คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : EP. 4 คนที่ร้ายที่สุด / 50
EP. 4
คนที่ร้ายที่สุด
ธนูกลับมาถึงคอนโดนานแล้วแต่กลับนอนไม่หลับเพราะยังจดจำถึงสิ่งที่ทิวเขาทำเอาไว้ มันคือเด็กข้างบ้านร้ายๆ ที่เขาหนีเท่าไรก็หนีไม่พ้นถึงขนาดสอบติดมหา’ ลัยเดียวกันแถมยังตามมาเกาะแกะวุ่นวายให้อารมณ์เสียไม่เลิก
กับจูบนั้น...
ถึงคนที่เข้ามาจู่โจมโดยไม่ทันได้ระวัง และแม้จะย้ำกับตัวเองว่านั่นคือการกระทำของไอ้ขี้เมาแต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ยังโมโหไม่หายที่ต้องมาเสียจูบแรกให้กับคนแบบนั้น
"ไอ้เด็กเวร"
ปากหนาพึมพำอยู่อย่างนั้น พยายามข่มตานอนแต่ไม่หลับโดยง่ายเพราะในสมองยังมีภาพนั้นปรากฏอยู่ ทั้งที่อยากจะสลัดทิ้งออกไปแต่ก็เหมือนยิ่งทำให้จำจึงได้แค่ถอนหายใจอยู่อย่างนั้น สายตาคมเลื่อนมามองที่โต๊ะข้างเตียง บนนั้นมีโทรศัพท์มือถือวางอยู่ เพราะความโกรธในตอนนั้นมันมีมากจนเผลอทำเรื่องบางอย่างลงไปแต่ก็ถือว่าได้ระบายความโมโหออกไปส่วนหนึ่งแล้วส่วนผลที่ตามมาจะเป็นยังไงก็ช่างเพราะคนที่เสียหายไม่ใช่เขาแน่ๆ ความคิดนั้นได้สร้างรอยยิ้มให้กับติวเตอร์หนุ่ม
และสายแล้ว คนบนเตียงถึงเพิ่งจะขยับตัวไปมา ก่อนเปลือกตานั้นจะค่อยๆ เปิดออกอย่างงัวเงีย ทิวเขากับวันใหม่ที่ทำเอาหัวจะระเบิดออกมา ไม่ใช่ไม่รู้ว่านั่นคือผลของการดื่มเหล้าอย่างบ้าคลั่งแต่ตอนนี้รู้สึกกระหายน้ำเป็นที่สุด
"ไงมึง ตื่นได้ซะทีนะ" คนเอ่ยคือหวายที่มาพร้อมกับน้ำดื่มใส่แก้ว จากสภาพที่เห็นตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าควรจะสมน้ำหน้าหรือสงสารดีแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นควรให้มันได้ดื่มน้ำไปก่อน
“กูเอาน้ำมาให้ คิดว่ามึงน่าจะคอแห้ง” หวายว่าแล้วยื่นแก้วน้ำไปให้ อีกฝ่ายรับไปดื่มรวดเดียวจนหมดก่อนจะได้ยินมันเอ่ยคำขอบคุณออกมา
“ขอบคุณมึงมากเลยนะ เนี่ยรู้ใจกูจริงๆ เลย” คนเอ่ยเสร็จก็วางแก้วลงบนโต๊ะ เอามือขึ้นมานวดขมับตัวเองกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากอีกคนที่เพิ่งโผล่หน้าเข้ามา
“เมาหมดสภาพเลยนะมึง” ธาราเพิ่งกลับเข้ามาในห้องหลังจากที่เมื่อคืนช่วยพยุงพาร่างของรูมเมทมานอนที่เตียงอย่างทุลักทุเลแถมคนเมายังมาอ้วกใส่เตียงนอนของเขาอีก เดือดร้อนต้องไปนอนที่อื่นและเช้านี้ก็เพิ่งเก็บกวาดเอาที่นอนไปส่งซักที่ร้านแต่อะไรคงไม่แย่เท่ากับบางอย่างที่กำลังตีตราอยู่
