คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 ฉายากัปตันปริศนา
ตอนที่ 4 กัปตันปริศนา
ร่างกายที่สมบูรณ์พร้อมและการ์ดอันไร้ช่องโหว่ของป๊อดช่างสร้างความกดดันไห้กับเตเป็นอย่างมาก เขากลืนน้ำลายสองเอื๊อกในขณะที่เหงื่อใหลเป็นธารน้ำบนใบหน้าเนียนใสที่รูปคิ้วขมวดอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าไม่เข้ามาผมจะเข้าไปแล้วนะครับ” เขาพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม ทันใดนั้นเองด้วยรูปร่างอันกำยำและใหญ่โตจนเตไม่เฉลียวใจว่าเขาจะว่องไวได้มากพริบตาเดียวที่พุ่งเข้าหาเตด้วยความเร็วเขาใช้ฟรุ๊คเวิร์กสับตัวไปมาถาพที่ติดตาทำไห้เตมองเห็นเป็นหลายร่าง
ฉับ! แอ๊ฟ!! สันมือที่ดำและแข็งแกร่งเข้าฟันที่ต้นคอกระทบถึงประสาทตาของเต อาการพร่ามัวเกิดขึ้นชั่วขณะ
“ย่า-----ส์” เฟี้ยวววว!! ตุบ อุ๊ก!! เข่าอันทรงพลังที่อยู่ใต้ท้องพุ่งขึ้นมาในขณะที่ประสาทรับรู้ของเตกำลังชาเขาโดนอัดด้วยเข่าจนตัวงอเหมือนกุ้ง
ตุบ! มือของเตยันพื้นด้วยความจำเป็น ก่อนจะพยุงตัวอย่างยากลำบาก
“1 วาสะอาริผมว่าคุณยอมแพ้เถอะ” ป๊อดพูด
“ยังหรอกน่า! ไอ้ตูดหมึก ฉันยังไม่เป็นไร” เตฝืนใจทรงตัวตั้งการ์ดอีกครั้ง ทันใดนั้นเขาใช้เสต็บเท้าพุ่งด้วยความเร็วทำทีจะต่อยหมัดตรงแต่กลับเลี้ยวไปด้านหลังกลับตัวจะแบ็คคิกฝ่ายป๊อดรู้ทันจึงก้มตัวเล็กน้อยหันกลับมาพุ่งหมัดใส่
เฟี้ยวววว เตหลบได้เขากระโดดถอยหลังมาตั้งหลักอีกครั้ง ชายคนนี้ไม่ธรรดาอย่างที่คิดไว้ เราต้องหาจุดอ่อนของเขา เมื่อคิดได้อย่างนี้เตเลิกตั้งการ์ดเขาชักใบหน้าไห้กลับมาว่างเปล่าเหมือนไม่มีความรู้สึกแต่ใจกำลังว้าวุ่นกับการประเมินจุดด้อยจุดเด่นของป๊อดอยู่
เตเดินเข้าไปโดยไม่ตั้งการ์ดอย่างไม่กลัวอะไรทำไห้ป๊อดรู้สึกงงและเดาความคิดของเตไม่ออกว่าจะบุกมาอย่างไร เมื่อเข้ามาใกล้ในรัศมี 2 เมตรป๊อดกำหมัดแน่นเตรียมจู่โจมข้อเท้ายกขึ้นเพื่อการง่ายในการสะบัดข้อ เขาเดินเข้าไปเรื่อยๆทุกที ทันใดนั้น!!
