คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ณ เวทีมวย รอบชิงชนะเลิศอันดับ 3
“เอาไปกินส่ะ หรรนุมานถวายแหวนนนนนนนน” ฉันต่อยคู่ต่อสู้ไปสุดแรงเกิด
ตุบ ตุบ ตั๊บ … พุบ !!
“เอาแล้วครับ ท่านผู้ชม ตอนนี้ยูโกะน๊อกไปแล้วคร้าบบบบ” พิธีกรพูดขึ้นทันทีหลังจากที่ฉันต่อยยูโกะล้มลงไป กองกับพื้นหน้าแทบมุดลงดิน
เท้งงงงง !! แล้วเสียงระฆังก็ดังขึ้นเป็นสัณญาณว่าฉันเป็นผู้ชกชนะในครั้งนี้ เพราะยูโกะไม่สามารภลุกขึ้นมาชกอีกได้
“และแล้ว ผู้ชนะในวันนี้ก็คือออออออออออ ฮวาซัลลลลล จากค่ายมวยฮยอนยู”
ห้องพักนักมวย
“สุดยอดดดดด แล้วฉันก็ชนะ ปีนี้ฉันจะต้องเป็นที่หนึ่งให้ได้” ฉันพูดกับตัวเองขณะ นั่งทำแผลให้ตัวเองอยู่
“เก่งมากเลยนะฮวาซัล ที่ชนะยูโกะได้ แล้วอย่าลืมตั้งใจฝึกมาชกในครั้งหน้านะ”
“ก็เพราะอาจารย์นั่นแหละค่ะที่ช่วยฝึกซัลมาดี ซัลก็เลยชนะ ขอบคุณมากนะคะ”
“รีบทำแผลแล้วรีบกลับบ้านล่ะ เดี่ยวมันมึดเอาส่ะก่อนนะ”
“ค่ะ งั้นซัลขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” แล้วฉันก้ขอตัวล่ะอาจารย์เพราะลำแผลเสร็จพอดีเลย
“อืมๆ กลับดีๆ”
“คร้า”^^
ลั่ลลา ลั่นลั๊นล่า ฮู้ฮู ฮ่าๆๆๆ ฉันร้องเพลงอย่างมีความสุขไปตลอดทาง ขณะนั้นไม่นานก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นข้างหลัง
เป้กๆๆๆๆ !!! ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนฉันไม่ทันได้ตั้งตัว เอ้กกกก !! ตุบ !
“เฮ้ยยยย ..ยยย.. “ ฉันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจสุดขีด ทำให้ฉันควบคลุมรถจักรยานที่ฉันขี่ไว้ไม่อยู่
โครมมมม… มมม … สรุปรถจักรยานฉันล้มลงข้างทางสภาพก็พังยับเยินนนนนนทั่งฉันทั้งรถไม่ต่างกันเล้ยยยT^T เพราะไอ้รถเวรๆนั่นที่มาเฉี่ยวท้ายรถฉันเอาอย่างจัง
“ม่ายยยยน๊า รถที่รักของฉันแล้วจะเอาไรขี่ไปค่ายเนี่ยยย TT” ขณะที่ไว้อาลัยกับรถอยู่ แล้วเสียงไอ้ตัวการของเรื่องทั้งหมดก็ดังขึ้น
“เอ่ออขอโทษนะครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่า ผมพาไปโรงบาลไหมครับ”
“เป็นเด้!! ถามไม่คิดเลยว่าเจ็บไหม(_ _)” ฉันตอบไปอย่างหงุดหงิดพรางปัดเศษใบไม้ที่ติดอยู่ตามตัวตามหัวออก ฮื่อๆ หัวฉันตอนนี้ไม่ต่างไรจากรังนกเร้ยยย สภาพดูไม่ได้ เห็นแล้วจิตเสื่อม
“ผมขอโทษครับ ผมยังไม่ค่อยคุ้นทางน่ะครับ”
