คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 'the.SF#'DongMin' :} 'H A T E' BECAUSE OF 'L O V E'
t em
H A T E BECAUSE OF L O V E
DONGHAE x SUNGMIN
RATE.15+(?)
AUTHOR.EV’
“ความจริง” เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการจะรู้มากที่สุด
แต่บางครั้ง “ความจริง” ก็เป็นสิ่งที่โหดร้าย
ดังนั้น “ความจริง” บางอย่างจึงเป็นสิ่งที่ไม่ควรรู้
แต่ในขณะเดียวกัน บนโลกนี้ก็ไม่ใครสามารถ
จะหลีกหนี “ความจริง” ไปได้พ้น
รวมทั้งตัวผม ที่ไม่สามารถหนี “ความจริง” ได้เลย…
------------------------------- -
"True love is like a jigsaw puzzle.
The pieces will find themselves when ...
they are right for each other."
"ความ รักที่แท้จริงก็เหมือนกับเกมจิ๊กซอร์
ชิ้นส่วนทั้งหมดจะสามารถค้นพบตัวเองได้ก็ต่อเมื่อ...
แต่ละชิ้นสามารถหาชิ้นที่"ใช่"สำหรับตัวมันเอง"
ซึ่งผมกับเขา...มัน "ไม่ใช่"
เราไม่ใช่คนของกันและกัน
แต่ผมก็ยังไม่สามารถลืมเขาได้
เพราะผมรักเขาแม้ผมจะเกลียดเขาก็ตาม...
ผมรู้ดี…ว่าตอนนี้เขากำลังเปลี่ยนไป
ผมรู้ดี…ว่าตอนนี้รักของเรากำลังจะเหือดหายไป
แต่ผมก็ยังมั่นใจกับคำบอกรักของเขา
มันคือคำบอกรักที่ผมคิดว่ามันมีค่ามากที่สุด
แต่เขาอาจจะคิดว่ามันเป็นแค่คำๆหนึ่งที่พูดออกมาแทนคำแก้ตัว…
เขาชอบอะไร ผมก็จะชอบเหมือนเขา
เขาเกลียดอะไร ผมก็จะไม่ทำสิ่งนั้น
แล้วเมื่อไหร่จะถึงคราวที่เขาจะตามใจผมบ้าง
ผมเกลียดคนหลอกหลวง…แต่เขาก็ยังหลอกหลวงผม
ด้วยคำพูดที่เป็นเพียงลมปากนั้น…
------------------------------- -
RrrrrrRrrRrr~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในห้องของเขา “ลีซองมิน” ผู้ชายหน้าหวานที่มักจะสดใสตลอดเวลา แต่ตอนนี้มันต่างไปอย่างสิ้นเชิง …
เขาร้องไห้ทั้งคืน ดวงตาคู่สวยบอบช้ำ ร่างกายผอมซูบ และเขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
เสียงโทรศัพท์ยังคงดังต่อไป แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้สึกนึกรำคาญ เพราะตอนนี้ในหัวสมองของเขาอื้ออึงไปหมด ประสาทสัมผัสทั้งหมดจึงใช้การไม่ได้อย่างกะทันหัน
นายกำลังจะจากฉันไปใช่มั้ย
นายกำลังจะลืมฉันแล้วใช่มั้ย
และนายจะไม่รักฉันแล้วใช่มั้ย
“ลีทงเฮ”
เจ็บเหลือเกิน
นายรู้มั้ย…ว่าฉันเจ็บแค่ไหน
ฉันไม่เคยรักใครเทียบเท่านาย
ฉันทุ่มเทความรักทั้งหมดไป
แต่ที่ฉันได้ตอบแทน มันคืออะไร
น้ำตางั้นเหรอ…
ชีวิตที่มีมอบให้กับนาย…แต่ในเมื่อนายไม่เห็นค่า
ฉันก็จะเลิกยุ่งกับนายและหายไปไม่ให้นายเห็นหน้า…ตลอดชีวิต
แต่ฉันขออะไรสักอย่างจากนายเป็นครั้งสุดท้าย
และฉันก็หวังว่านายจะทำตามคำขอของฉัน…นะ
------------------------------- -
ณ Beloved P’E pub…
เสียงเพลงดังกระหึ่มภายในห้องสี่เหลี่ยมทึบที่สามารถบรรจุคนไว้ได้มากคน มากเพศ และนิสัย ในมุมๆหนึ่งของผับ ชายหนุ่มกำลังสังสรรค์กับเพื่อนอย่างสนุกสนาน แถมข้างกายยังมีคนหน้าหวานคอยหยอกล้ออยู่เคียงข้าง
“เห้ย! ทงเฮ มึงเลิกกับซองมินแล้วเหรอวะ!?” ลีฮยอกแจ เพื่อนในหมู่สังสรรค์ถามขึ้นมาอย่างฉงน ก็จะไม่ให้งงได้ยังไงล่ะ มันมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว แถมยังดูรักกันมาก แต่ไหงเบื้องหลังมันถึงหยอกล้อกับคนอื่นได้ถึงขนาดนี่
“หือ? ยังหรอก” คนถูกถามตอบมาอย่างอารมณ์ดี
“อ้าว…งั้นมึงก็คบทั้งซองมินแล้วก็น้องเรียววุคน่ะสิ !”
