คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นทแอป #ห๊ะ
ตอนที่ 3 นทแอป #ห๊ะ
เสียงอึกทึกครึกโครมที่ดังมาจากในครัว ทำให้ป้าศรีต้องส่ายหัวกับความดื้อรั้นของเรืองฤทธิ์ ที่พยายามอย่างยิ่งที่จะทำอาหารเช้าให้คนเป็นพี่ชายทาน แต่ดูเหมือนว่างานนี้จะเป็นงานหนักสำหรับคนตัวเล็กเหลือเกิน ไข่เจียวที่พยายามทอดมาตั้งแต่ตี 5 จนตอนนี้ก็ได้ไหม้ไปแล้วเกือบยี่สิบใบ แต่ดูท่าว่าคนตัวเล็กจะไม่ยอมแพ้เอาซะเลย กระทะที่ดำไหม้จนไม่เหลือเนื้อที่จะให้ไหม้อีกแล้วถูกเทน้ำมันใส่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นอย่างเคยเพราะน้ำมันที่เทใส่ลงไปนั้นดูเหมือนมันจะเป็นเชื้อเพลิงอย่างดีให้กับกระที่ที่ไหม้อยู่ก่อนแล้ว ไม่ทันที่เรืองฤทธิ์จะได้คิดอะไรไฟจากกระทะก็ลุกพรึบขึ้นมา ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้ตั้งตัวก็มีแขนของใครสักคนมาดึงเขาให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอด อ้อมกอดที่แสนคุ้นเคย
“ พี่โตโน่ เอ่อออ ...”
“ ริท! เล่นอะไรเนี่ย ? ” น้ำเสียงดุๆ ตะคอกร่างในอ้อมกอดที่ตอนนี้ได้แต่ทำหน้าจ๋อยๆ ก้มหน้างุดๆไม่กล้าสักนิดที่จะมองหน้าคนเป็นพี่ชาย แล้วการโต้เถียงเล็กๆระหว่างพี่น้องก็เกิดขึ้น
“ ริทก็แค่อยากจะทำอาหารเช้าเอาใจพี่โน่บ้าง ”
“ แล้วทำไมไม่ให้ป้าศรีช่วยล่ะ? ”
“ ก็ริทอยากทำให้พี่โตโน่ ถ้าให้ป้าศรีทำ มันก็เหมือนทุกๆเช้านั่นแหละ ”
“ แต่ริทก็น่าจะคิดบ้างนะว่าถ้าไฟไหม้ขึ้นมา หรือว่าแก๊สระเบิดล่ะ?? ริทเคยคิดบ้างรึเปล่าว่าพี่จะทำยังไง ถ้าน้องพี่คนนี้เป็นอะไรไป แล้วพี่จะมีชีวิตต่อไปยังไง ”
แม้ประโยคท้ายจะแผ่วเบาเฉกเช่นลมที่พัดผ่าน แต่เรืองฤทธิ์กลับได้ยินมันอย่างชัดเจน เสียงสะอื้นเริ่มดังขึ้น น้ำใสๆจากดวงตาคู่สวยเริ่มไหลลงมาเปียกเสื้อภาคิน ก่อนที่มือใหญ่จะเอื้อมมาลูบเรือนผมนิ่มเบาๆ พร้อมกับคำปลอบโยนที่แสนอบอุ่น
กว่าที่จะปลอบประโลมให้เรืองฤทธ์หายงอแงได้ก็ปาเข้าไปเกือบสิบโมง จนข้าวที่คิดว่าจะได้กินตอนเช้าต้องย้ายสถานะตัวเองกลายมาเป็นข้าวเที่ยงแทน ทำให้แผนของภาคินที่คิดจะไปเดินดูไร่ในตอนเช้าต้องยกเลิกไปแบบไม่ทันตั้งตัว แต่ภาคินเองก็ไม่คิดจะไปโทษน้องชายตัวเล็กของเขา เพราะเขารู้ดีว่าเรืองฤทธิ์อยากจะดูแลเขาจริงๆ
“ ลุงสนครับเดี๋ยวผมจะออกไปที่โรงงานนะครับ ช่วยเตรียมรถให้ด้วยนะ ” หันไปสั่งคนงานเก่าแก่ที่มีสถานะเป็นถึงสามีของป้าศรี แล้วจึงหันไปหาเรืองฤทธิ์ที่ตอนนี้หน้าหงิกงอ กอดอกมองภาคินด้วยสายตาเง้างอดสุดๆ
“ พี่ไปทำงานนะริท ไม่ได้ไปเที่ยวเล่น หยุดงอนแล้วเดินเข้าบ้านไปเดี๋ยวนี้ ” เสียงดุของภาคินทำให้เรืองฤทธิ์ต้องเดินกระเง้ากระงอด หระทืบเท้าปึงปังเดินกลับเข้าไปในบ้าน เป็นสัญญาณที่บอกได้คำเดียวว่า งานนี้ง้ออีกนาน
“ ป้าครับ ผมฝากดูแลอย่าให้ไปซนที่ไหนอีกนะครับ ” หันไปสั่งป้าศรีพร้อมกับส่ายหน้าให้กับความเอาแต่ใจของน้องชายสุดที่รักแบบเบาๆ
