คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 การแข่งคัดตัวแทนประเทศไทย
ตอนที่ 6 การแข่งคัดตัวแทนประเทศไทย
เมื่อตะวันเริ่มจะคล้อยบ่งบอกถึงเวลาที่ใกล้พลบเย็น ในห้องเรียนสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ถึงแม้จะมีผู้คนนั่งอยู่ข้างในจำนวนมากกลับ
เสมือนไม่มีผู้ใดอยู่เลยแม้แต่คนเดียว เสียงที่เงียบงันเกินกว่าจะทนรับได้แปรเปลี่ยนเป็นบรรยากาศที่น่าอึดอัด บางคนหลีกหนี
มันด้วยการนอนหลับดั่งเช่นสาวผมสีน้ำตาลแก่ผิวขาวอมชมพู รูปหน้าเรียวยาวริมฝีปากเอิบอิ่มดูเซ็กซี่เหมาะกับรูปร่างเล็กๆน่า
ทะนุถนอม(หรือเปล่า) แพรขนตาที่ยาวและดกหนาแต่ไม่งอน เรียงชิดขอบใต้ตาปิดนัยน์ตาสีชาอ่อนๆที่ดูเหนี่ยล้าไห้ได้พักผ่อน
หากแต่ข้างๆเธอยังมีชายหนุ่มที่ไม่สามารถหลีกหนีจากความเป็นจริงที่น่ากลัวและสยดสยองสำหรับเขาได้ ด้วยความนึกคิดที่ยัง
มีสติแม้จะโดนยุแหย่ด้วยกิเลสแห่งความง่วงหลายครั้งหลายคราแต่ทว่า กิเลสของเหล่าปิศาจในห้องเรียนที่ดูธรรมดากลับมีแรง
ปรารถนาอย่างมากมายในตัวเขา เตชา สิงหโชคมหาชนก
ใช่!! ชายผู้มีผมสีดำขลับซอยรากไซ แต่ละเส้นที่เรือนอยู่บนศีรษะของเขาผู้นี้สะท้อนแสงแดดยามเย็นโพล้เพล้เปล่งประกายน้ำ
เงินรอบล้อมใบหน้าที่คมหล่อเหลาและเซ็กซี่ ด้วยตาที่กลมเรียวเพียงแค่หันหางตาก็บาดใจสาวๆที่ต่างได้มองจะหลั่งฮอโมน
เอสโตรเจนกระตุ้นความต้องการในแบบของเพศหญิงไห้ลุกโชน ปากรูปกระจับโค้งรับจมูกที่โด่งเป็นสัน และคิ้วที่ได้รูปนั้นส่งเสริม
ให้ชายผู้นี้เป็นที่ต้องการของผู้หญิงหรือปิศาจที่น่าสยดสยองในความคิดของ เต ชั่วโมงที่น่าเบื่อหน่ายนี้สอนโดยอาจารย์ประธีป
ผู้มีน้ำเสียงนุ่มลึกชวนฝันในแบบที่คนแก่เท่านั้นที่ฟังแล้วจะไม่หลับ วิชาสังคมที่ต้องมีเสียงพูดสอนเป็นอุปกรณ์ในชั่วโมงแม้เตจะ
ตั้งใจฟังแต่สิ่งเหล่านั้นไม่สามารถเข้าโสตประสาทของเขาได้เลยยิ่งฟังยิ่งอยากนอนซบโต๊ะพลาสติกที่เย็นลงเพราะบรรยากาศโดย
รอบ แต่...เขาไม่สามารถทำได้ ทันทีที่เขาเอนตัวลงสายตาทุกคู่ของหญิงสาวในห้องที่มองเขาตั้งแต่ต้นชั่วโมงจะเริ่มฉายแววจะกิน
เขา มันทำไห้เตไม่สามารถนอนหลับได้โดยปลอดภัยแม้กระทั่งตอนนี้เขายังคงมีสีหน้าหงุดหงิดกับพวกเธอที่ไม่แม้แต่จะสนใจเรียน
กลับจ้องมองเหมือนจะทะลุเสื้อไปเห็นข้างในให้ได้จนบางครั้งมีการเสียวสยองหลายครั้ง
ออดดดดดดดดดด! เสียงสวรรค์มาแล้วในที่สุด
"เฮ!!" เสียงกู่ร้องดีใจของนักเรียนดังขึ้นตามหลังเสียงกริ่ง มันเปรียบเสมือนนาฬิกาเรือนใหญ่ไม่ว่านักเรียนคนใดจะหลับลึกเท่าไหร่
จากวิชาที่น่าเบื่อ เมื่อได้ยินมันจะตื่นขึ้นทันทีด้วยสีหน้าสดชื่นแจ่มใส
"หืม? หมดเวลาแล้วเรอะ เอาล่ะ ครูขอให้การบ้านก่อนก็แล้วกัน วันพฤหัสหน้าทำรายงานเรื่องการเกิดแผ่นดินไหวของเกาะสุมาตรา
นะ 10 คะแนน"อาจารย์ประธีปเก็บข้าวของและรีบจ้ำอ้าวออกไปปล่อยไห้นักเรียนอ้าปากค้างยืนตะลึงกับการบ้านที่ให้มาแบบปุบปับ
เพราะพวกเขาทุกคนไม่มีใครฟังที่อาจารย์สอน ถึงฟังก็ไม่เข้าหู
"กรี๊ดๆ ล้อมพี่เตไว้พวกเรา" เหล่าสาวๆในห้องเริ่มปฏิบัติการณ์กันอีกครั้ง คิ้วของเตเริ่มขมวดชิดกันเป็นเส้นตรง
"ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ รู้ตัวรึเปล่าพวกคุณน่ารำคาญแค่ไหน!!" เตตะโกนลั่นห้อง จนพวกเธอเงียบลงทันใดหยุดการเคลื่อนไหว แต่
ในขณะนั้นเองพีทก็งัวเงียตื่นขึ้นมาและก็พบว่าเธอก็อยู่ในวงล้อมสาวๆเช่นเดียวกับเต
"กรี๊ดเธอน่ารักมากๆเลยอ่ะ"
"ไหนถ่ายรูปตอนโกรธทีซิ กรี๊ดๆ"
"น่ารักน่าหม่ำนะเธอ" ใช่พวกเธอไม่มีคำว่าสำนึกหรือสะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้นกับคำพูดเสียดสีด่าทอของเต เป็นทำให้เขาตัวสั่นเทิ้ม
กำหมัดแน่น
พรวด! ปัง!! เสียงผุดลุกอย่างรวดเร็วแต่ทุบโต๊ะ สเมือนมันเป็นตัวการณ์
"ฉันไม่มีเวลามานั่งคุยกับพวกเธอนะ!! หลีกทางไปได้แล้ว" เตตะโกน
"ไม่ได้หรอกค่ะ เตต้องถ่ายรูปกับพวกเราก่อน เน้อ"
"เน้อ~~" เสียงลงประชามตติของพวกเธอดั่งเสียงยมทูตที่น่ารังเกียจจากนรกสั่งการลงโทษเขาอย่างแสนสาหัส
"แต่ฉันต้องรีบไป ไปช้าไม่ได้!!"