“พี่ฮยอกแจครับ พี่ซองมินน่ะเป็นแค่คนโง่ๆที่เกิดขึ้นมาให้ที่ทงเฮปอกหลอกเท่านั้นแหละครับ ผมนี่แหละคนรักตัวจริงของพี่ทงเฮ ใช่มั้ยครับที่รัก คิก”
“ถูกต้องที่สุดเลยครับ เรียวนี้รู้ไปเสียหมดเลยนะ น่ารักจริงๆ” ทงเฮว่าก่อนที่จะหอมคนตัวเล็กฟอดใหญ่
“งั้นกูว่า…มึงเลิกกับซองมินเหอะว่ะ”
“อย่ามายุ่งกับกูหน่า…มาฉลองเหอะ กูไม่อยากพูดถึงไอ้โง่นั้น ฮ่ะฮ่า!”
“ทงเฮ…มึง” ฮยอกแจพูดเสียงแผ่ว ก่อนที่จะแยกตัวออกไปข้างนอกผับ
“ทงเฮว่ายังไงบ้างเหรอ” เสียงแหบพร่าของคนซองมินดังขึ้นเมื่อพบเพื่อนรักอย่างฮยอกแจ
“นายฟังเองเถอะ ฉันอัดมาให้เรียบร้อยแล้ว”
“อือ…”
‘เห้ย! ทงเฮ มึงเลิกกับซองมินแล้วเหรอวะ!?’
‘หือ? ยังหรอก’
‘อ้าว…งั้นมึงก็คบทั้งซองมินแล้วก็น้องเรียววุคน่ะสิ !’
‘พี่ฮยอกแจครับ พี่ซองมินน่ะเป็นแค่คนโง่ๆที่เกิดขึ้นมาให้ที่ทงเฮปอกหลอกเท่านั้นแหละครับ ผมนี่แหละคนรักตัวจริงของพี่ทงเฮ ใช่มั้ยครับที่รัก คิก’
‘ถูกต้องที่สุดเลยครับ เรียวนี้รู้ไปเสียหมดเลยนะ น่ารักจริงๆ’
‘งั้นกูว่า…มึงเลิกกับซองมินเหอะว่ะ’
‘อย่ามายุ่งกับกูหน่า…มาฉลองเหอะ กูไม่อยากพูดถึงไอ้โง่นั้น ฮ่ะฮ่า!’
คนพูดทั้งหมดก้องอยู่ในหัวของลีซองมิน
สมองของเขาถูกปิดชั่วคราว
แต่ในที่สุดเขาก็คลี่ยิ้มออกมา
ในตอนนั้น…ไม่มีน้ำตา
ไม่มีเสียงสะอื้นร่ำไห้
มีแต่เพียงรอยยิ้มปริศนา…
“พอกันสักที หึ!”
“ซองมิน นายไม่เป็นอะไรนะ”
“อืม…ฉันน่ะสบายมาก เอาล่ะฮยอกแจ นายกลับบ้านไปก่อนนะ ฉันยังต้องทำอะไรบางอย่างน่ะ ^^”
“ฉันรอกลับพร้อมนายได้นะ”
“กลับไปก่อนเถอะ ฉันขอร้อง”
“อือ…ก็ได้…มีอะไรก็โทรมานะ” ฮยอกแจว่าก่อนที่จะเดินไปโบกแท็กซี่กลับบ้านไป
ถึงเวลาแล้ว
นี้คือบทลงโทษของนาย!
