คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผิดฝาผิดตัว NC++
-1-
ผิฝาผิัว
“เมส์ะ”เสียหวานเอ่ยอย่าอออ้อนะที่้นอนอหิสาวนั่อยู่บนเียนอนหนานุ่มนาิไส์
“ว่าไรับอันนา” เสียทุ้มอายหนุ่มเอ่ยึ้น
อ้อมแนแ็แร่อายหนุ่มำลัโอบอเอวอรรอผู้บริหาร
สาว ‘อันนา’ นแน่นสนิท
ริมฝีปาอวบอิ่มอหิสาวอนไ้ไปามแผอำยำ
อายหนุ่ม แววาู่นั้นออันนาทอมอ้วยสายาอ้อยอิ่
ราวับว่าเธอสามารถลืนินเาเ้าไปทั้ัว
“ุอย่าลืมสิอันนา…ุมีู่หมั้นแล้วนะ” เสียเ้มอ
ายหนุ่มเอ่ยัเรียสิอหิสาวรหน้า
อันนาหยุารระทำอหล่อนเพียั่วรู่ หิสาวเบ้ปา
อย่าเหยียหยามถึนรัที่ถูพูถึแล้วมอบนอย่าแร
“หยุพูถึนไม่มีน้ำยาแบบนั้นสัที” อันนาล่าว้วย
น้ำเสียุนเียว แ่เพียั่วรู่ท่าทีออันนา็เปลี่ยนไป
“อย่าพูถึเาเลย่ะเมส์ เรามาสนุันีว่า” เสียหวานเอ่ยึ้นอย่ายั่วเย้า
“ป่านนี้็ไม่รู้ว่าไปมุหัวอยู่ไหน”อันนาบ่นระปอระเเป
อย่านอารม์เสีย
“ไ้ิรับ”เมส์ล่าวแล้ว้อนร่าอรรอผู้บริหารสาวไว้ในอ้อมแนำยำอเา
ริมฝีปาอวบอิ่มออันนาบูบเรียวปาอเมส์อย่า
รุนแรสัมผัสร้อนระอุทำให้หิสาวรู้สึร้อนผะผ่าวบริเวใบหน้า
มือเรียวออันนาลูบใบหน้าอเพื่อนหนุ่มอนรั
อเธออย่าหื่นระหาย
ภาพที่ปราแ่สายาอายหนุ่มไม่อาทำให้ธนภัทรละ
สายาไปานรหน้าไ้เลย
ราวับมีเล่มมปัลลาวใอเาธนภัทรถอยห่าาประูห้อนอนออันนาทันที
ธนภัทรับประู้วยเสียที่เบาที่สุปลายเท้าอายหนุ่ม สืบเท้าหนีไปให้ไลาภาพบาานี้อย่ารวเร็ว
รีสอร์ทาหรัน
มือเรียวออัาผลัประูบานว้าให้เปิอออย่า
รวเร็วปลายรอเท้าอหิสาวสาวเท้าผ่านเ้ามาในห้อโถโอ่อ่า
ห้อโถโออ่าประับประาไป้วยแนเอเรียระย้าหรูหรา
ร้าน้าห้อโถมีเ้าอี้สีแำมะหยี่วาไว้…อัา้าวับๆเ้าไปหาพนัานสาวหน้าเาน์เอร์ทันที
“สวัสี่ะ”เสียทัทายอพนัาน้อนรับสาวนหนึ่ัึ้น เมื่อเห็นสรีรูปร่าเพรียวสาวเท้า้าวเ้ามาในรีสอร์ทาหรันามที่ไ้ อล่วหน้าไว้
รีสอร์ทาหรันเป็นรีสอร์ทอันับหนึ่ที่ไ้ลนิยสารออนไลน์ว่าเป็นรีสอร์ทหรูหราที่สุในประเทศ
