คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชายผู้ความจำเสื่อม
-2-
ายผู้วามำเสื่อม
ไฟบนเพานสว่าวาบึ้นอย่ารวเร็ว ยามเมื่อมือเรียวเอื้อมเปิไฟในโรพยาบาลแห่นี้
“ำไ้ไหมว่า...ุื่ออะไร” เสียหวานใสเอ่ยออมาาเรียวปาอวบอิ่มรูประับ วาู่สีำสนิทอหิสาวทอมอายหนุ่ม้วยสายาับสัเ
“ือ” สำเนียแปร่เล็ลอออมาาเรียวปาามอายหนุ่มปริศนาที่อรรวินทร์เพิ่่วยเหลือมาเมื่อเที่ยืนแล้วรีบพาบุรุษผู้นี้มาส่ที่โรพยาบาลอย่ารวเร็ว
“ันหมายถึว่า...ุื่ออะไร” หิสาวผมสั้นเอ่ยย้ำอีรั้อย่าเหลืออทว่าราวนี้หิสาวพยายามอย่าใเย็นที่ะถามเา้วยน้ำเสียัเนัถ้อยัำว่าเิม
“ผมมีนามว่า อามัน์” ายหนุ่มปริศนาที่โผล่มาบ้านออรรวินทร์อบหิสาว้วยสุ้มเสียสำเนียแปร่แ่าาสำเนียนในประเทศอหิสาว
“นาม” อรรวินทร์ทวนำอย่าประหลาใ แม้เธอะเยอ่านหนัสือเทพนิยายรีโรมันมาบ้าแ่ารที่หิสาวไ้เอบุรุษหนุ่มในศวรรษที่ 21 เรียานำว่านามแทนที่ะเรียเป็นำว่าื่ออนเอนั้น อทำให้หิสาวผมสั้นอย่า ‘อรรวินทร์’ อรู้สึันในใึ้นมาไม่ไ้
“ผมมีนามว่า อามัน์” ายหนุ่มปริศนาเอ่ยับหิสาวอีรั้ อรรวินทร์พยัหน้ารับรู้แล้วเอ่ยบอายหนุ่มออไปว่า
“รู้แล้ว ไม่้อพู้ำ็ไ้มันเหมือนแผ่นเสียร่อ” หิสาวผมสั้นล่าว้วยน้ำเสียเ้ม อรรวินทร์ปรายวาุมเ้มออมาอย่าลืมัว
“แล้ว...ุมาาที่ไหน” อรรวินทร์เอ่ยถามายหนุ่มอีำรบหนึ่โยไม่ทันสเเลยว่าเวลานี้ ‘อามัน์’ไ้มีอาารื่นลัวไ้อย่าเห็นไ้ั
“า…” อามัน์พยายามเอ่ยึ้นแ่ทว่าราวนี้ายหนุ่มลับยมือหนาึ้นุมมับราวับปวหัวอย่ารุนแร
อาัปิริยาอบุรุษหนุ่มทำให้หิสาวใอย่ามา มือเรียวบาวานหาวัถุบาอย่าเพื่อเรียเ้าหน้าที่พยาบาลแล้วรอเสียลไปามสายลทันที
“่วย้วย่ะ...ุอามัน์ปวหัวอย่ารุนแร” อรรวินทร์เอ่ย้วยน้ำเสียร้อนรน หิสาวลอบมอสีหน้าอายหนุ่มที่ร้อโอโอย้วยวามสสาร
อรรวินทร์ถูบุรุษพยาบาลและนาพยาบาลันออมารอ้านนอ รอเท้าีฬาู่สีน้ำเินเ้มหยุอยู่รอบริเวหน้าห้อุเิน
อรรวินทร์ิไม่...เวลานี้หิสาวผมสั้นสวมเสื้อนอนทับ้วยเสื้อแ็เ็สีน้ำเินเ้มราาแพหูี่ที่หิสาวไ้มาาเพื่อนที่บินไปฝรั่เศสมาหมาๆ
“เาเป็นใรันนะ หรือว่าถูส่มาเพื่อมาส่อูันาพวนั้น” อรรวินทร์เอ่ยเสียแผ่วเบาับนเอ
ฤหาสน์ที่อรรวินทร์ไ้รับมรนั้นมีนมามายอยารอบรอฤหาสน์หลัโนั้น พวเาึมัะส่นมาส่อหรือมาเราเพื่ออื้อาอรรวินทร์ แ่หิสาว็ปิเสธลูเียว
ิ้วเรียวอหิสาวมุ่นเ้าหาันอย่าใ้วามิ วาทั้สอ้าออรรวินทร์เปล่ประายระยับ เมื่อสาวเ้าิบาสิ่บาอย่าไ้