"เดี๋ยวนะ ไอ้หวาย ไอ้ธารา ทำไมถึงเป็นพวกมึงสองคนได้วะ หรือว่าตอนนี้กูอยู่หอพักแล้ววะ" ทิวเขาว่าแล้วหันไปมองสำรวจรอบๆ ถึงกับเซ็ง ตอนแรกคิดว่าจะเป็นคอนโดของธนูเสียอีก
"ก็เออดิ กูกับไอ้น้ำนั่งลุ้นกันอยู่ว่าเมื่อไรมึงจะตื่นขึ้นมาซะทีเพราะพวกกูอยากรู้จะแย่อยู่แล้วว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"
"เมื่อคืน ทำไมวะ" คนถามยังปั้นหน้างงแล้วจู่ๆ ก็เหมือนจะนึกอะไรออกจึงถามออกไปทันที "เออพวกมึง แล้วเมื่อคืนใครมาส่งกูวะ"
"แล้วมึงออกไปกับใครล่ะ คนนั้นแหละที่มาส่งมึง" หวายช่วยคลี่คลาย แอบเห็นทิวเขามันยิ้ม
"พี่ธนูเหรอ สุดท้ายก็ไม่ได้ทิ้งกันจริงๆ ด้วย" คนเอ่ยพึมพำเบาๆ พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างดีใจ อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าคนที่ชอบไม่ได้หัวใจด้านชาเหมือนอย่างที่แสดงออกไป
"นี่มึงยิ้มอะไรวะ" หวายถามอย่างสงสัยโดยมีธาราสงสัยด้วยอีกคน
"กูยิ้มก็เพราะว่ากูกำลังมีความสุขไงหรือว่ากูจะยิ้มให้กับความสุขของตัวเองไม่ได้" แค่คิดว่ารอยยิ้มมันสื่อออกมาได้ว่าคนๆ นั้นกำลังมีความสุขมากแค่ไหน
"งั้นมึงลองดูอันนี้หน่อยไหมแล้วบอกกูกับไอ้น้ำมันอีกทีว่ามึงยังมีความสุขดีอยู่" จบประโยคของหวาย มือถือก็ถูกยื่นไปหาคนบนเตียง อีกฝ่ายรับมาดูเพียงพริบตาเดียวถึงกับชะงักเงยหน้าขึ้นมามอง
"คืออะไรแล้วข้อความนั่นถ่ายมาจากหน้าผากใครเหรอ"
คำถามนั้นเหมือนยังไม่รู้ตัว จึงเป็นหน้าที่ของหวายที่จะช่วยไขความกระจ่างให้กับเพื่อน หลังจากนั้นไม่นานรูปถ่ายในมือถือก็ถูกเปิดค้างไว้แล้วยื่นให้ผู้เสียหายดูต่อทันที
"เชี้ย..." เป็นประโยคแรกที่หลุดออกจากปากของทิวเขาหลังจากที่ได้ดูภาพถ่ายในมือถือของหวาย มันชัดเจนแล้วว่าคนที่อยู่ในไอจีของติวเตอร์ธนูคือเขา แต่การทำแบบนี้มันก็ให้ความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา
"ถึงขั้นอัพลงไอจีแบบนี้คงเป็นเรื่องที่ทำให้อีกฝ่ายโมโหสุดๆ” ธาราชี้แจง เอียงหน้ามาหาหวาย “พี่ธนูเป็นพี่รหัสมึง เพราะงั้นมึงลองวิเคราะหาหน่อยสิว่าการที่ไอ้ทิวเขามันโดนเขียนคำว่าเลวไว้บนหน้าผากแบบนี้มันเน่าจะเกิดจากอะไรกันแน่ เพื่อที่ว่าจะได้มาช่วยกันคิดหาทางที่จะไม่ทำให้เรื่องมันบานปลายไป”
“แล้วมึงจะมาถามกูทำไมไอ้น้ำ ไม่ถามไอ้ทิวเขามันละ ก็มันเป็นคนที่อยู่กับพี่ธนู”
