แผนกิ๊กไม่กั๊ก

ลำดับตอนที่ #3 : นัดหมายและมอบหน้าที่

“โฮะๆ วันนี้ตื่นเช้าจังเลยแฮะ รีบไปโรงเรียนดีกว่า”ซาซึมิพูดกับตัวเองอย่างอารมณ์ดี จนแล้วจนรอดก็ลืมเรื่องที่คุยกับกาอาระไว้อยู่ดี

    หลังจากที่ทำภารกิจส่วนตัวเรียบร้อยก็เดินออกจากบ้านอย่างอารมณ์ดี ขณะที่เดินไปเรื่อยก็ฉุใจขึ้นได้ว่าต้องไปสืบเรื่องกับกาอาระกับทาคาชิว่าไอ่สองคนนั้นมีความลับอะไรบ้างพร้อมกับการตัดสินใจได้ว่าจะแลกโปสเตอร์ทานูกิเป็นของตอบแทน ด้วยเหตุนี้ซาซึมิจึงวิ่งแบกท้องไปโรงเรียนแต่ทันใดนี้ก็เห็นร่างของคนที่ไม่คาดคิดปรากฏอยู่ข้างหน้าสายตาซึ่งห่างจากสายตาประมาณ 5 เซนติเมตรเห็นจะได้แล้วหัวของซาซึมิก็ชนเข้ากับแผ่นหลังนั้นอย่างจัง

“โอ๊ยยยย~” เสียงร้องดังขึ้น ตุ๊บบบ~

“เฮ๊ยยย~” นิโนมิยะสบถเบาๆ และก็หันกลับมาดูแล้วปรากฏว่าเป็นซาซึมินั่งกองอยู่กับพื้นเหมือนเศษขยะร่วงอยู่ตามพื้นถนน ด้วยผมที่ดูยุ่งเหยิงดูไม่เป็นท่าของซาซึมิ ซึ่งเจ้าตัวเองก็คงไม่รู้ตัว แต่กลับดูน่ารักพิลึก

“อ้าว...นายเอาหรอนิโนมิยะ ทำไมตื่นเช้าจัง แต่ก็ช่างเหอะ ไปหล่ะ” ซาซึมิปัดก้นแล้วจ้ำอ้าวออกไป ทิ้งให้นิโนมิยะยืนอมยิ้มกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

         ซาซึมิเห็นขาเล็กๆ 2 คู่แต่ไกลก็รีบวิ่งไปให้ถึงจุดหมายแต่ก็ดันมาสะดุดกระเป๋าตังค์ใบเล็กๆที่ตกอยู่ด้วยความโมโหจึงหยิบมายัดใส่กระเป๋าตัวเองแล้วเดินลอยหน้าลอยตาต่อไป

“อ่า...รุ่นพี่ซาซึมิทำไมวันนี้มาไวจัง” ทาคาชิทัก

“เฮ้อ...ความลับที่เจ้าถวิลหากำลังรออยู่ไม่ไปไหน แถลงไขขอแลกกับโปสเตอร์ทานูกิ” กาอาระร่ายกลอนออกมามั่วตั้งใจจะให้ซาซึมิที่กำลังหอบแฮ่กได้ยินเต็มรูหูทั้งสองข้าง

“เรื่องมันก็ดำเนินมาถึงบทสุดท้าย อ่ะ ยอมก็ได้แต่พวกนายต้องมาทำความสะอาดล็อกเกอร์สัปดาห์ละครั้งก็แล้วก็กัน” ซาซึมิต่อรอง

“ก็ได้ ก็ด้ายยยย...” กาอาระหันไปปรึกษากับทาคาชิท่าทางเคร่งเครียดและคิดอยู่นานก่อนตัดสินใจตกลง

“โอเค ไหนล่ะความลับที่ว่า” ซาซึมิยืนเท้าเอวทำท่าเหมือนกำลังจะหาเรื่อง

ประกอบกับกาอาระกระดิกนิ้วเป็นสัญญาณให้เอียงหูเข้าไปใกล้ๆ ซาซึมิเอียงหูเข้าไปแล้วใบหน้าที่เลอะเหงื่อเริ่มมีรอยยิ้มเปื้อนไปทั่วทั้งใบหน้า

