ยัยเปิ่นสุดซ่าพบเจอนายฮอต

ลำดับตอนที่ #4 : ก่อนขึ้นห้อง

นี้เทอ       นายเพชรเรียกชั้น

หวาย! ทำงั้ยดี จะให้ไปดีมั้ยเนี่ย        *_*    ชั้นคิดขณะเดินไปเรื่อยๆ

นี้ " ยัยเปิ่น "        นายเพชรตะโกนต่อ

ขันติ ขันติ  อย่าสนใจ      -o-   ชั้นพยายามควบคุมอารมณ์และเดินต่อไปทั้งที่จริงตอนนี้ฉุนมาก

เฮ้อ  เทอนี้นอกจากเปิ่นแล้วยังหูตึงอีก  น่าสงสารจริงๆ        นายเพชรทำเสียงอนาถอย่างไม่จริงใจ

นี้ หยุดเรียกชั้นว่าเปิ่น ยัยเปิ่นได้มั้ย  ชั้นมีชื่อนะย่ะ และชั้นก้ไม่หูตึงด้วย    ชั้นหันไปพูดด้วยเสียงดังและเร็ว

อืม ไม่ได้หูตึงหรอ   งั้นขอยืมผ้าเช็ดหน้าหน่อย                   นายเพชรพูดขอยืมผ้าเช็ดหน้าดื้อๆ

เฮ้ย!  นายจะเอาไปทำไม    ชั้นถามอย่างระแวง

ก้เอาไปเช็ดหน้านะสิ              นายเพชรตอบ

ไม่อ้าวงะ                 ชั้นปฏิเสธแต่มือล้วงไปที่กระเป๋ากระโปรง

นี้ชั้นไม่ใช่ตัวเชื้อโรคนะ   เอางี้ใช้เสร็จเด๋วซักคืนให้เลย                      นายเพชรตอบชั้น

                ชั้นยืนชั่งใจก่อน   แต่ถือผ้าเช็ดหน้าลายอุนตร้าแมนมาไว้ในมือ

หรือว่าเทอคิดว่าชั้นเป้นโรคจิตจริงๆ                      นายเพชรถามชั้น

ก้ใช่นะสิ                 ชั้นตอบ

ก้ตอนอยู่บนรถเมล์นายนะ.............ชั้นไม่กล้าพูดเมื่อนึกถึงเรื่องบนรถเมล์เลยส่งสายตาไปที่กางเกงเขา

เฮ้ย....นี้เทอคิดอะไรอะ   ถึงชั้นเป้นผู้ชายแต่ชั้นก้หวงตัวนะ                 นายเพชรพูดอย่างตกใจพร้อมทำท่าเอามือ

กุมเป้ากางเกงและหันข้าง

บ้า  ชั้นไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้น               ชั้นตอบอย่างเอื่อมๆ

แล้วเทอมองชั้นอย่างนั้นทำไม               นายเพชรถามชั้นต่อ

ก้ที่ชั้นว่านายเป้นโรคจิตก้เพราะอยู่บนรถเมล์นายนะ.......                    ชั้นเงียบต่อ

ทำไม                       นายเพชรถามต่อ

                โอ๊ะ    นายนี้จะสงสัยอะไรมากมายหะ                   ชั้นคิดในใจ

ก้ซิปนายนะไม่ได้รูดแถมนายนะยังทำท่าแปลกๆอีก            ตอนนี้นี้ชั้นรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดง  นายเพชรก้

เหมือนกัน

                                ....................................................................................

ทำไมเทอพูดตรงๆเงี่ย  ไม่นึกถึงคนฟังเลย           นายเพชรเริ่มพูดกหลังจากเงียบไปนาน แต่ก้ยังหน้าแดงไม่เลิก  

แต่ว่าไปตอนนายนี้หน้าแดงก้ดูดีไปอีกแบบแหะ

                นี้ห้ามเคริ้มนะหยา     เสียงในหัวชั้นทัก

.               โอ๊ะ  ชั้นเป้นอะไรเนี่ย  ไวรัสโรคแพ้คนหน้าตาดี  เข้าสู่รางกายหรืองั้ย   ไม่เอานะ         ชันยืนคิดอย่าง

ปวดหัว

เทอเป้นอะไรเปล่าเนี่ย                           นายเพชรถามชั้นหลังจากเงียบไปนาน

เปล่า   แล้วตกลงนายใช่โรคจิตจริงๆเปล่าละ         ชั้นรู้สึกตัวและพูดต่อ

ทำไมเทอเข้าใจยากอย่างเนี่ย    ชั้นบอกว่าชั้นไม่ใช่ยังงั้ยละ  แต่ที่เทอเห้นนะ    นายเพชรหยุดพูด

อะไรของนายพูดมาให้จบสิ                   ชั้นถามย้ำนายเพชรที่ตอนนี้หน้าเริ่มแดงอีกครั้ง

นี้เข้ามาใกล้หน่อยสิ    หืมชั้นไม่ทำอะไรเทอหรอก              นายเพชรพูดอย่างเบาๆ