คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พ่อแม่
ตอนที่ 2 พ่อแม่
อาหารเช้าส่งกลิ่นหอมกรุ่นจากในครัว ทำให้ท้องน้อยๆของเรืองฤทธิ์ส่งเสียงร้องออกมาทันที ข้าวต้มทะเลของโปรดของร่างบาง ที่ไม่ว่าจะเช้าหรือไม่เช้าถ้าเป็นข้าวต้นปลาแล้วล่ะก็ เรืองฤทธิ์คนนี้ก็พร้อมถวายชีวิตให้เลยทีเดียว
“ เอ้า เสียงอะไรดังโวยวายอยู่ในท้องริทน้า 555 ” ถ้อยคำหยอกเย้าถูกส่งไปให้เรืองฤทธิ์ ส่งผลให้ร่างบางต้องเชิดหน้างอนๆเดินนำหน้าไปยังห้องทานอาหาร
“ มัวแต่พูดมากอยู่นั่นแหล่ะ ไม่กินใช่ไหน? ริทจะได้กินแทน ” หน้าตาแสนงอนนั้นไม่ได้ทำให้ดูน่ากลัวเลยสักนิด แต่มันกลับทำให้เรืองฤทธิ์น่ารักเสียมากกว่า
สุดท้ายการรับประทานอาหารเช้าที่เต็มไปด้วย เสียงโหวกเหวกโวยวายทะเลาะกันของสองพี่น้องก็จบลงด้วยดี แต่กว่าจะจบได้ก็ทำให้ป้าศรี คนเก่าแก่ของบ้านแถมยังเป็นแม่นมคอยเลี้ยงดูภาคินและเรืองฤทธิ์ตั้งแต่เล็กต้องปาดเหงื่อไปหลายรอบ เพราะความไม่ยอมกันของทั้งสองฝ่าย เกือบทำให้โต๊ะรับประทานอาหารกลายเป็นสนามรบย่อยๆไปได้
“ พี่โน่ วันนี้จะพาน้องชายสุดหล่อคนนี้ไปเที่ยวไหน?? ” ทานอาหารเสร็จไม่ถึงวินาที น้ำเสียงแสนซุกซนพร้อมกับรอยยิ้มแสนน่ารักของเรืองฤทธิ์ก็ส่งมาหาภาคินทันที
“ แหม๊ พอตอนจะได้ไปเที่ยวนี่ส่งตาหวานเชียวนะ ” คำพูดแกล้งติดประชดกับท่าทีแสนงอนน้อยๆของภาคินถูกส่งผ่านไปยังเรืองฤทธิ์ ไม่นานร้อยยิ้มและเสียงหัวเราะก็หลุดออกมาอย่างห้ามไม่ได้
พวกเขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งสุดท้ายที่ทะเลาะกันแบบจริงจังนั้นเมื่อไร เพราะเท่าที่จำความได้ทั้งเรืองฤทธิ์และภาคินก็เข้าใจกัน และรักกันมากมายอย่างนี้ อาจเพราะไม่มีพ่อกับแม่แล้วก็เป็นได้คนเป็นพี่ใหญ่อย่างภาคินถึงต้องคอยดูแลเอาใจใส่เรืองฤทธิ์เป็นอย่างดี และไม่ว่าเรืองฤทธิ์จะทำอะไรหนักหนาสักแค่ไหน ภาคินก็พร้อมจะอยู่ข้างๆอย่างนี้เรื่อยมา
รถคันหรูถูกขับมาจอด ณ สถานที่หนึ่ง เขาทั้งสองคนไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว แอบรู้สึกคิดถึงเหมือนกันนะ ทั้งสองส่งยิ้มให้กันเพียงบางๆก่อนจะจับมือกันเดินเข้าไปในโบสถ์
ทั้งสองหยุดยืนที่หน้าหลุมศพของพ่อกับแม่ หยุดมองชั่วครู่หนึ่ง ทั้งสองเงียบอย่างใช้ความคิด ก่อนที่ภาคินจะวางดอกลิลลี่สีขาวเอาไว้ข้างหนาหลุมศพนั้น
