คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 2 : หมาป่า
ท้ายที่สุดแล้วก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินเข้าป่าไป ตลอดทางนั้นลูน่าเรียกพลังมาไว้บนมืออยู่ตลอด นอกจากมันจะให้แสงสว่างแล้ว ก็ถือว่าเป็นการเตรียมพร้อมหากเจออันตรายอีกด้วย
"ในป่าหมอกครามมีอะไรที่ต้องระวังอีกไหม" เธอถามแซนดี้อย่างระแวดระวังสิ่งรอบตัว
"จริง ๆ ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกแมลงตัวเล็กตัวน้อยแล้วก็สัตว์ป่าทั่ว ๆ ไปน่ะนะ สิ่งที่อันตรายที่สุดในป่านี้มีแต่เสือไพลินนั่นแหละ ป่าหมอกครามส่วนใหญ่แล้วเป็นที่อยู่ของสมุนไพรประเภทหัวใต้ดินหลายชนิด แถมยังมีเบอร์รี่ที่มีคุณสมบัติในเรื่องของความงามอยู่เต็มไปหมด รวมๆแล้วที่นี่ไม่น่ากลัวขนาดนั้นหรอกถ้าเจ้าไม่บินหรือมาที่นี่ในคืนเดือนมืด"
ลูน่าทำความเข้าใจข้อมูลที่เพิ่งได้รับอย่างรวดเร็ว พอบอกว่าป่านี้มีสมุนไพรประเภทหัวใต้ดินอยู่มากแล้ว ระหว่างเดินเธอก็เริ่มมองตามพื้นว่าเถาไม้เหล่านี้ใช่ของพวกนั้นหรือไม่
โลกที่ไม่คุ้นเคยนี้ทำให้เธอสนุกกับการสำรวจมากจริงๆ
"นั่นไง ๆ ทางไปต่อ!" เธอชี้ไปยังทางที่ว่าก่อนจะเดินนำไป ไม่รู้เลยว่าทางนั้นจะนำไปไหน อย่างน้อยทางเรียบ ๆ ก็เดินง่ายกว่าที่เธอเดินอยู่ในป่าตอนนี้ล่ะนะ
"อย่าเดินตามใจชอบสิลูน่า! รอข้าก่--"
ตุ้บ!
หนังสือเวทย์มนต์แซนดี้ร่วงลงกับพื้น ทำให้ลูน่าละความสนใจจากทุกสิ่งเพื่อก้มลงไปหยิบเจ้าหนังสือขี้บ่นที่เป็นเพื่อนร่วมทางเพียงคนเดียวของเธอขึ้นมา
"เป็นอะไรไปเนี่ย อยู่ ๆ ก็ร่วงลงไป แบตหมดหรือไง" เธอเขย่า ๆ หนังสือในมือ คิ้วขมวดมุ่นไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า
กรร...
รู้ตัวอีกทีเสียงขู่ของสัตว์สี่เท้าขนาดใหญ่ก็ดังมาจากทุกทาง
"ชิบหายแล้วไง.."
หมาป่าขนสีเงินสามตัวล้อมเธอไว้จากทุกทาง แววตาสีอความารีนวาวโรจน์ในมืดของมันทำให้ลูน่าหวาดวิตกเล็กน้อย
เวลาแบบนี้แซนดี้ที่รู้เรื่องโลกเวทย์มนต์ดีที่สุดกลับเป็นอะไรไปก็ไม่รู้
"อย่ากินฉันเลยนะ ฉันไม่อร่อยหรอกน่า" พูดอย่างกับมันจะเข้าใจแต่ก็นึกอย่างอื่นไม่ออกแล้วจริง ๆ
กรร...
จริงสิ.. เวทย์มนต์ไง!
"ได้เลย จะเล่นกันแบบนี้เดี๋ยวจะอัดให้ร้องเอ๋งเลยคอย.."
