คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Pluto:step5
ห้องแอร์เล็กๆห้องหนึ่งซึ่งมีที่นั่งสำหรับนักเรียนไม่ถึงสิบห้าที่ ไวท์บอร์ดเลื่อนได้หนึ่งอัน และโต๊ะอาจารย์ซึ่งมีคอมพิวเตอร์รุ่นเก่าตั้งอยู่ พอเวลาปล่อยพัก นักเรียนส่วนใหญ่ก็พากันแห่ออกไปข้างนอกซะหมด
แต่แทยอนนั่งนิ่งๆอยู่กับที่ ยิ่งคนไม่เยอะเธอก็ยิ่งอยากนั่งพักในห้องเรียน ไม่รู้วายุนอาที่เรียนอยู่ห้องข้างๆจะถูกปล่อยเบรกแล้วรึยัง
“วันนี้เรียนหนักเนอะ น่าเบื่อ” แทยอนหันไปยิ้มให้หญิงสาวผมสั้นผู้มาใหม่
“อืม เหนื่อยชะมัดเลย” แอมบอร์เพื่อนร่วมคณะของเธอนั่งลงเก้าอี้ข้างๆเธอ มือก็ยังกดโทรศัพท์ไม่เลิก ให้เดาก็คงคุยกับแฟนอยู่นั่นแหละ แทยอนอดไม่ได้ที่จะแซว “แหม คุยกันตลอดเลยนะ”
แอมเบอร์หัวเราะ หันมาพูดกับเธอเบาๆ “คุยกับคนอื่น”
“เฮ้ย”
“จริงๆ อีกคนนึงที่เราคุยด้วยก็เรียนที่นี่”
แทยอนถึงกับเหวอค้าง ในขณะที่เธอโสดสนิท แอมเบอร์กลับมีสาวๆเข้ามาพัวพันเยอะแยะ แต่พอมานั่งคิดดีๆมันก็ไม่แปลก แอมเบอร์เท่ห์ แล้วยังมีรถหรูๆขับ เอาใจสาวก็เก่ง ใครจะไม่ชอบ
“แล้วแฟนแกไม่ว่ารึไง”
“ไม่ว่า ก็มันไม่รู้”
ถึงเธอจะไม่เคยคุยกับแฟนแอมเบอร์ ไม่ได้รู้จักอะไรกันเป็นการส่วนตัว แต่จะให้ไม่สงสารผู้หญิงคนนั้นเลยก็คงไม่ได้ ไอ้แอมเบอร์ แกนี่มันโคตรเจ้าชู้เลย เธอถอนหายใจแล้วหันไปอีกฝั่ง
ซึงยอนที่เรียนอยู่ห้องนี้เหมือนกันกลับเข้ามาแล้ว พอมาถึงก็ลากเก้าอี้มานั่งหน้าเธอทันที
“เมื่อกี๊ลงไปข้างล่างเด็กสัตวแพทย์เย๊อะเยอะ”
ไม่อยากจะคิดว่าอาการตัวเองหนักหนาสาหัสอะไรหรอกนะ แต่ได้ยินชื่อคณะนี้ทีไรแทยอนเป็นต้องกระตุกวูบทุกที
“เรียนตึกนี้ก็เยอะอยู่แล้ว” แอมเบอร์เสนอความคิดเห็น
“เด็กบริหารแต่งตัวดีกว่าอ่ะ พวกเด็กสัตวแพทย์อยู่เหมือนพวกแต่งตัวไม่เป็น อยู่เชยๆยังไงก็ไม่รู้”
แทยอนรีบเถียง “เด็กสัตวแพทย์น่ารักออก”
ซึงยอนหันมายิ้มกริ่มใส่เธอ “แหมๆๆๆ ทำมาเป็นปกป้อง ก็พลูโตของแกอยู่คณะนั้นนิ่”
ไม่แปลกที่ซึงยอนจะรู้เรื่องเธอ หลายๆในรุ่นเดียวกันและคณะเดียวกันกับเธอก็รู้เรื่องนี้กันหมด แต่รู้แค่ว่าเธอคบอยู่กับคนที่ถูกเรียกว่าพลูโต และคนๆนั้นอยู่คณะสัตวแพทย์ ความจริงมันบิดเบือนไปก็ตรงที่เธอไม่ได้คบกับพลูโตนี่แหละ แต่แทยอนขี้เกียจจะพูดอะไร เลยปล่อยให้คนพวกนั้นเข้าใจผิด
