คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Pluto:step2
เป็นปกติอีกวันที่เลิกเรียนก่อนหกโมงประมาณครึ่งชั่วโมง แทยอนถึงได้มากินข้าวพร้อมกับเพื่อนในซอยที่เธออยู่ได้ ก็เพื่อนเธอปกติแล้วกระจัดกระจายกันอยู่ ใช่ว่าจะอยู่ที่เดียวกันซะที่ไหน
แทยอนกระตุกแขนดงเฮให้เดินมานั่งที่ร้านประจำของเธอ ร้านข้าวเล็กๆแต่ฝีมือการทำอาหารสุดยอดจริงๆนะจะบอกให้ จดนั่นจดนี่ใส่กระดาษ รอคุณชายดงเฮตัดสินใจเลือกเมนูอาหารอยู่นาน สรุปแล้วรายนั้นก็สั่งเหมือนกันกับเธอ…คือ แล้วมันจะเลือกทำไมวะ
เอากระดาษสั่งอาหารไปยื่นให้คุณป้าเจ้าของร้าน แล้วไปหยิบแก้วน้ำใส่น้ำแข็งยกกลับโต๊ะ ตามป้ายที่แปะไว้ว่าบริการตัวเอง
กระแทกแก้วลงบนโต๊ะให้ดงเฮที่เปิดหนังสือพิมพ์อ่านปรายตามาสนใจเธอเพียงชั่ววูบ
“อะโห่ แมนมากเลยนะแก”
ไม่ได้อยากจะค่อนขอดหรอกนะ แต่คือเธอเป็นผู้หญิง เดินเอารายการอาหารไปส่ง ไปยกน้ำมา แล้วยังต้องรินน้ำบริการมันอีก มาสลับเพศกันมั้ยหล่อน
ดงเฮหัวเราะหึๆ รักษาหน้านิ่งๆกับภาพพจน์ขรึมๆของมันเอาไว้
แทยอนเลิกสนใจ นั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวข้างๆกับดงเฮ มองตรงออกไปก็เป็นทางโล่งๆของร้านที่ไม่ได้มีผนังหรืออะไรมาปิดกั้นอยู่แล้ว มีแค่รั้วไม้กั้นอาณาเขตเท่านั้น ก้มลงดูดน้ำจ๊วบๆ
พอเห็นคนรู้จักก็ยกไม้ยกมือ
“อิลฮุน! ทางนี้!!!”
“เบาๆก็ได้”
“เบาๆเขาจะได้ยินมั้ยล่ะ”
อิลฮุนหันมาเห็นก็ยิ้มมุมปากนิดๆ แล้วค่อยๆเดินเข้ามาในร้าน นั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
ก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่ามันจะเก๊กอะไรกันนักหนา แค่ไม่นานซองแจที่เดินผ่านมาทางนี้ก็เข้ามาร่วมโต๊ะกับพวกเธอ
หนุ่มๆอีกสองคนจดรายการอาหารแล้วเอาไปให้เจ้าของร้าน แล้วมันก็เดินกลับมานั่ง
แทยอนถอนหายใจ คือ สรุปแล้วหน้าที่ที่ต้องไปเอาน้ำดื่มบริการนี่มันเป็นของตูใช่มั้ย หล่อๆนี่ยกแก้วน้ำกันไม่ได้เลยใช่มั้ย
แต่เธอก็ไม่ได้บ่นหรอก ไปเอาน้ำมาให้พวกมันโดยปราศจากคำขอบคุณจากพวกนั้น
นั่งรอข้าว ปากก็คุยกับพวกนั้นไป สายตาก็สอดส่องออกไปยังรถที่ขับผ่านไปมา
