คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 4 : : เก็บตัว
- ตอนที่ 4 -
เก็บตัว
6.32 pm
นี้ก็หกโมงเย็นเข้าไปแล้ว แต่จุนโฮก็ยังเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่เข้าห้องน้ำ ไม่กิน ไม่แม้แต่ส่งเสียง.......
นี้นายโดนมนุษย์ต่างดาวลักพาตัวหรือเปล่าเนี้ยอีจุนโฮ!!!
ชานซองได้แต่เดินไปเดินมา สร้างความรำคาญให้เหล่าเมมเบอร์ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นยิ่งนัก พอคนตัวสูงหย่อนก้นนั่งได้
สักสิบวิ ...ก็จะลุกขึ้นเดินไปเดินมาอีก....เป็นแบบนี้มาหลายชั่วโมงและ
“ ชานซอง!! เจ้าสิหยุดเดินสักแปบได้บ่ ..ข้อยจะดูทีวีโว้ยย!! ”
แล้วสุดท้ายคิมมินจุน หรือ “จุนเค” ก็ทนกับการเดินประท้วงของชานซองไม่ไหว ...จนต้องด่าออกมา
….เหล่าเมมเบอร์ก็พากันชูนิ่วโป้งให้เป็นเชิงบอกว่า
‘นายทำดีมากมินจุน!!!’
“ ก็แล้วจะให้ผมทำยังไงละครับฮยอง!!! นี้ผมจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วนะ ”
ชานซองหันกลับไปตอบจุนเคด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง เพราะตอนนี้ชานซองกระวนกระวายใจมากเกินที่จะนั่งอยู่เฉยๆได้
อีกต่อไป...
“ แล้วการที่นายเดินไปเดินมามันจะทำให้จุนโฮหายโกรธหรือไง!? ”
นิชคุณพูดเตือนสติของชานซองอย่างใจเย็น ..และก็ได้ผล!! ชานซองหยุดสร้างความรำคาญให้เมมเบอร์โดยการเดินมา
นั่งลงที่โซฟาข้างๆนิชคุณแทน...
“ เห้ออออออ~ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วคุณฮยองผมอยากจะคุยกับจุนโฮให้รู้เรื่องนะ แต่จุนโฮไม่ยอมมาคุยกับผมนี้สิ!!”
ชานซองถอนหายใจอกมาครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้...
ก็จะไม่ให้เหนื่อยใจได้ยังไงละ!!ก็ดูนูนอสิ เขาทั้งเคาะประตูเรียก ทั้งนั่งเฝ้านอนเฝ้าอยู่เป็นชั่วโมงๆ ปากก็พร่ำพูดคำขอ
โทษไม่ขาด แต่จุนโฮก็ไม่เปิดประตูสักที!! แถมยังเปิดเพลงเสียงดังกลบเสียงของเขาอีก...
ทวิตไปก็ไม่ตอบ!! โทรเข้าไปนูนอก็ปิดเครื่องใส่!! แล้วแบบนี้จะเคลียร์กันรู้เรื่องชาติไหนละเนี้ย!! …
“ นายลองวิธีของฉันไหมละ!? ”
อยู่ดีๆนิชคุณก็พูดขึ้นมา ทั้งๆที่ตาของหน้าหวานยังคงจับจ้องอยู่กับหนังสือในมือไม่ห่าง.. แต่เหมือนสมองน้อยๆของ
ชานซองจะทำงานหนักเกินไปอีกแล้ว ก็เลยหันไปทำหน้าเหมือน ‘ หมีงง (?)’ ให้นิชคุณแทน
“ ฉันเคยใช้ง้อน้องสาวที่ประเทศไทยนะ ...นายจะลองดูไหมละ!? ”
นิชคุณละสายตาจากหนังสือเล่มโปรดขึ้นมาคุยกับชานซองอย่างจริงจัง... และเหมือนสติของชานซองจะกลับมา ก็เลย
พยักหน้าตอบนิชคุณหงึกๆ
“เอาหูมาใกล้ๆสิ ” นิชคุณทำไม้ทำมือมาป้องปาก ทำท้ากระซิบกระซาบกับชานซอง...