“แต่ก็จริงอย่างที่แทพูดนะ” แอมเบอร์แทรก “ดาวสัตวแพทย์น่ะน่ารักจะตายไป”
แทยอนหันขวับไปตามคำพูดของแอมเบอร์ เธอตาโตจนต้องพยายามเก็บอาการของตัวเอง แกล้งถามออกไป “ดาวสัตวแพทย์ปีนี้ ที่เป็นดาวมหาลัยด้วยน่ะหรอ”
ในใจเธอภาวนาขอให้ไม่ใช่ “อืม ทิฟฟานี่น่ะ น่ารักเนอะ”
รอยยิ้มบนหน้าเธอมันเป็นยิ้มที่ฝืดสิ้นดี ใจแทยอนเต้นแผ่วๆลง มันคงไม่ใช่อย่างที่เธอคิดใช่มั้ย แอมเบอร์คงไม่ได้ชอบทิฟฟานี่ของเธอหรอกใช่มั้ย ในเมื่อเก็บความตึงเครียดไว้ไม่ไหว แทยอนเลยใช้ความสนิทสนมหลอกถามแอมเบอร์ซะเลย
“ฮั่นแน่ ชอบดาวหรอวะ”
พ่วงด้วยลูกคู่อย่างซึงยอนที่ร่วมแซวด้วยอีกคน แทยอนแซวทั้งๆที่ในใจหวาดผวา รอรับคำตอบของแอมเบอร์ แอมเบอร์ไม่มีท่าทางอ้ำอึ้งอะไรสักนิด ตามประสาคนมีความมั่นใจในตัวเองสูง
“อืม วันก่อนเราไปถามแม่ค้าขายน้ำปั่นร้านประจำที่ทิฟฟานี่ชอบไปกินเรื่องของทิฟฟานี่ ได้รู้ตั้งหลายอย่างแน่ะ”
ลงทุนไปถามแม่ค้าขายน้ำปั่น!! แทยอนที่ชอบทิฟฟานี่มากยังไม่รู้เลยว่าทิฟฟานี่ชอบกินน้ำปั่นร้านไหน “รู้ได้ไงว่าเขาชอบกินร้านนั้น”
“ไปดักเจออยู่บ่อยๆ”
อกคิมแทจะแตก หน้าวิ้งๆของแทยอนซีดลง มันไปดักเจอทิฟฟานี่ของเธอ จะละลาบละล้วงไปมั้ย เธอชอบแทบตายยังไม่ทำแบบนั้นเลย หน้าเธอตึงตามอารมณ์โดยไม่รู้ตัว “แล้วแฟนแกไม่ว่าหรอวะ”
อันที่จริงประเด็นไม่ได้กลัวแฟนมันว่ามันหรอก แต่กลัวจะขนพวกไปตบทิฟฟานี่นี่สิ ถึงที่รักของเธอจะดูอึด ถึก ทน แต่จะไปสู้พวกเด็กบริหารได้ยังไงกัน
“ก็อย่าให้รู้ดิวะ” แอมเบอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ “แอบไปมาหลายครั้งแล้ว ก็ไม่เห็นจะรู้อะไรเลย”
กรี๊ดดดดดด แทยอนอยากจะกรี๊ดแล้ววิ่งไปตระโกนใส่หูยุนอา ยุ๊น… กระทืบมันให้ที กระทืบนังแอมเบอร์ให้ที ถ้าไม่กลัวว่าฟานี่จะได้รับผลกระทบ เธอจะขี่ม้าสามศอกไปฟ้องให้ดูเลย
“ท่าทางจะชอบจริงๆนะเนี่ย” มีอยู่คนเดียวที่ยังยิ้มแย้มแจ่มใสกับสถานการณ์นี้ ซึงยอนผู้ไม่รู้สึกรู้สา ได้ข่าวว่าหล่อนบอกว่าพลูโตน่ะของฉัน แล้วที่เชียร์ทิฟฟานี่กับแอมเบอร์นี่มันคืออะไรยะ
แทยอนนั่งสูดลมหายใจเข้าออก หายใจฟึดฟัดอยู่คนเดียว ฟังซึงยอนแซวแอมเบอร์ ในใจก็ครุ่นคิด คู่แข่งเธอคือแอมเบอร์เชียวนะ เอามาเทียบกันก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าทิฟฟานี่น่าจะเลือกใคร คิมแทอยากจะฆ่ามัน!!!!
