คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ฝันร้ายที่ขอให้มีอีกสักพันครั้ง
บทที่ 5 ฝันร้ายที่อให้มีอีสัพันรั้
“ฝ่าบาทเส็” สิ้นเสียอเียน สรีในอาภร์แพรพรรเนื้อีสีมพูสราวับย้อม้วยอเหมยฮวาทั้ป่า็พลัน้าวออมาาำหนั
สีสใสที่เล็เห็นมาไ้ั้แ่ไล อยู่ในสายพระเนรอฮ่อเ้หนุ่ม หาุนี้ไปอยู่บนวรอ์อ่อนแอระนั้นหรือะามถึเพียนี้
ยิ่ำริยิุ่่นในพระหทัย แม้พระอัยยิาะเป็นสรีที่มิทรหวัสิ่ใแ่หาเป็นเรื่อบัับู่เ็้อยให้เป็นที่หนึ่
สรีนาแรที่้าหลรัือหมิอิ๋ เพลานั้นนาอยู่ในุสีแสทอประายรัสแส นาามปานเียวเสี้ยน สรีามล่มเมือ
เพียแว่บแรที่ไ้เห็นถึับสำลัาั้นี แ่ระนั้นวามรัอพระอ์ับหมิอิ๋็ถูีันาพระอัยยิา
หยาเหวิน สะบัสิ่เลวร้ายในพระมัถุร์ออไปเป็นเวลาเียวับที่เียนประาศพร้อมถือพู่โบสะบัไปมา
ผ้าม่านบนเี้ยวถูเลิึ้น าม้วยวรอ์สูโปร่าม เส้นพระเศาปล่อยเลื้อยลู่ลพระอัสะอย่าเ่นเิม
สายลมในยามห้ายเหยียบเย็นและเหน็บหนาว แม้เพลานี้ท้อฟ้าระ่านเห็นหมู่าราทอแสอ่อนา...เพลานี้นาะเสวยหรือยันะ
“ฝ่าบาทเพะ ทรเสวยน้อยมานะเพะ” หลาเ๋อเฟย สนมลำับที่สามในราวศ์เสวี่ยหลรัสอย่าเศร้าสร้อย ยามเมื่อทอเนรเห็นฝ่าบาทนัยน์เนรเลื่อนลอย
“้าอิ่มแล้ว” ฮ่อเ้หยาเหวินรัสแล้วแหนมอวาราอย่าเศร้าสร้อย
แม้ะรู้ีว่า “ฮ่อเ้” ทรวิัวลเรื่อใแ่หลาเ๋อเฟย็มิไ้รัสสิ่ใให้ระายพระรรหาแ่ลับรัสเพื่อรั้ให้พระอ์อยู่่อะอย่าไรเสียนา็เป็นเ๋อเฟย หน้าที่อนาือปรนนิบัิฝ่าบาทนว่าะรุ่สา แม้ฝ่าบาทเพลานี้ะทรเปลี่ยนไปแล้ว็าม
่าวราวนอพระำหนัทำให้ำหนัหลาอสะท้านไม่ไ้ เมื่อุ้ยเฟยลำับแรลับถูลั้นแ่ระนั้นลับเป็นฮอเฮาที่แสนอ่อนแอถูลาึ้นไปนั่บนบัลลั์หสาแทนสรีที่สมวร.
..ฤาว่าฝ่าบาทอหม่อมันะถูเ้าสิาวิานฮอเฮาินเยว่เสียระมั
“หม่อมันเ้าพระทัยเพะ ฝ่าบาททรว่าราิมาเหนื่อย ทรอยาพัผ่อน เพลานี้หม่อมันะีพิให้ฟันะเพะ”
เสียเพลในำหนัปลุให้วเนรู่ามระับระเึ้นอีรา้วยฤทธิ์อสุรา ัรพรริหนุ่มแย้มพระโอษ์ราวับะรัสอะไรบาอย่า
พระำหนัฟาหร
เสียเพลหมื่นรารีัเล็ลอมาถึำหนัฟาหร เพลานี้ไป่ฮอเฮายัมิบรรทม ลับับ้อมอัน่อที่ั้ไว้อย่าลืมอ์
เป็นเวลานานเท่าใที่มิเยเห็นอ์เออีเลยนับแ่เ้าวัและถวายัว นั่น็้วยวัหลัมีเรื่อให้ปรอมิบสิ้น...ไหนะเรื่ออโอรส และเหล่าธิา...