“ไม่คุ้น!!! แล้วจะขับเข้ามาทะเกลืออะไร เห็นไหมจักรยานฉันพังหมด” ฉันชี้ไปที่รถพังๆของฉันให้เค้าดู
“ผมขอโทษอีกครั้งนะครับ เรื่องจักรยานคุณเดี่ยวผมเอาไปซ่อมให้เองครับ แล้วคุณจะไปโรงพยาบาลไหม เดี่ยวผมพาไป แผลเต็มตัวเลย”
“ไปดิ” แล้วนายนั่นก็ยืนมือมาเพื่อช่วยฉันลุกขึ้น แต่ฉันก็ปัดออก นักมวยอย่างฉันไปให้ใครช่วยเดินหรอก แต่ก็ต้องเสียหลักเพราะฉันรู้สึกเจ็บข้อเท้าหน่อยๆจนจะล้มแต่ก็โดนนายนั่นพยุงไว้ได้ก่อน
“สงสัยข้อเท้าพลิกมั่งครับ” พูดจบเค้าก็จ้องหน้าฉันนึ่ง จนฉันต้องมองหน้าเค้าตอบ จะว่าไปนะนายนี้ก็หน้าตาดีใช่ย่อย ผิวขาวหน้าเนียนใสเหมือนผู้หญิง จมูกโด่งงตากลมโตสีฟ้าน้ำทะเล ปากก็เล็กนิดเดียวสีแดงอย่างกับทาลิปมาแนะ (ตู๊ดป่ะว่ะ) ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นได้จ้องตานายนนี้นะ ฉันว่ากริ๊ดแตกแน่ๆอ่ะ
“จ้องเลิกมองหน้าฉันได้ยัง ถ้าฉันเป็นปลากัดตอนนี้ฉันคงท้องแวมั่งเนี่ยย!”
“โอ้! ผมขอโทษครับ”แล้วนายนั้นก็ปล่อยฉัน แล้วยิ้มแห้งๆให้
“จะพาฉันไปโรงพยาบาลได้หรือยัง”
“เอ่ออๆ ไปครับไป” แล้วนายนั่นก็เดินพยุงฉันไปที่รถ
@โรงพยาบาล
พอไปถึงฉันก็ไปตรวจข้อขาก่อนหมอบอกว่าข้อขาพลิกนิดหน่อยทายานวดสักพักเดี่ยวก็หาย แล้วตอนนี้ฉันก็นั่งรอเอายากับนายนั่นอยู่ข้างๆกัน
“แล้วคุณชื่ออะไรหรอครับ”
“ฉันชื่อ ลีฮวาซัล แล้วนายล่ะชื่ออะไร”
“ผมชื่อ ทไวส์ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” แล้วนายนั่นก็ยื่นมือมาทักทายแบบชาวตะวันตก
“อืม แต่ถ้าได้รู้จักกันเพราะอุบัติเหตุแบบนี้ก็คงไม่ดีหรอกนะ”
“เอ่ออ ... ” คำพูกของฉันเล่นเอานายนั่นพูดต่อไม่ถูก
“อืมๆ ช่างมันเถอะ ฉันไม่โกรธนายหรอก” ^^
ขณะนั้นเองก็มีผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่ง ท่าทางโมโหอะไรบางอย่างอยู่ แต่เค้าก็สวยจริงๆนะ สวยมากด้วยถ้าฉันเป็นผู้ชายคงหลงเลยอ่ะเดินตรงมาทางฉัน
“ทไวส์ นั่งนี้มันเป็นใคร แล้วมาทำอะไรกัน! มานั่งจับมือกันทำไมห่ะ!!!” อยู่โรงบาลคงมากินจิ้มจุ่มมั่ง ยัยบ้า แต่ประโยคสุดท้ายก็เล่นเอาฉันกับนายนั่นปล่อยมือกับแทบไม่ทัน แต่คำพูดของยัยนี้เล่นเอาคนที่นั่งรอยาอยู่หันมามองที่เราเป็นตาเดียว
“เคท ฟังผมก่อนนะ”
