ใครคือผู้ที่อยู่...ใกล้หัวใจมากที่สูด

เนื้อเรื่อง

                          ดิฉันเป็นเด็กผิวขาว ตัวเล็ก ๆๆ อายุ 14 ปี คนหนึ่งมีนิสัยขยันขัน     แข็ง  แต่บางครั้งก้อเปนคนเอา  แต่จัยตัวเอง  ดิฉันอยู่บ้านหลังเล็ก ๆ หลังหนึ่งกะบแม่  พ่อของดิฉันเสียชีวตตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด  และทุก ๆ เช้าดิฉันจะได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งปลุกทุกเช้า  
                          
                " ลูก  ลูก  ตื่นรีบไปโรงเรียนเถอะลูก "   ดิฉันรู้สึกรำคานมาก  ไม่อยากได้ยิน ทุก ๆ เช้า  หลังจากที่แม่ปลุกดิฉัน  และทำอาหารเช้าให้ดิฉันทานเสร็จเรีบยร้อยแล้ว  แม่ก้อจาหยิบเสื้อกันหนาวมาถักทุกเช้า  และขณะนี้เป็นเวลา  3  ปีแล้ว ทุก ๆ เช้าก้อยังเปนเหมือนเดิม
                           
                " โอ้ย  แม่หิวข้าวจังเลย"  
                            
                "  เด๋วลูก  อีกประเดี๋ยวเดียว  แม่ขอถักเสื้อกันหนาวตัวนี้ก่อนจะเสร็จแล้วลูก "
                          
                " โอ้ย อะไรหนักหนา ถักมา 2 - 3 ปีแล้ว ทุกเช้าทุกเย็น ยังไม่เสร็จอีกหรือ"
                            
                "  ถ้าลูกหิว  ก็ไปเอามากินก่อนเลย  แม่ทำอาหารดสร็จแล้วอยู่ในตู้กับข้าวจ๊ะลูก "

                     ขณะนั้นดิฉันโกรธและรำคานมาก  จึงเข้าไปกระชากเสื้อกันหนาวจากมือแม่  แล้วชีกเสื้อนกันหนาวออกเปนชิ้นๆๆ
                            
                  "  อ้าวลูกไม่ทานข้าวหรือ  เห็นบ่นว่าหิวไง "
                            
                  " ไม่.....หนูกินไม่ลง "
                            
                  " ทำไมล่ะลูก "
                            
                  " หนูอยากกินปลานิลทอด แม่ทำอะไรก็ไม่รู้ไม่เห็นหน้ากินเลย  "
                            
                  " นะ  ลูกทานก่อนเถอะ  เด๋วพุ่งนี้แม่จะทำให้ทาน "

                           ขณะนั้นดิฉันโกรธแม่มาก  ดิฉันจึงเข้าห้องปิดประตูดังปัง!!  แล้วก็เงียบอยู่ในห้องเป็นเวลานานขณะนี้เป็นเวลา 17.00 น แล้ว  ดิฉันก็นึกว่าแม่ คงทานอาหารคนเดียวอย่างเอร็ดอร่อยคนเดียวไปแล้ว  สักพักดิฉันได้ยินเสียงดังจากถนนปากซอย   เอี๊ยด.......โครม !!!
                             
                 " เสียงอะไร "
                            ดิฉันเปิดหน้าต่างดูด้วยความสงสัย ว่าเกิดอะไรขึ้น ในไม่กี่นาทีต่อมาก็มีรถตำรวจและรถพยาบาลมาจอดที่หน้าปากซอย  ด้วยความอยากรู้อยากเห็นดิฉันจึงวิ่งออกมาดู  แล้วดิฉันก็ได้ถามป้าคนหนึ่งที่อยู่แถวนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น
                             
                 " ป้าคะ  คัยเป็นอะไรคะ "
                             
                 " ป้าเห็นผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ซอย 6 สงสัยจะออกมาซื้อปลานิล แต่ดันมาถูกรถชน ดูซิในมือยังถือถุงปลานิลอยู่เลย "
                             
                  " อะไรนะ !!! "
                           