“ คุณภาคินก็ไปว่าน้องนะคะ ยังไงก็ขับรถเดินทางดีๆนะคะ ป้าเป็นห่วง ” ยิ้มขำให้กับความน่ารักของสองพี่น้องก่อนจะเดินไปส่งภาคินที่รถ พร้อมกับโบกมือให้ภาคินก่อนจะเดินเข้าไปดูคนตัวเล็กอย่างที่ภาคินสั่งไว้
งานภายในโรงงานก็ไม่มีอะไรมาก เพราะส่วนใหญ่ลุงสนก็ดูแลไว้เรียบร้อยหมดแล้ว ที่ภาคินมาวันนี้ก็เพียงแค่จะมาดูเอกสารบางอย่างก็เท่านั้น ทุกย่างก้าวของร่างสูงดูภูมิฐานของภาคิน ช่างเป็นที่น่าจับตามองเสียเหลือเกิน เพราะทุกที่ที่ร่างสูงเดินผ่านมักจะได้รับสายตาระยิบยับของพนักงานสาวๆเสียเหลือเกิน นี่ถ้าน้องชายสุดที่รักมาเห็นล่ะก็ ผู้หญิงพวกนี้ไม่มีโอกาสรอดกลับบ้านวันนี้เป็นแน่
~ มันถูกกำหนดไว้แล้ว ให้เราได้พบกัน ~
ทันทีที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ภาคินก็ไม่รอช้ารีบยกขึ้นมากดรับทันที ก่อนจะเห็นชื่อของคนที่โทรมา มุมปากยกยิ้มขำๆ เพียงนึกในใจ ว่าจะมีเรื่องอะไรมาให้เขาปวดหัวอีกนะ
“ สวัสดีครับ ผมภาคินพูดครับ ”
( ไม่ต้องมาทำเสียงหล่อล้อเล่นเลยนะพี่โตโน่ แอปไม่สนุกเลยนะ ทิ้งงานไว้ให้แอปไม่ว่าหรอกนะ แต่มาทิ้งไอตัวปวดหัวที่เข้ามาป่วนได้ทุกวันแบบนี้แอปไม่ไหวนะ )
“ โหหห น้องพี่ร่ายยาวซะพี่ฟังไม่ทันเลย ไปกินรังต่อรังแตนที่ไหนมาจ๊ะ ”
( แหน่ะ ยังจะมาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน บรึ๋ยย ขนลุก นี่ถ้าไม่เห็นแก่พี่โน่นะ แอปลาออกไปนานแล้ว คนอะไรก็ไม่รู้วุ่นวายอยู่ได้บอกว่าพี่โน่ไม่อยู่ๆ ก็ยังจะมาได้ทุกวี่ทุกวัน กลางวันไม่หิวก็บังคับให้ไปกินข้าวด้วย เผด็จการชะมัด!)
“ แล้วถ้าคนเรามันไม่ชอบจะไปทำตามเค้าทำไม?? จิงมะ??? 5555 ”
ปลายสายหน้าแดงแปร๊ดแบบห้ามไว้ไม่อยู่ เพียงประโยคเดียวของภาคินก็สามารถทำให้คนที่พูดใส่อย่างไม่หยุดเงียบลงในทันที เมื่อเถียงอะไรต่อพี่ชายคนสนิทไม่ได้จึงต้องเลี่ยงวางสายไปก่อน ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนโทรมาต่อว่าเขาแท้ๆ
“ เอ่อออ อะ แอป ไปทำงานก่อนนะ พี่โน่ก็ไปทำงานเหอะ แอปไม่รบกวนแล้ว ” อิษฎ์อาณิกรีบตัดสายไปทันทีกลัวว่าถ้าพูดไปมากกว่านี้ พี่ชายคนสนิทอย่างภาคินต้องแซวอีกแน่ๆ
ภาคินหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของตน และไม่ลืมที่จะเรียกเลขาสาวสวยหน้าห้องเข้าไปสั่งงานอย่างถี่ยิบ เพื่อหาแฟ้มเอกสารสำคัญที่จำเป็นอย่างมากต่อการต่อสู้ในครั้งนี้ เพราะมันยิ่งใหญ่ยิ่งนัก
..........................................................................................................................................................
ขอโทษนะ ที่มาอัพช้าตลอดเลย
พอดีต้องกลับไปอยู่บ้านแม่ที่ไม่มีคอมไม่มีเน็ตก็เลยลำบากในการอัพนิดหน่อย หะหะ
แล้วตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องเลือกคณะแอดมิชชั่นแล้ว เครียดมากๆ เพราะมันเป็นเหมือนการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ของคนเขียนเลย ก็เลย อยากจะบอกไว้ก่อนน้า ตอนต่อไปอาจจะอัพช้าเหมือนกันนะ (แล้วที่อัพแบบนี้มันเรียกว่าเร็วหรอ?? :: คนอ่าน) ยังไงก็อยากให้เข้าใจอย่าเพิ่งโกรธกันนะ ^^
ความคิดเห็น