“ย่า!! ส์” ทันใดนั้นป๊อดก็พุ่งหมัดรัวเข้าที่เต เขาเคลื่อนหลบด้วยการอย่างง่ายดายสายตาจดจ่อแต่เพียงดวงตาของป๊อดที่อาจหลุดสารภาพจุดอ่อนของตัวเอง
ลูกเตะสวนขึ้นแทนหมัดเตหมุนตัวกลับจะศอกใส่ป๊อดเกือบเสียหลักเขาคว้าหมัดขวาจะอัดใส่หน้าเตล้มตัวหลบลงมาก่นอคุกวงในจะเสยคางขึ้นทว่าป๊อดกระโดดตัวไปข้างหลังได้ทัน เตไม่รอช้าเขาพุ่งเข้าไปอีกแต่ไม่ทันที่ป๊อดจะง้างหมัดออกมาสู้เตกลับกระโดดไปตั้งหลักพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"ฮ่าๆๆ ในที่สุดฉันก็รู้แล้วจุดอ่อนของแก" เตพูด เขาตั้งการ์ดซ้ายที่ไม่ถนัด
"อย่าล้อเล่นน่า ผมไม่มีจุดอ่อนหรอกครับ" ป๊อดพูดแต่ในใจเริ่มสั่นคลอน แต่ก็ปลอบใจตัวเองไปพลางว่านี่อาจจะเป็นกับดักของมันก็ได้
"หึ! ก็ได้ผมจะแสดงไห้ดูว่าจุดอ่อนของคุณน่ะเป็นยังไง" พูดจบเตก็เต้นฟรุ๊คเวิร์คทันทีเขาสับเท้าไปข้างหน้าทำท่าจะปล่อยหมัดตรงแต่แล้วก็หมุนตัวกลับจะใช้ศอกป๊อดตั้งการ์ดเตรียมรับซอกขวาทว่าในขณะที่หมุนตัวเขากลับใช้ท่าเท้าตะปบหน้าจนป๊อดเซไปต้องคุกเข่าลง
"1 วาสะอาริ เท่ากันแล้วสินะ ที่ฉันได้คะแนนเนี่ยมันเป็นผลพลอยได้มาจากการป้องกันตัวในการปิดจุดอ่อนของแกไงล่ะ" เตพูด เขากระโดดด้วยความเร็วพุ่งไปด้านหลังจะใช้ฝ่ามือดัดตนป๊อดสะบัดแบ็คคิกเตก้มหัวหลบและโผล่อีกทีเสยหมัดเข้าที่ลิ้นปี่ตามด้วยหมุนศอกเข้าที่หน้า
ผลั่ก!! อ๊ากกกกกกกกก ตู้มมมมมมมม!
"ฉันชนะแล้ว! " เตพูดในขณะที่ป๊อดปลิวไปติดข้างฝาสายตาทุกคู่ของคนในโรงยิมจ้องที่ป๊อดและเต ปากเปิดกว้างอ้าลงมาบางคนมีน้ำลายไหลออกมาด้วย
"ดูเผินๆเหมือนแกจะเป็นพวกชอบต่อสู้ประชิดตัว แต่ฉันเอะใจอยู่แล้วที่แกเคลื่อนไหวได้รวดเร็ว สิ่งนั้นแกไม่ได้เอาไว้เพื่อเข้าวงในของศัตรูแต่เอาไว้เพื่อหลีกเลี่ยงการประชิดตัวใช่มั้ยล่ะและที่ฉันได้ทดสอบไปแกใช้ลีลาของการต่อสู้ในระยะไกล ฮ่าๆๆๆ คนมันอัจฉริยะอ่ะนะ" เตพูดมือท้าวสะเอวหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
