรืด อุบ ฮึๆๆ ขะ ขอโทษครับ
เรย์เดน : อ่า ฮะฮะ น่าอายจัง ฮะๆๆ
กีกิ : แล้วทำไมพี่ชายถึงได้คุยกับเฟนริวรู้เรื่องล่ะ
เรย์เดน : อ้อ ก็ข้าเล่นกับเจ้านั้นมาตั้งแต่เด็กแล้วหล่ะ เลยทำให้เข้าใจกัน
กีกิ : เหรอ อย่างงี่นี้เอง เหมือนพวกเราเลยเนอะ ยัง
ยัง : อะ อืม
เรย์เดน : แล้วพวกเจ้าสองคนมาล่าสัตว์กันเองไม่เป็นไรเหรอ
กีกิ : อื้อ เห็นพวกเราสองคนเป็นแบบนี้ แต่ข้าก็ออกมาล่าสัตว์กับยังเป็นประจำอยู่แล้วหล่ะ เนอะยัง
ยัง : ชะ ใช้ครับ ข้าพอมีฝีมืยิงธนูอยู่บ้างครับ
เรย์เดน : เหรอ เอ่อ ยัง เจ้าไม่ต้องสุภาพกับข้ามากนักก็ได้ พูดคุยกับข้าตามปกติเถอะนะ ข้าไม่ว่าหรอก
ยัง : อะ เออ .... ครับ
เรย์เดน : ฮะๆ ท่าทางต้องให้สนิทกันมากกว่านี้นะเนี่ย ฮะๆๆ
กีกิ : ฮะๆๆๆ แล้วพี่ชายมาจากไหนเหรอ
เรย์เดน : ข้ามาจากดันส์เซน
กีกิ+ยัง : เห!!!
กีกิ : น่าแปลกนะ ข้าก็เคยเจอคนจากดันส์เซนมาเหมือนกัน ถึงจะไม่มากก็เถอะ แต่ไม่เห็นมีใครเหมือนพี่ชายเลย
ยัง :อะ อือ จริงด้วย คนจากดันส์เซน ที่เคยเจอจะเป็นคนที่เครียดอยู่ตลอดเวลา ดูน่ากลัว ไม่เห็นมีใครเหมือน...... เออ ท่านเรย์เดนเลย
เรย์เดน : แหม่ ยัง ไม่ต้องเรียกท่านหรอก เรียกชื่อข้าได้เลย ลองเรียกดูสิ
ยัง : เออ.... เรย์เดน
เรย์เดน : อืม แบบนี้แหล่ะ
กีกิ : นี้ๆ แล้วทำไมพี่ชายถึงเห็นไม่เหมือนคนจากดันส์เซนเลยล่ะ
เรย์เดน : กีกิ เจ้าก็ด้วย เรียกข้าว่า เรย์เดน เหมือนกับยัง บ้างสิ เรียกพี่ชายข้าก็ชอบนะ แต่มันฟังดูไม่ค่อยสนิทสมกับเป็นเพื่อนกันสักเท่าไหร่
กีกิ : ได้เลย เรย์เดน ข้าดีใจมากเลยที่ท่านบอกกับพวกข้าแบบนี้
เรย์เดน : หืม ทำไมล่ะ
ยัง : เพราะว่าพวกผู้ใหญ่ในเผ่าเห็นพวกเราเป็นเด็ก เลยไม่ค่อยให้ทำอะไรหน่ะครับ
กีกิ : ใช้ เห็นเป็นเด็กแล้วไม่ยอมให้ฝึกการต่อสู้บ้างล่ะ ไม่ค่อยยอมให้ออกมาล่าสัตว์บ้างล่ะ น่าเบื่อที่สุดเลย
เรย์เดน : อืม อย่างนี้นี่เอง แต่กับข้าพวกเจ้าอยากให้ข้าช่วยอะไรก็บอกมาได้เลย เป็นเพื่อนกันก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว แต่เฉพาะเรื่องที่พวกเจ้าไม่ต้องเสี่ยงอันตรายนะ
กีกิ : เห แล้วอะไรที่ว่าไม่เสี่ยงอันตรายล่ะ
