[แปล] โลกต่างมิติน่ะต้องไปกับสมาร์ทโฟน

ลำดับตอนที่ #3 : #3 เปลี่ยนชุด แล้วก็เหรียญทองสิบเหรียญ

สามชั่วโมงหลังจากเจอกับซานัคซัง ก็เด้งไปเด้งมา ในที่สุดรถม้าก็มาถึงเมืองลีฟเล็ทจนได้

    พอ ทักทายกับทหารที่เหมือนจะเป็นยามเฝ้าประตูก็โดนถามอะไรนิดหน่อย แล้วก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้อย่างรวดเร็ว ดูจากทีท่าของพวกทหารแล้วซานัคซังคงเป็นคนมีชื่อเสียงพอตัว

    รถ ม้าก็วิ่งกุบกับไปในเมือง พอผ่านพื้นหินแบบโบราณที ตัวรถทรงกล่องก็เขย่านิดๆที ในที่สุดรถม้าก็มาหยุดที่หน้าร้านแห่งหนึ่งในถนนใหญ่ที่มีร้านค้าเรียงราย คับคั่งไปด้วยผู้คน

“เอ้า ลงมาที จะหาชุดให้เธอที่นี่แหละ”

    ผม ก็ลงจากรถม้าตามที่ซานัคซังบอก ที่ร้านก็มีโลโก้เป็นรูปเข็มกับด้ายอยู่หรอก แต่พอมองตัวอักษรข้างล่าง ถึงได้รู้ว่ามีเรื่องแย่อีกหน่อย

“อ่านไม่ออก……”

    อ่าน ป้ายไม่ออก นี่คงค่อนข้างแย่แล้วมั้ง คุยกันได้แต่อ่านตัวหนังสือไม่ออกเนี่ย...เอาเถอะ ถ้าคุยกันได้ก็คงหาคนสอนได้อยู่หรอก...แต่ถ้าไม่เรียนล่ะก็นะ

    พอซานัคซังพาเข้าไปในร้านก็มีพนักงานหลายคนออกมาต้อนรับพวกผม

“ยินดีต้อนรับกลับครับ/ค่ะ โอนเนอร์”

    ผมก็ตกใจกับคำพูดของพวกพนักงาน

“โอนเนอร์?”

“ที่นี่คือร้านของฉันเองแหละ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ไปเปลี่ยนชุดดีกว่า เฮ้ ใครก็ได้ไปเลือกชุดที่เข้ากับเค้ามาที!”

    ซา นัคซังก็ดันผมเข้าห้องลองชุด(ไม่ใช่ซอกที่มีม่านปิดแต่เป็นห้องจริงๆ เลย)อย่างเร่งรีบ จากนั้น ก็เอาชุดมาให้มากมาย เพื่อที่จะเปลี่ยนชุด

เลยถอดเสื้อเบลเซอร์ชั้นนอกแล้วก็เน็คไทออก ถอดวายเชิ้ต ถึงข้างล่างจะมีทีเชิ้ตสีดำอยู่ แต่พอซานัคซังเห็นก็ถึงกับตาเปลี่ยนสี

“!? ธ เธอ ขายชุดข้างล่างนั่นด้วยเถอะนะ!”

    กะเอาหมดตูดเลยเรอะ

    สุด ท้าย ก็จบลงด้วยการขายชุดที่ติดตัวมาทั้งหมดให้ซานัคซัง ทั้งถุงเท้ายันรองเท้าทุกอย่างเลย ตอนที่ขอให้ขายบ็อกเซอร์ให้นี่บอกตามตรงว่าผงะอะ ก็ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจความรู้สึกนะ แต่อยากให้เข้าใจความรู้สึกผมบ้าง...

    ส่วน ชุดรึรองเท้าที่เตรียมไว้ให้เปลี่ยนนั้น ดูเคลื่อนไหวง่ายแล้วก็ทนทานดี โดยส่วนตัวแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร ไม่ได้หรูหรารู้สึกกระชับค่อนข้างดีเลย แบบนี้คงไม่เตะตาแล้วสินะ

“แล้วเธอจะขายชุดให้ในราคาเท่าไรรึ แน่นอน ว่าไม่เหนียวหรอก มีราคาที่อยากได้มั้ย?”

“ถึง จะว่าแบบนั้นก็เถอะ...ไม่รู้ราคาตลาดก็บอกไม่ได้หรอกครับ ถ้าได้แพงก็ดีอยู่หรอกครับ...ความจริงแล้วผมน่ะ ไม่มีซักแดงเดียวเลยน่ะครับ”

“งั้นเหรอ...แย่เลยเนอะ...เอาล่ะ งั้นก็สิบเหรียญทองเป็นไง”

    ผมที่ไม่รู้ว่าสิบเหรียญทองนี่มันมีค่าขนาดไหนก็ได้แต่พยักหน้า

“ตามนั้นละกันครับ”

“งั้นเหรอ! งั้นก็นี่”

    เหรียญ ทองสิบเหรียญก็ถูกเทกริ๊งๆมาให้ ขนาดก็ราวๆเหรียญห้าร้อยเยนแล้วก็มีรูปนูนต่ำคล้ายๆสิงโตอยู่ นี่คือทรัพย์สินทั้งตัวแล้ว ต้องใช้ให้ดี

“ว่าแต่เมืองนี้มีพวกโรงเตี๊ยมรีเปล่าครับ ก็อยากจะหาที่พักให้ได้ก่อนตะวันตกน่ะนะครับ”

“ถ้าโรงเตี๊ยมล่ะก็เลี้ยวขวาที่ถนนข้างหน้าแล้วตรงไปก็มีอยู่ที่นึงนะ มีป้าย’จันทราสีเงิน’อยู่เห็นก็น่าจะรู้แหละ”

    ถึงมีป้ายก็อ่านไม่ออกล่ะนะ...เอาเถอะถามคนไปเรื่อยก็ได้มั้ง คุยกันได้ปกตินี่นะ

“ทราบแล้วครับ ถ้างั้นก็ลาล่ะครับ”

“อือ ถ้าหาชุดแปลกๆมาได้อีกก็ช่วยเอามาอีกนะ”

    กล่าว ลากับซานัคซัง จากนั้นก็ออกมาข้างนอก พระอาทิตย์ยังสูงอยู่ เอามือถือออกมาจากในกระเป๋า เปิดขึ้นมาถึงได้รู้ว่าก่อนบ่ายสองหน่อยนึง

“ตอนอยู่ในรถม้าก็สงสัยอยู่หรอก...เวลานี่มันตรงรึเปล่านะ…?”

    เอาเถอะ ดูจากตำแหน่งพระอาทิตย์แล้วคิดว่าคงไม่เคลื่อนไปมากนักหรอก

    แว่บ นึง เกิดปิ๊งขึ้นมาเลยเปิดแอพฯแม็พ พอทำแบบนั้นแผนที่ของเมืองก็แสดงขึ้นมา มีแสดงแม้แต่ชื่อของจุดปัจจุบันรึร้านรวงต่างๆ แบบนี้ก็ไม่หลงแล้ว โรงเตี๊ยม’จันทราสีเงิน’ก็มีแสดงไว้ ถึงงั้นก็เถอะ…...

    หันกลับไปหาร้านของซานัคซัง

“ป้ายนี่...เขียนว่า...’แฟชั่นคิงซานัค’...งั้นเหรอ…”

    ในขณะที่รู้สึกว่าเซนส์การตั้งชื่อของซานัคซังออกจะน่าเศร้านิดๆ ผมก็ออกเดินไปสู่โรงเตี๊ยม