แผนกิ๊กไม่กั๊ก

ลำดับตอนที่ #4 : บ้านนิโนมิยะคุง

เมื่อซาซึมิกลับเข้าบ้านก็ตรงดิ่งเข้าห้องนอน แต่กลับต้องสะดุดตาเมื่อมีบางสิ่งเคลื่อนไหวภายในห้องครัว แต่ซาซึมิก็อยู่บ้านคนเดียวนี่ คุณพ่อก็ไปทำงานส่วนคุณแม่ก็เพิ่งไปเยี่ยมคุณย่าที่ฮอกไกโดวันนี้กว่าจะกลับก็อีก 1 สัปดาห์ ซาซึมิเดินไปยังที่หมายอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ว๊ากกก~” เสียงซาซึมิร้องลั่น มือที่กุมปิดตาเนื่องจากมีบางสิ่งอยู่ในห้องครัวทำหม้อตกพื้นอย่างแรง ซาซึมิค่อยเปิดมือซ้าย มือขวา เปิดตาซ้าย ตาขวา สิ่งที่ปรากฏทำให้ประหลาดใจยิ่งนัก

“เฮ้ย! แกเป็นใครเนี่ย แล้วมาที่นี่ได้ไงห๊า...”ซาซึมิสนทนากับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ตรงหน้า

บ๊อกกก~ บ๊อก เสียงเจ้าหมาน้อยตอบอย่างไร้เดียงสา

“โอ๋...โอ๋... อยู่ตัวเดียวคงเหงาแน่ๆเลยแต่ไม่เป็นไรพรุ่งนี้วันเสาร์พอดีฉันจะอยู่เป็นเพื่อนแกเองนะ ไม่ต้องห่วง!” แต่ท่าทางน่าเป็นห่วงมากเพราะซาซึมิไม่เคยรับผิดชอบอะไรได้เลย อย่างปลาทองแค่ถือเดินมาจากร้านก็ตายกลางทางแล้ว “อืมม์ ก่อนอื่นต้องตั้งชื่อให้แก่ก่อน เอ...นิโนะแล้วกันคล้ายๆกับนิโนมิยะดี เหอๆ” ซาซึมิเล่นกับนิโนะสักพักแล้วก็เอานมใส่ถ้วยวางไว้ในห้องครัวรอเจ้านิโนะกินนมหมด จากนั้นก็ตรงเข้าจุดหมายที่แท้จริงคือห้องนอนแล้วก็อุ้มเจ้านิโนะไปด้วย

“อ่ะ เล่นลูกเทนนิสไปก่อนก็แล้วกันนะ ระวังติดคอตายหล่ะ” ซาซึมิเตือนเจ้านิโนะที่ดูเหมือนว่าจะไม่รู้เรื่องเท่าไร

          ซาซึมิเปิดกระเป๋าเรียนที่ข้างในมีส่วนผสมของเศษกระดาษ ซองขนม หนังสือการ์ตูนแปะปนเต็มไปหมดแต่ก็มีบางสิ่งอีกแล้วที่ไม่เหมือนเดิมมันคือกระเป๋งเงินใบสีดำเล็กๆซึ่งเป็นของนิโนมิยะ ซาซึมิเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้คืนกระเป๋าให้นิโนมิยะเลย เธอจึงถือวิสาสะเปิดกระเป๋าเงินด้วยความชำนาญ ข้างในมีรูปของนิโนมิยะ บัตรนักเรียน เศษกระดาษ เบอร์โทรต่างๆ E-mailพร้อมรหัส บัตรร้านเช่าหนังสือ แล้วก็เงินอีก 20 เยน ดูๆไปแล้วก็เหมือนกระเป๋าเด็กชายธรรมดาทั่วไปซาซึมิจับกระเป๋ายกสูงแล้วเขย่าด้วยท่าทางผิดมนุษย์เล็กน้อย มีบัตรเล็กๆตกลงมา