เรย์เดน : ก็อย่างไปสู้กับโจร อะไรทำนองเนี่ยแหล่ะ ที่เหลือพวกเจ้าอยากทำอะไรบอกข้าได้เลย ข้าไปเป็นเพื่อนพวกเจ้าเอง
กีกิ : จริงเหรอ จริงๆนะ ไม่ได้หลอกกันใช้มั้ย
เรย์เดน : แน่นอน ข้าสัญญา ... เออ แล้วก็กีกิ ไม่ต้องเรียกข้าว่าท่านหรอกนะ เรียกข้าแบบที่เจ้าเรียกเพื่อนได้เลย
พลางยิ้มที่แฝงความอบอุ่นและมิตรภาพให้กับเด็กทั้งสองคน
กีกิ : อื้อ
ยิ้มตอบรับไมตรีที่เรย์เดนมอบให้อย่างชื่นบาน
ยัง : ขอบคุณมาก ... เรย์เดน
ยิ้มให้เรย์เดน เป็นรอยยิ้มและแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความชื้นชม
เรย์เดน : ฮะๆ
ยิ้มแบบเขินๆตอบรับเพื่อนใหม่ตัวน้อย
เฟนริว : โฮ้งๆๆ
เรย์เดน : หา เห็นเผ่าแล้วเหรอ
เฟนริว : โฮ้ง!
เรย์เดน : กีกิ ยัง ที่นั้นใช้เผ่าของพวกเจ้ารึเปล่า
กีกิ : อืม ใช้แล้วล่ะ เรย์เดน
เรย์เดน : อืม เรียกข้าแบบนี้แหล่ะ ดูสนิทกันดี
กีกิ : ฮิๆ
ยัง : ฮะๆ
เรย์เดน : เอาล่ะ เดี๋ยวไว้ค่อยคุยกันต่อที่เผ่าของพวกเจ้าก็แล้วกัน ข้าจะตอบคำถามของพวกเจ้าให้ แล้วข้าก็มีเรื่องสงสัยอยากจะถามเหมือนกัน
กีกิ : อืม ได้เลย เรย์เดน นี้ ยัง พวกเรารีบลากเจ้าตัวซีรันนี่ไปให้คนในเผ่าตกใจเล่นดีกว่า
ยัง : อือ ดะ ได้
กีกิ : เรย์เดน มาแข่งกันเลย เฟนริวด้วย
เฟนริว : โฮ้ง
เรย์เดน : อ้า ขี้โกงอ่ะ พวกเจ้ามีกันตั้งสองคนลากตัวเดียว แต่ข้าคนเดียวลากตั้งสองตัวนา
กีกิ : ฮิๆ แบร่ ข้าไม่สนหรอก รีบไปเลย ยัง
ยัง : อื้อ!
ทั้งสองออกวิ่งนำหน้าเรย์เดนไป
เรย์เดน : หน่อยแหน่ะ! ก็ได้ ค่อยดู ข้าไม่ยอมแพ้พวกเจ้าง่ายๆเหมือนกันแหล่ะ
พูดพลางเริ่มออกวิ่งไล่ตามทั้งสองไป
กีกิ : ตามมาเลยๆ ฮะๆๆ
ยัง : ฮะๆๆ
เป็นรอยยิ้มอันสดใสเปี่ยมด้วยความยินดีที่ออกมาจากใจของเด็กน้อยทั้งสองที่พบคนผู้ซึ่งยอมรับพวกเขา
Start-Point of Destiny with Friend on Journey in The Land of Wind
จุดเริ่มต้นแห่งโชคชะตากับเพื่อนผู้ร่วมทางในดินแดนแห่งสายลม
ออกเดินทางและพานพบ
ข้ามพ้นจากเขตเป็นกลางออกมาหลังจากผ่านขั้นตอนตรวจคนเข้าประเทศ ชายหนุ่มผมดำตรงยาวถึงต้นคอยืนสูบอากาศที่มีกลิ่นหอมของหญ้าอย่างสบายอารมณ์ พร้อมกับหมาป่าขนสีเงินปนดำ ตาสีน้ำเงินเข้มเพื่อนคู่ใจ
เรย์เดน : ว่าไงเฟนริว อากาศดีเนอะ ว่าไหม ?