"อะไรก๊าน กัปตันชมรมก็อยู่นี่ ไม่เป็นไรฉันให้เธอไปช้าได้-0-+" เสียงของพีทดังขึ้น เธอเก็บกระเป๋าและส่งสายตาเจ้าเล่ห์
"เฮ่ย! นี่คิดจะทิ้งฉันรึยังไง"
"เอ็นดูพวกเธอหน่อยละกัน นี่พวกหล่อนน่ะตามสบายเลยนะ เขาเป็นคนปากอย่างใจอย่างน่ะพูดอะไรไม่ค่อยจะตรงกับความ
ต้องการหรอก" พีทรีบกระโดดข้ามหัวไปทันที
"นี่ยัยบ้าฉันไม่ได้เป็นคนอย่างนั้นซะหน่อยนะ เฮ่ย!! กลับมาก่อน*0* " เตสังเกตุสายตาและท่าทางของพวกเธอทั้งหลายที่เริ่มเปลี่ยน
ไป เริ่มขยับเข้ามาเรื่อยๆชะนีปิศาจในฝันความเป็นจริงน่ากลัวกว่าเยอะ สิ่งที่พวกเธอเรียกว่ารอยยิ้มสำหรับเขามันคือการแสยะอำมหิต
"พี่เตขา~~~^v^" พวกเธอพุ่งเข้ามาหาเตพร้อมๆกัน
"แว้กกกกก!!ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยด้วย...ด้วย...ด้วย...ด.......T0T"
ในขณะเดียวกันนั้นเองสองหนุ่มเพื่อนสุดเลิฟของเตได้ย้อนมาที่ห้องเรียนอีกครั้งเพราะเห็นมาช้าผิดปกติ และเมื่อเขาเปิดประตู
ห้องไปก็พบว่า! เหล่าสาวๆกำลังรุมทึ้งกอดหอม และนั่งกดทับเตถอดเสื้อและถ่ายรูปกันอย่างเมามันส์ด้วยหน้าตาหื่นสยอง
"เฮ่ย!! เพื่อนเลิฟมาช่วยแล้ว ข้ารักเอ็งที่สุดเลย" เตร้องบอกทั้งน้ำตา
"นั่นไงข้าว่าแล้วมันต้องมาติดกับดักสาว" โอ๊ตพูดกับกิตร
"นี่พวกแกเป็นใครออกไปเลยนะอย่ามาขัดขวางความสุขของพวกเรา"
"ใช่ๆ หน้าตาอย่างกับปลาร้าสับเหม็นเน่ายังสะเออะมาให้เห็นอีก"
"หมาขี้เรื้อนยังดูดีกว่าแกเล้ย"
"นี่ๆรีบไปไห้พ้นดีกว่านะฉันจะอ้วกหน้าประจวดๆอย่างพวกแกอยู่แล้ว"
"อุ๊ยต๊าย! ไม่นึกว่าคนใช้พี่เตจะน่าเกลียดได้ขนาดนี้" พวกเธอรุมประณามด่าโอ๊ตกับกิตรอย่างเจ็บแสบแต่ละคำที่พวกเธอใช้
เสียดแทงหัวใจเหมือนศรแหลมคมปนสนิม เชื้อโรคที่เกาะกรังเดินทางเข้าสู่กระแสเลือดทันทีที่ปลายศรทะลุหน้าอกข้างซ้าย
ทำไห้ทรมานเจียนตายอยากจะหลีกหนีไปไห้พ้น
"ฮือๆ ไอ้เตทำกันได้นะเอ็ง ทนไม่ไหวแล้วเฟร้ย!" โอ๊ตรีบวิ่งออกไป
"เฮ่ย! จะบ้าเรอะไมใช่ความผิดของข้านะ กลับมาก่อน!!0[]0"
"เสียใจจริงๆไม่นึกเลยว่าแกจะทำกันได้" กิตรก็เป็นไปด้วยอีกคน
"แว้กกกกก แล้วใครจะช่วยโพ้มมมมมม ช่วยด้วย!!"
........................................................................................
ณ โรงยิมคาราเต้
"อีกไม่กี่เดือนจะถึงการแข่งใหญ่ฉันอยากให้พวกแกฟิตๆกันหน่อย เพราะเราจะต้องขัดคนที่จะลงแข่งทั้งหมด 7 คน ตัวจริง 5
และสำรอง 2คน.."
ปัง!! เสียงเปิดกระตูด้วยแรงโทสะ เผยให้เห็นร่างชายหน้าตาหล่อเหลาที่ยับเยินเหมือนฟัดกับสุนัขมาแต่กระนั้นเขาก็ยังดูสง่างาม
โป้กๆ!! เขาเขกมือสองข้างไปที่เพื่อนสองคน
"ไอเพื่อนเนรคุณทิ้งกันได้นะ!! " เขาตะโกนใส่เพื่อนสุดที่รักในขณะที่พวกเขากำลังร้องโอดโอย แต่สภาพของเตตอนนี้ก็ให้น่าโมโห
เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ย รอยมือเท้าที่ถูกข่วนถูกตีบ่งบอกถึงการต่อสู้ที่ยากเข็ญกว่าจะหลุดดงชะนีมาได้
"นี่! ตัวเองไปสนุกมาแท้ๆ มาถึงก็โวยวายจะไม่เกินไปหน่อยเรอะ?" พีทพูดขึ้น
"นี่หุบปากไปเลยนะ เพราะเธอน่ะแหละไปใส่ไฟยัยพวกนั้น เป็นเพราะเธอแหละยัยบ้า!! ...แอ๊ฟ!"
ทันทีที่พูดจบนวมแบบถือก็ลอยโดนหน้าเตเต็มๆจนล้มคว่ำ
"ต้องเรียกฉันว่ากัปตัน! " เธอพูดด้วยอารมณ์เยือกเย็น "มาว่ากันต่อเรื่องการฝึกซ้อม ฉันจัดตารางฝึกมาไห้แล้ว กิตรมาอธิบายที"
"ครับกัปตัน"กิตรตอบรับยังคงส่งสายตาสงสารเต"ก่อนที่พวกเราจะฝึกกิฮ้อง(ท่าพื้นฐาน)เราต้องฝึกความพร้อมของร่างกายก่อนนะ
ครับกัปตันบอกว่านี่เป็นการทดสอบขั้นแรกเหมือนกัน"
"ใช่แล้ว การฝึกแรกของวันนี้ วิ่งรอบรั้วโรงเรียน 20 รอบปฏิบัติ!!" พีทพูด
"ห๊า!!" แค่ได้ยินก็แทบลากเลือดโรงเรียนแห่งนี้เนื้อที่ไม่ใช่น้อยๆแคบๆซะเมื่อไหร่กัน
"รอบที่ 20 ใครมาถึงช้า 5 อันดับโหล่ต้องวิดพื้นอีก 100ครั้ง! รีบไปได้แล้ว"
ตู้ม!! แว้กกกกกไปแล้วคร้าบบบ พีทคว้าแผ่นกระดานที่เป็นป้ายบอกกฎมีขนาดใหญ่ คว้าเข้าใส่จนกระเจิดกระเจิงรีบวิ่งออกไปทันที
ส่วนพีทก็ขึ้นขี่จักรยานถือไม้หน้าสามวิ่งไล่ตามหลัง
"อ้าวเฮ่ย! อย่าชักช้าเซ่!"
