แผนกิ๊กไม่กั๊ก

ลำดับตอนที่ #6 : แผนซ้อนแผน

                หลังจากการนัดพบกันครั้งสุดท้ายทุกคนก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยเนื่องจากยุ่งๆกับงานของตัวเอง วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วปานสายลมพัดผ่านก็มาถึงวันอาทิตย์เป็นวันที่ซาซึมินัดกับริโอะไว้ว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน

“ห๊า~ตายแล้ว 10.30 น.แล้วนี่ ยังไม่ได้อาบน้ำเลย” ซาซึมิเพิ่งตื่นมาก็ต้องตกใจกับเวลาที่สายแล้ว ซาซึมิอาบน้ำด้วยความเร็วสูง 5 นาทีผ่านไปเหมือนๆไม่ได้อาบน้ำ ซาซึมิแต่งตัวอย่างรวดเร็วด้วยเสื้อแขนยาวสีดำแถมสวมทับด้วยเสื้อยืดธรรมดาสีชมพูอีกชั้น ท่อนล่างใส่กระโปรงสั้นระดับเข่าสีดำ สวมรองเท้าผ้าใบใหญ่ๆซึ่งดูไม่ค่อยเข้ากับชุดเอาซะเลย

กริ๊งงงง กริ๊งงง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“โหล 2 โหล 24 ว่าไงจ๊ะ” ริโอะทักทายอย่างมีความสุข “นี่นัดฉันไว้ 11.00 น.แล้วยังมาสายอีกนะ” ริโอะว่าซาซึมิ

“เอ่อๆ จะถึงแล้วเนี่ยรอแป๊บจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ” ซาซึมิตอบแล้วรีบไปที่ห้างสรรพสินค้า

               หลังจากริโอะเป็นฝ่ายรออยู่นาน ซาซึมิก็ไปถึงที่นัดหมายโดยที่ยังครบสามสิบสองทุกส่วน

“เฮ้อ เหนื่อยขอหอบแป๊บหนึ่งนะ” ซาซึมิหอบ แฮ่กอย่างแรง

“มานี่ ไปกินไอศกรีมแก้เหนื่อยก่อนแล้วกัน” ริโอะลากซาซึมิไปที่ร้านไอศกรีม

“ขอเป็นไอติมช็อกโกแลตราดช็อกโกแลตใส่เกล็ดช็อกโกแลตแถมเชอร์รี่ด้วยค่ะ” ซาซึมิสั่ง

“โห...ซาซึมินี่เธอพูดคำว่าช็อกโกแลตตั้ง 3 คำภายในประโยคเดียวได้ไงเนี่ย” ริโอะอึ้ง “ของหนูเอาเป็นวนิลาราด สตอเบอรี่แล้วกันค่ะ อืม ก็ขอทาร์ตแยมด้วยนะค่ะ” ริโอะดูรายการอาหาร

                ทั้งสองนั่งกินไอศกรีมจนหมดซาซึมิเริ่มออกอาการตีพุงด้วยความอิ่ม

“นี่ริโอะฉันว่าเราไปเล่นสวนสนุกกันป่ะรึว่าจะไปดูแฮร์รี่ก่อนดี” ซาซึมิเสนอ

“อืม...ไปดูแฮร์รี่ก่อนดีกว่า ขืนไปเล่นเครื่องเล่นอะไรตอนนี้มีหวัง! ฉันเสียดายไอติมที่เพิ่งกินน่ะ”ริโอะกลัวจะอ้วกเพราะรถไฟเหาะ

“ช่ายยย~ ดูแฮร์รี่ก็ดีเหมือนกันนะ” ซาซึมิบอก

“งั้นฉันไปซื้อตั๋วก่อนนะ” ริโอะลุกจากที่นั่ง

“จ้า... เอ่อ อย่าลืมซื้อป๊อบคอนมาด้วยนะ” ซาซึมิสั่ง “เดี๋ยวฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บ” ซาซึมิรีบตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำ

            ซาซึมิควักโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรเช็คว่านิโนมิยะกับยูคินาระมาถึงรึยัง

