คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF TaoxKacha | My XXX Neighbor
Neighbor Hood
“เว้ยยย ต้นไม้บ้านมึงอ่ะยื่นเข้ามาให้เขตบ้านกู เมื่อไหร่จะตัดๆ แม่งซักที เห้ย ไอ้กลูต้า มึงยินได้ป่ะเนี่ย โว้วววว!”
“เต๋า คนข้างบ้านมึงมาแหกปากตะโกนอะไรวะน่ะ” ไอ้เฟรมบ่นกับผมอย่างหงุดหงิดขณะที่พวกเรากำลังตั้งวงดริ้งก์เหล้ากันที่ห้องนั่งเล่นในตัวบ้าน ผมหัวเราะหึหึแทนคำตอบพลางกระดกแก้วน้ำสีอำพันเข้าปาก
อ้า.. ได้จิบแอลกอฮอล์ตอนบรรยากาศดีๆ พร้อมกับการดูบอลจากทีวีจอใหญ่ เห็นช็อตเด็ดชัดแจ่มแจ้งนี่มันเยี่ยมชะมัด..
“โธ่เว้ยย ไอ้ห่า มึงหูหนวกรึไงวะสัด ต้นมะม่วง ต้นห่าต้นเหวอะไรของมึงเนี่ยมันโตจนกิ่งแม่งยื่นเข้ามาในเขตที่พักอันเป็นส่วนตัวกูแล้วเนี่ย!” เสียงตะโกนด่าทอยังไม่มีทีท่าจะว่าหยุดลงของบ้านข้างๆ ทำให้ไอ้เฟรมเพื่อนผมต้องทิ้งแก้วในมือลงก่อนเดินกระทืบเท้าปึงปังไปเปิดผ้าม่านดู
“เฮ้ย อย่าเปิด!” ผมลุกพรวดกระโจนดึงแขนไอ้เฟรมให้หลบไม้เบสบอลอันใหญ่บะเฮิ้มที่ลอยเฉียดเหล็กดัดฟันไอ้เฟรมไปเส้นยาแดงผ่าแปด แม้จะหลบได้อย่างทันท่วงทีแต่ผลจากแรงปะทะทำให้กระจกสีชาราคาแพงของบ้านผมแตกเป็นเสี่ยงๆ ดูก็รู้ว่าคนทำแม่งต้องจงใจชัดๆ
“เหี้ย! ใจหายหมดเลยกู ไอ้เต๋า เพื่อนบ้านมึงนี่เหลือเกินจริงๆ สงสัยต้องเจอกูซักตั้ง!” ไอ้เฟรมที่กำลังตั้งสติได้กระตุกยิ้มเหี้ยมๆ ไปทางหน้าต่าง มันกวาดสายตาไปทั่วก่อนหยุดลงที่ลูกบอลประทับลายเซ็นต์นักเตะดังทีมสุดรัก ผมที่ประมูลมาได้จากอีเบย์ด้วยเงินเก็บทั้งเดือน
“เฟรม มึงอย่า..” อย่าอะไรนั้นไม่มีใครรู้ เพราะคำพูดของผมถูกกลืนลงคอไปพร้อมๆ กับเหงื่อเม็ดเป้งที่ผุดขึ้นมาตามตัวทันทีที่ลูกบอลลูกนั้นถูกไอ้เฟรมซัลโวผ่านรอยแตกของหน้าต่างเป้าหมายคือร่างโปร่งเจ้าของเสียงตะโกนและไม้เบสบอลนั่น!
“ตุงตาข่าย!” ไอ้เฟรมร้องเยสทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนด่าคำหยาบคายล้านแปดจากต้นตอเดิม นั่นเท่ากับว่าลูกบอลนั่นลอยไปกระทบเป้าหมายอย่างแม่นยำโดยไม่ต้องสงสัย
..แน่ละเว้ย ก็เสือกเป็นนักบอลตัวหลักของมหาลัย..
