แผนกิ๊กไม่กั๊ก

ลำดับตอนที่ #5 : นัดหมายครั้งสุดท้ายก่อนปฏิบัติการณ์

วันอาทิตย์ผ่านไปอย่างรวดเร็วอีกหนึ่งวัน และแล้ววันจันทร์ก็เคลื่อนมาเทียบชานชาลาสักที ซาซึมิไปโรงเรียนตามปกติและนั่งนับรอเวลาที่กาอาระและทาคาชิจะมารายงานแผนการ

“รุ่นพี่ซาซึมิ...”เสียงร้องเรียกเบาๆดังมาจากด้านหลัง

“อ่า...มาซะที ว่าไงหล่ะ ได้เรื่องมั้ย” ซาซึมิรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“คือ...ผมว่ามันง่ายกว่าที่คิด” กาอาระกล่าวทั้งๆที่ยังหอบอยู่

“ช่ายยย~” ทาคาชิเสริม

“ทำไมอ่า...” ซาซึมิเริ่มสับสน

“ก็ ผมว่ารุ่นพี่ยูคินาระคงชอบรุ่นพี่ริโอะจริงๆแล้วล่ะ แต่คงแค่อายไม่กล้าคุยด้วยเท่านั้นเองมั้ง” กาอาระรายงาน

“งั้นก็ดีดิ! แผนการจะได้ราบรื่นเราแค่ทำให้สองคนนี่เจอกันบ่อยๆโดยบังเอิญไงเล่า...” ซาซึมิคิดแผนต่อไป

“เฮ้ ซาซึมิไมวันนี้มาเช้าจัง” ริโอะทักมาแต่ไกล

“นี่กาอาระ ทาคาชิแล้วฉันจะนัดอีกทีนะ ไปก่อนล่ะ” ซาซึมิรีบตรงดิ่งไปหาริโอะที่กำลังวิ่งมาเหมือนกัน

“อืมวันนี้ช่วงพักกลางวันเธอช่วยเอางานไปส่งอาจารย์ที่ห้องพักครูหน่อยได้ป่ะ พอดีฉันต้องเรียกซ้อมบาสน่ะ” ซาซึมิเริ่มแผนแรก

“อ่ะ อ้อได้สิ แล้วจะส่งให้จ๊ะ” ริโอะรับเหมือนเคย

“เข้าห้องเรียนกันเถอะ ป่ะ” ซาซึมิจูงมือริโอะไป

        ชั่งโมงแรกตามด้วยสองและสามผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ซาซึมิและริโอะกินข้าวเสร็จ ซาซึมิก็แยกตัวออกไป ทิ้งให้ริโอะต้องเดินไปห้องพักครู ริโอะหอบงานเต็มมือแถมหนังสือจากห้องสมุดที่ยืมมาแล้วต้องเอาไปคืนอีกทำให้แทบมองไม่เห็นทางเดิน ทาคาชิบอกให้ยูคอนาระว่าซาซึมินัดที่สนามบาสด่วนทำให้ยูคินาระวิ่งด้วยความเร็ว ฮานะคอยเดินตามริโอะติดๆพอยูคินาระวิ่งใกล้เข้ามาฮานะแกล้งทำเป็นชนริโอะ

“โอยยย~” ริโอะร้องดัง

“ขอโทษนะริโอะ” ฮานะวิ่งผ่านไปด้วยความเร็วยูคินาระวิ่งมาเจอพอดี เลยช่วยเก็บหนังสือ

“อ่ะ นี่ริโอะ” ยูคินาระยื่นหนังสือให้ริโอะ

“ห๊า...” ริโอะที่ก้มหน้าก้มตาเก็บหนังสือเงยหน้าขึ้นมาพอดี หัวชนเข้ากับหัวยูคินาระอย่างจัง

“โอยยย~ ทำไมวันนี้มันโชคร้ายยังงี้เนี่ย” ริโอะบ่น แต่ดูเหมือนเป็นวันโชคดีของยูคินาระ

“ยัยบ๊องเอ้ยยย~ช่วยเก็บแล้วยังมาว่าอีก” ยูคินาระแกล้งบ่น แล้วเดินจากไปโดยแอบเหลียวกลับมามองอมยิ้มนิดๆ

