เบื่อจริง มีพี่ชายนิสัยเด็ก!
อายุอานามก็บรรลุนิติภาวะแล้ว ทำไมไม่หัดเข้าใจอะไรซะบ้างว่าพ่อกับแม่ลำบากกันยังไงกว่าจะหาเงินมาให้ได้ใช้ซื้อกินอยู่ทุกวันนี้น่ะ! เคยถามบ้างมั้ยว่าพ่อแม่ไปเอาเงินมาจากไหนให้ผมเยอะแยะ? เคยถามมั้ยว่าพ่อแม่เหนื่อยมั้ยที่ต้องทำงานหนักเพื่อผมกับน้อง? เคยถามบ้างมั้ยไอ้พี่ชายบ้า! เคยถามพ่อแม่บ้างมั้ย!!
ล่าสุดนี่เกิดอุบัติเหตุรถชนกับตัวเอง เป็นแค่แผลถลอกนิดหน่อยๆ กับเย็บคิ้วอีกสามเข็มซึ่งแผลนั่นมันก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรเล้ยยย ทำเป็นปิดผ้าพันแผลซะน่ากลัว ดูเผินๆ นึกว่าเพิ่งผ่านการประท้วงมาหมาดๆ แต่พอเปิดผ้าพันแผลออกแล้วมีแผลแค่นั้นแหละ แล้วก็บอกว่าจะไปล้างแผล ซึ่งแต่ละครั้งมันก็ต้องเสียเงินใช่มั้ยล่ะ? เงินแค่ร้อยสองร้อยสำหรับนายมันก็แค่เงินไม่กี่บาทหรอก แต่สำหรับคนที่หามันมาได้น่ะมันมากพอที่จะทำให้พวกเขาต้องอดอาหารไปอีกสามมื้อเลยเชียวนะ! นายคิดว่าคุ้มแล้วเหรอวะ! ไม่อยากเรียกมันว่า “พี่” เลยให้ตาย!!
เรียนที่ไหนก็ไม่เคยจบซักที่ เข้าๆ ออกๆ วิทยาลัยมา 2 ครั้ง เคยทำงานมาแล้วก็หลายที่ สุดท้ายก็มาสอบเข้ามหาลัย แล้วไงล่ะ? เคยนึกย้อนกลับไปบ้างมั้ยว่ากว่าที่ตัวเองจะมาหยุดที่มหาลัยอยู่อย่างทุกวันนี้ เงินที่พ่อแม่เคยมีทั้งหมดนั้นต้องเสียไปกับการเข้าออกวิทลัยของตัวเองสองครั้งนั้นมากเท่าไหร่? แล้วทำไมไม่ปล่อยให้คนอื่นๆ ได้ผุดได้เกิดบ้าง? พอน้องจะเปลี่ยนมาเข้าสายอาชีพก็นึกอยากจะสอบเข้ามหาลัยซะงั้น? นี่กะเอาไว้ว่า “เงิน กูไม่ได้ใช้ คนอื่นก็ไม่ต้องใช้” เลยใช่มั้ย?
พอถูกแม่กับน้องรุมว่านิดหน่อยๆ ทำมาบ่น “ทำไมรถมันไม่ชนให้ตายๆ ไปซะนะ!”
เหอะ! อย่าว่าแต่นายเลย น้องกับแม่ก็คิดแบบนั้น… ถ้านายอยากตายนักล่ะก็ ขอแนะนำว่ากระโดดไปให้รถชนตายเลยเหอะ แล้วไม่ต้องกลัวจะไม่มีใครร้องไห้หน้าศพให้นะ เดี๋ยวน้องจะจ้างคนมาร้องไห้ให้เองไม่ต้องห่วง…
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยนึกแช่งชักหักกระดูพี่ชายตัวเองมาก่อนเลย แต่ในเมื่อความอดทนของคนเรายังไงมันก็ต้องมีขีดจำกัด และมันก็ควรจะเกิดขึ้นกับฉันบ้าง ในเมื่อฉันอดทนมาแล้วตั้ง 16 ปี!!
ฉันต้องทนเห็นการกระทำทุกอย่างของพ่อและแม่ที่พยายามหาเงินเอามาส่งพวกเราเรียน ทั้งๆ ที่อายุอย่างไอ้พี่ชายมันน่าจะออกไปหางานแต่งเมียได้แล้วนะ! ปาเข้าไปตั้ง 23 แล้ว!! ใกล้จะเบญจเพศอยู่รอมร่อแต่พ่อคุณกลับยังมาเตะถ้วยใส่อาหารหมาเวลาโกรธอยู่เลย!! เนี่ยเหรอที่คนอายุ 23 เขาทำกันน่ะ??
ยังไงซะ พ่อกับแม่ก็ยังรักพี่ชายอยู่ดี ส่วนฉันก็ทำได้แค่เพียงมาระบายทิ้งไว้เท่านั้น อย่างน้อยๆ ก็ขอให้ได้บอกใครซักคน…หรืออาจจะไม่มีใครซักคนมารับรู้กับฉันบ้างก็ได้ แต่ฉันก็คาดไว้อย่างนั้นอยู่แล้วล่ะนะ…
ไม่มีใครเกลียดฉันนะ แต่ก็ไม่มีใครรักฉันด้วย
แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังอยากให้คนที่ฉันรักมีความสุขอยู่ดี ขอให้วันพรุ่งนี้ไอ้พี่ชายบ้าของฉันมันจะคิดได้บ้าง ถึงไม่ใช่วันพรุ่งนี้ก็เป็นวันมะรืน ถ้าไม่ใช่ก็อาทิตย์หน้า เดือนหน้า ปีหน้า ขอให้คิดได้หน่อยก็ยังดี อย่างน้อยเขาจะได้ไม่มีบาปติดตัวไปในนรก
มันก็แค่ความรู้สึกติดลบที่ไม่อยากให้ใครได้ยินในที่สาธารณะ L
สาเหตุที่ทำไมฉันถึงเลือกมาระบายที่ Blog ในเด็กดี ทำไมฉันไม่โพสต์หน้าวอลล์ ทำไมไม่บอกในกระทู้ ถ้าไม่อยากให้ใครรู้ทำไมไม่เขียนไว้ในไดอารี่… มันก็จริงถ้าจะถามว่าทำไม ที่ฉันไม่เลือกโพสต์ก็เพราะว่ามีคนเห็นมากเกินไปถ้าเทียบกับมาเขียนไว้ในเด็กดีซึ่งอาจจะไม่มีใครสนใจเลยก็ได้ ถ้าไปตั้งเป็นกระทู้มันก็จะมีคนรู้เยอะเกินไปถ้าเทียบกับเขียนบล็อก และถ้าบันทึกไว้ในไดอารี่ก็จะไม่มีใครเห็น…คือถ้าเกิดบังเอิญมีคนที่พอช่วยได้ผ่านเข้ามา อาจจะทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง นิดหน่อยก็ยังดี แต่ถ้าไม่เห็นก็ไม่เป็นไร
เพราะเหตุนี้แหละ ฉันถึงเลือกมาระบายไว้ใน Blog นี่ยังไงล่ะ
ความคิดเห็น