ยุนอาฟังเรื่องของเธอระหว่างทางเดินกลับหอ แทยอนเลือกที่จะเดินออกทางประตูหลังไปซอยของยุนอา เพราะเธอมีจุดประสงค์ อย่างที่รู้กันดีอยู่ว่าทิฟฟานี่ก็อยู่ซอยนั้น เดินจนตัวดำทุกวันก็เพราะอย่างนี้แหละ ซอยที่เธออยู่ไกลจากซอยของมันตั้งเยอะ
ยุนอาเอามือลูบคาง มันมีใบหน้าที่ดูเครียดกว่าเธอซะอีก
“แย่แล้วล่ะแก”
“ยังจะมาย้ำอีก”
เรื่องทิฟฟานี่มีแฟนที่เพอร์เฟคส์มาก แทยอนก็ปวดหัวจนตอนนี้ปลงแล้ว พอเรื่องคู่แข่งที่รวยสุดๆโผล่มาอีกคน ทำให้แทยอนรู้แจ้งเด่นชัดว่า ตูนี่ช่างจนจริงๆ==’
เดินไปก็เตะใบไม้ที่ล่วงตามพื้นไป ระบายอารมณ์
“แอมเบอร์มันทั้งสูง ทั้งหน้าตาดี รวยก็รวย ขับรถก็หรู แล้วยังปากหวาน เอาใจผู้หญิงเก่งด้วย”
ยุนอาพูดข้อดีของแอมเบอร์ร่ายยาว ยิ่งพูดยาวๆแทยอนก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีคนกดเธอลงดินลงไปทุกที แล้วอยู่ดีๆยุนอาก็หันมาเบ้หน้าใส่เธอ “มีแต่คนเพอร์เฟคเข้ามาจีบดาว …ก็เห็นมีแต่แกนั่นแหละ”
อะไร มันจะพูดอะไร
“มีแต่แกนั่นแหละที่มันกาก!!”