แต่เหมือนจะมีอะไรแว้บผ่านเข้าสายตาเธอมา ไม่ใช่แค่แว้บแล้วล่ะ ทิฟฟานี่ฮวังแม่ดาวมหาลัยขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านมา นางปรายตามองแทยอนด้วยสายตาคมเฉียบ มอเตอร์ไซค์สีชมพูแปร๊ดรุ่นใหม่ถูกลดความเร็วลง ใจแทยอนเต้นตุบๆตอนที่นางขับรถผ่าน
ใครๆก็บอกว่านั่นคือตายิ้ม แต่ทำไมแทยอนถึงรู้สึกว่ามันน่ากลัวขนาดนี้ กว่าคุณเธอจะขับผ่านร้านไป ก็เหมือนจะทิ้งสายตามองกลับมาอยู่เสมอ
พอเธอขับรถผ่านไปเท่านั้นแหละ แทยอนถึงมีสติสนใจอย่างอื่น
“จริงมั้ยแท”
“หา”
“เป็นไรวะ”
แทยอนหัวเราะแหะๆ ไม่เป็นไรหรอก แค่ค้างคา แต่ตอนนี้หายค้างคาแล้ว สายตาแปลกๆที่มองมาเมื่อกี๊คงเป็นเพราะเห็นเธอมานั่งกินข้าวกับผู้ชาย เลยคิดว่าเธอที่นินทาดาวไปวันก่อน ที่จริงตัวเองก็มีเรื่องน่าถูกเอาไปพูดต่อเหมือนกัน
ไม่รู้ทำไมแทยอนถึงคิดเองเออเองไปตุตะ แล้วยังรู้สึกอยากเข้าไปอธิบายอย่างไร้เหตุผลว่าไอ้พวกนี้น่ะมันเพื่อนกันทั้งนั้น
แล้วจะอธิบายไปทำไมวะ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
คิม แทยอนกลิ้งหลุนๆไปบนเตียงนอนเล็กๆของตัวเอง จะเอาอะไรมากกับเตียงเดี่ยวของสาวโสดอย่างเธอที่อยู่ตัวคนเดียว วันนี้วันหยุด และเธอก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยสักอย่าง เริ่มหิวขึ้นมาแล้วแต่เธอไม่อยากขยับตัวไปไหน
ถ้าจะออกไปกินข้าวข้างนอก ก็ต้องกินคนเดียว ถ้าจะอยู่ในห้อง ก็ต้องซดมาม่า กลิ้งอยู่สักพัก พอทำใจได้ถึงลุกขึ้นแต่งตัว ใช่…ลุกขึ้นแต่งตัว เธอไม่นึกจะออกไปด้วยกางเกงบอกเซอร์กับเสื้อยืดตัวยาวๆนี่หรอก ก็คิมแทยอนน่ะรักษาภาพพจน์จะตายไป ออกไปอย่างนี้เรทติ้งก็ตกแย่สิ
ส่องกระจกหมุนซ้ายหมุนขวา หยิบเงินใส่กระเป๋ากางเกงยีน ใส่นาฬิกาข้อมือแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมที่จะล็อกประตูด้วยแม่กุญแจที่เธอซื้อมาเพิ่มความปลอดภัยให้ห้องอีกชั้นนึง
แทยอนไม่ชอบที่จะต้องมานั่งกินข้าวคนเดียว อย่างเช่นในวันหยุดแบบนี้ และวันนี้เหมือนเธอจะดวงเฮงอีกแล้ว แม่สาวดาวมหาลัยคนสวยในชุดเสื้อยืดสีสดใส กางเกงขาสั้นขับรถมาอย่างเมื่อวาน เพียงแต่วันนี้บรรทุกเพื่อนซ้อนท้ายมาอีกสองคน