"นี่แฮ่ก....เธอ..เป็นกัปตัน..แฮ่ก..ทะ ทำไม..ไม่มาวิ่งด้วยเล่า" เตพูดขณะวิ่งอยู่หน้าสุด
"ใครโดนฉันตีได้ทันตายแน่!!" พีทตะโกนไล่และปั่นจักรยานแบบสุดฤทธิ์
"แว้กกกกกกกกกกกกก อย่าขวางรีบวิ่งป๊ายยย"
"เฮ่ยกัปตันมาแย้ววววว" เมื่อการวิ่งผ่านไปได้แค่รอบเดียวผู้คนมากมายก็อ่อนแรงลงจนพีทตีหัวไปได้หลายทีแล้ว
"โอย แฮ่กๆ..." เตหยุดวิ่งและหายใจแรงลึก
"เฮ่ย! ไม่วิ่งต่อล่ะ เด๋วเจ๊กัปตันโหดก็ตามมาได้หรอก" โอ๊ตพูด
"หึ! มาคิดดูแล้วนะ ควมจริงฉันไม่จำเป็นต้องวิ่งไห้เหนื่อยเลย แค่หลบไม้หน้าสามของยัยนั่นก็พอแล้วนี่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆอัจฉริยะ
จริงๆเรา" เตหัวเราะและนั่งลงรอพีทในขณะที่คนอื่นๆวิ่งมาและส่งสายตาไว้อาลัยเต
แต่กๆๆๆๆ (เสียงปั่นจักรยาน - -)
"ไอ้เบ๊อยากลองดีนักใช่มั้ย? "ในที่สุดกัปตันชมรมก็ขี่จักรยานไล่ตามมาทัน
ย่าาาส์ ไม้หน้าสามถูกเหวี่ยงเป้าหมายคือหัวของเต
เฟี้ยว! ควับ! ชายหนุ่มหลบไม้ได้อย่างง่ายดาย
"ฮ่าๆๆๆๆแค่นี้หลบได้สบาย หึ! ใครอยากวิ่งก็วิ่งไปเถอะฉันไม่เอาด้วยหรอก" เขากอดอกพูด
"นั่นสินะ เบ๊ปัญญาอ่อนอย่างนายต้องมีแรงจูงใจถึงจะวิ่ง0v0+" เธอทำหน้าเจ้าเล่ห์
ซู้ดดดดด! เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอดและ...
"เฮ่! สาวๆทั้งหลายเตชาหนุ่มหน้ามลของพวกเธอ บอกว่าใครจับเขาได้เป็นคนแรกจะเดทด้วยยยยย!!!" เสียงนี้ดังไปสามบ้าน
แปดบ้าน พูดจบสาวๆที่อยู่โดยรอบหันมามองผู้พูดและเลื่อนสายตาไปมองชายหน้ามลของพวกเธอ
^v^ ^v^ ^v^ ^v^ ตามด้วยยิ้มสยอง
"เฮ่ย!ๆ เดี๋ยวฉันไม่ได้พูดนะ...ว้ากกกกกกกกกกช่วยด้วยยยยย" เตเริ่มออกวิ่งอีกครั้ง
"ฮ่าๆๆๆๆในที่สุดก็อยากวิ่งแล้วเรอะ!" พีทตะโกนไล่
"ยัยกัปตันโรคจิตรฝากไว้ก่อนเถอะ!! แว้กกกกกกก!" ชั่วครู่ที่เตหยุดพูดพวกผู้หญิงก็เพิ่มขึ้นเท่าตัว
"กรี๊ดตามพี่เตไป>.<"
"หยุดนะพี่เต"
"หยุดเซ่ะค้า"
"ทำไมไม่หยุดล่ะ"
"ฉันอยากเดทกะพี่น้า"
"หยุดไห้โง่สิยัยบ้า! อย่าตามมาน้า เฮ่ยพวกแกช่วยด้วย!" เตวิ่งไล่จนมาอยู่ในหลุ่มของพวกชมรม
"หนอย! ไอ้เตเรียกไห้พวกเราช่วยหยุดสาวๆที่จะมาห้อมล้อมงั้นเรอะ นี่แกจะเยาะเย้ยพวกเราสินะ!!-*-"
"ฮึ่ย! ใช่เซ่ฉันไม่ได้หล่อเหมือนแกนี่นา"แดนพูด
"เฮ่ย! จะบ้าเรอะ! ฉันรำคาญยัยพวกนี้จะตาย" เตพูด
ห๊ะ!! -*- -*- -*- -*- -*-
"รำคาญยัยพวกนี้! คำๆนี้ที่เราไม่เคยจะได้ใช้ แกไอ้เตอย่าอยู่เล้ย" คนทั้งชมรมหันมาประสานเสียง
ลูกเตะอิจฉาคิก!! แอ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ! เหล่าคนอิจฉาพากันรุมอัดเตจนกระเด็นไปอยู่อ้อมกอดสาวๆที่เขารำคาญ
"กรี๊ดพี่เตล้มแล้ว"
"พี่เตขา"
"พี่เตพี่เต มานี่เร็ว!"
"แว้กกกกกกกกกอย่าเข้ามาน้า!!" ไม่ทันที่เตจะล้มลงถึงพื้นก็สะดุ้งตัวอย่างรวดเร็วและวิ่งสุดชีวิต พีทจอดจักรยานและยืนมองดู
เหล่าลูกน้องของเธอด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
"เป็นลูกผู้ชายไปอีกขั้นแล้วนะพวกนาย" โดยไม่ได้รับรู้เลยว่าใครจะรู้สึกอย่างไร
---------------------------------------------------------------------------------------
ณ โรงยิมคาราเต้ เวลา 6 โมงเย็น
"อุแหวะ! อ้อก! อ้อววกกก!!" เสียงอาเจียนจากทุกคนที่วิ่งมาถึงโรงยิม ดังระงมขณะที่พีทนั่งกินขนมอย่างสบายใจ
"แฮ่กๆๆ ..แฮ่ก..เซฟ!! อ้อก..อ้วกกก!!" แดนและลูกน้องของเขามาเป็นลำดับสุดท้าย
"ไอ้แดน ไอ้แกลบ ไอผอม !! ใครบอกไห้แกนั่งพักได้ - -+"พีทพูดขึ้นสายตาเฉือดเฉือน
"กะ...กัปตัน"
"วิดพื้น100 ครั้งก่อนกลับบ้าน!!"
"ห๊า! 0.0 อุแหวะ..อ่อก!=0=" เมื่อได้ยินคำสั่งเพิ่มอาการอาเจียนก็ทวีคูณ
"กัปตันค่ะ นี่เย็นมากแล้วขอตัวกลับก่อนนะค่ะ" สาที่ไม่มีอาการอ้วกแต่อย่างใดพอนั่งพักเหนื่อยเสร็จก็เรียกกลับบ้านเป็นคนแรก
"เชิญ ! พรุ่งนี้อย่าลืมมาซ้อมช่วงเช้าล่ะ" พีทพูดสายตานิ่งเฉย
"ห๊า! "แต่คนทั้งยิมกลับตาโต
"เอ่อกัปตันครับ พรุ่งนี้วันเสาร์นี่ครับ" ป๊อดพูด
"งั้นไปนะค่ะโอ๊ส" สาวิ่งออกไปในขณะที่ยังไม่เปลี่ยนชุด
"ก็วันเสาร์ไง ใครมีปัญหาเรอะ! - -+"
"วันเสาร์ก็วันหยุดนะสิ ยังจะไห้มาซ้อมอีกยัยบ้า!! อุ๊ฟฟฟฟฟ" เตเถียงและโดนกระป๋องแป๊บซี่ขว้างมาอีก
"หุบปากเลยไอ้เบ๊ ไปซื้อมาไห้อีก 2 กระป๋องด้วย เงินนายนะ"
เหล่าชมรมต่างนอนแผ่หลาไม่อยากจะรับรู้ความจริง ว่าพรุ่งนี้เขาต้องตื่นแต่เช้ามาโรงยิมอีก
ณ คฤหาสสิงหโชครมณ์มณี(บ้านของเตชา)
คฤหาสยุคใหม่สไตล์โรมันประดับประดาด้วยสวนดอกไม้เมืองหนาว แม้มันจะอยู่ในเมืองไทยที่ร้อนระอุแต่ดารุรีก็สมารถ
เนรมิตไห้มันเติบโตด้วยสภาพแวดล้อมที่มันเคยชินได้ไม่ว่าจะต้องใช้เครื่องปรับอากาศกี่เครื่องเปลืองไฟกี่ยูนิตก็ไม่ได้กระทบ
กำลังเงินที่มหาศาลของหญิงผู้นี้เลย ถ้าเทียบกับธุรกิจในเครือสิงหโชคแล้วมันก็แค่เศษเงิน มันอาจจะดูเป็นเรื่องเหลือเชื่อ
แต่ทว่าเธอคนนี้ประสบความสำเร็จในชีวิตจริงๆ เครือสิงหโชคโด่งดังไปทั่วโลกทั้งรถยนต์ เพรชพลอย เสื้อผ้า ไวน์แดง
ที่เธอผลิตคิดค้นออกไอเดียในชื่อสิงหโชคติดอันดับต้นๆที่คนทั้งโลกนิยมใช้ เธอเพรียบพร้อมไปซะทุกอย่างทว่า...