        ริโอะเดินต่อไปที่ห้องพักครู แล้วตรงไปที่ห้องสมุดต่อ ส่วนซาซึมิก็ประชุมชมรมบาสแล้วก็คอยแกล้งยูคินาระตลอด ส่วนนิโนมิยะก็เริ่มตีสนิทตามที่ซาซึมิสั่งด้วยความที่นิโนมิยะเข้ากับคนอื่นง่ายเลยสนิทกับยูคินาระเร็วเวลาผ่านไป...ถึงเวลากลับบ้านซาซึมิเดินกลับบ้านอย่างมีความสุขแล้วเตรียมตัววางแผนต่อไปว่าจะทำอย่างไรอีกที่จะทำให้สองคนนั้นไปเดทด้วยกันได้ ติ๊ด ตูด แตท แตท ตูด ติ๊ด ตอด ติ๊ด ตูด ซาซึมิกดโทรศัพท์ของเบอร์เก่าด้วยความชำนาญ

“ฮา โหย๋” ซาซึมิพูดเหมือนไม่เต็มสลึงเท่าไร

“อ่า หวัดดีจ้า” เสียงปลายทางตอบรับกลับมา

“ริโอะวันอาทิตย์เราไปเที่ยวกันป่ะ ฉันอยากไปดูแฮร์รี่ พอตเตอร์น่ะเพิ่งเข้าใหม่เลยนะ” ซาซึมิชวน

“อืม...ได้สิแต่ที่ไหนอ่ะ” ริโอะถามต่อ

“ห้างอาซาชิไงมีสวนสนุกด้วยแหละคงหนุกสุดๆเล้ยยย~” ซาซึมิสาธยาย

“อืมๆ แล้วเจอกันกี่โมงดีหล่ะ 10 โมงมั้ย” ริโอะเสนอ

“เอ 11 โมงดีกว่ามั้ง 10 โมงฉันยังไม่ตื่นเลยนะ” ซาซึมิบอก

“ก็ได้ ยัยส้มซ่า” ริโอะว่านิดๆ

“งั้นแค่นี้นะ บาย” ซาซึมินัดหมายได้สำเร็จ

           ตลอดทั้งสัปดาห์นั้นทุกคนก็ดูเหมือนจะยุ่งๆอยู่กับงานของตัวเองเพราะว่าใกล้จะสอบเต็มที่ งานเก่าที่ยังคั่งค้างก็ต้องทยอยทำให้เสร็จตามเวลาที่กำหนด ยังริโอะต้องทำงานหนักกว่าคนอื่นเพราะว่าต้องเตรียมซ้อมนักกีฬาไปแข่งบาสปลายปีนี้ นิโนมิยะกับยูคินาระก็ดูเหมือนจะเข้ากันได้ดี

“โอ๊ย~ ริโอะรีบหน่อยดิ หิวข้าวจะตายอยู่แล้ว” ซาซึมิลากริโอะมาที่โต๊ะเดิม

“ช่าย...” “ถ้าไม่ติดว่างานเยอะ” “ตอนนี้คงกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว” “เร็วๆ” “รีบๆหน่อยสิคับ” “ทั้งสองคนนั้นแหละ” ฝาแฝดฮานะกับซายะจ้ำอ้าวไปถึงจุดหมายโดยเร็ว แถมเตรียมพร้อมที่จะกินคนได้ทุกเมื่อ

“ข้าวปั้นน้อยจ๋า ไม่ต้องกลัวนะ แม่จะมากินแล้ว” ซาซึมิบรรจงเปิดห่อข้างกล่องอย่างรีบร้อน

         จากนั้นทุกคนก็โซ้ยข้าวปั้นเข้าปากเป็นภาพที่ดูไม่ได้เลยที่เดียว ข้าวปั้นสอดไส้ปลาทูน่าหมดเร็วมากประมาณว่ายังไม่ทันกระพริบตาก็หมดแล้ว เวลาต่อมาทุกนั่งตีพุงที่กางออกมาอย่างไร้ขอบเขต มีเศษข้าวติดอยู่ที่ปากของซาซึมิ 2-3 เม็ดเห็นจะได้ ส่วนที่ฟันของซายะมีเศษสาหร่ายติดอยู่ตามซอกฟันส่วนของฮานะดูเหมือนจะเป็นเนื้อทูน่าติดอยู่ที่แก้ม แล้วคนที่ดูเป็นผู้ดีที่สุดคงมีแต่ริโอะที่มีแค่มันของทูน่าติดปากเท่านั้น(สรุปมูมมามทุกคน)แล้วริโอะก็แยกตัวไปทำงานต่อเพราะริโอะต่อไปช่วยงานที่ห้องสมุดทุกกลางวัน

