คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 00 Intro
Intro
ระยะเวลาการเรียนที่ยาวนาน การใช้ชีวิตอยู่กับคนจิตไม่ปกติ มันได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้ว ถึงจะเป็นระยะเวลาแค่หกเดือนที่ฉันเพิ่งจะเริ่มทำงาน แต่ก่อนหน้านี้ฉันก็ใช้เวลาฝึกงานมานานพอสมควรเช่นกัน จนประสบการณ์ตอนนี้ถือว่ามากพอ งานอะไรที่คุณคิดว่าฉันต้องทุ่มเททั้งแรงกาย สมอง ความรู้ความสามารถ ระดับไอคิวทะลุปรอท เพื่อที่จะให้คนที่มาใช่บริการเกิดความไว้ใจฉันล่ะ?
ไม่ต้องเดาหรอก ก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไง...
ฉันเป็นหมอ... หมออะไรที่ต้องอยู่กับคนบ้าล่ะ? ไม่สิ ไม่ใช่คนบ้า แค่คนจิตไม่ปกติเท่านั้น มันไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่สามารถกลับมาเป็นคนปกติได้ กว่าร้อยละ 70 ของผู้ป่วยสามารถกลับมาเป็นคนปกติได้ พวกเขาน่ะ ก็แค่ผิดปกติทางจิตเท่านั้น ไม่ได้บ้า จำไว้นะ พวกเขาไม่ได้บ้า... สรุปสั้นๆ อาชีพของฉันก็คือจิตแพทย์...
ฉันไม่ได้อยากจะโอ้อวดสรรพคุณตัวเองสักเท่าไหร่ แต่ขอพูดให้เข้าใจตรงกันนะ พ่อของฉันเป็นแพทย์ แม่ของฉันก็เช่นกัน และแน่นอนว่ายีนเด่นทั้งหมดก็ต้องถูกถ่ายทอดมาที่ฉัน มันเลยทำให้ฉันกลายเป็นคนที่ค่อนข้างจะสมองเร็วไปสักหน่อย และมันก็เป็นธรรมดาหากคนภายนอกจะมองฉันในรูปของคนที่เย่อหยิ่ง ไม่เข้าพวกกับใครเลย ก็ใช่ไง ฉันไม่มีเพื่อน ฉันโตมาโดยการใช่ชีวิตแบบเด็กที่ต้องอยู่คนเดียว นั่นมันจึงทำให้ฉันกลายเป็นคนปากหนัก แต่ก็ใช่ว่าฉันจะไม่มีเพื่อนเลยนะ จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่า ตอนที่ฉันอายุ 8 ขวบ ฉันมีเพื่อนผู้ชายถึง 12 คน ตอนนี้ฉันจำไม่ได้แล้วว่าพวกเขาชื่ออะไรกันบ้าง เพราะเรารู้จักกันเพียงไม่นาน พวกเขาก็ถูกส่งตัวไปอยู่รัสเซีย และเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย นั่นแหละ พวกเขาคือเพื่อนกลุ่มแรก และกลุ่มสุดท้ายที่เข้ามาในชีวิต แต่ก็น่ะ จะว่าเพื่อนเลยก็คงจะไม่ใช่ เพราะพวกเขาเป็นลูกของเจ้านายพ่อ คือพ่อฉันน่ะ เป็นแพทย์ประจำตระกูลๆหนึ่งที่มีอิทธิพลและรวยมากที่สุดของประเทศนี้ และแน่นอนว่าฉันก็ต้องมาเป็นแพทย์ประจำตระกูลให้พวกเขาด้วย แต่ฉันว่าคงไม่มีใครในตระกูลนี้โรคจิตหรอก จริงมั้ย...
แต่ก็อย่างที่บอก ยีนเด่นพวกนั้นสร้างพรสวรรค์ให้ฉันไม่หยุดไม่หย่อน ฉันฉลาดเกินไป นอกจากฉันจะเป็นจิตแพทย์ที่มาแรงมากในขณะนี้แล้ว ฉันยังมีความสามารถทางการแพทย์ด้านอื่นๆ อีก แน่นอนว่ามันเป็นผลดี แต่มันก็เป็นผลเสียเหมือนกัน เพราะฉันหาเวลาพักผ่อนไม่ค่อยจะได้ งานก็หนักมาก แต่การที่ฉันจะได้เข้าไปเป็นแพทย์ประจำตระกูลนั้น ฉันต้องมีประสบการณ์ทำงานมากกว่าหนึ่งปี และแน่นอนว่ามันยังไม่ถึงไง ฉันก็เลยต้องมาทำงานที่โรงพยาบาลเอกชนก่อน หวังว่าการได้ไปเป็นแพทย์ประจำตระกูลเขาจะทำให้ฉันทำงานน้อยลงนะ เพราะว่ามันช่างเหนื่อยเหลือเกิน
Rrrrrrrrrrrrrrr
( เชว ยูอี...กลับบ้านเดี๋ยวนี้ พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย) เสียงผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในชีวิตฉันดังมาจากปลายสายด้วยน้ำเสียงจริง
‘‘อีกสิบนาทีค่ะ บายยย’’ ฉันวางสายทันทีหลังจากบอกจบ มันอาจจะดูไม่มีมารยาทสักเท่าไหร่ แต่เชื่อเถอะว่าถ้าใครรู้จักฉันจริงๆ จะชินกับมันเอง..
ฉันใช้เวลาเจ็ดนาทีในการเดินทางมาที่บ้าน เร็วกว่าที่คิดแหะ...
