แผนกิ๊กไม่กั๊ก

ลำดับตอนที่ #1 : มั่วมาเองของนายยูคินาระ

        ฮืม..มันจะเกิดอะไรขึ้นในวันที่สดใสวันนี้ มันเป็นเรื่องราวของเด็กหญิงมัธยมกับปฏิบัติการลับแผนซ่อนแผนทับแผนแทรกแผนของแผนอีกที เอาเป็นว่าวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกหลังจากจากการรอคอยอันแสนโหดร้ายที่ต้องผจญกับการเรียนซัมเมอร์สุดโหด!แต่มันสดใสอย่างที่คิดเพราะกรมอุตุฯดันมาพยากรณ์อากาศว่าฝนจะตกตลอด 2-3 วันนี้ประกอบกับบรรยากาศที่ชวนให้สลบในที่นอนอันแสนอบอุ่นต่อไป

“ว๊ากกกก...ต้องสายตั้งแต่วันแรกเลยเหรอเนี่ย” เสียงน้ำกระเซ็นพร้อมกับฝนที่ตกลงมาอย่างไม่กลัวเปลื้องน้ำประปา จ๊อก จ๊อก จ๊อก

“เฮ้อ! โชคดีที่อาจารย์ยังไม่เข้า”ยังมาสิ้นคำก็มีเสียงแทรกขึ้น

“นี่...เธอมาสายแล้วยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ ขนาดวันแรกแท้ๆ อ่ะ รับไปสิเอาไม้บรรทัดนี่ไปคาบแล้วไปยืนขาเดียวหน้าห้องทั้งชั่วโมงเลยนะ” เสียงสั่งอย่างเด็ดขาด

“ทราบแล้วค่า…”ความอับโชคเกิดขึ้นตั้งแต่วันเปิดเทอมแล้วปีนี้จะรอดมั้ยเนี๊ยะ ยังลังเลอยู่เลย

      เวลาผ่านไปจนหมดคาบแรก...

“โอ๊ย...เมื่อยไปหมดทั้งตัวเลย” เสียงบ่นพึมพำเป็นผลของการถูกลงโทษ

“เฮ้...นี่ๆๆ เธอน่ะ” เสียงทักดังมาจากด้านหลังของผู้ชายคนหนึ่ง

“ไร อ่ะ” น้ำเสียงรำคาญตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไร

“บัตรนี่ใช่ของเธอรึเปล่า” เขาถามพร้อมหอบเล็กๆ 

      ที่บัตรเขียนว่า ฮาโออิ  ซาซึมิ  เกรด : 9  เลขประจำตัว : 5859318

หมดอายุ : 25 สิงหาคม 2547 

“ดูจากชื่อแล้วคงจะใช่” ซาซึมิตอบกวนๆ

“อ้าว...ตกลงใช่รึเปล่าหล่ะ” ชายคนนั้นเริ่มโต้ตอบด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวมากกว่าเดิม

“ตามเทคกะนิคแล้วมันก็ ช่ายยย~ อ่ะนะ!! แล้วนายเจอมันที่ไหนอ่ะ” ซาซึมิถามต่อไปอีก

“อืม...ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ แถวๆม้าหินอ่อนมั้งที่มันใกล้ๆกับถังขยะหน่อยน่ะ” เขาตอบพลางคิดอย่างช้าๆ

“อ๋อ เข้าใจแล้วความผิดฉันเองแหละ ขอโทษที” ซาซึมิพูดพร้อมคว้าบัตรนักเรียนไป

“อ้าว แล้วขอโทษเรื่องอะไร” เขาถามอย่างสงสัยในคำตอบ

“เฮ้อ...อาจเข้าใจยากหน่อยนะนั้นฟังดีๆ ฉันทิ้งมันที่ถังขยะเองแหละแต่มันรีบก็เลยคงไม่ลงถังมั้ง คิดว่า...ก็มันหมดอายุไปตั้งแต่ปีมะโว้แล้วนี่ ดูที่บัตรก็รู้ แต่ความผิดฉันเองแหละที่ทิ้งขยะไม่ลงถังทำให้เธอต้องลำบากอ่ะนะ” ซาซึมิปล่อยให้ชายคนนั้นยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นคนเดียว