เฟนริว : ฮื่อออ
หมาป่าเฟนริวส่งเสียงครางตอบ
เรย์เดน : ว่าแต่พอข้ามเขตเป็นกลางมาปุบก็เจอทุ่งหญ้าปับเลย คีรียานี้เหมือนกับที่แม่เล่าให้ฟังเลยแฮะ
ชายหนุ่มพูดพลางจ้องมองทุ่งหญ้าสุดลูกหูลูกตาสีเขียวขจีด้วยดวงตาสีดำเช่นเดียวกับสีผม สายลมเย็นพัดเอื่อยๆมาสัมผัสใบหน้า เส้นผมพลิ้วไหวไปตามแรงลม
เรย์เดน : เอาล่ะ ออกเดินทางกันซะทีดีกว่า หวังว่าเผ่าที่ใกล้ที่สุดจะเดินไปถึงได้ในวันเดียวนะ
ชายหนุ่มก้าวเดินพร้อมกับหมาป่าคู่ใจ
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
เรย์เดน : อืมมมมม เดินไปทางไหนก็เจอแต่ทุ่งหญ้าแฮะ เฟนริว ได้กลิ่นอะไรบ้างไหม อย่างกลิ่นต้นไม้ แม่น้ำ ป่า หรืออะไรอย่างอื่นที่ไม่ใช้หญ้าอ่ะ ??
เฟนริว : โฮ้ง!!!
เรย์เดน : เห !? ได้กลิ่นมอสเตอร์เหรอ เข้ามาไม่ทันไรเจ้าถิ่นก็มาต้อนรับซะแล้วสิ
พูดพลางชักดาบคู่เดนส์เซนที่สะพายไว้ที่เอวด้านซ้ายและขวาออกมาเตรียมพร้อมรับมือ
ตึก ตึก ตึก ตึกๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงวิ่งใกล้เข้ามา แล้วหยุดลงเบื้องหน้าของทั้งสอง
เฟนริว : แฮ่ !!!
เรย์เดน : รู้แล้วน่า ข้าไม่เล่นก็ได้
เบื้องหน้าของทั้งสองคือ เสือลายเหลืองดำ ตัวใหญ่เท่าหมีควายที่โตเต็มที่ มีเขาสีดำสามอัน อยู่บนหัวหนึ่งอัน บนหลังสองโง้งมาด้านหน้า ยืนแยกเขี้ยวขว้างหน้าอยู่ 4 ตัว ชาวคีรียาเรียกมันว่า “ซีรัน”
เรย์เดน : โอ้โฮเฮะ! ตัวซีรันเหรอ พึ่งเคยเห็นนะเนี่ย
เฟนริว : โฮ้งๆ !!