“ก็มันเมาไง ถึงถามไปก็ไม่ได้อะไร อีกอย่างคำพูดของคนเมาเชื่อถือได้ที่ไหนกัน” ธาราอธิบาย ยังคิดไม่ตกว่าทิวเขามีเรื่องบาดหมางอะไรกับรุ่นพี่ถึงขนาดต้องเขียนประจารลงไอจีแบบนั้น
“ถึงพี่ธนูจะเป็นพี่รหัสกูแต่มึงเชื่อกูเถอะ ว่าตั้งแต่ที่กูรู้จักพี่ธนูมา กูไม่เคยเห็นว่าพี่แกจะดูร้ายกาจหรือโมโหใครเท่านี้มาก่อน มึงนั่นแหละไอ้ทิวเขา มึงต้องไปทำอะไรที่ไม่ดีกับพี่เขาแน่” หวายหันมาต่อว่าเพื่อน ด้านของทิวเขายังคิดไม่ออกว่าตนไปทำอะไรให้อีกฝ่ายไม่พอใจถึงต้องทำกันขนาดนี้
“ก็นับว่าพี่ธนูเขายังเมตตามึงอยู่บ้างจึงไม่ได้โชว์หน้ามึงออกไปให้ชัดๆ ไม่อย่างนั้นมึงได้กลายเป็นเป้าสายตาของคนทั้งมหาลัยแน่ ก็พี่ธนูเขาเป็นถึงติวเตอร์ผู้โด่งดัง คนในมหาลัยก็ติดตามไอจีพี่เขากันทั้งนั้นเพราะพี่แกมักเอาเคล็ดลับเรื่องการท่องจำสูตรมาแบ่งปันในไอจี พอมาโพสรูปมึงแบบนี้ เชื่อเถอะว่าต้องมีคนสนใจและตามล่าหาว่าใครคือบุคคลที่อยู่ในภาพปริศนานั่น แล้วชีวิตมึงก็จะไม่สงบสุขอีกต่อไป” หวายร่ายยาวด้วยสีหน้าจริงจังจนคนฟังถึงกับกลืนน้ำลายไปตามๆ กัน
“มึงนี่ก็ขู่กูเก่งจริง” ทิวเขา สีหน้าไม่สู้ดี ยังมีเสียงตอบโต้จากเพื่อน
“กูไม่ได้ขู่เว้ย เป็นห่วงมึงไงถึงได้บอก อีกอย่างถ้ามึงหายแฮ้งแล้วก็รีบไปขอโทษพี่เขาซะ เพราะกูยังไม่อยากเห็นมึงหมดอนาคตตอนนี้”
“งั้นกูไปอาบน้ำก่อนนะ” ทิวเขาพูดจบก็รีบลุกออกไปทันทีทิ้งความมึนงงให้กับสองหนุ่มในห้องที่กำลังหันมาสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย
“ไอ้หวาย มึงว่า...ไอ้ทิวเขาทำอะไรพี่ธนูวะ”
“กูก็...” หวายลากเสียงยาว สายตาดูมีลับลมคมในสุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับคำพูดต่อท้าย “ไม่รู้เหมือนกันวะ” จบประโยคนั้นจึงได้เห็นคนมองบนแล้วถอนหายใจตาม
วันนั้นทิวเขามาหาธนูที่ตึกคณะแต่ยังไม่เจอตัวจึงถามเอาจากคนที่นั่นและเหมือนว่าจะไม่มีผู้ใดเห็นเลยสักคน ขณะจะก้าวเท้าเดินจากไปเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“เดี๋ยวครับน้อง นั่นใช่น้องคนที่บอกว่าเป็นแฟนคลับของธนูหรือเปล่า” ซนเดินมาหาเพราะรู้สึกคุ้นหน้าเหมือนเคยคุยกันมาก่อนหน้านั้น
“ใช่ครับ ผมทิวเขาเองครับ”
“อ้อหวัดดีครับน้องทิวเขา แล้วมาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่ามาหาสาววิศวะน่ะ” ซนแกล้งถามแล้วยิ้มเห็นอีกฝ่ายส่ายหน้าไปมา
“เปล่าครับพี่ ผมมาหาพี่ธนู แต่พี่คนเมื่อกี้บอกพี่ธนูไม่ได้อยู่ที่นี่”