‘ซ้อนสามไม่ปลอดภัยนะจ๊ะน้องสาว’
อยากจะแซวจริงๆ แต่แทยอนทำได้เพียงมองเท่านั้น พอทิฟฟานี่หันมาเห็นเธอที่นั่งรอข้าวอยู่เท่านั้นแหละ รถมอเตอร์ไซค์ของเธอก็เบรกเอี๊ยดจนสาวๆที่ซ้อนมาพุ่งไปด้านหน้าเบียดคนขับจนคุณเธอแทบจะตกรถ
‘อะไรน่ะ’
แทยอนขมวดคิ้วกับหน้าตาตื่นๆของทิฟฟานี่ที่มองมาที่เธอ
“เบรกทำไมยะ”
“อะไรของแกเนี่ย”
เสียงเพื่อนๆของทิฟฟานี่บ่นกันระงม แทยอนมองทิฟฟานี่ที่ทำหน้าเหวอไม่หันไปสนใจความปลอดภัยของผู้ซ้อน ค่อยๆใช้ขาถดๆรถมอเตอร์ไซค์ของคุณเธอถอยหลัง แล้วอยู่ๆก็หักเลี้ยวกลับไปทางเดิม ทางเดียวกันกับที่ทิฟฟานี่พึ่งจะขับมา
“เป็นอะไรของเขา”
แทยอนค่อนข้างจะงงๆกับแม่สาวอาร์ตติสท์ที่ดูภาพลักษณ์หลุดออกจากวันที่ประกวดดาวเดือนขึ้นทุกวันๆ
จะว่าไป… ยิ่งมองทิฟฟานี่ก็ยิ่งน่าสนใจแฮะ
หยุดหลายวันเข้า พอถึงวันมาเรียน ทุกคนก็พากันบ่นใหญ่ แต่บ่นไม่นานหรอก เวลาที่เหลือเอามานั่งลอกการบ้านคนที่เสร็จแล้ว แทยอนโชคดีที่ทำการบ้านเสร็จ ถึงไม่ต้องมานั่งปั่นฟิสิกส์ในคาบดรออิ้ง เธอรู้สึกขอบคุณตัวเองซะจริง
เพราะถ้าเธอทำไม่เสร็จคงไม่ได้มานั่งยิ้มให้อาจารย์อยู่ข้างหน้าอย่างนี้หรอก นั่งหน้า จะลอกการบ้านก็ไม่สะดวก ไม่มีใครบังให้
“นักศึกษาวิศะวะ ถ้าสอบไม่ผ่านดรออิ้ง พวกคุณก็จะไม่ได้ใบกว.”
ยุนอาเขยิบหัวเข้ามาใกล้เธอแล้วเริ่มกระซิบ “ทำไมวิชาที่สอนไม่รู้เรื่องแบบนี้ต้องเป็นวิชาที่สอบใบกว.ด้วยวะ”
แทยอนพยักหน้าเห็นด้วยแรงๆ “นั่นดิ ถ้าไม่ผ่านนี่ซวยแย่เลย”
“พวกคุณสงสัยอะไรกัน ถามผมได้นะ”
แทยอนเห็นยูริแอบขำอยู่ด้านหลัง มือก็ปั่นการบ้านเป็นระวิง น่าหมั่นไส้ เดี๋ยวก็ไม่บังให้ซะหรอก ลอกก็ลอกการบ้านเธอ ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก “เปล่าค่ะอาจารย์” ยุนอาแอ๊บเรียบร้อยชั่วครู่ ตอบอาจารย์กลับไปเสียงนุ่ม
“ไม่ถามอาจารย์ล่ะแก”
“ถามก็ได้เอฟสิวะ ไอบ้านี่”
แทยอนอยากจะหัวเราะดังๆ นั่งหน้าทำอะไรก็ไม่สะดวกจริงด้วยแฮะ อยู่ๆเธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ อาศัยจังหวะเบรกสิบห้านาทีหันมาหายุนอา
“เมื่อวานฉันเจอดาวด้วยว่ะ”
“หืม ที่ไหนอ่ะ”
“ซอยฉันดิ”
ยุนอาวางวงเวียนลง หันมาให้ความสนใจกับเธอ “ตาฝาดเปล่า”