เรย์เดน : รู้แล้วๆ ไม่ต้องย้ำนักหรอกน่า
เฟนริวเหลียวมองอย่างไม่ไว้ใจ
เรย์เดน : อะไรกันเล่า!! ก็บอกแล้วไงว่าจะไม่เล่น ไว้ใจกันหน่อยซี่
ขณะที่ทั้งสองกำลังโต้เถียงกันตัวซีรันสองตัวก็พุ่งเข้ามาทางเรย์เดน
ฟุบ เฟี่ยว ฉัวะๆ
โฮกกกกก ตุบ ตุบ
ตัวซีรันสองตัวที่พุ่งเข้ามายังไม่ทันจะถึงตัวของเรย์เดน ก็ถูกดาบในมือทั้งสองเล่มเชือดคอเป็นแนวยาว หล่นบนพื้นหญ้าดิ้นด้วยแรงเฮือกสุดท้ายก่อนนิ่งไป
เรย์เดน : ตัวใหญ่ซะเปล่าน้า
พลางยกดาบในมือซ้ายขวาสะบัดเลือดตัวซีรันออก แล้วเดินหน้าเข้าหาตัวซีรันที่เหลืออีกสองตัวอย่างช้าๆ
ขณะที่เรย์เดนเดินเข้าไปใกล้ ตัวซีรันตัวหนึ่งทำท่าหันหลังคล้ายจะวิ่งหนีนั้นเอง
ฟุบ หงั่บ ฉึก ตุบ ปึด ปึด
โฮกกกกกก โฮกกก ฮืดดดด ฮืดดดดด
เฟนริวพุ่งผ่านเรย์เดนไปขย่ำเข้าที่ลำคอของตัวซีรัน กัดหลอดลมแล้วเหวี่ยงลงบนพื้น ตัว ซีรันพยายามดิ้นร้นเอาชีวิตรอดแต่ไม่เป็นผล ขาดใจตายใต้คมเขี้ยวของเฟนริว
เรย์เดน : ฮะฮะฮะ ยังเก่งเหมือนเดิมนะเฟนริว
หัวเราะพลางเดินเข้าไปหาตัวซีรันอีกตัวหนึ่งที่เหลียวไปมองเฟนริวด้วยอาการคล้ายตกใจกลัว
เรย์เดน : เฮ้
ตัวซีรันหันมาตามเสียงเรียกของเรย์เดน
เรย์เดน : คราวหน้าถ้าจะหาเหยื่อ หัดหาเหยื่อที่อ่อนแอกว่าตัวเองล่ะ
เฟี่ยว ฉัวะ
โฮกกกกก ตุบ
พูดไปพลางฟันดาบเชือดคอตัวซีรันที่เหลือ
ตัวซีรันร้องก่อนสิ้นใจแล้วล้มลงบนพื้นหญ้า
เรย์เดน : ไม่ใช้คราวหน้านี่นา เกิดใหม่คราวหน้าต่างหาก เนอะ เฟนริว
เฟนริว : แฮ่ะ แฮ่ะ
เรย์เดน : อะไรนะ!!! จะให้ข้าแบกเจ้าสี่ตัวนี้ไปด้วย จะบ้าเรอะ!!!
เฟนริว : โฮ้ง!
เรย์เดน : ข้าคนเดียวจะแบกไงไหวหา!? คิดหน่อยสิ
เฟนริว : ฮื่ออออ!!!
เรย์เดน : อย่าเอาแต่ใจน่า ถ้าจะกินเอาไปตัวเดียวก็พอ ไว้หาคราวหน้าเหอะ ที่เหลือทิ้งไว้เนี่ยแหล่ะ
เฟนริว : โฮ้ง โฮ้ง
เรย์เดน : ฮึ่ยยย!! ข้าให้แค่สองตัว สามตัวถึงเจ้าจะช่วยลากไปข้าก็แบกคนเดียวสองตัวไม่ไหวหรอก
เฟนริว : หงิง .................... โฮ้ง!
เรย์เดน : เออ! ตกลงตามนี้ แต่ต้องไปหาเชือกมาใช้ลากก่อน แล้วข้าไปหามาจากไหนล่ะเนี่ย
เฟนริว : แฮ่!!!
เรย์เดน : เอ้อ!! ข้าไม่หาเรื่องเบี้ยวเจ้าหรอกน่า
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังโต้เถียงกันนั้น ก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งแววมาตามสายลม
แปะ แปะ แปะ!!!