“เอ...นี่มันบัตรนักเรียนเก่าฉันนี่ฝ่า” ซาซึมิพึมพำกับตัวเอง “สงสัยตานี่เซ่อจนบ้าไปเก็บมาอีกมั้งเนี่ย” ซาซึมิว่านิโนมิยะด้วยอาการงงๆ

กริ๊งงง กริ๊งงง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

“ฮาโหย” ซาซึมิรับอย่างไร้อารมณ์

“อ่า...ซาซึมิใช่ป่ะ” เสียงชายหนุ่มถามขึ้น

“อืม เอ... คงไม่ใช่หรอก แต่มาคิดอีกทีใช่ก็ได้” ซาซึมิตอบกวนๆพร้อมกับเล่นหูเจ้านิโนะไปพลางๆ

“อ้าว ไหงงั้นอ่ะ” เสียงที่แฝงไปด้วยความงง “เออ...ช่างเหอะ นี่ซายะพูดนะคับ คือว่าตามที่ไปสืบมา ดูเหมือนว่ายูคินาระจะชอบริโอะอยู่เหมือนกันนะคับ แต่เราควรสร้างสถานการณ์ให้มันโรแมนติก ใส่น้ำตาล มะนาวนิดหน่อยคงอร่อยน่าดู!” ซายะบรรยายซะจนเห็นภาพ

“โห... ยังงี้ก็เข้าทางแล้วสินะ แค่ทำให้ชอบกันเท่านั้นเอง เรื่องหมูๆแล้วเราค่อยหารือกันอีกทีก็แล้วกันอ่ะ” ซาซึมิเตรียมคิดแผนบีต่อไป

“คับ มีไรก็ว่ามาเลยนะคับ ผมยินดีน้อมรับ” ซายะพูดเหมือนซาซึมิเป็นเจ้านาย

“เอาแค่นี้ก่อน” ซาซึมิวางท่าเป็นเจ้านายตามบท “เออ ว่าแต่ว่านายเอาเบอร์ฉันมาจากไหนอ่ะ” ซาซึมิถาม

“อ้อ จากนิโนมิยะน่ะคับ แค่นี้ก่อนนะคับฮานะมันกำลังมา ถ้ามันรู้ว่าผมโทรมามีหวังมันต้องโทรมาอีกแน่ๆ ซาซึมิอย่าบอกเรื่องนี้กับฮานะนะคับผมเพราะเราสองคนกำลังแข่งกันว่าใครจะโดนซาซึมิใช้มากที่สุด” ซายะพูดจบก็วางวายทันที

“ไอ่พวกนี้มีแข่งกันงี้ด้วย เอ แล้วนิโนมิยะรู้เบอร์ฉันได้ไงเนี่ยปวดหัวจริงๆ” ซาซึมิล้มตัวนอนบนเตียงคิดไปคิดมาก็เผลอหลับมีนิโนะนอนข้างๆด้วย

         เช้าวันเสาร์ที่สดใสซาซึมิว่างงานสุดๆ แถมเซ้งกับชีวิตอีกต่างหากก็เลยคิดสนุกว่าจะไปแกล้งนิโนมิยะสักหน่อยให้แปลกใจเล่น ซาซึมิออกจากบ้านด้วยเสื้อยืด กระโปรงที่ดูผู้หญิงสุดๆ ใส่แว่นตาดำ แล้วก็หมวกแก๊ปสีดำ

แถมอุ้มนิโนะไปด้วยเพราะปล่อยให้อยู่บ้านตัวเดียวไม่ได้

ติ่ง ต๊องงง~ ซาซึมิยืนอยู่ที่หน้าบ้านนิโนมิยะมีกระจกทางด้านขวา ซาซึมิก็เลยยืนส่องอยู่สักพักยืนจัดหมวกให้เข้าที่ กระจกนั้นคนข้างนอกจะไม่เห็นข้างในแต่คนข้างในจะเห็นคนข้างนอก นิโนมิยะกำลังจะมาเปิดประตูก็ต้องอึ้งจนโกโก้ในปากพุ่งออกสู่บรรยากาศด้านนอกเพราะขำในท่าทางของซาซึมิที่จ้องมาแล้วจัดหมวก นิโนมิยะยืนจ้องอยู่สักพักอมยิ้มก่อนที่จะเปิดประตู