าหรันเป็นรีสอร์ท ที่เิา‘ธนะ’หนุ่มหล่อที่ไ้นำลทุน
เม็เินำนวนมหาศาลมาลทุนสร้าอสัหาริมทรัพย์อาาัรอ เารุ๊ปแห่นี้
“สวัสี่ะ” อัานัแสสาวเอ่ย้วยน้ำเสียสใส
สรีรหน้าสูเพรียวบนศีรษะอหิสาวสวมผ้าโพหัว สีเหลือสใสวหน้าหวานถูอำพรา้วยแว่นันแสีาที่เลือ ทรไ้เ้าับโรหน้าออัาพอิบพอี
“ุอัาใ่ไหมะ” พนัานสาว้อนรับเอ่ยอย่าีอีใ เธอีรอยยิ้มให้ับาราสาว
“่ะ”อัาเอ่ยอบพนัานสาว้อนรับประำรีสอร์ท้วยน้ำเสียเรียบๆ
“ใุ่อัอัที่ออรายารหวานใใรเอ่ยหรือเปล่าะ” บีม เอ่ยึ้นอย่าปปิวามีใไว้ไม่มิเมื่อเธอไ้เอุปาร์ัวเเม่อย่า อัา ิเสุล
วหน้าหวานลี่ยิ้มน้อยเรียวปาอวบอิ่มยึ้นนเห็นฟัน
ที่เรียัวสวยอย่าเป็นระเบียบ
“่ะ ใ่แล้ว่ะ” อัาเอ่ยอบ
“รี๊บีมเป็นแฟนลับุอัอัมานานแล้ว่ะ”พนัานสาว
วีร้ออย่าื่นเ้น เธอเอ่ยับอัา้วยสายาเปล่ประาย
“อบุ่ะ” อัาล่าว้วยน้ำเสียหวานว่าเิม
“มีอะไรหรือเปล่า...อัอั”เสียเ้มเอ่ยัึ้นา้านหลัอ หิสาวผูผ้าโพศีรษะสีเหลือสใส
“ะ พี่ีาร์” อัาเอ่ยานรับำผู้ัารสาว
“พอีอัอัมาอีย์าร์่ะ”าราสาวเอ่ยอบีาร์อย่า รวเร็ว
“อ๋อ” ีาร์เอ่ย้วยน้ำเสียเ้มว่าเิม
“เี๋ยวพี่ัารเอ น้ออัอัไปรอร้านหลัรีสอร์ทเถอะ เี๋ยวมีใรมาเห็นเ้า” ีาร์ผู้ัารส่วนัวอนัแสสาวล่าว
“่ะพี่ีาร์” อัาล่าว
นัแสสาวหมุนัวลับหลั รอเท้าส้นสู้าวเินับ ๆ ออไปาหน้าฟ้อน์รับแอรีสอร์ทาหรัน
บรรยาาศยามบ่ายล้อยร่มรื่นวาู่หวานวาสายา
มอไปรอบ ๆ ทาเินอย่าสนอสนใ
ทาเินโรย้วยรวหินหลาสีทอยาวไปรัวรีสอร์ท
้านหลั อัาำไ้ว่าีาร์ไ้อรีสอร์ท้านหลัสุไว้ให้เธอเเล้ว
ปลายรอเท้าส้นสูสัมผัสับหินรวเิเสียึ ๆ ัึ้นอย่าัสนั่น แ่อัา็หาไ้ยี่หระไม่
หิสาวแหนหน้ามอไปยัท้อฟ้าวิวทิวทัศน์อรีสอร์ทาหรันสวยามมา อัาเยไ้ยินมาว่าที่รีสอร์ทแห่นี้ัเป็นหนึ่ใน unseen อประเทศเลยทีเียว
วะวันลมโสีแายอาบย้อนท้อนาน์ให้ลายเป็นสีส้มระเรื่อ วิวยามเย็นวันนี้ทำให้อัาอิถึใรบานไม่ไ้
หิสาวอนึถึพลภันับินหนุ่มที่เพิ่เลิราับเธอไป หมา ๆ ไม่ไ้