“ฮัลโหลนี่นายมาถึงรึยัง” ซาซึมิน้ำเสียงเร่งรีบ

“อือ ถึงแล้ว นี่แล้วพวกเธออยู่ที่ไหนกันแล้วจะไปทำไงต่อไป” นิโนมิยะถาม

“ขึ้นมาที่หน้าโรงหนังก่อนแล้วกัน” ซาซึมิสั่ง

“ครับ เจ้านายยย~” นิโนมิยะตอบ

            ซาซึมิเดินตรงไปหาริโอะที่กำลังต่อคิวซื้อตั๋วอยู่แล้วก็เห็นนิโนมิยะกับยูคินาระมาพอดีนิโนมิยะวันนี้ดูเท่เป็นพิเศษเพราะธรรมดามักจะแต่งตัวดูไม่ค่อยได้ ยูคินาระแต่งตัวเหมือนเคยแต่ก็ดูดีกว่าเดิมเยอะ

“อ่า ซาซึมิมาทำไรเนี่ย” นิโนมิยะแกล้งทักซาซึมิ

“อ้าวหวัดดี นายทั้งสองคนมาทำไรอ่ะ” ซาซึมิแสร้งถามทั้งๆที่วางแผนมาเอง

“มาเที่ยวธรรมดากะว่าจะมาเล่นเกมด้วย” นิโนมิยะตอบ

“อ้อ ฉันมากับริโอะน่ะว่าจะมาดูแฮร์รี่แต่เสียดายที่แม่ฉันโทรมาตามน่ะมีธุระนิดหน่อย” ซาซึมิโม้ไปเรื่อย

“อ้าวหวัดดีนายสองคนมาทำไรกันเนี่ย” ริโอะเพิ่งซื้อบัตรเสร็จก็เดินมาพอดี

“มาถูบ้านมั้งถามได้ก็มาเที่ยวน่ะดิ” ยูคินาระตอบกวนๆ

“อ้าวนึกว่านายรับจ้างมาล้างส้วมซะอีก” ริโอะกวนตอบ

“พอๆเหอะ ทั้งสองคนเลย” ซาซึมิห้ามก่อนที่จะเลวร้ายไปกว่านี้ “เออนี่ริโอะ แม่ฉันโทรมาตามให้รีบกลับบ้านด่วน ต้องขอโทษจริงๆนะ ไว้คราวหน้าเราค่อยมาเที่ยวกันใหม่แล้วกัน” ซาซึมิบอก

“อ้าว งั้นฉันกลับด้วยดีกว่า” ริโอะพูด “แต่ฉันซื้อตั๋วแฮร์รี่มาสองใบแล้วนะ” ริโอะพูดอย่างเสียดาย

“อืมงั้นไปดูกับนายยูคินาระสิ” ซาซึมิเสนอ

“จะบ้าหรอ ฉันไม่ไปดูหนังกับยัยนี่หรอก” ยูคินาระปฏิเสธอย่างไม่เต็มใจเพราะในใจก็อยากไปดูด้วยเหมือนกัน

“เออ น่าไปเหอะเสียดายเงิน” ซาซึมิบอก

“แล้วนิโนมิยะอ่ะ” ริโอะถาม “ฉันไม่ไปกับนายยูคินาระสองคนแน่” ริโอะมองยูคินาระอย่างฉุนเฉียว

“เอ่อ พอดีฉันต้องไปซ่อมคอมให้น้องฉันที่บ้านน่ะนัดกันไว้ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วโน้นแน่ะ” นิโนมิยะหาข้ออ้างจนได้ “งั้นไปก่อนนะ” นิโนมิยะรีบจากไปก่อนที่ใครจะห้ามไว้

“งั้นฉันก็ไปก่อนนะเดี๋ยวแม่ฉันจะว่าเอา บาย...” ซาซึมิตรงหนีไปเหมือนกัน

              ริโอะกับยูคินาระยืนเกๆกังๆอยู่นานริโอะเลยตัดสินใจเดินจากไปแต่แล้วยูคินาระก็คว้ามือของริโอะได้ก่อนที่จะพ้นรัศมีแขนของยูคินาระ