“เป็นงี้เองเหรอเนี่ย” ซาซึมิพูดขึ้นหลังจากรับข่าวสารใหม่ๆเข้าสมองที่เผื่อว่าจะออกสอบปลายปีบ้าง “หืมม์ ยังงี้เราก็ต้องปฏิบัติการณ์ลับเพื่อสืบความจริงต่อไป ฉันน่ะฝันมานานแล้วนะว่าอยากจะเป็นกามเทพสักวัน” ซาซึมิว่ากับตัวเองพร้อมกับใบหน้าเหม่อลอยกับฝันที่ดูเหมือนว่าจะเป็นจริง

         ไม่นานริโอะก็เดินมาเตะไหล่ซาซึมิจนซาซึมิตกใจฝันสลายไปชั่วขณะ

“นี่นี่ มาชุมนุมอะไรกันจ้า...” ริโอะทักอย่างร่าเริง

“อืม ก็แค่การ์ตูนเรื่องใหม่นั่นแหละ” ซาซึมิโกหกแต่ก็แอบไขว้นิ้วไว้ด้านหลัง พร้อมกับส่งสัญญาณให้กับกาอาระและทาคาชิ

“อืมๆ ช่ายยย~ ช่ายย~” กาอาระกับทาคาชิตอบพร้อมพยักหน้าตามๆกัน

“เหอะ ทำไมวันนี้ดูกระสับกระส่ายกันจังพวกนี้” ริโอะส่ายหน้า

“ช่างเหอะ เรารีบไปเข้าเรียนดีกว่าเนอะ” ซาซึมดันหลังริโอะตรงไปยังห้องเรียน

         การเรียนผ่านไปอย่างราบเรียบจนถึงช่วงกลางวัน ขณะที่ซาซึมิกับริโอะกำลังเดินไปที่ประจำก็เห็นนิมิยะยืนค้นกระเป๋าจนของข้างในตกเกลื่อนกลาด

“นี่นายน่ะ หาอะไรอยู่หรอ” ซาซึมิทัก

“กระเป๋าตังค์น่ะดิ มันหายไปไหนก็ไม่รู้เมื่อวานมันอยู่ในกระเป๋าอยู่เลย” นิโนมิยะก้มหน้าก้มตาหาต่อไป

“สะ สีดำรึเปล่า” ซาซึมิสงสัย

“อืม ใช่แล้วสงสัยคงทำตกหายไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วมั้ง” นิโนมิยะตอบ

“เหรอ ถ้าฉันเห็นแล้วจะเก็บไว้ให้นะ แล้วนี่มีเงินซื้อข้าวรึเปล่าเนี่ย”ซาซึมิถามทั้งๆที่เก็บกระเป๋าของนิโนมิยะไว้แท้ๆ

“แล้วเธอรู้ได้ไงว่าสีดำน่ะ” นิโนมิยะเริ่มสงสัย

“อะ อ้อ ฉันเคยเห็นนายถือน่ะ” ซาซึมิแก้ตัวซึ่งๆหน้าแล้วเดินไปหาริโอะ

“เออ...ริโอะรู้รึเปล่าว่านายนั่นบ้านอยู่ใกล้กับฉันด้วยนะ” ซาซึมิเอ่ยขึ้น

“หรอ” ริโอะตอบลอยๆ “เอ ฉันขอตัวไปล้างมือก่อนนะ” ริโอะวิ่งไปที่ก๊อกน้ำด้วยความที่กำลังเหม่อคิดอะไรเรื่อยเปลือย น้ำก็พุงไปโดนยูคินาระอย่างจัง

“เฮ้ย!” ยูคินาระกระเด้งออกไปข้างๆพร้อมกับเสื้อที่เปียกโชก

“อ้าว นายเป็นไรมั้ยเนี่ย” ริโอะตกใจ

“คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แค่ตัวเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำแค่นั้นเอง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหร๊อก” ยูคินาระพูดประชดสุดขีด

“เหอๆ โทษทีอ่ะ ดูไปดูมานายก็เหมือนลูกหมาตกน้ำเหมือนกันนะ” ริโอะมองดูยูคินาระที่ตัวเปียกผมยุ่งๆ และยืนสับสนในตัวเองอยู่ตรงหน้า

“เอาเหอะ ว่าไงก็ว่ากันไปเหอะนะ” ยูคินาระโมโหเล็กน้อย

“เอ้าๆ ก็ได้นายนะเท่สุดๆเลยในสภาพแบบนี้ สาวๆต้องกรี๊ดตรึมแหงมๆ หึหึ”ริโอะปลอบในสภาพที่ตรงกันข้าม “อ่ะนี่ฉันช่วยเช็ดให้ก็ได้” ริโอะหยิบผ้าเช็ดจากกระเป๋ามาช่วยยูคินาระเช็ดเสื้อ ริโอะก้มหน้าก้มตาเช็ดเสื้อของยูคินาระทำให้ยูคินาระสังเกตได้ใกล้ๆว่าริโอะก็น่ารักไม่ใช่เล่น