“โหย ไอ้เพื่อนชั่ว!! แกอยู่ฝั่งใครกันแน่วะ”
ก็รู้อยู่ว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่นเขา แต่พอเจอคำว่ากากของยุนอาไปนี่มันเข้าขั้นตกอับเลยนะ ยุนอาหัวเราะแล้วตบบ่าเธอ “ก็มันจริงนี่หว่า” พอเห็นเธอหน้าจ๋อยเข้าไป ยุนอาเลยพูดเสริม “แต่แกไม่ต้องห่วงหรอก ฟานี่มีแฟนแล้ว แล้วก็รักกับแฟนเขาจะตายไป ส่วนแอมเบอร์ก็ยังมีแฟนเป็นก้างเบ้อเริ่ม ไม่กล้าออกตัวแรงจีบฟานี่หรอก”
แทยอนมองยุนอาตาคว่ำ นี่คำปลอบใช่มั้ย นี่มันปลอบเธอหรอ ทำไมฟังดูเหมือนสองแง่สองง่ามพิกล
จากที่เธอพิจารณาตัวเองภายในหัวแล้ว คิดไปคิดมา เธอมันกากตรงไหน
ฉันก็ไม่ได้เลวร้าย อัธยาศัยฉันก็ดี ยิ่งเรื่องเรียนนี่ฉันไม่แพ้ใครแน่นอน …ฉันกากตรงไหนวะ”
ยุนอาถอนหายใจ “แกไม่เข้าใจรึไง …แฟนทิฟฟานี่เขาเป็นถึงสัตวแพทย์ด้วยกัน คนพวกนั้นเวลาว่างก็อ่านหนังสือ แล้วแกล่ะ…”
“อ่านนิยาย” พอเห็นสายตายุนอาแล้ว แทยอนก็รีบแก้ตัว “ก็ฉันเรียนหนัก ก็ต้องมีพักบ้างดิ”
“แกมันทำตัวไร้สาระไปวันๆ เนี่ยแหละที่ฉันบอกว่ากาก”
หมดแรงจริงๆ วันนี้เธอกลับมา ถอดชุดนักเรียนออกแล้วก็นอนแผ่หลาบนเตียง มันอาจจะจริงอย่างที่ยุนอาพูดก็ได้ เธอไม่มีอะไรสู้คนพวกนั้นได้จริงๆ ผู้หญิงที่ไหนเขาจะยากได้คนที่ทั้งเตี้ยทั้งจนมาเป็นแฟนกันล่ะ ยิ่งพวกดาวมหาลัยยิ่งแล้วใหญ่ คงอยากได้แฟนดีๆไว้เชิดหน้าชูตา
คิดไปก็ปวดหัว แทยอนเลยขอเปิดคอมอ่านฟิคเพื่อคลายเครียดสักนิดก็ยังดี หรือไม่ก็เล่นเกมส์สักหน่อย อารมณ์เธอคงกลับมาปกติได้บ้าง
แค่ล็อกอินเฟสบุ๊คเท่านั้นแหละ หน้าต่างข้อความจากยุนอาก็เด้งขึ้นมา
“หายเครียดยัง”
แทยอนไม่ได้ตอบกลับในทันที แต่เธอไปเปิดเพลงฟังก่อน
“ยังเลย”
“เครียดทำไมวะ นั่นมันเป็นเรื่องของอนาคต”
แทยอนเกาหัว เธอเคาะมือลงกับเตียงนุ่มๆที่เธอวางโน๊ตบุ๊คไว้ ที่จริงมันมีอะไรมากกว่านั้น แต่ถ้าเธอไม่พูด ยุนอาก็คงนึกไม่ถึงแน่ๆ เธอเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงได้นึกถึงขนาดนั้น
“ทิฟฟานี่มีแฟน ฉันก็โอเคนะเว่ย เพราะแฟนทิฟฟานี่เขาดูเป็นคนดี ถึงฉันจะชอบบ่นให้พวกแกฟังว่ามันดูจืด ดูยังไงก็ไปด้วยกันไม่ได้ แต่ก็ยังดีกว่าที่จะให้ฟานี่ไปลงเอยกับคนเจ้าชู้อย่างแอมเบอร์”