       ซาซึมิกลับเข้าไปเรียนต่อตามปกติเวลาล่วงเลยจนมาถึงตอนพักเที่ยงขณะที่ซาซึมิกำลังจะไปกินข้าวกับเพื่อนสนิทของเธอ

“เฮ้ขอดูบัตรนักเรียนใหม่หน่อยดิ ขอฉันรูปไม่สวยเหมือนตัวจริงเลยอ่า...”ซาซึมิถือวิสาสะไปหยิบบัตรนักเรียนของเพื่อนสนิทอย่างชำนาญ

       ที่บัตรเขียนว่า ทารุโยว่า  ริโอะ เกรด : 10  เลขประจำตัว : 5859319

หมดอายุ 22 เมษายน 2550

“โห...ทำไมรูปเธอดูดี๊ดูดีจัง” ซาซึมิพูดพร้อมอิจฉาเล็กๆ

       ทั้งคู่เป็นนักเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่นที่เป็นโรงเรียนดังแห่งหนึ่งเลยก็ว่าได้ส่วนมากจะมีแต่ผู้ชายมากกว่าผู้หญิงเพราะเคยเป็นโรงเรียนชายล้วนมาก่อนสำหรับซาซึมิถือว่าหน้าตาใช้ได้เหมือนเด็กญี่ปุ่นทั่วไปคือ ตาโตเท่าไข่ห่าน ตัวเล็กยังกับไม่เสียบพริก ผมยุ่งเล็กน้อย ผิวขาวอมชมพูถ้าเล่นเหนื่อยหน้าก็จะแดงเหมือนโดนทรมานอะไรซักอย่างมา ฐานะทางบ้านปานกลาง ทางพ่อจะรวยมาก แต่ทางแม่จะจนมากเหมือนกันทำให้ซาซึมิขี้เหนียวจนเป็นกิจวัตรไป ซะงั้น! ส่วนคู่ซี้แสบที่ไม่ซ่าอย่างริโอะก็ถือว่าหน้าตาใช้ได้เหมือนๆกับซาซึมิแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมมีหนุ่มๆมารุมตมริโอะหึ่งๆจนซาซึมิชินและหาประโยชน์(ขูดเลือดขูดเนื้อ)จากพวกผู้ชายว่าริโอะชอบอะไร อยู่ที่ไหน ประมาณนั้น...

“จ๊อกกก หึหึ ไม่รู้ว่าวันนี้จะมีอะไรกินบ้างนะ หิวจัง” เสียงท้องร้องบ่งบอกให้รู้ว่าพยาธิในท้องเริ่มส่งสัญญาณแล้ว

“เฮ้อ...เธอมันก็หิวตลอดเวลานั่นแหละ” ริโอะบ่นพร้อมทำท่ารู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้

        หลังจากที่ซื้ออาหารมานั่งที่โต๊ะอาหารช่วงเวลาทีเมามันส์กำลังเริ่มขึ้นคือการเล่าไม่สิเมาท์จะมากกว่ามันเป็นธรรมเนียมในการกินข้าวให้อร่อย

“เออ...หลังจากที่ฉันโดนทำโทษนะก็มีไอ่บ้าที่ไหนก็ไม่รู้เอาบัตรนักเรียนเก่าที่ฉันอุตส่าห์ทิ้งแล้วมาคืนน่ะ ซื่อ

บื่อสุดๆเลย” ซาซึมึพูดทั้งๆที่เคี้ยวข้าวเต็มปาก

“เอ้าๆ เดี๋ยวข้าวก็ติดคอตายกันพอดี แล้วไอ่คนที่เอามาคืนให้เป็นใครอ่ะ”

ริโอะที่นั่งเขี่ยอาหารเล่นบ่งบอกให้รู้ว่าไปถ่ายพยาธิมาแล้ว

“งืมมม~ เป็นครั้งแรกที่ฉันไม่รู้ว่าหมอนั้นเป็นใคร แล้วฉันจะให้รุ่นน้องไปสืบมาให้ดีกว่า สายเยอะอยู่แล้ว สงสัยจะเข้าใหม่” ซาซึมิควักหนังสือการ์ตูนในกระเป๋ามาอ่านเพิ่มรสชาติในการกินอาหารไปอีกขั้นหนึ่ง