“ไม่!!! ฉันไม่ฟัง ก็มันเห็นๆกันอยู่” นายนั่นพยายามอธิบาย แต่ก็โดนยัยผู้หญิงที่ชื่อเคทพลักออกไปอีกทาง แล้วเค้าก็เดินมากระชากแขนฉันให้ลุกขึ้น แต่เพราฉันเจ็บขาอยู่เลยทำให้ฉันล้มลงเพราะเจ็บมาก
“ทำเป็นสำออย หน๊อยยย”
เพี๊ยยยยย!! ยัยนั่นดึกฉันเข้าตบดังลั่น ไอ้ที่บอกว่ายัยนี้สวยน่ะฉันขอคืนคำนะ =.,= ยังไม่รู้เรื่องไรเลยก็โดนตบส่ะละตู หงุดหงิดเว้ยยย
“เคท นี้มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
“ทำไม ฉันไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหนเลย”
“นี้เคท!!! กลับบ้านไปเลย”
“เดี่ยว!!” ฉันพูดขึ้นหลังจากที่เงียบเป็นนางเอกอยู่นาน หึหึ ขอเป็นนางร้ายมั่งเหอะ ทดไม่ไหวแล้วเว้ยยยย วันนี้ถ้าฉันไม่ได้เอาคือฉันคงนานตายตาไม่หลับว่ะ
“ก่อนไปฉันขอเอาคืนก่อยเหอะ ยัยบ้าเอ้ยยย” ฉันรวมแรงครั้งสุดท้ายแล้วก็ชกไปที่หน้าสวยๆของยัยนั่น แล้วฉันก็หันไปต่อว่านายจักรยาน(เปลี่ยนชื่อให้ส่ะเลยหมั่นใส้)
“ฉันไม่น่าให้นายพาฉันมาโรงพยาบาลเลย ฝากบอกแฟนนายด้วยนะ ว่าจะกัดกับใครก็ขอให้ดูหน่อย มีเหตุผลส่ะบ้าง แล้วก็อย่ามาหาเรื่องนักมวยมืออาชีพอย่างฉันจำไว้ แล้วอย่ามาให้ฉันเจอหน้าอีก ไม่งั้นเรื่องยาว!!!”
พูดจบฉันก็พลักนายนั่นให้หลีกไปอีกทาง แล้วก็เดินขาเป๊ออกจากโรงพยาบาลไป เจ็บชิบแรงคนหรือแรงความว่ะ ตบมาได้ ยาก็ไม่ได้เอา เจ็บตัวฟรีอีก โอ้ย เซ้งเว้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!
@home
“กลับมาแล้วค่ะแม่” ฉันเข้าไปกอดแม่จากทางด้านหลัง ในห้องครัว
“เป็นงชนะไหมลูก”
“ชนะสิแม่ เรื่องนี้ลูกแม่เก่งยู่แล้ว”^^
“ลูคงเหนื่อยมาก แม่เลยทำอาหารไว้เยอะเลย กินสิลูกกลังร้อนๆเลย”
“ค่ะแม่”^^
ขณะที่นั่งกินข้าวกันอยู่แม่ก็มองหน้าฉันนิ่ง
“มีอะไรหรือเปล่าแม่? มองหน้าซัลนิ่งเลย”
“แม่แค่สงสัย ว่าทำไมหน้าลูกถึงมีรอย 5 นิ้วได้ แทนที่จะเป็นจ้ำๆเหมือนทุกทีล่ะ”
เอาแล้วไงล่ะ ยัยเวรนั่นหาเรื่องให้ฉันอีกจนได้ แล้วจะบอกไงดีเนี่ยยย (_ _)’’
“อ่อ เอออ .. เอ่ออ ไม่มีไรหรอกค่ะ พอดียุงกัดแก้มน่ะคะ ซัลก็เลยตบ สงสัยแรงไปหน่อยมั่งแม่ ไงก็ช่างมันเถอะเนอะแม่ กินเข้ากันดีกว่าค่ะ”^^
ฉันทำเป็นเปลี่ยนเรื่องคุย ชวนแม่กินข้าวแทน”
“หรอ… งั้นก็รีบๆกินล่ะจะได้ไปอาบน้ำนอนเอาแรง อร่อยไหม”^^
“อร่อยค่ะ ^^” โอ้ยยยโล่งอกไป …
ความคิดเห็น