Darkness Hunter ♦ ปริศนา นักล่าอาถรรพ์ [รับสมัคร]

ลำดับตอนที่ #4 : -> Darkness Chapter2 ♦ ชายป่าที่นองไปด้วยเลือด2

-> Darkness Chapter2 <-

          ณ ชายป่าแห่งหนึ่งที่เคยเงียบสงัดบัดนี้กลับเต็มไปด้วยฝูงหมาป่าสีเงินขนาดยักษ์ หรือจะเรียกอีกชื่อก็คือไลแคนโอบล้อมผู้คนเอาไว้ทั้งด้านหน้าและหลังให้อยู่ในวงล้อมเดียวกัน หลายคนที่พยายามแต่ฝีมือยังไม่ถึงก็ดับตายอนาถไม่ฟื้น จนตอนนี้เหลือคนอยู่ประมาณ 20 คนเท่านั้นในที่แห่งนี้ที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดทั้งของหมาป่าและคน

   "ให้ตาย~ มากันเยอะขนาดนี้ฉันชักจะรับมือไม่ไหวแล้วนะ" หญิงสาวร่างบางที่ไม่น่าจะอยู่รอดมาได้จนถึงตอนนี้เธอเป็นคนที่มีเสน่ห์แพรวพราวหากแต่คงจะดีกว่านี้ถ้าในมือเธอไม่มีขวานขนาดยักษ์ที่แทบจะใหญ่กว่าตัวเองเอาไว้ แถมยังมีรอยเลือดมากมายติดอยู่

   "ทำอย่างกับเธอสู้อยู่คนเดียวงั้นแหละ~" เด็กหนุ่มนักมายากลเอ่ยขึ้น ในมือข้างหนึ่งของเขามีปืนส่วนอีกข้างหนึ่งคือดาบที่เปื้อนเลือด ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยเลือดไม่ต่างไปจากหญิงสาวนัก

   "ชิ~ ถึงจะบอกว่าไม่ไหวก็เถอะนะ..." หญิงสาวพูดขึ้นพรางมองไปทางน้องสาวของตนที่อยู่ในวงด้านในสุดด้วยความหวาดกลัวเพราะไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อนในชีวิต ก่อนที่เธอจะพุ่งตรงไปยังไลแคนตัวที่ใกล้ที่สุดพร้อมกับเหวี่ยงขนาวที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอไม่น่าที่จะมีแรงเหวี่ยงมัน ตัดหัวของไลแคนทีเดียว 3 ตัวรวด ด้วยความสูงของพวกไลแคนที่สูงกว่าตัวเธอทำให้เลือดสาดกระจายไปทั่ว่างกายของเธอจนน่ากลัว

   "ก็นั่นน่ะสินะ" นักมายากลหนุ่มหรือก็คือ มิรอลพูดขึ้น พร้อมกับเหนี่ยวไกปืนลั่นออกไป 3 ครั้งรัวไม่น้อยหน้าร่างบางของหญิงสาวอย่างลูกอม โดยกระสุนเหล่านั้นเป็นกระสุนเงินที่อัดแน่นไว้ด้วยน้ำมนต์ ไม่ว่าจะเข้าเป้าที่ไหนพวกปีศาจกต้องสลายหายไปอยู่ดี และมันก็เข้าเป้าทั้ง 3 นัด พร้อมกับร่างของไลแคนที่ระเบิดออก ส่วนข้างในกระจายไปทั่วพื้นที่จนน่าสยดสยอง

   "จบไม่สวยเลยนะ~" ลูกอมที่กลับมาตั้งหลักพูดขึ้นพรางมองมิรอล

   "ก็นั่นสินะ~" มิรอลพูดขึ้นพร้อมกับหยิบไส้ของปีศาจที่ระเบิดกระจุยกระจายไปเมื่อกี้ตัวใดตัวหนึ่งออกจากหัวของเขาอย่างไม่ยีหร่ะนัก

   "นะ...นี่มันอะไรกันค่ะ" ร่างบางเอ่ยขึ้นราวกับละเมอไร้วิญญาณ

   "ก็พี่บอกแล้วว่าไม่ให้ตามมา" ลูกอมเอ่ยขึ้น พร้อมกับมองน้องสาวตัวเองด้วยความเป็นห่วง เพราะถ้างานนี้เธอเกิดช็อคมากๆขึ้นมาผนึกพลังของเธอได้เปิดออกถาวรณ์ตลอดกาลแน่ๆ และมันก็จะพาเรื่องปวดหัวมาให้แน่ๆ หรือถ้ามองในอีกแง่น้องสาวของเธอได้เสียสติเพราะรับไม่ได้แน่ๆ

   "ตั้งสติไว้ก่อนครับ ลูกกวาด" มิรอลพูดขึ้นแต่ก็ยังจับจ้องอยู่กับการต่อสู้กับไลแคน 2 ตัวที่บุกเข้ามาหาเขาโดยไม่ทันตั้งตัว เรียกง่ายๆก็คือเล่นทีเผลอแถมรุมอีกต่างหาก นี่ล่ะหมาหมู่ของแท้แน่นอน 100%

   "ละ...แล้วจะทำยังไงล่ะค่ะ" ร่างบางในชุดมัธยมต้นเอ่ยขึ้น พยายามที่จะตั้งสติแต่พอมองไปรอบๆตัทีไรมันก็ชวนจะทำให้เธอช็อคได้อยู่ทุกๆทีเลยนี่ล่ะสิที่น่าลำบาก

   "หาทางหนีออกไปจากที่นี่ซะ" ลูกอมเอ่ยขึ้นสั่ง ตอนนี้ลูกกวาดไม่มัวมีเวลาให้คิดมากเพราะเธอรู้ดีขืนเธออยู่ที่นี่ต่อก็มีแต่จะเป็นตัวถ่วง สู้ไปตามคนมาช่วยน่าจะดีกว่าเป็นไหนๆอยู่แล้ว

   "ค่ะ.." ลูกกวาดรับคำพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาทางหนีออกไปจากที่แห่งนี้

   "ไม่มีที่ให้เธอหนีหรอก อย่างมากก็แค่าอยู่ในท้องของฉัน" เสียงเย็นพูดขึ้นพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดลงมา

   "ลูกกวาด!!!!!!!!!!" ทั้งลูกอมและมิรอลอุทานขึ้นพร้อมกัน เพราะที่อยู่เหนือร่างของลูกกวาดก็คือไลแคนขนาดยักษ์กว่าที่พวกเขาเจอเสียอีก แต่เพราะตอนนี้พวกเขาเองก็ถูกล้อมเอาไว้ทำให้ไม่สามารถฝ่าออกไปช่วยลูกกวาดได้

   "ไม่ต้องห่วงาวน้อย เจ็บแค่นิดเดียวเท่านั้นแหละ" ร่างยักษ์พูดขึ้นน้ำเสียงเย็นเฉียบเผชิญหน้ากับร่างบางที่ยืนตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว

   "กรี๊ด!!!!!!!!!!"