...สองนาทีผ่านไป...
“ มันจะได้ผลหรอคุณฮยอง… มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ!?” ชานซองถามนิชคุณอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
“ ไม่ลองก็ไม่รู้เว้ยยยยย!!!! ฉันก็แค่เสนอให้ก็เท่านั้นแกจะทำไม่ทำก็เรื่องของแก ” เมื่อพูดจบนิชคุณก็กลับไปจดจ่อกับ
หน้ากระดาษสีขาวดำในมือต่อ...ทิ้งคำถามมากมายให้ชานซองไปนั้ง ‘หา’ เอาเอง
JUNHO’S PAST
อีจุนโฮนอนหัวเสียอยู่ในห้อง ถอยคำที่ชานซองพูดมันยังดังก้องอยู่ในหัวของคนตัวเล็กชัดเจนทั้งๆที่มันก็ผ่านมาหลาย
อาทิตย์แล้ว... ผมก็รู้ว่าชานซองคงจะไม่ได้ตั้งใจที่พูดแบบนั้นออกมา แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้จริงๆนิ!!!
“ ก๊อกๆๆๆ ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นจังหวะ ที่ไม่บอกก็รู้ว่าใครเป็นคนเคาะ…
‘เชอะ!! เคาะให้มือบวมตายไปเลยไอหมีบ้า!!’
จุนโฮเอามือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหูของเขาไว้...
“ ก๊อกๆๆๆ ” ชานซองยังคงเคาะประตูต่อไป...
…
“ ก๊อกๆๆๆ ”
…
“ ก๊อกๆๆๆ ”
“ โว้ยยยยย!!! หยุดเคาะสักที!!! ”
ถึงจุนโฮจะทำใจแข็งสักแค่ไหน..แต่สุดท้ายก็หันกลับไปดูตามเสียงเคาะนั้นอยู่ดี
“ นูนอ...ถ้านายไม่อยากเจอหน้าฉัน..ก็ได้..ฉันจะไม่มาให้นายเห็นหน้าอีก ถ้านายโอเคกับแบบนี้นะ!? ”
“ เหอะ!! เชื่อตายอะ ” จุนโฮยังคงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนอนกว้าง เพราะคิดว่ายังไงคนตัวสูงก็คงจะมาเคาะ
ประตูเรียกเขาอีกแน่!!
... ห้านาทีผ่านไป
“ ฉันจะดูว่านายจะเงียบได้ซักเท่าไหร่ชานซอง!! ”
… สิบนาทีผ่านไป
“ อีกไม่นานหรอก...ค่อยดูสิ...” จุนโฮพูดกับตัวเองออกมาเบาๆ แต่ตอนนี้จุนโฮก็ชักไม่มันใจซะแล้ว…
... ยี่สิบนาทีผ่านไป
“ นายไปนอนตายอยู่ที่ไหนเนี้ย… ”
… หนึ่งชั่วโมงกับอีกสิบสองนาทีผ่านไป
“ นี้นายจะไม่ง้อฉันจริงๆใช่ไหมชานซอง!!!! ”
นี้มันนานเกินไปแล้วนะ จะง้อก็รู้จักอดทนหน่อยสิโว้ยยย!!!”
คนตัวเล็กลุกขึ้นอย่างรวดเร็วทิ้งรอยยับย้นไว้บนผ้าปูที่นอนสีเข็ม พรางเดินยางสามขุมตรงไปที่ประตูห้องของตัวเอง
ก่อนจะบิดลูกบิดเปิดประตูไม้หนาหนักออกอย่างลวกๆ โดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลังก่อนจะเปิด ผลก็เลย...
“ ไงครับนูนอ~ ”
ความคิดเห็น