“อยากเห็นหน้าแม่งจริงๆ”
“นั่งแดกเหล้าแก้วสุดท้ายในชีวิตมึงสงบๆ เถอะ เดี๋ยวเค้าจะมาให้มึงเห็นหน้าเอง” ผมยกแก้วเหล้าให้ไอ้เฟรมที่ยิ้มร่าสบายอารมณ์ หึ ยิ้มซะให้พอนะมึง เพราะต่อไปอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า นอกจากมึงจะบังคับกล้ามเนื้อใบหน้าให้กระตุกยิ้มไม่ทันแล้ว มึงยังจะต้องเจอเซอร์ไพรส์อะไรอีกเยอะเพื่อนเอ๋ย
“เงียบไปเลยว่ะ เล่นกะใครไม่เล่นเสือกมาเล่นกะเฟรม ศิษย์สมรักษ์ แม่งจ๋อย” ผมส่ายหน้าอย่างระอา กระดกเหล้าอึกๆ ย้อมใจให้ลืมลูกบอลที่ไม่มีวันได้คืนอีกแล้วในชาตินี้ พลางรินเหล้าราคาแพงระยับลงแก้วไอ้เฟรมโดยปราศจากโซดาหรือน้ำเจือจางใดๆ
“เพียวๆ เลยหรอวะ บอลยังไม่เริ่มมึงกะจะเมาก่อนแล้วหรอ ไอ้ห่า ค่อยๆ รินเว้ย” มันยกแก้วในมือหนี ก่อนหันไปสนใจรีโมต กดเปลี่ยนช่องทีวีเรื่อยๆ
เพล้ง!
เสียงกระจกประตูบานเลื่อนแตกพร้อมกับการมาถึงของใครคนหนึ่งที่ผมคุ้นเคยดี..
“เพื่อนบ้านมึงมาเยือนแน่เลยว่ะเต๋า แม่งจองล้างจองผะ.. นะ น่ารัก..”
ผมยกยิ้มชืดๆ ส่งไปให้ร่างโปร่งตรงหน้าที่มาพร้อมกับไม้หน้าสามในมือ แก้มเนียนใสขึ้นสีแดงก่ำน้อยๆ ริมฝีปากบางถูกกัดจนขึ้นห้อ นัยน์ตาสีดำสนิทวาวโรจน์จ้องมาที่ผมเขม็ง
“ว่าไงคชา” นี่ล่ะครับเพื่อนบ้านของผม เจ้าของเสียงตะโกนหนวกหู ที่ขุดหาคำหยาบคายมาด่าได้ไม่เว้นแต่ละวัน ตอนแรกที่ซื้อบ้านหลังนี้ก็เกือบได้วางมวยกันไปตั้งนึงเพราะหมาลาบาดอร์ตัวใหญ่ของเค้าที่มาขี้หน้าบ้านผมได้ทุกวัน แต่พอเห็นหน้าเจ้าของหมาเวรนั่นแล้วผมแทบจะเอากระโถนทองคำมาวางรองก้นหมาไม่ทัน
โหย อย่างนี้กูยอมให้มึงมาขี้หน้าบ้านกูทุกวันแลกกับการโดนเจ้าของที่น่ารักของมึงด่าเลยเอ้า!