“มันก็คงออกไปแล้วน่ะ เห็นว่าวันนี้มีนัดติวกับน้องปีหนึ่งของคณะอะไรสักอย่างนี่แหละ พี่เองก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน”
“แล้วแบบนี้ผมจะไปหาพี่ธนูได้จากที่ไหนละครับ” คนเอ่ยแววตาดูเศร้าเพราะอยากเจอ
“ปกติไอ้ธนูมันจะสอนน้องๆ ที่หน้าห้องสมุดนะ ลองไปหาดูถ้าไม่มีก็คงเป็นแถวโรงอาหารของมหาลัยนี่แหละถ้าไม่ใช่นอกสถานที่นะ มันก็วนเวียนอยู่แถวๆ นี้นี่แหละ” ซนว่า อีกฝ่ายหยักหน้ารับแต่เหมือนมีอะไรจะถามเขา
“เออ พี่ซน ผมถามอะไรหน่อยสิ”
“ว่า”
“พี่ธนูเขา...มีแฟนหรือยังครับ”
“ยังและพี่ก็อยากให้มันมีแฟนด้วย” ซนพูดไปตามความจริง
“ทำไมละครับ”
“ก็พี่พนันกับเพื่อนพี่เอาไว้ว่าภายในปีนี้ถ้ามันยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน พี่ต้องจ่ายให้เพื่อนพี่เป็นหมื่นเลยนะ นี่ก็ยังเสียวๆ อยู่ กลัวจะต้องจ่ายขึ้นมาจริงๆ” คนว่าเผลอขำออกมาก่อนจะชะงักเมื่อได้ฟังประโยคถัดมาของน้องปีหนึ่ง
“พี่ซนอยากให้ผมช่วยอีกแรงไหมละครับ”
“พูดจริงปะเนี่ย” คนถามหรี่ตามองเหมือนไม่เชื่อกับหูตัวเองแต่ก็ตั้งตารอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“จริงสิครับและผมก็จะช่วยให้ฟรีๆ ด้วยเพราะยังไงพี่ธนูก็คือไอดอลของผม อะไรที่เกี่ยวข้องกับพี่เขาผมก็อยากมีส่วนร่วม แต่ว่าถือเป็นข้อตกลงระหว่างเราสองคนนะครับ ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดโดยเฉพาะพี่ธนู”
“ได้ แล้ว...พี่ต้องทำยังไง”
“พี่ซนไม่ต้องทำอะไรเลยครับ แค่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม เพียงแต่ทุกความเคลื่อนไหวของพี่ธนู พี่ซนจะต้องมาบอกผม ผมจะได้วางแผนถูกว่าจะต้องเดินเกมยังไง และถ้าพี่ซนทำตามที่ผมบอก ภายในปีนี้พี่ธนูต้องมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแน่นอนครับ”
“นี่พี่สามารถตั้งความหวังกับน้องได้ใช่ไหม” คนว่าเดินมาโอบไหล่พลางกระซิบถามราวกับกลัวคนได้ยิน
“ได้สิครับ ผมจะทำให้เต็มความสามารถเลย”
“โอเค งั้นพี่ก็ต้องขอบใจน้องมากเลยนะที่ช่วยพี่น่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ถือว่า...ช่วยๆ กัน” ทิวเขาว่าแล้วยิ้มให้คนที่กำลังโอบไหล่เขาอยู่ ถึงยังไงก็ไม่คิดที่จะปล่อยให้หลุดไปอยู่ในมือของคนอื่นอยู่แล้ว ดังนั้น การช่วยรุ่นพี่ก็เหมือนกับได้ช่วยตัวเองให้สมหวังไปด้วยจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธ
ความคิดเห็น