[แปล] โลกต่างมิติน่ะต้องไปกับสมาร์ทโฟน

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 เยือนโลกต่างมิติ #1 ตาย แล้วก็ฟื้น

“ก็อย่างที่ว่ามา เธอน่ะตายไปแล้ว ต้องขอโทษจริงๆ”

“อ่า”

คนชรากำลังก้มหัวงกๆ เบื้องหลังนั้นคือทะเลเมฆส่องประกายที่เปิดกว้าง พรมก้อนเมฆแผ่ขยายออกไปทั่ว มองไม่เห็นจุดจบ แต่ว่า พวกตนนั้นนั่งอยู่คือบนเสื่อทาทามิ ในห้อง(ถึงจะเรียกว่าห้องแต่ก็ไม่มีกำแพงรึเพดานหรอก)ขนาดสี่เสื่อครึ่งเรียบๆกำลังลอยอยู่บนเมฆนั้นมี โต๊ะเตี้ยกับชั้นเก็บเครื่องชา ทีวีแบบย้อนยุคกับโทรศัพท์แบบแป้นหมุนสีดำ เครื่องเรือนที่ดูเก่าแก่เรียงรายอยู่

    และที่อยู่เบื้องหน้านั้นก็คือพระเจ้า หรืออย่างน้อยเจ้าตัวก็บอกแบบนั้น  ที่พระเจ้าบอกนั้นคือ เหมือนว่าจะพลาดจนผมตายไปซะแล้ว แต่ส่วนตัวยังไม่ค่อยรู้สึกว่าตายไปแล้วเลย

    จะว่าไปตอนกลับจากโรงเรียน จู่ๆฝนก็ตกหนักผมเลยรีบกลับบ้าน ในพริบตาที่คิดจะตัดสวนสาธารณะใกล้ๆลัดไป ก็มีแสงกับเสียงกัมปนาทพุ่งเข้ามาใส่

“พอดีไม่ได้เช็คว่าจุดที่ฟ้าลงนั้นมีคนอยู่รึเปล่า ต้องขอโทษจริงๆ แม้ว่าคนโดนฟ้าผ่าตายจะมีอยู่พอตัว แต่เคสนี้นี่อยู่นอกกำหนดการณ์น่ะ”

“ตกลงว่าผมโดนฟ้าผ่าตายสินะครับ...เข้าใจล่ะ งั้นที่นี่คือสวรรค์?”

“เปล่า อยู่เหนือสวรรค์อีก พิภพแห่งทวยเทพ...นั้นสินะ เรียกว่าแดนเทพก็ได้มั้งนะ ความจริงแล้วมนุษย์มาไม่ได้หรอก เธอนั้นถูกข้าเรียกมาเป็นพิเศษล่ะนะ เอ่…...โม...โมจิสึกิ…”

“โทวยะ โมจิสึกิโทวยะครับ”

“ใช่ๆ โมจิสึกิโทวยะคุง”

    ระหว่างที่พูดพระเจ้าก็เอาน้ำร้อนจากเตาข้างๆมาเทใส่กาน้ำชา แล้วก็รินน้ำชาใส่ถ้วยมาให้ ใบชาตั้งด้วยแฮะ

“ว่าแต่ เธอน่ะจะใจเย็นไปมั้ย ตัวเองตายเชียวนะ นึกว่าจะตกใจกว่านี้ซะอีก”

“มันยังดูไม่เหมือนเรื่องจริงล่ะมั้งครับ? รู้สึกเหมือนยังอยู่ในฝันด้วยสิครับ ถ้าตื่นมาแล้วจะว่านั่นว่านี่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะครับ”

“ดูเป็นปรัชญาจริงน่อ”

    ว่ากันตามตรงก็ไม่คิดนะว่าจะมาตายตอนอายุ15 ซรู๊ด...ซดชาเข้าไป อร่อยแฮะ

“แล้ว จากนี้ผมจะเป็นไงต่อเหรอครับ? สวรรค์รึนรก ต้องไปไหน”

“เปล่าๆ เธอน่ะตายเพราะข้าทำพลาดล่ะนะ จะให้คืนชีพเลยก็ได้อยู่ เพียงแต่ว่า…”

    พระเจ้าพูดอ้ำๆอึ้งๆ อะไรหว่า มีปัญหาอะไรล่ะมั้ง

“เธอนั้นไม่สามารถจะคืนชีพที่โลกเดิมได้น่ะ โทษทีนะแต่กฏมันว่าไว้แบบนั้น ที่เอาตามแต่สะดวกของทางนี้ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ก็เลย แบบว่า”

“ครับ”

“อยากจะให้นายไปฟื้นที่โลกอื่นน่ะ ไปเริ่มชีวิตที่สองที่นั่น ก็ตามนี้แหละ ก็เข้าใจนะว่าคงจะยอมรับไม่ได้ แต่ว่า”

“ก็ได้ครับ”

“......ได้เหรอ?”

    พอตอบแทรกเข้าไปทันที พระเจ้าก็ทำหน้าเหวอแล้วมองมาทางนี้

“ก็เข้าใจเรื่องของทางนั้นแล้วด้วยล่ะนะครับ ไม่คิดจะดึงดันหรอกครับ แค่ได้คืนชีพก็ขอบคุณแล้วครับ แค่นั้นก็พอแล้วครับ”

“...นายนี่บุคลิกดีนะเนี่ย ถ้าอยู่ที่โลกนั้นคงได้เป็นใหญ่เป็นโตแท้ๆ...ต้องขออภัยจริงๆ”

    พระเจ้าก็ซึมไป ผมเองจะว่าไปก็เป็นพวกหลานปู่ด้วยสิ รู้สึกทนไม่ได้ยังไงก็ไม่รู้ ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นก็ได้แท้ๆ

“ให้ทำอะไรเพื่อชดใช้ได้มั่งมั้ย ถ้าเป็นเรื่องในระดับนึงล่ะก็ให้ได้เลยนะ?”