“ไอ้เต๋า กูตะโกนปาวๆ เป็นชั่วโมงไม่ได้ยินรึไงวะสัด! แล้วไอ้ฟันล้อมรั้ว มึงเองใช่ม่ะที่เป็นคนเตะบอลมาโดนหัวกู แม่ง! มัน-เจ็บ-นะ-เว้ย!” คนตัวเล็กปรี่เข้ามาหาพร้อมกับใช้ไม้หน้าสามในมือทุบลงทุกส่วนของไอ้เฟรมที่ผมดูจากหน้าเคลิ้มๆ ของมันแล้ว พนันได้เลยว่ามันคงมีความสุขไม่น้อยกับการเจ็บตัวในครั้งนี้
“พอเหอะชา” ผมล็อกแขนคชาจากด้านหลัง คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักไม่เลิก แถมยังไม่ยอมเลิกราโดยการใช้เท้าเล็กๆ นั่นยันตัวไอ้เฟรมทุกทีที่เหยียบถึง ไอ้ห่าเฟรมก็ได้แต่ยกแขนขึ้นบังพลางร้องครวญครางได้อย่างตอแหลสิ้นดี –..-
“ฮึ่ย ปล่อยกู!” คชาดิ้นหลุดจากวงแขนผม ก่อนนั่งจุมปุ้กกอด.อกแล้วส่งนัยน์ตาแข็งกร้าวไปทั่วห้อง
“ไหน ขอดูแผลหน่อยซิ” ผมเขยิบตัวเข้าไปใกล้ เอื้อมมือปัดไรผมที่ปิดหน้าผากเค้าออก ก่อนต้องจิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อคชาเบือนหน้าหนีแล้วเขยิบตัวออกห่าง
“เฟรม มึงกลับไปก่อนป่ะ”
“ไม่กลับ! วันนี้กูจะนอนบ้านมึง” ไอ้เฟรมดึงดันน่ารำคาญ ขณะพยายามส่งสายตาหวานเชื่อมเรียกความสนใจจากเพื่อนบ้านตัวแสบของผม
ตะกี้มึงยังด่าโคตรเค้าอยู่เลยไม่ใช่หรอวะ ของกูเว้ยไอ้ห่า - -
“บ้านกูไม่ใช่โรงแรมนะเหี้ย”
“เออ มึงคิดคืนละห้าแสนกูก็มีปัญญาจ่ายน่า” ไอ้เฟรมยังคงดึงดันไม่เลิก มันแกล้งเนียนผิวปากบิดขี้เกียจก่อนวาดวงแขนกว้างหมายจะโอบไหล่คนตัวเล็กที่นั่งเบะปากขมวดคิ้วอยู่ข้างๆ ผม
“งั้นค่าบอลที่มึงติดกูอยู่ก็ถึงเวลาจ่ายได้แล้วสิ” ผมกระตุกยิ้มเหี้ยมพร้อมแบมือจ่อหน้ามัน ไอ้เฟรมจิ๊ปากหงุดหงุด ชักแขนที่กำลังจะโอบถึงไหล่บางกลับ ก่อนลุกขึ้นหยิบกุญแจเดินตึงตังออกไป แต่ยังไม่วายตะโกนทิ้งท้ายเสียงดัง
“จักรยานกูยังต้องล่ามโซ่เลยไอ้เต๋า เงินค่าบอลมึงไม่มีทางได้คืนหรอก คนนี้กูยอมให้ก็ได้ แต่ค่าบอลถือว่าเจ๊าๆ กันไปนะเว้ย!” อ้ออ กุญแจที่แม่งหยิบไปตะกี้คือกุญแจโซ่ล่ามจักรยานมึงใช่มั้ยไอ้เฟรม คบเพื่อนได้อเนจอนาถจริงกู - -
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อได้ยินบ่นของไอ้เฟรมลับไป ตอนนี้ก็เหลือผมกับคนดื้อที่ต้องจัดการแล้วสินะ..