เสียโทรศัพท์ัึ้นหนึ่ำรบให่ปลุให้หิสาวไ้มีสิึ้นมาบ้า อรรวินทร์วานหาโทรศัพท์ที่หยิบิมา้วยในเสื้อเนิมัวโร่อเธอ
อรรวินทร์ัสีหน้าเล็น้อยเมื่อมอเห็นเบอร์อนที่ฤหาสน์โทรมา หิสาวรู้สึสัหร์ใอะไรบาอย่า ทว่าเวลานี้มีเพียเธอนเียวที่้อัารสมบัิมรอุย่าทีุ่ย่ายัไ้
ระบุว่าเธอเป็นนเียวที่ไ้รอบรอฤหาสน์หลัโโอ่อ่าว้าวาแห่นั้นะ้วยิ
“ะ พี่นุน” อรรวินทร์ล่าว
“อะไรนะะพีุ่นน...เ้าเลอนัวร์หลุ” อรรวินทร์อุทานเสียั้วยวามใ
“รับ ุหนู” ปลายสายรับำ้วยน้ำเสียร้อนรนไม่แพ้ัน
“ูใ้โ๊ะ ในห้อน้ำ ในห้อรัวแล้วหรือยันะะ” อรรวินทร์ล่าวับปลายสาย้วยน้ำเสียเร่รึมว่าเิม
“ูหมแล้วรับ” นุนผูู้แลเ้าเลอนัวร์เอ่ยอบหิสาวอย่าละล่ำละลั
“พี่นุนะ...อนนี้อรยุ่อยู่่ะ ะถึบ้านเย็นๆ เี๋ยวอรฝาพี่นุนหาเ้าเลอนัวร์ให้ทั่วบ้าน่อนนะะ ห้ามหายนะะพี่นุน เลอนัวร์มีัวเียวนะะ แถมสมบัิอุย่าเียวนะะ” ท้ายประโยอรรวินทร์ล่าวเสียเ้มแล้วปิโทรศัพท์ลอย่าระวนระวายใ
มือเรียวอหิสาวำเ้าหาันแน่น อรรวินทร์รู้สึราวับว่าเวลานี้เธอเป็นลูโป่พร้อมะระเบิไ้ทุเมื่อ
“ุมัวเอเอาไว้อร” หิสาวล่าวับนเอ้วยสีหน้าถมึทึอย่าหาที่สุไม่ไ้ในอนนี้
มับทั้สอ้าอึไปหม ิ้วเรียวอหิสาวมวมุ่นเ้าหาันละม้ายล้ายเือปมให่ที่มัิันนแน่นหนา หิสาวอรู้สึถึวามึเรียไม่ไ้ เมื่อเวลานี้ทุเรื่อไ้ถาโถมเ้ามาหาเธอ
“ุอรรวินทร์ะ” เสียหนึ่เอ่ยัึ้นปลุหิสาวออมาาภวั์ที่หิสาวไ้เผลอมิ่ไปั่วรู่
“ะ” หิสาววัยยี่สิบสอปีเอ่ยึ้น้วยสีหน้าบึ้ึ นพยายาลที่มาอลัวใไม่ไ้ ในเรื่อที่้อแ้ับหิสาว
“ุหมอมีเรื่อะปรึษาับุ่ะ” พยาบาลนหนึ่เอ่ย้วยน้ำเสียล่ะล่ำละลั..ยามเมื่อเวลานี้หิสาวรหน้ามีสีหน้าถมึทึอย่าที่ไม่มีสรีใในโลนี้ะมีใบหน้าเหมือนเธออีแล้ว
ภายในห้อรวนไ้ แพทย์หนุ่มนั่อยู่บนเ้าอี้สีาวสะอาา เรียวปาอายหนุ่มยับึ้นลอย่ารวเร็ว
“นไ้รายนี้สูเสียวามทรำไปั่วราวรับ แ่หมอว่าเราสามารถู้วามทรำลับืนไ้ ” ุหมอเ้าอไ้ล่าวอย่าหยิบยื่นวามหวัให้แ่หิสาว
“่ะ” อรรวินทร์ล่าว
“สบายใไ้รับุอรรวินทร์ สามีอุไม่ไ้บ้ารับ นี่เป็นเพียภาวะเท่านั้นรับไม่ใ่โร เี๋ยวหมอะให้เาลับบ้านนะรับ ารอยู่บ้านอาะทำให้สามีอุำอะไรไ้บ้า” แพทย์เ้าอไ้ล่าวับหิสาว้วยสีหน้าแ่มใส
อรรวินทร์แทบไม่อยาะเื่อับหูนเอ ายหนุ่มปริศนาที่บอหิสาวว่าื่อ อามัน์ เมื่อั่วโม่อนะลายมาเป็นสามีอเธอไ้ นี่มันะมาเินไปแล้วนะ เ้าโร้าย!