คลืน! ตึง.. ป๊อดลุกขึ้นมาจากกองเศษไม้ที่ถูกแรงกระแทกจากเขาพังซะป่นเละ
"ผมยอมรับ ผมแพ้คุณแล้วครับ" ป๊อดพูดในขณะที่ทุกคนกำลังตะลึงเตเองก็เช่นกันเขาอ้าปากหวออย่างไม่เชื่อสายตาว่าโดนจุดตายไปซะขนาดนั้นทำไมยังลุกขึ้นมาได้อย่างไม่ประสีประสามีแค่เลือดไหลออกมาทางจมูกเท่านั้น
"เอาล่ะตั้งแต่นี้ต่อไป ฉันคือกัปตันของที่นี่" เตพูด
"คงไม่ได้หรอกครับ! กฎของที่นี่จะเป็นกัปตันได้ต้องประลองกับกัปตันคนเก่าไห้ชนะเสียก่อน"ป๊อดพูดขึ้น
"ก็ใช่ไงที่ฉันพูดน่ะ ยังไงฉันก็ชนะอยู่แล้วแหละ"เขาพูดอย่างมั่นใจแต่อารมณ์เริ่มหงุดหงิด เขาเอาชนะคนทั้งยิมได้ขนาดนี้ยังจะมีใครที่เหนือกว่าอีก
"ผมเชื่อยังไงก็ไม่มีใครล้มกัปตันของเราได้หรอก" ป๊อดพูดจบคนทั้งยิมต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย
"ดูพวกแกศรัทธากัปตันนั่นซะเหลือเกินนะ"เตพูดเขาเริ่มเมื่อยจนค่อยๆหย่อนก้นนั่งลงป๊อดก็เขามานั่งอยู่ใกล้ๆคนในโรงยิมก็เขยิบมาเช่นกัน
"ใช่แล้วครับ!" ป๊อดกำมือทำหน้าศรัทธาเต็มที่ "กัปตันของเราเก่งที่สุด"
"กัปตันของแกเป็นคนก่อตั้งที่นี่รึไง"
"เปล่าครับ กัปตันเพิ่งย้ายมาเมื่อ เดือนที่แล้ว แต่วีระกรรมของกัปตันเป็นอะไรที่เราประทับใจมาก"
"ฉันไม่เห็นว่าหมอนั่นจะประเสริฐตรงไหนดีแต่เล่นขี้โกงผิดกติกา อยากจะรู้เหลือเกินว่าไอ้ขี้โกงนั่นมันทำยังไงพวกแกถึงเป็นแบบนี้นะหึ! "เตถาม
"ถ้าคุณอยากจะรู้ผมจะเล่าการมาของกัปตันไห้ฟังก็ได้" ทุกคนเริ่มเขยิบเข้ามาเพื่อจะได้ฟังชัดๆรวมทั้งโอ๊ตด้วย
เมื่อเดือนที่แล้ว ณ โรงยิมคาราเต้
ในวันที่แดดร้อนจัดวันหนึ่ง ป๊อด กัปตันรูปร่างกำยำกำลังเคี่ยวเข็ญสมาชิกคาราเต้ทุกคนไห้ฝึกท่าหมัด ตบ ตี จิก เตะ ศอก ถีบและอื่นๆสารพัด
"เอ้า! แข็งขันกันหน่อยอีกไม่กี่เดือนการแข่งคาราเต้ก็จะมาถึงแล้วไม่อยากไปทั่วประเทศกันรึไง!!"