ในอนนั้นไป่หลานเป็นเพียสรีบรราารแลวรไ้ลำับที่สี่เพื่อมิให้สอแว้น้อเสื่อมเสียะ้วยรูปโมหมิอิ๋็มีรูปโม้อา้อใว่า
ะ้วยปัา็เห็นะสู้ใรเาไม่ไ้เลย หามิไ้พระอัยยิา่วยไว้มีหรือะไ้ึ้นมาเหยียบบนบัลลั์หสาเีย้ามัรเหยียบเย็นเ่นฝ่าบาท
วพัร์ามใสราวแ้วหย พระนาสิรูปหยน้ำล้อมรอบ้วยเรือนพระเศาที่ปล่อยทิ้อย่ามีน้ำหนั...
ไป่ฮอเฮาอยู่ในอาภร์ุฮั่นฝู สีาวพิสุทธิ์ สายพระเนรู่ามทอประายอ่อนล้า...มิไ้ล้า้วยวัยหาแ่ล้า้วยวามร้าวรานหทัย...
ั้แ่ไ้ึ้นมาปรอวัหลั ไป่ฮอเฮา้อัทุระบวนมาัารับพวนาแ่ไม่ว่าอย่าไรไป่หลานับรู้สึอยาล้าร้าาวัหลัมาว่า
“เพลานี้ฝ่าบาททรประทับำหนัเ๋อเฟย ว่าเี้ยวะลับ็พรุ่นี้” สุรเสียหวานอ่อนละมุนรัสับอ์เออย่าแผ่วเบา
“ฮอเฮาเพะ เิเรื่อให่แล้วเพะ” น้ำเสียร้อนรนอเหลียนิลี่ ัึ้นาำหนัั้นล่า
“ิลี่ เิเหุใึ้น” ในที่สุไป่ฮอเฮา็พาวรอ์ามมาหยุที่เียบรรทมอนเอ้วยสีพระพัร์ีเผือ
“ฝ่าบาท” หยาน้ำใสไหลรินอีรั้เมื่อทอเนรเห็นวพัร์ุ้นเยเบื้อหน้าที่ทอมอมา้วยแววเนรอ่อนละมุน
‘สรีที่เยลาร้ามานานอย่าไป่หลาน หรือะัเนเ่นสนมใหม่ที่พร้อมะปรนนิบัิ นี่ฝ่าบาทำลัเล่นเมระานหมาอะไรับหม่อมันอยู่ันแน่’
“เ้าร้อไห้้วยเหุใ ไป่หลาน” สุรเสียเ้มำรัสััึ้น้าพระรร ‘หยาเหวิน’ ฮ่อเ้หนุ่มทรุมพิ้าพระรรอหวโฮ่วอย่าแผ่วเบา
ริมพระโอษ์อุ่นทาบทับลบนหลัพระรร่อนอนไ้ไปามลำพระศอเรียวระหส์ วีาวั่หยแ้วใสมีรอยแ้ำปราเป็น้ำ
ฮ่อเ้หนุ่มรูปาม้อนวรอ์ามาแสนุ้นเยแล้วพาลบนเียบรรทม
เพลานี้ไป่หลานฮอเฮารับรู้ไ้ถึวามร้อนระอุอัรพรริรูปามที่พร้อมปะทุไ้ทุเมื่อ
หัถ์อบอุ่นสัมผัสวรายใ้อาภร์อย่าระหาย ฮ่อเ้หนุ่มหยอเย้าับอปทุมสีามแล้วทรุพระพัร์ลรพระอุระอวบอิ่ม
เสียรวหวานัรมออาเรียวโอษ์สีา
เพลานี้ัรรพรริรูปามมิอาทาน่อสำเนียอฮอเฮาไ้ แววพระเนรู่ามทอประายระยับเมื่อหวโฮ่เผยอเรียวโอษ์อย่าปรารถนาในัวพระอ์เอ
“เรีย้าอีสิ ยอพธูอ้า ลู่เสียนน้อย” สุรเสียเ้มระิบที่้าพระรร้ำๆ พลาปล่อยระแสสินธุ์อุ่นรินไหลเปรอะพระานุทั้สอ้า
“ฮอเฮา ้าไ้ยินเสียเพรียหา้าาเ้าในวามฝัน...ไป่หลาน เ้าือยอพธูยอวใอ้าลอาล”
วเนรหสาหลับพริ้มไปแล้ว ทว่ามัรผาแสนเหยียบเย็นอย่าฮ่อเ้ผู้ามลับพร่ำพรรนาวามในพระทัยทีุ่่อนมาแสนนาน โยไม่รู้เลยว่า เ้าอร่านิ่มที่หลับาพริ้มอยู่นั้นยัสับ!
+++
ความคิดเห็น