Secret Note (BaekDO) (HunMin) #ฟิคโน้ตลับBD

ลำดับตอนที่ #2 : B Code / โน้ตลับ รหัส 'B'

Chapter 2

โน้ตลับ รหัส 'B'
 
 

...ก็ไม่รู้ว่ากรรมเวรอันใด ส่งอาจุมมานีมาได้ เหมาะมาก
สูทขาวถูกเหวี่ยงลงพื้นอย่างไม่ใยดี ใบหน้าหล่อ คิ้วผูกโบว์ยักษ์
บอกอารมณ์ไม่รับแขก
บางทีอาจถึงเวลา
การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่...
 

ผม บยอนแบคฮยอน เจ้าของบริษัทเครือข่ายโปรเเกรมเมอร์ ปกติผมไม่ค่อยวีนใส่ใครนะ เป็นพวกปากเสียแต่กับเพื่อนที่สบายใจจริงๆเท่านั้น 

เคยได้ยิน กงกรรมกงเกวียน มั้ย?
ที่ผู้ใหญ่เขาสอนมา ผมไม่เคยเชื่อเลยนะ จนเจอกับตัวเองแบบจังๆหนนี้
ผมเจอบัตรสนเท่ห์จากลูกค้าล่ะคุณ ชักสงสัยนะว่า เป็นผลจากที่คุณแช่งผมรึเปล่า? 

ความแย่ที่ผมรู้สึกถ้าจะให้อธิบาย เคยอ่านแฮรี่มั้ยคุณ แฮรี่พอตเตอร์นะ ผมชอบมากเลยนะ กลับมาเล่าก่อนว่า ถ้าเคยอ่านต้องรู้จักจดหมายกัมปนาทใช่มั้ย เปิดแล้ว บึ้ม! ใส่ มันแบบนั้นเลยคุณ 

ตั้งแต่ทำงานด้านนี้มายังไม่เคยเจออะไรที่แย่เท่านี้เลย และอยู่ๆก็นึกถึงคุณ ที่คุณบอกไม่ให้ไปใส่ใจผมลองแล้วนะ
แต่อ่านเเล้วมันก็จี๊ด จนแบบขยำๆ ปาลงพี้น จัดด้วยเท้าสักสามทีค่อยดีขึ้น
แล้วก็นะจะโยนทิ้งไปเลยก็ไม่ได้ เก็บไว้ก่อน อย่างน้อยๆก็ไว้เป็นหลักฐาน ผมรอบคอบนะ

เดี๋ยวจะได้ตอกหน้าอาจุมมากลับให้แสบสรรค์ พ่อสอนผมไว้ ให้สู้เมื่อรู้ว่าสู้ได้ หากรู้ว่าสู้อีกฝ่ายไม่ได้ให้ล้มกระดานซะเลย ผมนี่พวกแค้นฝังลึก

อาจเป็นเพราะโดยนิสัยผมไม่ชอบให้มาจู้จี้จุกจิกอะไรมาก เจอหนนี้เลยเครื่องชอต
ว่าไปนานๆจะเจอคนแบบมนุษย์ป้านี้สักที ไม่เข้าใจแกจริงๆนะ หงิดมาก
ข้าวก็กินไม่ลง ถ้าเถียงยัยป้านั่นไม่ชนะคงอกแตกแน่
จี้กันทุกเม็ด จุดต่อจุดเลยก็ว่าได้ ทำตัวยังกะเครื่องจับผิด แถมเรื่องมากก็ที่หนึ่ง ต้องเดี๋ยวนี้ๆ  


คำว่า เกรงใจ บางทีอาจสะกดไม่เป็น



หงิดขั้นสุด คุณเข้าใจผมใช่มั้ยคุณทฤษฎี

ปล. ขออะไรที่แบบโดนๆนะ เอาให้แบบมุกเดียวจอด ผมจะคอย~

เขียนจบอารมณ์เหมือนได้ระบายไปกว่าครึ่ง แต่ก็ยังกรุ่นๆอยู่ภายใน วันนี้ เท้าผมไวกว่าใจอีก พาเดินมาถึงลานจอดรถแล้วสิ ว่าแล้วก็บึ่งไปหอสมุดทันที

