คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 ยามเหมยโรย
บทที่ 3 ยามเหมยโรย
“ไป่ฮอเฮาทรรู้สึพระวรายแล้วพ่ะย่ะ่ะ” เสียเ้มอหมอหลวที่รวพระอาารอฮอเฮาเอ่ยราบทูล
“พระโอรสอเราล่ะ...ท่านหมอหลวเินฮัว” ัรพรริหยาเหวินรัสถามอย่ารวเร็วนหมอหลวเินฮัวหน้าถอสี เหื่อเม็เป้ผุพรายบนใบหน้าสีเ้มล้ำ วาลึแ่นัยน์าำสนิทายแวววินัรพรริหนุ่มสัมผัสไ้
“ระหม่อมมิสามารถรัษาพระโอรสไว้ไ้ อทรไ้โปรประทานอภัยให้ระหม่อม้วยเถิพ่ะย่ะ่ะ...ส่วนไป่ฮอเฮา...” หมอหลวโ้ราบแทบเบื้อบาทออ์ัรพรริหยาเหวิน้วยเร้ออาาหลว
“เรายัมิอยาฟัเรื่ออฮอเฮาในเพลานี้” พระนเ้มเลิึ้นอย่าโรธา สีพระพัร์ยามนี้เย็นาอย่าหาที่สุไม่ไ้ เรียวพระโอษ์เม้มแน่นเ้าหาัน แถมวเนรมัรยัายรอยวาวโรน์ราวผู้ใล้าวาเพลิในวนอ๋อ
“แ่ฝ่าบาท...ไป่ฮอเฮาทรเสียพระโลหิไปมานะพ่ะย่ะ่ะ” เินฮัวพยายามอย่าสุำลัที่ะราบทูลให้มัรผาล้าทรทราบ หาแ่โอรสสวรร์หาไ้ใส่พระทัยสรีที่เียายาออ์ไม่...ป่วยารที่ะราบทูล
“เียน...ไปำหนัลี่หมิ” ัรพรริหยาเหวินเพียับทสั้นๆ เี้ยวมัรสีแสที่ถูหาม้วยบุรุษนับสิบ็เปลี่ยนทิศไปยัทิศะวันออทันที
“พ่ะย่ะ่ะ...ฝ่าบาท…หันเี้ยวไปำหนัลี่หมิ” สิ้นประโยสุท้ายเี้ยวสีแอัรพรริหยาเหวิน มัรส่าแสนเย็นื็ทะยานออาำหนัฟาหรที่วระเป็นอีเสียที!
ยัไม่ทันที่เี้ยวอัรพรริะลับสายาาหมอหลวเิน ร่าเพรียวส่าอนาำนัลที่สวมแพรพรรสีเรียบ็ร้อะโนออมา้วยวามใ
“ฮอเฮาเพะ...เลือเพะ พระโลหิอพระอ์” เหลียนิลี่ นาำนัลวัยำัเอ่ยทูล้วยสีหน้าระหน เมื่อเพลานี้ไป่ฮอเฮา สรีสูศัิ์ มาราแห่เสวี่ยหลำลัเสียพระโลหิสีาไหลนย้อมผ้าแพรที่อ์ทรสวม
“อย่าใไป...ิลี่...้าแ่เ็บยัไม่าย” สุรเสียอ่อนหวานำรัสเรียบ พระหัถ์หนาำผ้าบนเียแน่นเพื่อสะลั้นพระอารม์ที่พวยพุ่
‘มาราอแผ่นินวรเป็นเรา แ่ายาอฝ่าบาทมิวรมีื่อไป่หลาน’
“ไป่ฮอเฮาอหม่อมัน...ฮอเฮาอย่าทรเสียพระทัยไปเลยเพะ เี๋ยวัรพรริหยาเหวิน็ะเส็ลับมา” เสียอเหลียนิลี่เอ่ยราบทูลพลาลอบมอสีพระพัร์อฮอเฮาอย่าอาวร์
“ิลี่..้ารู้ีว่าเาไม่ลับมาเพราะ้ามิใ่ฮวโห่ินเย่ว มิใ่มิมีสิ่ใที่เหมือนัน มิมีแม้แ่สิ่เียวืออ์หิเสียน” ไป่หลานรัสอ่อนเบา
หยาน้ำใสหยาอาบนวลปราทั้สอ้าอย่าอ้ำ นัยน์เนรหสาบันี้ายเ่นรึรอยเศร้าที่ทรมิไ้เป็นแ่สรี แ่ทรเป็นสรีโ่มที่เลือเป็นเพียหมาในเมอพระอัยยิาเท่านั้น
หยิ้นเล็ฤาะมีราา่าใว่าหยิ้นให่ไ้ หาฮวโห่วินเย่ว ือวันทราระ่าั่แ้วใสนำพาวามสบมาสู่อาาัร ทว่าฮอเฮาอย่า้าะเป็นเพียแ่แสาะเียที่พร้อมะมอไหม้้วยแรลมริษยาาำหนัลี่หมิเท่านั้น
อเหมยเริ่มโรยราเ่นเียวับัว้าำ้อลาลับัรพรริ ฝ่าบาทอหม่อมันไม่สิ...ฝ่าบาทเป็นเพียแ่ภาพมายา เป็นวามฝันที่ามที่สุที่เิ่ไป่หลานนนี้เยไ้สัมผัส…
“รี๊...ฮอเฮาเพะ...ฮือๆ” สิ้นเสียหวีร้ออิลี่ รอพระบาทออ์ราันพลันปราึ้น วพระเนรู่มเบิว้าอย่าระหน ยามทอเนรเห็น อเหมยฮวาที่มิวรมีในราวัมัรหลุร่วโรยรา
“เียน ามหมอหลวเี่ยวนี้...” สิ้นถ้อยำรัสอมวาราโอารเียนเพียานรับบัาแล้วรีบรุไปสำนัหมอหลวทันที
“ิลี่ไปเรียมผ้าอุ่นมา้าะประบเอ” เหลียนิลี่รีบผลุบออาห้อไปอย่าุน แม้นว่านาะรู้อยู่แ่ใแ่็อสสัยในัวมัรหิมะแสนเย็นาอ์นี้ไม่ไ้
ัรพรริหยาเหวินโน้มเรียวพระโอษ์บาเียบสัมผัสริมฝีปาอวบอิ่มรูประับอย่าแผ่วเบา แววพระเนรู่รั้นบันี้ทอมอสภาพอฮอเฮาที่ภัีอย่าเ็บ้ำมิ่าัน
…ลู่เสียน้าะไม่ปล่อยให้เ้าเป็นอะไรไปอี อย่าทิ้้าไปอีน
++++
ความคิดเห็น