คำว่าดูไม่ทันออกจากปาก ลูน่าก็ต้องพบเรื่องช็อก เมื่อพลังเวทย์ที่ควรจะเรียกขึ้นมาบนมือกลับออกมาเพียงละอองสีทองแล้วฟุ้งกระจายลอยออกไปเท่านั้น
"เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!" เธอพยายามเรียกพลังออกมาอีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ ตอนนี้หมาป่าทั้งสามตัวเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แล้ว
หรือนี่จะเป็นผลกรรมของการลงโทษพวกชายแท้ในวันนั้นกันนะ บ้าเอ๊ย ที่แท้ก็ปลอมตัวมาทดสอบสังคมหรอกเหรอเนี่ย
ความคิดมากมายพรั่งพรูออกมาจนยากจะจัดระเบียบ ลูน่าสติแตกอย่างแท้จริง แซนดี้ก็เป็นอะไรไปไม่รู้ พลังเวทย์ก็ใช้ไม่ได้ ทำอย่างไรดี ๆๆ
จังหวะนั้นใจของเธอเต้นเร็วที่สุดในชีวิตอย่างแท้จริง หมาป่าทั้งสามตัวเยื้องย่างเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดพวกมันก็กระโจนหมายจะตะครุบเธอ
ความคิดเดียวที่ออกมาจากหัวด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดที่เร็วที่สุด ทำให้ลูน่าตัดสินใจย่อตัวลง
ปักกกก!!!
และนั่นเป็นสิ่งที่บอกว่าเธอคิดถูก เมื่อหมาป่าทั้งสามตัวนั้นกระโจนเข้ามาแต่หัวของพวกมันชนกันเอง เปิดโอกาสให้ลูน่ากลิ้งตัวหลบออกมาจากพวกมันเล็กน้อย
เธอพยายามจะเรียกพลังออกมาอีกครั้ง แต่สิ่งที่ออกมาก็มีแต่เพียงละอองสีทองก็เท่านั้น ลูน่าพยายามประเมินทุกความเป็นไปได้ที่คิดออก ว่าอะไรทำให้มันกลายเป็นแบบนี้
ขนาดพยายามสื่อกระแสจิตกับแซนดี้ก็ไม่มีอะไรตอบกลับมา ทุกอย่างในตอนนี้มันแปลกไปหมด แต่เมื่อเหลือบมองไปทางซ้าย ท่อนไม้ขนาดเหมาะมือกลับดึงดูดความสนใจของเธอเหลือเกิน
บางครั้งโลกแม่มดอาจจะไม่จำเป็นต้องใช้เวทย์มนต์ต่อสู้ก็ได้ในบางสถานการณ์
"ถ้าอย่างนั้นก็เจอคมแฝกหน่อย ดาเมจเวทย์ไม่ต้อง กายภาพล้วน ๆ"
เธอคว้าท่อนไม้นั้นมาก่อนจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง คราวนี้พวกมันไม่ได้ล้อมลูน่าไว้อีกแล้ว หากแต่เป็นลูน่าที่ยืนประชันหน้ากับหมาป่าทั้งสามตัว
ใครมองเข้ามาก็คงตลกไม่น้อย อุตส่าห์ใส่ชุดแม่มด มีพลังสุดเท่ แต่พอใช้พลังไม่ได้เลยต้องหยิบท่อนไม้มาใช้สู้
"แน่จริงก็เข้ามา!" เธอท้าทายออกไปด้วยภาษามนุษย์ทั้งที่ไม่ได้คาดหวังให้มันเข้าใจและหาเหตุผลไม่ได้ แค่รู้สึกว่าฮึกเหิมขึ้นนิดหน่อย
แล้วหมาป่าตัวที่อยู่ตรงกลางก็ให้เธอได้ตามคำท้า มันกระโจนเข้ามาก่อนตัวอื่น ๆ หมายจะตะครุบเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ลูน่ามีสติแล้ว แถมยังพร้อมต่อสู้แบบสุด ๆ
"คิดจะตีพี่ท่าเดิมยังเร็วไปร้อยปีน้อง!"
เธอโยกตัวหลบไปอย่างฉิวเฉียด ก่อนจะฟาดลงเน้น ๆ ที่หลังคอของเจ้าหมาตัวใหญ่ที่พยายามจะฆ่าเธอ
ปักกก!!
"เอ๋ง!!"