“เฮ้ย อย่าคิดมาก …ฟานี่อาจจะไม่สนใจแอมเบอร์ก็ได้”
ถ้ามันเป็นอย่างนั้นก็คงจะดี แทยอนคิดหนักเรื่องนั้นจริงๆ ถ้าแอมเบอร์จะลงมือจีบจริงๆแล้วล่ะก็ จะมีใครหลุดพ้นกันล่ะ
“ฟานี่จะไม่ชอบฉันก็ได้นะเว่ย แต่ฉันอยากให้ฟานี่ได้คบกับคนดีๆ …อย่างน้อยก็ให้ดีกว่าฉัน”
นี่คืออีกหนึ่งเรื่องจริงที่ใครๆคงคิดไม่ถึง ถึงเธออาจจะดูไร้สาระไปบ้าง แต่ว่ามันก็เป็นอะไรที่แปลกเหมือนกันที่เธอมานั่งนึกถึงจิตใจของทิฟฟานี่ขนาดนี้ เธอแค่ไม่อยากให้ทิฟฟานี่มีใครมาทำให้เสียใจ ถึงจะเฟลไปบ้างที่ทิฟฟานี่มีแฟนแล้ว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขามีดีจริง มีดีถึงขั้นที่ว่าเธอคิดว่าเธออาจจะมีไห้ทิฟฟานี่ได้ไม่ถึงขั้นเขาด้วยซ้ำไป อยากให้รู้ว่าที่เธอวิจารณ์เขาไป มันก็แค่เพราะเธออิจฉา ที่เขาได้อยู่เคียงข้างทิฟฟานี่เท่านั้นเอง
“เกือบปี”
“อะไรของแก”
แทยอนหันไปมองยุนอาที่นั่งจ้องหน้าเธอ มันมองหน้าเธออยู่นานแล้ว แล้วก็พูดคำนี้ออกมา
“แกชอบฟานี่มาเกือบปีแล้วนะ รู้ตัวมั้ย”
แทยอนร้องอ๋อ นั่นสินะ เกือบปีแล้ว ทั้งๆที่ไม่เคยได้พูดด้วยเลยสักคำ ยิ้มให้กันก็ไม่เคยสักครั้ง ได้แต่อยู่ห่างๆหรือเดินผ่านกันห่างๆก็แค่นั้นเอง
“ฉันก็ไม่คิดว่าจะนานขนาดนี้”
เธอเปรยออกมา ชอบแบบไม่ได้อะไรตอบแทนมาให้ชื่นใจเลยสักนิด มันแปลกจากปกติของเธอจริงๆ
ยุนอาผลักหัวเธอเบาๆแล้วทำหน้าบึ้งใส่ แทยอนเกือบหันไปด่ามันแล้วแต่คำพูดของยุนอามันดูน่าสนใจจนเธอลืมไปหมด
“ฉันพูดให้แกคิด ฉันอยากให้แกเดินหน้าสักที อย่างน้อยให้ได้พูดคุยกับเขาบ้างก็ยังดี …เกือบปีแล้วนะเว่ย ฉันไม่อยากให้แกเสียเวลาเปล่า”
แทยอนยู่ปาก “ก็ฉันไม่กล้า”
“แค่เดินไปคุยแค่นี้มันจะยากอะไร กับคนไม่รู้จักกันตั้งเยอะแยะ แกยังกล้าไปคุยไปหยอกเขาเล่นเลย”
“ก็ทิฟฟานี่ไม่ใช่คนธรรมดา”
“ก็แค่ดาวมหาลัย”
“หมายถึงทางด้านความรู้สึกเว่ย”
แค่เจอหน้าก็ใจเต้นตุบๆจนต้องก้มหน้าหนีแล้ว แล้วจะให้ไปพูดคุยเนี่ยนะ “เขาดูกลัวฉันจะตายไป ทั้งๆที่ฉันไม่ใช่พวกโรคจิตสักหน่อย”