ถึงผู้ชายหลายใจทุกคน
โปรดดูกรณีนี้ไว้เป็นตัวอย่าง!
------------------------------- -
“พี่ทงเฮ เดี๋ยวผมกลับก่อนนะ พอดีที่บ้านมีปัญหาน่ะ” เรียววุคว่า
“หือ ไปแล้วเหรอ แย่จัง…”
“ไม่เป็นไรนะ ไว้คราวหน้าผมให้พี่ทั้งคืนเลย คิก!”
“จริงเหรอ…ลาก่อนครับคนสวย กลับบ้านดีๆนะ”
“คร้าบ…” เรียววุคเดินออกไปจากโต๊ะหมู่สังสรรค์ ทงเฮมองไปด้วยสายตาละห้อย
“เฮ้อ…”
“เป็นอะไรวะทงเฮ” ซีวอนหนึ่งในเพื่อนของทงเฮพูดขึ้น เมื่อเห็นเขานั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่คนเดียว
“กูว๊อนท์ว่ะ”
“หือ…มึงว๊อนท์เหรอ”
“อืม…น้องเรียวก็ไปเสียและ ทำไงดีวะ”
“มึงก็หาแถวนี้ดิวะ อ๊ะ! นั้นไง คนที่ใส่เสื้อเกาะอกสีแดงน่ะ” ซีวอนชี้ไปด้านบาร์
“เออน่าสนใจ หึ!”
------------------------------- -
“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มของทงเฮกระซิบข้างหูแม่สาวยั่วสวาทที่นั่งอยู่กับบาร์เทนเดอร์
“หือ…อื้อ…คุณ เป็น ครายยย ย?” แต่ดูถ้าว่าเจ้าหล่อนจะเมาไม่รู้เรื่อง เข้าทางล่ะ!
“คุณเมาแล้วนะ ไปพักห้องข้างบนก่อนมั้ย?”
“หือ…อืมม ม” เสียงหวานว่า ทำให้ทงเฮยิ้มย่องในใจ
แต่ในขณะเดียวกัน คนที่อยู่ในอ้อมกอดของทงเฮ
ก็มีรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ไม่แพ้กัน!
“ถึงแล้วครับ คนสวย”
“เหรอ อ่า…เตียงงง ง”
“อย่าพึ่งนอนสิครับ เรามาทำความรู้จักกันก่อนดีมั้ย”
“หือ อา ราย เหรอออ อ”
“ผมทงเฮนะ คุณล่ะ”
“ซองมิน นน น” ชื่อนี้ทำเอาร่างสูงชะงักไปชั่วขณะ แต่ก็ช่างเถอะ ชื่อซองมินมีเยอะแยะไป
“เรียกชื่อผมดังๆนะ ที่รัก”
“ได้ แต่นายก็ต้องเรียกชื่อฉันดังๆเหมือนกัน !!!” คนเมาตรงหน้าแปรเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทำเอาทงเฮตกใจ
“อะไรน่ะ! นายไม่ได้เมาเหรอ!!”
“ไม่นี่…แล้วนายจำฉันไม่ได้เลยเหรอ หึ”
“อย่างบอกนะว่านายคือ…”
“สายไปแล้ว ลีทงเฮ หึ!”
ฉึก !!
เสียงมีดหั่นผักที่ซองมินเอามาจากที่บ้าน เสียบเค้าไปกลางท้องใต้สะดือของทงเฮ ก่อนที่จะกรีดท้องอย่างช้าๆเลือดของคนตรงหน้าสาดกระเซ็นมาใส่เขาไปทั่ว
หึ! สะใจชะมัด!!
“ลาก่อน…ฉันรักนายนะ ถึงแม้ว่าฉันจะเกลียดนายก็ตาม !!”
“ซองมินนน !! อ้ากกกก ก!!!!!!!!”
------------------------------- -
เพลงประกอบฟิค..
Hate Because Of Love - Davichi
อ่า…สั้นไปหน่อย T- T
ฟิคนี้แต่งถวายเพื่อน
ประมาณว่าเพื่อนไรท์เตอร์มันชอบด๊องมิน -_-;
ขอเม้นท์ด้วยน้ะ T__T~
ความคิดเห็น