[5sos]Rejects?

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

ใครๆ ก็คิดว่าผมมันโง่ ผมมันใช้การไม่ได้ แม้แต่แม่ผมก็คิดว่าผมมันเป็นเด็กโง่ที่อยู่แต่หน้าคอมพิวเตอร์ไปวันๆ วันนี้เธอหมดความพยายามเฉยชาต่อผมที่เอาแต่อุดอู้อยู่ในบ้านแล้วแน่ๆ วันนี้แม่เลยดึงสายเราเตอร์wifiผมออก ผมจะไม่พยายามเรียกร้องหรอกเพราะผมเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำตัวแย่ๆ

ให้ ตายสิตอนนี้ผมก็เลยต้องออกมานั่งอยู่ที่ห้องรับแขกดูทีวีรายการน่าเบื่อพวก นี้ไม่มีอะไรให้ฆ่าเวลาเลย จนบ่ายโมง ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

 “กริ๊ง---”มีใครบางคนมาผมหันไปมองแม่ที่นั่งดูทีวีข้างผม…วันนี้ผมคงต้องทำตัวเป็นลูกทีดีบ้างแล้วละ ผมเดินไปเปิดประตูหน้าบ้านด้วยตนเอง-ใช่-ซักครั้งในรอบเดือนเลย ที่ผมจะทำแบบนี้

 “เอ่อ--บ้านคุณ คลิฟฟอร์ดสินะครับ” ชะงักเลยครับ ผมเปิดประตูมาก็เจอเแจ็กพอตแตกลย ลุค เฮมมิ่งส์นั่นมาบ้านผม

 “มีอะไร”ผมถามอย่างหงุดหงิด แต่เจ้านั่นก็กลอกตาใส่ผมแล้วพูดสิ่งที่ผมไม่ต้องการ

 “ขอฉันเข้าไปหน่อย—ใช่! แม่นายเรียกฉันมา”ผมหันไปมองแม่ผมที่โซฟาก็พบว่าเธออยู่ด้านหลังผมเสียแล้ว

ก่อน ที่ผมจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้ผมรีบย้ายตัวเองมาอยู่หน้าโซฟาดูทีวีเหมือนเดิม แม่คุยกับเด็กนั่นแหละผ่านไปจนรายการทำอาหารจบไป แม่ก็เริ่มแนะนำ

 “ไมเคิล ฟังแม่เมื่อสัปดาห์ก่อนแม่ได้ขอลุคจากแม่ของเขาให้มาติวหนังสือให้ลูกดังนั้นลุคเขาจะมาช่วยลูกติวหนังสือทุกวันตอนเย็นๆหลังจากกับมาโรงเรียนเขาจะช่วยติว วิชาคณิตศาสตร์และสอนการบ้านลูก ดังนั้นเวลาลูกอยู่ด้วยกันห้ามทะเลาะกันนะลูกต้องทำตัวดีๆเชื่อฟังลุคเขา ด้วย เข้าใจไหม ไมเคิล ลูกโตแล้วคงเข้าใจแม่ใช่ไหม?”
 

ให้ตายอีกครั้งเถอะ แม่คิดว่าผมมันแย่ขนาดต้องเอาเด็กวัยเดียวกันมาช่วยติวหนังสือผมเลยหรือไงเนี่ย
ผมไมเคิล คลิฟฟอร์ดต้องมาให้คู่อริตลอดกาลนั้นมาติวหนังสือให้งั้น แค่คิดผมก็ไม่อยากแล้ว!!! ให้ตายเถอะถึงหมอนั้นจะเรียนดีก็ไม่ได้หมายความว่าจะดีตามเลยนะครับแม่แล้วทุกเย็นอะไรนั้นหมอนั้นจะทำจริงๆนะหรอ

 “ไม่ต้องกังวลนะไมเคิลฉันเข้าใจว่านายเป็นพวกปลีกสังคม เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะกลับบ้านพร้อมนายแบบนี้ดีไหมครับคุณนายคลิฟฟอร์ด”

ให้ตายเถอะหมอนั้นก็แค่อยากเยาะเย้ยผมเท่านั้นแหละ แล้วท่าทางนั้นอะไรขี้เก๊กสุดๆเลย แล้วไอ้กลับบ้านพร้อมกันนั้นอีกมีแต่ข้อเสนอที่ผมไม่ต้องการทั้งนั้นเลย แล้วดูเหมือนแม่ผมจะปลื้มไอ้เด็กนี้มากไปแล้ว ตกเย็นมาก็ลุคอย่างนั้นอย่างนี้ ถึงจะรู้สึกอิจฉาแต่พอผมขึ้นไปนอนห้องตัวเองผมก็รู้สึกผิดต่อแม่จริงๆนั้นแหละผมมันไม่ได้เรื่อง ใช้การไม่ได้เป็นเด็กนิสัยเสีย แม่อยากให้ผมเป็นเด็กดีเหมือนลุค ผมหลับตาลง
แล้วหวังว่าผมจะทำได้ผมรักแม่