“ไล่ไอ้เฟรมไปแล้ว จะให้ดูแผลได้ยัง?” ผมพูดเสียงอ่อน ขยับตัวเข้าไปชิดคนตัวเล็กอีกนิด ยกมือไล้หน้าผากมนเบาๆ ก่อนบรรจงเป่าลมรดรอยแดงนั่นที่บังอาจทำให้คนดื้อของผมเจ็บตัว
“ปากเหม็น” คำด่าสั้นๆ เรียกให้รอยยิ้มหายไปจากหน้าใบผมทันที กำลังจะยกนิ้วชี้จิ้มแผลให้คนปากดีร้องลั่นแต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกแขนเล็กรัดเอวเข้าให้ ผมหัวเราะหึอย่างรู้ทันก่อนจรดริมฝีปากลงกับกลุ่มผมนุ่มของคนตรงหน้าพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก
“อ้อนอย่างนี้อยากได้อะไรตัวเล็ก” ศีรษะที่ซุกในอกผมส่ายน้อยๆ ก่อนเจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้น ดวงตาเรียวสวยที่คุ้นเคยจ้องหน้าผมอย่างมีความหมาย
“หึง” เสียงใสเอ่ยเบาๆ จนแทบไม่ได้ยิน แขนเล็กรัดเอวผมแน่นขึ้นเท่าตัว ไม่บอกก็รู้ว่าคนในอ้อมกอดหึงผมขนาดไหน..
“ไอ้เฟรมนั่นเพื่อนเต๋า”
“เพื่อนเต๋านิสัยไม่ดีเลย” ริมฝีปากบางสีสดยื่นออกน้อยๆ แสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวอารมณ์เสียแค่ไหน
“วันนี้ชาก็ดื้อเหมือนกันนะ” ผมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ปล่อยแขนที่กอดเจ้าตัวเล็กออกก่อนยกขึ้นจับให้ใบหน้าเรียวให้เงยขึ้นมองผม แต่อีกฝ่ายกลับหลบสายตาซะนี่
“เปล่าดื้อนะ”
“เด็กดื้อต้องโดนลงโทษ” ไม่พูดเปล่า ผมจรดริมฝีปากแนบลงกับกลีบปากบางสีสดตรงหน้าอย่างดูดดื่ม วงแขนเล็กที่โอบกอดผมอยู่คลายออกช้าๆ ทันทีที่ผมสอดส่งลิ้นเข้าไปในโพรงปากนิ่ม ก็รู้สึกถึงความอุ่นจากแขนของคชาที่ยกขึ้นโน้มคอผมให้กดจูบแน่นขึ้นไปอีก
“อื้มม” เสียงหอบครางของร่างบางตรงหน้าทำเอาสติกระเจิง ผมถอนริมฝีปากออกห่าง ส่งยิ้มมุมปากให้อย่างรู้ทัน
“วางแผนเก่งจริงๆ ตัวเล็ก” นี่ล่ะครับเป้าหมายที่แท้จริงของเพื่อนบ้านที่น่ารักของผม ก็วันนี้เจ้าตัวหาเรื่องเรียกร้องความสนใจจากผมตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ ทั้งเรื่องน้ำที่ไหลน้อยเพราะหาว่าผมใช้น้ำเยอะ เรื่องกิ่งไม้ที่ยื่นไปในบ้านเค้าบ้าง แถมยังปั้นหน้าบึ้งอารมณ์เสียบุกเข้ามาเหวี่ยงถึงในบ้านเพราะรอยแดงบนหน้าผากนั่นอีก โธ่ ที่ไอ้เฟรมเตะไปนั่นบอลนะครับ แถมฝีเท้าการเตะระดับนักบอลตัวจริงของมหาลัยอีกถ้าโดนเข้าจังๆ ต่อให้เป็นนักกล้ามจากที่ไหนก็ต้องถึงขั้นสลบกันบ้างล่ะ แต่ไอ้ตัวเล็กนี่กลับได้แค่รอยจางๆ บนหน้าผากเท่านั้น
แฟนใครนะเจ้าเล่ห์ชะมัด!