“นั่นดิ ฉันก็ว่างั้นแหละ” แทยอนไม่อยากจะคิดในแง่ร้าย แต่ดูหน้ายุนอาหมั่นไส้ทิฟฟานี่มาก อย่างที่ยุนอาเคยบอกไว้ว่าดูยังไงก็ไม่ถูกชะตา ถ้าเธอได้ทิฟฟานี่เป็นแฟนเมื่อไหร่ ฝากบอกมันด้วยว่า ช่วยทำหน้าให้มันดีๆหน่อยได้มั้ย
“ตัวนางก็ใหญ่จะตายไป จะมากลัวอะไรพวกเรา แค่นางเอาไหล่กระแทก พวกเราก็กระเด็นแล้วล่ะมั้ง”
ยุนอาบอกว่าทิฟฟานี่ชอบทำหน้าบึ้ง คิ้วขมวดตลอดเวลา แล้วยังหมั่นไส้ไม่หาย เรื่องที่นางทำเนียนเชิดใส่ยุนอาเมื่อวันก่อน แอบมองไม่เนียนแล้วยังมีหน้ามาเชิดใส่อีก
แต่แทยอนกลับคิดในแง่ตรงข้าม มองว่าน่ารักดีด้วยซ้ำไป ท่าทางทิฟฟานี่ตอนจนมุม ตอนโดนจับได้ ก็เหมือนกับเด็กๆโดนจับได้นั่นแหละ ทำตัวไม่ถูก ดูไม่แต่งแต้มสีสันอะไรไปเลยด้วยซ้ำ
หรือเธอจะหลงยุนอาจนเดินไปจริงๆ
“ก่อนแกจะให้ฉันไปคุยกับพลูโต แกช่วยกันเพื่อนนางออกไปก่อนได้มั้ย น้องแว่นนี่เจอกันแต่ละทีจะงับหัวพวกเราหลุด”
“จะกลัวอะไร ฉันเตะทีเดียวก็ขาดสองท่อนแล้ว”
“งั้นแกก็ไปแยกนางออกจากพลูโตให้ฉันดิ”
ยุนอายักไหล่ หันหน้าหนี มองดีๆแววตามีแววหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย “ฉันไม่อยากจะไปยุ่ง”
ก็แค่นั้นแหละ ยุนอาที่ดูกล้าๆยังกลัวเลย คนที่พวกเธอเรียกว่าน้องแว่น ก็แค่เด็กผู้หญิงตัวสูง ผมยาว ที่คาดว่าจะเป็นเพื่อนสนิทของทิฟฟานี่ เพราะเธอมักจะเจออยู่ตัวติดกันกับทิฟฟานี่ตลอด และหลายครั้งที่ทิฟฟานี่ขี่รถมอเตอร์ไซค์สีชมพูไปรับเพื่อเข้ามหาลัยด้วยกัน
ถ้าจัดเรื่องอัธยาศัยแล้ว หน้าบึ้งพอๆกันกับทิฟฟานี่ แต่เลเวลการปล่อนรังสีอัมหิตด้วยสายตาของนางดูมีมากกว่าเยอะ จ้องพวกเธอแบบจับผิดอยู่ตลอด แทยอนคิดว่าทิฟฟานี่คงเล่าเรื่องที่เธอแอบชอบทิฟฟานี่อยู่ให้น้องแว่นฟังแล้ว (อันที่จริงทิฟฟานี่คงเล่าให้เพื่อนฟังทั้งคณะแล้วล่ะมั้งT^T)
“แล้วเรื่องนาอึนล่ะ”
แทยอนขมวดคิ้ว ยุนอาที่ดูไม่ถูกชะตากับทิฟฟานี่ แต่เวลาพูดถึงนาอึนนั้น ท่าทางจะไม่ถูกชะตากว่ามาก“ก็เหมือนเดิมแหละ พอฉันถอยห่าง นาอึนก็พยายามดึงให้ฉันกลับไป เหมือนที่ฉันบอกแกเมื่อคืน”
ถึงมหาวิทยาลัยจะอยู่ไกลกัน แต่นาอึนก็ยังตามหลอกหลอนเธอทางเฟสบุ๊ค เธอพลาดเองแหละที่เคยบอกนาอึนไว้ว่าเธอจะคอยอยู่ข้างๆนาอึน พอมีอะไรนาอึนถึงได้มักอ้างว่าเธอผิดคำพูด
