คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บ้านไร่
ตอนที่ 1 บ้านไร่
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเป็นรอบที่เท่าไรของวันแล้วก็มิอาจนับได้ ภาคินต้องหัวเสียอย่างหนักเมื่อไร่ที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ก่อนที่พวกท่านจะจากไป ตอนนี้มันกำลังถูกรุกรานอย่างหนักจากฝีมือของนภัทร ลูกชายของคนใหญ่คนโตที่ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าที่จะเล่นด้วย แต่คงไม่ใช่กับภาคินคนนี้ เขารู้ดีว่านภัทรต้องการอะไร!
“ ลุงครับ พรุ่งนี้ผมจะขึ้นไปดูที่ไร่นะครับ ตอนนี้ลุกอย่าเพิ่งตอบโต้อะไรไปนะครับ รอผมก่อน ” แววตาที่ตอนนี้ใครเข้ามาเห็นก็คงจะหวาดกลัวกันเป็นแถว สายตาที่ถ้าเป็นต่อหน้าเรืองฤทธิ์ก็คงจะไม่ได้เห็นเป็นแน่
“ แอปช่วยเตรียมตั๋วเครื่องบินสำหรับ 2 คนให้พี่ด้วยนะ แล้วก็พี่ฝากทางนี้ด้วยล่ะ ” ภาคินสั่งอิษฎ์อาณิกก่อนจะส่งยิ้มบางๆเป็นการยืนยันว่าเขายังไหว
“ พี่โตโน่ไม่ต้องลงไปดูเองเลยนี่นา แอปว่าส่งคนไปแทนไม่ดีกว่าหรอ? พี่โน่ไม่ได้นอนมาหลายวันแล้วนะ ” น้ำเสียงที่เจือปนความเป็นห่วงอย่างเต็มที่จากน้องสาวคนสนิทไม่ได้ทำให้ภาคินเปลี่ยนใจแต่อย่างใด
“ พี่ก็คิดว่าจะไปพักผ่อนด้วยไง แอปไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอก พี่ว่าแอปเป็นห่วงตัวเองดีกว่านะ ” ถ้อยคำติดตลกของภาคินทำให้อิษฎ์อาณิกต้องส่ายหัวเบาๆก่อนที่จะไปทำตามคำสั่งของภาคิน อิษฎ์อาณิกรู้ดีว่าการเถียงภาคินนั้นไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้นมา
ภาคินต่อสายหาเรืองฤทธิ์ทันทีที่เข้ามาภายในห้องทำงาน เพื่อบอกถึงกำหนดการเดินทางในวันพรุ่งนี้ เขาเชื่อในการตัดสินใจของตัวเองเสมอว่ามันดีแล้ว และครั้งนี้ก็เช่นกัน หวังว่าการตัดสินใจครั้งนี้คนตัวเล็กอีกคนของเขาคงจะเห็นด้วยกับเขานะ
เช้าวันนี้ดูจะเป็นวันที่วุ่นวายพอตัว เมื่อภาคินและเรืองฤทธิ์จะต้องออกเดินทางตาเช้า ตาดูท่าคนตัวเล็กจะเรื่องมากเสียเหลือเกิน เมื่อกระเป๋าใบใหญ่เกือบสิบใบที่วางเรียงรายอยู่หน้าบ้านถูกภาคินสั่งแม่บ้านให้ยกไปเก็บ ด้วยเหตุผลที่ว่ามันเยอะเกินไป และเกะกะมากในการเดินทาง
“ พี่โตโน่อ่ะ ทั้งหมดนี่มันก็ของจำเป็นทั้งนั้นนะ ” ถ้อยคำที่พยายามหาเหตุผลร้อยแปดมาหว่านล้อมภาคิน ให้อนุญาตเอากระเป๋าสัมภาระพวกนี้ไปได้แต่ดูท่าว่าคนตัวโตจะไม่ยอม เพราะของที่คนตัวเล็กจะเอาไปนั้นมันดูออกจะมากมายเกินสักหน่อย
“งั้นพี่ให้ริทเลือก เอาไปได้แค่ 3 ใบ ขาดตัว! ” สิ้นเสียงประกาศิตของภาคิน เรืองฤทธิ์ก้ยู่หน้าไม่พอใจทันที พลางบ่นกระปอดกระแปดไปตลอดการตัดสินใจเลือกกระเป๋าแค่สามใบ
“ถ้าอีก 10 วินาทีริทยังเลือกไม่เสร็จ พี่จะทิ้งริทไว้ที่นี่นะ ” ภาคินพูดเสร็จก็เดินไปรอเรืองฤทธิ์ที่รถ เรืองฤทธิ์ที่มองตามอย่างไม่พอใจ ได้แต่กระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียว
หลังจากการเดินทางมาร่วมหลายชั่วโมง ในที่สุดภาคินและเรืองฤทธิ์ก็มาถึงที่ไร่ศิริวิลัยศักดิ์ ซึ่งเป็นสถานที่เกิดและโตของพวกเขา ทันทีที่รถจอดเรืองฤทธิ์ก็แทบจะกระโดดลงจากรถ ภาพความทรงจำเก่าที่แล่นเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้คนทั้งสองต้องอมยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ คิดถึงพ่อกับแม่จังเลยเนอะ” เสียงพึมพำจากเรืองฤทธิ์ที่เรียกความสนใจจากภาคินได้เป็นอย่างดี คนตัวโตกว่าที่ได้ยินดังนั้น ก็ได้แต่ยิ้มบางๆพร้อมกับยกแขนขึ้นมาโอบคนตัวเล็ก
“ พ่อกับแม่เขาอยู่กับเราตลอดแหละ ไม่เห็นต้องคิดถึงเลย เด็กขี้แย ” ภาคินรู้ว่าน้องอ่อนไหวต่อเรื่องนี้มาก แต่เขาเองก็ไม่รู้จะปลอบยังไง เพราะเรื่องที่พ่อแม่จากไปเขาเองก็เสียใจไม่แพ้กัน
“ ป่ะ เข้าบ้านกันเถอะ จะได้พักผ่อนสักที ” พูดจบพร้อมกับโอบคนเป็นน้องเดินเข้าบ้านไปด้วย
ทางด้านอิษฎ์อาณิกที่ตอนนี้วุ่นวายจนหัวปั่น เนื่องจากงานที่พี่ชายคนสนิทอย่างภาคินได้ฝากไว้ให้นั้น มันหนักหนาเหลือเกิน เพราะดูท่าว่า นท พนายางกูร ผู้บริหารคนสนิท สนิ๊ท สนิทของภาคินจะว่างแวะเวียนมายุ่งวุ่นวายกับเธอเสียเหลือเกิน เดี๋ยวก็ต้องการนั่น นี่ นู่น เยอะแยะไปหมด นี่ถ้าไม่ถือว่าภาคินเป็นผู้มีพระคุณอย่างมากกับเธอละก็ เธอไม่ยอมมาทนปวดประสาทอย่างนี้หรอก
“ พี่โตโน่!!!!!!!!!!!!! ”
“ โอ๊ยย ยัยแอป จะตะโกนทำไมเนี่ยหูพี่จะแตก ” เสียงของอิษฎ์อาณิกทำให้ภาคินต้องยกหูโทรศัพท์ไปให้ไกลหูมากที่สุด ก่อนจะยกกลับมาพูดกับเธอ
“ เมื่อไรพี่โตโน่จะกลับมา?? ” คำถามที่ภาคินรู้สึกว่าจะให้คำตอบกับอิษฎ์อาณิกไปตั้งแต่ก่อนมาแล้ว แต่ในทุกๆวันเธอก็มักจะโทรมาถามอย่างนี้เสมอ ภาคินรู้ดีว่าเป็นเพราะอะไร แต่เขาเองก็ไม่สามารถไปช่วยอะไรเธอได้จริงๆ
“ พี่บอกแอปไปนานแล้วนะ ทำไมไม่เคยจำบ้างล่ะ ” คำพูดกลั่วหัวเราะของภาคินทำให้อารมณ์บูดๆของอิษฎ์อาณิกยิ่งเพิ่มทวีมากขึ้น
“ เออ! ตัวเองไปพักผ่อน สบายลั้ลล้า ปล่อยให้เลขาสุดสวยอย่างแอปต้องตกระกำลำบาก จำไว้เลยนะพี่โตโน่ ” น้ำเสียงที่ติดจะประชดประชันนิดๆ ปนเสียงสะอื้นหน่อยๆ ถูกส่งมาให้ภาคินอย่างเต็มๆ จนภาคินต้องหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“ พี่ต้องไปแล้วนะแอป พอดีจะพาริทไปเที่ยวชมเมืองหน่ะ ” ทันทีที่ภาคินเห็นเรืองฤทธิ์เดินลงมาจากชั้นบน เขาก็บอกลาพร้อมกับวางสายอิษฎ์อาณิกทันที แถมยังไม่สนใจเสียงโวยวายของหญิงสาวที่ถูกส่งมาตามสายอีกต่างหาก
...................................................................................................................................................
แว๊บมาลงตอนแรกไว้ให้ก่อนที่จะหายไปหลายวันนะคะ เพราะต้องไปเข้าค่ายถ้ายังไงมีโอกาสจะรีบมาลงตอนสองน้าา
ใครมีทวิตเตอร์ก็ฟอลโล่วมาพูดคุย ติชมฟิค เวิ่นเว้อ กันได้น้าา :: @NombooDz จ้าา ^^
ความคิดเห็น