??? : เก่งจังนะพี่ชายนักเดินทาง คนเดียวจัดการซีรันตั้งสี่ตัวได้
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งตบมืออยู่บนเนินหญ้าด้านซ้ายของทั้งสองห่างออกไปไม่มากนัก ผมสีน้ำตาลแดงยาวถึงประมาณกลางหลัง แต่งกายด้วยเสื้อแขนกุดและกระโปรงยาวถึงเข่าทำจากผ้าขนสัตว์ มีลวดลายสัญลักษณ์ของชนเผ่าคีรียา มีผ้าขนสัตว์พันบริเวณแขนจนถึงข้อมือ สวมรองเท้าหนังสัตว์ มีบูมเมอแรงห้อยอยู่ด้านหลัง
เรย์เดน : หา......(เฟนริว ไม่ได้กลิ่นเด็กคนนี้รึไงห่ะ)
เฟนริว : โฮ้ง ......(ก็นางอยู่ใต้ลม ข้าเลยดมกลิ่นของนางไม่ได้หน่ะสิ)
ทั้งสองคุยกันทางโทรจิต
เรย์เดน : สาวน้อย เผ่าของเจ้าอยู่แถวนี้เหรอ
พูดหลางเก็บดาบเข้าฝักที่เอว
เด็กหญิงเผ่าคีรียา : อื้อ เผ่าของข้าอยู่ห่างจากที่นี้ไม่มาก
เรย์เดน : เหรอ งั้นก็พอดีเลย ข้ากำลังคิดจะหาทางขนเจ้าตัวซีรันพวกนี้ไปยังไงอยู่พอดี เจ้ามีเชือกมาด้วยรึเปล่า ช่วยข้าขนหน่อยสิแล้วอีกสามตัวที่เหลือข้าจะยกให้เจ้า
เฟนริว : โฮ้ง โฮ้ง โฮ้ง!!!
เด็กหญิงเผ่าคีรียา : ฮิ ฮิ ฮิ ท่าทางเจ้าหมาจะไม่ค่อยชอบใจนะ ฮิ ฮิ ฮิ
เรย์เดน : หา!? เจ้าได้ยินที่พวกข้าคุยกันเหรอเนี่ย แหมน่าอายจัง แฮะๆ
เด็กหญิงเผ่าคีรียา : ฮิฮิ ใช้ เอาเป็นว่าข้าจะช่วยขนมันกลับเผ่าก็แล้วกัน พวกท่านก็มาพักที่เผ่าของข้าสัก 4-5 วันแล้วค่อยออกเดินทางต่อนะ ข้าอยากรู้เรื่องของประเทศอื่นบ้าง
เรย์เดน : จริงเหรอ แหม โชคดีจังเนอะ ว่าไหมเฟนริว ?
เฟนริว : โฮ้ง โฮ้ง
เด็กหญิงเผ่าคีรียา : เจ้าหมาชื่อ เฟนริว เหรอ ?
เรย์เดน : ใช้ ส่วนข้าชื่อ เรย์เดน ยินดีที่ได้รู้จักนะ
กีกิ : ข้าชื่อ กีกิ ยินดีที่ได้รู้จักพี่ชายนักเดินทาง
??? : กีกิ กีกิ รับปากพาไปเผ่าง่ายๆแบบนี้จะดีเหรอ ?
เสียงเด็กผู้ชายเสียงอ่อยๆ ร้องถามเหมือนไม่แน่ใจว่าการชวนเรย์เดนไปที่เผ่าจะเป็นเรื่องดี
กีกิ : เอ๊ะ ยัง ข้าบอกไปแล้วว่าจะพาพวกเขาไปพักที่เผ่า เจ้าจะให้ข้าคืนคำตัวเองเหรอ แล้วก็พี่ชายนักเดินทางดูไม่เหมือนพวกโจรซะหน่อย
พูดพลางดึงหูเด็กชายมาข้างหน้า เป็นเด็กผู้ชายท่าทางขี้อาย ผมสั้นสีน้ำตาลเข้ม สวมเสื้อแขนยาว ใส่กางเกงขาสามส่วน มีสัญลักษณ์แบบเดียวกับกีกิ สวมรองเท้าหนังสัตว์ สะพายธนู
กีกิ : พี่ชายอย่าถือสาเจ้านี้เลยนะ
เรย์เดน : ฮะฮะ ไม่เป็นไรหรอก แล้วน้องชายคนนี้ชื่ออะไรล่ะ
กีกิ : เจ้านี้ชื่อ ยัง เป็นเพื่อนข้าเอง เอ้า! ยัง แนะนำตัวหน่อยสิ
ยัง : อะ เออ ..... ข้าชื่อ ยัง ยินดีที่ได้รู้จักครับ
เรย์เดน : ยินดีที่ได้รู้จัก ยัง ข้าชื่อ เรย์เดน ส่วนเจ้านี้ชื่อเฟนริว
เฟนริว : โฮ้ง
กีกิ : เอาล่ะยัง พวกเราไปช่วยเขาขนตัวซีรันไปที่เผ่าดีกว่า ไปกันเถอะ
ยัง : อ่ะ เหวอ!!