“นี่ อย่าเพิ่งไปสิ ฉันจะกลับยังไงล่ะ เพิ่งเคยมาครั้งแรกนะ จำได้มั้ยฉันเพิ่งย้ายมาจากเกียวโตนะ” ยูคินาระไม่อยากให้ริโอะไป

“โอยย~แล้วจะให้ทำไงแหละ” ริโอะตอบ

“ก็มาเที่ยวห้างทั้งที ยังไงก็มาถึงแล้วเธอช่วยพาเที่ยวแทนนิโนมิยะหน่อยแล้วกัน” ยูคินาระเสนอ

“อือ ก็ได้” ริโอะคิดอยู่นานด้วยความที่สงสารยูคินาระทั้งสองเลยดูหนังและเที่ยวห้างสองคน

                    ทางซาซึมิกับนิโนมิยะก็เลยๆไปเที่ยวด้วยกัน ซะงั้น!

“นี่ๆนายว่าริโอยกับยูคินาระจะเป็นไงบ้างนะ” ซาซึมิเดินเลียไอติมโคนที่นิโนมิยะซื้อให้

“คงเข้ากันได้ดี เหมือนแก้วกับน้ำล่ะมั้ง” นิโนมิยะพูดมั่ว

“??????” ซาซึมิงงอย่างแรง

“ช่างเหอะเราช่วยขนาดนี้แล้วที่เหลือก็พยายามห็สำเร็จเองก็แล้วกัน” ซาซึมิเอ่ย “ไปเล่นรถไฟเหอะกันป่ะ” ซาซึมิลากนิโนมิยะไปเล่นเครื่องเล่นหลายอย่าง

“พอเหอะ ไม่ไหวแล้ว” นิโนมิยะอาการไม่ค่อยดี

“เดี๋ยวดิ นั่นก็ยังไม่ได้เล่น โน้นอีก เร็วๆดิอย่าสำออยหน่อยเลย” ซาซึมิลากนิโนมิยะไปต่อ

                  เย็นวันนั้นยูคินาระเลยดินกลับบ้านพร้อมกับซาซึมิ แสงจากพระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าเต็มที ซาซึมิกับนิโนมิยะหมดแรงเลยมานั่งกินราเม็งหน้าปากซอย

“เจ้านี้นะอร่อยที่สุดในย่านนี้เลย” ซาซึมิตักราเม็งร้อนเข้าปากไม่ยั้ง

“อือ นี่ซาซึมิฉันถามไรหน่อยได้มั้ย” นิโนมิยะลดระดับเสียงต่ำลง

“ความลับหรอ ทำไมถึงพูดเบาจัง” ซาซึมิลดเสียงลงเหมือนกันเข้าขั้นกระซิบ

“เอียงหูมานี่ดิแล้วจะบอกให้” นิโนมิยะกระดิกนิ้วเป็นสัญญาณให้เอียงหูเข้าไปเหมือนเป็นเรื่องที่ลับสุดยอด

“คือ ฉันสงสัยว่าเมื่อไรเธอจะเปลี่ยนมาใช้นามสกุลฉันสักที” นิโนมิยะกระซิบ

“อือ แล้วเปลี่ยนไปทำไมอ่า นามสกุลฉันก็ดีอยู่แล้วนี่” ซาซึมิยังงง

“เธอนี่ทำไมเข้าใจยากจังเลย” นิโนมิยะเกาหัว “ก็เมื่อไรเธอจะยอมเป็นแฟนฉันสักทีอ่ะ” นิโนมิยะถาม

ซาซึมิถึงกับอึ้งแล้วก็นั่งกินราเม็งต่อไปหน้าแดงยิ่งกว่าเก่า

“เงียบแบบนี้ฉันก็ว่าเธอคงไม่ปฏิเสธใช่มั้ย” นิโนมิยะเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ

             หลังจากกินเสร็จนิโนมิยะก็รีบคว้ามือของซาซึมิเดินนำหน้าไปถึงที่บ้านซาซึมิ แต่ซาซึมิแสดงอาการอายสุดๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“งั้น ฉันไปแล้วนะวันจันทร์เจอกันที่โรงเรียน” นิโนมิยะโปกมือบอกลาซาซึมิ