 

 

อันยองฮะ บยอนนิม เลิกเรียกผมว่าคุณทฤษฎีเถอะ ผมคยองซู 

คุณวีนเก่งนะ นี่ผมไม่ได้จะว่านะครับ อ่านให้จบก่อน ผมแค่จะบอกว่าโดยนิสัยเเล้วคุณดูจะเจ้าระเบียบมาก ตามกรอบแบบเป๊ะๆ  ดื้อๆ เอาแต่ใจ 

แถมยังจะซื่อตรงเกินไปอีกนะ คุณตรงมากจนผมเกรงว่าคุณจะแหกโค้งเอา ถ้าบังเอิญว่าถนนชีวิตตอนนี้คุณมันเป็นทางโค้ง 

คุณก็ควรจะเลี้ยวตามมันไปแต่แรกนะ เพราะหากคุณฝืนทำตามความเคยชินหรือสัญชาตญาณของคุณ เเล้วตรงหน้าคุณเป็นโค้งอันตราย 

คุณที่ทำตัวเป็นลูกธนูที่พุ่งตรงหาเป้าหมายอย่างเดียวน่ะ 

จะแก้ไขอะไรไม่ทันเลยหากคุณไม่ยอมเลือกที่จะปรับตัวไปตามสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่ในช่วงเวลานั้น 

เดาว่า คุณติดกับกรอบทางสังคมมากไปจนคุณอึดอัดใช่รึเปล่า ที่ผมเดาน่ะถูกมั้ย?

ถ้าใช่ แค่เริ่มต้นง่ายๆ ให้คุณลองเปลี่ยนความคิดของคุณก่อน 
...มุมมองทางความคิดเปลี่ยนโลกได้... ทฤษฎีที่น่าจะช่วยคุณได้ 

คนเราเกิดมาเจอเรื่องราวมาต่างกัน ความคิดและการกระทำของเราถูกหลอมรวมมาจากการเลี้ยงดู สภาพแวดล้อม ติดมาเป็นนิสัย จนกลายเป็นความเคยชิน

และเมื่อไรที่มีอะไรมากระทบที่คุณไม่คาดคิดมาก่อนคุณจะรับไม่ได้ คุณก็จะวีน การวีนของคุณอาจจะไม่ได้กรี๊ดแบบผู้หญิง 

แต่มาระบายลงกับผม ข้อความแสบๆคันๆคราวที่แล้วผมยังจำได้ดี ยิ่งคุณยึดติดกับทุกคำพูดที่คุณป้าเขาว่าคุณ คุณคงได้เข้าแผนกจิตเวชสักวันหนึ่งแน่เลย

นิสัยขี้วีนคุณน่าจะเปลี่ยนสักทีนะ เพราะวีนไปใช่ว่าคุณจะหาทางแก้ปัญหาได้ง่ายขึ้น ยิ่งถ้าไปวีนผิดๆใส่คนแบบคุณคงเป็นเรื่องราวใหญ่โต

นิสัยแก้ได้หากคุณพยายาม ผมเอาใจช่วยนะครับ

อีกอย่างผมจะบอกว่า ทุกเรื่อง ทุกเหตุการณ์มีหลายด้าน ด้านของคุณ ด้านของผม ด้านของคุณป้าคนนั้น

ในสิ่งๆเดียวกัน เมื่อมองกันคนละด้านเราก็ไม่อาจจะเข้าใจกันได้เลย พยายามลองเอาใจเขามาใส่ใจเรา 

การที่คุณป้าเขียนบัตรสนเท่ห์หาคุณเขาอาจจะกำลังระเบิดอารมณ์จากอะไรสักอย่างอยู่ก็ได้ เห็นใจเขาเถอะครับ ถ้าเขาอารมณ์ดีอยู่เขาคงไม่จี้ทุกจุดอย่างที่คุณเล่ามา 
 

