คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 03 ----30%--
ตอนที่ ๓
‘‘ทานยาก่อนนะลูก’’ คุณแม่หยิบยามาให้หลังจากที่ให้ฉันทานอาหารเสร็จฉันรับมันมาอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะกลืนยาขมๆ นั่นลงคอ เอาตรงๆ นะ ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แต่พวกท่านกลับทำเหมือนกับว่าฉันเป็นง่อยอย่างนั้นแหละ อยากจะบอกให้หยุดทำ แต่ก็กลัวท่านจะน้อยใจและหลังจากเรื่องวันนั้น ฉันก็ได้หยุดงานหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ ถามว่าโกรธอี้ฟานมั้ย ขอบอกตรงๆเลยนะ
กูโคตรโกรธ โกรธมาก!!
แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้ เพราะฉันไม่ระวังตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่าเขาหวงตุ๊กตาห่าเหวนั่นอย่างกับอะไรดี ยังสะเออะเข้าไปยุ่งอีก จะว่าไปมันก็สมควรแล้วล่ะ แต่จากนี้ไปคงต้องระวังตัวให้มากขึ้น เพราะฉันยังไม่รู้ว่าอีกสิบเอ็ดคนที่เหลือจะเป็นยังไง อี้ฟานคงจะไม่ใช่ที่สุดหรอก.. ฉันเชื่อแบบนั้น
‘‘แม่ค่ะ..พรุ่งนี้เบบี้กลับไปทำงานได้แล้วใช่มั้ย’’ ถึงจะยังไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่ฉันก็เป็นห่วงพวกเขานะ เพราะอะไรน่ะหรอ? ขนาดมีฉันอยู่ยังซนขนาดนี้ แล้วถ้าไม่มีฉันคนพวกนั้นจะก่อปัญหามากมายขนาดไหนล่ะ ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ เห็นมั้ล่ะ สปิริตฉันสูงชะมัด..
‘‘แต่ลูกยังไม่...’’
‘‘เบบี้โอเคแล้วค่ะ แข็งแรงดี’’ ฉันพูดพร้อมกับแบ่งกล้ามโชว์?
‘‘แต่...’’
‘‘เบบี้ทิ้งคนไข้ไว้แบบนั้นไม่ได้นะคะแม่..หนึ่งสัปดาห์ถือว่ามากเกินไปแล้ว อย่าให้เบบี้ต้องละทิ้งพวกเขาไปมากกว่านี้เลย..’’
‘‘จ้ะ แม่คนเก่ง..อื้ม แม่ว่าแม่ลืมบอกอะไรบางอย่างกับลูกนะ’’ คุณแม่ที่มีท่าทีโอนเอนไปกับเหตุผลพูดขึ้นหลังจากทิ่ดได้
‘‘อะไรหรอคะ’’
‘‘คุณหมอ...คุณซองวูให้คุณหมออีกคนมาช่วยลูกดูแลพวกเขานะ’’ ฉันขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความแปลกใจ คุณหมองั้นหรอ? หึ
‘‘ใคร...หรอค่ะ’’
‘‘แม่ก็ไม่รู้จ้ะ..แต่เขาก็คงมีความสามารถไม่แพ้กัน คุณซองวูถึงได้ให้มาทำงานร่วมกับลูก พักผ่อนนะ พรุ่งนี้จะต้องไปทำงานแล้ว’’ แล้วคุณแม่ก็เดินออกไป ทิ้งความสงสัยไว้ให้ ใครกันนะที่จะมาช่วยดูแลพวกเขา..
แต่ฉันไม่ชอบ ไม่ชอบจริงๆ ที่จะต้องมีใครมาทำงานร่วมด้วย ฉันว่ามันคงจะลำบากมากกว่าการที่ฉันต้องทำงานคนเดียว ถ้าหมอเป็นผู้หญิงฉันคงประสาทกินได้ ไม่ได้อะไรมากมายนะ แต่เพราะอะไรก็ไม่แน่ใจที่ทำให้ฉันไม่ค่อยกินเสร็จกับหมอผู้หญิงสักเท่าไหร่ พวกเธอเอาแต่มองฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แต่ก็ช่างเถอะ ฉันไม่ควรจะมาบ่นเรื่องแบบนี้ ทางที่ดีควรจะพักเอาแรงซะก่อน พรุ่งนี้เจอกันแน่ ไอ้พวกเด็กดื้อ
ฉันมองดูตัวเองในกระจกพร้อมกระชับชุดกาวน์ให้เข้าที่ ไม่ได้ใส่ชุดนี้แค่หนึ่งสัปดาห์แต่ให้ความรู้สึกเหมือนนานเป็นปี บางทีฉันอาจจะชินกับการใส่ชุดแบบนี้แล้วล่ะ คิดไม่ออกเลยจริงๆ ถ้าต้องเลิกใส่มันจะเป็นยังไง
‘‘เบบี้ พร้อมหรือยังลูก’’ คุณแม่ขึ้นมาถามด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
‘‘ค่ะ’’
‘‘ป่ะ ไปกัน...’’
‘‘เดี๋ยวค่ะ....แม่จะไปไหน’’
‘‘ไปส่งลูกไง’’
‘‘ไม่ต้อง..’’
