คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 4 : แม่มดปริศนา
กวางมูสตัวใหญ่จ้องมาที่ลูน่าไม่วางตา แววตาสองคู่นั้นเป็นสีอความารีนเปล่งแสงวาวโรจน์ในที่มืดเช่นเดียวกับเจ้าหมาป่า มันพ่นลมออกมาจากจมูกเสียงดังคล้ายพยายามข่มขวัญเธอ
"หัวหน้าของพวกแกร่ายพวกแกออกมาให้เล่นกับฉันไม่ใช่หรือไงไอ้หนู มัวรออะไรกันอยู่อีกรีบเข้ามาซะสิ!"
ลูน่าเอ่ยท้าทายเพราะรู้ดีว่าคนจะบังคับให้พวกมันทำอะไรต่อไปไม่ใช่ตัวพวกมันเอง หากแต่เป็นแม่มดคนนั้นที่อยู่ที่ไหนสักแห่งแถวนี้ จึงพยายามยั่วยุให้อีกฝ่ายสั่งโจมตี
กวางมูสตัวหนึ่งเริ่มส่ายหัวไปมา และตั้งท่าจะพุ่งเข้าโจมตี ท่าทีนั้นทำให้ลูน่าลอบยิ้มมุมปากว่าทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผนที่วางไว้
"เอ้า ๆ อย่าช้าสิ อยากเล่นด้วยจะแย่แล้วเนี่ย" เธอเอ่ยยั่วยุด้วยท่าทียียวนอีกครั้ง คราวนี้เจ้ากวางพุ่งตรงมาหาลูน่าอย่างไม่รีรอให้เธอพูดอะไรต่อไป
หากพลาด เขาของกวางสามารถแทงทะลุร่างเธอจนดับอนาถคาที่ตรงนี้ได้เลย
แต่ระดับลูน่าถ้าไม่คิดมาแล้วไม่กล้าเสี่ยงหรอกนะ!
เธอพุ่งตัวออกจากจุดที่อยู่อย่างรวดเร็วไปยังต้นไม้ที่สลักยันต์รูนไว้อีกต้นด้วยดีกรีแชมป์เหรียญทองกีฬาสีสามปีซ้อน "แบบนี้เขาเรียกว่าหลบแบบดิจิตอลค่ะน้อง! แน่จริงก็ชนให้โดนสิ!"
เมื่อเบื้องหน้าของเจ้ากวางไม่มีลูน่าที่มันพยายามจะวิ่งชน ก็เหลือแต่ต้นหมอกครามเท่านั้นที่จะรับแรงกระแทกจากการชนครั้งนี้
ตึง!!!
หมอกสีน้ำเงินตลบไปทั่วบริเวณ ใบไม้สีฟ้าร่วงเกรียวลงมา เปลือกไม้บริเวณที่โดนชนแตกละเอียดจนเห็นเนื้อไม้ภายในที่ยุบลงไปเล็กน้อย
น่าเสียดายแรงนั้นยังไม่มากพอที่จะทำให้ต้นหมอกครามต้นหน้าหักโค่นลงไป แต่ขณะเดียวกันก็ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าวิ่งหลบออกมาไม่ทันแล้วแรงที่มากขนาดนั้นชนเข้าจะเหลือชิ้นส่วนไหนกลับไปให้แม่เผาได้บ้าง
ขณะที่ลูน่ากำลังสนใจมองเจ้ากวางมูสที่พุ่งชนต้นไม้เต็ม ๆ จนเกิดอาการมึนงงเล็กน้อย หูของเธอก็ได้ยินเสียงของเท้ากวางที่วิ่งเข้ามาหา จนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันมีสองตัวนี่หน่า!
เสี้ยววินาทีนั้นเธอตัดสินใจวิ่งออกจากต้นที่เธอยืนอยู่ไปยังอีกต้นที่อยู่ไม่ไกลกันอย่างฉิวเฉียด
ตึง!!!