ย่าส์ ฮ่า! ตุบๆ พลั่กฃ!! โป้งป้างๆ เสียงการซ้อมกระสอบทรายและชกลมดั่งกระหึ่มไปทั้งโรงยิม แต่ทันใดนั้นเอง
ปัง! เสียงประตูโรงยิมที่ไม่ได้ล็อคเอาไว้ถูกถีบจนหลุดออกมาทั้งประตู ฝุ่นควันตลบอบอวลจนเห็นเพียงเงาของผู้กระทำการนี้ที่มีหลักฐานคาตาการตั้งขาขึ้นหลังจากจากถีบอะไรซักอย่างแล้ว
"เฮ่ย! ใครพังประตูฟร่ะ!"ป๊อดพูดอย่างเดือดดาลและเดินออกเข้าไปเพื่อจะดูว่าใคร
"แกเป็นใครห๊า" ป๊อดพูดกับคนปริศนา
"ฉันชื่อพีท! " บุคคลปริศนาพูดขึ้นและวางการ์ดลงฝุ่นควันยังคงลอยคว้างพร้อมสายลมที่เสมือนเอฟเฟ็คในหนังบู๊
"แล้วแกมาทำอะไรที่นี่กล้าดียังไงมาพังประตูโรงยิม อยู่ห้องไหนบอกมา อายุเท่าไหร่จะมาสมัครเป็นสมาชิกรึไง"
"ฉันม.5/2 อายุ16ปีมาสมัครเป็น กัปตัน!! "
"แกแน่มากนะที่จะฆ่าตัวตายด้วยวิธีแบบนี้น่ะ" ป๊อดพูดขณะหักข้อนิ้ว
"กฎของที่นี่คนที่จะมาสมัครเป็นกัปตันได้ต้องอยู่ ม.5 แต่ไม่ได้กำหนดว่าต้องอายุเท่าไหร่ ข้อที่สองต้องต่อสู้เอาชนะกัปตันคนปัจจุบันไห้ได้ แต่ฉันไม่สนกฎข้อนี้หรอกนะ" เขาพูดและเดินก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปประจัญหน้ากับป๊อด
"ถ้าไม่กลัวจนหัวหดหรือหย่านมแม่มาแล้วก็เชิญพวกเศษสวะอย่างพวกแกเข้ามาพร้อมๆกันทั้งหมดนั่นแหละ!"
"แย้กกกกกกกก!! ว่าไงนะ อยากลองดีนักใช่มั้ย" ผู้คนร้องเป็นเสียงเดียวกันบวกกับความหงุดหงิดที่ฝึกหนักนานกว่าชั่วโมงพวกเขาเลยกรูเข้าหาบุคคลปริศนาด้วยความเดือดดาล
การพูดที่หยามเหยียดของบุคคลปริศนาทำไห้คนทั้งยิมร่วม 40 คน ออกลวดลายลีลาคาราเต้รวมทั้งป๊อดด้วย บุคคลปริศนากระโดดขึ้นกลางอากาศเขาเหยียบหัวคนในยิมเป็นทางเดือนไปเรื่อยๆจากนั้นกระโดดลงมากลับตัวถีบจนล้มลงไปไม่น้อย
ย้ากกกกกกก! แอ๊ฟ โอ๊ยยยยยตาฉาน
เขาปล่อยหมัดตรงที่แฝงการจิกตาเข้าไป ไม่หยุดแค่นี้เขาไล่เตะ(ไข่)คนอีกจำนวนมากซึ่งพูดไปพลางว่านี่แหละท่าถนัด เธอควักสนับมือมากำไว้ไห้โผล่เฉพาะปลายหนาม
"ฉันได้ฉายาว่าหมัดเฉือนคมดั่งใบมีด" เธอพูดและสาธิตกับคนใกล้ตัว4-5คนที่มีแผลเพราะหมัด(สนับมือ)
อ้ากกกกกกกกกกก
"โหแสดงว่าหมัดเร็วและแรงมากเลยเหมือนใช้มีดกรีดเลย" เสียงซุบซิบของคนที่เหลือดังขึ้นและลังเลที่จะพุ่งเข้าไปยังคงล้อมวงอยู่ด้านนอก
"นี่ๆ เห็นแค่นี้ก็กลัวกันแล้วรึไงเอางี้เรามาประลองกันดีกว่ากับพวกแกที่เหลืออยู่ไห้พวกแกเข้ามาพร้อมๆกันด้วยใช่วิชาคาราเต้สายคาบูรางิ" เขาพูดซึ่งทั้งต่างก็พยักหน้าและพุ่งเข้าหาโดยทันที
ย่า........ส์!!