“เฮ้อ โล่งอกฉันชวนริโอะให้มาเที่ยววันเสาร์ได้แล้วนะ” ซาซึมิเอนหน้าเข้าไปในกลางวง ตอนนี้มีนิโนมิยะ กาอาระ และทาคาชิมานั่งเพิ่มทันทีหลังจากริโอะลุกไป

“อ้า ดีสิ ฉันก็ชวนยูคินาระไปได้แล้วนะ” นิโนมิยะเสริม

“เราอยากไปด้วยจังเลย” กาอาระและทาคาชิพูดพร้อมกัน

“ช่ายยย~ๆ อยากร่วมมือด้วยจริง” ฮานะกะซายะก็พูดพร้อมกัน

“ไม่ได้ๆนะ เดี๋ยวมันจะผิดสังเกต ฉันกับนิโนมิยะจะจัดการเอง” ซาซึมิตบโต๊ะอย่างแรงแล้วก็ต้องเก็บมือเข้ามาเพราะตบแรงไปหน่อย “อืม...แล้วนี่ ยูคินาระหายไปไหนอ่ะ” ซาซึมิถามนิโนมิยะ

“อ๋อ! เข้าห้องน้ำอยู่สงสัยราเม็งทำพิษแหงมๆ” นิโนมิยะคิด “ฉันก็เลยรีบเผ่นมาก่อน เดี๋ยว ก็คงตามมาแล้วมั้ง” ไม่ทันสิ้นเสียงนินทายูคินาระก็มายืนอยู่ด้านหลังแล้ว

“นี่ๆๆ มาชุมนุมอะไรกัน” ยูคินาระยืนอยู่ด้านหลัง

“อ้อ ป่าวนี่ แค่สนทนาธรรมดาไม่มีอะไรหร๊อกกก~” ซาซึมิรีบตอบ

“เอ มีใครเห็นจรวดของฉันบ้าง ฉันอุตส่าห์นั่งทำทั้งชั่วโมงเรียน” ยูคินาระก้มล่างก้มบนหาจรวด

“อืม ไม่เห็นอ่ะ ถ้าเห็นแล้วจะเก็บไว้ให้นะ” ซาซึมิโล่งใจที่ยูคินาระไม่สงสัย

“โห ไอ่จรวดนั่นนะ ฉันเก็บทั้งขยะไปแล้วก็มันดูไม่เป็นจรวดเลยนี่” นิโนมิยะตอบหลังจากที่ยูคินาระเดินตามหาจรวดต่อไป

“เออ ช่าย” “ฉันก็เห็นนะ” “ไม่เป็นจรวดจริงๆ” “ตอนแรกนึกว่าใครเอาก้อนกระดาษมาทิ้งไว้” ฮานะและซายะเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งเงียบเพราะกินขนมอยู่นาน

“เออ...นี่ทุกคน ฉันมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องจะแจ้งก่อนที่จะแยกย้ายกันไป คือ....” สีหน้าของซาซึมิไม่สู้ดีนัก “เอ่อ ฉันมีหมาอยู่ตัวหนึ่งใครอยากจะรับเลี้ยงต่อบ้างอ่า~” ซาซึมิอ้อนเล็กน้อย

“ฉันเอง” “ไม่นะ ฉันยินดี” “นี่ซาซึมิให้ฉันเลี้ยงต่างหาก” “เค้ายังไม่ได้บอกเลย” “ฉันจะเลี้ยงเอง” “ไม่ได้” “ได้สิ” “ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอม” “ซาซึมิบอกฮานะไปสิว่าเธอให้ฉันเลี้ยง” ซายะกับฮานะทะเลาะกันไปทะเลาะกันมาถึงซาซึมิไปมาจนซาซึมิทนไม่ไหว

“หยุดดดดด~ พอเลยทั้งสองคนนั้นแหละ ฉันให้ใครไปเลี้ยงยังไงพวกนายก็อยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แย่งกันไปทำไมหล่ะ” ซาซึมิเกาหัวด้วยอาการศีรษะเป็นเชื้อรากำเริบ

“ยังไงฉันก็ต้องได้เลี้ยง” “ฉันไม่ยอมให้นายเลี้ยงคนเดียวหร๊อก” ซายะและฮานะเถียงกันไม่เลิก

“เอาหล่ะ...แยกย้ายกันไปได้แล้ว” ซาซึมิสั่ง หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปเหมือนกับผึ้งแตกรังยังไงยังงั้น