หมอกเก่ายังไม่ทันจาง เมื่อต้นหมอกครามอีกต้นถูกชนด้วยแรงที่เท่า ๆ กัน หมอกสีน้ำเงินก็ปล่อยออกมาตามร่องของเปลือกไม้ พร้อมกับลำต้นที่สั่นไหว
"แฮ่ก.. แฮ่ก.." เธอหอบหายใจเพราะใจที่เต้นเร็วและการต้องใชั้พลังกายและความคิดไปพร้อมกันจึงทำให้เธอเริ่มเหนื่อย
หมอกพวกนั้นทำให้ลูน่ามองพวกมันได้ยากขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ยากจนมองอะไรไม่เห็นเลย
ดูท่าแล้ว ต้นหมอกครามน่าจะแข็งมาก แถมสองต้นที่พวกมันชนไปก็ใหญ่มากจนเกินจะประเมินได้ว่าอยู่มาแล้วกี่ปี
ถ้าเป็นแบบนั้นคิดจะโค่นทุกต้นคงไม่ไหวแน่
"ยันต์รูนประเภทอาณาเขตน่ะ ในตำราโลกแม่มดตอนนี้สามารถทำได้แค่แบบหกเหลี่ยมเท่านั้น หากขาดไปสักตำแหน่ง ทั้งหมดก็จะไม่เป็นผล"
เสียงของแซนดี้ดังก้องขึ้นมาจากความทรงจำที่เธอพยายามรื้อฟื้น แถมต้นที่เธอยืนพิงอยู่นี่หากกะด้วยตาแล้วก็ไม่ได้ใหญ่เท่าต้นอื่น ๆ ถ้าเป็นต้นนี้ล่ะก็ทำได้แน่ ๆ !
"จะมัววิ่งมาชนทีละตัวกันอยู่ทำไม! มาพร้อมกันก็ไม่คณามือฉันหรอกนะพวกแกน่ะ!"
ตาสี่ดวงเปล่งแสงสว่างทะลุม่านหมอก เจ้ากวางมูสทั้งสองพุ่งตัวเข้ามาหาลูน่าพร้อม ๆ กัน
ด้วยเขาที่กว้างและใหญ่นั้นยากเหลือเกินที่จะหลบพ้น แค่หากวิ่งออกไปตอนนี้ มันก็จะไหวตัวทันแล้วหักเลี้ยวตามเธอมาแน่ ๆ
สิ่งที่เธอทำเสี่ยงยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ที่เคยทำมา เธอได้เห็นไปแล้วว่าแรงของพวกมันต่อหนึ่งตัวมากขนาดไหน แต่หากอยากจะทำลายอาณาเขตยันต์รูน ก็มีแต่เพียงวิธีนี้เท่านั้น!
"ยอมแพ้เสียแล้วหรือแม่มดน้อย!" แม่มดปริศนาเย้ยหยัน
"หึ! เป็นแกที่หลงกลฉันแล้วต่างหาก!" เมื่อได้ระยะ ลูน่าจึงโผตัวออกจากจุดที่ยืนอยู่ เธอประเมินแล้วว่าด้วยระยะนี้หากวิ่งออกไปไม่ทันแน่ ๆ จึงใช้กำลังขาโผตัวออกแล้วกลิ้งตามพื้นต่อไป
โครม!!
เสียงต้นหมอกครามหักโค่นดังสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วทั้งป่าในยามวิกาลเช่นนี้ ทั้งหมอกสีน้ำเงินและฝุ่นผงบนพื้นตลบอบอวลคละคลุ้งไปทั่ว เงาของสัตว์ปีกไม่ต่ำกว่าห้าสิบตัวบินขึ้นเหนือท้องฟ้า
ลูน่าที่หมอบคว่ำหน้าอยู่กับพื้นรู้สึกหมดแรงเล็กน้อย เธอลองเรียกพลังขึ้นมาบนมืออีกครั้ง
แล้วก็สำเร็จ! เวทย์สีขาวประกายทองก่อตัวกันเป็นกลุ่มก้อนเล็ก ๆ ให้แสงสว่างท่ามกลางหมอกสีครามนี้ ขณะเดียวกันหนังสือเวทย์มนต์แซนดี้ก็เริ่มขยับอีกครั้งทีละน้อย
ราวกับมีพลุจุดขึ้นในใจ เธอไม่เคยรู้สึกประสบความสำเร็จจากการใช้เวทย์มนต์ขนาดนี้มาก่อนจนไม่อาจห้ามให้ตัวเองหุบยิ้มได้
"ไม่เสียแรงที่ข้าสอนเจ้าเลยนะลูน่า" แซนดี้เอ่ยอย่างภูมิใจ
เธอไม่เคยรู้สึกคิดถึงเสียงเจ้าหนังสือขี้บ่นขนาดนี้มาก่อนเลย แค่นี้ความเหนื่อยทางกายเมื่อครู่ก็หายเป็นปลิดทิ้ง ลูน่ายันตัวเองลุกขึ้นยืนพร้อมกับแซนดี้ที่ลอยขึ้นจากพื้นด้วยตัวเองไม่ต้องให้คอยถือ
"เมื่อกี้ยังปากเก่งอยู่เลยไม่ใช่หรือไงยัยแม่มดสายซัมมอน! ทีนี้ล่ะเงียบเชียวนะ!"