“นี่ เช็ดดีๆนะ” ยูคินาระชี้ให้ริโอะเช็ดชายเสื้อเพื่อที่จะหลอกให้ริโอะยืนอยู่ตรงนั่นนานๆ

“อ่า...เสร็จแล้ว ฉันมีปัญญาให้มันแห้งที่สุดได้แค่นี้แหละ”ริโอะปาดเหงื่อ

“เอาผ้ามาดิ เช็ดเองก็ได้” ยูคินาระดึงผ้าจากมือริโอะไป

“ตามใจนายเหอะ ไปล่ะ” ริโอะเดินจากไปแล้วลืมไปว่าผ้าเช็ดหน้าเป็นของตัวเอง และเดินกลับไปที่โต๊ะเห็นซาซึมินั่งกินข้างกับซายะและฮานะอยู่ก่อนแล้วแต่ที่แปลกไปคือมีนิโนมิยะนั่งอยู่ด้วย

“อ้าววันนี้นายคิดไงมานั่งด้วยกัน” ริโอะถามยูคินาระอย่างแปลกใจ

“อ้อ ฉันให้นิโนมิยะยืมตังค์น่ะ เขาทำกระเป๋าตังค์หายอ่ะ” ซาซึมิแก้ต่างให้

       การรับประทานเป็นไปอย่างสงบทั้ง ซายะ ฮานะ ซาซึมิและนิโนมิยะต่างก็นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนพร้อมกับกินข้างปั้นเมนูเดิมอย่างเอร็ดอร่อยทั้งๆที่กว่าแต่ละคำจะเข้าปากพยาธิก็พากันล้มตาบเป็นเบื่อไปแล้ว

“นี่ ฉันอิ่มแล้วนะใครจะห้องสมุดกับฉันบ้าง” ริโอะเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ “อืม...คงไม่มีใครไปสินะ งั้นฉันไปแล้วนะ” ริโอะพูดเองเออเองแล้วตรงไปยังห้องสมุดของโรงเรียน

       หลังจากที่ริโอะเดินเข้าตึกไปแล้วกาอาระและทาคาชิก็มานั่งที่โต๊ะแทนแล้วทำทีเป็นเอาหนังสือการ์ตูนมานั่งอ่านเงียบๆ แล้วซาซึมิก็กระทบหนังสือการ์ตูนบนโต๊ะอย่างแรง

“เฮ้อ ริโอะไปแล้วใช่ป่ะ” ซาซึมิพูดขึ้น

“อืม” “อ่า...” “เดี๋ยวนะ” “โอเค” “เป้าหมายพ้นจุดอันตรายแล้ว”ซายะและฮานะรายงาน

“อืมม์ ทุกคนก็น่าจะรู้แล้วว่าวันนี้เรานัดมาทำอะไรกัน ด้วยเหตุนะ...”ซาซึมิหยุดกะทันหันเมื่อนิโนมิยะยกมือขึ้น “อะไร”ซาซึมิทำท่าขึงขัง

“เออ ฉันไม่รู้ว่าเรามาทำอะไรกันวันนี้อ่ะ” นิโนมิยะทำหน้าตางงสุดๆ

“โห๋ย เดี๋ยวนายก็รู้เองหล่ะ” ซาซึมิถึงกับคอตก “ใครมีอะไรสงสัยอีกมั้ย” ซาซึมิถามอย่างหมดเรี่ยวแรง “จากที่สายของเราได้ไปสืบพบว่ายูคินาระน่าจะแอบชอบริโอะอยู่ ทาคาชิว่าไปสิ” ซาซึมิพูด

“คับ จากที่สังเกตนะคับ เมื่อวานผมโดนใช้ให้ไปช่วยคุณครูในห้องสมุด ธรรมดารุ่นพี่ริโอะจะอ่านหนังสือที่โต๊ะที่สองนับจากท้ายสุดเป็นประจำคับ แต่ที่มันแปลกคือรุ่นพี่ยูคินาระนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงข้าม แต่สายตากลับจ้องรุ่นพี่ริโอะเป็นบางครั้งน่ะคับ” ทาคาชิบรรยาย ทุกคนก็คิดภาพตาม “ผมเลยเกิดไอเดียขึ้นมาน่ะคับว่าถ้าเราจับคู่ให้รุ่นพี่ริโอะผู้ยากจนความรักมานานนับ 100 ปีดีมั้ยคับ แต่เราต้องสังเกตดูก่อนว่ารุ่นพี่ยูคินาระน่ะชอบรุ่นพี่ริโอะรึเปล่า?” ทาคาชิรายงานเป็นชุด