กีกิวิ่งลงเนินมาพร้อมกับจูงมือลากยังลงมาด้วย
ฟุบ ตุบ
ในขณะที่ยังกำลังจะล้มนั้น เฟนริววิ่งเข้าไปรับไว้ได้ ร่างของยังหล่นลงบนแผ่นหลังที่มีขนหนานุ่มของเฟนริว
ยัง : อ๊ะ เอ๊ะ ทำไมไม่เจ็บหล่ะ
ยังลืมตาขึ้นมาพบตัวเองอยู่บนหลังของเฟนริว
ยัง : หว่า หว่า!!!
เรย์เดน : ฮะฮะฮะ ยัง ไม่ต้องกลัวหรอก เฟนริวหน่ะไม่ทำอันตรายใครหรอก ถ้าหากไม่มีใครจะทำอันตรายเค้า เพราะฉะนั้นขี่ได้เลย
กีกิ : ยัง น่าอิจฉาอ่ะ ข้าขี่ด้วยสิ
พูดพลางทำท่าจะขึ้นไปขี่หลังเฟนริวด้วย
ยัง : งั้น งั้น ข้าลงก่อนล่ะกัน
พูดพร้อมกับลงจากหลังของเฟนริว
กีกิ : โอ้โห่ ขนนุ่มจังเลยล่ะ เฟนริว
พูดพลางกอดเฟนริว
เรย์เดน : เออ กีกิ อย่ากอดแรงจะดีกว่านะ เจ้านั้นจะรำคาญเวลาใครกอด แล้วจะสะบัดตัว เดี๋ยวเจ้าจะตกลงมาบาดเจ็บได้นะ
กีกิ : เหรอ เฟนริวเป็นหมาขี้อายซะด้วยนะเนี่ย ฮิฮิ
พูดพลางลูบหัวเฟนริว
เรย์เดน : เอาล่ะ เดี๋ยวค่อยไปทำความคุ้นเคยกันต่อที่เผ่าของเจ้าล่ะกัน ตอนนี้เรามาจัดการตัวซีรันพวกนี้กันก่อนดีกว่า
กีกิ : อืม ได้เลยพี่ชาย ยัง เราไปช่วยลากตัวซีรันกัน
ยัง : อะ อื้อ
กีกิ ลงจากหลังเฟนริว ก็เรียกยัง ไปช่วยเรย์เดน ขนตัวซีรันไปที่เผ่าของทั้งสอง
กีกิกับยังนำเชือกที่นำติดตัวมามัดตัวซีรันแต่ล่ะตัว แล้วนำปลายเชือกที่เหลือทั้งสองด้านมาผูกเป็นบ่วง เพื่อใช้ลาก โดยกีกิกับยังจะช่วยกันลากหนึ่งตัว เฟนริวลากอีกหนึ่งตัว เรย์เดนลากสองตัว
เรย์เดน : นี้ เฟนริว ไอ้คนอยากจะกินไหงลากตัวเดียวหา แล้วให้ข้าลากตั้งสองตัว
เฟนริว : แฮ่ะๆ โฮ้ง!
เรย์เดน : ไม่ต้องอ้างว่าเจ้าตัวเล็กกว่าตัวซีรันเลย แล้วถึงข้าจะตัวโตกว่าเจ้า แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าจะแรงเยอะเหมือนเจ้านะ
เฟนริว : โฮ้งๆ!!
เรย์เดน : อะไรนะ!!? เจ้าจะบอกว่าเจ้าฆ่าตัวเดียวเลยลากแค่ตัวเดียว แต่ข้าฆ่าสามตัวน่าจะลากทั้งสามตัวเรอะ!! แต่คนที่อยากจะกินมันแกนะ
เฟนริว : ฮื่อออ!