“ก็ตั้งแต่เต๋ากลับมา เรายังไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคนเลยนะ.. ชาแค่อยากมีเวลาส่วนตัวกับเต๋าบ้าง” คชาตอบเสียงอ้อมแอ้ม แก้มเนียนขึ้นสีฝาดน้อยๆ ผมจ้องภาพตรงหน้าอย่างหลงใหล ก่อนสอดมือเข้าไปใต้เสื้อฮู้ดตัวบางแล้วลูบไล้เนื้อนิ่มอย่างเบามือ
“ถอดเสื้อให้เต๋าหน่อย ที่..รัก” ผมกระซิบเสียงหวานก่อนงับเบาๆ ที่ใบหูนิ่ม มือเล็กยกปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตนักศึกษาของผมทั้งๆ ที่ใบหน้าหวานก้มงุดแนบอกไม่ยอมจ้องตากัน เมื่อเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดถูกคชาปลดลงไปกองบนพื้น ผมจึงหยัดตัวอุ้มร่างบางขึ้นบนโซฟาราคาแพงก่อนซุกจมูกโด่งลงสูดกลิ่นหอมของคชาไปทั่วตัว
“อื้ออ จั้กจี้” คชาหัวเราะน้อยๆ พลางใช้มือดันหน้าผมออกจากซอกคอหอมกรุ่นของเขา ผมจึงต้องผละออกอย่างโหยหา ก่อนหันไปปลดกางเกงสีดำที่บดบังท่อนขาเรียวยาวของคนข้างใต้ ทันทีที่เสื้อผ้าตัวบางเลื่อนหลุดจากปลายเท้าไป ผมจึงก้มจรดริมฝีปากไล้จูบตามขาเนียนขึ้นมาก่อนประทับรอยตีตราแสดงความเป็นเจ้าของที่เนื้อนิ่มตรงต้นขาด้านใน ทำเอาเด็กดื้อตัวสั่นเป็นลูกนกเลยทีเดียว
ผมเงยหน้ายิ้มเย็นส่งให้คชา ก่อนเกี่ยวกางเกงบ็อกเซอร์เนื้อบางให้เลื่อนหลุดตามกางเกงตัวนอกของเขาไปติดๆ คชาเบือนหน้าซุกหมอนอิงอย่างน่ารัก นิ้วเรียวจิกขยุ้มที่โซฟาทันทีที่ผมใช้โพรงปากอุ่นครอบครองน้องชายของเขาเข้าไปจนสุด เรียวขาสวยกระตุกเกร็ง ไม่นานนักน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยออกมาทันทีที่ผมถอนริมฝีปากออก
“อะ.. ตะ เต๋าใจร้าย!” เสียงใสตวาดลั่น ผมหัวเราะเคล้าเสียงก่นด่าจากคนตัวเล็ก ก่อนหยัดตัวขึ้นแล้วงับเบาๆ ที่ปลายจมูกโด่งรั้น
“งั้นเต๋าให้ชาเอาคืนดีไหม?” คชาขมวดคิ้วงุนงง ผมไม่ปล่อยให้เวลาสูญไปเปล่า ใช้แขนแกร่งดึงร่างบางให้ลุกขึ้นก่อนเป็นฝ่ายเอนกายลงกับโซฟาบ้าง เจ้าตัวแสบยิ้มหวานอย่างรู้ใจ ก้มจุ๊บปากผมเบาๆ ก่อนกระซิบเสียงพร่า
“จะหาว่าชาเอาคืนแรงเกินไปไม่ได้นะเต๋า..” เด็กที่เคยดื้อเมื่อกี้เปลี่ยนร่างเป็นครูสุดโหดสำหรับผมไปโดยปริยายเมื่อน้องชายของผมถูกสะโพกมนเล็กนั่นรุกราน น้ำเสียงหวานครางเบาๆ ในลำคออย่างพอใจ ผมใช้มือลูบวนที่ต้นขาเนียนสวยอย่างเพลิดเพลินก่อนปิดเปลือกตาลงรับสัมผัสหวานที่โหยหามานาน
เนื่องจากบทรักต่อไปนี้มันร้อนแรงเกินกว่าจะออกสื่อได้ ดังนั้นผมจึงขอใช้สิทธิ์ความเป็นเจ้าของสถานที่สั่งให้กล้องแพนไปที่หัวเตียงและโคมไฟ
มโนกันต่อเอาเองนะครับ!
ความคิดเห็น