จะว่าไป ชีวิตคนเราก็เหมือนหนังสือนะ แต่ละคนจะมีเอกลักษณ์ส่วนตัวที่ไม่ว่าใครก็เลียนแบบไม่ได้ เรียกว่าเป็นปัจเจคบุคคล

คุณที่ขี้วีนก็มีข้อดีในแบบของคุณ เพื่อนสนิทคุณจะรู้ดี ว่าความเป็นคุณนะเป็นยังไง

แล้วตอนนี้หนังสือบยอนนิมอาจเดินทางมาถึงแบบฝึกหัดแล้วก็ได้นะครับ คิดซะว่าเขาก็แค่มาทดสอบความอดทน 

จำไว้ว่า นิ่งได้ ทนได้ ช้าได้ รอได้ ดีได้ มีคนสอนผมมา

ที่เหลือคุณก็แค่โฟกัสที่ทางออกปัญหามากกว่าที่จะโฟกัสที่ปัญหาสิครับ แล้วคุณจะได้พบทางออก 

หากคุณโฟกัสผิดที่ นอกจากคุณจะพบว่าปัญหามันใหญ่ซะจนแก้ยาก 

ความเครียดและอาการท้อแท้ต่อทุกสิ่งจะมาเยือนคุณเป็นของแถม

 

มาคอยให้คำปรึกษาคุณก็สนุกดีนะครับ เพิ่มสีสันในความจำเจของชีวิตผมได้อีกเยอะเลย ขอบคุณฮะ

ผมสงสัยอย่างนึงโปรแกรมเมอร์ระดับคุณทำไมถึงมาที่หอสมุดล่ะครับ ถ้าอยากอ่านหนังสือ มีแบบออนไลน์เยอะแยะไปคุณน่าจะถนัดกว่า

จากคนขี้สงสัย

 

 

 

 

<<<<<<<<<<<<<<   50%  >>>>>>>>>>>>>>

 

 

ทำไมคุณสุภาพกับผมนัก คุณที่ปรึกษาคยองซู ผมรู้สึกละอายใจจริงๆนะ เหมือนผมหาที่ลงไม่ได้ แล้วก็มาวีนใส่คุณ
ทั้งที่จริงๆแล้วคุณก็แค่ลืมโน้ตไว้ก็เท่านั้น
 

แล้วผมก็ไม่รู้ว่าทำไมโน้ตแรกคุณถึงได้ทำผมหงิดได้มากมาย ขนาดที่ผมเก็บไปเอาไปวีนอยู่ในสมองซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายวัน ยังกับอาการคนเมาค้าง 

หรือจริงๆแล้วผมเมาก็ไม่รู้สินะครับ คยองชูนิม

โน้ตคุณยังกับน้ำเย็นสาดใ่ส่เลย ที่ร้อนรนอยู่มันหายวับไปได้เลยนะ จนผมเริ่มสงสัยว่าคุณจะเป็นจิตแพทย์รึเปล่า 
เดานิสัยหรือจริงๆก็สันดานผมนะ ถูกหมดเลย ผมขี้วีน หงิดง่าย ขึ้นแล้วลงไม่ได้ เหมือนเครื่องบินที่บินสูงๆหาลานจอดไม่เจอนั่นล่ะผม แต่ไม่ค่อยรู้ตัวหรอก แล้วพอได้หงิดแล้วนะ ผมก็อารมณ์ค้างไปเป็นอาทิตย์

อ้อ ผมจะเล่าว่า ผมแก้ปัญหาได้แล้วนะ ผมดีใจมาก แล้วก็อยากให้คุณยินดีกับผมด้วย ผมยกความดีนี้ให้คุณหมดเลยล่ะคยองซู 
ผมว่าทฤษฎีคุณมันเจ๋งจริงๆนะ เลือกให้ผมได้แบบถูกสถานการณ์มากจริงๆล่ะ ผมขอชม