“เอ...” “แล้ว” “ถ้ายูคินาระ” “ชอบริโอะหล่ะ” “เราจะแน่ใจ” “ได้ยังไง” “แล้วถ้าไม่ชอบหล่ะ” “เราจะทำไง” “อืม” “แล้วพวกเรา” “จะต้องทำไงบ้างอ่ะ” “แต่” “ถ้าไม่ให้เรายุ่งด้วย” “ก็ไม่เป็นไรนะ” ซายะกับฮานะพูดสลับกันไปสลับกันมาจนน่าปวดหัว

“เออๆ นั่นสิเรื่องนั้นค่อยคิดกันทีหลังแต่พวกเราต้องสับเปลี่ยนเวรกันไปสอดแนมยัยริโอะกับนายยูคินาระก่อนก็แล้วกัน วันนี้ใครจะไปก่อนดีล่ะ

อืม...นายซายะก่อนก็แล้วกัน แล้ววันจันทร์นายค่อยไปนะฮานะ ส่วนฉันกับยูคินาระจะไปสำรวจภาคสนามเอง” ซาซึมิพูดอย่างมั่นใจ

“ห๊า~ภาคสนามยังไง แล้วฉันเนี่ยนะ”นิโนมิยะงงยกใหญ่

“เอาเหอน่า...แล้วฉันจะบอกอีกทีก็แล้วกัน” ซาซึมิตอบอย่างรำคาญ

ส่วนนายกาอาระกับทาคาชิ พวกนายไปสืบมาว่าจะทำให้สองคนนี้เดทกันได้ยังไง แล้วสองคนนี้ชอบอะไรเหมือนกันบ้าง” ซาซึมิสั่ง “เอาหล่ะแยกย้ายกันไปได้แล้ว” ซาซึมิจับหนังสือมานั่งอ่านต่อ

         ที่โต๊ะมีเพียงนิโนมิยะนั่งอยู่กับซาซึมิเท่านั้น เพราะซายะก็ไปสอดแนมริโอะกับยูคินาระส่วนฮานะหายไปไหนก็ไม่รู้ กาอาระกับทาคาชิก็ไปปฏิบัติตามแผนที่ซาซึมิสั่งไว้ นิโนมิยะเริ่มขยับตัวเข้ามาใกล้ๆซาซึมิทีล่ะนิด

“นี่ๆ ตกลงแล้วไอ่แผนภาคสนามมันเป็นไงอ่ะ” นิโนมิยะถามขึ้นซึ่งขณะนี้นั่งใกล้ซาซึมิมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“นายนี่ ฉลาดแล้วยังแอบโง่อีกเนอะ” ซาซึมิบ่น “ก็เราสองคนจะไปติดตามนายยูคินาระกับริโอะตอนออกเดทไง” ซาซึมิก้มหน้าอ่านการ์ตูนต่อ

“เฮ้ย งั้นเราก็เป็นพวกนักสืบน่ะดิ” นิโนมิยะตกใจพร้อมทำหน้าฝัน

“จะบ้าหรอ เขาเรียกว่าไปสำรวจพื้นที่ เราไม่ได้ไปยุ่งวุ่นวายอะไรนี่นา...แต่อาจจะแกล้งเล็กๆน้อยๆก็คงไม่เสียหลายหรอกนะ” ซาซึมิส่อแววสายตาชั่วร้ายพิลึก

“อืมๆ สำรวจพื้นที่ก็สำรวจพื้นที่ เอาตามเธอว่าก็แล้วกัน” นิโนมิยะหมดทางเลือกแล้วก็นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนต่อไป

      วันนั้นผ่านไปอย่างราบรื่นและซาซิมิได้แต่นั่งนับวันรอให้ถึงวันที่ทั้งสองคนจะได้ออกเดทอย่างใจจดใจจ่อ  เย็นวันนั้นซาซึมิเดินกลับบ้านพร้อมกับ  ริโอะตามเคยแล้วก็แวะกินราเม็งเจ้าเก่าก่อนจะเข้าบ้าน

“ไปหล่ะนะ” เสียงริโอะลาหลังจากที่ต้องแยกทางกัน

“จ้า แล้วเจอกัน” เสียงซาซึมิล่ำลาอย่างร่าเริง