หากถามถึงเรื่องครอบครัว? สามีของเธอตายไปเมื่อ 12 ปีที่แล้วมีเพียงธุรกิจสิงหโชคเท่านั้นที่ทำไห้เธอรู้สึกว่าเขาอยู่กับเธอ
เสมอ จึงไม่แปลกที่ดารุรีจะอยากไห้ธุรกิจนี้อยู่สืบไปรุ่นลูกรุ่นหลาน ทว่าลูกชายคนเดียวของเธอที่อยากฝากความหวังไว้กลับ
เกลียดผู้หญิง!! เป็นเรื่องทุกข์ใจในตอนนี้ ดารุรีพยายามทำทุกอย่างเพื่อไห้เตหันมาชอบผู้หญิงเผื่อวันข้างหน้าในอนาคตเธอ
จะได้ตายตาหลับเสียที
ตรู๊ดดดดดดดดดดดด ตุ๊ดดดดดดดดด
โทรศัพท์บ้านธรรมดาที่ไม่ธรรมดา(เพราะมันทำจากทองห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของทั้งหมด) ทันทีที่มีสัญญาณการติดต่อมันก็ส่งเสียง
เรียกร้องไห้ใครสักคนติดต่อสื่อสารผ่านตัวมัน
"หืม? ใครโทรมานะ" ร่างท้วมลุกจากโซฟามือข้างหนึ่งจับผมสีม่วงแปร๊ดพร้อมๆกับมืออีกข้างเอื้อมแขนออกไป สยายนิ้วที่ประดับ
ด้วยแหวนเพชรมากมายสัมผัสกับหูโทรศัพท์
"สวัสดีค่ะ คฤหาสสิงหโชค ดารุรีพูดค่ะ"
("นั่นคุณพี่ดาใช่มั้ยค่ะ?")
"อ้าว! คุณน้องโสรภาเหรอจ๊ะ"
("ใช่ค่ะคุณพี่!")
"แหม..โทรมานี่มีอะไรเหรอจ๊ะ"
("นิดหน่อยค่ะคุณพี่ คือโสจะปรึกษาเรื่องลูกๆของเราไงค่ะ")
"อ๋อ! จ่ะๆ ถ้าจะพูดถึงเรื่องหมั้นไม่ต้องห่วงหรอกพี่จับหมั้นไห้แน่"
("แหมไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค้า..คือ โสเห็นว่าถึงเราจะไห้ลูกๆเราหมั้นกันแต่โสเกรงว่าแกจะไม่ชอบกันน่ะสิค่ะ ลูกสาวของโสเองก็
เป็นคนแปลกๆซะด้วย")
"อืม..นั่นน่ะสิแล้วจะทำยังไงกันดี เจ้าเตก็พิลึกไม่ชอบผู้หญิงซะด้วย"
("นั่นแหละค่ะ ที่โสโทรมาเนี่ย โสมีแผนค่ะ วันจันทร์ที่จะถึงเนี่ยมีงานราตีแฟนซีที่โรงแรมชองบูค่ะ")
"อ๋อโรงแรมเปิดใหม่ที่ทำสไตล์ปราสาทโรมันย้อนยุคใช่มั้ยจ๊ะ"
("ใช่แล้วค่ะคุณพี่ดา สถานที่นั้นน่ะโรแมนติกมากๆเลยนะค่ะ โสว่าเราก็ไห้ลูกๆของเราออกมาเจอมาทำความรู้จักไงล่ะค่ะ อีก
อย่างงานนี้มีเกมส์คู่รักฝ่าวงกตคว้ารางวัลด้วยค่ะ คุณพี่เห็นว่าไงล่ะค่ะ!")
"โฮะๆๆๆ เริ่ดมากค่ะคุณน้องโส เป็นความคิดที่เวรี่เวรี่กู๊ดไปเลยจ่ะ"
("โฮะๆๆเอาเป็นว่าตกลงตามนี้ใช่ม้ยค่ะคุณพี่")
"แน่นอนค่ะคุณน้องขา โอกาสอย่างนี้มีง่ายๆซะที่ไหน"
("ใช่แล้วค่ะคุณพี่ อย่าลืมนะค่ะ เริ่มงานสี่ทุ่ม มาให้ได้นะค่ะ")
"รับทราบค่ะคุณน้อง อย่าลืมพาลูกสาวมาให้ได้นะจ๊ะ"
("ค่ะคุณพี่ แล้วเจอกันที่งานนะค่ะ ")
"ค่ะๆคุณน้อง "
("มันต้องวิเศษแน่ๆค่ะคุณพี่ โฮะๆๆๆ")
"อยู่แล้วค่ะโฮะๆๆๆๆๆ"
("งั้นเดี๋ยวแค่นี้ก่อนละกันนะค่ะคุณพี่ พอดีโสมีธุระนิดหน่อย")
"ตามสบายเลยจ่ะคุณน้องโส"
("สวัสดีค่ะคุณพี่ดา")
"จ่ะ คุณน้องโส สวัสดีค่ะ"
แกร๊ก! ดารุรีวางโทรศัพท์ บนใบหน้าเหี่ยวย่นที่โบ๊ะแป้งหนาเป็นผนังกำลังฉีกยิ้มเป็นปลื้มอยู่ในใจ
กับเรื่องที่เธอแสนจะมีความสุข
"หึ! ทีนี้เจ้าเตจะได้พบคู่หมั้นซะที" เธอพึมพำออกมาและเดินไปนั่งที่โซฟา บรรจงขัดเล็บสีม่วงแวววาวต่อจากที่ทำค้างไว้ทว่า
เมื่อได้นั่งอย่างสงบเงียบไปสักพัก ทันใดนั้นเอง..
"เฮ่ย!! บอกแล้วไงอย่าเข้ามา ไอ้นนท์มาเอายัยพวกนี้ออกไปที!!"
"แหม คุณชายเตล่ะก็พวกหนูเห็นคุณเตเหนื่อยเลยจะซับเหงื่อให้แค่นี้เองค่ะ"
"แว้กกก ไม่ต้องไปไกลๆ" เสียงที่คุ้นเคย เสียงที่ทะเลาะกับสาวใช้บ่อยๆเมื่อกลับจากโรงเรียน เตชาผู้เกลียดสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า
ผู้หญิงยิ่งกว่าสัตว์ร้ายใดๆในโลก
"ฮึ่ย! น่ารำคาญชะมัดเลย" เตยังคงบ่นอุบเมื่อเข้ามาถึงห้องโถงที่ดารุรีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้หญิง(ชรา)เช่นเดียวกัน นั่งอยู่
"อ้าว! เตลูกรักกลับมาแล้วเหรอจ๊ะ" ดารุรีพูดเสียงหวานนัยน์ของเธอเมื่อมองดีๆจะพบว่ามีแผนการอะไรซ่อนอยู่
"อ่า..ครับ" เตพูดสงสัยในท่าทีของผู้เป็นแม่
"ไปทำอะไรมาล่ะลูก เหงื่อเงี้ยท่วมเชียว"
"ก็ซ้อมที่โรงยิมมาน่ะ ทำใมเหรอ.."