“เห็นจริงๆเว่ย วันก่อนก็เห็นตอนเย็น”
ยุนอาขมวดคิ้วมุ่น คิดอะไรบางอย่างแล้วพูดอะไรบางอย่าง “ทิฟฟานี่ไปทำอะไรแถวนั้นอ่ะ นางอยู่ซอยฉันนี่หว่า”
“ไม่รู้ว่ะ”
“วุ้ย ฉันไม่ได้ถามแก ฉันพูดคนเดียว”
เอ้อ แทยอนผิดว่างั้น “แต่เมื่อวานพาเพื่อนซ้อนอีกสองคน”
“แกนี่เจอดาวบ่อยจังเลยนะแท”
“อืม ฉันก็ว่างั้น” แทยอนพรึมพรำตอบกลับ หันมาจับวงเวียนเพื่อจะกลับเข้าสู้การสร้างสรรค์รูปหลายเหลี่ยมภายใต้วงกลม
“เนื้อคู่แกแน่เลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ประโยคเดียวจริงๆ ประโยคเดียวที่ทำให้มือเธอลากเส้นพลาด ลบทำใหม่หมดเลย หมดกัน รูปที่อุตส่าห์วาดมาตั้งนาน นังอิมยุนนี่นิ่
“ช่วงนี้แกเจอดาวบ้างมั้ยยุน”
“หืม ถามทำไมอ่ะ”
แทยอนอยากเอาส้อมจิ้มตาอิมยุน ยุนอามองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ “ไม่ทำไม แค่ไม่เจอมาหลายวันแล้ว”
“คิดถึงรึไง”
“บ้าหรอวะ”
มันไม่ใช่คิดถึงหรอก ก็เธอกับทิฟฟานี่ไม่ได้รู้จักกันเป็นเรื่องเป็นราวสักหน่อย จะมาเรียกว่าคิดถึงได้ยังไงกัน แค่รู้สึกว่ามันโหวงๆ “ไม่ได้คิดถึง แค่อยากเจอเฉยๆ”
“เล่นของสูงเลยนะแก”
ดงเฮแซวเธอ แซวด้วยเสียงเข้มๆ หน้านิ่งๆของมัน เธอว่าดงเฮกับซูยองต้องเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆ นิ่งได้อีก
“ไม่ได้คิดอะไรเว่ย”
ยูริหัวเราะกับคำตอบของเธอ “ไม่เชื่ออ่ะ ถ้าไม่ได้คิดแล้วจะอยากเจอทำไม”
“ไม่ทำไม แค่อยากเจอเฉยๆ ไม่เห็นแปลก”
“มันแปลกตรงนี้แหละ”
เพื่อนๆในกลุ่มพากันหัวเราะเธอ ล้อไม่ยอมหยุดหย่อน ทั้งๆที่แทยอนก็ไม่เห็นว่ามันจะแปลกกับการรู้สึกอยากเจอใครสักคน เธอไม่ได้ชอบทิฟฟานี่สักหน่อย ใครๆก็เป็นอย่างนี้ได้ทั้งนั้น ไม่ใช่รึไงกัน
พอกินข้าวเสร็จพวกเธอก็ชวนกันขึ้นไปบนอาคารเรียนที่ห้า ว่าจะแวะไปทำธุระกันสักหน่อย ยืนอ่านประกาศบนชั้นสองอยู่เพลินๆยูริก็กระตุกแขนเธอ อย่าเรียกว่ากระตุกเลย มันกระชากเธอเลยเหอะ
“หลบดิ ขวางทางเขา”
“อะไรเล่า ไม่เห็นจะมีใคร…”
กะจะหันไปเอาคืนสักหน่อย แต่แค่เห็นทิฟฟานี่กำลังเดินมาทางนี้เท่านั้นแหละ แทยอนก็เงิบรับประทาน