คำรามในลำคอพลางเดินนำหน้าไป
เรย์เดน : เฮ้ เถียงแพ้แล้วเดินหนีเหรอ หา เฮ้ เฟนริว
เฟนริวไม่หันมา เดินนำหน้าต่อไป
เรย์เดน : หน่อยแหน่ะ ไอ้หมาตะกละ
กีกิ : คิกๆๆๆ ฮะๆๆๆๆ พี่ชายนี้ทะเลาะกับหมาได้ด้วยเนอะ ตลกจังเลยว่าไหม ยัง
ยัง : พรืด อุบ ฮึๆๆ ขะ ขอโทษครับ
เรย์เดน : อ่า ฮะฮะ น่าอายจัง ฮะๆๆ
กีกิ : แล้วทำไมพี่ชายถึงได้คุยกับเฟนริวรู้เรื่องล่ะ
เรย์เดน : อ้อ ก็ข้าเล่นกับเจ้านั้นมาตั้งแต่เด็กแล้วหล่ะ เลยทำให้เข้าใจกัน
กีกิ : เหรอ อย่างงี่นี้เอง เหมือนพวกเราเลยเนอะ ยัง
ยัง : อะ อืม
เรย์เดน : แล้วพวกเจ้าสองคนมาล่าสัตว์กันเองไม่เป็นไรเหรอ
กีกิ : อื้อ เห็นพวกเราสองคนเป็นแบบนี้ แต่ข้าก็ออกมาล่าสัตว์กับยังเป็นประจำอยู่แล้วหล่ะ เนอะยัง
ยัง : ชะ ใช้ครับ ข้าพอมีฝีมืยิงธนูอยู่บ้างครับ
เรย์เดน : เหรอ เอ่อ ยัง เจ้าไม่ต้องสุภาพกับข้ามากนักก็ได้ พูดคุยกับข้าตามปกติเถอะนะ ข้าไม่ว่าหรอก
ยัง : อะ เออ .... ครับ
เรย์เดน : ฮะๆ ท่าทางต้องให้สนิทกันมากกว่านี้นะเนี่ย ฮะๆๆ
กีกิ : ฮะๆๆๆ แล้วพี่ชายมาจากไหนเหรอ
เรย์เดน : ข้ามาจากดันส์เซน
กีกิ+ยัง : เห!!!
กีกิ : น่าแปลกนะ ข้าก็เคยเจอคนจากดันส์เซนมาเหมือนกัน ถึงจะไม่มากก็เถอะ แต่ไม่เห็นมีใครเหมือนพี่ชายเลย
ยัง :อะ อือ จริงด้วย คนจากดันส์เซน ที่เคยเจอจะเป็นคนที่เครียดอยู่ตลอดเวลา ดูน่ากลัว ไม่เห็นมีใครเหมือน...... เออ ท่านเรย์เดนเลย
เรย์เดน : แหม่ ยัง ไม่ต้องเรียกท่านหรอก เรียกชื่อข้าได้เลย ลองเรียกดูสิ
ยัง : เออ.... เรย์เดน
เรย์เดน : อืม แบบนี้แหล่ะ
กีกิ : นี้ๆ แล้วทำไมพี่ชายถึงเห็นไม่เหมือนคนจากดันส์เซนเลยล่ะ
เรย์เดน : กีกิ เจ้าก็ด้วย เรียกข้าว่า เรย์เดน เหมือนกับยัง บ้างสิ เรียกพี่ชายข้าก็ชอบนะ แต่มันฟังดูไม่ค่อยสนิทสมกับเป็นเพื่อนกันสักเท่าไหร่
กีกิ : ได้เลย เรย์เดน ข้าดีใจมากเลยที่ท่านบอกกับพวกข้าแบบนี้
เรย์เดน : หืม ทำไมล่ะ
ยัง : เพราะว่าพวกผู้ใหญ่ในเผ่าเห็นพวกเราเป็นเด็ก เลยไม่ค่อยให้ทำอะไรหน่ะครับ
กีกิ : ใช้ เห็นเป็นเด็กแล้วไม่ยอมให้ฝึกการต่อสู้บ้างล่ะ ไม่ค่อยยอมให้ออกมาล่าสัตว์บ้างล่ะ น่าเบื่อที่สุดเลย