“โฮะๆๆ หวัดดีนายรู้ป่าวว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นทนายความที่จัดการมรดกของครอบครัวเธอนะ” ซาซึมิแต่งเรื่องมั่วๆ “เออ...แล้วขอโกโก้สักแก้งและนมจืดอย่างดีให้สารวัตินิโนะด้วยเค้าจะมาเป็นพยานให้การเขียนพินัยกรรมด้วย” ซาซึมิถือวิสาสะเข้าบ้านและกำลังสำรวจทุกซอกหลืบของบ้านอยู่

“หวัดดี ยัยซาซึมิ” นิโนมิยะเดินเข้าครัวไปเอาโกโก้มาให้ซาซึมิ

“โห๋ย...รู้ได้ไงเนี่ย ฉันอุตส่าห์ปลอมตัวมาอย่างดี” ซาซึมิถอดหมวกถอดแว่นตาออกแล้วก็นั่งแล่นกับนิโอยู่ที่โซฟาทำเหมือนกับอยู่บ้านของตัวเอง

หน้าของซาซึมิแดงอมชมพูด้วยความร้อนจากข้างนอก

“อ่ะ นี่โกโก้” นิโนมิยะมองซาซึมิอย่างขำๆ “เออ...แล้วนี่มาทำไมอ่ะ” นิโนมิยะพลางจิบโกโก้นิดหน่อยแล้วก็เกาท้องของนิโนะ

“อ้อ ฉันลืมไปว่าฉันเจอกระเป๋าตังค์นายด้วยแหละ ก็มันเซ็งๆเลยเอามาคืนวันนี้อ่า...”ซาซึมิคนโกโก้เล่นอย่างเมามัน

“อ้อ เออ ไหนล่ะ” นิโนมิยะอึ้งเล็กน้อย

“เดี๋ยวนะ อ่า...นี่ไง” ซาซึมิรื้อกระเป๋านานกว่าจะเจอ “แล้วฉันก็กะว่าจะมาปรึกษาเรื่องริโอะกับนายยูคินาระด้วยอ่ะ อยากให้นายไปสืบหน่อยแบบว่าตีสนิทกับยูคินาระอะไรแบบน้านนน~ น่ะ ช่วยได้ป่ะ? ถ้าให้พวกฮานะ ซายะไปตีสนิทด้วยมีหวังแผนแตกแน่ๆ ดูพวกนั้นบ๊องๆไงก็ไม่รู้” ซาซึมิเล่นโกโก้ต่อไป

“อืมได้ดิ แต่ยูคินาระอยู่ชมรมบาสไม่ใช่เหรอ ก็ง่ายสิ” นิโนมิยะเสริม

“เออ จริงด้วยฉันลืมไปเลย” ซาซึมิหยุดเล่นโกโก้กะทันหัน

“แล้วยัยบ๊องอย่างเธออุตส่าห์หอบสังขารมานี่แค่นี้เองหรอ” นิโนมิยะถาม

“จะบ้าหรอ นายพอเลี้ยงหมาเป็นมั้ย ช่วยอาบน้ำให้เจ้านิโนะหน่อยดิ” ซาซึมิซดโกโก้เข้าปาก

“แหม ใช้ยังกับคนใช้เลยเนอะ ฉันก็พอทำได้แต่ฉันมีไรหนุกๆกว่านั้น ฉันมีเกมเพลย์สเตชั่นทูด้วยล่ะ สนใจป่าว อยากดวนฝีมือกับคนเก่งๆมานานแล้ว ถ้าแน่จริงก็มาเลย” นิโนมิยะท้าทาย

“ระดับนี้แล้ว ได้เล้ยยย~” ซาซึมิรับคำท้า

         ซาซึมิเล่นเกมกับนิโนมิยะนานพอสมควรเอียงตัวไปซ้ายที ขวาที ดูไม่เต็มเตงทั้งคู่ เวลาใกล้เที่ยงเข้าทุกที และแล้วแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็มาที่บ้านของนิโนมิยะ