“ุหมอหมายวามว่าอย่าไรนะะ” อรรวินทร์ล่าว้วยน้ำเสียอย่า่มอารม์ที่เือปุๆึ้นราวับน้ำร้อนะทะลัล้นาน้ำร้อน
“ผู้ายนนั้นเรียุว่าภรรยารับ” แพทย์เ้าอไ้เอ่ย้วยสีหน้ายิ้มแย้มแ่มใสพลาส่ยิ้มให้หิสาวอย่าเป็นมิร
“ภรรยา” อรรวินทร์เอ่ยทวน้วยน้ำเสียปิ หาว่าวันนี้เธอไม่ไ้่าเาละ็ เธอ็ไม่ใ่อรรวินทร์ ุหนูอฤหาสน์วิมานฟ้ารามเสียแล้วล่ะ
อรรวินทร์เินออมาาห้อรวนไ้อย่าหัวเสียหนัมา ใบหน้าอหิสาวเวลาบึ้ึนนรอบ้ามอเธอเป็นัวประหลา
รอเท้าีฬาออรรวินทร์เหยียบบาอย่าเ้า ร่าอหิสาวเถลาไปามพื้นทาลโรพยาบาลที่ลาันทันที
“ว้าย” อรรวินทร์รีร้อ้วยเสียหวานแหลม อารามใทำให้หิสาวไม่ทันระมัระวััว หิสาวหลับาปี๋
วแนแ็แร่อนั้นแรานรั้เอวอรรอร่าเพรียวไว้อย่ารวเร็วเพื่อไม่ให้หิสาวลไปามแรโน้มถ่วอโล..อามัน์่วยหิสาวไว้ไ้อย่าทันท่วที
หิสาวผมสั้นยัหลับาปี๋ ลิ่นหอมอ่อนาออไม้บาอย่าโยเ้ามูอเธอ อรรวินทร์เปิเปลือาที่หลับึ้นอย่าเื่อ้า
วาู่เรียวรีสีำสนิทสบสายาับวาู่สีน้ำาลอ่อนอย่าไม่ทันไ้ั้ัว ราวับโลทั้ใบหยุหมุนวหน้าอายหนุ่มโน้มลมาเ้าใล้ริมฝีปาอหิสาวมาึ้น
ลิ่นหอมออไม้เือาแะมูอหิสาว อรรวินทร์ไ้สิ หิสาวผละออาแผอว้าอายหนุ่มทันที
“นี่นายิะวยโอาสเหรอ” อรรวินทร์ล่าวเสียัอย่าไม่พอใอย่ายิ่ที่อามัน์ทำท่าะุมพิเธอ
“อาาศ” อามัน์ทวนำ้าหลัอย่าวย อามัน์ยมือึ้นมาเาศีรษะพลาอสสัยในท่าทีโมโหอหิสาวรหน้าเาอีฝ่ายไม่ไ้
“โอาส...สระโอ...อออ่าสระอาอไ่สระอาอเสือ...อ่านว่า โอาส” หิสาวทวนำ้วยน้ำเหนื่อยหน่ายปนหุหิ
“่ามันเถอะ” อรรวินทร์เอ่ยออมาในที่สุ หิสาวเาหัวแรอย่านปัาที่ะอธิบายให้ายหนุ่มรหน้าเ้าใไม่ไ้
“หัว” เสียทุ้มเอ่ยึ้นเป็นภาษาอัฤษ ะที่ร่าสูโปร่เาศีรษะเลียนแบบามหิสาวอย่าวย
“หัวเหรอ...นายเ้าใภาษาอัฤษอย่าเียวเหรอนี่” อรรวินทร์ล่าวับนเออย่านึอะไรึ้นมาไ้
“อัฤษ...อิลิ” อามัน์ทวนำพูอหิสาว ท้ายประโยายหนุ่มออเสียัถ้อยัำ
อรรวินทร์เลิิ้วเ้มทั้สอ้าอเธอึ้น หิสาวรู้สึปวหัวในสภาพอายหนุ่มรหน้า
