YAOI Poignant ★เจ็บแ้ล้วจำมันไม่ใช่กู

ลำดับตอนที่ #2 : ★: more than words

much more than words:★

เดฟผู้ชายที่สามารถเปลี่ยนผู้ชายด้วยกันเองให้ไปชอบเค้าได้ หนึ่งในนั้นคือผมเองด้วย ผมชื่อมัสประวัิติไม่ไ้ด้โดดเด่นอะไรมากมายแค่เรียนเก่ง แล้วก็ชอบเล่นดนตรีก็เท่านั้น(แค่ไม่มีใครรู้)ภาพลักของผมก็แค่เด็กเรียน ที่วันๆอยู่่่กับหนังสือ  ชีวิตผมก็ไปเรื่อยๆ ผมหลงรักดาวที่ผมได้แต่เฝ้ามองมานับสามปี มองเผื่อสักวันสัมผัสของผมจะทำให้เค้าแข๊งแกร่งขึ้นและทำให้เค้าหันมามองผมแล้วให้ความรักกลับมาบ้าง ผมเก่งภาษาอังกฤษแต่เค้ากลับแทบไม่ได้ ขอให้จุดนี้ดึงดูดเค้าให้เข้าใกล้ผมเพียงแค่เอื้อมด้วยเถอะ


"มัชณิม เธอได้แข่งพูดสุนทรพจน์อังกฤษแล้วได้เหรียญเงินมาใช่ไม๊" อาจารย์แก่ๆถามผมด้วยเสียงเหนื่อยๆใจ

"ฮ่ะ" ผมเองก็ตอบด้วยความเหนื่อยใจ

"เธอรู้จักนาย ดิรกษ์ ใช่ไม๊ ออ้ ลืมไปเค้าได้ตำแหน่งดาวของ รร.เราทำไมจะไม่รู้จักเนาะ"

"อาจารย์มีอะไรรึป่าวครับเรียกผมมา"

"ฉันไม่ไหวกับนายดิรกษฺ์แล้วจริงๆ ฉันจะเพิ่มหน่็วยกิจแล้วก็เรื่องช่วยงานสังคมให้นายถ้านายยอมสอนเค้า แค่ให้เค้าผ่านวิชาอังกฤษก็พอ เด็กเรียนอย่างเธอคงไม่ตอบปฏิเศษหรือทำให้อาจารย์ผิวหวังหรอกน่ะ" อาจารย์ถามพร้อมกดดันให้ตอบตกลง

ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก โอกาศอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆไอมัส

"ก็ได้ครับตอนกี่โมงครับ" แอบดีใจเล็กๆ

"ไปตามนายดิรกษ์มาแล้วตกลงกันต่อหน้าฉันแล้วกัน"

หน้าห้องสายศิลป์-ญี่ปุ่น

"เออ่ ช่่วยไปตามเดฟมาให้หน่อยได้ไม๊" ผมถามคนที่อยู่แถวประตูนี่แหละ

"อะไรวะ จะมีผู้ชายมาสารภาพรักมันมันอีกแล้วออ๋วะ" เค้ามองผมท่าทางเซ็งๆแฮะ

"เปล่า อาจารย์พันฑิกรณ์ให้มาตาม"

"เออๆรอแปปนึงมีรุ่นพี่สารภาพรักไปเดฟอยู่มึงป็รอหน่อยแล้วกัน"

ผมรออยู่ด้วยความตื่นเต้นไม่น้อยแต่ไม่นานเค้าก็ออกมา

"มีรัย' ''

"ครู พันฑิกรณ์ใ้ห้มาตาม"

"อะไรวะแค่ตกสองสามครั้งเองน่ะเว่ย"

ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรให้เค้าๆพูดกับผมเหมื่อนรู้จักกันมาสองสามปี

"จารย์' มีรัยอ่ะ"

"พูดดีๆมีมารยาทบ้าง"

"ผมสะกดไม่เป็น"

ผมมองการทะเลาะกันของอาจารย์กับลูกศิทย์หัวดื้อ(><) เค้าน่ารักจัง

"เธอน่ะ เอาเถอะเทอมนี้ถ้าเกรดวิชาภาษาอังกฤษของฉันไม่ถึง 3.5 เธอได้ซ้ำปีหน้าแน่ ต่อให้ปลายปีรวมคะแนนยังไงก็ต้องซ้ำ"

"เฮ่ย !"

"ฉันจะให้เธอเรียนพิเศษกับนาย มัชณิม เผื่ออะไรๆจะได้ดีขึ้นบ้าง ตกลงเวลากับสถานที่กันตอนนี้จะได้ไม่มีข้อแก้ตัว"

"มึงกูไม่อยากเรียน"

"ผมก็เสียดายเวลาอ่านหนังสือครับ"

"ไอเห้นี่กวนตรีนน่ะมึงอ่ะ แต่มึงต้องช่วยกู"

"เค้าอุส่าห์มาช่วย เธอพูดดีๆกับเค้าด้วย" อาจารย์พูดน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย

"ตกลงจะเวลากี่โมงแล้วก็ที่ไหน ห้องผมจะเข้าแล้ว"

"หลังเลิกเรียน หกโมงขึ้นไปเป็นไง ไม่มีเวลาอะดิก่อนหน้านั้นผมก็ไม่มีเวลาเหมื่อนกัน"

"ถ้าเอาอย่างงั้นก็ได้ แล้วเรียนกันที่ไหนหล่ะ"

"บ้านมึงไง"

"บ้านกู ?"

"เออพ่อแม่กูอยู่ต่างจังหวัด กลับบ้านตอนไหนก็ได้"

"ออ๋ เเล้วมึงจะเริ่มเมื่อไหร่หล่ะ"

"ตามใจมึง"

"วันนี้เลยไม๊จะได้ปูทั้งพื้นฐานแล้วก็ขึ้นไวยกรณ์"

"เออ เดี๋ยวกูไปหาี่ที่ห้อง ถ้ากูทำรัย' มึงก็เล่นๆตามกูไปหน่อยแล้วกัน"

"ฮ่ะ ?"

"กูไปแล้ว"

______________________________________________________

มันจบไปหนึ่งตอนแล้ว TTT'
คือบางอย่างโบว์ก็ดัดแปลงขึ้นมาบ้าง
ก็อย่าลืมติดตามแล้วก็อย่าลืมคอมเม้นต์กันด้วยเน้ออ ~