เสียงนั่นทำเธอแทบหลุดขำออกมา ไม่ว่าจะป่าหรือบ้าน จะพันธุ์ไหนตัวใหญ่ตัวเล็ก สุดท้ายก็เป็นหมาที่ต้องร้องเอ๋งออกมาสินะ
แต่ที่สำคัญคือมันสลายไปต่อหน้าต่อตา กลายเป็นละอองสีฟ้าระยับกลางอากาศก่อนจะสลายหายไป
มุมปากเริ่มคลี่ยิ้มออกทันทีเมื่อเหมือนว่ากำลังเจอคำตอบที่ตามหา เธอมองท่อนไม้ในมือ และกำลังจะหันไปหาหมาป่าที่เหลืออีกสองตัว แต่กลับถูกโจมตีกระทันหันโดยหมาป่าตัวที่สองทันที
เจ้าหมาป่ากระโดดตะครุบเธออีกครั้ง และมันก็ทำสำเร็จ ลูน่าลงไปกองกับพื้นโดยมีเจ้าของนัยน์ตาสีอความารีนจ้องเธออยู่อย่างหิวกระหาย อุ้งเท้าข้างซ้ายที่ประดับด้วยกรงเล็บแหลมจิกอยู่บนไหล่ของเธอ
กรร..
ลมหายใจเย็นเยียบของมันรดใบหน้า เธอพลาดจริง ๆ ที่มัวเล่นสนุกในสถานการณ์แบบนี้
แต่ตราบใดที่ยังไม่ตาย และรู้แล้วว่าจุดอ่อนของศัตรูอยู่ตรงไหน เธอก็จะหาทางเอาตัวรอดเสมอนั่นแหละ
ลูน่ากำไม้ในมือข้างขวาแม่นมั่น ก่อนจะฟาดเข้าที่ด้านข้างศีรษะของมันและแทงเข่าเข้าที่ท้องจนมันปล่อยตัวเธอออก เปิดโอกาสให้ได้กลิ้งตัวออกมาอีกครั้ง
"อุตส่าห์ได้ใส่ชุดขาว เพราะพวกแกทำชุดฉันเปื้อนหมดเลย!" เธอพูดพลางลุกขึ้น ขณะที่เจ้าหมาป่ากำลังสะบัดหัวไปมาจากความมึนงง
จุดอ่อนของมันอยู่ที่หลังคอ.. ลูน่าทวนความจำตัวเองอีกครั้งขณะที่เห็นเจ้าหมาตัวนั้นอยู่ในสถานะไม่พร้อมต่อสู้ ไม่รอช้า เธอพุ่งตัวเข้าไปฟาดที่หลังคอของหมาป่าตัวนั้นเต็มแรง
ถ้าตัวแรกสลายไปเพราะถูกฟาดตรงนี้ตัวที่สองก็ต้องใช่
แต่ผลที่ได้คือ มันลงไปกองกับพื้นเพียงครู่หนึ่งเท่านั้น แต่ไม่นานก็ลุกขึ้นอีก
"หา! นี่หมายความว่าไงกันเนี่ย!" ทฤษฎีที่เธอเข้าใจนั้นผิดมาโดยตลอด ครั้งแรกที่เป็นแบบนั้นเธอก็แค่ฟลุกเฉย ๆ แต่พอเป็นแบบนี้ก็ต้องมานั่งรื้อความจำกันใหม่ ว่าต้องทำยังไงถึงจะทำลายเจ้าพวกนี้ได้
อยากจะให้แซนดี้ตอบตอนนี้จัง
แววตาวาวโรจน์คู่นั้นเริ่มจ้องมองมาที่เธออีกครั้ง หากจะเปิดหาว่าจะจัดการพวกนี้ต้องทำอย่างไร เกรงว่าเธอจะกลายเป็นกระดูกไปเสียก่อน มีแต่ต้องสู้ไปเรื่อย ๆ เท่านั้นแหละถึงจะรู้
"งั้นจะทุบจนกว่าแกจะสลายไปแบบไอ้ตัวเมื่อกี้เลยแล้วกัน!"
ความคิดเห็น