‘‘กลับมาแล้วหรอลูก มานั่งนี่สิ’’ คุณแม่เดินมารับกระเป๋าสีแดงสดจากฉันไปถือ ก่อนจะพามานั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับพ่อ
‘‘ขอบคุณค่ะ...พ่อมีอะไรหรือเปล่าค่ะ’’ ฉันหันไปขอบคุณแม่ก่อนจะหันไปคุยกับพ่อ
‘‘ลูกรู้ใช่มั้ยว่าครอบครัวเราเป็นแพทย์ประจำตระกูลของคุณซองวู’’
‘‘ค่ะ’’
‘‘ถึงเวลาที่ลูกจะต้องทำหน้าที่นั้นแทนพ่อกับแม่แล้วล่ะ’’
‘‘.....เมื่อไหร่ค่ะ’’ ถามว่าตกใจมั้ย บอกเลยว่าฉันตกใจที่มันเร็วกว่าที่คิด แต่ฉันก็ไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร ไม่จำเป็นต้องพูดให้ยืดยาว ฉันพร้อมเสมอกับการลงมือทำงานทุกอย่าง
‘‘สัปดาห์หน้า... พวกเขาจะกลับมาในสัปดาห์หน้า’’
‘‘หึ พวกเขาที่ว่าเนี่ยเป็นโรคประสาทหรือค่ะพ่อ ถึงจะให้เบบี้ไปดูแล’’ ฉันยิ้มเยาะที่มุมปาก จริงๆ แล้วมันดูไม่งามเท่าใดนัก แต่มันกลายเป็นนิสัยไปแล้วล่ะ
‘‘ไม่ใช่....แต่ก็ใกล้เคียง’’ คำตอบของพ่อทำให้แทบหงายหลัง แต่บอกไปแล้วว่าการโวยวายมันไม่ใช่วิสัยของฉัน นิ่งๆ นั่นแหละดีที่สุด
‘‘ใครค่ะ’’
‘‘พวกเขา... ทั้ง 12’’
‘‘พ่อ....’’
‘‘ลูกจำเพื่อนของลูกได้มั้ย...นั่นแหละ พวกเขานั่นแหละที่ลูกต้องดูแล’’
‘‘มันเรื่องอะไรกันคะ?’’
‘‘พ่อไม่แน่ใจว่าจะใช่หรือเปล่า แต่อาการพวกนี้ถูกเรื่องว่า Overdose จิตแพทย์ที่รัสเซียส่งตัวพวกเขากลับมา เพราะไม่สามารถรักษาให้หายได้ พวกเขาดื้อเกินไป...’’
‘‘Overdose....’’ ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ จริงๆแล้วผู้ป่วยอาการเสพติดอาเกินขนาดแบบนี้ฉันก็เคยเจออยู่บาง แต่ทำไมกัน.. ทำไมทีมแพทย์รัสเซียถึงต้องส่งตัวพวกเขากลับมา อาการพวกเขาหนักจนเอาไม่อยู่จริงๆ หรือ..
‘‘มันไม่ใช่แค่อาการเสพติดยาเกินขนาด แต่มันเป็นอาการที่เสพติดความรักมากเกินไป.. แต่ทุกอย่างที่แสดงออกมามันกลับให้ผลลัพธ์เหมือนอาการนั่น มันจึงถูกเรียกโอเวอร์โดส พ่อไม่รู้สาเหตุว่าพวกเขาไปโดนอะไรกันมาถึงมีอาการพร้อมกันทั้ง 12 ทางรัสเซียบอกมาแค่ว่ามันเกิดจากการผิดหวังเรื่องความรัก’’
‘‘แล้วเบบี้จะดูแลพวกเขาได้หรือค่ะ ขนาดทีมแพทย์ที่รัสเซียยังทำไม่ได้เลย...’’
‘‘ลูกสาวพ่อเก่งเกินกว่าใครทั้งนั้น เรื่องแค่นี้พ่อเชื่อว่าลูกทำได้...’’
‘‘หึ พ่อจะมาปลอบใจทำไม ในเมื่อยังไงเบบี้ก็ต้องทำงานนี้อยู่แล้ว เบบี้ไม่มีทางเลือก’’ ใช่ไง ฉันไม่มีทางเลือกเลย
‘‘หึ ประชดเก่งจังนะเรา... ไปพักผ่อนได้แล้ว แล้วเวลาที่เหลือไม่ต้องไปทำงานแล้วน่ะ พักผ่อนให้พอ เพราะหลังจากที่ลูกไปทำงานที่นั่น ลูกอาจไม่ได้พักผ่อนเลยก็ได้’’
‘‘อื้ม..’’ ฉันพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะรับกระเป๋าจากคุณแม่มา แล้วรีบขึ้นไปที่ห้องทันที ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าทำไมพ่อสั่งให้ฉันหยุดงานได้ เพราะโรงพยาบาลที่ฉันทำงานอยู่ ก็เป็นโรงพยาบาลในเครือของพ่อทั้งนั้น ฉลาดกันทั้งตระกูล เลยทำกิจการโรงพยาบาลเลยเป็นไง หึ
ถึงทีมแพทย์จากรัสเซียจะรักษาพวกเขาให้หายไม่ได้ แต่ฉันนี่แหละ ที่จะเป็นคนรักษาพวกเขาเอง... หึหึ เจอกันได้นะ ไอ้พวกเสพติดความรัก....
_________________________________________________________
สารภาพตรงๆ คือไรต์ไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องเเพทย์อะไรเลย
เเต่งเเบบมั่วๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่าถือสาไรต์เลยนะ
พอได้มั้ย????
ฝากติดตามด้วยน๊าาา
รักรีดเดอร์ รักนางเอกน๊าาาา
ความคิดเห็น