เฟี้ยว พลั่กๆ ตุบ!! เขากระโดดลอยตัวอีกครั้งพุ่งไปด้านหลังของคนแรกและต่อยหมัดที่โผล่ข้อนิ้วกลางซึ่งผิดกติกาเพราะการทำเช่นนี้ทำไห้อาการบาดเจ็บรุนแรงมากซ้ำยังชกเข้าที่หลังหัวผิดกติกาอย่างหนักมีผลไห้ชายผู้โชคร้ายคนนั้นสลบเหมือดทันทีทำไห้คนที่เหลืออ้าปากค้าง
"เฮ่ย! ชกหลังหัวผิดกติกานี่"
"นี่คือการต่อสู้ของนักคาราเต้อย่างพวกแกน่ะรึ!! การต่อสู้ที่มีกติกาบ้าๆบอๆแบบนี้ นึกถึงบรรพบุรุษที่ก่อตั้งคาราเต้ขึ้นมาสิเขามีไว้เพื่อปกป้องศักศรีและบ้านเมืองยามปะกับศัตรูยังจะต้องนึกถึงกฎเกณฑ์ที่มีค่าน้อยกว่าชีวิตของประชาชนงั้นเหรือ แม้นี่จะไม่ใช่การต่อสู้เพื่อใครแต่ศักศรีความเป็นลูกผู้ชายเล่า จำไว้ด้วยยามที่พวกนายทุกคนรับคำท้าการต่อสู้ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้แบบไหนนั่นหมายถึงการเดิมพันชีวิตไม่เราก็ศัตรูที่จะต้องสังเวยชีวิตเพื่อศักศรีของผู้ชนะ!! "
"โอ้วววววววว! สู้ตายเพื่อโรงยิม เพื่อคาราเต้สายคาบูราหงิ..............หงิ" เหล่าผู้คนที่หลงเมากับคำพูดนั้นต่างกู่ร้องพร้อมทุ่มฝีมือคาราเต้
บุคคลปริศนาวิ่งฟลุ๊คเวิร์กหลบทุกท่วงท่าและหาช่องว่างหลบไปหว้าไม้ที่แตกมาจากประตูและเขวี้ยวงมันดั่งบูมเมอแรงชนหัวเข้าอย่างจังจนล้มระเนระนาด
โอ๊ยยยมาจากไหนฟระ
เขาไม่รอช้ารีบอาศัยจังหวะนั้นหมุนตัวถีบเข้าท้องน้อยของทุกคนจนครบและยืนอย่างสง่าผ่าเผยท่ามกลางเหล่าผู้คนที่ล้มกองตายแทบเท้าฝุ่นควันที่เคยฟุ้งบดบังใบหน้าบัดนี้ได้จางลงเผยไห้เห็นใบหน้าของผู้ชนะ ในความรู้สึกของคนในยิมเสมือนมองหน้าผู้ชนะบนสังเวียนที่ทำ K.O. ตนเองได้(ทั้งๆที่มันไม่ใช่- -)
"จากนี้ไปฉันคือ กัปตัน!! ของที่นี่" เขาประกาศและเดินไปหาป๊อดที่นอนจมกองเลือดยังจุกไข่ดันไม่หาย
"นายคือรองกัปตัน! เรามาร่วมกันประกาศเกียติความแข็งแกร่งของคาราเต้สายคาบูงิแห่งโรงเรียนสหเกรียงไกลไห้ทั้งโลกได้รับรู้กันเถอะ"บุคคลปริศนายิ้มอย่างไห้ความหวัง "ความฝันครั้งนี้ขึ้นอยู่กับฝีมือของนายและทุกๆคนไปอินเตอร์ไฮท์(การแข่งระดับโรงเรียนทัวประเทศ)ด้วยกันนะ" เขายื่นมือออกไปป๊อด
"กะ...กัปตัน กัปตันพีทของพวกเรา" ป๊อดจับมือทั้งน้ำตาและพยุงตัวเองขึ้นด้วยความซาบซึ้งใจ คนทั้งต่างกู่ร้องด้วยความยินดีและพูดเสียงเดียวกันว่า กัปตันๆ
"พวกเรา! ไปอินเตอร์ไฮท์ด้วยกันนะ ประกาศเกียติไห้โลกรู้!! "
"เฮๆๆๆๆ คาราเต้สายคาบูรางิของเรา" เหล่าผู้คนต่างร้องเป็นเสียงเดียวกัน
.......................................................................................................