“นายเินามมาแล้วัน” หิสาวเอ่ยเป็นภาษาอัฤษ้วยน้ำเสียหุหิระนรำาใ
รอเท้าีฬาสาวเท้าไป้าหน้าอย่ารวเร็ว อรรวินทร์เินไป้าหน้า โยมีอามัน์ ายหนุ่มที่ถูเรียว่า ‘สามีอเธอ’ ามมาิๆ
รถสปอร์ันหรูอยู่เบื้อหน้าออรรวินทร์และอามัน์ มือเรียวอหิสาวเอื้อมเปิประูฝั่นนั่ให้ับายหนุ่ม
“เ้าไป” อรรวินทร์เอ่ยเสียุันทว่าเป็นสำเนียภาษาอัฤษ
อามัน์้าวเ้าไปนั่ในรถ้วยสีหน้าและแววาื่นเ้นโยที่หิสาวไม่ทันสัเเห็น แววาอายหนุ่มพราวระยับ มันเปล่ประาย
มือเรียวบาปิประูรถสปอร์ันหรูอนเอลอย่าเบามือ อรรวินทร์เินอ้อมไปอี้านฝั่นับแล้วเปิประูออพลาสอัวเ้ามาในรถแล้วปิประูล
“าเ็มันิรภัย้วย” หิสาวเอ่ยเป็นภาษาอัฤษอีหนึ่ำรบ้วยสีหน้าไม่สบอารม์เท่าไหร่นั
อามัน์ทำหน้านแล้วเหลียว้ายแลวาอย่าทำอะไรไม่ถู อาัปิริยาอายหนุ่มรหน้าอทำให้หิสาวนึันไปไม่ไ้
อรรวินทร์โน้มัวมายัฝั่นนั่อย่าเื่อ้า อามัน์หลับาล มือเรียวบาอหิสาวเอื้อมาเ็มันิรภัยให้ายหนุ่มรหน้าอย่ารวเร็ว
ลมหายใอุ่นที่รอยู่้าแ้มอายหนุ่ม ทำให้อามัน์เผลอลืมาึ้นอย่ารวเร็ว
ั่ถูไฟี้ ! วาสีำสนิทสบสายาับวาู่น้ำาลอ่อนอย่าลืมัว อรรวินทร์รู้สึร้อนวูบวาบราวับอยู่ในเาอบนมปัที่ำลัทำาน
หิสาวเลื่อนายั้รอย่าเื่อ้า มือเรียวบาเอื้อมปัเรือนไหมสีน้ำาลที่ปรหน้าออไปทัหูแ้เ้อ
อรรวินทร์ัสินใรวบรวมสิ หิสาวหลับาลอย่าเื่อ้าแล้วเปิเปลือาึ้นอย่ารวเร็ว พลาบ้าแ้มนเออย่าแผ่วเบา เรียวปาอวบอิ่ม็เอาแ่บ่นับนเอว่า
“อรรวินทร์มีสิหน่อย” หิสาวล่าวับนเออย่ารวเร็วพลาหันไปมอายหนุ่มผู้โยสารรถสปอร์ันหรูนี้ที่เวลานี้มอไปรอบ้านอย่าื่นเ้น
“ันำลัะลับบ้าน เราสอนำลัะไปที่ฤหาสน์ัน” อรรวินทร์ล่าวับอามัน์เป็นภาษาอัฤษ ในะที่มืออหิสาวหมุนพวมาลัยรถสปอร์ันหรูอย่ารวเร็วนอามัน์เ
อาัปิริยารหน้าออามัน์ไม่อาลอพ้นสายาออรรวินทร์ไปไ้เลย หิสาวยยิ้มแล้วอสสัยในใไม่ไ้
‘นประเภทไหนไม่รู้ัรถ’ หิสาวิในใ
“โอเ” อามัน์อบเพียสั้นๆ แล้วหันไปมอ้านหน้า้วยแววาสนใในโลใบใหม่ที่เาไ้พลัหลเ้ามาอยู่เสียแล้ว
+++
ความคิดเห็น