คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter 6 : : อ่อนไหว...
- ตอนที่ 6 -
อ่อนไหว...
“ ปล่อยฉันนะ!!! ”
จุนโฮตะโกนใส่คนตัวสูงที่ตอนนี้ได้ย้ายร่างกายใหญ่โตของตัวเองขึ้นมาทาบทับอยู่บนตัวของจุนโฮเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ ไม่!!! นายบอกฉันมาสินูนอ ฉันทำอะไรผิด นายบอกฉันมาสิ!!!! ”
“ย๊าาาา!!! ฉันไม่มีวันบอกนายหลอก ออกไปนะ!!”
“ อีจุนโฮ!!!! นายนี้มัน… ”
เสียงใหญ่ตวาดใส่คนตัวเล็กอย่างเหลืออด!!
นี้มันมากเกินไปแล้วสำหรับเขา...เขาทำอะไร? มันแย่มากจนไม่อยากเจอหน้าเขาเลยหรอ จุนโฮจะรู้บ้างไหมว่ามัน
ทรมานแค่ไหน!!!อยู่ใต้หลังคาบ้านเดียวกันแท้ๆ แต่เข้ากลับคุยอะไรกับคนตัวเล็กไม่ได้ ..แม้แต่เห็นหน้าก็ไม่ได้!! ยิ่งใกล้
จะคัมแบ็คงานก็เยอะมากจนแทบจะไม่มีเวลาคุยกันอยู่แล้ว ไหนจุนโฮจะมีโซโล่ที่ญีปุ่นอีกละ จุนโฮจะรู้บ้างไหมว่าไอ ‘หมี’
ตัวเนี้ยมัน ‘คิดถึง’ คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้ามากขนาดไหน!!! ...คิดไปคิดมาขอบตาของคนตัวสูงก็เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ อย่างที่ไม่
สามารถควบคุมได้
…แหมะ...
“ ชานซอง (?)”
แต่แล้วน้ำเสียงของจุนโฮก็ต้องอ่อนลง เมื่อบัดนี้คนตรงหน้าของเขากลับเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมาอาบ
แก้ม ใบหน้าคล้ายลูกครึ่งอิตาลีที่ละลายใจสาวๆมานักต่อนัก กลับทำตัวเป็นเด็กน้อยร้องไห้ขี้มูกโป่งไปซะได้..หน้าฮาชะมัด...
...นี้เขาทำเกินไปหรือป่าวนะ!?
“ ชานซอง...นา..ย...ร้องไห้ทำไม ? ”
จุนโฮถามคนตัวสูงด้วยความรู้สึกผิด เขาไม่เคยเห็นชานซองร้องไห้มาก่อน ก็มีบ้าง ..แต่ไม่ใช้เพราะเขา ตอนนี้ถึงจุนโฮ
อยากจะเหวี่ยงก็เหวี่ยงไม่ออก ทั้งๆที่เป็นโอกาสที่เขาจะหนีได้แท้ๆ แต่เขาก็เลือกที่จะอยู่ใต้ร่างสูง... น้ำใสๆยังคงหลังไหล
ออกมาจากขอบตาของชานซองไม่ขาด ซึ่งตอนนี้เริ่มมีอาการบวมน้อยๆแล้ว …
ชานซองคลายมือของตัวเองออก ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งกอดเข่าที่ปลายเท้าของคนตัวเล็ก เขามองจุนโฮนิดนึง ก่อนจะ
เบือนหน้าหนี้ เหมือนจะบอกว่า
‘ฉันปล่อยนายแล้วนะ จะไปไหนก็ไปสิ’
จุนโฮลุกขึ้นนั่งช้าๆ ก่อนจะขยับตัวไปอยู่ข้างหน้าของชานซอง แล้วค่อยๆเอื้อมมือเล็กๆขึ้นไปปาดน้ำตาให้คนตัวสูง
มือทั้งสองนั้นค่อยๆประคองใบหน้าของร่างสูงเอาไว้ก่อนจะใช้นิ้วหัวแม่มือลูบไล่ที่ข้างแก้มทั้งสองข้าง แล้วจึงดึงชานซองให้
เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา…
..รอยยิ้มแรกในรอบหลายอาทิตย์ก็ค่อยๆปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของอีจุนโฮ
“ เลิกขี้แยได้แล้วชาน...นายโตจนลูกหมีเลียก้นไม่ถึงแล้วนะ ไม่อายรึไง ”
คนตัวเล็กพูดจาติดตลกไปให้ชานซอง ..มือบางก็พรางลูบแผ่นหลังของคนตัวสูงไปด้วย
“ เพราะใครละ…”
เมื่อได้ฟังอย่างนั้น ชานซองก็ค่อยๆถอนตัวออกจากอ้อมกอดของจุนโฮอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เขาขยี้ตาที่บวมน้อยๆ
ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมาสบกับคนตัวเล็กตรงหน้า
“ย๊าา~ ก็ช่วงนี้ฉันเครียดๆหนิ ไหนจะคัมแบ็คไหนจะโซโล่อีก.........ขอโทษและกัน”
“ หะ!! อะไรนะ ”
..ชานซองมองคนตัวเล็กอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ ก็บอกว่าขอโทษไงเล่า…”
เมื่อกี้.....ขอโทษหรอ จุนโฮพุดว่าขอโทษหรอออ!! นานๆจะมีโอกาสฟังสักทีงั้น.....
“ อะไรนะนูนอชานไม่ได้ยินเลยอ่าาา ~ ”
..ชานซองทำเอามือมาป้องหูเหมือนไม่ได้ยินที่คนตัวเล็กพูด ...
“ ขอโทษษษษษ!!!!! ได้ยินยัง ” ตอนนี้หูจุนโฮเริ่มขึ้นสีแดงอยู่กลายๆแล้ว...
“ นูนอ~ ชานไม่เห็นได้ยินเลยอะ..อีกทีได้ปะ!! ”
ไม่พูดเปล่าคนตัวสูงก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้จุนโฮให้มากขึ้นอีก…
“ มากไปแล้วไอหมี!!!! ”
จุนโฮเอามือเล็กๆมาผลักหน้ายื่นๆของชานซองเบาๆพอให้คนตัวสูงถอยห่างออกไป ชานซองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร.. แค่
ได้อยู่ใกล้ๆกับจุนโฮแบบนี้เข้าก็มีความสุขมากจนจุกอกตายแล้ว...คิคิคิ
ทั้งสองเล่นกันไปเล่นกันมาซักพัก ชานซองก็พูดอะไรบ้างอย่างออกมา
“ นูนอ…แล้วตกลงนี้โกรธชานเรื่องไรหรอ?” ชานซองถามจุนโฮอย่างดูเชิง ...นี้เขาควรถามหรือป่าวนะ
...เงียบ...
....แต่ได้ข่าวว่าถามไปแล้ว...
...เงียบ...
…เรื่องนี้มีไทม์แมชชีนไหมครับ …
...เงียบ...
เห้ย!! อย่าเงียบสินูนอ ชักใจไม่ดีแล้วสิ... เอาแล้วไงไอชาน งานเข้าอีกแล้ว ตายแน่ ฮืออออออ!!! (T^T)
“อันที่จริง...มันก็ไม่ใช้เรื่องใหญ่อะไรหรอก”
ระหว่างที่ชานซองกำลังมะโนอยู่นั้น จุนโฮก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน ชานซองเลยหยุดเพ้อกับตัวเองแล้วหันมามองหน้า
คนตัวเล็กแทน
“ ไม่ใช้เรื่องใหญ่งั้นหรอนูนอ!? ”
ความคิดเห็น