ติ่ง ต๊องงง~ นิโนมิยะละจากเกมเพลย์สเตย์ชั่นทูไปเปิดประตู

“เฮ้ นิโนมิยะเป็นไงบ้าง” เสียงที่ดูสนิทสนมกันดังขึ้น

“อ้าว เป็นไงมาไงลมอะไรพัดมาหล่ะวันนี้” นิโนมิยะทักกับคนคุ้นเคย

“แหม่ ก็แค่อยากมาทักเพื่อนเก่าก็ตั้งแต่เปิดเทอมมานี้ก็ยังไม่ได้เจอกันเลย” เพื่อนเก่าสาธยายยาวยืด

“อืม เข้ามาในบ้านก่อนดิ” นิโนมิยะเชื้อเชิญ

“โด่...นึกว่าจะปล่อยให้แห้งตายอยู่นอกบ้านซะแล้ว” เสียงทะเล้นของชายหนุ่มย่างก้าวเข้ามาข้างในโดยไม่รีรอ “เอ...ไม่ยักรู้ว่านายเลี้ยงหมาด้วย” เจ้านิโนะนอนอยู่ที่พรม

“อ้อ ของซาซึมิน่ะ” นิโนมิยะตอบ

“ใครฟ่ะ? ชื่อแปลกๆยังกับน้ำไม่มีแก้ว” เสียงตำนิน้อยๆแทรกขึ้น

“ฉานนน~ เองหล่ะ ครายจะทำไม” ซาซึมิตอบอย่างกวนๆขณะที่นั่งเล่นเกมอยู่คนเดียว

“เฮ้ย ไอ่นิโนมิยะไม่เห็นบอกกันเลยว่ามีแขก” เสียงแก้ตัวหลีกเลี่ยง

“อ้อ นี่ซาซึมิเพื่อนฉันเอง” นิโนมิยะแนะนำให้รู้จักกัน “ซาซึมินี่ซึซึคุเพื่อนเก่าจากโรงเรียนเก่าน่ะบ้านอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไร” นิโนมิยะสืบสาวยาวยืด

“ชื่อซาซึมิเหรอ ก็น่ารักดีเนอะ ฉันนะอยากมีคนรู้ใจชื่อซาซึมิด้วยล่ะ น่าร๊ากจะตายไป” ซึซึคุออกแนวจีบซาซึมิ

“อืม ฉันนะก็ฝันว่าอยากมีกระสอบทรายชื่อซึซึคุเหมือนกันนะ คงมันมือน่าดู” ซาซึมิโต้อย่างซึซึคุเถียงไม่ขึ้น

“ไม่เป็นไรฉันทนได้อยู่แล้ว” ดูเหมือนจะมีคนตกหลุมดักควายที่ซาซึมิขุดไว้ซะแล้ว

“เชอะ” ซาซึมิไม่สนใจและตั้งน่าตั้งตาเล่นต่อไป

“นี่ๆ ฉันขอถามหน่อยเหอะ เจ็บมากมั้ยเนี่ย” ซึซึคุถาม

“เจ็บไร ไม่เห็นเจ็บนี่” ซาซึมิเป็นงงในคำถาม

“ก็ที่ตกมาจากสวรรค์ไงเล่า ไม่รู้เรื่องเลยหรอ” ซึซึคุหยอดมุกทำให้ซาซึมิออกอาการคลื่นไส้ วิงเวียน คล้ายจะอ้วกแตก

“นี่ๆ แม่ฉันไม่อยู่ตั้ง 1 สัปดาห์ก็เลยว่าจะมาอยู่บ้านนายจนกว่าแม่ฉันจะกลับได้ป่าว” ซึซึคุถามนิโนมิยะ

“อืมม์ ได้สิ” นิโนมิยะกัดคุกกี้ช็อกโกแลตชิพเข้าปากทีละนิด

“เฮ้ย ไม่รู้ว่าอยู่บ้านนายแล้วจะได้เจอนางฟ้ามั้ยนา...”ซึซึคุตั้งใจให้ซาซึมิได้ยิน นิโนมิยะพลอยอมยิ้มไปด้วย

