คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“ พี่โตโน่ฮะ ริทอยากไปน้ำตกตรงท้ายไร่จังเลยฮะ พี่โตโน่พาริทไปหน่อยน้า นะ นะ ” ถ้อยคำออดอ้อนของร่างเล็กทำให้ร่างที่สูงกว่าของคนเป็นพี่ต้องถอนหายใจออกมา เพราะพ่อกับแม่ของพวกเค้ากำชับไว้นักหนาว่าห้ามไปน้ำตกที่ท้ายไร่เป็นอันขาด ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ก็ไม่อยากขัดคำสั่งของพ่อกับแม่อยู่ดี
“ แต่พ่อกับแม่สั่งห้ามไว้นะครับ ว่าห้ามไปเล่นที่นั่น พี่ว่าเราไปเล่นที่อื่นกันดีกว่ามั๊ยครับ? ” คนเป็นพี่บอกน้องก่อนที่จะชวนกันไปเล่นที่อื่น แต่คนเป็นน้องกับดื้อดึง ร่างเล็กหันหน้าหนีคนเป็นพี่ พร้อมกับรอมฝีปากได้รูปยกเชิดขึ้นอย่างไม่พอใจ
“ โอ๋ อย่างอนพี่เลยนะครับคนดี พี่สัญญาว่าถ้าเราโตกว่านี้ พี่จะพาริทไปนะ แต่วันนี้มันมืดมากแล้วเรากลับบ้านกันเถอะนะ ” คำมั่นสัญญาพร้อมกับนิ้วก้อยที่ยื่นไปให้ร่างเล็กตรงหน้า ทำให้แววตาสดใสเป็นประกายขึ้นมา
“ พี่โตโน่พูดแล้วห้ามคืนคำนะฮะ ” เมื่อคนเป็นพี่พยักหน้าพร้อมส่งรอยยิ้มแสนดีมาให้ คนเป็นน้องจึงยื่นมือมาเกี่ยวก้อยด้วย คนตัวโตกว่าจึงหันหลังให้คนตัวเล็กได้ขี่คอเค้ากลับบ้าน
กริ๊งงงงงงงงงงง..........
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น เป็นสัญญาณบ่งบอกให้เรืองฤทธิ์บนเตียงรู้ว่าตอนนี้เป็นเวลา 8 โมงแล้ว ทันใดนั้นเอง ประตูก็ถูกเปิดออกด้วยมือของภาคิน ร่างสูงของภาคินเดินเข้ามาพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูร่างเล็กผู้เป็นน้องชาย
“ ตื่นได้แล้วครับริท สายแล้วนะ ” คำพูดที่มักจะพูดเสมออย่างนี้ทุกๆเช้า ถูกส่งผ่านไปยังร่างบางบนเตียง แม้ว่าเรืองฤทธิ์จะโตสักแค่ไหนก็ตาม แต่ในสายตาของภาคินแล้ว เรืองฤทธิ์ก็ยังเป็นเด็กน้อยของเค้าเสมอ
“ อื้ออ ขอนอนต่ออีกแปปนะ พี่โตโน่น้า ” เสียงใสงัวเงียตอบรับภาคิน ทำให้ปากหยักต้องอมยิ้มน้อยๆกับความน่ารักตรงหน้านี้
“ รีบตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวดีกว่านะ เดี๋ยวไปเรียนสายพี่ไม่รับผิดชอบนะ ” สิ้นเสียง เรืองฤทธิ์ก็กระเด้งตัวเองขึ้นมาจากที่นอน พร้อมกับหน้าตาที่งัวเงียเต็มที่ ก่อนที่จะพาร่างเล็กๆเดินโซเซๆเข้าห้องน้ำไป ภาคินอมยิ้มน้อยๆพร้อมกับส่ายหัวกับภาพตรงหน้า ไม่ว่าจะโตสักแค่ไหนเรืองฤทธิ์ก็ยังเป็นเด็กน้อยสำหรับเขาจริงๆ
ร่างบางเดินลงมาในชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังเดินมายังห้องกินข้าวที่บัดนี้มีข้าวต้มกุ้งวางอยู่บนโต๊ะ และร่างสูงของภาคินที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“ รีบกินข้าวแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งที่มหาวิทยาลัยนะ ”
“ ฮื่อออ ริทไม่อยากให้พี่โตโน่ไปส่งเลย ไปส่งทีไรนะก็มีสาวๆมากรี๊ดกร๊าดเต็มไปหมด ” พูดพร้อมกับย่นจมูกแสดงความไม่พอใจ ก่อนจะเชิดหน้างอนๆ ร่างเล้กจะรู้ไหมนะ ว่าท่าทางแบบนี้มันน่ารักสำหรับภาคินมากแค่ไหน
“ แต่พี่อยากไปส่งริทนะ อย่าดื้อสิ! ”
สุดท้ายภาคินก็มาส่งเรืองฤทธิ์ที่มหาลัยจนได้ ทันทีที่รถของภาคินจอดที่หน้าคณะแพทยศาสตร์สาวๆในคณะก็ต่างพากันส่งสายตาหวานมาทางภาคินทันที เป็นที่รู้กันดีว่าในทุกๆเช้าภาคินนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงดีกรีนักเรียนนอกคนนี้จะต้องมาส่งน้องชายเพียงคนเดียว ที่ภาคินเลี้ยงประหนึ่งไข่ในหิน
“ เฮอะ พี่โตโน่อ่ะ ริทบอกแล้วไม่ต้องมาส่ง ” ใบหน้าหวานหงิกงอทันทีที่เห็นสายตาสาวๆทั้งคณะมองมายังภาคิน ทั้งๆที่ภาคินเป็นเพียงพี่ชายแต่เค้าก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่ง ทั้งชีวิตนี้เค้าเหลือแค่ภาคินคนเดียวเท่านั้น หลังจากที่พ่อกับแม่ต้องเสียไปเพราะอุบัติเหตุเครื่องบินตกเมื่อหลายสิบปีก่อน
.............................................................................................................................................................
เพิ่งแต่งเรื่องยาวๆจริงจังเป็นครั้งแรกยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะ
ป.ล.อาจจะไม่ได้มาอัพบ่อยนะจ๊ะ ลงบทนำไว้เป็นน้ำจิ้มๆก่อนน้า ^^
ความคิดเห็น