ฉึก!! "อ้ากกกกก" ตะไบเล็บเฉือนเข้ากลางหน้าผากของเต
"คราวหลังมีครับด้วยสิจ๊ะ" ดารุรีพูดไปและยิ้มให้เต สำหรับเตมันดูทั้งอำมหิตและน่ากลัวยิ่งนัก เขานึกอยู่ในใจว่านิสัยแบบนี้
เหมือนใครสักคน
"วันจันทร์ที่จะถึงเนี่ยตอนกลับบ้านว่างมั้ยลูก"
"เอ๋? ก็.."
"ถามไปงั้นแหละจ่ะ ถึงไม่ว่างก็ต้องไปงานราตีแฟนซีกับแม่ไห้ได้" ไม่ทันที่เตจะตอบดารุรีก็พูดเซอร์ไพรเต
"หา? ไปไหนนะ... ครับ"
"ไปงานราตีแฟนซีที่โรงแรมชองบูวันจันทร์ที่จะถึงน่ะ คู่หมั้นลูกก็จะมางานนี้ด้วยนะ"
"หา!! 0[]0" เตมีสีหน้าตะลึงปนกับอารมณ์หงุดหงิดทันที "แม่! ผมบอกเลยนะยังไงก็ไม่หมั้น ผมเกลียดผู้หญิงเข้าใจมั้ยครับ!"
"แล้วยังไงแกจะแต่งกับผู้ชายเรอะไง ไม่รู้แหละแม่ไม่สน!! - -+"
"แต่แม่ครับ..."
"ยังไงก็ต้องไป เข้าใจมั้ยจ๊ะ? ^-^*" ดารุรีแผ่รังสีอำมหิตเฉือดเฉือนเตแม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"มะ...ไม่ครับ ยังไงก็ไม่ไป!!" เตรวบรวมความกล้าปฎิเสธออกไป แม่จะทำอะไรเขาได้เล่า
"งั้นเหรอ-0-+" ดารุรีคว้าโทรศัพท์อย่างนุ่มนวลแต่แฝงด้วยบรรยากาศร้ายๆที่ทำไห้เตเกิดลางสังหรบางอย่าง
"ผ.อ. โรงเรียนสหเกรียงไกลเหรอค่ะ ดิฉันดารุรี สิงหโชคมหาชนกค่ะ อยากจะขอพูดเรื่องยุบชมรมคารา.."
"แว้กกกกกกกๆๆๆ ไปแล้วครับๆ แม่!!" เตชาไม่รอไห้ดารุรีพูดจบเขาเข้าไปคว้าโทรศัพท์จากแม่และวางมันลงไปอย่างรวดเร็ว
"ขอบใจจ่ะ^^" ดารุรีพูดจบก็ฮัมเพลงสบายใจเดินขึ้นบันใดที่ประประดาด้วยเลื่อมทองปล่อยไห้เตชายืนน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บใจ
"โว้ย! เซ็งว้อยยยย แม่ตัวแสบ...ยัยบ้าพีทนั่นด้วย(เกี่ยวไรเนี่ย)"เตโวยวายออกมาเหมือนคนบ้า แต่กระนั้นสาวใช้มากมายที่แอบ
ดูเขาก็ยังคงปลื้มในความหล่อเหลาจนเผลอปล่อยรังสีความต้องการให้เตรับรู้จนสยอง *0*!
--------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ โรงยิมคาราเต้ในเช้าวันต่อมา
"โอยยยย เหนื่อย ชิบ! "
"โหดเป็นบ้าเลย!"
"เนี่ยเรอะสมรรถภาพพื้นๆ" เหล่าสมาชิกต่างบ่นอย่างอิดโรยหลังจากฝึกสมรรถภาพต่างๆ ทั้งวิ่ง กระโดด คลาน วิดพื้น ม้วนตัว
และอื่นๆอีกมากมายนานร่วม สองชั่วโมงไม่ได้หยุดพัก(กัปตันได้แต่นั่งดู)
"อ้าว! เฮ่ ยังไม่หมดคลอสนะเฟร้ย" พีทตะโกนลั่นโรงยิม
"กะ..กัปตันคร้าบ พวกผมม่ายไหวแล้ว"ป๊อดพูดเหล่าสมาชิกพยักหน้าเอาเป็นเอาตาย
"เหลืออีกอย่างหนึ่งน่ะครับ กระโดดข้ามบาร์ อันสุดท้ายแล้ว(ไอนี่ก็ด้วยนั่งดูอย่างเดียว)"กิตรพูดพร้อมขยับแว่นไห้เข้าที่
"ใช่แล้ว ถ้าพวกแกฝึกเสร็จจะไปนอนพักนอนตายที่ไหนก็เรื่องของพวกแก ทว่า..คนที่โดดม่ายผ่านต้องซดไอนี่!!"
พีทพูดพร้อมกับโชว์เหยือกใบใหญ่ที่ใส่น้ำอะไรสักอย่างเขียวๆคล้ำๆ ดูน่าสยดสยองไม่เหมือนของที่กินได้
"มันคืออะไรเหรอครับกัปตัน" กิตรพูดท่าทางสนใจ
"น้ำผักสูตรพิเศษของอินูอิไงล่ะ การ์ตูนเรื่องเดอะปริ้นออฟเทนนิสน่ะ มีประโยชน์นาผสมด้วยผักล้วนๆ มีผักขม บล๊อคโคลี่ ใบมะกูด
ข่า ผักคะน้า หญ้าคา หญ้าแฝก ใบมะดัน กะหล่ำปลีด้วย ก็เอามันมาปั่นรวมกันใส่น้ำที่ละลายชูรสผสมลงไป อ้อ! ฉันเติมรสชาติไห้น่ากิน
ด้วยหอมหัวใหญ่สองลูกเชียวนา นอกจากนี้ก็ไม่ได้เจือปนปรุงแต่งรสชาติแต่อย่างใดเลย^^"
พีทสาธยายน้ำผักสุดสยองของเธอจนสมาชิกทั้งหลายกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงอย่างยากลำบากใบหน้าซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด
"งั้นก็รีบเข้าแถวกันเถอะครับ" กิตรพูดเหล่าสมาชิกต่างเกี่ยงกันเพื่อจะได้เข้าแถวหลังสุดโอ๊ตกับเตจึงถูกผลักไห้เป็นสองคนแรก
"น่ากลัวว่ะกินได้แน่เร้อ- -' " โอ๊ตบ่นอย่างกล้าๆกลัวๆ
" ทำเป็นป๊อดไปได้ไอโอ๊ตมันไม่เว่อเหมือนในการ์ตูนหรอก ก็คงเหมือนแกไปเล่นน้ำในคลองแล้วสำลักเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรน่ากลัว"
เตพูดด้วยความมั่นใจกอดอกท้าทายพีท
"เอ้าคนแรกเริ่มได้!!" กิตรให้สัญญาณ บอกไห้โอ๊ตวิ่งมากระโดดข้ามสิ่งกีดขวางที่สูง 150ซม.
"อ๊ะ! เดี๋ยวก่อน" พีทขัดจังหวะ " การโดดครั้งเนี้ยห้ามใช้ท่าพื้นๆนะ(การใช้มือเข้าช่วยในการกระโดดโดยการกดมือไว้ตรงบาร์และ
กระโดดข้ามไป)ต้องเป็นท่าลอยลมเท่านั้น(ไม่มีสิ่งใดโดนสิ่งกีดขวางไห้ตัวทั้งตัวลอยข้ามผ่านไป)มิชำนั้นก็ต้องซดแก้วนึงเหมือนกัน"
"ง่ะ -0-' "เหล่าสมาชิกต่างเหงื่อตกกันเป็นแถวมันเป็นเรื่องยากสำหรักการทำลอยลมสิ่งกีดขวางที่สูง 150 ซ.ม.