“ พ่อครับ แม่ครับ ผมมาหาแล้วนะ วันนี้ผมพาน้องมาด้วย พ่อกับแม่คงคิดถึงน้องสินะครับ ผมดูแลน้องอย่างดี พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ” คำพูดที่อ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มที่ถูกส่งผ่านไปให้คนบนฟ้า ภาคินไม่รู้หรอกว่าพวกท่านจะรับรู้ไหม แต่เขายังเชื่อมั่นเสมอว่าพวกท่านยังคอยมองพวกเขาอยู่เสมอ
“ พ่อครับ แม่ครับ ฮึก ริทคิดถึงพ่อกับแม่จังเลยครับ ฮึก ฮึก ริทไม่เคยดื้อกับพี่โน่อย่างที่แม่บอกเลยนะ ฮึก ฮือ ริทไม่ผิดสัญญากับพ่อแม่หรอกนะครับ ฮือ ” น้ำเสียงที่ปนสะอื้นเปล่งถ้อยคำที่อยากส่งผ่านให้ท่านได้รู้ แม้ว่ามันจะยากลำบากแต่เรืองฤทธิ์ก็อยากที่จะบอกพวกท่าน คิดถึงพวกท่านจับใจ เขายังจำได้ดีในวันที่พวกท่านจากไป เขาที่เป็นลุกกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย ได้เพียงมองพ่อกับแม่จากไป
“ เด็กขี้แย ไหนบอกว่าจะไม่ร้องไห้ไง?? ” พูดกับผู้เป็นน้องก่อนจะหันไปโอบไหล่กระชับอ้อมกอดเข้ามาให้คนตัวเล็กรู้ว่ายังเขาอยู่ตรงนี้เสมอ ก่อนที่มือหนาจะเอื้มไปเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา
ความเงียบในตอนนี้ไม่ได้สร้างความอึดอัดแต่อย่างใด แต่มันกลับทำให้ใจของคนทั้งสองสงบและผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก หลังจากปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปไกล พระอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า ทำให้คนทั้งสองต้องบอกลาพ่อกับแม่ พร้อมกับคำมั่นสัญญาว่าเขาทั้งสองจะกลับมาหาพวกท่านบ่อยๆ
~ มันถูกกำหนดไว้แล้ว ให้เราได้พบกัน ~
เสียงโทรศัพท์มือถือของภาคินดังขึ้นหลังจากที่เขากลับมาที่ไร่ได้ไม่นาน จอมือถือกระพริบชื่อคนที่เขาต้องการเจอมากที่สุด และเป็นคนเดียวกับที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องมาที่ไร่แห่งนี้
- นภัทร -
“ สวัสดีครับ คุณนภัทร ” น้ำเสียงเย็นชา ไม่เป็นมิตรถูกส่งผ่านไปตามสายให้นภัทรทันทีที่ภาคินรับสาย รอยยิ้มที่เปรียบดั่งเพชรฆาตปรากศขึ้นมาพร้อมกับเสียงครางในลำคอเบาๆ รอยยิ้มที่พร้อมจะบดขยี้ทุกคนให้ตายแทบเท้าเขาได้ทุกเมื่อ
จะมีใครสักกี่คนที่รู้ถึงการกลับมาครั้งนี้ของภาคิน เขาไม่ได้กลับมาแค่พักผ่อนอย่างที่บอกเรืองฤทธิ์ไว้ แต่เขาต้องการกลับมาสะสางอะไรบางอย่างที่มันค้างคามานานแล้วถึงสิบปี!
..........................................................................................
ขอโทษที่ไม่ได้อัพบ่อยๆน้า พอดีไรเตอร์ไม่ค่อยว่างอ่ะจ้า ช่วงนี้ก็ใกล้ๆแอดแล้วว
ยังไงก็ขอให้รอน้า (รอไรเตอร์มาอัพ ><) จะพยายามมาอัพอีกบ่อยๆนะค่ะ ^^
ความคิดเห็น