“แกจะรีเทิร์นกับนางมั้ยล่ะ ดูเหมือนนางจะไม่ปล่อยแกหลุดมือไปแน่ๆ”
ไม่ต้องคิดให้มาก แทยอนก็ตอบได้เลย “ไม่ล่ะ ถึงทิฟฟานี่จะมีแฟนแล้ว แต่ฉันก็ไม่มีวันกลับไปหานาอึนหรอก”
ยุนอาทำหน้าตกตะลึง ตบมือแปะๆด้วยใบหน้าชื่นชมเสียเต็มประดา
“ทิฟฟานี่นางมาแรงจริงๆนะเนี่ย มาแป๊ปเดียวก็ชนะนาอึนที่รู้จักกับแกมาตั้งหลายปีได้ง่ายๆเลย”
มันก็จริงน่ะนะ ทิฟฟานี่เข้ามาในชีวิตเธอไม่ถึงปี กลับทำให้เธอตัดใจจากนาอึนได้เด็ดขาดทั้งๆที่เหมือนจะมีสายสัมพันธ์กันอยู่ตั้งนาน แต่ตอนนี้กลับเหลือแค่ความห่วงใยที่ยังมีอยู่มากก็เท่านั้น ทั้งๆที่ทิฟฟานี่ไม่ได้ทำอะไรให้เธอเลยแท้ๆ
ยุนอาดึงเธอเข้าไปใกล้ๆ สีหน้ามุ่งมั่น “ฉันเชียร์ทิฟฟานี่ว่ะ มีแต่คนอย่างนั้นนั่นแหละที่เหมาะกับแกที่สุดแล้ว”
ขอบใจนะอิม ยุนอา
คาบอังกฤษมาอีกครั้ง เธอต้องห่างจากยุนอาอีกแล้ว เธอกับยุนอานั่งรอเวลาเรียนอยู่หน้าห้องเรียน อยู่ดีๆยุนอาก็เขย่าตัวเธอ แทยอนหันไปถามว่าทำไม มันก็หันหน้าไปอีกทางอยู่แว้ปนึงแล้วหันกลับมาหาเธอ
“ศัตรูหัวใจแกมานู่นแล้ว”
หมายถึงแอมเบอร์สินะ แอมเบอร์ใส่กางเกงมาเรียน ต่างจากเธอกับยุนอาที่นิยมใส่กระโปรงด้วยความสุภาพที่ดูมีมากกว่า มองดีๆแล้วแอมเบอร์ก็เท่ห์กว่าเธอจริงๆนั่นแหละ แค่ท่าเดินก็กินขาดแล้ว ดูสาวๆที่อยู่ทางนู้นมองกันไม่วางตาเลย
“เข้าห้องเรียนไป”
พอแอมเบอร์มาถึงตัวเธอก็ชวนให้เธอเข้าห้องเรียนพร้อมกัน แทยอนหันไปหายุนอา มันก็พยักหน้า “ไปเหอะ ฉันก็จะเข้าห้องแล้ว”
แอมเบอร์ไม่ได้สนใจอะไรยุนอา เดินนำเข้าห้องไปก่อน ยุนอาพขมุบขมิบปากที่เธอจับใจความได้ว่า ‘ฆ่ามัน’
แทยอนหัวเราะกับยุนอาแล้วตัดสินใจเดินเข้าห้องเรียนไป เธอนั่งข้างแอมเบอร์เหมือนเดิม ถึงจะตะขิดตะขวางใจมากก็เถอะ
ประเด็นที่ไอยูคุยเล่นอยู่กับยุนโฮอยู่ก่อนหน้านี้ก็เป็นเรื่องที่ว่าไอยูกลัวผีมากแค่ไหน ไอยูนั่งติดเธอฝั่งขวามือ ส่วนแอมเบอร์นั่งติดเธอทางฝั่งซ้ายมือ
“เราไม่กล้าปิดประตูอาบน้ำเลยแหละ”
“เฮ้ย ขนาดนั้นเลยอ่ะ”
“จริงนะแท เราต้องแง้มประตูห้องน้ำไว้ จะได้รู้ว่าเพื่อนยังอยู่ในห้อง”