ไม่คิดว่าจะได้อยู่ในระยะที่เกือบจะประชิดขนาดนี้ ทางด้านทิฟฟานี่ก็ไม่หลบตาเธอ ตาคมๆนั่นสู้สายเธอจนเธอต้องก้มหน้า
“มานี่มา”
ยูริดึงเธอให้พ้นทางพวกสัตวแพทย์ คนพวกนี้ชอบมากันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ เสมอ
แทยอนเดินกลับไปหายุนอาที่นั่งรออยู่ ยุนอาส่งสายตาล้อเลียนเธอ ดูจะสนุกสนานกับการส่งกระแสจิตคุยกันกับดงเฮและซูยองน่าดูเลย แทยอนรู้สึกทำอะไรไม่ถูก
มองทิฟฟานี่ที่หันมามองเธอแล้วหันกลับไปคุยกับเพื่อน
“ปากแกนี่มันสุดยอดจริงๆ พูดถึงไม่เท่าไหร่ก็ได้เจอซะแล้ว”
พอพวกนั้นพ้นระยะ ยุนอาก็เริ่มเอาอีกแล้ว แทยอนหัวเราะ “พวกสัตวแพทย์นี่อยู่กันเป็นกลุ่มตลอดเลยนะ”
เธอเห็นด้วยกับซูยอง “พวกนั้นคงไม่ค่อยจะอยากให้สาวๆของพวกเขามาเผชิญกับวิศวะอย่างพวกเราตามลำพังหรอกมั้ง”
ดงเฮมองตามไป “เหมือนลูกแกะกับราชสีห์อย่างคณะพวกเราไง ฮ่าๆๆๆ”
แทยอนคิดทบทวนแล้วทบทวนอีก สงสัยนั่นสงสัยนี่ แต่ก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นประโยชน์อะไร ถึงได้เก็บมารอถามยุนอาในเช้านี้ ยุนอาเดินหัวกระเซอะกระเซิงเข้ามาในห้องเรียน เฉียดฉิวกับเวลาเข้าคาบ คนเจ้าเสน่ห์ประจำห้องไม่ลืมที่จะส่งยิ้มให้หนุ่มๆที่หลงเสน่ห์อยู่
วันนี้แทยอนไม่ได้แซวอะไรยุนอา แต่นั่งมองหน้า รอให้ยุนอานั่งลงดีๆ
“อะไร แกมองหน้าฉันแบบนี้ มีอะไร”
แทยอนสูดหายใจเข้า อยากถามให้รู้เรื่องกันไป แต่กลัวพวกนี้มันจะแซวเธอ เพื่อนๆในกลุ่มเธอวันนี้ก็นังเรียงกันบนเก้าอี้เลคเชอร์ที่วางยาวเป็นแถวแนวนอน พวกมันมองมาที่เธอเหมือนกับที่ยุนอามอง
“จะถามไม่ถาม”
แทยอนส่ายหัว แล้วหยิบสมุด ดินสอ ออกจากกระเป๋า เตรียมตัวเรียน ถามตอนนี้พวกนั้นคงหูผึ่งรอฟังอยู่แน่ๆ พออาจารย์สั่งงานในห้องเสร็จ ดงเฮ ซูยอง ยูริก็ลุกขึ้นบอกพวกเธอว่าจะไปห้องน้ำ
แทยอนพยักหน้า รอเวลานี้มาตั้งนาน ในที่สุดเธอก็มีโอกาสจนได้ พอหันกลับมามองยุนอา รายนั้นก็มองเธออยู่ก่อนแล้ว
“แกอยากรู้อะไร”
แทยอนหัวเราะ ยุนอานี่ช่างรู้ใจเธอจริงๆเลย
“แกได้ถามพี่หมอของแกรึเปล่าว่าทำไมพวกสัตวแพทย์ถึงต้องอยู่กันเป็นกลุ่ม”
ยุนอาหรี่ตามองเธอ ทำเป็นเล่นตัวทำงานที่อาจารย์สั่ง แทยอนเห็นยุนอาทำแบบนั้นก็ทำอะไรไม่ได้ เลยตัดใจทำงานของตัวเอง ไม่เซ้าซี้เพื่อน “อยากรู้จริงดิ”