อัาเยไ้ยินพลภับ่นอยาไปเที่ยวรีสอร์ทาหรันมานาน เเ่นเเล้วนรอเธอ็ไม่ไ้มาับเา
อัาอรู้สึหน่วในหัวใไม่ไ้หยาน้ำใสไหลลอหน่วยา าราสาวพยายามสะบัไล่วามิในหัวอนเอออไป
อัาวานหาสมาร์ทโฟนในระเป๋าสะพายอหิสาวที่ อยู่้าน้านัแสสาวึเผลอทำแว่นันแสีาหล่นออมาา วหน้าสวย
โีที่ในบริเวหลัรีสอร์ทนั้นไม่มีใรอยู่อัาึย สมาร์ทโฟน รุ่นล่าสุที่ไ้มาาีาร์มาหมาๆแล้วถ่ายภาพเธอหนึ่รูปเ็บไว้เป็นที่ระลึ
รอยยิ้มออัาปราบนหน้าอโทรศัทพ์อเธอเอ อัาเหลียวมอูรอบแล้วไม่พบใรหิสาวึนั่ลบนเ้าอี้
ม้าหินอ่อนทันที
อัานั่ไว้าเพรียวสอ้าไว้แล้วหยิบสมาร์ทโฟนึ้นมา ถ่ายรูปอีรั้อย่ารวเร็ว
เสียไลน์ัึ้นาโทรศัพท์ออัาหิสาวรีบหยิบ
แว่นันแมาสวมทันทีหิสาวำไ้ว่าิรีาไม่อบใมานัเวลาที่อัาถอแว่นาันแในที่สาธาระ
“อัอั” เสียเรียอิรีาัมาา้านหลัออัา
“พี่ี้าร์” อัาเรียผู้ัารสาว้วยน้ำเสียระหน
อัาสะุ้โหยสุัวหิสาวพยายามปรับสีหน้าให้เป็น ปิราวับไม่มีอะไรเิึ้น
“ไป่ะ พี่ีาร์ไ้ห้อพัแล้ว” ีาร์เอ่ย
“่ะ” อัาล่าวอบรับำอผู้ัารส่วนัวอเธอ
อัาสาวเท้าามีาร์ไปิๆ หิสาวเหลือบมอใบหน้าเร่รึมอีาร์เล็น้อย
วหน้ามำอิรีาเเ่เเ้มเรื่อสำอาแ่พอาม หิสาวสวมุยูนิฟอร์มเหมือนวันมาทำานปิอัาเาว่าเธอะรีบมา เห็นไ้ัาเสียหายใอิรีาที่าราสาวแอบไ้ยิน
ห้อพัรีสอร์ทาหรัน 605
ประูบานว้าอห้อพั 605ในรีสอร์ทาหรันเปิว้า
าม้วยร่าสูโปร่อายหนุ่มนหนึ่ที่้าวเ้ามายัห้อพั ในรีสอร์ทที่เาไ้ร่วมบริหาร
“อันนา!”เสียเ้มเอ่ยวาหิสาวที่นอนหลับ้วยฤทธิ์ แอลอฮอล์นเธอสะุุ้ื่น
“เห้ย นายเ้ามาไ้ไ” อัาเอ่ย้วยน้ำเสียยานา
วาสีอัลมอน์อธนภัทรหรี่ลอย่าใ้วามิอาารเมามายอเบียร์ที่เาื่มเ้าไปทำให้ธนภัทรมอเห็นู่หมั้นอเามา นอนอยู่ในห้ออเา
เ้าอร่าเพรียวผหัวึ้นมาูเา้วยสายาหยาเยิ้ม เเววาออัาเวลานี้พราวระยับ
“ทำไมอ่ะอันนา ทำไมทำับผมแบบนี้”
ายหนุ่มโอรว้วยเเววาเศร้าสร้อย