                              ขณะนั้นดิฉันรีบวิ่งเข้าไปดู  ในใจก็ภาวนาว่าอย่าให้เป็นแม่ของเราเลย  แต่ภาพที่เห็นเป็นภาพของแม่ดิฉันเองนอนจมกองเลือด  ดิฉันคิดอะไรไม่ออกอยู่ดี ๆ  น้ำตาก็ไหลอาบแก้มของดิฉันทั้งสองข้าง  ภาพเหตุการในอดีตที่ดิฉันอยู่กับแม่ก้อรื้อฟื้นขึ้นมาในความคิดด้วยความอาลัยอาวรณ์
                               
                   " โธ่แม่...หนูทำแม่ตาย "

                                 หลังจากงานศพของแม่ดิฉันผ่านพ้นไปแล้ว  ป้าจึงรับดิฉันไปอยู่ที่ภูเก็ต  และในคืนนั้น ดิฉันได้เก็บข้าวของเครื่องใช้  ดิฉันก็ไม่ลืมที่จะหยิบรูปแม่ใส่กระเป๋าขณะที่ฉันนั่งมองรูปแม่ด้วยความเสียใจ  สายตาของดิฉันได้ไปเห็นไดอารี่ เล่มสีชมพูวาง - อยู่บนที่นอนของแม่ดิฉันจึงหยิบมาอ่านด้วยน้ำตา
                                 
                    " วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายแล้วซินะที่จะถักเสื้อกันหนาวตัวนี้เสร็จ  พุ่งนี้ก็จะถึงวันเกิดของลูกแล้ว  ลูกของแม่ คงจะดีใจน่าดูที่ของขวัญวันเกิดปีนี้ของลูกเป็นเสื้อกันหนาวตัวนี้ อืม...ลูกของแม่อายุ  15  ปี  แล้วหรือนี่  ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน  ลูกของแม่ก็เป็นสาวขึ้นทุกวันแล้ว ลูกรู้รึป่าวว่าแม่รักลูกมาก  รักจนแม่ไม่สามารถเขียนบรรยายลงมาบนกระดาษแผ่นนี้ได้หมด  ลูกจ๋า.....แม่อยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อรอดูความสำเร็จของลูก   ต่อให้ลูกจะเป็นอย่างไงก็แล้วแต่  แม่ อยากจะบอกกับลูกว่า  แม่อาจจะเป็นแม่ที่ไม่ดีพอสำหรับตัวลูก  ลูกจงจำไว้นะว่าลูกเป็นคนที่ประเสริฐที่สุดในชีวิตของแม่  แม้ต่อให้เกิดอะไรขึ้นลูกจงก้าวไปข้างหน้าด้วยความมั่นใจอย่าท้อแท้  แล้วแม่คนนี้จะคอยเป็นกำลังใจ  กำลังใจที่อาจจะเล็กน้อยสำหรับลูก แต่คำที่ซ่อนอยู่ที่คำว่าเล็กน้อยมันมีค่ามาก เพราะว่ามันเป็นกำลังใจที่มาจากคนที่ลูกเรียกว่า  "แม่"
                                    
                                  หลังจากที่ดิฉันอ่าน "ไดอารี่" เสร็จน้ำตาก็ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างและดิฉันก็หยิบ  "ไดอารี่"   สีชมพูและรูปของแม่เดินกอดไว้แนบอก  พร้อมกับปิดประตูห้องของผู้เป็นแม่ ลงช้า ๆ  เหตุการที่เกิดขึ้นครั้งนี้คงจะเป็น  " ตราบาป "   ที่ดิฉันไม่มีวันลืมตลอดชีวิต 
                                               เรื่องราวทั้งหมดที่นมาเข้าในชีวิตของดิฉัน  ดิฉันถือว่าเป็นบทเรียน  และเป็นบทเรียนที่ดิฉันไม่สามารถที่จะแก้ตัวใหม่ได้อีกเลยทั้งชีวิต  เพราะฉะนั้นคุณจงทำวันนี้ วันแรกของวันที่เหลืออยู่นี้ช่างสั้นเหลือเกินและเราไม่มีทางรู้ว่าเรามี " วันแรกของวันที่เหลืออยู่"  อีกสักกี่วัน
                                               โปรดใช้เวลาสักนิด  แสดงออกถึงความลึกซึ้ง แต่คนที่เราเรียกว่า " แม่ " แม้จะไม่กล้าพูดออกมาก็ตาม  จะเหลือเพียงความทรงจำและความเสียงใจเท่านั้น  อย่าเพิกเฉยกับคนที่อยู่ใกล้หัวใจคุณมากที่สุด  "รักแม่ ให้มากกว่าที่คุณรักตัวเอง "