"ไปเลยไอโอ๊ตไม่ต้องกลัวแค่น้ำผักแค่เนี้ยไม่ตายหรอก จะแค่ไหนกันเชียวฉันจะแกล้งโดดไม่ผ่านไปซดเลยโธ่เอ๊ย!"เตพูดดังลั่นบอก
โอ๊ตและเหล่าสมาชิกที่กำลังผวาทั้งหลาย
"อ่า..งั้นก็ เริ่มได้!" กิตรพูดจบ โอ๊ตก็วิ่งชาตรด้วยความเร็วและกระโดด ทว่า..เขาเผลอใช้มือช่วย!!
ฟึบ!! "ฮ่า ผ่านแล้วโว้ยยย"
"ไม่ผ่านว่ะเพื่อน ลืมไปแล้วเหรอต้องลอยลม" กิตรบอกโอ๊ต
"อ๊ะ!! 0-0เวลล์แล้ว"
"เอ้าโอ๊ต น้ำผักแก้วนึงกระเดิมคนแรกเลยนะนายเนี่ย^.^ " พีทยื่นน้ำผักไห้โอ๊ตในความคิดของทุกคนแล้วเหมือนกำลังยื่นดาบไห้
โอ๊ตคว้านท้องตัวเอง
โอ๊ตมองดูน้ำผักเขียวๆคล้ำๆที่มีเส้นใยอะไรซักอย่างคล้ายๆหนวดแมลงสาป แค่ได้กลิ่นก็ชวนไห้อาเจียนทั้งยังแสบตาด้วยฤทธิ์ของ
หัวหอมใหญ่ที่ปั่นไม่ละเอียด เขากลืนน้ำลายก่อนรวบรวมความกล้าท่ามกลางสายตาลุ้นระทึกของทุกคน
"อุบ!0+0' " แค่เพียงจิบเข้าไปเขาก็ตาเบิกโพลงหน้าเขียวซีด
พลั่ก!! พีทรู้ทันจับแก้วกรอกโอ๊ตจนหมดแก้วทันที "อย่าเพิ่งคลายออกมาซี่เสียของนะเฟร้ย- -+"
ทันใดนั้นเองโอ๊ตก็คอตกทุกอย่างดูมืดมน เขาหยุดกระทำทุกสิ่งทุกอย่างเกิดความเงียบขึ้นในที่สุด
"ฮะ..เฮ่ย! เป็นไงบ้างวะโอ๊ต" กิตรถามด้วยความเป็นห่วงและสะกิดโอ๊ตเบาๆ ทันใดนั้น!!
"อะ..อ่อกๆ แอ่ก!" โอ๊ตลงไปดิ้นทุรนทุรายเหมือนกำลังจะตาย ตาเหลือกน้ำลายฟูมปาก - -
"เฮ่ยอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะเว้ย เดี๋ยวข้าพาไปห้องพยาบาล!"กิตรพูดอย่างลนลาน
"เอ่อ..ไอกิตรฉันว่าอย่าเพิ่งพาไปห้องพยาบาลเลยไปห้องน้ำดีกว่า"
"เอ๋? ทำไมเหรอกัปตัน" กิตรถามด้วยความสงสัยเช่นเดียวกับคนอื่นๆรวมทั้งโอ๊ตด้วย
"คือ...ฉันเพิ่งนึกได้ว่าใส่ยาถ่ายชนิดรุนแรงไปด้วยน่ะ" พีทพูดสีหน้านิ่งเฉย
"หา!!? ...อะ..อ่อกๆ" ปู้ด! โอ๊ตอุทานพร้อมอาเจียนตามด้วยเสียงลมภายในถ่ายเทออกมา
"แว้กกกกกไม่ไหวแล้ว อ่อก อ้วก!" ปู้ ด ปุ ปุ๋ง โอ๊ตวิ่งปรี่ไปห้องน้ำอย่างรวดเร็วโดยมีเสียงอาเจียนและผายลมปนกันไปไม่ขาด
สาย จนเหล่าสมาชิกปิดจมูกันแทบไม่ทัน สีหน้านั้นก็ยิ่งซีดและสั่นผวา
"เอาล่ะคนต่อไป^^+" พีทหันมาพูดกับเหล่าคนที่เหลือซึ่งหน้าซีดเหงื่อตกไปตามๆกัน
"ระ..เริ่มได้!" กิตรพูดเสียงอู้อี้ยังไม่หายเหม็น
"ไม่..ไม่..เด็ดขาด ยังไงก็ไม่กิน!!-*-" เตพึมพำก่อนวิ่งสุดกำลัง
ย่าห์!! ฟ้าววววว ขาทั้งสองข้างสปริงกล้ามเนื้อและดีดร่างทั้งร่างถลาลมข้ามผ่านบาร์ไปได้อย่างงดงาม
"เฮ้อ...โล่ง" เตถอนหายใจโล่งอกทันทีที่ขาทั้งสองลงถึงพื้นอีกฝั่งอย่างปลอดภัยปราศจากความเสี่ยงของน้ำผักสูตรพีท(ใส่ยาถ่าย)
"เฮ่ยไอ้เตไหนเอ็งบอกจะแกล้งไม่ผ่านไงเล่าT0T" แดนท้วงทั้งน้ำตา
"ใช่ๆไอ้โกหก"
"ไอเวลล์เอาตัวรอดเชียวนะเอ็ง
"ไอ้บ้าเอ๊ย!"
"แน่จริงก็ซดซีวะT-T" เสียงทักท้วงของคนในยิมดังระงมอย่างไม่พอใจปนกับสีหน้าเศร้าสลด
"เรื่องอะไรล่ะ ใครจะไปกินไอ้น้ำนรกนั่นเล่า!!" เตเถียงกลับหอบหายใจแฮ่กๆลืมคำพูดที่พูดไว้จนหมด
"หึ! น่าเสียดายนะ- -+" พีทพูดก่อนจะไห้สัญญาณสาไห้โดดคนต่อไป "สากินน้ำนี่เหอะนะอร่อยจะตาย"
"อ่า..- - ไม่ล่ะค่ะกัปตันขอทีเหอะค่ะ" สาพูดก่อนจะกระโดดข้ามผ่านไปอย่างสวยงามแต่มีเสียหลักเล็กน้อยตอนลงพื้น
แต่เมื่อถึงคนต่อมา
"แอ๊ฟฟฟฟ"
"ไม่ผ่าน! " กิตรประกาศลั่น
"อะ^^" พีทยื่นน้ำผักแก้วใหม่ และ..
"อ้วกกกกกกกกอุแหวะ" ปู้ดดดดด!! เหตุการณ์เช่นนี้คร่าชีวิตเหล่าสมาชิกไปเป็นจำนวนมาก และไม่นานห้องน้ำทั้งของชาย
และคนพิการก็ถูกจองรอต่อคิวพร้อมเสียงผายลมแซ่เซ็งดังลั่นไปทั่ว และต้องโทรเรียกรถดูดส้วมในไม่ช้า
ครึ่งชั่วโมงต่อมา...