ผมสงสัยว่า อะไรที่ทำให้คุณเป็นคนที่อบอุ่นได้ขนาดนี้นะ


 

 

ทำไมผมถึงไม่อ่านหนังสือออนไลน์นะเหรอครับ ขอตอบว่ามันไม่ใช่สไตล์ผมนะ ชีวิตผมอยู่กับคอมพิวเตอร์ โน้ตบุ๊ค แทปเล็ตมาเกือบทั้งชีวิตแล้ว 

หากจะพักผ่อนสักที ผมขอเลือกที่สงบๆ อ่านหนังสือเงียบๆจะดีกว่า

วันนี้ผมเลือกนั่งข้างหน้าต่างด้านตรงข้ามกับโต๊ะบรรณารักษ์ ผมใส่แว่นมาด้วยนะคุณ ทักผมบ้างล่ะถ้าเจอผม ผมจะตั้งตารอโน้ตจากคุณจริงๆนะ เขียนมาชมผมหน่อยสิ 

คุณที่ปรึกษาแสนดี

ผมรออยู่นะครับ

 

บยอน แบคฮยอน

 

 

 

 

ผมรู้สึกเหมือนกำลังโดนจีบ ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า ผมไม่ได้เป็นคนอบอุ่นหรอกบยอนนิม ผมแค่ช่วยเท่าที่ช่วยได้นะครับ

อะไรที่ทำให้คนอื่นแล้วเราไม่เดือดร้อน ผมก็จะทำ

ผมดีใจด้วยจริงๆครับที่คุณผ่านมันไปได้นะ แล้วคุณไปขอโทษเขาเหรอครับ ถ้าเป็นแบบนั้นยิ่งต้องชมคุณว่ากล้าหาญมากจริงๆที่พยายามปรับตัวขนาดนั้น 

ผมจะบอกว่า ค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะครับกับการปรับตัว รู้สึกว่ามันฝืนตัวเองมากไปเมื่อไร
ให้คุณหยุดก่อน และลองมองปัญหาจากมุมมองของคนอื่น
ลองคิดว่า ถ้ามันเป็นปัญหาของเพื่อนหรือใครก็ได้ที่คุณอยากจะยื่นมือเข้าช่วย
มันจะช่วยลดความกดดันที่เกิดขึ้นในตอนนั้นได้ไม่มากก็น้อย
ผมรับรู้ได้ถึงความพยายามของคุณครับ สู้ต่อไปนะ บยอนนิม

 

อาจเป็นเพราะคุณไม่ได้ถามมาและคุณก็อยากได้คำชม ผมก็เลยเขียนมาเท่านี้

 

ผมไม่บอกหรอกนะว่าผมนั่งอ่านหนังสือที่ตรงไหน ถ้าคุณสังเกตดีๆคุณจะเจอผมเอง ไว้พบกันเมื่อถึงเวลา 
อันยองครับ บยอนนิม

 

 

อ้อ ผมตั้งชื่อโน้ตแรกไว้ด้วยว่า AIR ...พื้นที่ส่วนตัวไว้ระบายความคิดและความฝันของคุณ... ที่ๆทำให้คุณสบายใจที่และผ่อนคลาย แล้วผมคิดว่าคุณน่าจะหาเจอมันเจอนานแล้วด้วย

 

 

 

 

งั้นโน้ตที่สองนี้ ผมจะตั้งชื่อว่า Bird Eye View ความเศร้า เมื่อมองจากสถานีอวกาศ  เล็กจนแทบไม่รู้ว่ามีรูปร่างอย่างไร 

 

คุณว่าจริงมั้ยครับ? บยอนนิม

 

 

----------------------------------------100%----------------------------------------

 

 

Talk : ไรท์เพื่งเห็นว่ามีเเฟนคลับด้วย~~~ ดีใจ

ฝากฟิคโน้ตลับด้วย มวฟๆ

 

ขอบคุณที่ติดตามคะ