เรย์เดน : อืม อย่างนี้นี่เอง แต่กับข้าพวกเจ้าอยากให้ข้าช่วยอะไรก็บอกมาได้เลย เป็นเพื่อนกันก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว แต่เฉพาะเรื่องที่พวกเจ้าไม่ต้องเสี่ยงอันตรายนะ
กีกิ : เห แล้วอะไรที่ว่าไม่เสี่ยงอันตรายล่ะ
เรย์เดน : ก็อย่างไปสู้กับโจร อะไรทำนองเนี่ยแหล่ะ ที่เหลือพวกเจ้าอยากทำอะไรบอกข้าได้เลย ข้าไปเป็นเพื่อนพวกเจ้าเอง
กีกิ : จริงเหรอ จริงๆนะ ไม่ได้หลอกกันใช้มั้ย
เรย์เดน : แน่นอน ข้าสัญญา ... เออ แล้วก็กีกิ ไม่ต้องเรียกข้าว่าท่านหรอกนะ เรียกข้าแบบที่เจ้าเรียกเพื่อนได้เลย
พลางยิ้มที่แฝงความอบอุ่นและมิตรภาพให้กับเด็กทั้งสองคน
กีกิ : อื้อ
ยิ้มตอบรับไมตรีที่เรย์เดนมอบให้อย่างชื่นบาน
ยัง : ขอบคุณมาก ... เรย์เดน
ยิ้มให้เรย์เดน เป็นรอยยิ้มและแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความชื้นชม
เรย์เดน : ฮะๆ
ยิ้มแบบเขินๆตอบรับเพื่อนใหม่ตัวน้อย
เฟนริว : โฮ้งๆๆ
เรย์เดน : หา เห็นเผ่าแล้วเหรอ
เฟนริว : โฮ้ง!
เรย์เดน : กีกิ ยัง ที่นั้นใช้เผ่าของพวกเจ้ารึเปล่า
กีกิ : อืม ใช้แล้วล่ะ เรย์เดน
เรย์เดน : อืม เรียกข้าแบบนี้แหล่ะ ดูสนิทกันดี
กีกิ : ฮิๆ
ยัง : ฮะๆ
เรย์เดน : เอาล่ะ เดี๋ยวไว้ค่อยคุยกันต่อที่เผ่าของพวกเจ้าก็แล้วกัน ข้าจะตอบคำถามของพวกเจ้าให้ แล้วข้าก็มีเรื่องสงสัยอยากจะถามเหมือนกัน
กีกิ : อืม ได้เลย เรย์เดน นี้ ยัง พวกเรารีบลากเจ้าตัวซีรันนี่ไปให้คนในเผ่าตกใจเล่นดีกว่า
ยัง : อือ ดะ ได้
กีกิ : เรย์เดน มาแข่งกันเลย เฟนริวด้วย
เฟนริว : โฮ้ง
เรย์เดน : อ้า ขี้โกงอ่ะ พวกเจ้ามีกันตั้งสองคนลากตัวเดียว แต่ข้าคนเดียวลากตั้งสองตัวนา
กีกิ : ฮิๆ แบร่ ข้าไม่สนหรอก รีบไปเลย ยัง
ยัง : อื้อ!
ทั้งสองออกวิ่งนำหน้าเรย์เดนไป
เรย์เดน : หน่อยแหน่ะ! ก็ได้ ค่อยดู ข้าไม่ยอมแพ้พวกเจ้าง่ายๆเหมือนกันแหล่ะ
พูดพลางเริ่มออกวิ่งไล่ตามทั้งสองไป
กีกิ : ตามมาเลยๆ ฮะๆๆ
ยัง : ฮะๆๆ
เป็นรอยยิ้มอันสดใสเปี่ยมด้วยความยินดีที่ออกมาจากใจของเด็กน้อยทั้งสองที่พบคนผู้ซึ่งยอมรับพวกเขา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น