เหล่าสมาชิกชมรมต่างนอนแผ่หลาหมดแรงปากซีดผอมเซียวกันถ้วนหน้ามีเสียงครางโอดโอยเป็นระยะ ขณะที่พีทเขียนตารางการ
ด้วยสีหน้าเฉยชาไม่รู้สึกอะไร ส่วนกิตรก็ยังคงสังเกตน้ำผักที่เหลืออย่างละเอียด(แต่ไม่กล้ากิน)
"เฮ่ยใครเอาทีวีมาฟร่ะ" แดนเดินกุมบั้นท้ายตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบากไปถึงเจ้าทีวีตัวหนึ่ง
"ขะ..ของผมเองลูกพี่"ไอ้ผอมพยายามเปล่งเสียงบอกลูกพี่
"เองเอามาไมวะ"
"คือผมนัดกับไอ้แกลบว่าจะเอามาดูหนังโป๊น่ะ"ไอ้ผอมพูดอย่างอายๆสีหน้าแดงก่ำปนกับหื่นกาม
"เหี๊ยะๆ งั้นก็เอามาซีฟร่ะ" แดนพูดหัวเราะเบาๆ
"ไม่ได้แล้วหล่ะลูกพี่ผมไห้ไอผอมเอาทีวีมา แล้วผมเอาเครื่องเล่นแต่ลืมไปว่าใครจะเอาหนังโป๊มา" แกลบพูดอย่างครุ่นคิด
โป้กๆๆๆ "โอ๊ยยยย!!" ลูกพี่แดนสั่งสอนลูกน้องด้วยอารมณ์โทสะกับความโง่ของลูกน้อง
"ไอฟายเอ๊ย! หมดอารมณ์กันพอดี ดูรายการอาหารสวาทของน้องปู ไปท์ยาคนสวยก็ได้อิอิ" แดนเอาสายทีวีเสียบปลั๊กและเปิด
ไปที่ช่อง 6ทว่า..
แอ๊ฟฟฟ!! เตใช้กำลังขาถีบแดนจนหัวทิ่มและแย่งชิงรีโมตมา
"เฮ่ย! ไอเตอยากมีเรื่องเร..อุ๊ฟ!!" หมัดของเตปล่อยเข้าปากแดนไปที และเขาก็เปิดไปที่ช่อง 13ทีวีเพื่อเธอก่อนจะนอนเท้าศรีษะอย่าง
สบายใจ
//"มาถึงข่าวกีฬาเยาวชนกันบ้างนะค่ะ ก็อย่างที่ทราบกันทางสมาคมคาราเต้โดของไทยได้ร่วมมือกับทางสมาคมคาราเต้เยาวชน
ประเทศญี่ปุ่นจัดการแข่งขันกระชับมิตรของกลุ่มเยาวชนค่ะ รุ่นอายุ 16-18ปีโดยทางประเทศไทยของเราได้ไห้ชมรมคาราเต้ทั่ว
ประเทศส่งรายชื่อมาร่วมจับสลากตามความสมัครใจ เราจะจับสองทีมเพื่อมาแข่งกันเป็นตัวแทนประเทศไทยนะค่ะ..."//
สาวสวยนั่งประกาศข่าวด้วยเสียงหวานและไพเราะในจอแก้วเพื่อกระกาศข่าวสารให้ผู้ชมได้รับรู้
"เออจริงด้วย การแข่งขันประชับมิตรกับพวกยุ่นปี่" สมาชิกบางคนเริ่มบทสนทนา
"นั่นสิอยากรู้จังเลยใครจะได้แข่งคัดตัวแทนบ้างน้า"
"โรงเรียนปธุมวิไลแชมป์คาราเต้นั่นคงได้ล่ะมั้ง ถ้าเขาจับสลากได้นะ"
"ถ้าแข่งกับโรงเรียนสวนพิกุลก็ไม่แน่ล่ะว้า"
"นั่นสิครับน่าลุ้นจังเลยใครจะได้เป็นตัวแทน ว่ามั้ยครับกัปตัน!" ป๊อดหันเหมาขอความคิดเห็นของพีท
"อ๋อไอนั่นน่ะเหรอ ฉันส่งรายชื่อโรงเรียนเราไปร่วมจับสลากแล้ว" พีทพูดหน้าตาเฉยยังคงเขียนอะไรบนตารางอยู่
"หา!!?" คนทั้งยิมเปล่งเป็นเสียงเดียวกันก่อนจะเกิดความเงียบที่แฝงด้วยอารมณ์ตะลึง
"ฮ่ะๆๆ แหมทั่วประเทศก็ส่งไปตั้งหลายโรงเรียนยังไงก็โดนโรงเรียนหรอกครับ"ป๊อดพูดขึ้นมา
//"เอาล่ะค่ะเราได้รายชื่อที่จับสลากมาสองโรงเรียนแล้วค่ะ! อยู่จังหวัดเดียวกันด้วย นั่นก็คือจังหวัดปทุมธานีค่ะคุณผู้ชม"//
"เฮ่ย!!" เหล่าสมาชิกอุทานด้วยความตกใจเป็นครั้งที่สอง
"ตกใจอะไรกันนักกันหนา ไม่ฟลุ๊คขนาดนั้นหรอกน่า " เตพูดแต่ถึงกระนั้นเขาเองก็ยังหวาดๆ
//"ค่ะ งั้นก็ขอประกาศเลยละกันนะค่ะ ได้แก่โรงเรียนปธุมวิไล!! กับ..."// คนในยิมต่างปิดปากเงียบไม่มีเสียงอะไรเลย
//"โรงเรียนสหเกรียงไกลค่า แหมเป็นการจับคู่ที่ห่างกันราวฟ้ากับดินเลยนะค่ะ โรงเรียนโนเนมอย่างสหเกรียงไกลคงสู้ไม่ได้
หรอกจริงมั้ยค่ะผู้ชม..."//
"แว้กกกกก!! โครดฟลุ๊ค!" เหล่าชมรมต่างทั้งช็อคและตกใจกันยกใหญ่มีเสียงฮือฮาไปทั่ว
"ตายแหน่คราวนี้"
"ง่ะโรงเรียนปธุมวิไลด้วยT-T"
"ยัยนักประกาศข่าวยังแช่งพวกเราเลยอ่ะ"
"จะให้แข่งกะแชมป์สามสมัยเนี่ยนะ"
"เวลล์เอ๊ย! จะทำยังไงดีล่ะทีนี้"
"เอ่อคงไม่เป็นไรหรอกครับยังพอมีเวลาไม่ได้แข่งพรุ่งนี้มะรืนซะหน่อยล่ะ(มั้ง)^^;"ป๊อดพูดปลอบ
ใจคนทั้งยิม
"เออนั่นสิ อย่างน้อยก็คงมีเวลา"
" คงต้องฝึกกันซะหน่อย อย่างน้อยจะได้แพ้ไม่น่าเกลียด"
"นั่นดิค่อยโล่งใจหน่อย"
"ว่าแต่แข่งวันไหนเหรอครับกัปตัน"
"เขาบอกแข่งพรุ่งนี้น่ะ" พีทตอบสีหน้าไร้ความรู้สึก
"หา!!?" เสียงนี้ดังลั่นยิมจนพีทตกใจ และเมื่อมองดูก็เห็นคนในยิมอ้าปากค้างตาถลนเหงื่อใหลโชก บ่งบอกว่าช็อคกันหมดกับคำ
ตอบสั้นๆง่ายของพีท พรุ่งนี้!!