"งี่เง่า" เตพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิดปนสมเพชเวทนา ในขณะที่คนในยิมต่างน้ำตาตกคิดถึงวันนั้น
"โอ้วกัปตันของพวกเรา" ป๊อดยังคงติดตรึงใจ
"เอาล่ะแต่นับจากวันนี้ไปพวกแกก็ไม่ต้องมาไร้สาระอยู่กับไอบ้านั่นอีกแล้วเพราะฉันนี้แหละจะล้มมันเอง มีบัญชีแค้นที่ยังไม่สะสางกันไว้ด้วยสิ" เตพูดหักนิ้วดัง "เออว่าแต่ว่ามันเป้นใครมาจากไหนเหรอ"
"พวกเราไม่รู้หรอกครับ รู้แค่ว่ากัปตันชื่อพีทอายุ16อยู่5/2นอกนั้นก็ไม่รู้อะไรเลยครับ กัปตันของเราได้อีกฉายาว่ากัปตันปริศนาไม่มีใครรู้เรื่องราวของเขาเลยแม้แต่ครูก็ไม่มีใครรู้ครับ"
"งั้นเหรอ แต่มีอีกอย่างที่พวกแกยังไม่รู้ด้วยนะ(การโกงทุกกติกาของไอ้หมอนั่นไงล่ะ)แต่ก็เอาเถอะฉันไม่จำเป็นต้องรู้ข้อมูลอะไรก็สามารถเอาชนะมันได้อยู่แล้ว
"ผมว่าคุณอย่าท้าสู้กับกัปตันเลย ผมเป็นห่วงชีวิตคุณนะครับ" ป๊อดพูดคนในยิมต่างพยักหน้าเห็นด้วย
"ไม่ได้เฟร้ย ฉันบอกว่าจะล้มก็ต้องล้มได้อยู่แล้ว พวกแกน่าจะห่วงกัปตันของพวกแกมากกว่านะ อยากเห็นหน้ามันจังๆอีกซักทีเมื่อตอนนั้นปิดหน้าปิดตาซะมองไม่เห็น" เตพูดนึกถึงตอนที่ไปโรงเรียนรามาขึ้นเสื้อ
แต่ในขณะที่กำลังสนทนาพูดคุยกันอย่างสงบนั้นเอง เสียงบางอย่างดังขึ้นเบื้องหลังเต
ปัง!! ประตูทั้งบานของโรงยิมหลุดออกมา
"กะ...กัปตันมาแว้ว" ใครคนใดคนหนึ่งพูดขึ้น
"เย้ๆๆๆๆๆๆ "
"กัปตันๆๆๆๆ"
"คราวหลังไม่ต้องถีบประตูหลุดก็ได้คร้าบขี้เกียจซ่อม T-T " ผู้คนต่างกู่ร้องดีใจ
ฝุ่นควันยังคงฟุ้งบังใบหน้าไห้เห็นเพียงเงาของร่างบางๆที่ไม่สูงเท่าไหร่ เมื่อลมจากทางใต้พัดผ่านใบหน้าทำไห้ปรากฎบุคคลปริศนาเผยโฉมไห้เห็น เตหันหลังไปมองอย่างช้าด้วยท่าทางหงุดหงิดและอยากแก้แค้น ทว่า เขาต้องตะลึง
"เฮ่ย!! นี่มันยัยพิรภา!!นี่"
*****************************************
อ้ากจะเป็นยังไงต่อล่ะนี่ เอาใจช่วยเตด้วยนะจ๊ะ
ความคิดเห็น