“วันนี้ฉันว่าจะเข้าห้องสมุดไปด้วยกันป่ะ” ริโอะชวน

“นี่เธอพูดยังกับไม่รู้จักฉันงั้นแหละ 4 ปีที่อยู่โรงเรียนนี้ฉันยังไม่เคยย่างกรายเข้าไปใกล้ห้องสมุดเลยนะ ไปเถอะฉันไปเล่นบาสดีกว่า ห่างเหินจากวงการนานมันไม่ดี” ซาซึมิทำท่าชวนขนลุกแล้วรีบยัดอาหารเข้าปาก

“ก็ถามมาทุกครั้งตั้ง 4 ปีมันต้องมีสักวันที่เธออยากไปกับฉันบ้างหล่ะงั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” ริโอะพูดอมยิ้มแล้วลุกจากโต๊ะไป

“งืม แย้วเจอกานน” ซาซึมิพูดไม่ค่อยได้ศัพท์เท่าไร

        พอป้อนข้าวป้อนน้ำพยาธิเรียบร้อยแล้วซาซึมิก็ไปเล่นจนเหงื่อท่วมตัวในเวลาไม่ถึงวินาที เพราะตากฝนตอนที่ข้ามไปที่สนามบาสอีกตึก

“อ่า...รุ่นพี่ซาซึมิไม่ได้เจอกันซะนานเลย”เด็กชายรุ่นน้องทักในสนามบาส

“อ้าว...กาอาระ! มาได้จังหวะพอดี” ซาซึมิโบกมือเรียก

“ว่าแล้วไม่น่าทักเลย เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องใช้งานทุกที” กาอาระบ่นพึมพำมาแต่ไกล

“แหม มาก็ดีแล้วช่วยไปสืบนายที่เป็นนักเรียนใหม่ให้ทีสิ” ซาซึมิพูด

“โห...ยังกับนักเรียนใหม่ปีนี้มันมีคนเดียวยังไหงยังงัน” กาอาระโต้

“อ๋อ ลืมไป ถ้าจำไม่ผิดฉันเห็นที่กระเป๋านายคนนั้นเขียนว่ายูคงยูคินาระอะไรสักอย่างนี่หล่ะ ช่วยสืบให้หน่อยนะๆๆๆๆๆ นายก็เป็นหลานอาจารย์ทัตสึยะนี่นา” ซาซึมิอ้างเหตุและผลเรียบร้อย

“แล้วจะมีอะไรมาแลกเป็นสิ่งตอบแทน” กาอาระพูดหวังผลประโยชน์

“อืม...ให้ยืมHunterXHunterเล่มใหม่ไปอ่าน 2 วันอ่ะ” ซาซึมิคิดหนัก

“ไม่คุ้มที่จะเสี่ยงเล้ย...เอาเป็น 2 เล่ม 4 วันแล้วจะสืบให้รู้ทั้งตระกูลเลยอ่ะ” กาอาระต่อรองไปอีก

“โหย...เอาเปรียบกันชัดๆ ฮืม ก็ได้ๆ” ซาซึมิหมดหนทาง กาอาระยิ้มอย่างมีชัยในที่สุด

“งั้นวันพรุ่งนี้จะเอาใส่ซองสีน้ำตาลซ่อนไว้ที่ล็อกเกอร์ของรุ่นพี่ก็แล้วกันนะ” กาอาระบอกพร้อมวิ่งจากไป

“ไอ่นี่ท่าจะบ้าเอาไปไว้ที่ล็อกเกอร์ฉันแล้วมันจะซ่อนทำไมฟ่ะ” ซาซึมิบ่น

       หลังจากที่ตกลงธุรกิจเสร็จสับก็ถึงเวลาเรียนตอนบ่ายแล้ววันที่แสนจะน่าเบื่อได้ผ่านไปอีกหนึ่งวัน ซาซึมิเดินกลับบ้านกับริโอะในตอนเย็นที่อากาศเริ่มมัวหมองด้วยก้อนเมฆสีเทาอีกครั้ง