"อะ...อะไรกันพวกแก(- -')"
"ถ้างั้นสาขอลงด้วยนะค่ะกัปตัน"
"อื้มๆ สากับฉันยกเว้นไว้ ลงแข่งแน่ๆส่วนคนอื่นๆฉันเอาตารางการคัดคนลงแข่งไว้แล้ว - -+"พีทพูดชูฟิวเจอร์บอร์ดที่เขียนว่า
'สู้กันเองทั้งหมดเหลือรอด 5 คนสุดท้ายได้ไปแข่ง'
"ที่นั่งจัดตั้งนานมันง่ายอย่างนี้เองเหรอครับ" สมาชิกคนหนึ่งพูดขึ้น
"หึๆ งี้ก็สวยเด้ ปธุมวิไลเรอะพ่อจะอัดให้เดี้ยง" เตพูดหักข้อนิ้วดังเปราะๆ
"เฮ่ยไอเตงั้นคืนนี้ข้าไปนอนบ้านเอง ไปฝึกกะเองแล้วกันนะ ชักมีไฟแระ"โอ๊ตพูดบอกเต
"ดู๊ดู..ดูสิครับลูกพี่ มันมั่นใจมากว่ามันจะได้ไปแข่ง" ไอ้แกลบพูดใส่ไฟให้แดน
"จัดการมันเลยลูกพี่ พวกเราต่างหากทีฝีมือสูสีกับปธุมวิไล"ไอผอมเสริม"
"อ้าวไอจ้าดหง่าวเห็นพวกข้าเป็นแค่ตัวประกอบเรอะไง(ก็เป็นจริงๆ)"เหล่าสมาชิกคนอื่นต่างพูดขึ้นมา
"เงียบๆแต่ซุ่มนะเฟร้ย"
"เวลล์เอ๊ย! ลุยกันเลยดีกว่าหวะ" และแล้วบรรยากาศในโรงยิมก็เต็มไปด้วยแรงโทสะ เสียงกึกก้องด่าทอกันไปมา
"งั้นก็เริ่มกันเลยดีกว่า ผมก็จะแข่งด้วย!!"กิตรพูด และแล้วสมรภูมิรบขนาดย่อมก็เริ่มขึ้น
แย้กกกกกกก ย่าส์ ฮ่าห์ ตายซะ!! ว้ากกกกกกกกกกก เฮอฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮออออออ!! ฝุนควันที่มาจากไหนซักแห่งได้ฟุ้งโขมง
ให้บรรยากาศการทำสงครามโดยที่พีทและสานั่งดูละครเรื่องยัยไบบ้าพร้อมกินขนมเซมเบ้ไปพลาง
"อุเรี้ยยยยยย ฮ่าๆ" แดนหัวเราะเมื่อถีบใครซักคนได้
"แอ๊ฟฟฟฟ!" แล้วเตก็ดับความหวังของแดนด้วยลูกถีบแบบเดิมก่อนจะไปล้มคู่ต่อสู้คนต่อไป
"ย้ากกกกกกกกว้ากกกกกกก" โอ๊ตใช้ลูกเตะและแทงเข่าอย่างที่เขาถนัด ส่วนกิตรก็ใช้ท่าพื้นฐานได้อย่างคล่องแคลล่ว
การต่อสู้ของเหล่าสมาชิกชมรมดำเนินต่อไปอย่างนองเลือดเสียงการกู่ร้องดังไปถึงข้างนอกจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
ชมรมนี้เลย และเมื่อเวลาผ่านไปครึ่งชัวโมง.. ผลก็เป็นไปตามที่คุณผู้อ่านคาดการไว้
"เด่อเอ๊ย" เตพูดก่อนปัดฝุ่นที่มือ
"วันนี้เอากระสอบทรายออกมาด้วยนะไอเต"โอ๊ตพูด
"เหนื่อยเหมือนกันนะครับเนี่ย"กิตรพูดขยับแว่นให้เข้าที่
"ขอโทษด้วยนะครับผมอยากลงแข่งร่วมกับกัปตันน่ะ"ป๊อดพูดก่อนจะเตะคู่ต่อสู้คนสุดท้ายจนน้ำลายฟูมปาก
"หืม? เสร็จแล้วเรอะ" พีทหันมาดูเป็นครั้งแรก
"อืม..มีพี่เต ไอหน้าประจวด ไอแว่น แล้วก็ไอถึกดำค่ะ" สาพูด
"ยัยเด็กปากเฉีย! ใครเป็นไอหน้าประจวดห๊า-*-"โอ๊ตพูดเตรียมจะเข้าไปหาสาแต่กิตรห้ามไว้
"เด็กก็คือเด็กอย่าถือสาไปเลย"
"อ๊ายย!>< ฉันไม่ใช่เด็กนะอายุ 16 แล้วน้า"สาเถียง
"เอ่อ..พอๆเถอะครับเราพูดเรื่องนี้กันต่อดีกว่า คนที่เหลือรอดมีแค่นี้แหละครับกัปตัน"
"ง่า..ผะ..ผมด้วยครับ โอ๊ส!" เด็กหัวเกรียนที่ดูธรรมด๊าธรรมดาพูดขึ้น เขาเป็นบุคคลที่ไม่มีใครสนใจไม่อยู่ในสายตาทำหน้าที
ตัวประกอบมาตลอด
"นายเป็นใครน่ะ"แม้แต่พีทก็ไม่รู้จักเขา
"ง่ะT-T ผะ..ผมธีระเดช ปี 2 ครับ"
"ฉันเรียกนายไอจืดแล้วกันนะ เอ้ามาลงรายชื่อซะพวกแก ฉันไปขโมยวีดีโอการแข่งของปธุมวิไลมาให้แล้ว"
"พิรภา..วันวิสา...ศิรศักดิ์...เตชา....ชิราวุฒ....แล้วก็นาย ไอป๊อดชื่อ อรรถพลใช่มั้ย?"กิตรถามป๊อดก่อนที่เขาจะพยักหน้า
"เอาล่ะครบแล้ว!" กิตรยื่นไห้พีท
"เอ่อผะ..ผมด้วยครับ"ธีระเดชหรือจืดพูดขึ้นแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยินเขา
"ว่าแต่กัปตันเอาวีดีโอมายังไงค่ะ"
"เชอะ! ขี้ขโมยนี่หว่า"เตพูด
"หยุดเลยไอเบ๊ไข่ห้อยแกไปซื้อโคล่ามา 2 ป๋องด่วน"
"ฮ่าๆๆๆกัปตันตั้งชื่อให้แกน่ารักดีว่ะ"
"ไอโอ๊ตอยากโดนถีบใช่มิ--+"
"เอาน่าๆรีบไปซื้อเถอะไอเต.."กิตรบอก
"กัปตันชอบกินโคล่าเหรอครับเนี่ย"ป๊อดพูด
"กัปตันคร้าบบบยังไม่ได้ลงชื่อโผมTT0TT"จืดที่ถูกลืมแทรกขึ้นมา
"แกเป็นใครน่ะ??" ทั้ง 6 คนพูดเป็นเสียงเดียวกัน
ปุ! เสียงปบมืออย่างนึกอะไรขึ้นมาได้ของพีท
"อ๋อจริงสิ ยังไม่ได้ลงชื่อไอ...แกชื่ออะไรนะ"พีทถามจนคนจะตอบต้องน้ำตาใหล
"ธีระเดชครับ" ตัวประกอบผู้น่าสงสาร คงเป็นการยากเสียแล้วที่จะเข้ามาเป็นตัวหลัก พีทได้นำวีดีโอการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ
ของโรงเรียนปธุมวิไลแชมป์สามสมัยมาเปิดดู เหล่าสมาชิกที่แพ้ในสมรภูมิต่างคลานด้วยความยากลำบากมาร่วมดูด้วยบ้างก็ใส่ยา
ทำแผลกันไป
เหตุการณ์ที่มาอย่างกะทันหันไม่ทันตั้งตัว การแข่งคัดตัวแทนประเทศไทยเพื่อไปแข่งกระชับมิตรกับเยาวชนญี่ปุ่นจะเป็นอย่างไร
ต่อไป สหเกรียงไกลต้องเจอศึกหนักเสียแล้ว
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
อย่าลืมเม้นกันนะคร้า
ความคิดเห็น