แทยอนไม่ได้วางดินสอในมือ ยังทำงานต่อแต่ก็พยักหน้าตอบ
“พี่เขาบอกว่ากลัวพวกวิศวะจะมาจีบ”
“ฮะ”
“ก็พวกวิศวะเถื่อนจะตายไป ไปกันหลายๆคนจะได้ไม่มีใครกล้าไปจีบพวกสัตวแพทย์อย่างพวกเขาไงล่ะ”
แทยอนขำพรืด ยุนอาหันมาถามเธอว่าหัวเราะทำไมกัน “โธ่! กลัวพวกเราจะไปจีบ คณะพวกขเมีแต่พวกแว่นหนาๆ น่าจีบซะที่ไหนกัน”
แทยอนพูดจริงๆนะ พวกนั้นน่ะดูเนิร์ดกันทั้งนั้น แถมยังใส่เสื้อกันหนาวทับอีกชั้น ใส่อยู่ทั้งวี่ทั้งวัน ไม่รู้จักร้อนกันบ้างรึยังไง แว่นหนาๆ ท่าทางก็ดูเด็กเรียน ไม่ใช่พวกบริหารสักหน่อยที่แต่งตัวชวนให้เข้าหา
“ฉันก็ว่างั้น แต่ขี้เกียจเถียงอีหมอ”
“ทำเป็นเรียกอีหมอ นั่นน่ะดีสุดในบรรดาคนที่มาจีบแกแล้วไม่ใช่รึไง”
“ก็ใช่ แต่มันไม่ถือหรอก”
แทยอนเห็นด้วย เธอไม่เห็นว่าคนที่ชอบยุนอาจะกล้าเถียงยุนอาตรงไหน ออกจะมองว่ายุนอาเรียบร้อย สุภาพ ฉลาด น่ารัก ทั้งๆที่แทยอนอยากจะเถียงใจขาดดิ้น ว่านั่นแค่ต่อหน้าคนพวกนั้นน่ะสิ กับเธอน่ายุนอาแทบจะตบหัวเล่นอยู่แล้ว
“ถึงว่า ไม่เคยเห็นเดินคนเดียวเลย”
“แย่เลยเนอะ”
หือ แทยอนหันไปหายุนอาที่ส่งสายตาประหลาดๆมาให้เธออีกแล้ว “แบบนี้แทยอนน้อยของยุนจะเข้าไปจีบทิฟฟานี่ได้ยังไงกัน”
“ถ้ายุนของแทเห็นใจ ก็ไปบอกพี่หมอของยุนให้มองวิศวะในแง่ดีซะสิ”
เห็นยุนอาคิดว่าเธอชอบทิฟฟานี่นัก เธอก็เลยแกล้งเล่นด้วยกลับไป ยุนอาเบะปากใส่ “จะให้ฉันไปแก้ตัวยังไงล่ะ ขนาดฉันเองยังคิดเลยว่าวิศวะอย่างพวกเราน่ะเถื่อน”
“ฉันไม่เถื่อนนะ”
“ก็พวกเราส่วนใหญ่เถื่อนนิ่ คนอื่นถึงได้มองแบบนั้นกันหมด โดยเฉพาะคณะที่เรียบร้อยแบบพวกเขา คงจะไม่ชอบพวกเราอยู่แล้วล่ะ”
“ถ้างั้นพวกเขาจะคบกับใครล่ะ”
แทยอนถามออกไปแบบนั้นโดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง มันเป็นสิ่งที่เธออยากรู้และหลุดถามออกไป เหมือนมันค้างคาอยู่ในใจเธอซะอย่างนั้น
“ก็คบกันเองเป็นแฟนกันเองในคณะไงล่ะค้าคุณแท”
อ่า… นั่นสินะ ทิฟฟานี่ก็คงจะคิดเหมือนพวกนั้น คงจะคิดว่าพวกเธอเถื่อน ไม่น่าเข้าใกล้ อย่างนั้นสินะ
ทำไมคิดแล้วใจมันหน่วงๆแปลกๆนะ
ความคิดเห็น