เวลานี้อัาไ้มอเห็นายหนุ่มผู้มาเยือนใหม่หิสาวเ้าใในทันทีว่าพลภัที่เพิ่บอเลิเธอไปหมา ๆ ลับมาอืนีอัาแ่นยิ้มให้เาอย่าผู้ำัย
“ุนั่นแหละที่ทำัน่อน”อัาล่าวอย่าเมามายไม่ไ้สิ้วยฤทธิ์อสุราที่หิสาวื่มเ้าไปนหมแ้ว
“อันนา!ุทิ้ผมหนีไปั่วับมันุิว่าผมไม่มีน้ำยาใ่ไหม”ธนภัทรเอ่ย้วยน้ำเสียรวร้าวทว่าเวลานี้หนุ่มร่าำยำไม่มีสิรบ ถ้วนเหมือนแ่อย่าเิม
“อย่ามาพูแบบนี้นะภั” อัาเอ่ยเสียเเ็หิสาวพยายามประอสิที่มีอยู่น้อยนิทว่าไม่ทันที่หิสาวะไ้ เอ่ยอะไรออมา
ร่าอบุรุษหนุ่ม็้าวเ้ามาประิัวเธอแล้ว้มลอนไ้ที่ลำอาวนวลละเอียอเธออย่ารุนเเร
ริมฝีปาบาทาบทับริมฝีปาอวบอิ่มสีมพูอย่าแรนอัาอรู้สึัวลอยราวับนแ้วที่พร้อมผผินไม่ไ้
“ภัอย่า…”อัาีิ้นอย่าแร้วยเเรโทสะที่ำลัรุ่นโรธนทำให้ธนภัทร้อใ้ำลัรวบหิสาวเ้ามาอแนบ อเาเเน่น
“ปล่อยนะ” อัา์ยัพยศนธนภัทรเหลืออ
้วยฤทธิ์อสุราผสมเบียร์ธนภัทรเผลอไผลุไ้ลำอระหส์อาราสาวอย่าลืมัว
มูโ่เิรั้นอายหนุ่มอนไ้ไปทั่วลำอทั้สอ้า ออัาหิสาวเิลำอึ้นเพื่อให้ายหนุ่มไ้รุล้ำสัส่วนอเธออย่ายอมใ
“ภัอัรัุนะ”อัาปล่อยให้ธนภัทระโบมทรวออวบอิ่มที่เเอ่นรับสัมผัสอเาอย่าเ็มใ
“ุเป็นอผมแล้วนะอันนา”ธนภัทรพร่ำูบหิสาวโยหารู้ไม่ว่า อัา ไม่ใ่ผู้หิที่เาวอย่าอันนา
ู่หมั้นที่เามีเเพลนว่าำลัะเเ่าน้วย
“ันะเป็นอุนเียวะ ภั”
้วยวามมึนเมาอัาเอ่ยพลาูบอบายหนุ่มไปมาอย่าระหายโยที่หล่อนไม่รู้ัวเลยว่า ธนภัทร ไม่ใ่ พลภั แฟนเ่าอเธออย่าสิ้นเิ
ฤทธิ์อแอลอฮอล์ที่หิสาวื่ม้วยวามเมามายไม่อา ทำให้อัา์อทนไ้อี่อไปแรปรารถนาอหิสาวมีอย่า ล้นเหลือนเธอ้อเอ่ยึ้น
“ถอเสื้ออัอัสิะ” อัาเอ่ยับายหนุ่มอย่าไม่ไ้สิ
ธนภัทรเ้าอิารรีสอร์าหรันปลระุมเสื้อออัาอย่าเื่อ้า
ริมฝีปาบาอายหนุ่มพรมูบไปทุรั้ที่เาปลระุม อเธอ
วหน้าหวานออัาแระเรื่อ้วยฤทธิ์อสุราทว่าใบ หน้าสวยหวานอหิสาว้อเหยเ ยามเมื่อเวลานี้ธนภัทรอนไ้เ้ามาใน่อทาสวาทนหิสาวอบรับอย่าระหาย
“อ๊ะ” อัารวเสียหวานสนิท
ธนภัทรอาศัยัหวะนั้นวยโอาสใ้นิ้วมือเรียวถูไถไปยั่อทาสวรร์อเธออย่ารวเร็ว