เธอพูดพลางเดินกลับมาที่ลานโล่งตรงกลางอีกครั้ง หมอกสีน้ำเงินที่ยังไม่จางไปทำให้เธอมองเห็นได้ยากนิดหน่อย แต่คราวนี้พลังอยู่กับเธอแล้ว
กุบกับ กุบกับ
"ฉันเล่นกับลูกน้องแกได้เต็มที่กว่าเมื่อกี้อีกนะ อยากจะเห็นไหม.."
ร่างของกวางมูสสองตัวพุ่งผ่าหมอกสีน้ำเงินตรงมาที่ลูน่า
"ล่ะ!!" บอลพลังเวทย์สองลูกถูกปาออกไปใส่กลางหัวของกวางมูสทั้งสองตัวเต็มแรง ก่อนที่บอลนั้นจะแตกออกกลายเป็นข่ายพลังเวทย์ห่อหุ้มร่างของพวกมันไว้
ลูน่าใช้มือข้างขวาควบคุมพลังเวทย์เพื่อต้านแรงกวางมูสที่ขาของพวกมันยังไม่หยุดวิ่งมาหาเธอ
รู้ทั้งรู้ว่าหากใช้สองมือจะต้านได้มีประสิทธิภาพมากกว่า แต่ลูน่าวางแผนทุกสิ่งไว้เสมอ
มือซ้ายของเธอใช้พลังยกต้นหมอกครามทั้งต้นที่เพิ่งโค่นลงมาเมื่อครู่นี้ด้วยฝีมือกวางทั้งสองตัวให้ลอยขึ้นก่อนจะเรียกมันให้พุ่งเข้ามาใส่กวางเจ้าของผลงานที่ถูกควบคุมไว้
ฉึก!!
ตอไม้แหลมที่เกิดจากการหักโค่นแทงทะลุร่างกวางทั้งสอง แต่ด้วยความที่มันเป็นสัตว์ที่เสกขึ้นด้วยเวทย์มนต์ จึงไม่มีเลือดให้เกิดภาพความสยองขึ้น มีแต่เพียงร่างที่หมดสภาพคาตอไม้เท่านั้น
ลูน่าถอนพลังออก ปล่อยให้ทุกอย่างร่วงตุ๊บลงมาที่พื้นตามแรงโน้มถ่วง ตัวของเธอเซไปเล็กน้อยด้วยความรู้สึกเหนื่อยจากใจที่เต้นแรงเพราะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เกือบเอาตัวไม่รอด
"แฮ่ก.. แฮ่ก.. จบแล้ว.. จบแล้ว.."
"ทีนี้เจ้าเข้าใจข้าหรือยัง ที่อยากให้เจ้าชำนาญในเวทย์มนต์มากกว่านี้ก่อนมาที่นี่น่ะ" แซนดี้เอ่ยขณะที่ลูน่ากำลังหอบหายใจ
เธอพยักหน้าพลางกลืนน้ำลายหนืดลงคอ "แฮ่ก.. อึก เข้าใจแล้ว เข้าใจแบบร้อยเปอร์เซ็นต์เลย ไม่มีเธอไกด์ฉันเกือบตายตั้งหลายรอบเมื่อกี้"
ฟุ่บ!
"ลูน่าระวัง!" แซนดี้เอ่ยเตือนแต่ก็ไม่ทันแล้ว
"อ๊ะ!!" แรงอะไรบางอย่างผลักหลังลูน่าจนร่างทั้งร่างร่วงลงไปกองกับพื้นในท่านอนคว่ำ แขนทั้งสองข้างถูกจับมาไขว้หลังเอาไว้
"เจ้ากล้ามากนะที่มาทำลายอาณาเขตยันต์รูนหกเหลี่ยมของข้า แม่มดน้อย"
ความคิดเห็น