‘‘ทำไม’’
‘‘เบบี้โตแล้วนะคะ’’
‘‘โอเคๆ..งั้นก็รีบลงมานะ’’ ฉันพยักหน้าให้แม่เล็กน้อย ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมแม่ต้องทำเหมือนฉันอายุห้าขวบทั้งๆ ที่ตอนนี้ฉันอายุย่างยี่สิบสี่แล้ว
รถออดี้สีขาวจอดเทียบรถหรูคันหนึ่งที่จอดอยู่ก่อนหน้าแล้ว ฉันเพ่งมองมันก็จะเข้าใจโดยสัญชาตญาณว่านี่คงเป็นรถของหมอที่จะมาช่วยดูแลพวกเขาทั้งสิบสอง มือขวาถูกยกขึ้นมาถอดแว่นสีชาออกอย่างเบามือ คงไม่ใช่มารยาทที่ดีนักถ้าจะใส่มันเข้าไปข้างในบ้าน หลังจากดูแลความเรียบร้อยของตัวเองแล้วขาเรียวยาวก็ค่อยๆ ก้าวลงอยากรถอย่างไม่รีบร้อน
‘‘ว้ายยยยย คุณเบบี้ หายแล้วหรอค่ะ ดีใจจัง’’ ฮานึลที่กำลังเดินผ่านมาทางนี้พอดีเอ่ยทักด้วยความกระตือรือร้น พร้อมกับมาช่วยถือของ ใบหน้าที่แสดงออกว่าดีใจจริงๆ ทำให้ฉันอดยิ้มตามไม่ได้ หรืออาจจะเป็นเพราะไม่เคยมีใครเป็นห่วงฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..
‘‘อื้ม..แล้วพวกเขาล่ะ เป็นยังไงบ้าง’’ ถามด้วยเสียงอันแผ่วเบา เพราะไม่แน่ใจว่าทำไมต้องถาม ทั้งๆ ที่หนึ่งในนั้นเป็นคนทำร้ายฉัน.. คงจะเป็นสัญชาตญาณของคนเป็นหมอสินะ..
‘‘ไม่ทราบเลยค่ะ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องฉันก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งทางนั้นเลย มีแต่คุณหมอคนใหม่ที่เข้าไปดูแล ได้ยินมาว่าคุณชายไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่นะคะ’’
‘‘หื้ม?...’’
‘‘คุณท่านบอกว่าพวกคุณชายไม่พอใจกับคุณหมอคนใหม่น่ะค่ะ ฮานึลไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร แต่เขาหล่อดีนะคะคุณเบบี้’’
‘‘ผู้ชาย..?’’
‘‘ใช่ค่ะ เห็นว่าจบจากฮอร์กวอร์ตเลยนะคะ’’ ฉันพยักหน้าด้วยความเข้าใจ มันอาจจะเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับการเริ่มต้นระหว่างฉันกับเขานะ ดูท่าทางจะฉลาดน่าดู ก็ดี จะได้ไม่เป็นภาระสำหรับฉัน แล้วอีกอย่าง เขาไม่ใช่ผู้หญิง คงไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่หรอกใช่มั้ย...
‘‘อ้าววว เบบี้..หายดีแล้วหรอลูก’’ คุณซูฮยอนพูดพร้อมกับเดินมาหาหลังจากที่เห็นฉันเดินมาพร้อมกับฮานึล
‘‘ค่ะ คุณน้า’’ ยิ้มรับท่านเบาๆ
‘‘งั้นดีเลย...น้าจะแนะนำให้รู้จักกับคุณหมออีกคนที่จะมาช่วยดูแลพวกเขา..’’
‘‘อ่า ค่ะ..’’ ฉันยิ้มรับพร้อมกับเดินตามท่านไปที่โซฟาใจกลางห้องรับแขกที่มีคุณซองวูนั่งส่งมาให้อยู่ก่อนแล้ว และใครอีกคนที่นั่งอยู่กับคุณซองวู ซึ่งเขาไม่แม้แต่จะหันมาทักทายฉันเลยด้วยซ้ำ หึ...
‘‘คุณหมอควอนค่ะ...นี่เบบี้ที่บอกว่าเป็นหมอที่ดูแลอยู่ก่อนหน้านี้’’ คุณซูฮยอนพูดพร้อมกับผายมือมาทางฉัน ร่างสูงที่นั่งหันหลังให้ค่อยๆ หันหน้ามาช้าๆ... แต่ทำไม... ทำไมถึงรู้คุ้นๆ เพียงแค่มองจากทางด้านหลัง....
‘‘โอ๊ะ...เจอตัวจนได้ สวัสดีครับคุณหมอเชว....’’ ร่างสูงหันมาฉีกยิ้มจริงใจมาให้ ทว่ามันกลับดูน่ากลัว...
ทำไม
ทำไม ต้องเป็นเขา...
ควอน จียง...
-------------------------30%-------------------
24/10/2014
ก่อนอื่น ไรต์ต้องกราบขอโทษรีดเดอร์ทุกคนน๊าา ที่ไรต์หายตัวไปนานขนาดนี้
อาจจะดูเหมือนเเก้ตัว เเต่ไรต์กำลังเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยอยู่ T^T ปัญหารุมเร้าไรต์มากอ่าตอนนี้
ไรต์ไม่ทิ้งเรื่องนี้น่ะคะ เเต่ไรต์ขอเวลาหน่อยนะ
ถ้าไรต์มีที่เรียนเเล้วมันจะดีมากๆ เลย เนอะ
มาว่าเรื่องฟิคนะคะ
ตอนที่เเล้ว ไรต์ต้องขอโทษอีกทีนะ สำหรับชื่อตัวละคร ที่ไรต์เผลอพิมพ์ ไรต์เบลอๆ ชื่อมันเลยเปลี่ยนจากฮานึลเป็นนาอึล อาจจะทำให้งงใช่มั้ย? ขอโทษนะคะ
ส่วนตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมากกกกก
ว่าเเต่จียงโผล่มาได้ยังไง เอ๊ะ ยังไงๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ ติดตามนะเออ
โฉมหน้าคุณหมอควอนของไรต์เองงง ฮ่าๆๆ ไรต์ชอบคนนี้มากเลยแหละ
ความคิดเห็น