“อ๊า” อัารวราเสียหวานระเส่า
มือเรียวสอเ้าไปใน่อทาสีสวยพลาบเบียส่วนสวน อหิสาว้วยวามปรารถนาอย่ารุนแร
อัาเิใบหน้าามึ้น แม้ะมีฤทธิ์เมามาย ทว่าหิสาวลับสัมผัสไ้ถึวามร้อนระอุไปทั่วสรรพา์าย
อัาอรู้สึไม่ไ้ว่าเวลานี้พลภัทำให้เธอยอมอยู่ในบ่วแห่ราะ
“ภั” อัาราื่อเา้วยแววาหยาเยิ้ม
“อัเ็บ” หิสาวล่าว้วยน้ำเสียระเส่าอย่าอ้อแอ้
“อ๊า” ธนภัทรพ่นลมหายใอนเอออมาอย่าสุสัน์
มือหนาถอนออา่อทาสวรร์พลาใ้ริมฝีปาสัมผัสส่วนอ่อนละมุนอย่ารุนแร
อัารีร้อหิสาวอยาผลัไสายหนุ่มออไปมาทว่าหิสาวลับทำไ้แ่รวให้เาไ้เห็นธาุแท้อเธอเท่านั้น
ไม่นานนัแ่นำยำอธนภัทร็สอเ้าใน่อทา พรหม รรย์ที่อบสนอเาอย่ารุนแร
อัาอรู้สึว่าเวลานี้เธอเหมือนสุาำลัโผผินบินอย่า อิสระร่าเริ หิสาวสัมผัสไ้ถึวามสุล้นปรี่ที่ท่วมท้นออมา
ลมหายใอหิสาวระุาห้วยามเมื่อ แ่นำยำอายหนุ่มแทรผ่านเรือนายอเธออย่ารุนแร
อ้อมแนแ็แร่อระอหิสาวในท่ายืนอุ้ม เาึแท่ไอิมนาเื่อเ้าอออย่ารวเร็วในะที่เรือนายาวโพลนออัาถูอุ้มไปมาอย่าทารุ
อัาไม่เยรู้ว่าภัะระทำับเธอราวับปรารถนาัวเธอมานานเเสนนาน หิสาวแอ่นรับสัมผัสระแทระทั้นนั้นอย่าเ็มใ
ลมหายใอหิสาวระุอีรั้เมื่อเวลานี้ภัุมเมหิสาวหายใถี่ึ้น ทรวอออัอัระเพื่อมึ้นลอย่ารวเร็ว
ธนภัทรปล่อน้ำุ่นลัสีาวเปรอะเปื้อนเรียวาามเมื่อเสร็สิ้นภาริรัภาริเเ้นอเาายหนุ่มไ้แ่หวัว่าอันนาะอบใน ท่าอุ้มรัอเาเมื่อรู่
“อันผมรัุ” ธนภัทรเอ่ย้วยน้ำเสียอ้อแอ้เ็มที
“ัน็รัุ่ะ” อัาเอ่ย
ในยามรารีที่เียบสั ธนธนภัทรและอัาไม่รู้เลยว่า พวเาสอน่าไม่ใ่นที่นเอ้อารมีสัมพันธ์ลึึ้้วย อัาไม่ใ่อันนา และ ธนภัทร ไม่ใ่พลภั
วามสัมพันธ์สวาทที่เิาแรอารม์ไ้ร้อยรัทัู้่เ้าไว้ ้วยันราวับ้ายพันธนาารที่ไม่มีที่สิ้นสุ
ธนภัทรและอัาล้มัวลนอนพลาูบแลลิ้นันไปมา หิสาวรู้สึเปี่ยมสุในะที่ายหนุ่มปรือวาทั้สอ้ามอ หิสาวอย่าหยาเยิ้มแล้วปิลอย่าอ่อนเเร
+++
ความคิดเห็น