“นี่ นิโนมิยะช่วยอาบน้ำให้นิโนะหน่อยสิ เดี๋ยวฉันจะกลับแล้ว ขืนอยู่ต่อมีหวังต้องอ้วกเลอะพรมนายเปล่าๆ” ซาซึมิลุกไปอุ้มนิโนะแล้วเดินไปกับนิโนมิยะสองคนทั้งให้ซึซึคุนั่งเล่นเกมคนเดียว

“นิโนมิยะทำไมเพื่อนนายกวนบาทาจังเลย” ซาซึมิพูดหลังจากเดินมาหลังบ้าน

“โห๋ย อย่าคิดมากเลย มันปัญญาอ่อนจะตาย” นิโนมิยะพุดแล้วส่ายหน้า

“ก็ว่า ดูนายนี่เกินๆบาทอยู่เหมือนกันนะเนี่ย” ซาซึมิก็ส่ายหัวตาม

       เวลาผ่านไปการอาบน้ำของนิโนะสิ้นสุดลงด้วยความรวดเร็ว ทั้งคู่จึงอาบน้ำให้นิโนะเพราะลำพังซาซึมิคนเดียวรับรองจากองค์การยูเนสโก้ได้เลยว่านิโนะตายภายใน 24 ชั่วโมงแน่นอน วันนี้ทั้งคู่สนุกกันมากโดยที่ไม่รู้เลยว่านิโนมิยะแอบชอบซาซึมอยู่ลึกๆ

“ไปแล้วนะ” ซาซึมิลา

ตึก ตึก ตึก “โอ๊ยยย~” เสียงซึซึคุดังมาจากข้างหลัง

“ซึซึคุเป็นไรป่าว” นิโนมิยะเอียงตัวไปมอง สักพักซึซึคุก็ลากขาออกมาจากห้องนั่งเล่น

“ไปโดนอะไรมาล่ะนั้น” นิโนมิยะมองตาม

“สะดุดรักน่ะดิ เจ็บนิดหน่อยยังไงก็ทนได้” ซึซึคุตอบพร้อมทำตาหวาน

“อ้อ ใช่ๆ ฉันเห็นเจ้านิโนะขุดหลุมรักไว้แถวๆนั้นนี่” ซาซึมิแก้เผ็ด “แหม่ ซึซึคุเนี่ยชอบของแปลกก็ไม่บอก!” ซาซึมิหันหลังจากไป

“เฮ้ย ยัยนี่น่ารักดีฮะ มีแฟนรึยังหว่า...” ซึซึคุถามนิโนมิยะ

“โอย นายเลิกหวังได้เลย ยัยนี่เป็นทอมเฟ้ย” นิโนมิยะหวงนิดๆเลยใส่ไข่ให้ซาซึมิสวมบทเป็นทอม

“เอ...แล้วทอมทำไมใส่กระโปรงฟ่ะ” ซึซึคุสงสัยแถมเกาหัวเนื่องจากศีรษะเป็นรังแค

“อ้อ เสื้อผ้าแบบทอมคงหมดตู้แล้วมั้งเลยจำเป็นต้องใส่กระโปรงแทนไง” นิโนมิยะแก้ตัวแทบไม่ทัน

“หรอ...ไม่เป็นไร ฉันจะทำให้ยัยนี้กลายมาเป็นแฟนนายให้ได้” ซึซึคุพูด

“อ้าว ซะงั้น” นิโนมิยะตั้งตัวแทบไม่ติด

“ก็ฉันจะทำให้ยัยทอมกลายเป็นแฟนนายน่ะดิ” ซึซึคุส่อแววตาน่ากลัว

“โห เขี่ยมาให้ฉันเลยเนอะ” นิโนมิยะส่ายหัวรอบที่สอง

“โฮะๆๆ ยัยทอมแฟนไอ่นิโนมิยะ” ซึซึคุล้อแล้วกลับไปเล่นเกมต่อ ทั้งที่คำพูดนั้นทำให้นิโนมิยะคิดไปไกล