ไอยูอยู่ห้องร่วมกับเพื่อนอีกคน เป็นสาวที่จัดได้ว่าเตะตาแทยอนคนนึงแหละนะ แต่เธอก็แค่มองแก้เบื่อไปอย่างนั้น เพราะเพื่อนร่วมเซคชั่นเธอ มีสวยๆให้มองแก้เบิ่อแค่ไม่กี่คน อีกอย่างเรื่องนิสัย ก็ไม่สเป็คแทยอนเลยสักนิด
“แล้วถ้าเพื่อนไม่อยู่จะอาบน้ำได้หรอ”
“ก็ไม่อาบ”
“ทุเรศว่ะแก จะกลัวอะไรขนาดนั้นวะ ผีไม่มีในโลกหรอก”ยุนโฮแทรกเธอกับไอยู ลุคดิบๆของเขาปกติจะไม่ค่อยมีใครอยากเถียงด้วยนัก จะมีก็แต่ไอยูนั่นแหละที่เห็นทะเลาะกันอยู่ทุกที
“เดี๋ยวแกก็จะโดนผีหลอก อีพี่ยุนโฮ”
ชายหนุ่มอายุมากกว่าพวกเธออยู่สองสามปี เมื่อก่อนเขาเรียนอยู่ที่อื่น แต่รู้ว่าไม่ใช่ เลยลาออกแล้วมาเรียนที่นี่แทน คนส่วนมากเรียกเขาว่าพี่ ยกเว้นคนที่ไม่สนิทกัน แต่กับแทยอนถือเป็นกรณีพิเศษหน่อยที่ถึงจะสนิทกับเธอก็ไม่ได้เรียกเขาว่าพี่ และเชาก็ไม่ได้แทนตัวเองว่าพี่ด้วย
“แทยอนอย่าไปฟังมันให้มาก” เขาจิ้มๆไปที่หัวไอยู “ไอยูมันไร้สาระ ฟังมันก็เสียเวลาเปล่าๆ”
“อี๋ ตัวเองมีสาระตายแหละ ทำมาเป็นเก๊ก”
“ก็ดีกว่าเด็กเอธิโอเปียไส้แห้งขาดสารอาหารอย่างแกแหละ”
แทยอนหัวเราะ ปล่อยให้คู่นี้เขาเถียงกันไปทุบตีกันไป ส่วนเธอก็หันไปมองแอมเบอร์ พอแอมเบอร์เห็นว่าเธอมองอยู่ ก็เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์
“เราก็ชอบนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวออกมาเดินในห้อง”
แทยอนไม่คิดว่าเขาจะฟังที่พวกเธอคุยด้วย ยิ่งเห็นเขานั่งนิ่งๆเลยคุยเล่นด้วย
“ไม่อายแฟนหรอ”
เธอถามอย่างนั้นเพราะรู้ว่าแอมเบอร์อยู่ห้องกับแฟนของเขา แอมเบอร์ส่ายหน้า ตีหน้านิ่งเฉยแล้วหันหน้าไปหาโทรศัพท์
“ก็ผัวเมีย!!!! จะอายอะไรวะ”
นาทีนั้นแทยอนหุบยิ้มแทบจะทันที เธอไม่ชอบท่าทางและคำพูดของแอมเบอร์สักเท่าไหร่ ถึงเขาจะพูดเล่นหรือพูดจริงก็ตาม แต่มันดูเหมือนไม่ให้เกียรติ จากความที่เป็นศัตรูหัวใจอยู่แล้ว คราวนี้กลับทำให้เธอยิ่งคิดหนักขึ้นมาว่า ให้ตายยังไงเธอก็จะไม่มีวันให้เขาเอาทิฟฟานี่ไปพูดถึงด้วยถ้อยคำอย่างนี้แน่ๆ เมื่อถึงเวลา เธอจะปกป้องทิฟฟานี่ให้พ้นจากเขาเอง
ความคิดเห็น