“อื-ม ถึงจะว่าอย่างนั้นก็เถอะ…”

    อันดับหนึ่งเลยคือให้ไปคืนชีพที่โลกเดิม แต่คงไม่ไหวล่ะนะ ถ้าจะมีก็คง เป็นของที่จะมีประโยชน์ในโลกที่กำลังจะไปหลังจากนี้ล่ะมั้ง...

“โลกที่ผมจะไปหลังจากนี้นี่ เป็นแบบไหนเหรอครับ?”

ถ้าเทียบกับโลกที่เธอเคยอยู่ ก็คงเป็นโลกที่อยู่ระหว่างการพัฒนาล่ะนะ อ้า ถ้าเทียบกับโลกของเธอก็ประมาณยุคกลาง ครึ่งนึงก็ใกล้ๆแบบนั้น ก็นะ ทั้งโลกก็ไม่ใช่ว่าอยู่ระดับเดียวกันหมดล่ะนะ”

    อื-ม ระดับชีวิตประจำวันคงลงไปเยอะเลยสินะ ชักกังวลว่าจะไปรอดรึเปล่าแฮะ  ตนเองที่ไม่ได้มีความรู้อะไรโดดไปโลกแบบนั้นจะไหวมั้ยนะ อ๊ะ

“อ่า มีคำขออย่างนึง”

“โอ้ อะไรเหรอๆ จะอะไรก็ให้ได้เลยนะเอ้อ?”

“เจ้านี่ ทำให้ไปใช้ที่นั่นได้ไหมครับ?”

    พูดแล้วผมก็เอาของออกมาจากกระเป๋าชุดนักเรียน โทรศัพท์พกพาเอนกประสงค์ที่เหมือนกับแผ่นโลหะขนาดเล็ก หรือที่เรียกกันว่าสมาร์ทโฟน

“นี่เหรอ? อืมก็ได้อยู่หรอก...แต่มีข้อจำกัดเยอะอยู่นะ ถ้าไม่เป็นไรล่ะก็…”

“อย่างเช่นว่า?”

“ไม่สามารถแทรกแทรงจากเธอได้โดยตรง พวกส่งข้อความรึเมล โพสลงเว็บอะไรแบบนี้ล่ะนะ ถ้าแค่ดูรึอ่านล่ะก็ไม่มีปัญหา นั่นสินา...เอาให้โทรหาข้าได้ก็ละกัน”

“เกินพอเลยครับ”

    ถ้าดึงข้อมูลจากโลกเก่าได้ นั่นก็เป็นอาวุธได้อยู่พอตัวเลย จะทำอะไรก็ใช้ประโยชน์ได้ไม่ผิดแน่

“แบตนั้นให้เติมด้วยพลังเวทของเธอแทนละกัน แบบนี้ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องแบตหมดแล้ว”

“พลังเวท? โลกทางนั้นมีพลังแบบนั้นด้วยเหรอครับ? งั้นเวทมนต์ก็ด้วย?”

“มีสิ อะไรกัน ถ้าเป็นเธอล่ะก็เดี๋ยวเดียวก็ใช้ได้แล้ว”

    จะใช้เวทมนต์ได้งั้นเหรอ แบบนี้ก็น่าสนใจดี ชักเริ่มอยากไปโลกต่างมิติขึ้นมาแล้วสิ

“เอาล่ะ คืนชีพให้ได้ซักทีแล้วมั้ง”

“รบกวนไว้หลายเรื่องเลยครับ”

“อะไรกัน แต่เริ่มเลยก็เป็นความผิดของทางนี้ล่ะนะ โอ๊ะสุดท้ายนี้มีอีกอย่าง”

    พระเจ้ายื่นมือมาเหนือหัวเบาๆแล้วแสงอบอุ่นก็โอบรอบผมไว้

“ถ้าคืนชีพแล้วตายอีกทันทีก็คงแย่ล่ะนะ เลยยกระดับความสามารถพื้นฐาน ความสามารถของร่างกาย แล้วก็อื่นๆอีกขึ้นมาให้ แค่นี้ถ้าไม่ใช่เรื่องรุนแรงจริงก็คงไม่ตายแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าพระเจ้าเลินเล่อทำสายฟ้ารึอะไรตกใส่อีกล่ะนะ”

    พูดแล้วพระเจ้าก็หัวเราะเยาะตัวเอง พลอยพาผมหัวเราะไปด้วย

“พอส่งไปแล้วรอบนึง ข้าเองก็แทรกแทรงไม่ได้แล้วล่ะนะ ถือเป็นของขวัญสุดท้ายล่ะกัน”

“ขอบคุณครับ”

“ถึงจะเข้าไปยุ่งไม่ได้ แต่ถ้าแค่ปรึกษาล่ะก็ได้อยู่ ถ้ามีปัญหาก็ติดต่อมาได้เสมอเลยนะ”

    พระเจ้าพูดพร้อมกับชี้ไปที่มือถือในมือของผม ถึงจะคิดว่าไม่น่าจะโทรหาพระเจ้าเล่นๆได้ก็เถอะ แต่ถ้าลำบากจริงๆจะขอรบกวนก็ละกัน

“ถ้างั้นก็ ไว้เจอกันอีกนะ”

    ในพริบตาถัดจากที่พระเจ้ายิ้มให้ สติของผมก็หลุดลอยไป