คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 : : ระเบิดลง!!
- ตอนที่ 1 -
ระเบิดลง!!
2.00 pm :
ต้นเดือนพฤษภาคม... ดอกไม้น้อยใหญ่กำลังแข่งขันกันเบ่งบานและผลิใบสะพรั่งเต็มต้น แผดสีสันสดใสทามกลาง
แสงแดดอ่อนๆยามบ่าย ทั้งชายหญิงต่างพาคนสำคัญของเขาและเธอออกมาชื่นชมกับทัศนียภาพอันน่ามหัศจรรย์ของฤดูใบไม้
ผลิที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามา เด็กน้อยน่าตาน่ารักน่าชังต่างพากันวิ่งไล่จับดอกไม้และใบไม้ที่ร่วงโรยไปตามกาลเวลา เรียกรอยยิ้ม
จากคนที่เดินสัจจรไปมาตามถนนใน ’กรุงโซล’ ได้อย่างไม่ยากนัก... แต่คงไม่ใช้ทุกคนที่จะมีความสุขในวันที่น่ารื่นรมย์
เช่นนี้….
ในห้องนั่งเล่นสีขาวดูสะอาดตา หน้าต่างบานใหญ่ถูกเปิดออกเพื่อรับแสงแดดอ่อนๆในฤดูใบไม้ผลิ คนตัวสูงยืนมอง
หน้าปัดนาฬิกาที่เข็มสั้นชี้ไปที่เลขสอง และเข็มยาวชี้ไปที่เลขสิบสองพอดี..
“ ป่านนี้พวกฮยองคงถึงสนามบินอินช็อนแล้วมั้ง ?”
‘ฮวาง ชานซอง’เดินทอดน่องไปนั่งลงตรงโซฟาข้างๆคนตัวเล็ก ที่กำลังกดเปลี่ยนช่องรายการทีวีในมือไปมา...
เปลี่ยนไปช่องนั้นที่ ช่องนี้ที่ ทั้งๆที่สายตาไม่ได้จดจ่ออยู่กับมันเลย....
“ นูนอ~นายจะดูอะไรหรอ? ฉันเห็นนายเปลี่ยนไปไปดูช่องนั้นช่องนี้อยู่ตั้งนานแล้ว ไม่เห็นนายจะดูซักช่องเลย ” คนตัว
สูงหันไปถามคนตัวเล็กที่กำลังนั่งเหม่อ และเหมือนเสียงของเขาจะไปกระแทกโสตประสาทของ ‘อีจุนโฮ’ ทำเอาคนตัว
เล็กหลุดออกจากภวังค์ แต่ก็ไม่มีท้าที่ว่าจุนโฮจะปริปากตอบคำถามของชานซองแต่อย่างใด…
จุนโฮทำเป็นเปลี่ยนไปดูช่องนั้นช่องนี้ เหมือนไม่เห็นว่ามี ‘หมี’ ตัวหนึ่งกำลังจ้องเขาอยู่...แถมยังทำเป็นเหมือนสนอก
สนใจน้องหมาในทีวีซะเต็มประดา...
แล้วจะให้เขาทำไงได้ละ!?
คนตัวสูงก็เลยเลือกที่จะนั่งจ้องคนตัวเล็กต่อไป......
จ้อง...
จ้อง...
จ้อง...
...นี้จะจ้องกันอีกนานไหมเนี้ย!!
...หางตาของคนตัวเล็กกระตุกสองสามที ก่อนคิ้วจะขมวดเข้าหากันจนเกิดรอยย่นน้อยๆที่สันจมูกโด่งได้รูป ปากอิ่มยู่เข้า
อย่างน่ารัก แก้มสวยๆเริ่มมีอาการพองลม แสดงความไม่พอใจที่ค่อยๆก่อตัวขึ้น...
‘นี้นายจะเล่นสงครามประสาทกับฉันใช้ไหมฮวาง ชานซอง!! ’
“ นายจะจ้องฉันอีกนานไหมหะ!! ”
แล้วสุดท้ายก็เป็นคนตัวเล็กเองที่ทนกับสายตาของชานซองไม่ไหว จนต้องยอมปริปากพูดออกมา... รอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ค่อยๆพุดขึ้นมาบ่นใบหน้าของ ฮวาง ชานซอง ช้าๆอย่างผู้ได้รับชัยชนะ!!
“ ทำไมนายเย็นชากับฉันจังนูนอ ฉันทำอะไรให้นายโกรธหรอ? มีอะไรนายก็บอกกับฉันมาสิ ”
ชานซองถามจุนโฮเสียงอ่อน เพราะไม่รู้จริงๆว่าทำไมคนตัวเล็กถึงเย็นชากับเขานัก... ตลอดสองสามอาทิตย์ที่
ผ่านมา จุนโฮไม่สนใจใยดีเขาเลย..
…
...หรือเขาจะลืมนัดของเราหรอ?
...ไม่หรอกน่า ถ้ามีนัดเขาก็มักจะตั้งแจ้งเตือนเสมอนิหน่า
...หรือจะลืมวันสำคัญ?
...วันเกิดจุนโฮก็ผ่านมาแล้ว
...จะว่าวันครบรอบก็ไม่ใช้ …
…หรือว่า!!!!!!!!!!!!!!!
...จุนโฮจะรู้ว่าเขาแอบกินชีสเค้กที่พี่สาวจุนโฮซื่อมาฝาก!!!!
…แต่นูนอก็ไม่เคยโกรธเขาเรื่องกินเลยนิหน่า ~ ออกจะตามใจด้วยซ้ำ....
...แล้วงอลเขาเรื่องอะไรกันละเนี้ย!!!?
และดูเหมือนสมองน้อยๆ ของ ฮวาง ชานซอง จะทำงานหนักมากเกินไป…ก็เลยหันไปหาคนตัวเล็กเพื่อหาคำตอบแทน
...ชานซองมองจุนโฮอยู่นาน แต่ก็ได้เพียงแค่หน้าตาบูดบึ่งของคนตัวเล็กเป็นคำตอบก็เท่านั้น…
“เห้ออออออ....” ชานซองได้แต่ลอบถอดหายใจอยู่ห่างๆ
‘ จะเรื่องอะไรก็ช่างเถอะ!! ต้องทำให้นูนอหายงอลก่อนละ ไม่งั้น ถ้าคุณหนู ‘ อีจุนโฮ ’ เกิด ‘เหวี่ยง’ ขึ้นมาเมื่อไหร่
.....ระเบิดลงกลางกรุงโซลแน่!!!!!.....
ความคิดเห็น